Athens Fringe Festival 2014 ΛΗΞΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΩΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 2 ΜΑΙΟΥ!!!
1o Scratch Festival: έχεις 20 λεπτά να κάνεις μία παράσταση
http://www.artsandthecity.gr/article/--1o-Scratch-Festival:-echeis-20-lepta-na-kaneis-mia-parastasi/13845/
https://www.facebook.com/events/296603913823350/298462273637514/?notif_t=plan_mall_activity
Πνεύμα Θεατρικό
Από την Ηρώ Μητρούτσικου 26.4.2014
Κάθε Σάββατο στην free press “Αττική Περιφέρεια” http://www.queen.gr/SPITI/HOW-TO/item/94229-varethikate-ti-diakosmisi-toy-spitioy-sas-allaxte-ti-horis-na-xodepsete-oyte-1-eyro-video
Παλιά έργα σε εξαιρετικές παραστάσεις νέων παιδιών
Μπορεί ένα έργο να θίγει τα κακά του καθεστώτος, και δη του κομουνιστικού, να είναι θέατρο του παραλόγου και να παίζεται 10 χρόνια σε κομμουνιστικό καθεστώς;
Γίνεται ένα, πραγματικά, τεράστιο μυθιστόρημα, γραμμένο πριν ενάμιση αιώνα, να γίνει εξαιρετική παράσταση;
Το Ρωμαϊκό Λουτρό
Ο Στανισλάβ Στρατίεβ (1941-2000) ήταν Βούλγαρος μυθιστοριογράφος,δημοσιογράφος, σεναριογράφος και συγγραφέας θεάτρου του παραλόγου. Το θέατρο του παραλόγου είναι ένα είδος θεάτρου το οποίο αναπτύσσεται μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν οι άνθρωποι βιώνουν οριακές καταστάσεις, παρόμοιες με τις σημερινές.
Αυτός ήταν και ο λόγος που μια νέα ομάδα επέλεξε το συγκεκριμένο κείμενο για να το ανεβάσει, αυτήν την χρονική στιγμή.
Το «Ρωμαϊκό Λουτρό» ήταν το πρώτο θεατρικό έργο (1974) του Στρατίεβ , το οποίο παιζόταν στο Κρατικό Θέατρο της Σόφιας για δέκα χρόνια! Στην Ελλάδα παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1987, από το ΑΜΦΙ-ΘΕΑΤΡΟ του Σπύρου Ευαγγελάτου.
Είναι ένα έργο που αφορά και την σημερινή κοινωνία, σε πολιτικό, κυρίως, επίπεδο. Ο Ιβάν είναι ένας τυπικός, μεσοαστός «ανθρωπάκος» με την δουλειά του και την αρραβωνιαστικιά του, μέχρι τη στιγμή που στο σπίτι του ανακαλύπτονται αρχαία! Συγκεκριμένα στο κέντρο του σαλονιού του ανασκάπτεται ένα τέλεια διατηρημένο Ρωμαϊκό Λουτρό… Κι εκεί η ζωή του γίνεται εφιάλτης. Η εξουσία, απούσα και απρόσωπη, διορίζει μόνιμα εκεί, εκτός από τον (αναμενόμενο) αρχαιολόγο, και έναν ναυαγοσώστη, καθ’ ότι λουτρό, αν και δεν υπάρχει ούτε νερό, ούτε λουόμενοι!
Απολαυστικότατος στον παράλογο αυτό ρόλο του ναυαγοσώστη –ο οποίος δουλειά δεν έχει και δουλειά φροντίζει να βρίσκει συνέχεια- ο Αλέξανδρος Ζουριδάκης, προκαλεί ασταμάτητα γέλια, ως ευσυνείδητος δημόσιος υπάλληλος, που, όμως, για να μην χάσει την διορισμό του, δεν δηλώνει το ανούσιο αυτού!
Δυστυχώς, το σπίτι του Ιβάν γίνεται κέντρο διερχομένων: αρχαιολόγοι, αρχαιοκάπηλοι, λαμόγια, μεσίτες, πολιτικοί και καθένας που θέλει να εκμεταλλευτεί την πρόσφατη ανακάλυψη· όλοι ζητάνε από τον Ιβάν να θυσιαστεί για το κοινό καλό, παρ΄ότι αυτός έχει χάσει και το σπίτι του και την πολυπόθητη ησυχία του!
Η παράσταση σκηνοθετήθηκε από τον Κώστα Παπακωνσταντίνου, τον οποίο γνωρίσαμε -ως σκηνοθέτη- στους εξαιρετικούς «Χαλασοχώρηδες», που παίζονταν επί τρία χρόνια μέχρι και φέτος (http://www.attikipress.gr/38887/yperoxos-kai-sygxronos-politikos-papadiamanths)!
Και αυτή, η δεύτερη σκηνοθεσία του, είναι, επίσης, εξαιρετική. Απλή και λιτή, με μόνο σκηνικό αντικείμενο την χρωματιστή καρέκλα του ναυαγοσώστη, μας δίνει εξαιρετικές υποκριτικές (Δ.Δημητρόπουλος σε τριπλό ρόλο, Αλ. Ζουριδάκης, Ν.Περιστεροπούλου, Στ.Σιούλης) και με τον πρωταγωνιστή, Δημοσθένη Ξυλαρδιστό, να ξεχωρίζει στον ρόλο του καημενούλη, αλλά ατομιστή, Ιβάν!
Ιδιαίτερη και εμπνευσμένη η πρωτότυπη μουσική του Βασίλη Κουτσιλιέρη.
Φαίνεται ότι ο Κώστας Παπακωνσταντίνου μας εγγυάται εξαιρετικές παραστάσεις για το μέλλον...
(video: https://www.youtube.com/watch?v=bVMvTn42u3o)
Το «Ρωμαϊκό Λουτρό» παιζόταν στο Θέατρο Σημείο μέχρι το Πάσχα. Απ΄όσο ξέρω, τώρα θα περιοδεύσει και του χρόνου θα το ξαναδούμε στις Αθηναϊκές σκηνές!
Το «Ρωμαϊκό Λουτρό» παιζόταν στο Θέατρο Σημείο μέχρι το Πάσχα. Απ΄όσο ξέρω, τώρα θα περιοδεύσει και του χρόνου θα το ξαναδούμε στις Αθηναϊκές σκηνές!
Αρμαντέιλ
Ο Βικτωριανός συγγραφέας Wilkie Collins (Ουίλκι Κόλινς 1824-89), πατέρας του αγγλικού μυθιστορήματος μυστηρίου, έγραψε το αριστούργημα, 1200 σελίδων, “Αρμαντέιλ”. Αν ζούσε στην εποχή μας, προφανώς αυτό θα ήταν τηλεοπτικό σίριαλ με πολύ σασπένς, αλλά τότε δημοσιευόταν σε συνέχειες σε βρετανικά και αμερικανικά λογοτεχνικά περιοδικά, στη διάρκεια της τριετίας 1864- 1866. Μοιραίοι έρωτες, ίντριγκες, δολοπλοκίες, εξαπατήσεις, δολοφονίες και δύο άνθρωποι με το ίδιο όνομα (Άλαν Αρμαντέιλ ) πρωταγωνιστούν σε αυτό το γοητευτικό βιβλίο. Άθλος για τους νεαρούς Κωνσταντίνο Ασπιώτη και Μαρία Κίτσου, που κατάφεραν να μεταφέρουν αυτό το τεράστιο μυθιστόρημα τόσο καλά στο θέατρο και να αναδείξουν τις δύο πλευρές του κάθε ήρωα, τη φανερή και την κρυφή. Με μόνο εννέα ηθοποιούς (σε περίπου 30 ρόλους) καταφέρνουν να μας παρουσιάσουν μια ιστορία γεμάτη δίπολα: αγάπη-μίσος, ζωή-θάνατος, συγχώρεση-εκδίκηση, καλό-κακό, φώς-σκοτάδι, άγνοια-συνειδητοποίηση αλλά και το πώς το παρελθόν παρεμβαίνει στο παρόν. Τους δύο Αρμαντέιλ υποδύονται ο Λάζαρος Βαρτάνης και ο σκηνοθέτης Κων/νος Ασπιώτης, ενώ τηνγυναίκα-αράχνη της ιστορίας, η Μαρία Κίτσου. Τους υπόλοιπους ρόλους μοιράζονται οι Χ.Αττώνης, Ελ.Κάκκαλου, Ζ.Καραβασίλη,Μ.Μακρόπουλος, Σ.Μπατσή, Φ.Παυλόπουλος.
Μια εντελώς άδεια σκηνή, που όμως ήταν υποβλητική, και υπέροχα κουστούμια (Ηλένια Δουλαδίρη-Παναγιώτης Λαμπριανίδης) που παρέπεμπαν στην εποχή συνέθεσαν μια εξαιρετική παράσταση. Αν και όλοι οι ηθοποιοί ήταν πολύ καλοί, δεν μπορώ να αγνοήσω το ότι η Κίτσου ξεχώριζε. Μίλησα και στο προηγούμενο άρθρο μου για την υποκριτική της (στους “Βρικόλακες”). Κι εδώ ήταν στέρεη, απλή και, συγχρόνως, δαιμονική!
Είναι κατόρθωμα, λαμβάνοντας υπ’ όψιν και το νεαρό της ηλικίας του Ασπιώτη, το ότι κατάφερε να σκηνοθετήσει μια πολυπρόσωπη παράσταση τρεισήμισυ ωρών, χωρίς να χαθεί το πνεύμα του βιβλίου. Ωστόσο, δεν μπορώ να μην αναφέρω ότι το πρώτο μέρος θα μπορούσε να είναι πολύ πιο σύντομο, μια και είχε πολλές πληροφορίες που περισσότερο κούραζαν, παρά εξυπηρετούσαν την περαιτέρω δράση. Μετά όμως το πρώτο διάλειμμα η παράσταση σε καθήλωνε.
Τελευταίες παραστάσεις (μάλλον δεν αναμένουμε δεύτερη παράταση)
στο Σύγχρονο θέατρο στο Γκάζι
Πνεύμα Θεατρικό
Δυο εξαιρετικοί γυναικείοι μονόλογοι που δεν πρέπει να χάσετε
Από την Ηρώ Μητρούτσικου 5.4.2014
Κάθε Σάββατο στην «Αττική Περιφέρεια» http://www.attikipress.gr/86348/dyo-eksairetikoi-gynaikeioi-monologoi-poy-den-prepei-na-xasete
Δύο μονόλογοι γυναικών, δυο παντρεμένες γυναίκες, νοικοκυρές, σε ένα δωμάτιο, μόνες στην ζωή, που αποφασίζουν να αποδεσμευτούν από τον άντρα τους.
Ένας κωμικός και ένας δραματικός μονόλογος, δυο αξιοσημείωτες ερμηνείες!
Η πόρνη από πάνω
Ένας άλλος εκπληκτικός μονόλογος, πραγματικό θέατρο. Πρόκειται για ένα έργο του Αντώνη Τσιπιανίτη, γλυκόπικρο (αν και τελικά η δόση της ζάχαρης αποδεικνύεται πιο μεγάλη...), το οποίο γίνεται η βάση για μια υπέροχη παράσταση.
Η Κατερίνα Διδασκάλου υποδύεται μια γυναίκα που παντρεύεται για να ξεφύγει από την μιζέρια της επαρχίας και εγκαθίσταται στην Αθήνα. Ο άντρας της όμως, αποδεικνύεται διεφθαρμένος αστυνομικός και χειρότερος από τον πατέρα της! Μονή διέξοδος της στερημένης και κλεισμένης στο σπίτι, νοικοκυράς είναι οι νοικάρηδες από πάνω... Αρχικά οι Πακιστανοί, μετά η πόρνη! Κι η Ερατώ ξαπλωμένη στο κρεβάτι της ακούει όλα όσα συμβαίνουν στο πάνω διαμέρισμα...
Λόγος απλός, νομίζεις ότι ακούς της ιστορία της γιαγιάς σου ή μιας θείας σου. Το χιούμορ βγαίνει αβίαστα. Γελάς με πικρά πράγματα, με το θέμα των ανθρωπίνων σχέσεων και της καταπίεσης του ασθενούς φύλλου, αλλά δεν το σκέφτεσαι καν. Μια γνώριμη μικροαστική ιστορία που εκτυλίσσεται σε ένα μικροαστικό σαλόνι, με ηρωίδα μια ταπεινή, καθημερινή γυναίκα από μια έξοχη Κατερίνα Διδασκάλου! Μια μοναδική ερμηνεία σε ένα εξαιρετικό κείμενο, γραμμένο για μια ζωή που είναι κλεισμένη σε τέσσερις τοίχους. Το χιούμορ, η θλίψη και η αισιοδοξία μπλέκονται σε ένα πανέξυπνο έργο!
Υπέροχη η τελική σκηνή. Βγαλμένη από ταινία του Αλμοδόβαρ! Η σκηνοθεσία είναι του Σταμάτη Πατρώνη.
Η παράσταση επαναλαμβάνεται για τρίτη χρονιά
Μια κανονική μέρα
Μια εξαιρετική παράσταση, μια συγκλονιστική ερμηνεία. Τρεις γυναίκες ενώνουν τις δυνάμεις τους στην σκηνή του Olvio και το αποτέλεσμα είναι ανεπανάληπτο.
Το κείμενο της Κατερίνας Γιαννάκου μιλά για την Ελληνική πραγματικότητα των δύο τελευταίων δεκαετιών. Ένας σύζυγος που έχει καθαριστήριο, είναι πηγμένος στην ρουτίνα της Αθήνας, αλλά δεν θέλει η γυναίκα του να δουλεύει, παρότι έχει δυο δάνεια, ένα για την κύρια κατοικία κι ένα για το εξοχικό. Μια γυναίκα, όπως οι περισσότερες γυναίκες, λογική, οικονόμος του σπιτιού, καθάρισμα-πλυντήριο-μαγείρεμα-διάβασμα των παιδιών, γατζωμένη από την άντρα της κι ο άντρας “παιδί” που, όταν αλλάζουν τα πράγματα, δεν αντέχει, δεν τα βγάζει πέρα και κρεμιέται από το ταβάνι του μαγαζιού του. Κι εκείνη μένει πίσω, μόνη με τα κορίτσια της, έχοντας να αντιμετωπίσει χρέη, ένα μαγαζί που ποτέ δεν έμαθε να δουλεύει, τις δυο κόρες της (και την μια μάλιστα σε εφηβεία, να αρνείται να δείξει τα συναισθήματά της για τον θάνατο του πατέρα της) και προπάντων τον συντετριμμένο εαυτό της.
Την βλέπουμε να περνάει από όλες τις φάσεις του πένθους, θυμό, οδύνη, απόπειρα αυτοκτονίας, να ψάχνει για δουλειά, να πατά στα πόδια της για τις κόρες της, να παλεύει για την κάθε μέρα και στο τέλος να ανακαλύπτει γιατί πρέπει να ζει! Και μέσα από αυτή την γυναίκα παρακολουθούμε την ιστορία του σύγχρονου Έλληνα της μεσαίας τάξης, αλλά και τις ανθρώπινες σχέσεις. Πόσες φορές μέσα στο κείμενο λέει πόσο ερωτευμένη ήταν ακόμα μαζί του -παρότι του γκρίνιαζε για την μικρή καθημερινότητα τους κι έτσι εκείνος δεν το καταλάβαινε... Ένα κείμενο γραμμένο με πολύ αγάπη για την ουσία της ζωής!
Η Ράνια Σχιζά μας είναι πολύ γνωστή από καλές ερμηνείες στην τηλεόραση (Σαββατογεννημένες, Κούκλες, Λατρεμένοι γείτονες, Τα κορίτσια του μπαμπά), αλλά αγνοούμε πόση δυνατή ηθοποιός είναι στο θέατρο, καθώς και το ότι έχει δουλέψει με τον Λευτέρη Βογιατζή.
Έμεινα έκπληκτη με την αφοπλιστική, γεμάτη πάθος ερμηνεία της, το πώς καταφέρνει να περάσει από το κλάμα στο γέλιο, να μας δώσει την γυναίκα της διπλανής πόρτας που της συμβαίνει ένα τραγικό γεγονός κι ότι είχε χτίσει μέχρι τότε, στην καθημερινότητα και στο μυαλό της, καταρρέει μια κανονική μέρα, στις 4.45, την στιγμή που εκείνη πήγαινε την μικρή στο μπαλέτο!
Όλη η παράσταση είναι πολύ ατμοσφαιρική. Σε αυτό συμβάλλουν οι πολύ ωραίοι φωτισμοί της Μελίνας Μάσχα και το πανέμορφο σκηνικό τουΚωνσταντίνου Ζαμάνη, που αναπαριστά την επιχείρηση του συζύγου, το μέρος όπου αυτοκτόνησε. Ένα ζευγάρι μαύρα παπούτσια κρέμονται συνέχεια από το ταβάνι κι ανάμεσα στα ρούχα του καθαριστηρίου βρίσκονται και κάποια δικά του, που αδυνατεί ακόμα να «τα δώσει».
Την επόμενη θεατρική σεζόν η παράσταση θα μεταφερθεί στη Θεσσαλονίκη στο Θέατρο Αυλαία και ενδέχεται να παρουσιαστεί και πάλι στην Αθήνα για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων. Kανείς δεν πρέπει να χάσει αυτή την παράσταση. Στις αρχές του 2015 θα ταξιδέψει στην Αγγλία.
Μια και το Πάσχα, σταμάτησε η πλειονότητα των παραστάσεων, αλλά ξεκίνησαν αρκετές ακόμα, εκτός από αυτές που έχω δει, προτείνω μερικές ακόμα που έχω ακούσει ότι είναι καλές:
Κόλχαας, Τόπος Αλλού
Αρχιμάστορας Σόλνες, Από Μηχανής Θέατρο
Μορφές από το έργο του Βιζυηνού, Σφενδόνη
Πνιγμονή/Ψυχολογία Συριανού συζύγου, Vault
Draculam, Φεύγουσα Κόρη, Φούρνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου