H google τιμά τον άνθρωπο που έθεσε τον ορισμό του Ελληνισμού: ΥΜΝΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΝ!

http://olympia.gr/2014/04/08/h-google-%cf%84%ce%b9%ce%bc%ce%ac-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%ac%ce%bd%ce%b8%cf%81%cf%89%cf%80%ce%bf-%cf%80%ce%bf%cf%85-%ce%ad%ce%b8%ce%b5%cf%83%ce%b5-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%bf%cf%81%ce%b9%cf%83%ce%bc/

Η ανωτερότητα του Ελληνισμού δεν είναι “φυλετική” ούτε ιμπεριαλιστική. Είναι ανωτερότητα ήθους, αξιών, στάσης ζωής.

Ο Εθνικός Ύμνος της Ελλάδας, είναι ο μοναδικός στην Γη που υμνεί την πανανθρώπινη αξία της Ελευθερίας. Γι’ αυτό και ο Ελληνισμός απετέλεσε παγκόσμια υπερχρονική αυταξία, φάρο αγώνα για το δίκαιο. Πηγή έμπνευσης μάχης των γηγενών, από την Αφρική μέχρι την Ιαπωνία.

Συγκρίνετε τους “εθνικούς” ύμνους των κρατών και θα αποκρυπτογραφήσετε τον κώδικα αξιών.

Δείτε τι “υμνεί” η φασιστική τουρκία:

Όταν ο ίδιος ο τουρκικός εθνικός ύμνος, δικαιώνει την θέση του Δαρβίνου…

Ή η γερμανία των ούνων, που ευαγγελίζεται “ανωτερότητα” όντας φορέας των κατώτερων ενστίκτων του άνανδρου σφαγέα.

Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος ύπαρξης του Έλληνα και της Ελλάδας. Αυτή είναι και η πανανθρώπινη σημασία του θριάμβου του Ελληνισμού που είναι

χρέος κάθε αυτοαποκαλούμενου Έλληνα.

Διότι ο Έλληνας γεννιέται όχι με κάποια περιούσια κληρονομιά στην πέτσα του, αλλά με ένα τεράστιο χρέος: Την προάσπιση της Ελευθερίας, του δικαίου, του αδύναμου μέχρι τα πέρατα του κόσμου.

Αυτή είναι και η μυστηριακή φύση του Ελληνισμού, που γνώριζαν όσοι βαπτιζοντο στο άδολο, Ελληνικό Φως. απο τον Αλέξανδρο τον Μέγα, τον Κωνσταντίνο τον Παλαιολόγο, εως τον Ρήγα Φεραίο.

Αθάνατος ο λόγος του Διονυσίου Σολωμού, αθάνατο το χρέος κάθε Έλληνα.

216η επέτειος γέννησης του εθνικού μας ποιητή

Στον εθνικό μας ποιητή Διονύσιο Σολωμό, ο οποίος γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 8 Απριλίου του 1798 στη Ζάκυνθο, είναι αφιερωμένο το σημερινό Doodle της Google. Η εικόνα, μέσα από το Doodle, είναι μια καρτουνίστικη αναπαράσταση της «Φεγγαροντυμένης», από το σπουδαίο ποίημα της ωριμότητας του Διονύσιου Σολωμού, με τίτλο «Ο Κρητικός».​

Πριν από 180 χρόνια

Ο «Κρητικός» είναι αφηγηματικό ποίημα, σε πέντε μέρη, και γράφτηκε πριν από 180 χρόνια, την περίοδο 1833 -1834. Ποίημα της ωριμότητας του ποιητή με το οποίο η ελληνική ποίηση μπαίνει θριαμβευτικά στον πνευματικό χώρο της Ευρώπης και παίρνει τη θέση της πλάι στα υψηλότερα υποδείγματα της ευρωπαϊκής ποίησης.

Το ποίημα συνδυάζει το επικό, το δραματικό και το λυρικό στοιχείο. Θεωρείται, σύμφωνα και με τον Λίνο Πολίτη, «σταθμός στην ποιητική πορεία του Σολωμού, το πρώτο από τα μεγάλα έργα της εντελώς ώριμης περιόδου του» και «ποίημα – κλειδί, που ανοίγει και μας οδηγεί προς τα ώριμα πνευματικά πεδία του, αλλά πριν από όλα μας εισάγει στη δική του αυτοδύναμη περιοχή» κατά τον Γιάννη Δάλλα.

Η αξία του «Κρητικού» έγκειται στην απαράμιλλη λυρικότητα του και στην υποβολή που ασκούν μέχρι σήμερα στον αναγνώστη τα υψηλά, αν και κρυπτικά νοήματά του. Πρώτη φορά το ποιητικό αυτό έργο εκδόθηκε από τον Ιάκωβο Πολυλά το 1859 (έκδοση των Ευρισκομένων). Οι στίχοι είναι ιαμβικοί δεκαπεντασύλλαβοι με ζευγαρωτή ομοιοκαταληξία, όπως ακριβώς οι στίχοι του Ερωτόκριτου, ενώ επίσης παρατηρείται τομή στην 8η συλλαβή κάθε στίχου, χωρίζοντας τους σε δύο ημιστίχια.

Η περιπέτεια ενός ναυαγού Το ποίημα πραγματεύεται την περιπέτεια ενός ναυαγού (που δεν κατονομάζεται) από την Κρήτη, απ” όπου έχει αναγκασθεί να φύγει ύστερα από την καταστολή της επανάστασης και τις διώξεις των Τούρκων το 1823-1824. Το πλοίο βυθίζεται και ο Κρητικός βρίσκεται στη θάλασσα, προσπαθώντας μάλιστα να σώσει την αγαπημένη του από τα άγρια κύματα, την οποία και κρατά στο ένα του χέρι. Από εκείνο το σημείο ξεκινάει η αφήγηση με την τεχνική in medias res, απ” το μέσο δηλαδή της υπόθεσης.

Διονύσιος Σολωμός

Ο Διονύσιος Σολωμός ήταν Έλληνας ποιητής, περισσότερο γνωστός για τη συγγραφή του ποιήματος «Ύμνος εις την Ελευθερίαν», οι πρώτες δύο στροφές του οποίου έγιναν ο εθνικός ύμνος των Ελλήνων (Ελλάδας και Κύπρου). Γεννήθηκε στις 8 Απριλίου του 1798 στη Ζάκυνθο, ως εξώγαμο τέκνο του κόντε Νικόλαου Σολωμού και της υπηρέτριάς του Αγγελικής Νίκλη. Σε πολύ μικρή ηλικία έμεινε ορφανός και το 1808 έφυγε για σπουδές στην Ιταλία. Επτά χρόνια αργότερα πήρε το απολυτήριο από το Λύκειο της Κρεμόνας και γράφτηκε στο πανεπιστήμιο της Πάβιας, απ” όπου πήρε το πτυχίο της Νομικής. Παράλληλα με τις σπουδές στη νομική, για την οποία ουδέποτε ενδιαφέρθηκε, άρχισε να γράφει στίχους στην ιταλική γλώσσα, ενώ ήρθε σε επαφή με διαπρεπείς φιλοσόφους, φιλολόγους και αξιόλογους εκπροσώπους της λογοτεχνικής κίνησης της εποχής.

Το 1818 επέστρεψε στη Ζάκυνθο, όπου παρέμεινε για δέκα χρόνια. Εκεί άρχισε να γράφει τα πρώτα του αξιόλογα στιχουργήματα στα ελληνικά. Το πρώτο εκτενές ελληνικό ποίημά του είναι ο «Ύμνος εις την Ελευθερίαν», απόσπασμα του οποίου καθιερώθηκε ως Εθνικός μας Ύμνος. Λίγο αργότερα, συνέθεσε το λυρικό ποίημα «Εις τον θάνατο του Λορδ Μπάυρον» και ακολούθησαν «Η καταστροφή των Ψαρών», «Η Φαρμακωμένη», «Ο Λάμπρος», «Ο Κρητικός», «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι», «Ο Πόρφυρας»,« Η Γυναίκα της Ζάκυθος».

Ο τάφος του Διονύσιου Σολωμού στη Ζάκυνθο.

Στα τέλη του 1828 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Κέρκυρα, συνεχίζοντας την ενασχόλησή του με την ποίηση σχεδόν απομονωμένος. Δεν έκανε ούτε ένα ταξίδι στην ελευθερωμένη Ελλάδα, γιατί, όπως υποστηρίζεται, «δεν εσυνηθούσε να θεατρίζει στο εθνικό του φρόνημα αλλά μες το άγιο βήμα της ψυχής».

Στις 3 Φεβρουαρίου του 1849 παρασημοφορήθηκε με το Χρυσό Σταυρό του Σωτήρος, διότι «με την ποίηση του διέγειρε τα αισθήματα του λαού στον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία». Πέθανε στις 9 Φεβρουαρίου του 1857 στην Κέρκυρα, ύστερα από αλλεπάλληλες εγκεφαλικές συμφορήσεις. Τα οστά του μεταφέρθηκαν το 1865 στη Ζάκυνθο.