Σώτη (Τριανταφύλου) Νάνε (του συγγραφέα Πέτρου Αργυρίου)

http://agriazwa.blogspot.gr/2015/02/blog-post.html

Ήταν κάποτε αριστεροί ή  έτσι θέλαν να λένε στον εαυτό τους και τους άλλους, γιατί τότε ήταν τρέντυ. Κατά βάθος ήταν πασόκοι , απολαμβάνοντας τα προνόμια της αναξιοκρατίας- κάποιοι από αυτούς δε τα διαμοίραζαν κιόλας όντως κρυπτοκομισάριοι του. Όταν λοιπόν ο πάτρωνας τους άρχισε να πεθαίνει, έσπευσαν σαν ήρωες να υπερασπιστούν το ετοιμοθάνατο μα αγάπησαν το φονιά του.

Δεν είναι παράδοξο. Λατρεύουν τη δύναμη, ακόμη και όταν προσποιούνται ότι την απεχθάνονται.

Η Σώτη Τριανταφύλου ξεκίνησε ηρωικά περιγράφοντας τις στρεβλώσεις του δικού της χώρου, ρισκάροντας να γίνει μη αρεστή στους συντρόφους της.

Με τα χρόνια όμως, έγινε και αυτή μια από τις στρεβλώσεις της αριστεράς, τις κυρίαρχες. Όταν η χώρα, η σάπια όντως χώρα χάρη στην πολιτική και ιδεολογική ηγεμονία των ίδιων ανθρώπων που θα την παρέδιδαν στους οικονομικούς της δολοφόνους, παραδόθηκε αμαχητί στον νεοφιλελευθερισμό, αυτοί, ΟΙ ΣΙΓΑΣΤΗΡΕΣ θα έπνιγαν με ψευδοεπιχειρήματα τις κραυγές ενός λαού που πέθαινε γράφοντας θεωρίες περί οικονομικής ηθικής και αξιοθάνατου.

Υπάρχει κάτι καλύτερο, κάτι ανώτερο μας γράφανε που διορθώνει τα λάθη των ανθρώπων. Την «ανωτέρα βία», την προκρούστεια κλίνη των μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων, τον νεοφεουδαλισμό, την περιγράφαν ως μια αλάνθαστη οικονομική θεωρία και πρακτική που ερχόταν να τιμωρήσει τους αμαρτωλούς και να αποκαταστήσει τα πράγματα.

Μια Ναζί αφήγηση.

Μια αφήγηση παράλληλα παλαιοδιαθηκική.

Μια χώρα Άουσβιτς για τους πολλούς, τα σύγχρονα Σόδομα και Γόμορα.

Και αυτοί να σκεπάζουν τις κραυγές γράφοντας και ακούγοντας τις αγαπημένες τους μουσικές.

Μια ράτσα ανώτερη.

Αυτοί οι παραδομένοι εξ αρχής μας λένε ότι το τέρας δεν μπορεί να ηττηθεί, ότι δε γίνεται να ηττηθεί.

Ακόμη και τώρα που οι πρώτες μάχες δόθηκαν και φαίνεται ότι δεν είναι άτρωτο, αυτοί, οι εραστές του τέρατος διακατέχονται από αυτή την αρχική τους πεποίθηση.

Κι ήταν αυτή η πίστη που κανε το τέρας να μοιάζει άτρωτο.

Δεν είναι πια όμως.

Οι λάτρεις του δεν μπορούν να το δεχτούν. Βλέπετε εξαρτάται η ζωή τους από αυτό: τα προνόμια τους, οι πωλήσεις τους, ότι έχουν και δεν έχουν εξαρτώνται από αυτό.

Οι ύμνοι τους για το τέρας μόνο τερατωδία θα μπορούσε να ναι.

Η σπείρα που πουλάει λαθραίο πνεύμα είναι αμετανόητη.

Έτσι σχετικά πρόσφατα, η Σώτη έγραψε ένα άρθρο UPοψης με τίτλο «Ό,τι να ‘ναι».  Έντιμος τίτλος. Γιατί αυτό ακριβώς είναι το κείμενο: Ό,τι να’ ναι- Σώτη να΄ναι κι ό,τι να ‘ναι.

Δεν είναι ότι δεν περιέχει αλήθειες το κείμενο. Αλλά μερικές αλήθειες είναι η μαγιά της προπαγάνδας. Τις χρειάζεσαι για να φουσκώνει το κείμενο, να δείχνει ότι το χει γράψει ένας μεγάλος άνθρωπος, ένας άνθρωπος φιλαλήθης, ένας άνθρωπος που ξερνάει αλήθειες.

Το «Ότι να ‘ναι» είναι όμως ένα κείμενο εμετικό. Τα ψήγματα αλήθειας που περιέχει είναι ότι έχει απομείνει από όσες αλήθειες είχε καταφέρει να αφομοιώσει η Σώτη τα τελευταία χρόνια. Άλλωστε, στον κόσμο που ζει, οι αλήθειες δεν μπορούν να επιβιώσουν. Για αυτό και ο χώρος αυτός παράγει διαρκώς ψεύδη

Γράφει λοιπόν η Σώτη:

Πρώτο θέμα: «Στο μεταξύ, στη Σαουδική Αραβία αποκεφαλίζουν γυναίκες καταμεσής στο δρόμο – το ζήτημα περνάει στα ψιλά. Για όλα φταίνε οι ΗΠΑ, η ΕΕ και η Μοσάντ.»

Από ποιον περνάει το θέμα Σώτη στα ψιλά; Από τους συναδέλφους σου φυσικά. Από τους τύπους που παίρνουν παχυλούς μισθούς, κάποτε σε πετροδόλλαρα και τώρα σε Ευρώ ακριβώς για να συγκαλύπτουν τέτοια θέματα. Εμείς, μια χούφτα άνθρωποι που ούτε έξω από τα γραφεία των μεγάλων εκδοτικών συγκροτημάτων δεν μπορούσαμε να περάσουμε χωρίς ομπρέλα γιατί είχαμε την κακή συνήθεια να περιγράφουμε άμισθα την πραγματικότητα αντί να την κατασκευάζουμε επ’ αμοιβή, τα γράφαμε Σώτη.

Ακόμη και τώρα συγκαλύπτεις Σώτη: Γιατί η Σαουδική Αραβία δεν είναι απλά το πιο καταπιεστικό καθεστώς στον πλανήτη: Είναι αυτή που μαζί με τις ΗΠΑ, χώρες της ΕΕ και ενίοτε και το κράτος κατοχής που λέγεται Ισραήλ χρηματοδότησαν εξτρεμιστές ισλαμιστές για να ανατρέψουν καθεστώτα που δεν τους εξυπηρετούσαν.

Εσείς τα αποκρύψατε αυτά, εσείς οι διαμορφωτές γνώμης.

Γράφεις ειρωνικά: Δεύτερο θέμα

«Πρέπει να δώσουμε στο ΣΥΡΙΖΑ μια ευκαιρία. Τι είδους ευκαιρία. Ευκαιρία να γίνουμε μπανανία»

Σωστά. Ξεχνάς βέβαια ότι η Αμερική δεν παράγει μπανάνες: παράγει μπανανίες: Έτσι το 1956 πχ., οι αμερικάνοι οργάνωσαν πραξικόπημα στη Γουατεμάλα και ανέτρεψαν τον δημοκρατικά εκλεγμένο πρόεδρο Guzman ο οποίος επιχείρησε να απαλλοτριώσει αχρησιμοποίητες καλλιέργειες της United Fruit Company, του κολοσσού της Μπανάνας που σφετερίστηκε το μεγαλύτερο κομμάτι των καλλιεργήσιμων γαιών της χώρας. Αυτό που η Αμερική έκανε με πρόσχημα τη «Σοβιετική Απειλή» στη δεκαετία του 1950, τις επόμενες δεκαετίες το κανε μέσω του θεωρίας του Νεοφιλελευθερισμού και σε άλλες χώρες της λατινικής αμερικής, Μετά προχώρησε Ασία, Ανατολική Ευρώπη. Και το 2010, με το σύμφωνη γνώμη της Γερμανίας το κανε μέσω του ΔΝΤ και στην Ελλάδα. Δεν φτιάχνει ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε μπανάνες ούτε μπανανίες. Οι ιμπεριαλιστές και οι νεοαποικιοκράτες τις φτιάχνουν. Τότε με πρόσχημα την σοβιετική απειλή και έπειτα με πρόσχημα τις οικονομικές κρίσεις. Ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι θεωρία. Όπλο είναι που κραδαίνουν τα ιδιωτικά συμφέροντα υπό την πατρονία των μεγάλων δυνάμεων. Α ναι. Και για να μην ξεχνιόμαστε. Το πραξικόπημα στην Γουατεμάλα είχε την κoδική ονομασία Operation Success. Οι πολιτικές στην Ελλάδα ονομάστηκαν Success Story. Είναι να τρομάζει κανείς με τις ιστορικές συμπτώσεις, δεν βρίσκεις;

Και γράφεις:

«Παρακολουθώ με κρυφή ελπίδα τις δηλώσεις και τις απαντήσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ για να εντοπίσω τη σωφροσύνη και την εξυπνάδα που απαιτούνται ώστε να δικαιολογηθεί αυτή η ευκαιρία.»

Είναι λίγο δύσκολο να σου περιγράψω τι σημαίνει εξωτερική πολιτική καθώς προαπαιτεί μια ευρεία αντίληψη εκ μέρους του αποδέκτη. Εγώ πχ παρότι δεν είμαι και ούτε έγινα ΣΥΡΙΖΑ έχω καταγράψει κινήσεις εξαιρετικής στρατηγικής ευφυΐας από την ηγετική του ομάδα. Ένα παράδειγμα μόνο: Όταν η Ελλάδα περίμενε τον Ολάντ, έναν ακόμη «σωτήρα της Ελλάδας» όπως τον περιέγραφαν οι συνάδελφοι σου για να τυφλώσουν την κοινή γνώμη, μετά την εκλογή του ο Τσίπρας τον προειδοποίησε να μην γίνει Ολαντρέου. Τότε όλοι πέσατε να τον φάτε τον ιερόσυλο Τσίπρα που κατάστρεψε μια εξωτερική πολιτική που για 6 χρόνια δεν είχαμε. Τελικά ο Ολάντ, με τη μέχρι σήμερα πολιτική του και εκτός απροόπτου θα μείνει στην ιστορία της γαλλικής πολιτικής ως ο μικρότερος πολιτικός άντρας όλων των εποχών.

Αρχίζεις μετά τα στιγμιαία ψυχογραφήματα:

Γράφεις:

«Και σαν να μη φτάνει αυτό, η προοπτική της εξουσίας τούς έχει προκαλέσει (τους Συριζαίους) ένα είδος μέθης με αποτέλεσμα… ψεύτικη σιγουριά, άρση των αναστολών που υπαγορεύουν οι κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς. Λένε ό,τι να ’ναι"

Quiz: Ποιος έγραψε δημοσίως «το λέω στη δικιά σου μάνα όταν τη γαμάω από τον κώλο και τραγουδάει Πάριο»; Ποιος είχε αυτή τη μέθη της εξουσίας, την ψεύτικη σιγουριά, την άρση των αναστολών που υπαγορεύουν οι κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς όπως πολύ σωστά γράφεις για τους λάθους ανθρώπους; Μπράβο: Ο φίλος και συνάδερφός σου Θανάσης Χειμωνάς, τομεάρχης πολιτισμού του ΠΑΣΟΚ. 

Και συνεχίζεις να γράφεις: «Επιπλέον, πολλά από τα στελέχη του (ΣΥΡΙΖΑ) είναι εμφανώς ασταθή, 

νευρωτικά, εν εξάλλω καταστάσει.»

Για στάσου. Κάτι μου θυμίζει αυτό. Ναι. Τον μόνιμο υβριστή του ελληνικού λαού, το Θεόδωρο Πάγκαλο που έχει κάθε δίκιο να μας βρίζει καθώς οι Έλληνες ψηφοφόροι ψήφιζαν και πλήρωναν για δεκαετίες έναν άνθρωπο που τους μισεί. Έγραψε λοιπόν για τον Γιάννη Βαρουφάκη ο σύγχρονος Λεβιάθαν: «Δεν ξέρω τι είναι, να πάει σε έναν ψυχίατρο», είπε και πρόσθεσε πως είναι «αγενέστατο να έχεις το χέρι στην τσέπη», κάνοντας και αναφορά στις συμβουλές που του είχε δώσει ο γυμναστής του στο Βαρβάκειο: «κωλόπαιδα, βγάλτε το χέρι από την τσέπη γιατί ξέρω τι πιάνετε εκεί μέσα».

Σώτη, ο Πάγκαλος είχε δεσμευτεί προεκλογικά σπιλώνοντας τις αυτοκτονίες του ελληνικού λαού πως αν βγει ο ΣΥΡΙΖΑ «μαζί θα αυτοκτονήσουμε». Εναλλακτικά δήλωσε πως σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα αυτοεξοριζόταν. Ο ΣΥΡΙΖΑ βγήκε, ο Πάγκαλος δεν αυτοκτόνησε. Αφού συντάσσεσαι μαζί του, δεν πάτε μαζί την Αλ Σάλεχ να κάνετε το τρίο των αυτοεξόριστων στο Παρίσι;»

Συνεχίζεις την ψυχολογική σου ανάλυση του μισού λεπτού για να γράψεις έντιμα και ταξικά : «Ο ΣΥΡΙΖΑ διακατέχεται από απωθημένο εξουσίας. Επιδεικνύει τη συμπλεγματική συμπεριφορά του loser που δεν ανέβηκε ποτέ ψηλά στην κοινωνική κλίμακα με αποτέλεσμα να κακολογεί αυτή την κλίμακα και να θέλει να την καταστρέψει».

Σωστά τα λες: ο λαός είναι loser που κινείται όχι για να επιβιώσει με το δυνατόν καλύτερο τρόπο αλλά από φθόνο και κόμπλεξ για τον πλούτο και την καταξίωση θέλοντας να καταστρέψει την ανώτερη τάξη, τα παιδιά ενός ανώτερο θεού.

Να σε ενημερώσω Σώτη ότι η δικιά μου η γενιά συμβίωνε σε μια σχετική ταξική ειρήνη. Εσείς κηρύξατε τον πόλεμο, εσείς ξαναφτιάξατε τάξεις. Και η ανώτερη τάξη που φτιάξατε στην Ελλάδα είναι τόσο κυνική και ηλίθια που αξίζει ή μάλλον πρέπει να καταστραφεί. Τ’ αποδεικνύει το κείμενο σου αυτό. Και η γαλλική επανάσταση από κόμπλεξ γεννήθηκε όχι από ανάγκη για επιβίωση. Τους τελείωσε το παντεσπάνι και δεν καταδεχόντουσαν να φάνε το ψωμί που η άρχουσα τάξη απλόχερα τους μοίραζε με τα ροζιασμένα από τα χωράφια και τους μύλους χεράκια της. Σώτη να ‘ναι γράφεις.

Συνεχίζεις να γράφεις παραλληλίζοντας το ΣΥΡΙΖΑ με παραλυτική αρρώστια, με τοξικομανία, με αλκοολισμό, με τροχαία.

Έχεις ιδέα πόσο έχουν ανέβει τα ποσοστά και οι επιπτώσεις των ασθενειών, του αλκοολισμού και της τοξικομανίας στα χρόνια του μνημονίου;

Η αρρώστια η μολυσματική που ακόμη και ΣΥΡΙΖΑ ψηφίσαμε για να ξεφορτωθούμε είναι η μεταπολίτευση μετά το 1980. Το να προβάλεις όλα αυτά που 30 χρόνια κάνατε στη χώρα σε μια νεογέννητη κυβέρνηση είναι το λιγότερο γελοίο.

Και γράφω κάνατε και όχι έκαναν γιατί στα χρόνια του μνημονίου διάλεξες στρατόπεδο. Δε χρειαζόταν να το κάνεις, δεν είχες ανάγκη αλλά το κανες. Διάλεξες το στρατόπεδο των εργοδοτών σου.  

Και συνεχίζεις να γράφεις, αυτή τη φορά για εξωτερική πολιτική: «Να τη η τρέλα του μεγαλείου: από τον ΣΥΡΙΖΑ θα αρχίσει η διεθνής επανάσταση·θα βοηθήσουν λιγουλάκι και οι Podemos».

Μπορείς να επιδείξεις κι άλλη άγνοια: όταν κάποιοι από εμάς που δεν περνούσαμε ούτε από τα γραφεία σας χωρίς ομπρέλα, περιγράφαμε το μέλλον της ΕΕ και τις φυγόκεντρες τάσεις που οδηγούν μακριά από τον γερμανικό ολοκληρωτισμό εσείς τα ξύνατε με την αυταρέσκεια της αδράνειας, τέτοια φίλαυτη και καθυστερημένη τάξη είστε. 

Βλέπεις τα πρωτοσέλιδα Σώτη; Παγκοσμίως; Γιατί θαρρείς ασχολούνται μαζί μας; Ασχολούνται γιατί φοβούνται. Όπως κι εσύ. Και φοβούνται όχι το να ξεκινήσει η επανάσταση. Φοβούνται γιατί η επανάσταση ήδη ξεκίνησε. Βγήκε από την κούνια πριν προλάβουν να την πνίξουν. Το αν θα ζήσει ή θα πεθαίνει θα φανεί.

Και σιγά την επανάσταση ρε Σώτη: λίγο περισσότερο δημοκρατία, λίγο περισσότερο ισονομία, λίγο περισσότερο διανομή εισοδήματος, λίγη λιγότερη κλεπτοκρατία, και λίγο λιγότερα λαμόγια να πουλάν μόστρα, κόζα μόστρα.

Δεν το λες κι επανάσταση. Εκτός κι αν το λες επανάσταση. Όπως κάνεις εσύ και άλλοι οπαδοί της Μαρίας Αντουανέτας.

Εκτός κι αν εννοείς τη στυλιστική επανάσταση της αντιγραβάτας: εκεί έχεις δίκιο. Το να μη φοράς γραβάτα ανάμεσα στους χαρτογιακάδες της Ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας είναι πράξη επαναστατική.

Μήπως να ξαναφέρουμε και τις ποδιές στα σχολεία;

Γράφεις με θράσος: «(Μία) κατηγορία πολιτών δηλώνει ότι «παθαίνει κατάθλιψη» ακούγοντας ειδήσεις. Προς θεού- μην στεναχωρηθούν οι καλομαθημένες γενιές»

Κατάκρινε τους καλή μου. Που δεν είναι σαδιστές όπως η τάξη σου. Που δε γελάν με τις αυτοκτονίες, τους θανάτους, τη μετανάστευση.

Καιρός ήταν να πληρώσουν οι καλομαθημένοι μεσοαστοί και οι φτωχοδιάβολοι που νόμιζαν ότι όλοι γίναμε ίσα και όμοια. Για τη γαμημένη την τάξη σου δεν βλέπω να γράφεις όμως τίποτε.

Σε αδίκησα: γράφεις παρακάτω: 

«Οι περισσότεροι φτωχύναμε – ωστόσο, πολλοί παραπονιούνται για πράγματα που δεν σηκώνουν παράπονα: διότι περικόπηκαν συντάξεις που δεν έπρεπε να παίρνουν, διότι μειώθηκαν έσοδα από περιουσίες που υπερβαίνουν τη λογική (γιατί κάποιος να διαθέτει π.χ. δεκαέξι ακίνητα; Γιατί να είναι ραντιέρης και να μην κάνει τίποτα ολημερίς;) ή διότι καταργήθηκαν γελοία επιδόματα. Οι βολεμένοι διαμαρτύρονται περισσότερο από όσους ζουν επισφαλώς.»

Ο πατέρας μου και εκατοντάδες άλλες χιλιάδες πατεράδες και μανάδες δίναν τους μισούς από τους μισθούς τους σε εισφορές. Για σαράντα και πενήντα χρόνια. Για να πάρουν αυτό που λέγεται σύνταξη βαριά βαριά για τα επόμενα 20-30 χρόνια. Η τάξη σου τα ρήμαξε τα ασφαλιστικά ταμεία. Δεν τους κόψατε τις συντάξεις στο μισό και στο ένα τρίτο. ΤΟΥΣ ΤΙΣ ΚΛΕΨΑΤΕ. Πάλι αυτή η γαμημένη σου τάξη το κάνε.

Και συμπεραίνεις:

«Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι … σκοτεινές δυνάμεις εξυφαίνουν περίπλοκες και φονικές μηχανορραφίες εναντίον των λαϊκών τάξεων· ότι η ευρωπαϊκή δημοκρατία είναι, στην πραγματικότητα, δικτατορία· ότι είμαστε θύματα των πολυεθνικών»

Μα γιατί να πιστεύουν κάτι τέτοιο; Δε ψήφισαν τον Παπανδρέου γιατί εκείνος προεκλογικά τους έταζε ότι θα φέρει το ΔΝΤ, θα κλείσει τους δουλειές τους και θα τους ταράξει στις περικοπές και τους φόρους; Δεν ψήφισαν το Σαμαρά για να συνεχίσει το έργο του Παπανδρέου; Ερωτώ; 

Μήπως η ευρωπαϊκή δημοκρατία δεν είναι αυτό που η Γερμανία αποφασίζει για όλους τους υπολοίπους; Δεν το λες και δικτατορία αυτό, ούτε καν ολοκληρωτισμό, έτσι δεν είναι; Όσο για τις πολυεθνικές, όχι δεν είναι αυτές που χουν λαδώσει τους πολιτικούς σε όλο τον πλανήτη για να επιβάλλουν συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού που στραγγαλίζουν τους μικρομεσαίους ντόπιους. Δεν έχουν μετατρέψει χώρες ολόκληρες σε ειδικές οικονομικές ζώνες, δεν χρησιμοποιούν την παιδική εργασία, δεν ρίχνουν κυβερνήσεις όπως καλά θυμάσαι πχ της Γουατεμάλας, δεν είναι οι μεγαλύτεροι ρυπαντές, δεν προσπαθούν να σκοτώσουν τη γεωργία στον πλανήτη με τα μεταλλαγμένα, δεν πουλάν επικίνδυνα φάρμακα και εμβόλια για ανύπαρκτες ασθένειες.  

Οι ισχυροί είναι τα καλά παιδιά και οι λαοί πουτάνας γιοι.

Κανείς δεν είπε ότι οι λαοί είναι τέλειοι. Έχουν πολλά κουσούρια. Ένα από τα χειρότερα είναι πως όταν καλοπερνούν τείνουν να μην αμφισβητούν αυτούς που τους επιβουλεύονται και όταν περνάν άσχημα είναι καχύποπτοι ακόμη προς αυτούς που θέλουν να τους σταθούν. Γενικά οι λαοί τείνουν να έχουν κακό κριτήριο. Για αυτό και οι άρχουσες τάξεις τους τείνουν να είναι οι χειρότερες που θα μπορούσαν να έχουν. Και η Ελλάδα είναι το χειρότερο παράδειγμα αυτών των παγκοσμίων τάσεων.

Αλλά ας αφήσουμε τα ταξικά. Ας μιλήσουμε για κάτι το πανανθρώπινο: Οι άνθρωποι γερνάν. Άλλοι γερνάνε κι ωριμάζουν κι άλλοι γερνάνε και σαπίζουν. Και οι συγγραφείς γερνάνε. Άλλοι γερνάνε απ έξω κι άλλοι από μέσα. Γερνάνε τόσο που γράφουν «ότι να ‘ναι».

Σώτη να ‘ναι.

Σώτη νάνε.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com