ΙΝΚΑ ΔΤ 520 /07.08.2014: "ΕΝΦΙΑ με η χωρίς μαστίγιο & αφορολόγητη η μαλακία"

ΙΝΚΑ ΔΤ 520 /07.08.2014

 

Με αθρόα τηλεφωνήματα αγανάχτησης πολίτες καταναλωτές καταγγέλλουν το υπουργείο οικονομικών, ως επικοινωνιακό μαστιγωτή όλων των Ελλήνων με μοναδικό πλέον αφορολόγητο αντικείμενο για τους Έλληνες να είναι ο αυνανισμός, που δεν μπορεί να εντοπίσει ποσοτικά και χρονικά ο κάθε Θεοχάρης (το όνομα του παιδιού του στρατιωτικού θα μείνει σημάδι στην ιστορία), και η σωματική διακόσμηση με σκουλαρίκια και ζωγραφική.

Η διευκόλυνση αυτή μας λένε, το να υπάρχει δηλαδή κάτι αφορολόγητο, είναι κάποια κυβερνητική ευκαρδία και, πράγματι μπορεί να αποτελεί έμμεση κυβερνητική προτροπή προς τους Έλληνες να κάνουν χρήση χωρίς κανένα φορολογικό φόβητρο και σε καθημερινή βάση.

Χρήση βέβαια του πρώτου αφορολογήτου, παραδειγματική, με λαμπρές όμως εξαιρέσεις, έχει κάμει όλη η Νομική Κοινότητα σε όλη αυτή την κατοχική περίοδο που διανύουμε, μέχρι και την πρόσφατα αναγγελμένη αποχώρηση των Ούννων, που θα φύγουν… αφήνοντας ελεγχόμενη… εξέλιξη, η από το φόβο του αστάθμητου Τσίπρα, (σύμφωνα με τις καταχωρήσεις), αφήνοντας η νομική κοινότητα – δικηγόροι και Σύλλογοί τους, νομικά ανενόχλητη την παραγωγή και εδραίωση του σημερινού τρομοκρατικού νομικού και φορολογικού χάους.

Παραπονέθηκαν μόνο χθες που φάνηκε να προωθείται μορφή δίκης χωρίς δικηγόρους.

Η ακραία ανήθικη, συστηματική μεθόδευση τρομοκράτησης όλων των Ελλήνων, (με δήθεν λάθη που θα διορθώνουν με γεωμετρικές προόδους διορθώσεων, τρελαίνοντας πολίτες, εφορίες και λογιστές) στα σύννεφα φορολογικών ακρίδων όχι από την Αίγυπτο αλλά από την συνεπή αντικαταστάτιδα του ιστορικού Θεοχάρη, είναι κατανοητή σύμφωνα με τα διδάγματα του Μακιαβέλι που αντικατάστησαν με φέρον όργανο τους έλληνες ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥΣ, την δικαιοσύνη την νομιμότητα, την λογική και εν τέλει την πολύφερνη δημοκρατία.

Ασφαλώς και οι 300 δεν θέλουν με τίποτα τον Λογιστικό Έλεγχο.

Ασφαλώς και έχει απόλυτη λογική που δεν ανακλήθηκε η ιστορική φράση του καθηγητή Κασιμάτη : Στην Ελλάδα έγινε ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ από όλους εκείνους που γνώριζαν πως η θέση τους για το υπόλοιπο της ζωής τους είναι σε κάποιο κελί μίας υπόγειας φυλακής και αντάλλαξαν την τιμωρία τους με την δική μας δουλεία και με την άλωση της χώρας εις το διηνεκές. 

Η δε, κοντός οφθαλμός άποψη της μλογκόσφαιρας ‘’αφού τους ψηφίζετε…’’ κλπ. έχει απέναντι το σαφές του Στάλιν : Τα αποτελέσματα δεν τα βγάζουν αυτοί που ψηφίζουν, αλλά αυτός που μετράει τους ψήφους και αυτός, είμαι εγώ.

Αυτός ο εγώ, είναι παντού εκεί την βραδιά της καταμέτρησης, με συναίνεση βάσει της μοιρασιάς 40 – 30 – 20 – 10 κλπ, όλων των αρχηγών.

Αλλιώς άλλωστε, κουμάντο θα έκαναν οι πολίτες και όχι οι ειδικές ενώσεις των ειδικών λεσχών.