Εσύ, πόσο σαπιοσέξουαλ είσαι; (του συγγραφέα Πέτρου Αργυρίου)

http://agriazwa.blogspot.gr/2015/05/blog-post_25.html

30 χρόνια θυμού και σήμερα. Με τα τελευταία πέντε χρόνια να ναι σχεδόν ανεξέλεγκτος.
Η ελπίδα ήλθε είδε και παρήλθε.
Και ο πήχης των προσδοκιών αντί να ανεβαίνει ψηλά κατεβαίνει στα τάρταρα.
Πόσο πιο χαμηλά πια;
Βρισκόμαστε πάλι στα χειρουργείο χωρίς γάζες κι αναλώσιμα, σε μία ακόμη επέμβαση ακρωτηριασμού, να κόψουμε ότι υγιές έχει απομείνει μην τυχόν και μολυνθεί η γάγγραινα από υγεία.
Και φυσικά για κάτι τέτοιο χρειάζεται αναισθητικό. Με τη σέσουλα το παρέχουν τα νυν φιλοκυβερνητικά sites μιμούμενοι τους προκατόχους τους σε ένα διαγωνισμού κιτρινισμού δίχως όρια και κανόνες.
Τι τουιταρε ο Άδωνις, πως έκλασε ο Δείνα, πως τάπωσε ο έτσι τον άλλο, πως ξεφτύλισε ο αλλιώς τον τάδε, ο κόσμος ένα πελώριο καφενείο, ένα ριάλιτι σόου, ένα υβρίδιο Μεναγάκη και Κουρή, το βασίλειο της παραπολιτικής έρχεται να μπαλώσει τη δημιουργική ασάφεια.
Κάποιοι, αρκετοί, δεν έχουν καταλάβει ότι πλέον το πιο προβεβλημένο κομμάτι της αντιμνημονιακής πολιτικής σκηνής είναι κυβέρνηση και συμπεριφέρονται σα να ναι αντιπολίτευση.
Πρώτα βγαίνει η ανάσα και μετά το χούι που λέγαν και οι παλιοί.
Φυσικό είναι. Αφού η ίδια η κυβέρνηση λειτουργεί ακόμη ωσάν αντιπολίτευση τι να κάνουν τα έρμα και φτωχά μίντια της;
Τι συμβάινει όμως πραγματικά πίσω από την εικονικότητα του lifestyle των σκατάδων;
Αδιαφανείς «διαπραγματεύσεις» που εξασθενίζουν κι άλλο την ήδη ετοιμόρροπη χώρα, μονομερής ανικανότητα αντίληψης της ταξικής αντιπαλότητας κι ο ελληνικός λαός ένα βατράχι που βράζει σε σιγανή φωτιά που όλο κι ανεβαίνει και νομίζει πως βρίσκεται σε σάουνα.
Δώστε μια συμφωνία σας παρακαλούμε αλλιώς δε θα σας σερβίρουμε τζατζίκι.
Αυτό κι αν είναι επιχείρημα.
Κι ενώ αυτά τα ατελέσφορα συμβαίνουν έξω, μέσα πρωταγωνιστεί το παλιό ακόμη και σε μίντια του «Νέου».
Λες και δεν εκλέξαμε το νέο επειδή καταλάβαμε επιτέλους με τριάντα χρόνια καθυστέρηση πόσο σάπιο ήταν το παλιό. Λες και δεν τους φάγαμε αρκετά στην μάπα.

Δεν καταλαβαίνετε ότι οι ανεκδιήγητοι μνημονιακοί τύποι με τα καμώματα των οποίων γεμίζετε τις σελίδες σας έπρεπε να ναι στη χειρότερη των περιπτώσεων στη λήθη και στη καλύτερη στη φυλακή; Πως τολμάτε να αναβαθμίζετε εγκληματίες σε πολιτικούς αντιπάλους; Ζητάτε μήπως να γίνει απαιτητό το λαϊκό αίσθημα της απονομής δικαιοσύνης;
Όχι βέβαια. Τουμπεκί ψιλοκομμένο πλέον η τιμωρία των ενόχων.
Με τον τρόπο σας συγκαλύπτετε και επιτρέπετε την παραγραφή των μνημονιακών εγκλημάτων που είναι εκτενέστερα ακόμη κι από αυτά της χούντας. Οι χουντικοί στοχοποιούσαν κυρίως αριστερούς. Οι μνημονιακοί στοχοποίησαν σχεδόν τους πάντες πλην του πλούτου.
Άλλαξε η κυβέρνηση. Ε και; Σταματήσαν οι αυτοκτονίες; Οι κατασχέσεις; Ο ΕΝΦΙΑ; Τελείωσε η οικονομική καταστροφή; Βρίσκουν οι άνθρωποι δουλειές;
Αρχίδια καπλαμά.
Είναι νωρίς ακόμη. Σύμφωνοι. Είναι πολύ αργά.
Η στρατηγική του χάνω κρίσιμο χρόνο και πόρους έξω για να μπορώ να χρονοτριβώ και μέσα βρωμάει.
Εντάξει, ο Βαρουφάκης έκοψε λέει 40% των μισθών στο ΤΧΣ. Και έπρεπε να περάσουν τέσσερις μήνες για μια απλή υπουργική απόφαση;
Έτσι δεν είναι;
Αλλά πρέπει να σεβαστούμε τους κανόνες. Όπως τους σέβεται η Γερμανία που έχει σκίσει μονομερώς των κανόνα του πλεονάσματος. Όπως τους σέβονται οι δανειστές που δεν έχουν δώσει δεκάρα τσακιστή ένα χρόνο όταν εμείς πληρώνουμε μέχρι τελικής πτώσεως.
Εμ βέβαια. Αυτοί είναι θεσμοί. Φρόντισε να θεσμοποιήσει την τρόικα ο κος Βαρουφάκης. Τώρα θεσμοποιεί και τον κολλητό του και συναγωνιστή του και για μας εγκληματία κο Στουρνάρα με τον οποίο σύμφωνα με δημόσια δήλωση του έχουν φάει «ψωμί κι αλάτι μαζί»
Μικρός που ναι ο κόσμος... της εξουσίας... Διατί να το κρύψομεν άλλωστε; Ο κος Βαρουφάκης έχει μέχρι σήμερα σε επίπεδο επιχειρημάτων αμνηστεύσει τους κολλητούς του τους Παπανδρέου και τον κο Σόρος.
Έχει παρουσιάσει την κρίση υπερσυγκέντρωσης κεφαλαίων μέσω της καταστρατήγισης νόμων και συνταγμάτων από μια χούφτα διεθνείς ολιγάρχες και τους πολιτικούς επιτελάρχες τους ως κακή πολιτική στα όρια του ατυχήματος.
Απόδοση ευθυνών και κουραφέξαλα. Ζούμε σε ένα ελεύθερο κόσμο. Και στον ελεύθερο κόσμο ελεύθερα το μεγάλο κεφάλαιο εγκληματεί κατά των λαών.
Όλα τα παραπάνω θα έπρεπε να έχουν ενοχλήσει τον κόσμο τόσο της αριστεράς όσο και της πατριωτικής δεξιάς. Δεν εννοώ υστερικές αντιδράσεις αλλά τουλάχιστον κάποιες ενοχλήσεις ρε αδερφέ σαν να ξύνεσαι κάπου και να να φοβάσαι μη σου φυτρώσει κανά κακό σπυρί στη μάπα. Αλλά αντί αυτού επικρατεί το επιχείρημα «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου».
Δεν είναι κακό. Μόνο που ο Γιάνης έχει μόνο φίλους. Έχει φίλους στο Protagon, οι εχθροί του τα διεθνή μήντια τον έχουν προβάλει περισσότερο κι από τον πλανητάρχη για κάποιο έστω διάστημα. Έχει καρδιακούς φίλους τους Παπανδρέου και τον Στουρνάρα, έγινε και φίλτατος του Τσίπρα και του Βαξεβάνη, του κοιμώμενου γίγαντα της δημοσιογραφίας που ξύπνησε μόλις όταν έμαθε την επαναπροώθηση του Ταγματάρχη στη θέση του διευθύνοντα συμβούλου της ΕΡΤ, να δικαιωθεί ο άνθρωπος για τους αγώνες που έδωσε τα χρόνια του μνημονίου υπέρ του μνημονίου. Η αριστερά των Ταγματαρχών.
Και περιγράφει ορθώς ο Βαξεβάνης τις παθογένειες της ΕΡΤ ενώ παραβλέπει πως το δικό του το μαγαζί έχει γίνει μπουρδέλο αντάξιο σε θεματολογία του Πρώτου Θέματος. Με εξαίρεση δύο τρία ενυπόγραφα άρθρα την ημέρα, στο υπόλοιπο διαδικτυακό Κουτί της Πανδώρας βασιλεύουν τα κέρατα, τα tweets, κάτι ατάλαντα τραγούδια πολιτικής δήθεν σάτιρας που θα τα ζήλευε και η Πάνια και πάνω από όλα η παραπολιτική και η παραεπιστήμη.
Αυτό είναι το νέο ήθος; Το να γράφει π.χ χθες το Κουτί για την παπαριά μιας μαλακισμένης τελειωμένης δήθεν επιστημόνισας από το Αμέρικα που η μεγάλη της ανακάλυψη λέει είναι ο όρος Σαπιοσέξουαλ;
Είναι λέει το ότι οι γυναίκες δεν βρίσκουν πια ελκυστικά την εμφάνιση ή την εξουσία του άντρα αλλά το μυαλό του. Τον άντρα τον σοφό τον πρόστυχο, τονhomo sapiens θέλουν τώρα οι γυναίκες. Από το sapiens βγαίνει το sapiosexual. Μάλλον δεν έχει δει τον Βαρουφάκη που τα χει όλα.
Ασε με ρε καλή μου που χτίζεις καριέρα με τις μαλακίες. Στη χώρα της σαπίλας μιλάς για σαπιοσέξουαλς. Λες και δεν είχαμε αρκετούς από δαύτους, Πάγκαλους και Βενιζέλους και άλλους αγλαιουροσέξουαλς και κομπλεξοσέξουαλς και αρχιδοσέξουαλς.
Με θλίβει η κατάντια. Βαθειά η αηδία. Βουλιάζουμε όλο και βαθύτερα στην ξεφτίλα σαν σε άπατο βαρέλι.
Ήταν ο Νας που πέθανε χθες σαπιοσέξουαλ;
Είναι κι ο Τσίπρας σαπιοσέξουαλ;
Χρόνια πριν προειδοποιούσα «πρόσεξε να μη γίνεις αυτό που πολεμάς».
Είναι η καλύτερη συμβουλή που μπορώ να δώσω στη συγκυβέρνηση και τους φιλοκυβερνητικούς δημοσιογράφους.
Αν και είναι ήδη πολύ αργά.
Η μεταμόρφωση προχωράει και ελάχιστοι της αντιστέκονται.
Και δεν αφορά μόνο την αριστερά. Ο Πάνος ο Καμμένος, ο πατριώτης, αντί να ζητήσει ανταλλάγματα για αυτά που ήδη έχουν οι Αμερικανοί στη χώρα, μονομερώς τους προσφέρει συνεκμετάλλευση και μια καινούρια βάση σε ελληνικό νησί.
Αν το καναν αυτό οι σεσημασμένοι εγκληματίες των μνημονίων θα απαντούσαμε με τους πιο υβριστικούς των χαρακτηρισμών και δικαίως. Μα τώρα που δίνει μαθήματα υποτέλειας ο Ανεξάρτητος Πάνος δεν κουνιέται φύλο.
Μας λένε δε τα κυβερνητικά γιουσουφάκια πως οι νεοφιλελέλεδες κλέβουν επιχειρήματα από την αριστερά.
Αντε, κάτι μας είπατε. Οι νεοφιλελέδες δεν έχουν επιχειρήματα. Τι να τα κάνουν όταν έχουν την ισχύ; Χρειαζόταν ο Τσέκινγκς Χαν επιχειρήματα; Όχι βέβαια. Απλά γαμούσε κι έδερνε.
Οι αδύναμοι χρειάζονται επιχειρήματα.
Ψηφίσαμε μια κυβέρνηση των επιχειρημάτων κι όχι μια μια κυβέρνηση των επιχειρηματιών. Ψηφίσαμε μια κυβέρνηση που θα έκανε τα επιχειρήματα εγχειρήματα.
Ψηφίσαμε μια κυβέρνηση που θα ξεβρώμιζε κατ επειγόντως τον τόπο και από την απραξία της χέζεται πάνω της.
Ψηφίσαμε μια κυβέρνηση που θα ελέγχεται αντί για μια κυβέρνηση που θα μας ελέγχει. Και αυτή τη δέσμευσή μας την κρατάμε στο ακέραιο. Ελέγχουμε τα πεπραγμένα της κυβέρνησης. Τα κρίνουμε. Δεν τα κρύβουμε. Δεν τα συγκαλύπτουμε. Και δεν ψιθυρίζουμε μισόλογα.
Θέλουμε αυτή η κυβέρνηση να πετύχει αλλά αυτό που θα πετύχει απαιτούμε να συμφωνεί με εμάς και όχι με τους ταξικούς μας αντιπάλους. Και μέχρι σήμερα, παρά τις όποιες καλές προθέσεις, η ζυγαριά δεν έχει καν αρχίσει να γέρνει υπέρ του λαού. Είναι πολλά τα βαρίδια Αλέξη όσο βαρύ είναι το παρελθόν, όσο βαρύ το παρόν, όσο βαρύ το μέλλον.
Η κυβέρνηση δεν πετάει. Σέρνεται και βαπτίζει το σύρσιμο ως στρατηγική χρονοτριβή. Πόσο πιο δημιουργική να γίνει μια ασάφεια; Πόσο πιο σαπιοσέξουαλ μπορεί να είναι μια κυβέρνηση;


Πέτρος Αργυρίου. Agriazwa.blogspot.com, 25/5/2015