«Οι απελάσεις Ελλήνων από την Τουρκία το 1964»: Συγκινητικό ντοκιμαντέρ με αφορμή την συμπλήρωση 50 χρόνων και η αφύπνιση της νέας γενιάς

http://koumakis.analyst.gr/?p=457

  Συγκινητικό ντοκιμαντέρ με αφορμή την συμπλήρωση 50 χρόνων και η αφύπνιση της νέας γενιάς.

.

Συμπληρώθηκαν πενήντα χρόνια από την μαζική απέλαση Ελλήνων χριστιανών από την Κωνσταντινούπολη και την εφαρμογή του προγράμματος «αφομοίωσης» (eritme programi) των νησιών Ίμβρος και Τένεδος (ποσοστό 92% των κατοίκων Έλληνες χριστιανοί το 1923, σήμερα 1%), με ένα ψυχρό, απάνθρωπο και μεθοδικό προγραμματισμό της Τουρκικής κυβέρνησης, η οποία κουρέλιασε –για πολλοστή φορά- τις υποχρεώσεις που ανέλαβε η Τουρκική Δημοκρατία απέναντι σε επτά χώρες υπογράφοντας την Συνθήκη της Λωζάνης.

Το «Σωματείο Ελλήνων Υπηκόων Απελαθέντων εκ Τουρκίας» (ιδρύθηκε το 1964 και είναι μέλος της Οικουμενικής Ομοσπονδίας Κωνσταντινουπολιτών – ΟΙΟΜΚΩ), με αφορμή την συμπλήρωση 50 χρόνων από τις μαζικές απελάσεις των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης και σύνθημα «Η λήθη του κακού είναι η άδεια για την επανάληψή του», προχώρησε στην παραγωγή ενός ντοκιμαντέρ (Αφήγηση Μάνια Ζούση, Σενάριο Λεωνίδας Κουμάκης, Σκηνοθετική επιμέλεια και μοντάζ Γιώργος Κουρμούζας, Μουσική επένδυση κλασσική, αλλά και σύγχρονη με την ευγενική συναίνεση των συνθετών Ευανθία Ρεμπούτσικα και  Νότη Μαυρουδή).

Το ντοκιμαντέρ με τίτλο «Οι απελάσεις Ελλήνων υπηκόων από την Τουρκία το 1964», διάρκειας 22 λεπτών, είναι μια συγκινητική καταγραφή της πορείας ξεριζωμού που εφάρμοσε μεθοδικά, αμέσως μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης, η εκάστοτε Τουρκική εξουσία. Οι κυριότεροι «σταθμοί» στην πορεία του μεθοδικού αφελληνισμού των αλησμόνητων πατρίδων υπήρξαν :

• Η απαγόρευση άσκησης δεκάδων επαγγελμάτων από τους Έλληνες υπηκόους, κατοίκους της Κωνσταντινούπολης (1932)
• Η (επιλεκτική) επιστράτευση είκοσι ηλικιών χριστιανών και η μεταφορά τους στα βάθη της Ανατολής για να σκάβουν δρόμους (1941).
• Η (επιλεκτική) επιβολή ενός έκτακτου, εξοντωτικού φόρου περιουσίας σε μη μουσουλμανικούς πληθυσμούς και η σύλληψη όσων αδυνατούσαν να πληρώσουν, με την υποχρέωση να δουλεύουν σε καταναγκαστικά έργα μέχρι την εξόφληση του χρέους τους (1942)
• Το άριστα οργανωμένο από την Τουρκική κυβέρνηση πογκρόμ εναντίον του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης την νύχτα της 6^ης προς την 7^η Σεπτεμβρίου 1955 με ανθρώπινα θύματα και την καταστροφή εκκλησιών, σπιτιών, καταστημάτων, σχολείων, εργοστασίων, μειονοτικών εφημερίδων καθώς και την σύληση τάφων σε ελληνικά νεκροταφεία.
• Η έναρξη εφαρμογής του «προγράμματος αφομοίωσης», δηλαδή εξόντωσης, του Ελληνικού πληθυσμού των νησιών Ίμβρος και Τένεδος και η απέλαση 10.500 περίπου Ελλήνων υπηκόων από την Κωνσταντινούπολη (οι οποίοι παρέσυραν μαζί τους άλλους 30.000 Κωνσταντινουπολίτες) με την κατηγορία της κατασκοπείας σε βάρος της Τουρκίας (1964). Μεταξύ αυτών που ασκούσαν «κατασκοπεία» σε βάρος της Τουρκίας ήταν πολλοί ηλικιωμένοι, ανάπηροι, άρρωστοι, ακόμα και …. πεθαμένοι!!

Με κύρια έμφαση στις απελάσεις του 1964, το ντοκιμαντέρ κάνει μια σύντομη αλλά συγκινητική αναφορά στους βασικούς «σταθμούς» του μεθοδικού αφελληνισμού των αλησμόνητων πατρίδων και τελειώνει με την εικόνα της περιορισμένης, ειδικής έκδοσης για τα 50 χρόνια από τις απελάσεις των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης που κυκλοφόρησαν τα Ελληνικά Ταχυδρομεία στις 7 Μαΐου 2014.

Το «Σωματείο Ελλήνων Υπηκόων Απελαθέντων εκ Τουρκίας» διαθέτει δωρεάν το ντοκιμαντέρ αυτό σε τηλεοπτικούς σταθμούς τόσο σε ολόκληρη την Ελλάδα όσο και στον απόδημο Ελληνισμό, σε ιδρύματα, Σχολές, Σωματεία κ.α. ώστε η νέα γενιά να μάθει όσα δεν διδάσκεται πλέον στα σχολεία μας. Όσοι ενδιαφέρονται να το αποκτήσουν μπορούν να απευθύνονται στην γραμματεία του Σωματείου (Δημ. Σούτσου 46,  Αμπελόκηποι, έναντι στάσης Μετρό Αμπελοκήπων, τηλέφωνα: 210 6433750, 210 6424826, e-mail: apelathentes@yahoo.gr).

Ο στόχος της προσπάθειας των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης δεν είναι η καλλιέργεια της εχθρότητας ανάμεσα στους δύο λαούς, αλλά η γνώση του παρελθόντος που αποτελεί ασφαλή πυξίδα για την ειρηνική τους συνύπαρξη στο μέλλον.

Οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης παρακολουθούν με ιδιαίτερη ικανοποίηση την αφύπνιση της νέας γενιάς των Τούρκων η οποία μόλις τώρα μαθαίνει την σύγχρονη ιστορία της πατρίδας της και εκφράζεται ιδιαίτερα επικριτικά για τις απάνθρωπες πρακτικές αφελληνισμού της Τουρκίας παρά τις αντίθετες, ρητές δεσμεύσεις που ανέλαβε η Τουρκική Δημοκρατία με την Συνθήκη της Λωζάνης. Ένα πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί η δημοσιογράφος MutluTonbekici η οποία σε άρθρο της στην εφημερίδα Vatan (13 Νοεμβρίου 2013) με τίτλο «Το Cumhuriet Halk Partisiκαι οι Δημήτρηδες και οι Γιώργηδες» γράφει χαρακτηριστικά –μεταξύ άλλων- και τα εξής:

Μάλλον ξεκίνησε ο διαγωνισμός «Αν δεν υπήρχε ο Ατατούρκ» και σαν διαγωνιζόμενοι έγιναν δεκτοί «εγκέφαλοι» πρώτης δημοτικού. Ο βουλευτής του Cumhuriet Halk Partisi Μουχαρέμ Ιντζέ δήλωσε χθες πως «Αν δεν υπήρχε ο Ατατούρκ, θα μας έλεγαν Γιώργο και Δημήτρη». Κάθε άνθρωπος όμως βλέπει τους άλλους όπως τους κοιτάζει. Δεν μπορούμε να ξέρουμε πως θα ήταν τα πράγματα αν η Ελλάδα είχε κερδίσει τον ελληνοτουρκικό πόλεμο. Υπάρχουν όμως (με το ζόρι) Δημήτρηδες και Γιώργηδες στην (Ελληνική) Δυτική Θράκη; Ωστόσο εμείς ξέρουμε πολύ καλά τι έκανε το Cumhuriet Halk Partisi στους Γιώργηδες και στους Δημήτρηδες που ζούσαν επί αιώνες στην Κωνσταντινούπολη και που από Οθωμανοί έγιναν Τούρκοι υπήκοοι οι οποίοι, σύμφωνα με την Συνθήκη της Λωζάνης, έπρεπε να ζουν ως ισότιμοι πολίτες.  

Στην συνέχεια του άρθρου της η Mutlu Tonbekici αναφέρεται σε όσα έκαναν στους Γιώργηδες και στους Δημήτρηδες της Τουρκίας τα Τουρκικά κόμματα Cumhuriet Halk Partisi και Demokrat Partisi καταγράφοντας, κατά χρονολογική σειρά, μερικά από αυτά (Το 1928 και τις αρχές της δεκαετίας του 1960 τις εκστρατείες «Πολίτη μίλα Τουρκικά», τον φόρο περιουσίας και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στο Ασκαλέ (1942), την απέλαση των Ελλήνων υπηκόων σαν «πρακτόρων» και  την τραγωδία της Ίμβρου (1964), το αδικαιολόγητο κλείσιμο της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης (1971), την επίσπευση της «μετανάστευσης» των Δημήτρηδων και των Γιώργηδων εξ αιτίας των γεγονότων της Κύπρου – 1974).

Ένα άλλο παράδειγμα είναι η ενέργεια ενός ζεύγους Τουρκοκυπρίων (Koray Basdogrultmaci και Cinel SenemHusseyin) το οποίο ύψωσε τρεις σημαίες της Κυπριακής Δημοκρατίας έξω από το κατάστημά του στην κατεχόμενη Αμμόχωστο (21 Ιουνίου 2013) σαν έμπρακτη διαμαρτυρία εναντίον της κατοχής της Κυπριακής Δημοκρατίας από στρατεύματα της Τουρκίας. Οι δύο νέοι που αυτοπροσδιορίζονται σαν Τουρκόφωνοι Κύπριοι και όχι σαν Τουρκοκύπριοι, συνελήφθησαν από τις δυνάμεις κατοχής και προσήχθησαν σε «δικαστήριο» τέσσερις φορές μέχρι σήμερα χωρίς να δικαστούν. Καλούνται όμως επίμονα από τις «αρχές» να απολογηθούν με την απειλή επιβολής μεγάλου προστίμου ή φυλάκισης αλλά δηλώνουν πως μόλις συμβεί κάτι από τα δύο θα προσφύγουν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων εναντίον της Τουρκικής κατοχής στην Κυπριακή Δημοκρατία. Υπενθυμίζεται ότι η Τουρκία, με τα άρθρα 20 και 27 της Συνθήκης της Λωζάνης, παραιτήθηκε πανηγυρικά από κάθε δικαίωμα ή απαίτηση πάνω στην Κύπρο την οποία πούλησε στους Άγγλους το έτος 1878 (Σχετικό με το θέμα αυτό είναι το άρθρο μας 11^ης Φεβρουαρίου 2014 με τίτλο «Κυπριακό: Ευκαιρία ή παγίδα;»).

Συμπέρασμα: Η νέα γενιά τόσο στην Τουρκία όσο και στην Κύπρο μορφώνεται, μαθαίνει, κρίνει και εκφράζει μαχητικά την επιθυμία της για ειρήνη, ελευθερία, δικαιοσύνη και δημοκρατία, απελευθερωμένη από τον θανάσιμο εναγκαλισμό των πιο σκοτεινών κέντρων εξουσίας που ήταν συνηθισμένα να την ελέγχουν πλήρως και να την κατευθύνουν κατά το δοκούν για ολόκληρες δεκαετίες. Και η νέα αυτή  πραγματικότητα, σίγουρα εκπέμπει το πλέον ελπιδοφόρο μήνυμα για την ειρηνική συνύπαρξη των δύο λαών τους οποίους η μοίρα καταδίκασε να ζουν πλάι-πλάι!