Θαυματουργή εμφάνιση της Αγίας Παρασκευής το 1947 για θαμμένο μεσαιωνικό Ναό της, «ατελέσφορη» μέχρι σήμερα! (upd 10/6/15) - γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος

http://aegeanhawk.blogspot.gr/2014/07/1947.html

γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος

(στο τέλος του παρόντος προστέθηκε στις 10/06/15 παράρτημα με μερικές ακόμη άγνωστες "θαυματουργικές παρεμβάσεις" της Αγίας Παρασκευής)


30 Ιουνίου 2014

Η παρακάτω είναι μια αληθινή ιστορία. Είναι γνωστή στην ευρύτερη περιοχή της Υπάτης - Φθιώτιδας από το ‘50 που ξεκίνησε να συμβαίνει.

Είναι ένα απ’ αυτά τα θαυμαστά περιστατικά που κατά καιρούς πλην σπανίως συμβαίνουν σε κάποιες λιγοστές περιπτώσεις «ευλογημένων ανθρώπων» στο διάβα της ιστορίας.

Αναφέρομαι στις εμφανίσεις Αγίων Μορφών σε ανθρώπους για να τους αποκαλύψουν σημεία όπου θα πρέπει να αναζητηθούν εικόνες ή λείψανα.

Κάτι τέτοιο συνέβη το 1947.

Δεν θεωρώ σκόπιμο επί του παρόντος να αναφέρω συγκεκριμένα επώνυμα και οικογένειες.

Ας τονιστούν τα περιστατικά και μόνον.

Εννοείται βεβαίως, ότι έτσι και αποφασίσουν, έστω και σήμερα, κοντά 70 χρόνια μετά, Εκκλησία και Πολιτεία να ενδιαφερθούν (και όχι γραφειοκρατικά – τυπικά – δήθεν όπως κάποιοι κάποτε αλλά ουσιαστικά, όλα τα στοιχεία θα είναι στη διάθεσή τους).

Τον πρωταγωνιστή μόνον της ιστορίας θα ονομάσω ως κυρ Δημήτρη. Περίπου 50 ετών τότε.

Το συμβάν συνέβη εν μέσω του εμφυλίου και σοβαρότατων ταραχών στην εν λόγω περιοχή που έθεσαν επανειλημμένα σε κίνδυνο την οικογένεια του κυρ Δημήτρη.

Για την ακρίβεια, οι αντάρτες απειλούσαν τη ζωή όλης του της οικογένειας εάν δεν τους παρέδιδε τις τρεις από τις κόρες του και τις τρεις ανηψιές του που είχε υπ’ ευθύνη του. Ηλικίες από 14 – 17 (τι να τις ήθελαν άραγε οι αντάρτες; Μπορεί να φανταστεί κανείς μήπως να μου πει κι εμένα;)

Ο κυρ Δημήτρης αρνιόταν πεισματικά να το πράξει. Τις είχε κρυμμένες στην κυριολεξία μέσα σε κρυφό πρόχειρο παράπηγμα που είχε φτιάξει μέσα σε βάτα. Τα κορίτσια κοιμόντουσαν τις νύχτες στην κυριολεξία μαζί με σκορπιούς και φίδια.

Δεν είχαν δε, ούτε καν σπίτι. Τους το είχαν κάψει οι Γερμανοί στον πόλεμο μαζί με όλο το χωριό (Μεσοχώρι (παλαιά ονομασία «Λιάσκοβο») όπου εκτέλεσαν και περί τους 100 κατοίκους. Άλλο ένα από τα πολλά «Δίστομα – Καλάβρυτα» που ποτέ δεν πήραν δημοσιότητα ούτε αποζημιώσεις από ΚΑΝΕΝΑΝ μετά τον πόλεμο για την ολοσχερή καταστροφή τους).

Αναφέρομαι στην περιοχή της Οίτης και συγκεκριμένα «Συκά – Μεσοχώρι – Υπάτης». Χίλια περίπου μέτρα υψόμετρο.

Κάποιο βράδυ, τελώντας σε απόγνωση και θλίψη από την όλη κατάσταση ο κυρ Δημήτρης, γνωρίζοντας ότι τα «περιθώρια» που του έδιναν οι αντάρτες λιγόστευαν ασφυκτικά, έξω από μια πρόχειρη καλύβα που είχε φτιάξει για την οικογένειά του, του εμφανίστηκε μια «Μαυροφόρα».

Νόμισε πως ήταν μια συνηθισμένη γυναίκα.

Τον ρώτησε «τι έχει;»

Της εξήγησε μέσες άκρες, με σκυμμένο κεφάλι, αφού ανθρωπίνως πρόσφερε στη γερόντισα κάτι να φάει από τα ελάχιστα υποτυπώδη που είχαν.

Του ζήτησε να προστατεύσει την «περιοχή Της» γιατί «Της πατάνε τα Μάτια τα ζώα» κι Αυτή σε αντάλλαγμα θα του προστάτευε την οικογένειά του για πάντα.

Ο κυρ Δημήτρης δεν κατάλαβε τίποτα, μέχρι που ξαφνικά «άλλαξε η Μορφή Της» και εμφανίστηκε ενώπιόν του «στα Λευκά Λάμπουσα και απαστράπτουσα ».

Ταράχτηκε... «Ποιά είσαι Συ»; Την ξαναρώτησε

Η Αγία Παρασκευή, του είπε.

Ο κυρ Δημήτρης τότε κάτι άρχισε να καταλαβαίνει... «Αγία Παρασκευή»... « Τα Μάτια»...

Πες μου τι θέλεις και θα το κάνω, της είπε με δέος και σεβασμό γονατιστός μπροστά της.

Πάμε να σου δείξω, του λέει, ξαναέγινε η «Απλή σκυφτή μαυροφόρα» που ήταν πριν και πήρανε τον ανήφορο για μια περιοχή που ήταν γνωστή ως «Παλαιοχώρι».

Ήταν μια κατεστραμμένη πολύ παλαιά Πολιτεία....μόνον ερείπια και θεμέλια φαίνονταν...πιθανόν, από τα βυζαντινά τα χρόνια...Μεσαίωνας...οι Αρχαιολόγοι τα ξέρουν αυτά...

Περπατούσαν μαζί, νύχτα, μπροστά αυτή, πίσω ο κυρ Δημήτρης κάμποση ώρα στην ανηφόρα και στο δάσος. Από μόνο του αυτό θα πρέπει να ήταν εκπληκτική εμπειρία για τον ταλαιπωρημένο μεσήλικα που πριν απ’ αυτά είχε επιβιώσει αυτός και η οικογένειά του από την κατοχή. Και που πολλά χρόνια πριν, είχε βρεθεί επί 10 χρόνια στο Βαλκανικό – Μικρασιατικό Μέτωπο κι επέζησε κι από εκεί. Για να βρεθεί εκείνη τη νύχτα σ’ εκείνο το δάσος, επί πόση ώρα να βαδίζει μαζί με μια Αγία Μορφή!

Τον πήγε σ’ ένα σημείο όπου φαίνονταν τα απομεινάρια από μια μικρή εκκλησία.

Του τά’ δειξε, δεν του εξήγησε τίποτα παραπάνω και «εξαφανίστηκε».

Σ' εκείνο το σημείο, τότε υπήρχε ένας μεγάλος πλάτανος. Στη ρίζα του ανάβλυζε νερό, πόσιμο. Όλοι όσοι ήταν βοσκοί ή καλλιεργητές το γνώριζαν και σταματούσαν σ' εκείνο το σημείο να ξαποστάσουν. Ποτέ κανείς δεν κατάλαβε από που έβγαινε εκείνο το νερό. Ούτε από που ερχόταν εκείνη η έντονη μυρωδιά βασιλικού. Κάποια στιγμή αργότερα ο πλάτανος "πάει", χάθηκε...Έγινε καυσόξυλα; ποιός ξέρει;...πάντως, μαζί του χάθηκε και το νερό και η μυρωδιά βασιλικού...


Μετά απ' τα "νυχτερινά περίεργα", όλα αυτά έβρισκαν κατά κάποιον τρόπο την "εξήγησή" τους...

Ο κυρ Δημήτρης μίλησε με συγχωριανούς του,μπας και σκάψουν. Σκέφτηκε πως ίσως να ήταν κάποια εικόνα της Αγίας από κάτω.

Όλοι όμως του είπανε πως αν τολμούσε κάποιος να σκάψει τέτοιες εποχές θα τον εκτελούσαν οι αντάρτες. Θα νόμιζαν πως ψάχνει για λίρες. Ήταν βλέπεις η εποχή με τα εγγλέζικα σεντούκια λίρες που όλοι έψαχναν από την εποχή του πολέμου. Θα τον βασάνιζαν λοιπόν μέχρι θανάτου για να πει ότι ξέρει...

Άσε που πάνω εκεί στην Οίτη και πάνω από το χωριό του (Μεσοχώρι) ήταν ένα από τα «μακάβρια στρατόπεδα» των ανταρτών. Ένα από τα περιβόητα «Μεγάλα Λαϊκά Δικαστήρια». Ήταν μια χαράδρα εκεί κοντά. Είχανε γκρεμίσει εκεί κάτω πλήθος «τιμωρημένων/εκτελεσθέντων με συνοπτικές διαδικασίες». Τους βρήκαν (πλήθος τα σαπισμένα πτώματα) μετά απ’ το τέλος του εμφυλίου. Άλλο ένα από τα σοβαρότατα περιστατικά αυτού του άτιμου πολέμου που συγκαλύφθηκαν μπας και ξεχαστούν τα μίση και οι βεντέτες μιαν ώρα αρχήτερα. Ο φόβος όμως σ’ εκείνα τα βουνά τότε κάλπαζε με χίλια.

Έτσι, το άφησε γι’ αργότερα. Έβαλε απλώς ένα συρματόπλεγμα γύρω γύρω στα υπολείμματα του παλαιού Ναού για να μην μπαίνουν ζώα μέσα και πατάνε τον Ιερό Καθαγιασμένο Χώρο.

Η ιστορία του έγινε γνωστή παντού εκεί γύρω στα χωριά.

Έτσι, πάντα κάποιος βοσκός άναβε λιβάνι εκεί πια.

Τα χρόνια πέρασαν. Η Αγία έκανε πράγματι το θαύμα της ξανά και ξανά και ξανά.

Προστάτεψε την οικογένεια του κυρ Δημήτρη.

Του είχε πει επί λέξη όταν του εμφανίστηκε εκείνο το βράδυ πως ακόμη και σφαίρες να περάσουν τη στολή του γιού του – που υπηρετούσε στον Εθνικό Στρατό τότε – η στολή μπορεί να γίνει κομμάτια, αλλά αυτός δεν θα πάθει τίποτα.

ΑΚΡΙΒΩΣ αυτό και συνέβη.

Ο γιός του σε λίγο καιρό συμμετείχε στις μάχες στο Γράμμο και στο Βίτσι. Η στολή του όντως έγινε κομμάτια από τις σφαίρες και τα θραύσματα. Δεν τον άγγιξε όμως ούτε μία.

Είχανε να το λένε για δεκαετίες στο σόι του για το χαρούμενο αλλά και αστείο ξέσπασμα του Διοικητή του μόλις τον είδε ζωντανό αλλά με ξεσκισμένη στολή μετά τη μάχη:

«Ρε Κ...., άιντε ρε να βάλεις ένα άλλο παντελόνι, δεν μπορώ να τα βλέπω ρε άλλο να κρέμονται απ’ έξω σαν αδέσποτα καρύδια»...

Και το νευρικό γέλιο στο ταλαιπωρημένο Τάγμα πήγαινε σύννεφο...τον είχανε για «γούρι» πλέον τον Κ...

Ήταν ένα ξεκάθαρο θαύμα «σωτήριας παρέμβασης»...

Και πριν υπήρξαν παρόμοια παράξενα και μετά ακολούθησαν κι άλλα πολλά τέτοια και παρόμοια. Και σ’ αυτόν και στον πατέρα του και σ’ όλη την οικογένεια.

Πιο πριν είχαν πάρει οι αντάρτες αιχμάλωτο τον κυρ Δημήτρη για έξι μήνες μέχρι να μαρτυρήσει και να παραδώσει τα κορίτσια του (και τα μεγαλύτερα αγόρια του που τα είχε φυγαδευμένα στην Αθήνα).

Απειλούσανε να τον εκτελέσουν. Τον είχανε δεμένο για πολλές ώρες ανάποδα κεφάλι πόδια στο δέντρο και τον δέρνανε. Τελικά, όχι μόνον δεν τον εκτέλεσαν αλλά βρέθηκε κι ένας Χριστιανός Λοχαγός εκεί στους αντάρτες, τον λυπήθηκε και τον απελευθέρωσε νύχτα στα κρυφά.

Κάποια στιγμή, αρχισαν άλλες παράξενες «βοήθειες». Έγιναν πολλές «στρατιωτικές επιχειρήσεις» εκεί επάνω. 

Πολλές συγκρούσεις. Οι πολίτες ως συνήθως βρίσκονταν στη μέση.

Πότε σώζονταν αυτός και η οικογένειά του χάρη σε μια έγκαιρη πληροφόρηση από τον Εθνικό Στρατό για το που θα γίνει μάχη, πότε χάρη στους αντάρτες.

Πάντα κάποιος θα βρίσκονταν να τους βοηθήσει να αποφύγουν τις κακοτοπιές.

Παρόμοιες παράξενες σωτηρίες συνεχίστηκαν σε όλη την οικογένεια για όλη την υπόλοιπη ζωή τους.

Έγινε η Προστάτιδα Αγία των οικογενειών των παιδιών του κυρ Δημήτρη.

Σχεδόν 70 χρόνια μετά, τα θαύματα στους κλώνους αυτής της οικογένειας συνεχίζουν.

 Πριν καμιά δεκαριά χρόνια, ένα από τα εγγόνια ο 40άρης Β.  αντιμετώπισε μια σοβαρότατη κατάσταση.

Τους εμφανίστηκε μέσα στο σπίτι τους, νύχτα. Μόλις είχαν μπει στο σπίτι και πρόλαβαν κι αυτός και η γυναίκα του να δουν την «Μυστήρια Φωταγωγία», την παρουσία Της κι εξαφανίστηκε.

Τηλεφώνησαν αμέσως στην θεία τους την Κ... και κόρη του κυρ Δημήτρη. Κάτι γνώριζαν από το παρελθόν γι’ αυτήν την ιστορία. Τους τα είπε και τους εξήγησε πως η Αγία τους ενημέρωσε μ’ αυτόν τον τρόπο ότι η κατάσταση που αντιμετώπιζαν θα αποκατασταθεί άμεσα.

Κι όντως.

Την άλλη μέρα, το πρόβλημα είχε λήξει.

Ο Β..., ένας πεισματάρης άνθρωπος – πυροσβέστης – πήγε αμέσως επαρχία, βρήκε τη θεία του και της ζήτησε όλες τις λεπτομέρειες της ιστορίας.

Του τα είπε.

Τη ρώτησε γιατί δεν έγινε μπορετό τόσες δεκαετίες να ανασκαφεί το σημείο του αρχαίου Ναού μήπως και υπάρχει κάτι από κάτω που η Αγία θέλει να έρθει στην επιφάνεια.

Η θεία του δεν μπορούσε ν’ απαντήσει.

Ο Β.την πήρε και μαζί προσπάθησαν να βγάλουν κάποια «άκρη» μέσα στην γενικότερη γραφειοκρατία ώστε να προχωρήσει η ανασκαφή.

Δεν κατόρθωσαν τίποτα.

Ούτε καν από την Εκκλησιαστική πλευρά. Μόνον αόριστες υποσχέσεις περί συμπαράστασης και βοήθειας»....

Απ’ ότι γίνεται κατανοητό απ’ την όλη ιστορία πάντα μα πάντα κάποιο ανυπέρβλητο εμπόδιο μεσολαβούσε για να «μην ανασκαφεί το μέρος».

Η περιοχή εκεί πλέον εδώ και καμιά δεκαριά χρόνια έχει κηρυχτεί ως αρχαιολογική ζώνη. Δεν μπορεί να σκάψει έτσι απλά ο καθένας.

Αλλά και ούτε μπορεί ο οποιοσδήποτε πολίτης να πάει και να κινητοποιήσει όλη αυτή την τερατώδη γραφειοκρατία που απαιτείται προκειμένου να επιτραπεί ανασκαφή.

Η θεία του ήταν τότε ήδη σε προχωρημένη κατάσταση ημιαναπηρίας. Κι όμως έτρεξε, μαζί με τον χειρουργημένο στην καρδιά σύζυγό της εκεί επάνω στα βουνά, πήγε σε ιερείς, σε κοινοτάρχες, αλλά τίποτα.

Απογοητευμένη, το μόνο που μπόρεσε πλέον να κάνει ήταν να αποκαταστήσει το μεταλλικό εικονισματάκι που είχε φτιάξει εκεί η οικογένειά της προ 50 ετών και με δικά της έξοδα να στήσει έναν τρίμετρο μεταλλικό σταυρό επάνω στο σημείο ώστε να μην χαθεί ξανά το μέρος όπως κάμποσα χρόνια πριν όταν το διπλανό δάσος είχε επεκταθεί και είχε πνίξει τα πάντα, ακόμη και το ίδιο το σημείο των ερειπίων του παλαιού κατεστραμμένου Ναού. (Και που κατόπιν, μια δασική πυρκαϊά κατέκαψε τα πάντα κι ΑΠΟΚΑΛΥΨΕ ΠΑΛΙ το σημείο του  Ναού)...

Κατά τα φαινόμενα, είναι μια πολύ σοβαρή περίπτωση που όμως δεν μπορεί να την χειριστεί ο οποιοσδήποτε.

Προφανώς, πάνε, τελείωσαν οι καιροί που όταν ένας Πολίτης είχε μια τέτοια θρησκευτική εμπειρία, θεωρούνταν επαρκές αυτό για να ψάξουν...

Πόσες και πόσες εκκλησίες και μοναστήρια δεν ιδρύθηκαν έτσι;

Όπως και να’ χει, επί σχεδόν 70 χρόνια προκύπτουν διαρκώς εμπόδια για μια έρευνα...δεν έγινε ποτέ όχι συστηματική εις βάθος ανασκαφή...ούτε καν στοιχειώδης...πέραν από κάτι ογκώδεις εξωτερικά εμφανείς μαρμάρινους όγκους που αφαίρεσε η Αρχαιολογική Εφορία προ δεκαετίας.

Το περίεργο – επίσης – είναι που επι 67 χρόνια κι ενώ η ιστορία είναι γνωστή, ουδείς ποτέ δεν αποτόλμησε να πάει να σκάψει ούτε καν λαθραία (πχ μήπως και βρει τίποτε αξίας...μην ξεχνάμε ότι πρόσφατα εκλάπησαν ακόμη και λείψανα από έναν ναό)...

Πάντα την είχα στο νου μου αυτή την ιστορία. Αλλά την θυμήθηκα πιο έντονα μόλις διάβασα πρόσφατα για τον Ναό του Αγίου Λαζάρου στην περιοχή Κιτίου στην Κύπρο και για την μικρή λειψανοθήκη με μικρό λείψανο του Αγίου που βρήκαν σε κάποιες εργασίες αποκατάστασης σε πολύ μεγάλο βάθος «κρυμμένο» κάτω από τον Ναό...

Τα κυρίως λείψανα τα είχε αφαιρέσει κάποιος Βυζαντινός Αυτοκράτορας – όπως έκαναν πάντα – μέχρι που το 1204 εκλάπησαν από τους σταυροφόρους (μαζί με ΤΑ ΠΑΝΤΑ από την Πόλη), πήγαν στη Δύση απ’ όπου και χάθηκαν οριστικά....

Οπότε, όταν βρήκαν τη μικρή λειψανοθήκη (περίπου το1960) όλοι κατάλαβαν πως οι τότε (το 800 περίπου επί Λέοντος Σοφού) υπεύθυνοι «κρυφά κράτησαν ένα μικρό τμήμα λειψάνου» για το Ναό) και το έκρυψαν βαθιά κάτω από την Αγία Τράπεζα...όπου και ως «μυστικό» μετατράπηκε σε θρύλο, σε παράδοση, σε μύθο και....«ξεχάστηκε» με τα χρόνια...τους Αιώνες...ως το 1960 που ξαναβρέθηκε...

Μόνον ένας άνθρωπος υψηλού Ιερατικού κύρους θα μπορούσε πια να ξεκουνήσει την Ελληνική αντιεκκλησιαστική γραφειοκρατία για ένα τέτοιο θέμα...

Ή θα βρει λοιπόν αυτή η Ιερή Ιστορία το Αίσιο Πέρας της τώρα ή θα τραβήξει έτσι για πάντα...μια και οδεύουμε για ακόμη πιο «αντιεκκλησιαστικές άθεες μέρες σ’ αυτή την Ελλαδική Πολιτεία»...

.......................................................................................

Παράρτημα – 10 Ιουνίου 2015

Η κυρία Κ., θεία του Β. και στερνοπαίδι του κυρ Δημήτρη που είδαμε πιο πάνω να ενεργεί όσο μπορούσε προκειμένου να ευοδωθεί κατά το Θέλημα του Θεού και της Αγίας η παραπάνω "Σημειακή Κατάσταση", το 1947 που συνέβη το παραπάνω γεγονός ήταν περίπου 5 ετών.

11 χρόνια μετά, το 1958, στα 16 της, ήταν η σειρά της να της «αποκαλυφθεί» η Αγία.

Πάλι στο «ίδιο σημείο».

Στην ίδια ανηφοριά που βάδισαν 11 χρόνια πριν, εκείνη τη νύχτα μαζί ο κυρ Δημήτρης από κοντά στην Αγία για να του δείξει τον «Ιερό Τόπο» της...

Ήταν απόγευμα...Η Κ. καβάλα στ’ άλογο, εν μέσω αγροτικών εργασιών...

Βλέπει μπροστά της την «Μαυροφόρα» η οποία ζήτησε βοήθεια από την Κ...

Να την μεταφέρει «λίγο πιο πάνω»...

Αμέσως η Κ. ξεπέζεψε και βοήθησε την «Μαυροφόρα ηλικιωμένη» να ανέβει πάνω στο άλογο...

Κράτησε τα χαλινάρια και πήγε μπροστά από το άλογο...

Καθώς βάδιζαν αργά στην ανηφόρα, της είπε κάποια στιγμή η «μαυροφόρα»:

«...Κόρη μου σε περιμένουν πολλά βάσανα στη ζωή σου...»

Ξαφνιασμένη η Κ. γύρισε απότομα να την ρωτήσει «τι εννοεί»...

Η «Μαυροφόρα» δεν υπήρχε πια επάνω στο άλογο...

Είχε εξαφανιστεί...

Η Κ. έμεινε με την απορία....

Όταν αργότερα ανέφερε στην οικογένειά της το περιστατικό ήταν όλοι βέβαιοι για το «ποιά ήταν» αυτή που της εμφανίστηκε...

Ήταν μια ακόμη εμφάνιση της Αγίας Παρασκευής...

Είχαν όμως ριγήσει όλοι ως προς το τι να εννοούσε...

Ακούγονταν πολύ τραγικό το προμήνυμά της...

Και όντως...έτσι κι έγιναν τα πράγματα...

Η Κ. στην πορεία της ζωής της «αγγίχτηκε» από το θάνατο δεκάδες φορές...

Σοβαρά Ατυχήματα και ασθένειες...

Σοβαρές, βαριές ασθένειες....

Μέχρι το τέλος της ζωής της βρέθηκε στα επείγοντα νοσοκομείων με πνευμονικό οίδημα πάρα πολλές φορές...

Πάντα «επιβίωνε»...και πάντα κατά "παράδοξο κι ανέλπιστο τρόπο"...οι γιατροί αδυνατούσαν πάντα να το αιτιολογήσουν...

Στα 40 της έσπασε το πόδι της...

Πάνω που η εργασία της βίωνε μια αλματώδη εκτόξευση και ετοιμαζόταν για μια ισχυρή κοινωνικοοικονομική άνοδο...

Δεν της "επετράπη"...

Η "Οδός" που είχε "προεπιλεγεί" γι' αυτήν ήταν αυτή της Οδύνης και της Πενίας...

Τα επόμενα χρόνια χρειάστηκε να γίνουν κάμποσα χειρουργεία στο πόδι της...

Από ένα σημείο και μετά «χωρίς αναισθητικό»...

Το μόνο της εφόδιο στο χειρουργείο ήταν η Αγία Γραφή και η Ψαλτική...

Πάντα έκαναν το Θαύμα τους και το χειρουργείο ολοκληρώνονταν «χωρίς πόνο»...

Εκεί γύρω στα 55, στα διάφορα σοβαρά προβλήματα υγείας προστέθηκαν οι οστεοαρθρίτιδες...

Οι πόνοι όλο και αυξάνονταν...

Η αναπηρία επεκτείνονταν και κάλυπτε σταδιακά όλο της το σώμα...

Κάθε βήμα ήταν πλέον όλο και μεγαλύτερο μαρτύριο...

Στα 70 της είχε σχεδόν καθηλωθεί στο κρεβάτι...

Δεν υπήρχε πλέον ίχνος χόνδρου στις αρθρώσεις της...

Σφίγγοντας τα δόντια από τους σφοδρούς πόνους πήγαινε όσο μπορούσε τακτικότερα στην Εκκλησία...

Από εκεί αντλούσε δύναμη και αντοχή...κι από την μελέτη της Αγίας Γραφής...

Όταν οι πόνοι έγιναν χειρότεροι κι από του καρκίνου (όπως έλεγαν κάποιοι γιατροί) ακινητοποιήθηκε σχεδόν πλήρως στο κρεβάτι...

Στερήθηκε και την Θεία Λειτουργία και την Ιερά Μελέτη...

Η μέση της δεν μπορούσε να στεριώσει πουθενά και ούτε καν για λίγα λεπτά...το ίδιο και τα χέρια της...πονούσαν αφόρητα...

Ούτε καν να κρατήσουν το βιβλίο δεν μπορούσαν...

Αυτά θεωρούσε ως τα μεγαλύτερα πλήγματα....

Πάντα, σε όλο τον Γολγοθά των ασθενειών της, το μόνο που έβγαινε από το στόμα της ήταν:

«...αφού αυτό επιθυμείς Κύριε, ας γίνει το Θέλημά Σου....»

Ο Θεός, για τους δικούς του λόγους, επί δεκαετίες αύξανε διαρκώς τον αριθμό και την ένταση των ασθενειών, της ταλαιπωρίας και των πόνων της...

Αρνιόταν όμως να της επιτρέψει να εγκαταλείψει την Ζωή...

Συνέχισε, ανάμεσα στα αδιάκοπα βογγητά πόνου να προσεύχεται αδιάλλειπτα...

Με αφόρητους πόνους και σφιγμένα τα δόντια κατόρθωνε να πηγαίνει με το αναπηρικό καροτσάκι λίγα μέτρα μακριά από το κρεβάτι της όλο κι όλο...

Για δυό τρία όλο κι όλο βασικά πράγματα - εξόχως οδυνηρής - αυτοεξυπηρέτησης...

Στα 73 της, παρέλυσε πλήρως από τη μέση και κάτω...

Ήταν 30 – 31 Μαΐου 2015, ξημέρωμα της Πεντηκοστής...

Ήταν το τελειωτικό και μεγαλύτερο χτύπημα...

1^η Ιούνη, του Αγίου Πνεύματος, το Μαρτύριο όλο και επιδεινώνονταν...

Ο Κύκλος του πολύχρονου Μαρτυρίου της «έκλεισε» 18.30 τ’ απόγευμα της Τετάρτης 3 Ιουνίου 2015 όταν επετράπη πια στην Ψυχή της να εγκαταλείψει το επί δεκαετίες χιλιοταλαιπωρημένο σαρκίο της...

Τα τελευταία χρόνια της ζωής της, οι γιατροί αναρωτούνταν πως ήταν δυνατόν να εξακολουθεί να είναι ζωντανό και να κινείται – όσο και όπως κινούνταν - εκείνο το σώμα με τα μύρια όσα προβλήματα υγείας...

Το μόνο σίγουρο ήταν πως Εκείνο που την κρατούσε στη ζωή δεν ανήκε στα «ανθρώπινα»...

(τα παραπάνω δεν είναι ούτε το ελάχιστο από τα «ανεξήγητα, απόκοσμα βάσανα» αυτής της υπέροχης, γενναίας, άδολης ψυχής...δεν χρειάζεται όμως ν’ αναφερθούν περισσότερα...αρκούν αυτά)...

Η «δυσοίωνη προόραση» της «Μαυροφόρας» 57 χρόνια πριν, είχε επιβεβαιωθεί πλήρως...

Όμως, το «Μαρτύριο» του «Θανάτου που έρχεται και ξανάρχεται», «αγγίζει, τρυπάει βαθιά σαν κοφτερό μαχαίρι» αλλά «κάνει πίσω» ξανά και ξανά και ξανά, συνεχίστηκε – και συνεχίζεται - σε άλλο εν ζωή μέλος της οικογένειας...

Λες και «κάτι» προσπαθεί ξανά και ξανά επίμονα να τον «πάρει από την ζωή» - από βρέφος μέχρι σήμερα στα 50 του - και «Κάποιος Άλλος δεν το επιτρέπει»...

...άγνωστο το γιατί τόσο για το ένα όσο και για το άλλο...

Δεκάδες περιστατικά όπου είναι «αδύνατον να επιβιώσει άνθρωπος» (είτε από σοβαρότατα ατυχήματα είτε από σοβαρότατες ασθένειες) συνθέτουν μια επιεικώς περίεργη περίπτωση «Σημείων» όπου Θεός και Δαίμων συνυπάρχουν και μάχονται μέσα σε ένα (επίσης «παράξενα» ασθενικό (και ταυτόχρονα «ανθεκτικό») σαρκίο) και σε συνθήκες «παράδοξης εξωτερικής (κοσμικής) ένδειας»...

(Ναι, και γι' αυτόν έχει "προεπιλεγεί" - καθώς φαίνεται - η  "Οδός της Οδύνης και της Πενίας"...)

Με αποτέλεσμα «αυτό που εμφανίζεται στην επιφάνεια» να είναι «πότε Σκοτεινό και δυσοίωνο και πότε Φωτεινό κι ελπιδοφόρο»...

Είναι χαρακτηριστικός δε ο Λυτρωτικός Λόγος που του ειπώθηκε – από «εκεί που πρέπει»:

«...υπομονή...και Προσευχή...μάχονται μεταξύ τους...αλλά ο Χριστός στο τέλος θα νικήσει...»

Αλλά αυτό το «τμήμα της ιστορίας», που τις συγκλονιστικές λεπτομέρειες, εκτός του Πνευματικού του, ελάχιστοι άλλοι τις γνωρίζουν, δεν επιτρέπεται ακόμη να ειπωθεί...

Πιθανότατα, μετά την «αναχώρηση» και αυτής της Ψυχής...

Όταν το επιτρέψει ο Μεγαλοδύναμος...

Γιώργος Ανεστόπουλος

πηγή 

http://aegeanhawk.blogspot.gr/2014/07/1947.html

σχετικά:

10/07/14:"Περίεργη" Φωτιά μεταξύ Συκάς και Μονής Αγάθωνος