http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/2014/06/blog-post_9354.html
Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο άνθρωπος, είναι να τιθασεύσει τον εγωισμό του. Να χαλιναγωγήσει την φιλοδοξία του και να συνεργαστεί με άλλους ανθρώπους, προς την επίτευξη κοινών στόχων.
Το βλέπουμε στην καθημερινή μας ζωή: Αμέτρητες οι διαφωνίες, οι καυγάδες και οι συγκρούσεις για το ποιος θα πάρει την καλύτερη θέση. Ποιος θα επιβάλει τη γνώμη του στον άλλον. Ποιος θα αισθανθεί ηγήτορας (ή μήπως ηγετίσκος;) και θα ικανοποιήσει το «εγώ» του, σε βάρος των συμπολιτών του.
Στην πολιτική, τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Φατρίες, κλίκες, οικογενειοκρατία, αρχηγοί, αυλικοί, δούλοι συνθέτουν ένα σκηνικό που παραπέμπει σε άλλες εποχές και συνήθειες. Ακόμα και στα «υπερδημοκρατικά» πολιτικά σχήματα, το σαράκι της αλαζονείας και το μικρόβιο του μικρομεγαλισμού κατατρώγουν τις σάρκες οποιουδήποτε κοινού αγώνα, ναρκοθετώντας τον πριν καν ξεκινήσει.
Μπροστά σε αυτή τη νοσηρή κατάσταση, υπάρχουν πάντα αρκετοί άνθρωποι με μεγάλη διάθεση προσφοράς που ζημιώνονται και τελικά, απογοητευμένοι αποστασιοποιούνται. Εδώ υπάρχει ένας ακόμα μεγάλος κίνδυνος: Να μείνουν τελικά όχι μόνο στα κόμματα, αλλά σε κάθε έκφραση της κοινωνικής ζωής οι ανάξιοι, οι διεφθαρμένοι, οι εγωιστές και οι ανήθικοι. Όσοι πάνε «με τον Σταυρό στο χέρι», λοιδωρούνται ακόμα και από «Χριστιανούς».
Αυτό όμως, πρέπει ν' αλλάξει! Και δεν θ' αλλάξει ούτε με ευχολόγια, ούτε με κοινότυπες διαπιστώσεις ή μακροσκελή, ακατανόητα άρθρα. Χρειάζεται να κινητοποιηθούν όλες οι υγιείς δυνάμεις της κοινωνίας, να συνομιλήσουν σε ένα ισότιμο πλαίσιο αρχών και να ενώσουν τις ικανότητές τους προς όφελος όχι ενός, δύο ή τριών ατόμων, αλλά όλων!
Είναι τελείως ουτοπικό, αν όχι αστείο, ενώ η χώρα βρίσκεται εν μέσω ερειπίων και κρίσης, όσοι τέλος πάντων καταφέρνουν να συνεννοηθούν αρχικά, να ασχολούνται με το πώς θα μοιράσουν αξιώματα και θέσεις (!!!), αντί να στρωθούν στη δουλειά! Αυτό φανερώνει άκρατο εγωισμό και είναι η αιτία που ομάδες ανθρώπων με καλές προθέσεις, δεν κατάφεραν ποτέ να πετύχουν τον σκοπό τους, τυφλωμένοι από το πάθος τους για προσωπική εξουσία.
Εδώ χρειάζεται μία μόνο λέξη: ΠΡΟΣΦΟΡΑ. Όχι δουλειά απλά, γιατί εκείνη γίνεται επί πληρωμή. Αλλά προσφορά ανιδιοτελής, αφιλοκερδής. Προσφορά που θα είναι προς το κοινωνικό σύνολο και όχι προς «αυθεντίες» που το καπηλεύονται προς ίδιον όφελος.
Αν λοιπόν υπάρχει ένας τρόπος να ξεφύγουμε από τη μιζέρια και το κυνήγι των αξιωμάτων, αυτός είναι ο δρόμος της προσφοράς. Και ειδικά ο Έλληνας που - παρά την διάβρωση που έχει υποστεί στο πέρασμα των χρόνων - έχει φιλότιμο, μόλις συνειδητοποιήσει ότι αξίζει να αγωνιστεί ΕΛΕΥΘΕΡΑ για κάτι, θα το πράξει με όλη του την καρδιά!
Με έναν απαράβατο όρο: Να έχει το μυαλό του πρώτα στην εργασία και στο τέλος στα αξιώματα. Διαφορετικά, θα καταντήσουμε όπως οι έκπτωτοι βασιλείς, που ακόμα διατηρούν ψωροπερήφανοι τους «τίτλους» τους, ενώ οι πάλαι ποτέ υπήκοοι τους εξόρισαν...!
Δημήτρης Σωτηρόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου