Πνεύμα Θεατρικό (Αστερισμοί+Εσωτερικό+ΠερσινήΑρραβωνιαστικια+Φιλάργυρος+Μολιέρος) - Από την Ηρώ Μητρούτσικου

οι πιο πολλές παραστάσεις τελειώνουν την Κυριακή (όπως και οι 3 από τις 5 για τις οποίες γράφω).

Πολλές που παίζουν δευτερότριτα θα τελειώσουν την Μεγάλη Τρίτη

ενώ κάποιες άλλες την Μεγάλη Πέμπτη (όπως το “Capo D Istria”, στο Beton 7).

Όσοι δεν είδατε το Ρωμαίος &Ιουλιέτα για δυο, στο 104, επαναλαμβάνεται αυτό το ΣΚ στις 7.00

και για μένα είναι από τις καλύτερες παραστάσεις της χρονιάς....

Πνεύμα Θεατρικό

 

Από την Ηρώ Μητρούτσικου                                       Κάθε Σάββατο στην «Αττική Περιφέρεια»             12.4.2014

Θέατρο του Ν.Κόσμου: πάντα κάτι ενδιαφέρον

Τρεις πολύ ενδιαφέρουσες και πολύ διαφορετικές μεταξύ τους παραστάσεις, διανύουν την τελευταία τους εβδομάδα, στις τρεις σκηνές του “Θεάτρου του Νέου Κόσμου” (3’ από το metro Συγγρού-Φιξ), ένα θέατρο που μας έχει συνηθίσει σε εξαιρετικές, σχεδόν πάντα, παραστάσεις…

Αστερισμοί

Ένα εντελώς άδειο, εντελώς άσπρο σκηνικό και πάνω του δύο εκπληκτικοί ηθοποιοί. Ιδιαίτεροι, περίεργοι φωτισμοί σε γεωμετρικά σχήματα, απλά κουστούμια. Ένα κείμενο χωρίς αρχή, μέση, τέλος, χωρίς ευθύγραμμη ροή, αλλά γεμάτο συναισθήματα, «ένα έργο για την πολλαπλότητα αλλά και το πεπερασμένο της ανθρώπινης ύπαρξης». Όλα αυτά συνθέτουν μια από τις καλύτερες παραστάσεις της χρονιάς!

Ο Άγγλος συγγραφέας Νικ Πέιν έγραψε τους «Αστερισμούς» (Βραβείο καλύτερου έργου 2012) όταν, πενθώντας το θάνατο του πατέρα του, βρήκε τυχαία ένα ντοκιμαντέρ για την Θεωρία της Σχετικότητας, της Κβαντικής Μηχανικής, τις θεωρίες περί παράλληλων συμπάντων και την θεωρία των χορδών («Το κομψό Σύμπαν»)! Η άποψη ότι μπορεί να υπάρχουν παράλληλα, πολλαπλά σύμπαντα, αλλά εμείς είμαστε καταδικασμένοι να αντιλαμβανόμαστε μόνο το ένα από αυτά από παράλληλα σύμπαντα, του ενέπνευσε την ιστορία ενός ζευγαριού σε πολλές διαφορετικές εκδοχές. Το απροσδιόριστο, δηλαδή, της μοίρας του ανθρώπου…

 Μια θεωρητική φυσικός (που μελετά την κβαντική θεωρία) κι ένας μελισσοκόμος ερωτεύονται ή όχι, γίνονται ζευγάρι ή όχι, απιστούν ή όχι, χωρίζουν ή παντρεύονται, η αρρώστια του ενός έχει καλή ή θανατηφόρα κατάληξη, επιλέγει την ευθανασία ή όχι…. Ίδιες συνθήκες οδηγούν σε διαφορετικά αποτελέσματα (αρχή της αβεβαιότητας του Χάιζενμπεργκ)!

Δεν είναι, όμως, μόνο εκεί η επιτυχία της παράστασης. Ο σκηνοθέτης Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος κατάφερε να παρουσιάσει ως ολοκληρωμένο έργο με ρυθμό και κορυφώσεις ένα κείμενο, ποιητικό μεν, αλλά αποτελούμενο από άπειρες μικρές σκηνές με μεγάλες μεταπτώσεις διάθεσης, με συνεχείς σύντομες εκδοχές του ίδιου γεγονότος να επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά, σαν μια ιδιαίτερη λούπα.

 Η παράσταση ξεκινάει με μια πολύ ενδιαφέρουσα, χαλαρή συνέντευξη που πήρε ο ίδιος ο Μάκης Παπαδημητρίου (ο οποίος έχει σπουδάσει και φυσική) από δύο καθηγητές Αστροφυσικής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Η Στεφανία Γουλιώτη πάντα απλή και καλή, ενώ ο Παπαδημητρίου επέστρεψε στον αισθαντικό του εαυτό (είχα γράψει ότι πέρυσι -και μόνο πέρυσι- δεν μου άρεσε ο τρόπος που έπαιζε). Το έργο πότε αστείο, πότε δραματικό, σε καθηλώνει και σε γεμίζει συναισθήματα. Την πρώτη φορά που είδα την παράσταση έκλαιγα ασταμάτητα, την δεύτερη κατάφερα να είμαι αρκετά αποστασιοποιημένη…

Όπως λιτή είναι η σκηνοθεσία, το ίδιο λιτή είναι και η χορογραφική κίνηση της  Αγγελικής Στελλάτου. Κυκλικές και αρμονικές κινήσεις, όπως και οι κινήσεις των πλανητών! Το μόνο που γεμίζει τον χώρο είναι οι γραμμικοί φωτισμοί (Σάκης Μπιρμπίλης) και οι προβολές, κατά διαστήματα, συμπαντικών τοπίων (Παντελής Μάκκας).

Μόνη ένσταση (άνευ σημασίας) τα αδιάφορα κουστούμια… 

Τελευταία παράσταση την Κυριακή των Βαΐων· σπεύσατε.

Το Εσωτερικό

 

Το περσινό ντεμπούτο της ομάδας ΑΤΟΝΑΛ (μια μουσικοθεατρική performance με την συμβολή και θεάτρου σκιών «Το Κόκ(κ)αλο που τραγουδούσε») με είχε απογοητεύσει. Φέτος, όμως, μπαίνοντας στο θέατρο εξεπλάγην από τα σκηνικά και τα κουστούμια των ηθοποιών. Η παράσταση ξεκίνησε σιωπηλά, με εμάς να παρατηρούμε ένα βράδυ από την ζωή μιας οικογένειας. Καθημερινές κινήσεις και ασχολίες σε αργή κίνηση. Το σύντομο έργο (1891) του Νομπελίστα συγγραφέα Μορίς Μέτερλινκ (1862-1949) ήταν κανονικά γραμμένο για μαριονέτες, εξ ού και η πολύ στυλιζαρισμένη κίνηση των τριών ηθοποιών στο «Εσωτερικό»!

Τα κουστούμια των περφόρμερ είναι αριστουργηματικά (Ιωάννα Τσάμη)! Χειροποίητα πλεκτά φορέματα που παραπέμπουν στην εποχή του έργου, αλλά δίνουν και την αίσθηση του παραμυθιού, σε συνδυασμό, μάλιστα, με την ταπετσαρία του σκηνικού(Εύα Μαραθάκη). Στην αρχή δεν χορταίνεις να απολαμβάνεις την εικόνα και την τέλεια κίνηση των περφόρμερ (επιμέλεια κίνησης Βρισηΐς Σολωμού). Σύντομα όμως σε κουράζει. Η εισαγωγή για τον κάθε χαρακτήρα είναι τεράστια και καταντά ανούσια. Το κακό, όμως, είναι ότι η κυρίως παράσταση είναι παραγκωνισμένη, χάριν αυτής της ομορφιάς!

Ο τίτλος αφορά τρεις ανθρώπους, μαντατοφόρους μιας τραγωδίας, οι οποίοι παρατηρούν την ομορφιά και την αρμονία που βασιλεύει στο εσωτερικό του σπιτιού. Σε αυτό το εσωτερικό δεν τολμούν να μπουν και για να ανακοινώσουν τα κακά μαντάτα που η οικογένεια αγνοεί: η μια κόρη του ζευγαριού πνίγηκε στο ποτάμι. Εξ ού και τα πρόσωπα στο εσωτερικό του σπιτιού έχουν άλλη κίνηση, άλλο ρυθμό, άλλη ψυχολογία και περνούν ευτυχισμένα και ανέμελα μια ωραία βραδιά! Αυτή η υπέροχη οικογενειακή θαλπωρή κάνει τους αγγελιοφόρους να αγωνιούν και να διστάζουν να μπουν στο εσωτερικό κι όσο πιο πολύ κοιτάζουν αυτή την ευτυχία, τόσο πιο πολύ διστάζουν να αναγγείλουν το θλιβερό περιστατικό. Το έργο συμπυκνώνει την «καθημερινή τραγικότητα», οι τοίχοι του σπιτιού δεν αποτελούν οχυρό της οικογένειας.

Στα της παράστασης τώρα. Δυστυχώς, οι τρεις ηθοποιοί που είναι εκτός σπιτιού και είναι εκείνοι που φέρουν το κείμενο, ήταν περιορισμένοι στο ένα τρίτο της σκηνής, ντυμένοι με μαύρα ρούχα και αφώτιστοι! Ένιωθα ότι σ’ αυτή την παράσταση έβλεπα υπέροχες λεπτοκεντημένες εικόνες και άκουγα από κάποιον μια ιστορία, δεν είδα όμως θέατρο. Τα τρία παράθυρα που χωρίζουν το φως από το σκοτάδι, το εσωτερικό του σπιτιού από το εξωτερικό, την γνώση από την άγνοια, την ευτυχία από την δυστυχία, την παρατήρηση από την καθημερινότητα, το ειδυλλιακό από την τραγικότητα, σ΄ αυτή την παράσταση έμελλε να είναι και το όριο, τελικά, της σκηνικής παρουσίας.

Μια παράσταση στηριγμένη πάνω στην ιδέα της διπλής θέασης, της αντίθεσης των δυο κόσμων που όμως, τελικά, γίνεται μονομερής θέαση…. Μια εικαστικά όμορφη παράσταση, μια ευφυής σύλληψη της σκηνοθέτιδος Σοφίας Μαραθάκη, που όμως έμεινε μισή.

Τελευταίες παραστάσεις: Μεγάλη Δευτέρα και Μεγάλη Τρίτη.

 

Περσινή Αρραβωνιαστικιά

Το πρώτο διήγημα της Ζυράννας Ζατέλη είναι η ιστορία ενός μικρού κοριτσιού που, την Πρωτοχρονιά του 1961, αρραβωνιάζεται κρυφά με τον Μάρκο και ως γυναίκα πια μας την διηγείτα. Όμως, αυτός ο αρραβωνιαστικός είναι ένας πολύ ιδιαίτερος αρραβωνιαστικός…

Αυτό το διήγημα αποφάσισε να ανεβάσει στο Δώμα του Νέου Κόσμου η νεοσύστατη ομάδα Elephas tiliensis. Βέβαια τα μέλη της ομάδας μας είναι όλα γνωστά από παραστάσεις του Κρατήρα, της Μάρθα Φριτζήλα, της ομάδας “Κανικούντα” και “Δρόμος με τα δέντρα”.

Παρ΄ότι το διήγημα θα μπορούσε να εκτυλίσσεται σε οποιαδήποτε χώρα, η παράσταση -εξωτερικά και μόνο- αποπνέει μια αμυδρή αίσθηση Ελλάδας. Τρεις κοπέλες με σκούρα μπλε φορέματα, άχρονα που, όμως, θα μπορούσαν να φορεθούν τη δεκαετία του 1960, στέκονται σε έναν ασβεστωμένο χώρο (τα χρώματα της Ελληνικής σημαίας). Το σκηνικό, απόλυτα μινιμαλιστικό, παραπέμπει σε Ελληνική αυλή (με τις γλαστρούλες και τα πλακάκια με τα σχέδια), αλλά συγχρόνως φέρει και μνήμες από παλαιότερες εποχές με τις ασπρόμαυρες αισθησιακές ή οικογενειακές φωτογραφίες. Απόλυτα σύγχρονο στοιχείο ο Κωστής Ζουλιάτης, ο οποίος με την ηλεκτρική του κιθάρα συνοδεύει όλη την δράση της παράστασης.

Φορείς του κειμένου τα τρια κορίτσια με τα μπλε φορέματα και έντονη σωματικότητα (Σύρμω Κεκέ, Ξένια Θεμελή, Τατιάνα Άννα Πίττα), σαν τρεις διαστάσεις της πρωταγωνίστριας, μια και είναι όλες το ίδιο πρόσωπο. Άλλοτε απόλυτα συγχρονισμένες, άλλοτε εντελώς διαφορετικές σε συνεπαίρνουν με τον λόγο τους από την πρώτη κιόλας στιγμή.

Όσο περνάει η ώρα και έχει αποκαλυφθεί η ανατροπή του κειμένου και καταλαβαίνεις τις παραβολικές του προεκτάσεις, η παράσταση γίνεται ερωτική με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Η ηρωίδα αρχίζει να εξιχνιάζει το μυστήριο του έρωτα και της ζωής με ένα πολύ διαφορετικό και μη ρεαλιστικό τρόπο!

Η σκηνοθεσία ανήκει στο ζευγάρι: Δημήτρης Αγαρτζίδης και Δέσποινα Αναστάσογλου.

Μια ιδιαίτερη παράσταση, μέχρι την Κυριακή των Βαΐων και πιθανή επανάληψη στο bob festival, τον Μάιο.

 Πνεύμα Θεατρικό

Από την Ηρώ Μητρούτσικου και τον Μάνο Καβίδα                                                                      23.3.2014

 

Ένας Μολιέρος χωρίς εισιτήριο και ένας Μολιέρος υπερπαραγωγή.

Ο Μολιέρος (1622-1673) ήταν κλασικιστής, αλλά κατάφερε να φέρει την κωμωδία στο ύψος της τραγωδίας. Ανάμεσα στα πολλά του έργα, τα οποία θίγουν και διακωμωδούν χαρακτηριστικά ανθρώπινα ελαττώματα-αμαρτήματα αλλά και τα κακώς κείμενα της εποχής του, γράφει το 1665 ένα έργο διαφορετικό από τα άλλα.

Το “Fabrica Athens” δημιουργήθηκε το 2011. Ουσιαστικά, πρόκειται για ένα θέατρο-χώρο σεμιναρίων, κατασκευασμένο αποκλειστικά και μόνο από ανακυκλώσιμα υλικά και πολύ προσωπική δουλειά. Οι πάγκοι των θεατών είναι φτιαγμένοι από παλιές ξύλινες κολώνες της ΔΕΗ, τα τσουβάλια των ΕΛΤΑ έχουν μετατραπεί σε μαξιλάρια για τα καθίσματα, οι παλιοί σωλήνες νερού μεταμορφώθηκαν σε θεατρικά σταγκόνια και οι λάμπες μηχανουργείου σε φωτιστικά. Στόχος του να αποτελέσει, έναν ελεύθερο τόπο συνάντησης δημιουργών και θεατών από όλες τις κοινωνικές και καλλιτεχνικές προελεύσεις.

 Βρίσκεται πλάι από το Altera Pars, μερικά λεπτά απόσταση από το γκάζι. Εκεί, λοιπόν, παρουσιάζονται πάρα πολλές δουλειές με ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΙΣΟΔΟ ή μόνο με προαιρετική και εθελοντική συνεισφορά των θεατών.

ΔΟΝ ΖΟΥΑΝ

Ο ήρωας του έργου, ο Δον Ζουάν,  σύμβολο του άκαρδου εραστή με τις χιλιάδες ερωμένες και τους αμέτρητους εχθρούς, δεν διαθέτει μόνο εξωτερική ομορφιά και τεράστια αυτοπεποίθηση. Το όπλο του, ως κατακτητή, είναι η ευγλωττία· σαγηνεύει χάρη στην ευφράδειά του. Καμιά δεν ξεφεύγει από την γοητεία του, από παντρεμένες μέχρι και μοναχές. Στο θεατρικό έργο του Μολιέρου, ο ήρωας, έχοντας, μόλις, εγκαταλείψει μία ακόμη από  τις ερωμένες του, προκαλεί ακόμη και τον Θεό σε μια επίδειξη υψηλής αυτοπεποίθησης. Αυτή είναι η αφορμή για τον υπότιτλο του έργου: “Δον Ζουάν ή η πέτρινη ευωχία” (πλούσιο δείπνο).

Μια πολύ όμορφη θεατρική δουλειά από νέους και ταλαντούχους ηθοποιούς, με νεανική, δροσερή θεατρική παρουσία και γρήγορους ρυθμούς, όπως αρμόζει άλλωστε και στα πρότυπα της Γαλλικής αυτοσχεδιαστικής κωμωδίας, την οποία υπηρετεί το έργο του Μολιέρου, με συνέπεια όμως σκηνοθετική και υποκριτική πειθαρχεία.

Λιτή σκηνοθετική προσέγγιση, χωρίς παρωχημένα αστεία και σχόλια, αλλά με άποψη, τόσο για την υποκριτική γραμμή που ακολουθούσαν οι ηθοποιοί, όσο και για την χορογραφία των ομαδικών σκηνών.

Πρόκειται για ένα δύσκολο και πολυεπίπεδο έργο, κλασικής αξίας, αλλά επίκαιρο, όσο ποτέ, σε κοινωνικό-πολιτικό επίπεδο. Διαθέτει καυστική κριτική και αν και επιφανειακά μπορεί να φαίνεται ο κωμικός του χαρακτήρας, με μια ουσιαστικότερη και εκτενέστερη ματιά αναγνωρίζει κανείς τα μεγάλα και θεμελιώδη ερωτήματα που θέτει και καυτηριάζει με την κωμική αυτή σάτιρα του απέναντι σε κοινωνίες, τις οποίες διαβρώνει το πνεύμα του πουριτανισμού και της κοινωνικο-θρησκευτικής παρακμής, του ευσεβισμού και τις σχολαστικής ιδεοληψίας, όπως συμβαίνει στην Γαλλία τον  17ου αιώνα.

Η σκανταλιά και η αταξία, το ατελείωτο ξεφάντωμα, οι ερωτικές φιλοφρονήσεις, ο κομπασμός, τα όμορφα, τρελά, δημιουργικά νιάτα, όλα αυτά στολίζουν τον καμβά του θεατρικού έργου, με μια όμορφη περιρρέουσα ατμόσφαιρα ρομαντισμού εποχής, όπως γλαφυρά την περιγράφει στο έργο του ο Μολιέρος.

Οι χαρακτήρες πυκνοί και εκφραστικοί, μετρημένοι και δυναμικοί, διατηρούν πολλά στοιχεία από την ιταλική comedia del arte, με την υποκριτική τους ικανότητα. Οι ηθοποιοί νέοι και ταλαντούχοι: (Ιάσων Παπαματθαίου, Μανώλης Βαζαίος , Κώστας Σκύλος, Ηλέκτρα Παροίκου, Κατερίνα Βούρτση, Μαρικαίτη Χατζησολωμού, Κώστας Πέτρου,Ντενίζ Μπονάνο). Ο σκηνοθέτης (Νικόλας Σπανός), αν και κυρίως του κινηματογράφου, δεν είναι η πρώτη του θεατρική δουλειά. Ιδιαίτερα ξεχώρισαν στους ρόλους τους ο εύγλωττος κατακτητής Δον Ζουάν (Παπαματθαίου)και άπληστος υπηρέτης του, Σγαναρέλος (Βαζαίος), ο οποίος κλέβει την παράσταση με τα αστεία του!

Δευτερότριτα στην Fabrica

Μεγ. Αλεξάνδρου & Ευρυμέδοντος, Κεραμεικός (3’ από metro  Κεραμεικός)
Το αντίτιμο εισόδου καθορίζεται από τους θεατές. Κρατήσεις: 6973086509.

 

Φιλαργυρος

 

Και μια και μιλάμε για Μολιέρο, προχτές το απόγευμα παρακολούθησα τον «Φιλάργυρο», στο Εθνικό, σε σκηνοθεσία Μπέζου. Δεν περίμενα να μου αρέσει τόσο!

Ο ήρωας του έργου, ο τυραννικός Αρπαγκόν, πρόσωπο κωμικό και στο βάθος τραγικό, ζει με το νοσηρό φόβο ότι θα του κλέψουν τα χρήματά του, έρμαιο της αδυναμίας του και της ναρκισσιστικής προσήλωσης στον εαυτό του και στην περιουσία του. Γι’ αυτόν όλα είναι χρήμα, ακόμα και τα αισθήματα των οικείων του, που τους καταδυναστεύει με την παροιμιώδη τσιγκουνιά του. Μάλιστα όταν τα δύο του παιδιά φτάνουν σε ηλικία γάμου, αυτός το μόνο που σκέπτεται είναι πώς με τους γάμους τους θα μεγαλώσει την περιουσία του. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά σχεδιάζει και τον δικό του (δεύτερο) γάμο με μια νεαρή ολιγαρκή δεσποινίδα, με την οποία τυγχάνει να είναι ερωτευμένος ο γιος του!

Άλλη μια κλασσική ιστορία comedia del arte, λοιπόν.

Η παράσταση απευθυνόταν μεν σε ένα ευρύ κοινό (ακόμα και σε γυμνάσια και λύκεια), αλλά ήταν μια καλή παράσταση και προπάντων πολύ όμορφη.

Αφαιρετικά σκηνικά (χωρίς όμως κάτι ιδιαίτερο) και σύγχρονα (τα περισσότερα) κουστούμια (Γιώργος Πάτσας), από τα οποία ξεχώριζε το κατακόκκινο 50’s ταγιέρ της Δάφνης Λαμπρόγιαννη -σαφής αναφορά στις προξενήτρες των Ελληνικών ταινιών, με τις οποίες μεγαλώσαμε- καθώς και τα κουκλίστικα κουστούμια και μακιγιάζ των δυο υπηρετών. Θα ήθελα να κάνω ιδιαίτερη μνεία στην υποκριτική της Δ.Λαμπρόγιαννη, στις ιδιαίτερες εμφανίσεις των υπηρετών (Κίτυ Παϊταζόγλου, Γιάννης Στόλλας) καθώς και του ακολούθου του γιου, τον οποίο υποδύεται ο Μιχάλης Τιτόπουλος.

Ο Γιάννης Μπέζος εκτός από την σκηνοθεσία (και τον ρόλο του Αρπαγκόν), υπογράφει και την διασκευή. Θα του καταλογίσω κάποιες μικρές επαναλήψεις για να γελάσει και να ξαναγελάσει το κοινό, αλλά, ωστόσο, είναι μια παράσταση που βλέπεται ευχάριστα, χωρίς να κουράζει στιγμή.

Υπέροχη η μουσική του  Κωστή Μαραβέγια, η οποία ερμηνεύεται ζωντανά.

 

Εθνικό Θέατρο, κτίριο Τσίλλερ μέχρι το Πάσχα.

 

Προτεινόμενες  παραστάσεις  που έχουμε δει:

Γιοί και Κόρες, Αστερισμοί,                               Θέατρο Ν.Κόσμου

Μήδεια(Μποστ), Περσινή αρραβωνιαστικιά  Θέατρο Ν.Κόσμου

Αλεπούδες,                                                           Επί Κολωνώ

Interview,                                                              Ανάδυσις

ElizaDeth, Πνιγμονή, Γέρμα,                               Vault

Ελάτε σ΄εμάς για καφέ,                                       Φούρνος

Μπαρ σε καλό μας,                                              Σαίξπηρ bar (Shakespeare)

Τα ραδίκια ανάποδα,                                           ΕliArt

Η πόρνη από πάνω                                              Βρετάνια

Μια κανονική μέρα                                             Olvio

Πατριδογνωσία ή τίποτα πια δεν είναι για συγγνώμη,  Χυτήριο

Τα λουλούδια στην κυρία                                   Απομηχανής

Ανάκριση,                                                              Τζ.Καρέζη

Ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα,                    Εν Αθήναις

Ρωμαίος και Ιουλιέτα για 2,                             104

Αθήνα 1895-Υλικό Ροΐδης, Draculam,              Φούρνος

jazz n comedy                                                       Le Pierrot Bistro

stand up Ράβνιω                                                  Ginger Ale

 

 Με  ελεύθερη  είσοδο:

Interview,                                                             Ανάδυσις

Αδέσποτες σκύλες,                                              Γκρι Καφέ

Passport  project,                                                  Zp87

Αθοπετού,                                                             Τρίκυκλο

Δον Ζουάν                                                             Fabrica

Τραγεδία ὀνομασμένη Ἰφιγενεία                      Δυναμό

Το πράσινο λεμόνι,                                              Λουκούμι bar

Παράσταση αυτοσχεδιαστικού θεάτρου         Όναρ Rock Cafe-Bar

Ιδανικός Τόπος                                                     Ορίζοντας Γεγονότων

Φαύστα                                                                  Θέατρο Ξυλοτεχνίας, Περιστέρι