http://feltor.wordpress.com/2013/05/30/125-3/
Από το Κορίτσι του διπλανού portal
Θα μου επιτρέψετε να διακόψω την ατέρμονη σάγκα μου, παίδες μου αγαπημένοι, γιατί μετά τη γνωριμία μου με τη μάνα του Τζάμπα, νιώθω μια πελώρια λαχτάρα να δώσω μερικές ζωτικής σημασίας συμβουλές στις απανταχού μανούλες που επείγονται να γονατίσουν το βλαστάρι τους και δεν ξέρουν πώς. Θα μου πεις, “άσε μας, μαρή, που νομίζεις πως θα δώσεις συμβουλή εσύ στην Ελληνίδα μάνα(τζερ)”. Αυτή, καλέ, είναι επιστήμων στη λείανση των προεξοχών του χαρακτήρα και στην εξαφάνιση του παράδοξου βίτσιου του γιου να αναζητά τον δικό του δρόμο. Τι θα πει πρώτα απ’ όλα «δικός του δρόμος»; Ένας είναι ο δρόμος, ο δικός της. Γιατί η Ελληνίδα μάνα στο σημείο αυτό είναι σαν την Παπαρήγα. (Σ’ αυτό και στην μπλε σκιά στο μάτι)
Λοιπόν, θα το πάρω απ’ την αρχή, για να μην μπερδευτώ.
ΠΡΩΤΟ ΣΤΑΔΙΟ
Η ιδανική μελλοντική μάνα(τζερ) πρέπει να γεννηθεί στους κόλπους μιας τίμιας ελληνικής οικογένειας όπου η κατάσταση είναι τίμια και ελληνική: Δεν πα να ‘μαστε στον 21 αιώνα, το κορίτσι ακόμα μεγαλώνει με απώτατο στόχο να βρει τον γαμάτο σύζυγο με ακόμα πιο απώτατο στόχο να κάνει τα γαμάτα παιδιά. ΠΡΟΣΟΧΗ! Δεν πα να ‘ναι η μαντάμ Κιουρί, ο απώτατος στόχος παραμένει αναλλοίωτος. Το κοριτσάκι πρέπει να εμπεδώσει εγκαίρως το παρακάτω αξίωμα: να γίνεις μαντάμ, έχει περισσότερη σημασία από το να γίνεις Κιουρί.
ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΤΑΔΙΟ
Όταν έρθει η ώρα να γίνει μαντάμ η μελλοντική μητέρα των γαμάτων παιδιών πρέπει να βρει έναν γαμάτο σύζυγο ώστε να διασφαλιστεί η γαματοσύνη των γονιδίων. Και, φυσικά, τον βρίσκει (γιατί, ως γνωστόν, άμα ψάχνεις βρίσκεις) και κάνει μαζί του 2 γαμάτα παιδιά, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, σετ. Ο άντρας αυτός (ο γαμάτος) είναι ο κουβαλητής του σπιτιού, που πάει να πει σπανίως κουβαλάει κάτι. Βασικά δουλεύει και γενικά κυκλοφορεί εκτός σπιτιού. Αν η οικογένεια ήταν κυβέρνηση θα είχε αναλάβει το υπουργείο Εξωτερικών: Λίγο ουζάκι με τους συναδέλφους (υπουργούς Εξωτερικών άλλων οικογενειών), λίγο γκόμενες, λίγο ΛΟΤΤΟ, λίγο τάβλι, λίγο εξωτερικό με την ομαδάρα. Τα παιδιά τα αναλαμβάνει η γυναικούλα του, όπως το θέλουν τα ήθη και τα έθιμα του λαού μας. Η οποία γυναικούλα του μπορεί και να δουλεύει (τι διάολο, στον 21 αιώνα κυκλοφοράμε) αλλά οπωσδήποτε δεν κάνει ζωτικής σημασίας εργασία όπως αυτός (που είναι υπάλληλος στον ΕΟΠΠΥ και φροντίζει για τη σύμφωνη με τους εθνικούς στόχους του μνημονίου εξολόθρευση των συνταξιούχων μέσω σχηματισμού ουρών). Η γυναικούλα του πρέπει λοιπόν να τελειώνει με την ψευτοδουλειά της και να τσακίζεται να γυρνάει στην οικογενειακή εστία ώστε να μη λέει η γειτονιά, τα πεθερικά και η θεία της η Μαριάνθη (που είναι 91 ετών και ζει χάρη στη μεσογειακή διατροφή) ότι είναι μια άκαρδη σύζυγος και σκύλα μάνα. Τρέχει λοιπόν, πλακώνεται να μαγειρεύει πριν γυρίσουν τα 2 γαμάτα παιδιά απ’ το σχολείο, βάζει κάνα πλυντήριο, βάζει σκούπα και γενικά μετατρέπει το αχούρι σε φωλίτσα (φωλίτσα με φιστικί σαλόνι, σεμεδάκια και πλαστική καρέκλα γύφτου στη βεράντα, βεβαίως – αλλά με ό,τι έχουμε θα δουλέψουμε, παίδες).
Σεξ δεν υπάρχει, ως γνωστόν, δέκα χρόνια μετά τον γάμο. Και αν υπάρχει, καλύτερα να μην υπήρχε. Επίσης, δεν υπάρχει χρόνος και κυρίως χρήμα για γκόμενο. (Διότι ως γνωστόν ο γκόμενος είναι πολύ ενεργοβόρα φάση. Μόνο το πεντικιούρ-μανικιούρ-μπραζίλιαν να βάλεις, θες 5 ώρες και 150 ευρώ. Πλάκα με κάνεις;) Οπότε τρώει. Έτσι, γίνεται όλο και πιο χοντρή και σταδιακά απομακρύνει τον κίνδυνο του ξέμπαρκου σεξ once in a blue moon που θα νιώσει σεξ σίμπολ ο γαμάτος σύζυγος (ο οποίος στην τρέχουσα φάση δεν θα έχει γκόμενα).
ΤΡΙΤΟ (και μακρύτερο) ΣΤΑΔΙΟ
Όλοι όμως οι άνθρωποι θέλουν κάποιον να τους έχει κορώνα στο κεφάλι του, παίδες μου αγαπημένοι. Η μανούλα ψάχνει, δεν βρίσκει κανέναν πρόχειρο και, πρακτική όπως είναι, αποφασίζει να κατασκευάσει έναν: το γιο της. Γνωρίζει καλά ότι αυτά τα πράματα πρέπει να τα αρχίζεις νωρίς για να πετύχουν. Αρχίζει, λοιπόν, από το μαιευτήριο. Να τα χάδια, να τα φιλιά, να τα κομπλιμέντα, να τα επιφωνήματα (συνήθως το «πω, πω, τι άντρα έκανα εγώ», που σε λίγα χρόνια μεταλλάσσεται σε «πω, πω, τι άντρα έχω εγώ». Ο ατυχής αγόρι (που θα ‘λεγε και ο μακαρίτης Μποστ) πέφτει στην παγίδα – είναι μικρός και μπόσικος, άσε που η παγίδα είναι ζεστή και, επίσης, γαμάτη. Ποιος δεν θέλει να έχει κάποιον που να τον έχει κορώνα στο κεφάλι του; Κι έτσι, μέχρι να γίνει 13 ετών, έχει ήδη εμπιστευτεί τη ζωή του (και τα γεννητικά του όργανα – μεταφορικά μιλώντας, παίδες μου) στη μανούλα. Δεν τον ταΐζει, του μασάει τις μπουκιές του να μην κουράζεται. Δεν καλύπτει τις ανάγκες του, τις προβλέπει ώστε να μην παρουσιαστούν. Δεν του πλένει τα σώβρακα ΚΑΛΒΙΝ ΚΛΑΪΝ, τους κεντάει και μονόγραμμα ώστε να ξέρουν οι τσούλες που θα τα δούνε σε τι νοικοκυρόσπιτο μεγάλωσε. Η μόνη αρμοδιότητα που του άφησε η μανούλα είναι να είναι γαμάτος (Owe-waitforit-some!)
ΤΕΤΑΡΤΟ ΣΤΑΔΙΟ
Και περνάνε οι μέρες, και περνάνε οι μήνες, και περνάνε τα χρόνια (αν ήμασταν σε ελληνική κωμωδία θα βλέπαμε τα φύλλα του ημερολογίου με τα στιχάκια να ξεπουπουλιάζονται. Αλλά δεν είμαστε σε κωμωδία, παίδες. Σε δράμα είμαστε). Ο ατυχής αγόρι γίνεται 25 χρονών και ακόμα είναι αγόρι. Γίνεται 30 χρονών και ακόμα είναι αγόρι. Γίνεται 40 χρονών και ακόμα είναι αγόρι. Κάθε φορά που πάει να γίνει άντρας, να φύγει απ’ το πατρικό του, λόγου χάριν, βλέπει στον ύπνο του ένα βουνό άπλυτα πιάτα στον νεροχύτη και 34 τεμάχια πίτσας να σαπίζουν στο μπαλκόνι μαζί με τον φίκο που του ‘φερε δώρο η θεία Μαριάνθη στα γενέθλιά του (η οποία έχει γίνει 124 ετών και φωτογραφίζεται μαζί με αιωνόβιους της Ικαρίας, χάρη στη μεσογειακή δίαιτα). Θα ήθελε να ήξερε να τα πλένει μόνος του αλλά δεν ξέρει. Επίσης, βαριέται. Κάθε φορά που προσπαθεί να κάνει σοβαρό δεσμό με γυναίκα, τη Σούλα ας πούμε, βλέπει στον ύπνο του αυτή τη Σούλα να φαρδαίνει, να φαρδαίνει, να φαρδαίνει, ώστε να φτάνει στο size της μάνας του και μετά να πέφτει όλη πάνω του σαν πολυκατοικία και να τον πνίγει. Ξυπνάει και την παίρνει τηλέφωνο ότι δεν μπορεί άλλο, ασφυκτιά και θέλει λίγο χώρο. Μετά παίρνει τηλέφωνο τη μάνα του και της λέει ότι χώρισε με τη Σούλα. Αυτή κάνει ότι λυπάται, αυτός κάνει ότι πεινάει, κι έτσι βρίσκονται να τρώνε μαζί στη υγειά της επόμενης που θα είναι πολύ πιο γαμάτη από τη Σούλα.
ΠΕΜΠΤΟ και τελικό ΣΤΑΔΙΟ
Κι έτσι, με τα ψέματα, ο ατυχής αγόρι καβατζάρει τα σαρανταπέντε και βλέπει ότι η μάνατζέρ του αρχίζει να μπατάρει. Λίγο καρδιά, λίγο ζάχαρο, λίγο χοληστερίνη (παρά το γεγονός ότι αλείφει Benecol και στις 13 φέτες ψωμί που τρώει για μπρέκφαστ). Τρόμος τον καταλαμβάνει, παίδες μου αγαπημένοι. Τώρα; Ποια θα του αγοράζει σώβρακα; Ποια θα μετράει την πιτυρίδα στην κουρούπα του ώστε να προμηθευτεί έγκαιρα το Head and Shoulders; Το κυριότερο: Ποια θα περιποιηθεί τη μανούλα του που δεν έχει την κράση της θείας Μαριάνθης και γερνάει; Αρχίζει να τσεκάρει τις γκόμενές του ως human resources manager: Κάνουν για τη δουλειά; Ζητάει τη γνώμη της μάνατζερ. Τελικά, επιλέγουν την κατάλληλη. Είναι γεννημένη σε γαμάτη ελληνική οικογένεια. Ξέρει τι θέλει ο γαμάτος άντρας και η μάνα του. Δεν χρειάζεται να είναι σεξ σίμπολ, σεξ σίμπολ βρίσκουμε και έξω απ’ το σπίτι. Αυτός χρειάζεται μια λογική σύζυγο και μητέρα για να μεγαλώσει τα γαμάτα παιδιά του. Άλλωστε, το όνομά της είναι Ρούλα. Από το μητερούλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου