Χυδαία λειτουργία της συλλογικής ευθύνης
Είσαι αξιωματικός και τετάρτου βαθμού συγγενής με βουλευτή της "Χρυσής Αυγής" απολύεσαι ως… ύποπτος τρομοκράτης. Είσαι σύζυγος υπουργού που υπογράφει και συντάσσει χρυσοφόρα συμβολαιογραφικά συμβόλαια (θυμίζω τους καλόγερους του Αγίου Όρους) τότε το χυδαίο σύστημα υιοθετεί τον ισχυρισμό του υπουργού-συζύγου: "Δεν γνωρίζω πως έρχονταν τα χρήματα. Δεν ανακατεύομαι στη δουλειά της".
Είσαι υπουργός, και μάλιστα… σοσιαλιστής; και ενώ αγοράζεις ακίνητα σαν πουκάμισα δηλώνεις ότι: "η γυναίκα μου δεν γνωρίζει τίποτα για τις αγορές αυτές"!
Αυτές οι πολιτικές προστυχιές ανήκουν στο διεφθαρμένο "δημοκρατικό τόξο".
Όμως, αν είσαι τέταρτος εξάδελφος ή γνωστός βουλευτή της "Χρυσής Αυγής" , ε, τότε σε περιμένει η εξόντωση της παραγράφου 4 του άρθρου 4 του Αναγκαστικού νόμου 516/1948 που θέσπισε την διαβόητη "ΔΗΛΩΣΗ" μετάνοιας των κομμουνιστών και αριστερών.
Το 10 ερώτημα αυτού του νόμου έλεγε: "Καταδικάζετε τον κομμουνισμόν ως πολιτικήν ιδεολογίαν αποβλέπουσαν εις την υπό δυναμικής μειοψηφίας βιαίαν κατάληψιν και διατήρησιν της Αρχής".
Το 9 ερώτημα έλεγε: "Μήπως και χωρίς να είσθε μέλος τινός των ανωτέρω οργανώσεων (σ.σ. ΚΚΕ - ΕΑΜ - ΕΛΑΣ - ΕΠΟΝ) επροπαγανδίζατε ποτέ ευθέως ή πλαγίως υπέρ τινος εξ αυτών ή υπέρ των κηρυγμάτων ή των σκοπών των".
Σημειώνω ότι η "ΔΗΛΩΣΙΣ" περιείχε 14 ερωτήματα, τα οποία ερευνούσαν όχι μόνο τη σκέψη ή την ενδεχόμενη σκέψη αλλά και του κοινωνικού και οικογενειακού περιβάλλοντος, πόσες φορές δεν διαβάζαμε τότε - όσοι ζούσαμε στο πετσί μας αυτό τον "δημοκρατικό" νόμο - ότι: "Ο εν λόγω… είναι συγγενής εξ αγχιστείας του στελέχους του ΕΑΜ… (ή του ΚΚΕ) και συνεπώς λίαν επικίνδυνος…".
Το ανελεύθερο αυτό καθεστώς εφαρμόστηκε στην Ελλάδα έως τη μεταπολίτευση του 1974 - και για τον γράφοντα έως το 1978 - οπότε ο κόσμος της Αριστεράς λυτρώθηκε από αυτό τον βραχνά της ιδεολογικής και πολιτικής καταπίεσης.
Βεβαίως, ο γράφων, δεν θα εξισώσει το τότε ΚΚΕ με τη σημερινή "Χρυσή Αυγή" - αν και αρκετοί το κάνουν -αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι τα όσα μέτρα πάρθηκαν εναντίον αυτού του κόμματος δεν συνιστούν παράλληλες καταπιεστικές και αντιδημοκρατικές κρατικές εκδηλώσεις.
Παρά το γεγονός ότι το σύνολο του συστήματος του λεγόμενου "δημοκρατικού τόξου" αλαλάζει από χαρά για τις συλλήψεις των ενοχλητικών χρυσαυγητών, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά και τόσο… αγαθά.
Η ιστορική εμπειρία διδάσκει ότι μαζί με την πράξη καταδιώκονται και οι ιδέες και κανένας δεν μπορεί να ισχυρισθεί ότι οι δικές τους πολιτικές ιδέες αντιπροσωπεύουν την απόλυτη και αμετάκλητη κοινωνική αλήθεια.
Αυτό συνιστά έναν επικίνδυνο φανατισμό του οποίου οι κοινωνίες των ανθρώπων πλήρωσαν με πολύ αίμα.
Αυτή την ιστορική αλήθεια την αναδεικνύει ο Άγγλος φιλόσοφος Μ. Ράσσελ, ο οποίος εδώ και εφτά δεκαετίες έγραφε: "Τα περισσότερα απ' τα μεγάλα δεινά που έχει επιβάλλει ο άνθρωπος στον άνθρωπο προέρχονται από άτομα απολύτως βέβαια για κάτι που αποδείχτηκε πλάνη. Το να γνωρίζει κανείς την αλήθεια είναι πιο δύσκολο από όσο υποθέτουν οι περισσότεροι άνθρωποι και το να ενεργεί με σκληρή αποφασιστικότητα, βέβαιος ότι η αλήθεια είναι μονοπώλιο της παράταξής του, οδηγεί σε συμφορές" (βλ. το έργο του: "Αντιδημοφιλή Δοκίμια" εκδ. "Ζαχαρόπουλος", Αθήνα 1976, σελ. 185
Το έγραψα και άλλοτε. Η δημοκρατία δεν μετριέται ούτε με τόξα ούτε με μέτρα ούτε με το "απ' εδώ ως εκεί", που θέλουν οι εξουσιαστές και τα τσιράκια τους.
Η δημοκρατία των "τόξων" είναι πολίτευμα αντιδημοκρατικό και επικίνδυνο.
Οι αμφιβάλλοντες ας διαβάσουν τα πρωτοσέλιδα του Αθηναϊκού Τύπου του 1948.
Αθήνα, 30/10/2013
Ο εκτός πατριδοκτόνου "συνταγματικού τόξου"
πολίτης Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου