ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Όποιος ενδιαφέρεται για περισσότερα θέματα, μπορεί να επισκεφθεί την ιστοσελίδα της Επιτροπής. (http://ethnikonthematon.blogspot.gr)
Ολοκαυτώματα:
Εγκληματίες πολέμου και διαχρονική υποτέλεια.
Ακούω τον αστικό κόσμο να διαμαρτύρεται πολύ ετεροχρονισμένα για τα εγκλήματα που διέπραξαν οι ναζί στην Ελλάδα κατά την περίοδο της κατοχής και ολοφύρονται χύνονβτας κροκοδείλεια δάκρυα.
Ανάμεσα σ’ αυτούς και πολλοί θιασώτες του «μεγάλου εθνάρχου κ. Καραμανλή», οι οποίοι έτσι νομίζουν ότι καταπολεμούν και τη «Χρυσή Αυγή». Όμως ο κόσμος αυτός μετά τον πόλεμο όχι μόνο σιώπησε για τα εγκλήματα αυτά, αλλά και τα κάλυψε και τα αμνήστευσε, στο όνομα των συμμαχικών σχέσεων και για το «καλό της Δυτικής Συμμαχίας». Κλασσικό παράδειγμα ο διαβόητος εγκληματίας πολέμου Μέρτεν «που είχε διατελέσει στρατιωτικός διοικητής Θεσσαλονίκης και βαρύνεται με σωρεία βαρυτάτων αδικημάτων». Η κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή, με υπουργό εξωτερικών τον γνωστό «γεφυροποιό» Ε. Αβέρωφ, «στις 20-1-1959» κατέθεσε στη βουλή νομοσχέδιο «περί αναστολής διώξεως εγκληματιών πολέμου»,
γράφει ο Τ. Τρίκκας, που συνεχίζει: «Όλες οι εκκρεμείς υποθέσεις
παραπέμπονταν στην γερμανική δικαιοσύνη η οποία θα αποφάσιζε». Έτσι, αυτοβούλως η υποτελής ελληνική κυβέρνηση απεμπόλησε την εθνική κυριαρχία, γιατί: «Η κυβέρνηση της Βόννης απαίτησε να σταματήσει αφ’ ενός η δίωξη στις περιπτώσεις που εκκρεμούσαν και αφ’ ετέρου να αρθούν οι συνέπειες των καταδικαστικών αποφάσεων που είχαν εκδοθεί». Ανάμεσα στις κατηγορίες κατά του Μέρτεν ήταν ότι «κατεύθυνε τις επιχειρήσεις για τη σύλληψη και αποστολή στα στρατόπεδα συγκέντρωσης 40.000 Ισραηλιτών της Θεσ/νίκης και για τη λεηλασία των περιουσιών τους». Για να καλύψει και τον Μέρτεν, η κυβέρνηση Καραμανλή, επεμβαίνει ωμώτατα στην απόφαση της Ελληνικής Δικαιοσύνης, η οποία τον καταδίκασε, καταθέτοντας συμπληρωματικό νομοσχέδιο «τον Οκτώβριο του 1959… που κάλυπτε και τις περιπτώσεις εκείνων που κρατούνται στις Ελληνικές φυλακές». Αποτέλεσμα: «Στις 5-11-1959, ο Μέρτεν αποφυλακίζεται και απελαύνεται από την Ελλάδα…» και στη Γερμανία «αφέθηκε γρήγορα ελεύθερος». Για την ιστορία σημειώνω και την απαράδεκτη συμπεριφορά του διανοητού Π. Κανελλόπουλου, ο οποίος ως αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως, δήλωσε στη βουλή πως «κατέχεται
υπό βαθείας ευλάβειας έναντι των θυμάτων των Καλαβρύτων, αλλά οι σφαγές
των Καλαβρύτων προεκλήθησαν ως αντίποινα δια φόνους Γερμανών και
μάλιστα αιχμαλώτων». Τα λόγια αυτά εξόργισαν τους βουλευτές της ΕΔΑ.
Γράφει ο Τρίκκας: «Ακολουθεί σάλος. Οι βουλευτές της ΕΔΑ όρθιοι
διαμαρτύρονται. Ο Ηλίας Ηλίου κατηγορεί
τον Π. Κανελλόπουλο ότι καλύπτει και δικαιολογεί τη σφαγή στα
Καλάβρυτα. Η Αριστερά αποχωρεί από τη συνεδρίαση, αλλά το νομοσχέδιο
ψηφίζεται». (Για το ζήτημα αυτό βλ. Τ. Τρικκά: ΕΔΑ(1951-1967), εκδ. «Θεμέλιο», Αθήνα 2009, τομ. Β’, σελ. 761-766 όπου το κεφάλαιο: «Υπόθεση Μέρτεν» - Δοκιμασία για τον Καραμανλή).
Επειδή όμως αυτή η θεωρία «περί αντιποίνων» των Γερμανών – η οποία ρίχνει την ευθύνη στον ΕΛΑΣ, όπως το έκανε και ο Κανελλόπουλος – δεν συμβιβάζεται με την αποστολή και το ρόλο της Αντίστασης παραθέτω
ένα σχετικό ντοκουμέντο το οποίο αναφέρεται στο Ιταλικό Στρατόπεδο
Κρατουμένων αγωνιστών στη Λάρισα. Βρισκόμαστε στα 1943 και έξω από τη
Λάρισα υπάρχει το «Στρατόπεδο Κρατουμένων» όπου οι Ιταλοί είχαν κλείσει
εκατοντάδες αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης. Ανάμεσά τους και ο Γιάννης Παπαγαρυφάλλου, που σώθηκε μεν από τις διώξεις των κατακτητών αλλά εκτελέστηκε το Μάρτη του 1948 από τους Έλληνες εθνικόφρονες. Το Μάϊο λοιπόν του 1943, το Θεσσαλικό αντάρτικο χτυπά αμείλικτα τον κατακτητή, ο οποίος καταφεύγει σε τούτη την πρόστυχη πράξη συλλογικής ευθύνης. Ο Ιταλός διοικητής της Μεραρχίας «Πινερόλο», στις 2-5-1943
εξέδωσε διαταγή – ανακοίνωση, η οποία άρχιζε έτσι: «Ανακοινώνω ότι εάν
εκτελεστούν πράξεις σαμποτάζ επί της σιδηροδρομικής γραμμής Λαρίσης –
Βόλου, ή επιχειρούνται επιθέσεις κατά αμαξοστοιχιών κυκλοφορούσων επί
της ιδίας γραμμής, θα τουφεκιστούν οι κάτωθι Έλληνες καρατούμενοι εις
το στρατόπεδο συγκεντρώσεως». Ο κατάλογος περιείχε 50 ονόματα. Μετά την απελευθέρωση, ο Γιάννης – ως αρχισυντάκτης της ΕΑΜικής εφημερίδας «Αλήθεια» της Λάρισας, περιγράφει τη συμπεριφορά και την ψυχολογία των μελλοθάνατων (στο φ. της 27-9-1945) οι οποίοι έκαναν «πάρτι με καφέ από κουκούτσια ξυλοκεράτων» και τραγουδούσαν το δημοτικό «μάνα μου το ‘χασα τ’ αρνί».
Στο «πάρτι» αυτό «πήραν μέρος 18 μελλοθάνατοι και αντιπροσωπεία της ομάδας από τον Τάσο Κουλαμπά Παρτσαλίδη και Παπαρήγα» (Για το ζήτημα αυτό βλ. το έργο μου: «Γιάννης Παπαγαρυφάλλου: Θύμα Διπλής Δολοφονίας», Αθήνα 2000 εκδ. «Ergo», σελ. 33-36). Έτσι
αντιμετώπισαν τότε οι αγωνιστές το θάνατο και ούτε καν που σκέφθηκαν να
ζητήσουν από τον ΕΛΑΣ να σταματήσει το δικό του ένοπλο αγώνα.
Αν ακολουθούσαν τη θεωρία του Κανελλόπουλου «να καθίσουν στ’ αυγά τους για να μη έχουμε αντίποινα», η Εθνική Αντίσταση δεν θα ήταν Αντίσταση.
Καταλήγοντας λέω: Λιγότερα δάκρυα από τους υποκριτές και απόντες των κοινωνικών αγώνων.
Θα μου απαντήσουν: «Ναι είμασταν αγέννητοι». Σωστό. Όμως τα διάβασαν, τα άκουσαν, τα έμαθαν και όχι μόνο ενέκριναν αλλά και επαίρνονται ακόμη ότι είναι «παιδιά του Κ. Καραμανλή και του Ε. Αβέρωφ».
Εσύ που διαβάζεις αυτά τα ντοκουμέντα μην τα πετάς.
Στείλ’τα όπου νομίζεις για να μάθουν οι ανιστόρητοι Έλληνες τύπου Βερέμη και Ρεπούση.
Που να φαντάζονταν οι τότε αγωνιστές ότι τα σημερινά βουτυρόπαιδα με
τα «Σούζι» και τις βίλες και τις πισίνες θα υποθήκευαν, θα πουλούσαν
και θα εκχωρούσαν την Ελλάδα στους τότε κατακτητές και μάλιστα επίσημα!
Αγχόνες ρε!
Αθήνα, 21/07/2014
Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου
(Πρόεδρος της Επιτροπής Ενημερώσεως επί των Εθνικών Θεμάτων)
Για επικοινωνία πατήστε το λινκ της επιτροπής
Πολίτης Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου