http://feltor.wordpress.com/2013/09/03/89317/
Φεύγα, φίλε μου, στη μοναξιά σου. Σε βλέπω ζαλισμένο από το θόρυβο των μεγάλων ανδρών και δαγκωμένο από τα κεντρίσματα των μικρών.
Με αξιοπρέπεια ξέρουν να σωπαίνουν μαζί σου το δάσος και τα βράχια. Μοιάσε πάλι στο δέντρο που αγαπάς, το πλατύφυλλο: σιωπηλό και προσεχτικά αφουγκραζόμενο κρέμεται πάνω από τη θάλασσα.
Εκεί που τελειώνει η μοναξιά αρχίζει η αγορά· κι εκεί που αρχίζει η αγορά, εκεί αρχίζει επίσης κι ο θόρυβος των μεγάλων θεατρίνων και το βούισμα των φαρμακερών μυγών.
Στον κόσμο τα καλύτερα πράγματα δεν αξίζουν τίποτα, χωρίς Έναν που να τα διδάσκει: ο λαός τους εισηγητές αυτούς τους ονομάζει μεγάλους άνδρες.
Ελάχιστα καταλαβαίνει ο λαός το μεγάλο, δηλαδή: αυτό που δημιουργεί. Μα διαισθάνεται όλους τους εισηγητές και τους θεατρίνους των μεγάλων πραγμάτων.
Ο κόσμος γυρίζει γύρω από τους εφευρέτες καινούργιων αξιών: – αθώρητα γυρίζει. Μα γύρω από τους θεατρίνους γυρίζει ο λαός και η φήμη: έτσι: «ο κόσμος γυρίζει»
Ο θεατρίνος έχει πνεύμα, μα πολύ λίγη συνείδηση του πνεύματος. Πιστεύει πάντα σ’ αυτό που κάνει τους άλλους να πιστεύουν με πιο πολύ δύναμη – να πιστεύουν στον εαυτό τους.
Αύριο θα’χει μια καινούργια πίστη και μεθαύριο μια πιο καινούργια. Έχει γρήγορη αίσθηση, σαν το λαό κι ευμετάβλητες οσφρήσεις.
Ανατροπή – αυτό σημαίνει για κείνον: απόδειξη. Τα να τρελαίνει κανείς: – αυτό σημαίνει για κείνον πειθώ. Και το αίμα είναι για λόγου του το καλύτερο από όλα τα επιχειρήματα.
Μια αλήθεια, που τρυπώνει μόνο σε λεπτά αυτιά, αυτός την ονομάζει ψέμα και τίποτα. Αληθινά, δεν πιστεύει παρά μόνο σε Θεούς που κάνουν μεγάλο θόρυβο στον κόσμο!
Η αγορά είναι γιομάτη από επίσημους παλιάτσους – και ο λαός καυχιέται για τους μεγάλους άνδρες του: αυτοί είναι για το λαό οι κύριοι της στιγμής.
Μα η στιγμή πιέζει: σε πιέζουν, λοιπόν, κι εκείνοι. Και θέλουν από σένα ένα Ναι ή ένα Όχι. Αλίμονο, θες να βάλεις το κάθισμά σου στο Υπέρ και στο Κατά;
Μην αισθάνεσαι ζήλεια γι’ αυτούς τους απόλυτους και τους πιεστικούς, ω εραστή της αλήθειας! Η αλήθεια δεν κρεμάστηκε ποτέ ως τα τώρα από τα μπράτσα ενός απόλυτου.
Ξαναγύρισε στη σιγουριά σου για να γλυτώσεις από τους αιφνιδιαστές αυτούς: μόνο στην αγορά πέφτουν απάνω σου μ’ ένα Ναι ή μ’ ένα Όχι;
Αργόσυρτη είναι η ζωή σ’ όλα τα βαθιά πηγάδια: πρέπει να περιμένουν πολύ ίσαμε να μάθουν τι έπεσε στο βυθό τους.
Μακριά από την αγορά κι από τη φήμη προικίζεται κάθε τι μεγάλο: μακριά από την αγορά και τη φήμη κατοίκησαν πάντα οι δημιουργοί καινούργιων αξιών.
Φεύγα, φίλε μου, στη μοναξιά σου: σε βλέπω δαγκωμένο από φαρμακερές μύγες. Φεύγα εκεί όπου υπάρχει δριμύ, δυνατό αγέρι!
Φεύγα στη μοναξιά σου! Έζησες από κοντά τους μικρούς και τους τιποτένιους. Φεύγα από την αθώρητη εκδίκησή τους! Δεν είναι για σένα παρά μόνο εκδίκηση.
Μη σηκώσεις πια το χέρι σου εναντίον τους! Είναι αμέτρητοι κ’ η δική σου κλήρα δεν είναι να γίνεις μυγοδιώχτης.
Αμέτρητοι είναι οι μικροί και τιποτένιοι αυτοί· και μερικά περήφανα χτίρια καταστραφήκανε κιόλας από τις στάλες της βροχής κι από τα’ αγριόχορτα.
Δεν είσαι πέτρα, μα κιόλας σε βαθούλωσαν οι πολλές σταγόνες. Θα ραγίσεις και θα σπάσεις από πολλές σταγόνες ακόμα.
Κουρασμένο σε βλέπω από τις φαρμακερές μύγες, ματωμένο, ξεγδαρμένο σε βλέπω σ’ εκατό μέρη· κ’ η περηφάνια σου δε λέει μια φορά ν’ αγαναχτήσει.
Αίμα ζητούν από σένα μ’ όλη τους την αθωότητα, αίμα λαχταρούν οι αναιμικές ψυχές τους – και σε κεντρίζουν μ’ όλη τους την αθωότητα.
Μα εσύ, ο βαθύς, πονείς βαθιά και στις πιο μικρές πληγές και πριν ακόμα γιατρευτείς, το ίδιο τους το φαρμακερό σκουλήκι σέρνεται πάνω στο χέρι σου.
Πολύ περήφανος μου φαίνεσαι για να σκοτώσεις όλους αυτούς τους λαίμαργους. Μα φυλάξου μη γίνει μοίρα σου να σηκώνεις όλη τη φαρμακερή αδικία τους!
Βομβίζουνε γύρω τους και με τα παίνια τους ακόμη: ενόχληση είναι το παίνιο τους. Θέλουνε να σιμώσουν στο δέρμα σου και στο αίμα σου.
Είναι γαλίφηδες μαζί σου, όπως μ’ ένα Θεό ή με το διάβολο· κλαψουρίζουν μπροστά σου σα να ήταν μπροστά σο Θεό ή στο διάβολο. Τι σημασία έχει! Γαλίφηδες είναι και κλαψιάρηδες και τίποτα περισσότερο.
Πολλές φορές είναι κι αξιαγάπητοι μαζί σου. Μ’ αυτή ‘ταν πάντα η εξυπνάδα των άνανδρων. ναι, οι άνανδροι είναι έξυπνοι!
Σε σκέφτονται πολύ με τη στενή τους ψυχή, - πάντα τους φαίνεσαι αμφίβολος! Κάθε τι που το σκέφτεται κανένας πολύ, του φαίνεται αμφίβολο.
Σε τιμωρούν για όλες τις αρετές σου. Σου συγχωρούν από καρδιάς – τα σφάλματά σου.
Επειδή είσαι μαλακός και δίκαιος, λες: «είναι αθώοι για τη μικρή τους ύπαρξη.» μα η στενή τους ψυχή σκέφτεται: «Κάθε μεγάλη ύπαρξη είναι ένοχη.»
Μα κι όταν είσαι μαλακός μαζί τους, ακόμα αισθάνονται πως τους περιφρονείς· και σου ανταποδίδουν την ευεργεσία σου με κρυφά χτυπήματα.
Η σιωπηλή περηφάνια σου δεν τους πάει ποτέ· χαίρονται αν κάποτε ξεπέσεις στο σημείο να δείξεις ματαιοδοξία.
Ό, τι αναγνωρίζουμε σ’ έναν άνθρωπο, του το συμπαίνουμε μέσα του. Φυλάξου λοιπόν από τους μικρούς!
Μπροστά σου αισθάνονται μικροί κ’ η ποταπότητά τους φλογίζεται και ξεσπάζει εναντίον σου μ’ αθώρητη εκδίκηση.
Δεν πρόσεξες πόσο συχνά βουβαίνονται όταν τους πλησιάζεις και πως χάνουν τη δύναμή τους, σαν τον καπνό της μια σβησμένη φωτιά;
Ναι, φίλε μου, εσύ’ σαι η κακή συνείδηση των διπλανών σου· γιατί ‘ναι ανάξιοί σου. Σε μισούν, λοιπόν, και θα’ θελαν ευχαρίστως να σου πιούνε το αίμα.
Οι διπλανοί σου θα’ ναι πάντα τους φαρμακερές μύγες· ό,τι είναι μεγάλο για σένα, – το ίδιο πρέπει να τους κάνει πιο φαρμακερούς κι όλο και πιο όμοιους με τις μύγες.
Φεύγα, φίλε μου, στη μοναξιά σου, κ’ εκεί που πνέει δριμύ, δυνατό αγέρι! Δεν είναι στην κλήρα σου να γίνεις μυγοδιώχτης.
Έτσι μίλησεν ο Ζαρατούστρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου