http://logia-starata.blogspot.gr/2013/04/blog-post_3808.html
Η Ντίνα, δουλεύει σε μια εταιρεία. Η Ντίνα, είναι πυρ και μανία με την εταιρεία. Μπουρλότο.
Η εταιρεία είναι αυτό που λέμε μεγαλοεταιρεία. Τουλάχιστον, κάποτε ήταν μεγάλη.
Σήμερα ο κλάδος στον οποίο δραστηριοποιείται πνέει τα λοίσθια.
Αφού είχε κατακτήσει για κάποια χρόνια την πρώτη θέση ανάμεσα στον ανταγωνισμό κι αφού είχε γιορτάσει τις επιτυχίες της στα μπουζούκια ως είθισται, επενδύοντας στον πολιτισμό του προσωπικού της, σήμερα βρίσκεται ένα βήμα πριν το φαλιμέντο.
Παρά το γεγονός ότι η εταιρεία βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής, ο πρόεδρός της, η γυναίκα του και τα παιδιά τους, συνεχίζουν να χρεώνουν τα πανάκριβα, συχνότατα, προσωπικά τους ταξίδια, στα έξοδα της εταιρείας.
Χρεώνουν στην εταιρεία ακόμα και τα λουλούδια που στέλνουν στις γκομενοδουλειές τους.
Και μιλάμε για πολλά λουλούδια.
Ο πρόεδρος προσέλαβε ένα γενικό διευθυντή εδώ και δυο χρόνια, μεσούσης της κρίσης.
Ο γενικός διευθυντής είναι περιορισμένης νοημοσύνης κι αυτό το λένε όλοι, ακόμα και τα υπόλοιπα στελέχη.
Το λένε ακόμα και τα βλίτα. Δεν το λέει μόνο η Ντίνα.
Ο γενικός χρησιμεύει κυρίως ως λεκάνη του προέδρου, αφού η μοναδική του αρμοδιότητα είναι να τον φωνάζει κάθε πρωί στο γραφείο του ο πρόεδρος, για να του ρίξει μερικά χεσίματα.
Για να αφοδεύει ο πρόεδρος, η εταιρεία δίνει στο γενικό, δέκα χιλιάρικα το μήνα. Κασέρι.
Είναι αλήθεια. Είναι εντελώς αλήθεια.
Ο γενικός υπογράφει γενικά ό,τι πέφτει στα χέρια του, αδυνατεί να διαβάσει τα email του, δεν έχει ιδέα πού στα κομμάτια πάνε τα απεσταλμένα.
Η Ντίνα είναι πυρ και μανία. Σας το είπα αυτό άλλωστε.
Η εταιρεία τούς ανακοίνωσε με email ότι μπορούν να διαλέξουν αν θα εργάζονται πενθήμερο με μείωση 10% οριζόντια ή αν θα εργάζονται τετραήμερο με μείωση 20%.
Τα ίδια αυτά μέτρα δεν ισχύουν για όλους, καθότι μερικά στελέχη απείλησαν ότι δεν θα υπογράψουν τη νέα σύμβαση, οπότε σε αυτή την περίπτωση η εταιρεία θα χρειαστεί τουλάχιστον ένα εκατομμύριο ευρώ για να τους αποζημιώσει.
Επειδή όμως η εταιρεία πληρώνει πολλά σε λουλούδια, δεν περισσεύουν για αποζημιώσεις.
Εκτός από το γενικό που παίρνει δέκα χιλιάρικα το μήνα, η εταιρεία θρέφει κι άλλους κηφήνες.
Οι μισθοί των κηφήνων-στελεχών, κυμαίνονται από πέντε, μέχρι δεκαπέντε χιλιάδες.
Δεν είναι ψέμα.
Είναι εντελώς αλήθεια, συμβαίνει στην Ελλάδα της κρίσης, συμβαίνει σήμερα, τώρα, αυτή τη στιγμή που μιλάμε.
Παρόλα αυτά, παρά τους παχυλούς μισθούς, οι πωλήσεις της εταιρείας έπεσαν τα τέσσερα τελευταία χρόνια κατά 80%.
Τα στελέχη δεν καταφέρνουν να φέρουν με κάποιο τρόπο πίσω τα λεφτά που παίρνουν.
Δεν είναι αποτελεσματικά και δεν φταίνε αυτά. Έχουμε κρίση.
Τίποτα δεν άλλαξε όμως, όσον αφορά τους μισθούς τους.
Τίποτα δεν άλλαξε όσον αφορά τα προσωπικά έξοδα και τις φιέστες του προέδρου και της παρέας του.
Άλλαξε όμως ο μισθός των εργαζομένων. Αυτή είναι η δεύτερη μείωση στο μισθό τους.
Την πρώτη φορά η μείωση ήταν κλιμακωτή, αλλά και πάλι τα υψηλόβαθμα στελέχη δεν δέχτηκαν να υπογράψουν, λεφτά για αποζημιώσεις δεν περίσσεψαν, ήταν και δύσκολο να έρθουν πίσω από την Ελβετία (τα λεφτά), οπότε, όπως είναι φυσικό αυτοί εξαιρέθηκαν.
Η εταιρεία τα τελευταία τέσσερα χρόνια της κρίσης συνεργάζεται με μια άλλη πασίγνωστη εταιρεία συμβούλων.
Οι σύμβουλοι πρότειναν απολύσεις 70% του προσωπικού και κούρεμα των μισθών των στελεχών.
Απολύθηκε το 60% του προσωπικού, όλοι χαμηλόμισθοι.
Τα στελέχη παραμένουν στις θέσεις τους και ορισμένα αντικαθίστανται από νέα στελέχη με τους ίδιους παχυλούς μισθούς.
Ωστόσο, οι σύμβουλοι πληρώνονται με ένα ιλιγγιώδες ποσό, μόνο και μόνο για να έχει η διοίκηση τη δυνατότητα να αγνοεί τις συμβουλές τους.
Απίθανα πράγματα.
Το προϊόν της εταιρείας συνεχίζει να πωλείται στις ίδιες τιμές πριν την πτώση των πωλήσεων.
Οι τράπεζες έχουν διακόψει τη χρηματοδότηση προς το καταναλωτικό κοινό, οπότε οι καταναλωτές δεν έχουν τη δυνατότητα να το αγοράσουν.
Πωλήσεις γιοκ, λοιπόν.
Μόνο λουλούδια, ταξίδια, στελέχη, φιγούρα και σκατό κατσαρό και φιόγκο, μετά συγχωρήσεως κιόλας.
Η Ντίνα όπως σας έλεγα, είναι πυρ και μανία.
Είναι τόσο θυμωμένη, που εχθές μου έλεγε ότι σκέφτεται να πάει στο γραφείο των συνεδριάσεων μια μέρα, την ώρα που τα ακριβοπληρωμένα άχρηστα στελέχη κάνουν συμβούλιο, να ανέβει πάνω στο τραπέζι και να αρχίσει τα τσιφτετέλια.
Έτσι στα ξαφνικά, χωρίς καμία προειδοποίηση.
Έχει τη εντύπωση λέει, πως όλοι οι πετσοκομμένοι υπάλληλοι κρέμονται από μια κλωστή.
Η ψυχραιμία όπου να ‘ναι τους τελειώνει.
Φαντάζεται τον εαυτό της στο τραπέζι να κουνιέται ασύστολα -μην πάει χαμένη και η προϋπηρεσία στα μπουζούκια που τους έτρεχε παλιά η εταιρεία- οι υπάλληλοι θα παίρνουν θάρρος ένας-ένας, θα κατεβάζουν τα κλασέρ από τα ντουλάπια, θα πετάνε έξω τους ισολογισμούς, τα πρακτικά, τις δηλώσεις στην εφορία και θα τα κάνουν όλα πετσετάκια.
Θα παίρνουν τις σφραγίδες και θα τις κολλάνε στις καράφλες των στελεχών, ενώ δεν είναι κακή ιδέα να κάνουν κι ένα στριπτίζ, να μείνουν τα αγόρια με τα σώβρακα κι αποπάνω να κρατήσουν μόνο τις γραβάτες.
Μετά θα πιαστούν όλοι μαζί και θα χορέψουνε τρενάκι στους ορόφους.
Η Ντίνα λέει πως νοιώθει όπως πρέπει να ένιωθαν κι οι ναυαγοί του Τιτανικού.
Η μουσική θα παίζει και το καράβι θα βουλιάζει. Τουλάχιστον ας βουλιάξουν με κέφι.
Καλό ψόφο εταιρεία!
Υ.Γ.
Αυτό είναι ένα γράμμα που μου έστειλε μια φίλη αναγνώστρια και με παρακάλεσε θερμά να το κάνω άρθρο.
Της το αφιερώνω με πολύ αγάπη και της εύχομαι καλό κουράγιο.
Μαρίνα Δημητρέλη
eyedoll.gr
Η Ντίνα, δουλεύει σε μια εταιρεία. Η Ντίνα, είναι πυρ και μανία με την εταιρεία. Μπουρλότο.
Η εταιρεία είναι αυτό που λέμε μεγαλοεταιρεία. Τουλάχιστον, κάποτε ήταν μεγάλη.
Σήμερα ο κλάδος στον οποίο δραστηριοποιείται πνέει τα λοίσθια.
Αφού είχε κατακτήσει για κάποια χρόνια την πρώτη θέση ανάμεσα στον ανταγωνισμό κι αφού είχε γιορτάσει τις επιτυχίες της στα μπουζούκια ως είθισται, επενδύοντας στον πολιτισμό του προσωπικού της, σήμερα βρίσκεται ένα βήμα πριν το φαλιμέντο.
Παρά το γεγονός ότι η εταιρεία βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής, ο πρόεδρός της, η γυναίκα του και τα παιδιά τους, συνεχίζουν να χρεώνουν τα πανάκριβα, συχνότατα, προσωπικά τους ταξίδια, στα έξοδα της εταιρείας.
Χρεώνουν στην εταιρεία ακόμα και τα λουλούδια που στέλνουν στις γκομενοδουλειές τους.
Και μιλάμε για πολλά λουλούδια.
Ο πρόεδρος προσέλαβε ένα γενικό διευθυντή εδώ και δυο χρόνια, μεσούσης της κρίσης.
Ο γενικός διευθυντής είναι περιορισμένης νοημοσύνης κι αυτό το λένε όλοι, ακόμα και τα υπόλοιπα στελέχη.
Το λένε ακόμα και τα βλίτα. Δεν το λέει μόνο η Ντίνα.
Ο γενικός χρησιμεύει κυρίως ως λεκάνη του προέδρου, αφού η μοναδική του αρμοδιότητα είναι να τον φωνάζει κάθε πρωί στο γραφείο του ο πρόεδρος, για να του ρίξει μερικά χεσίματα.
Για να αφοδεύει ο πρόεδρος, η εταιρεία δίνει στο γενικό, δέκα χιλιάρικα το μήνα. Κασέρι.
Είναι αλήθεια. Είναι εντελώς αλήθεια.
Ο γενικός υπογράφει γενικά ό,τι πέφτει στα χέρια του, αδυνατεί να διαβάσει τα email του, δεν έχει ιδέα πού στα κομμάτια πάνε τα απεσταλμένα.
Η Ντίνα είναι πυρ και μανία. Σας το είπα αυτό άλλωστε.
Η εταιρεία τούς ανακοίνωσε με email ότι μπορούν να διαλέξουν αν θα εργάζονται πενθήμερο με μείωση 10% οριζόντια ή αν θα εργάζονται τετραήμερο με μείωση 20%.
Τα ίδια αυτά μέτρα δεν ισχύουν για όλους, καθότι μερικά στελέχη απείλησαν ότι δεν θα υπογράψουν τη νέα σύμβαση, οπότε σε αυτή την περίπτωση η εταιρεία θα χρειαστεί τουλάχιστον ένα εκατομμύριο ευρώ για να τους αποζημιώσει.
Επειδή όμως η εταιρεία πληρώνει πολλά σε λουλούδια, δεν περισσεύουν για αποζημιώσεις.
Εκτός από το γενικό που παίρνει δέκα χιλιάρικα το μήνα, η εταιρεία θρέφει κι άλλους κηφήνες.
Οι μισθοί των κηφήνων-στελεχών, κυμαίνονται από πέντε, μέχρι δεκαπέντε χιλιάδες.
Δεν είναι ψέμα.
Είναι εντελώς αλήθεια, συμβαίνει στην Ελλάδα της κρίσης, συμβαίνει σήμερα, τώρα, αυτή τη στιγμή που μιλάμε.
Παρόλα αυτά, παρά τους παχυλούς μισθούς, οι πωλήσεις της εταιρείας έπεσαν τα τέσσερα τελευταία χρόνια κατά 80%.
Τα στελέχη δεν καταφέρνουν να φέρουν με κάποιο τρόπο πίσω τα λεφτά που παίρνουν.
Δεν είναι αποτελεσματικά και δεν φταίνε αυτά. Έχουμε κρίση.
Τίποτα δεν άλλαξε όμως, όσον αφορά τους μισθούς τους.
Τίποτα δεν άλλαξε όσον αφορά τα προσωπικά έξοδα και τις φιέστες του προέδρου και της παρέας του.
Άλλαξε όμως ο μισθός των εργαζομένων. Αυτή είναι η δεύτερη μείωση στο μισθό τους.
Την πρώτη φορά η μείωση ήταν κλιμακωτή, αλλά και πάλι τα υψηλόβαθμα στελέχη δεν δέχτηκαν να υπογράψουν, λεφτά για αποζημιώσεις δεν περίσσεψαν, ήταν και δύσκολο να έρθουν πίσω από την Ελβετία (τα λεφτά), οπότε, όπως είναι φυσικό αυτοί εξαιρέθηκαν.
Η εταιρεία τα τελευταία τέσσερα χρόνια της κρίσης συνεργάζεται με μια άλλη πασίγνωστη εταιρεία συμβούλων.
Οι σύμβουλοι πρότειναν απολύσεις 70% του προσωπικού και κούρεμα των μισθών των στελεχών.
Απολύθηκε το 60% του προσωπικού, όλοι χαμηλόμισθοι.
Τα στελέχη παραμένουν στις θέσεις τους και ορισμένα αντικαθίστανται από νέα στελέχη με τους ίδιους παχυλούς μισθούς.
Ωστόσο, οι σύμβουλοι πληρώνονται με ένα ιλιγγιώδες ποσό, μόνο και μόνο για να έχει η διοίκηση τη δυνατότητα να αγνοεί τις συμβουλές τους.
Απίθανα πράγματα.
Το προϊόν της εταιρείας συνεχίζει να πωλείται στις ίδιες τιμές πριν την πτώση των πωλήσεων.
Οι τράπεζες έχουν διακόψει τη χρηματοδότηση προς το καταναλωτικό κοινό, οπότε οι καταναλωτές δεν έχουν τη δυνατότητα να το αγοράσουν.
Πωλήσεις γιοκ, λοιπόν.
Μόνο λουλούδια, ταξίδια, στελέχη, φιγούρα και σκατό κατσαρό και φιόγκο, μετά συγχωρήσεως κιόλας.
Η Ντίνα όπως σας έλεγα, είναι πυρ και μανία.
Είναι τόσο θυμωμένη, που εχθές μου έλεγε ότι σκέφτεται να πάει στο γραφείο των συνεδριάσεων μια μέρα, την ώρα που τα ακριβοπληρωμένα άχρηστα στελέχη κάνουν συμβούλιο, να ανέβει πάνω στο τραπέζι και να αρχίσει τα τσιφτετέλια.
Έτσι στα ξαφνικά, χωρίς καμία προειδοποίηση.
Έχει τη εντύπωση λέει, πως όλοι οι πετσοκομμένοι υπάλληλοι κρέμονται από μια κλωστή.
Η ψυχραιμία όπου να ‘ναι τους τελειώνει.
Φαντάζεται τον εαυτό της στο τραπέζι να κουνιέται ασύστολα -μην πάει χαμένη και η προϋπηρεσία στα μπουζούκια που τους έτρεχε παλιά η εταιρεία- οι υπάλληλοι θα παίρνουν θάρρος ένας-ένας, θα κατεβάζουν τα κλασέρ από τα ντουλάπια, θα πετάνε έξω τους ισολογισμούς, τα πρακτικά, τις δηλώσεις στην εφορία και θα τα κάνουν όλα πετσετάκια.
Θα παίρνουν τις σφραγίδες και θα τις κολλάνε στις καράφλες των στελεχών, ενώ δεν είναι κακή ιδέα να κάνουν κι ένα στριπτίζ, να μείνουν τα αγόρια με τα σώβρακα κι αποπάνω να κρατήσουν μόνο τις γραβάτες.
Μετά θα πιαστούν όλοι μαζί και θα χορέψουνε τρενάκι στους ορόφους.
Η Ντίνα λέει πως νοιώθει όπως πρέπει να ένιωθαν κι οι ναυαγοί του Τιτανικού.
Η μουσική θα παίζει και το καράβι θα βουλιάζει. Τουλάχιστον ας βουλιάξουν με κέφι.
Καλό ψόφο εταιρεία!
Υ.Γ.
Αυτό είναι ένα γράμμα που μου έστειλε μια φίλη αναγνώστρια και με παρακάλεσε θερμά να το κάνω άρθρο.
Της το αφιερώνω με πολύ αγάπη και της εύχομαι καλό κουράγιο.
Μαρίνα Δημητρέλη
eyedoll.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου