«Με τις λέξεις και τη λογική είναι δυνατό να δικαιολογηθεί οτιδήποτε»
Την άποψη αυτή διατύπωσε ο Ούγγρος νομπελίστας βιολόγος Τ. Γκιέργκυϊ επικαλούμενος τον Σωκράτη που έλεγε: «Πες μου κάτι και θα αποδείξω το αντίθετο, κατόπιν πες μου το αντίθετο και θ’ αποδείξω και αυτού το αντίθετο» (βλ. το δοκίμιό του για τους νέους: «Ο Τρελλός Πίθηκος», εκδ. «Λογοθέτης», 7η έκδοση, Αθήνα 1991, σελ. 20).
Πρόκειται για μια ορθή κοινωνιολογική διαπίστωση, της οποίας απότοκο είναι ηθολούρα, η οποία επικρατεί, κυρίως, στο λεγόμενο δημόσιο βίο, όπου οι αντιμαχόμενοι «ιδεολόγοι» κάνουν το μαύρο άσπρο και αντιστρόφως, ανάλογα με το κάθε φορά εναλασσόμενο συμφέρον τους, εν όψει του γεγονότος ότι, όπως προσθέτει ο ίδιος: «Με σπάνιες εξαιρέσεις, οι άνθρωποι στην πραγματικότητα ενδιαφέρονται για ένα και μόνο: τον εαυτό τους».
Αυτή τη φυσική και κοινωνιολογική αλήθεια διατύπωσε ήδη ο Αριστοτέλης γράφοντας: «Έκαστος άνθρωπος επιθυμεί τα αγαθά προς χάριν του εαυτού του… και επιθυμεί να διάγει την ζωήν του έχων ως σύντροφον τον εαυτόν του» (βλ. «Ηθικά ΝΙΚΟμαχεία», τομ. Γ’, σελ. 215 και 245, εκδ. «Γεωργιάδη», Αθήνα 2005. Ο Μαρξ, ερμήνευσε αυτό το συμφέρον, και το διατύπωσε με τούτη την επιστημονική ορολογία, στον πρόλογο της Πολιτικής Οικονομίας, το 1859: «Το τι είναι οι άνθρωποι δεν καθορίζεται από τη συνείδησή τους αλλά, αντίθετα, το κοινωνικό τους είναι καθορίζει τη συνείδησή τους» (Ανάλυση αυτού του κοινωνιολογικού νόμου βλ. στο έργο μου: «Η Κομμουνιστική Ουτοπία», εκδ. β’ «Πελασγός» - Γιαννάκενας, Αθήνα 2013, σελ. 45-60).
Ούτως εχόντων των πραγμάτων θα έλεγα ότι οι άνθρωποι, όταν χρησιμοποιούν τιςλέξεις και τη «λογική» το κάνουν για την υπεράσπιση και προώθηση του ατομικού συμφερόντος παραχαράσσοντας και τη λογική και την έννοια των λέξεων.
Αυτή η παραχάραξη, ως προς τη λογική, είναι η ίδια τόσο για την τυπική όσο και για τη διαλεκτική λογική.
Για όλους αυτούς – και όχι μόνο – τους λόγους ο άνθρωπος αλλάζει πρόσωπο και φοράει μάσκες ανάλογα με το τι υπαγορεύει το κάθε φορά συμφέρον του, γεγονός το οποίο ο Ιταλός θεατράνθρωπος Λ. Πιραντέλο απέδωσε γράφοντας ότι «ένας άνθρωπος έχει μέσα του εκατό πιθανούς ανθρωπαρίους», ενώ ο Γάλλος ακαδημαϊκός Α. Μωρουά θα πει: «Η ζωή είναι ένας χορός μασκοφόρων» (βλ. το «Ανοιχτό Γράμμα σ’ ένα νέο», Αθήνα 1972, σελ. 130-135 όπου το κεφάλαιο: «Ο χορός των μεταμφιεσμένων. Πρβλ και το πιο πάνω έργο μου, σελ. 472 επ). Μια ολόκληρη ζωή ο άνθρωπος υποκρίνεται, μεταμφιέζεται, ψεύδεται για να υπηρετήσει το ατομικό συμφέρον, την απληστεία, τη ματαιοδοξία, τη διάκριση και τα πλείστα ένστικτά του (Για τα ζητήματα αυτά βλ. το πιο πάνω έργο μου, σελ. 91 επ όπου το κεφάλαιο: «Η φύση του ανθρώπου και τα τρωτά χαρακτηριστικά του).
Καταλήγοντας θα έλεγα ότι ο άνθρωπος παίζει με τις λέξεις και τη λογική, που τις χρησιμοποιεί για τη συσκότιση και τη διαστροφή της αλήθειας, για την οποία ο εθνικός μας βάρδος Κωστής Παλαμάς είπε:
«Κι’ η αλήθεια είναι μικρή
Μισόσβηστη καντήλα
Που μας δείχνει πιο πυχτή
Τριγύρω τη μαυρίλα» («Τάφος»)
Συμπέρασμα: Οι άνθρωποι αλληλοκοροϊδεύονται εν γνώσει τους κυκλοφορώντας ως μασκοφόροι στο αέναο θέατρο της πολιτικής και όχι μόνο.
Κατά κανόνα, η φαινομενική ασυνεννοησία είναι αποτέλεσμα υπεράσπισης του ατομικού και κομματικού συμφερόντος και αυτό το τελευταίο γεγονός το ανέδειξα πριν από πολλά χρόνια με το άρθρο μου: «Η Βαβέλ των Αθηνών» («Πολιτικά Θέματα» της 19-3-1993).
Στο κείμενο αυτό αναδεικνυόταν η σκόπιμη ασυνεννοησία των πολιτικάντιδων στους τηλεοπτικούς σταθμούς.
Αθήνα 16/04/2015
Πολιτικές υποθήκες:
E.Kαντ: “Μία γενιά δεν επιτρέπεται να κληροδοτήσει στις επόμενες γενιές περισσότερες αμετάκλητες δεσμεύσεις από όσες βρήκε η ίδια’’
Μ.Βέμπερ: ‘’Ας υπάρχει η πρόβλεψη ότι ο Πρόεδρος του Ράιχ, σε κάθε προσπάθειά του να παραβιάσει τους νόμους ή να κυβερνήσει αυταρχικά, θα βλέπει διαρκώς μπροστά του το Ικρίωμα”
Ι.Μ.Παναγιωτόπουλος: “Υπάρχουν ευτυχίες που κάνουν βαρύτερη τη δυστυχία μας”
Π.Προυντόν: “Οι μεγάλοι φαίνονται μεγάλοι γιατί εμείς γονατίζουμε μπροστά τους”
Κ.Παλαμάς: “Οι αφέντες νόμοι δένουν με δεσίματα λογής και τ’ ανθρώπου τα φτερούγια και τα πόδια της φυλής”
Α.Ζώτου (Άγνωστη αγωνίστρια): “Ήρωες είναι εκείνοι που ανοίγουν το στόμα τους και μιλούν όταν οι άλλοι γύρω τους σιωπούν“
Αριστοτέλης: “Πολίτης είναι ο μετέχων κρίσεως και Αρχής”
Ε.Παπαγαρυφάλλου: “Πολίτη, ο λόγος σου να ‘ναι τσεκουράτος, σαν αστροπελέκι, φωτιά και φως γεμάτος, κόκαλα να τσακίζει, γερά θεμέλια να χτίζει” (Από το ποίημά της: «Ύμνος του Πολίτη»
Πολίτης Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου