Αυτός ο κόσμος δε θ΄ αλλάξει ποτέ. Αλλά μην το πείτε στα παιδιά. Δεν κάνει…

http://feltor.wordpress.com/2013/05/31/314510/

ἀπὸ τὸν/τὴν Γιάννης Φαίλτωρ

Έλληνες χριστιανομάχοι
και πολύθεοι, στερνολείψανα
διαλεχτά και μετρημένα,
και του Ναζωραίου εσείς πιστοί,
πλήθια από το ράσο οδηγημένα,
κράχτε, φωτοκαύτε κι αφορίστε.
Όλοι ειδωλολάτρες είστε!

Κι από σας κανείς δεν την ορίζει,
κι από σας κανείς δεν την κρατεί
την ακέρια Δικιοσύνη
και την ακομμάτιαστη Αρετή·
Γιατί σέρνουν όργητες και μίση
πάντα, εσάς δεξά κι εσάς ζερβά!

Ποιος να τολμήσει να διδάξει τέτοιον Παλαμά στα σχολειά. Ποιος δάσκαλος να κάνει τέτοιο κακό χωρίς να κινδυνεύει από τις όργητες και τα μίση και των ευσεβών και των προοδευτικών –τι να λέμε τώρα! – γονιών και συναδέλφων. Αστειεύεστε; Να διδάξει στα παιδιά το φως ο δάσκαλος; Όχι. Τι είναι αυτά που λέτε! Το εμπνευσμένο πρόγραμμα της κρατικής εξουσίας, της όποιας εξουσίας, το λέει καθαρά. Το σχολειό είναι γενικής παιδείας. Ήτοι. Ο απόφοιτος πρέπει, άμα τη αποφοίτησή του, να γράφει την ελληνική επαρκώς ώστε να μπορεί να συμπληρώνει με ευκολία την φορολογική του δήλωση (θα χρειαστεί και κάποια γνώση αριθμητικής ώστε να υπολογίζει το αφορολόγητο και τις εκπιπτόμενες δαπάνες – αδιάφορο αν δεν κατανοεί εκείνο το «εκπιπτόμενες»· οι απόφοιτοι των τμημάτων λογιστικής κλέφτες θα γίνουνε;), να συμπληρώνει πάσης φύσεως έντυπα τα οποία είναι απαιτητά από την κρατική γραφειοκρατία –παίζουμε τώρα!, να μπορεί να παρακολουθεί την ενημέρωση των οχτώ και να μπορεί να παρακολουθεί τας σαπωνόπερας κατά προτίμηση Οθωμανικής παραγωγής και προελεύσεως. Ποιος Παλαμάς και ποιος Χατζιδάκις και ποιος Γκάτσος. Βέβαια στα σχολικά εγχειρίδια υπάρχουν και οι δύο. Για ξεκάρφωμα βεβαίως, βεβαίως. Μη μας πουν ότι δεν τάχουν τα ανθολόγια. Αφού τάχουν. Τι θέτε τώρα!

Η διαφθορά των νέων από το φως της αλήθειας είναι παλαιότατο. Ο μαραθωνομάχος Αισχύλος ξεκινά των Προμηθέα Δεσμώτη του με το Κράτος προστάζει τον Ήφαιστο:

Να μας στα πέριορα τ’ αλαργινά του κόσμου
στους έρημους κι απάτητους Σκυθικούς δρόμους.
Τώρα δουλειά σου, ω Ήφαιστε, όσα ο πατέρας
πρόσταξε, να γνοιαστείς, και τον άνομο τούτο

στα βράχια στους ψηλούς γκρεμούς να πεδικλώσεις
μ’ αλύσων ασύντριφτα δεσμά ατσαλένια,
γιατί έκλεψε της πάντεχνης φωτιάς τη φλόγα,
-τ’ άνθος σου εσένα- και το χάρισε τ’ ανθρώπου.
Τέτοιο κρίμα χρωστάει λοιπόν να μας πλερώσει,

για να μάθει του Δία την εξουσία να στρέγει
και τους φιλάνθρωπους τους τρόπους του ν’ αφήσει.

Να τους αφήσει τους φιλάνθρωπους τους τρόπους του λοιπόν όποιος δάσκαλος τολμά ν’  αμφισβητεί το εμπνευσμένο πρόγραμμα του υπουργείου. Της εξουσίας. Αλλιώς θα στείλουμε το γονιό χωρίς μορφή (ά-μορφο, αμόρφωτο) να τον καταγγείλει. Δικό μας δημιούργημα είναι. Του πάνσοφου προγράμματός μας.

Κι αργότερα αν θυμάστε, γραφή παρανόνων έκαμαν κάποιος Άνυτος και κάποιος Μέλητος για ένα γέρο που διέφθειρε κι εκείνος τους νέους. Και η οχλοβοή τον καταδίκασε σε θάνατο. Το διαφθορέα. Έτσι από πάντα η οχλοβοή. Πρώτα θανατώνει και μετά έχει τύψεις. Και τότε της ήταν βολετό να πιστεύει ότι ο γέρος το ήπιε το δηλητήριο επειδή –τάχα- ήθελε να μείνει πιστός στους νόμους. Και δεν το ήπιε από αηδία για τον όχλο που ίδιος πάντα, σταυρωτής, το φως δεν το μπορεί. Μα και το γιο του ξυλουργού από τη Ναζαρέτ ο ίδιος όχλος δεν τον θανάτωσε; Αυτόν που προμηθεϊκό φως τους έδωσε χωρίς αντάλλαγμα. Κι εκείνη από ευγνωμοσύνη έκραζαν «Σταύρωσον! Σταύρωσον Αυτόν!» Ω υπέρλαμπρο άστρο! Ποια η τύχη σου αν δεν είχες αυτούς που φωτίζεις!Και μετά τον κάμανε εξουσία και –ισμό. Με κανόνες αυστηρούς –τι λέτε τώρα! 50 χρυσά το ευχέλαιο, 60 το τρισάγιο, 100 η περιφορά. Και μετάνοιες. Πολλές μετάνοιες σκυφτοί. Σκυφτοί. Ποτέ ψηλά το κεφάλι.

Μα αυτός είναι ο όχλος και δεν αλλάζει. Με τα καλά του και τα κακά του. Και ο σοφός Παλαμάς πάλι το λέει καθαρά:

Και για μούντζα ο λαός και για λιβάνι.
Ο λαός είναι τίποτε και είν’ όλα,
είναι του εκδικητή το γιαταγάνι

κι είν’ η μαϊμού η ξεδιάντροπη, η μαργιόλα,
και η ρίζα και η κορφή, ο στερνός κι ο πρώτος,
κι εγώ κι εσύ, κι ο ανθός κι η καρμανιόλα!

Μα για να γίνει όχλος ο όχλος, πρέπει να περάσει την υποχρεωτική δωδεκαετή μας εκπαίδευση. Μετά θα μπορεί εύκολα να ενταχθεί σε κάποια στρούγκα. Αυτή τη μοίρα του έχουν ορίσει. Χωρίς στρούγκα δε γίνεται. Όχι μία, μα κάμποσες. Και να οι κήρυκες της σωτηρίας, των «όλα αλλάζουν οι διαλαλητάδες». Εδώ ο καλός παράδεισος!  Εδώ η σωτηρία!  Κι τότε κατά την όποια κρίση του ο καθείς και όποια οικογενειακή παράδοση μαντρώματος κάποιο όπιο διαλέγει.

Μα στρούγκες χωρίς ιδέες δε γίνονται. Πως δηλαδή. Έτσι; Χωρίς ιδέες; Ιδέες απόλυτες. Αλάθητες. Μοναδικές. Που γι’ αυτές και θάνατος στον αδερφό σου πρέπει. «Δεν υπάρχουν ιδέες – υπάρχουν μονάχα άνθρωποι που κουβαλούν τις ιδέες – κι αυτές παίρνουν το μπόι του ανθρώπου που τους κουβαλάει», λέει κάπου ο Καζαντζάκης. Και αργότερο με πιο επιστημονικό λόγο το λέει και ο πρόωρα χαμένος Παναγιώτης Κονδύλης: «Δεν υπάρχουν ιδέες. Υπάρχουν μόνον ανθρώπινες υπάρξεις μέσα σε συγκεκριμένες καταστάσεις, οι οποίες δρουν και αντιδρούν με τον ειδοποιό τους εκάστοτε τρόπο· ένας απ’ αυτούς συνίσταται, σύμφωνα με την τρέχουσα ορολογία, στην παραγωγή ή υιοθέτηση ιδεών. Σε αμοιβαία επαφή δεν έρχονται ιδέες, παρά μόνο ανθρώπινες υπάρξεις, οι οποίες μέσα σε οργανωμένες κοινωνίες είναι αναγκασμένες να ενεργούν στο όνομα ιδεών· οι συνδυασμοί ιδεών αποτελούν έργο ανθρωπίνων υπάρξεων, οι οποίες, όταν επιδίδονται σ’ αυτό το έργο, αφορμώνται από τη δική τους σχέση προς άλλες υπάρξεις· και, τέλος, οι ιδέες ούτε νικούν ούτε νικιούνται, παρά η νίκη ή η ήττα τους εκπροσωπεί συμβολικά την επικράτηση ή την καθυπόταξη ορισμένων ανθρώπινων υπάρξεων»

Πως; Δεν υπάρχουν ιδέες; Όλα είναι προκάλυμμα του αγώνα για κυριαρχία; Τι μας λες τώρα διαφθορέα; Κι εμείς γιατί κράζουμε νυχθημερόν; Γιατί τόσος πόνος; Τόσο αίμα; Τον αδερφό μου γιατί το σκότωσα χαμένε; Για ένα πουκάμισο αδειανό; Για μιαν Ελένη; Εδώ στη στρούγκα είναι καλά. Όλα είναι τακτοποιημένα. Έχουμε σταθερά σημαία αναφοράς, σταθερές αρχές και βάση για να ζήσουμε. Πως θα ζήσουμε χωρίς αυτά; Φύγε! Δρόμο! Τράβα!

Και τα ελεύθερα πνεύματα έτσι πλανάρουν πάνω από τις στρούγκες και κινδυνεύουν κάθε τόσο από τα σφεντονίσματα και το πετροβόλημα. Οι Άνυτοι και οι Μέλητοι αυτού του κόσμου, καθοδηγητές και ιεροκήρυκες, το Βαρραβά θα επιλέγουν πάντα. Και για τον Προμηθέα Ναζωραίο τροχάνε τα καρφιά. Έτσι ήταν κι έτσι θάναι.

Καληνύχτα Κεμάλ. Αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ. Αλλά μην το πείτε στα παιδιά. Δεν κάνει…