Η αντεπίθεση της Ρωσίας και ο Ψυχρότερος Πόλεμος (του συγγραφέα Πέτρου Αργυρίου)

http://agriazwa.blogspot.gr/2014/12/blog-post_10.html

Όπως τονίσαμε κατά το παρελθόν, σπάζοντας τον ασφυκτικό κλοιό της δυτικής αντιρωσικής προπαγάνδας, η ουκρανική κρίση θα έχει- για την ακρίβεια ήδη έχει- δύο μεγάλους θύτες και δύο μεγάλα θύματα: Ο μεγάλος θύτης είναι οι ΗΠΑ και η πολιτική της της γεωπολιτικής απομόνωσης των αντιζήλων της ενώ στην υπαιτιότητα ακολουθεί και η άκαμπτη Γερμανία ενώ τα θύματα είναι πρωτίστως η ίδια η Ουκρανία και ακολουθεί … όλη η υπόλοιπη Ευρώπη.

Η κατάσταση επιδεινώνεται καθημερινά και κάνει τον πρώτο Ψυχρό Πόλεμο να μοιάζει με υπόδειγμα σταθερότητας.

Αλλά ας ξεκινήσουμε από την πηγή του κακού, τη φάμπρικα δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που εξάγει αρειμανίως τα προϊόντα της χωρίς να τα παράγει για να αποσταθεροποιεί χώρες που έχει βάλει στη μαύρη λίστα της, χώρες που δεν προσκυνούν το κυρίαρχο πολίτευμα/θρήσκευμα των ΗΠΑ: την κυριαρχία των πολυεθνικών και των λόμπι τους.

Όπως τονίσαμε στο σχετικό προηγούμενο άρθρο μας « ΟυκρανικόςΝαζισμός, Αμερικάνικος Ρατσισμός και η επόμενη μέρα του Ψυχρού Πολέμου ΙΙ», «… από το 2010 εώς το 2012 1200 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί από την αμερικάνικη αστυνομία… Ειδικότερα για τους εφήβους ηλικιών 15-19, οι μαύροι έφηβοι διατρέχουν 2100% μεγαλύτερο κίνδυνο να σκοτωθούν από αστυνομικούς»

Και αυτός ο κίνδυνος δεν είναι απλά μια στατιστική υπερβολή. Στην αμερικάνικη αστυνομία το δόγμα «πυροβόλα πρώτα, ρώτα μετά» είναι όχι μόνο κυρίαρχο αλλά και ατιμώρητο.

Λίγες μέρες μετά την αθώωση του αστυνομικού που πυροβόλησε και σκότωσε εν ψυχρώ τον άοπλο έγχρωμο έφηβο Michael Brown και τις οργισμένες διαδηλώσεις, τη μαζική καταστολή και τις μαζικές προσαγωγές που την ακολούθησαν, ήρθε μια ακόμη σκανδαλώδης αθώωση αστυνομικών στα χέρια των οποίων πέθανε ο άοπλος 42χρονος έγχρωμος, πατέρας 6 παιδιών Eric Garner. Ποιο ήταν το έγκλημα του; Η εκδοχή της αστυνομίας ήταν ότι πουλούσε αφορολόγητα τσιγάρα.

Ο Garner αρνήθηκε της σύλληψης του με αποτέλεσμα ομάδα αστυνομικών να πέσουν πάνω του, με έναν από αυτούς να του ασκεί παράνομο κεφαλοκλείδωμα. Πλήρως ακινητοποιημένος και με το βάρος πολλών αστυνομικών στο υπέρβαρο σώμα του, ο Garner φώναζε επανειλημμένα «δεν μπορώ να αναπνεύσω», «δεν μπορώ να αναπνεύσω» για να πεθάνει μετά από κάποιο διάστημα από καρδιακή προσβολή. Την αθώωση των αστυνομικών ακολούθησαν και άλλες διαμαρτυρίες και νέα καταστολή εκ μέρους των δημοκρατικών ΗΠΑ

«Δεν μπορώ να αναπνεύσω…»

Το ίδιο φωνάζει και η Ρωσία μετά τις πολλαπλές κυρώσεις και το βρώμικο εμπορικό πόλεμο που ασκούν οι ΗΠΑ και ο ηλίθιος λαγός της οι Βρυξέλλες στη Ρωσία.

Στον παράνομο οικονομικό στραγγαλισμό της Ρωσίας έρχεται τις τελευταίες μέρες να κουμπώσει και ο στρατιωτικός στραγγαλισμός της με την ενίσχυση της «αντιπυραυλικής ασπίδας» στην Πολωνία, την τοποθέτηση πάνω από 100 τάνκς Abrahams σε χώρες της βαλτικής, τον πενταπλασιασμό των αεροπορικών δυνάμεων και την αύξηση της ναυτικής παρουσίας του ΝΑΤΟ στην περιοχή.

Το ΝΑΤΟ, στην πιο αδύναμη φάση του, προκαλεί με το χειρότερο τρόπο την αναγεννημένη από τις στάχτες της Ρωσία.

Με τις ευλογίες της επίσημης πολιτικής ηγεσίας των ΗΠΑ φυσικά καθώς με ψήφισμα της 4^ης Δεκεμβρίου, η βουλή των αντιπροσώπων ψήφισε με τη συντριπτική πλειοψηφία των 411 ψήφων υπέρ και μόλις 10 κατά, την συνέχιση άσκησης πιέσεων στη Ρωσία από ΗΠΑ ΕΕ και τους συμμάχους τους, ώστε αυτή ανάμεσα σε άλλα να ακυρώσει την ένταξη της Κριμαίας ενώ παράλληλα το ψήφισμα προωθεί τον στρατιωτικό εξοπλισμό της οικονομικά εξουθενωμένης Ουκρανίας. Το ψήφισμα μάλιστα έχει το θράσος να καταδικάσει τη Ρωσία για «εξοπλισμό του Σύριου Προέδρου» όταν πολλά από τα όπλα με τα οποία οι ΗΠΑ εξόπλισαν τους επαναστάτες κατά της κυβέρνησης της Συρίας βρέθηκαν στα χέρια των τζιχαντιστών και συνέβαλαν στη δημιουργία του Ισλαμικού Χαλιφάτου.

Το ψήφισμα αυτό που αναμένεται να εγκριθεί και από το κονγκρέσο, δικαίως έχει χαρακτηριστεί ως «ψήφισμα πολέμου». Μην ξεχνάμε άλλωστε πως ήταν ο εμπορικός και οικονομικός αποκλεισμός της Ιαπωνίας από τις ΗΠΑ που την έσπρωξε στο να χτυπήσει στο Περλ Χάρμπορ χωρίς καν να υπάρχει στρατιωτικός αποκλεισμός όπως συμβαίνει τώρα στη Ρωσία.

Επιστρέφοντας στο σήμερα και το ψήφισμα κατά της Ρωσίας, ελάχιστοι ήταν οι αμερικάνοι πολιτικοί που αντέδρασαν σε αυτό.

Ανάμεσα τους, ο πρώην δημοκρατικός προεδρικός υποψήφιος Dennis Kucinich ο οποίος δήλωσε πως με αυτήν την κίνηση ας ξεκινήσουν «οι ΗΠΑ να προετοιμάζονται για πόλεμο με τη Ρωσία» ενώ, στο ίδιο μήκος κύματος , ο πρώην ρεπουμπλικάνος προεδρικός υποψήφιος και ηγέτης του κόμματος του τσαγιού Ron Paul δήλωσε πως το ψήφισμα δεν είναι τίποτε άλλο από «16 σελίδες προπαγάνδας πολέμου που θα έπρεπε να κάνει ακόμη και τους νεοσυντηριτικούς να κοκκινίζουν» και πως αυτά είναι «ολισθηρά μονοπάτια που μπορεί να οδηγήσουν σε πόλεμο».

Να σημειωθεί ότι ο ίδιος ο Paul και το κόμμα του έχουν πέσει θύματα προπαγάνδας τόσο από τα διατλαντικά μήντια όσο και από την αριστερά που χαρακτηρίζουν κατά την προσφιλή τους συνήθεια ένα κόμμα φιλελεύθερο μεν αλλά που αντλεί τις θέσεις του από τις ιδρυτικές αρχές της αμερικανικής δημοκρατίας και είναι σαφώς αντιιμπεριαλιστικό ως … ακροδεξιό και πως με την απομάκρυνση του Ron Paul από την κεντρική πολιτική σκηνή, η μόνη ελπίδα για να μην εξελιχτεί πλήρως ο 21^ος αιώνας σε έναν αιώνα χάους είναι το μικρό διάλειμμα ισορροπισμού που μπορεί να προσφέρει η εκλογή του γιου του, Rand Paul στον προεδρικό θώκο των ΗΠΑ.

Και η κατακραυγή της πολιτικής στραγγαλισμού της Ρωσίας από τις ΗΠΑ δεν περιορίζεται μόνο σε αντιιμπεριαλιστές αμερικάνους πολιτικούς: Ακόμη και ο διαβόητος αρχιτέκτονας του αιματηρού αμερικάνικου ιμπεριαλισμού της δεκαετίας του 1960 Henry Kissinger που διατηρεί ακόμη και σήμερα σημαντική επιρροή στους κύκλους τους Ουάσινγκτον, προειδοποιούσε ήδη από το Νοέμβριο του 2014 για ένα νέο ψυχρό πόλεμο και χαρακτήριζε τις πολιτικές της Δύσης στο χειρισμό της Ουκρανικής Κρίσης ως «θανάσιμο λάθος» ενώ τέτοιες απόψεις έχει φιλοξενήσει και το Foreign Affairs, έντυπο που αντανακλά τις αντιλήψεις της Τριμερούς Επιτροπής, εξόχως διατλαντιστικής.  

Οι αντιρρήσεις και οι επιφυλάξεις είναι όμως σταγόνες στον κυρίαρχο ωκεανό του διατλαντισμού της Ουάσινγκτον και των Βρυξελλών που επιχειρεί να πνίξει τη Ρωσία και να διαλύσει την Ευρώπη.

Ο Πούτιν φυσικά δεν είναι ο Garner και δεν θα επιτρέψει το στραγγαλισμό της Ρωσίας. Ήδη έχει προειδοποιήσει τους πολίτες της χώρας του για ένα δύσκολο 2015 και έχει τη συναίνεση και την εμπιστοσύνη της κοινής γνώμης για να κάνει ότι χρειαστεί.

Τονίσαμε στο προηγούμενο σχετικό άρθρο πως οι πρακτικές αυτές σπρώχνουν τη Ρωσία στην αγκαλιά της Κίνας και επισπεύδουν την έλευση του Κινεζικού αιώνα.

Οι αμερικάνοι, στην προσπάθεια τους να μη δημιουργηθεί ενιαίος ανταγωνιστικός ευρωπαϊκός πόλος, μπορεί να προκαλούν μεγάλο οικονομικό στρες στη Ρωσία αλλά αυτός αντανακλάται άμεσα στην ΕΕ.

Δεν έχει περάσει άλλωστε καιρός που η αξιωματούχους των ΗΠΑ και νεοσυντηριτικός Victoria Nuland δήλωνε στον αμερικανό πρέσβη στο Κιέβο: "Fuck EU"                                                                                                     

Οι αμερικάνοι όχι μόνο δείχνουν να μη δίνουν δεκάρα. Το αντίθετο: Νομίζουν ότι διαιρώντας θα συνεχίσουν και να βασιλεύουν:

Έτσι, μέρες μόλις πριν, o παραλίγον πρόεδρος των ΗΠΑ John McKain της κλίκας των νεοσυντηριτικών των οποίων η μεγαλομανία επιδείνωσε δραματικά την παγκόσμια κατάσταση, προκαλούσε δημοσίως τον πρωθυπουργό της Ουγγαρίας Victor Orban, αποκαλώντας τον «Νεοφασίστα δικτάτορα».

Τέτοιου είδους χαρακτηρισμούς μέχρι σήμερα ακούγαμε μόνο από τα μήντια του διατλαντισμού (με πολλή προθυμία τις υιοθετούν φυσικά και τα μήντια του διεθνισμού).

Ο λόγος που ο Orban δέχεται εδώ και καιρό τέτοιες επιθέσεις είναι ότι απέκοψε τη χώρα του από τη νεοφιλελεύθερη σιδηρά παρθένα. Ιδιαίτερα έχει ενοχλήσει επίσης τους διατλαντιστές το ότι ο Orban έχει συνάψει συμφωνία 20 δις με τη Ρωσία για τη δημιουργία πυρηνικού σταθμού ώστε να περιορίσει την ενεργειακή εξάρτηση της ενεργειακά πεινασμένης χώρας του.

«Οι Πολιτικές μας δεν υπηρετούν τα ρωσικά συμφέροντα. Υπηρετούν τα ουγγρικά συμφέροντα» δήλωσε περίπου ο Orban ο οποίος παρότι έχει αναπτύξει κατά το παρελθόν αντισοβιετική δράση και σε καμιά περίπτωση δε θέλει να δει τη χώρα του ξανά στη σφαίρα της Ρωσίας όσο δεν επιθυμεί να τη δει στη σφαίρα επιρροής της Γερμανίας ή των ΗΠΑ, εντούτοις κρίνει την υστερία της δυτικά κατασκευασμένης προπαγάνδας περί της Ρωσικής επεκτατικότητας ακριβώς όπως είναι, τουλάχιστον υπό τις τωρινές συνθήκες: Απολύτως μη πραγματιστική.

 Και η Ουγγαρία του Orban δεν αποτελεί κάποια εκκεντρική εξαίρεση Το Σεπτέμβριο του 2014 η Ρωσία μέσω της Rosatom υπέγραψε πυρηνική συμφωνία ύψους 10 δις με την Νότιο Αφρική. Από το Νοέμβριο του 2014 η Ρωσία διαπραγματεύεται παρόμοια συμφωνία με το Ιράν ενώ το Δεκέμβριο του 2014 και η Φινλανδία υπέγραψε πυρηνική συμφωνία με τη Ρωσία παρά τις οδηγίες τις ΕΕ για την αποφυγή ενεργειακών συμφωνιών με τη Μόσχα.

Αναμενόμενο ήταν λοιπόν οι κατά παραγγελία δολοφόνοι που λέγονται δυτικά μήντια να στοχοποιήσουν και τη Φινλανδία ως την επόμενη Ελλάδα.

Φυσικά ο Putin με αυτές τις συμφωνίες δεν φροντίζει μονομερώς τα Φινλανδικά ή τα Ουγγρικά συμφέροντα αλλά πρωτίστως τα Ρωσικά.

Έτσι, με τη Ρωσία περικυκλωμένη στρατιωτικά και απομονωμένη από το φυσικό εμπορικό της εταίρο την Ευρώπη, ο Πούτιν δε δίστασε να σταματήσει την ανάπτυξη του αγωγού South Stream, αφήνοντας στα κρύα του λουτρού όχι μόνο την υποκριτική κυβέρνηση της Βουλγαρίας αλλά και την έντιμη κυβέρνηση της Ουγγαρίας, υλοποιώντας αιφνιδιαστικά την δέσμευση του πως αν η ΕΕ δε συμφωνήσει με την ανάπτυξη του αγωγού, αυτή θα διακοπεί.

Τα αναμενόμενα έσοδα που θα χαθούν μόνο για τη Βουλγαρία υπολογίζονται στα 450 εκατομμύρια Ευρώ. Η ΕΕ δήλωσε πως θα αποζημιώσει τη Βουλγαρική κυβέρνηση. Το ερώτημα όμως παραμένει: Πόσους, πόσο και για πόσο θα αποζημιώνει η ΕΕ για τις συνέπειες των κυρώσεων τις οποίες η ίδια έχει επιβάλει στη Ρωσία όταν μόνο από το ρωσικό εμπάργκο στις εισαγωγές τροφίμων οι ζημίες ανέρχονται σε εκατομμύρια ευρώ για δεκάδες χώρες; 

Όπως έχουμε τονίσει και παλαιότερα, ακόμη και η Γερμανία θα κληθεί να πληρώσει βαρύ τίμημα, μέρος του οποίου εκτιμώ πως θα είναι η αλλαγή του πολιτικού της παραδείγματος στα επόμενα χρόνια.

Η στροφή της Ρωσίας στην Ασία δεν αφορά μόνο την Κίνα η οποία όπως έχουμε τονίσει πολλάκις ενδυναμώνεται διαρκώς από την αυτοδιαλυτική στάση της Δύσης.

Παράλληλη με τη διακοπή του South Stream, η Ρωσία εξαγγέλλει τη δημιουργία ενός μεγαλύτερου ακόμη αγωγού με την Τουρκία, ανάγοντας την σε σημαντικό ενεργειακό παίχτη και αυξάνοντας την ήδη αρκετά σημαντική επιρροή της σε χώρες των ενεργειακά πεινασμένων Βαλκανίων. Αυτό, για όσους δεν είναι τόσο ηλίθιοι ώστε να θεωρούν ότι η Ρωσία ασκεί γεωπολιτική με αποκλειστικό της κριτήριο τη … θρησκεία, αποτελεί μια πρωτοφανή μεταστροφή του γεωπολιτικού παραδείγματος της Ρωσίας με πολλαπλές συνέπειες που δεν είναι δυνατό να προβλεφθούν.

Αυτός ο νέος κόμβος θα περνάει και από τα ελληνοτουρκικά σύνορα.  

Δεν είναι παράλογο λοιπόν που παρά την κρίση των προηγούμενων ημερών όσον αφορά τις τουρκικές προκλήσεις σε σχέση με τα κυπριακά ενεργειακά οικόπεδα και την κυπριακή ΑΟΖ και τη δήθεν επιτακτικότητα της «εθνικής συναίνεσης» μπροστά στις τουρκικές προκλήσεις, ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας να υποδέχεται τον Τούρκο πρωθυπουργό Νταβούτογλου, γλύφοντας τον από την κορφή ως τα νύχια και μετά το γλύψιμο Σαμαρά, ο Νταβούτογλου να πηγαίνει ήδη υγρός και έτοιμος να επιθεωρήσει την επιχείρηση τουρκοποίησης των μειονοτικών στη Θράκη.

Σε απάντηση, έρχεται η προώθηση ενός σχεδίου που είχε παγώσει για μήνες από την ισραηλινή (και όχι μόνο) πλευρά για τη δημιουργία αγωγού κατά πολύ μικρότερου του σχεδιαζόμενου Ρωσοτουρκικού που θα φέρνει φυσικό αέριο από τα ενεργειακά οικόπεδα του Ισραήλ και της Κύπρου στην Ευρώπη (φανταζόμαστε μέσω και της Ελλάδας;).Σύμβουλος του υπουργού Ενέργειας του Ισραήλ Σιλβάν Σαλόμ δήλωσε για την επιλογή του χρόνου για την πρόταση αυτή του Ισραήλ στην ΕΕ πως «τα άστρα έχουν ευθυγραμμιστεί».

Ποια άστρα εννοεί ο κύριος σύμβουλος; Μήπως αυτά της αστερόεσσας;

Από την πολυμερή διπλωματία καταντήσαμε στην πολυμερή εξάρτηση όπου η Ελλάδα θα είναι κόμβος συμφερόντων χωρίς κανένα εθνικό σχεδιασμό, χωρίς κανέναν όρο και έτσι θα άγεται και θα φέρεται στα μέτωπα του ενεργειακού πολέμου και ακόμη βαθύτερα μέσα στις ταραχές της Μέσης Ανατολής. Αλλά από την ακραία επικίνδυνη ηλιθιότητα και τυχοδιωκτισμό της κυρίαρχης πολιτικής σκηνής της Ελλάδας, ας επιστρέψουμε στην ευρύτερη σκηνή του κόσμου.

Είδαμε πως η ΕΕ απειλεί πρωτίστως τον εαυτό της καθώς τα καίρια οικονομικά πλήγματα που δέχεται η Ρωσία επιστρέφουν ακέραια στην ίδια την ΕΕ, πλήττοντας την σε μια εποχή πολυεπίπεδης κρίσης που το πολιτικό της παράδειγμα απειλείται πλέον εκ των έσω. Είχαμε τονίσει εδώ και πολύ καιρό πως οι κυρίαρχες ευρωπαϊκές πολιτικές δεν εγγυούνται την ευρωπαϊκή σταθερότητα: Αντίθετα, την υπονομεύουν όλο και πιο έντονα.

Αλλά και η πέτρα του σκανδάλου, ο μέγας υπονομευτής, οι ΗΠΑ, δε θα έπρεπε να είναι ευχαριστημένες.

Μπορεί μεν να αποτρέπουν την σύγκλιση Ευρώπης Ρωσίας αλλά ενδυναμώνουν όχι μόνο το Ρωσασιατικό παράδειγμα αλλά και άλλες φυγόκεντρες της Δύσης δυνάμεις.

Γιατί δεν είναι μόνο ο Ρωσοκινεζικές ενεργειακές συμφωνίες ύψους άνω των 700 δις αλλά και η απόφαση οι συναλλαγές τους να γίνονται εν μέρει στα εθνικά τους νομίσματα. Στην ίδια κατεύθυνση κινείται πλέον και η Βραζιλία ενώ η Κίνα αυτοδύναμα και παρά τις αμερικανικές υπονομεύσεις ίδρυσε το Νοέμβριο την ανταγωνίστρια της World Bank στην Ασία, την Ασιατική Τράπεζα Επενδύσεων Υποδομών (AIIB).

Μπορεί οι ΗΠΑ να κατέστρεψαν τα σχέδια μιας παναφρικανικής τέτοιας τράπεζας με την ανατροπή και δολοφονία Καντάφι, δεν μπορούν όμως με τα όπλα ή την απειλή όπλων να αναχαιτίσουν την επιδιωκόμενη οικονομική ανεξαρτησία πολύ μεγαλύτερων δυνάμεων.

Όσο αποτυγχάνουν οι δυτικές πολιτικές ηγεσίες να προσαρμοστούν στα νέα παραδείγματα και αρκούνται στους αμερικανικούς τραμπουκισμούς, τόσο πιο σύντομα θα υποβαθμιστεί –συνολικά- το δυτικό παράδειγμα.

 Μέσα σε ένα τέτοιο κοσμοιστορικό παράδειγμα αλλαγής, η Ελλάδα μοιάζει με πνιγμένο που κρατιέται για να επιπλεύσει.από τα αρχίδια αυτών που έχουν κάθε λόγο να τη βουλιάξουν ακόμη περισσότερο με τις μπότες τους.   

Αν δε δομήσει δικό της παράδειγμα, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι το φουσκωμένο πτώμα της θα χρησιμοποιηθεί ως σωσίβιο από άλλους- για μια ακόμη φορά.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 10/12/2014