Όταν μιλά το χρήμα...
Της ποιας είπαμε; Της παγκοσμιοποίησης;
Kαι τι δουλειά έχει η μπάλα με την παγκοσμιοποίηση που θεωρητικά είναι "πολιτικός όρος" και διαρκής πόθος πολιτικών "αντρών όπως ο πρώην πρωθυπουργός της χώρας Γ. Παπανδρέου που συνέχεια κραύγαζε ; Κι όμως έχει....
Το ποδόσφαιρο είναι η απόλυτη μορφή παγκοσμιοποίησης, με έδρα την Ελβετία και "μαέστρο" τον Σεπ Μπλάτερ. Διοικεί περισσότερες χώρες απ' ότι ο ΟΗΕ. Δόγμα της FIFA; γαπάει το ποδόσφαιρο, αδιαφορεί παντελώς για τους ποδοσφαιριστές, τους ποδοσφαιράνθρωπους, τους προπονητές, τους παλαίμαχους, κτλ.. Σαν την παγκοσμιοποίηση της πολιτικής, που κατά πολλούς ενδιαφέρεται για την ανθρωπότητα, αλλά αδιαφορεί για τον άνθρωπο.. Κοινός παρανομαστής των δυο παγκοσμιοποιήσεων; ΤΟ ΧΡΗΜΑ!
Το "πανηγυράκι
Στις αρχές Μαίου η FIFA διοργάνωσε το καθιερωμένο "gala" της ανακοίνωσης των κορυφαίων της προηγούμενης χρονιάς, ποδοσφαιριστών και προπονητών, μέσα από ψηφοφορία -δημοκρατική πάντα- των αρχηγών των εθνικών ομάδων της υφηλίου, προπονητών, αλλά και δημοσιογράφων. Στους προπονητές, πρώτος αναδείχθηκε ο Βιθέντε Ντελ Μπόσκε, όχι ο Μουρίνιο. Μόνο που η FIFA έκανε λάθος.
Και φαίνεται ότι αδιαφορεί γι αυτό της το..."λάθος".. Ποιο ήταν το λάθος; ότι ανακοίνωσε τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας. δήλωσε ο Ζοζέ Μουρίνιο στη πορτογαλική τηλεόραση, αρνούμενος να πάρει μέρος στο "πανηγυράκι" αυτό της FIFA.
, τόνισε σε δηλώσεις του ο αρχηγός της Εθνικής των Σκοπίων Γκόραν Πάντεφ. Η FIFA απάντησε με σκληρό τρόπο.
Έδωσε και πάλι στη δημοσιότητα τους πίνακες με τις ψηφοφορίες του καθενός. Φυσικά κανένας δεν σχολίασε τις "δημοκρατικές" και "αντικειμενικές" προτιμήσεις του καθενός. Για παράδειγμα, κανένας, Λατινοαμερικάνος δεν ψήφισε τον Ρονάλντο, κανένας Πορτογάλος δεν ψήφισε τον Μέσι, ο προπονητής της Εθνικής Γερμανίας Γιοακίμ Λεβ ψήφισε τους Γερμανους Οζίλ και Νόιερ, οι Αφρικανοί ψήφισαν Αφρικανού, οι Ασιάτες ψήφισαν Ασιάτες και πάει λέγοντας. "Δημοκρατικά" πάντα, όπως γίνεται στα πλαίσια μιας σωστής παγκοσμιοποίησης. Και είναι να απορεί κανείς σε τι διαφέρει αυτός ο θεσμός, με το άλλο "πανηγύρι της Ευρώπης, την Eurovision, όπου οι Βαλτικές χώρες ψηφίζουν τις γείτονες, Ελλάδα και Κύπρος αλληλοανταλλάσουν τα 12άρια τους, οι Σκανδιναβικές χώρες αλληλοψηφίζονται, κτλ.
Η παγκοσμιοποίηση στο ποδόσφαιρο μπορεί να είναι διδακτική για την μεγάλη,την επερχόμενη "πολιτική παγκοσμιοποίηση. Ποιος ξεχνά άλλωστε τον εκνευριστικό κυνισμό των ανθρώπων της FIFA όταν μια χώρα θέλει να επέμβει με νόμους στα ποδοσφαιρικά πράγματα. << Αν δεν πάρετε πίσω τον νόμο, πετάμε έξω την εθνική σας ομάδα από το Μουντιάλ ή απ' το Euro και τις ομάδες σας από τα Ευρωπαϊκά κύπελλα. Τόση δημοκρατία πια...
"Αμνησία" - "Μελαγχολία"
Οι δημοσιογράφοι ανά τον κόσμο, περισσότερο εστιάζουν στα πόσα χρήματα παίρνει ο κάθε ποδοσφαιριστής, παρά στις ικανότητες του. Και σε μερικές περιπτώσεις συγκρίνει πρόσωπα, ξεχνώντας κάποια δεδομένα.. Παράδειγμα: Ο Μέσι παίρνει 40 εκ. το χρόνο, μαζί με τις διαφημίσεις, και είναι καλύτερος του Μαραντόνα, επειδή έχει βάλει περισσότερα γκολ, ενώ είναι υπόδειγμα χαρακτήρα σε σχέση με τον Ντιέγκο, τον επαναστάτη και ναρκομανή ο Μαραντόνα ακόμα και τωρα φωνάζει ότι του την είχαν στημένη στο Μουντιάλ του 94 και την υπόθεση ναρκωτικών) . Ο κόσμος φυσικά πίστεψε την "συμμορία" της FIFA. Ότι παίζοντας με κάποιους Κουτσιούφο, Τζούστι και Ολαρτικοετέα πήρε ΜΟΝΟΣ του το Μουντιάλ του '86 στο Μεξικό, ενώ ο Μέσι περιστοιχίζεται από Τσάβι, Ινιέστα, Φάμπρεγκας, κανένα σχόλιο..
Το χειρότερο απ' όλα είναι η τεχνική μορφή που έχει πάρει πλέον το ποδόσφαιρο. Δεν υπάρχει πλέον σαφής ταυτότητα παιχνιδιου και στυλ, πράγμα που στο παρελθόν, ξεχώριζε τις μεγάλες ποδοσφαιρικές σχολές. Πλέον, βλέπεις ένα ομοιόμορφο και σχετικά βαρετό στυλ παιχνιδιού, απ' όλες τις ομάδες, με μοναδική εξαίρεση την Μπαρτσελόνα. Ακόμα και η άπαιχτη και φανταστική, μέχρι πριν λίγα χρόνια Βραζιλία, δείχνει να ακολουθεί τα ίδια μονοπάτια.
Το στυλ μιας χώρας, μαρτυρούσε την ιδιοσυγκρασία διαφορετικότητας κάθε λαού Πλέον θάφτηκε με το πέρασμα των χρόνων. Γιατί η παγκοσμιοποίηση θέλει ποδοσφαιριστές "κοτοπουλάκια". Όλα ίδια.
Η "ενιαία κουλτούρα". Έτσι σήμερα ο κόσμος πεθαίνει από την πείνα αλλά και από την πλήξη προσπαθώντας να βρει μια σταγόνα χαράς στην μπαλίτσα. Το τέλος ενός αγώνα στις μέρες μας, δε διαφέρει σε τίποτα από το τέλος μια αποτυχημένης ερωτικής πράξης. ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ.....
Της ποιας είπαμε; Της παγκοσμιοποίησης;
Kαι τι δουλειά έχει η μπάλα με την παγκοσμιοποίηση που θεωρητικά είναι "πολιτικός όρος" και διαρκής πόθος πολιτικών "αντρών όπως ο πρώην πρωθυπουργός της χώρας Γ. Παπανδρέου που συνέχεια κραύγαζε ; Κι όμως έχει....
Το ποδόσφαιρο είναι η απόλυτη μορφή παγκοσμιοποίησης, με έδρα την Ελβετία και "μαέστρο" τον Σεπ Μπλάτερ. Διοικεί περισσότερες χώρες απ' ότι ο ΟΗΕ. Δόγμα της FIFA; γαπάει το ποδόσφαιρο, αδιαφορεί παντελώς για τους ποδοσφαιριστές, τους ποδοσφαιράνθρωπους, τους προπονητές, τους παλαίμαχους, κτλ.. Σαν την παγκοσμιοποίηση της πολιτικής, που κατά πολλούς ενδιαφέρεται για την ανθρωπότητα, αλλά αδιαφορεί για τον άνθρωπο.. Κοινός παρανομαστής των δυο παγκοσμιοποιήσεων; ΤΟ ΧΡΗΜΑ!
Το "πανηγυράκι
Στις αρχές Μαίου η FIFA διοργάνωσε το καθιερωμένο "gala" της ανακοίνωσης των κορυφαίων της προηγούμενης χρονιάς, ποδοσφαιριστών και προπονητών, μέσα από ψηφοφορία -δημοκρατική πάντα- των αρχηγών των εθνικών ομάδων της υφηλίου, προπονητών, αλλά και δημοσιογράφων. Στους προπονητές, πρώτος αναδείχθηκε ο Βιθέντε Ντελ Μπόσκε, όχι ο Μουρίνιο. Μόνο που η FIFA έκανε λάθος.
Και φαίνεται ότι αδιαφορεί γι αυτό της το..."λάθος".. Ποιο ήταν το λάθος; ότι ανακοίνωσε τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας. δήλωσε ο Ζοζέ Μουρίνιο στη πορτογαλική τηλεόραση, αρνούμενος να πάρει μέρος στο "πανηγυράκι" αυτό της FIFA.
, τόνισε σε δηλώσεις του ο αρχηγός της Εθνικής των Σκοπίων Γκόραν Πάντεφ. Η FIFA απάντησε με σκληρό τρόπο.
Έδωσε και πάλι στη δημοσιότητα τους πίνακες με τις ψηφοφορίες του καθενός. Φυσικά κανένας δεν σχολίασε τις "δημοκρατικές" και "αντικειμενικές" προτιμήσεις του καθενός. Για παράδειγμα, κανένας, Λατινοαμερικάνος δεν ψήφισε τον Ρονάλντο, κανένας Πορτογάλος δεν ψήφισε τον Μέσι, ο προπονητής της Εθνικής Γερμανίας Γιοακίμ Λεβ ψήφισε τους Γερμανους Οζίλ και Νόιερ, οι Αφρικανοί ψήφισαν Αφρικανού, οι Ασιάτες ψήφισαν Ασιάτες και πάει λέγοντας. "Δημοκρατικά" πάντα, όπως γίνεται στα πλαίσια μιας σωστής παγκοσμιοποίησης. Και είναι να απορεί κανείς σε τι διαφέρει αυτός ο θεσμός, με το άλλο "πανηγύρι της Ευρώπης, την Eurovision, όπου οι Βαλτικές χώρες ψηφίζουν τις γείτονες, Ελλάδα και Κύπρος αλληλοανταλλάσουν τα 12άρια τους, οι Σκανδιναβικές χώρες αλληλοψηφίζονται, κτλ.
Η παγκοσμιοποίηση στο ποδόσφαιρο μπορεί να είναι διδακτική για την μεγάλη,την επερχόμενη "πολιτική παγκοσμιοποίηση. Ποιος ξεχνά άλλωστε τον εκνευριστικό κυνισμό των ανθρώπων της FIFA όταν μια χώρα θέλει να επέμβει με νόμους στα ποδοσφαιρικά πράγματα. << Αν δεν πάρετε πίσω τον νόμο, πετάμε έξω την εθνική σας ομάδα από το Μουντιάλ ή απ' το Euro και τις ομάδες σας από τα Ευρωπαϊκά κύπελλα. Τόση δημοκρατία πια...
"Αμνησία" - "Μελαγχολία"
Οι δημοσιογράφοι ανά τον κόσμο, περισσότερο εστιάζουν στα πόσα χρήματα παίρνει ο κάθε ποδοσφαιριστής, παρά στις ικανότητες του. Και σε μερικές περιπτώσεις συγκρίνει πρόσωπα, ξεχνώντας κάποια δεδομένα.. Παράδειγμα: Ο Μέσι παίρνει 40 εκ. το χρόνο, μαζί με τις διαφημίσεις, και είναι καλύτερος του Μαραντόνα, επειδή έχει βάλει περισσότερα γκολ, ενώ είναι υπόδειγμα χαρακτήρα σε σχέση με τον Ντιέγκο, τον επαναστάτη και ναρκομανή ο Μαραντόνα ακόμα και τωρα φωνάζει ότι του την είχαν στημένη στο Μουντιάλ του 94 και την υπόθεση ναρκωτικών) . Ο κόσμος φυσικά πίστεψε την "συμμορία" της FIFA. Ότι παίζοντας με κάποιους Κουτσιούφο, Τζούστι και Ολαρτικοετέα πήρε ΜΟΝΟΣ του το Μουντιάλ του '86 στο Μεξικό, ενώ ο Μέσι περιστοιχίζεται από Τσάβι, Ινιέστα, Φάμπρεγκας, κανένα σχόλιο..
Το χειρότερο απ' όλα είναι η τεχνική μορφή που έχει πάρει πλέον το ποδόσφαιρο. Δεν υπάρχει πλέον σαφής ταυτότητα παιχνιδιου και στυλ, πράγμα που στο παρελθόν, ξεχώριζε τις μεγάλες ποδοσφαιρικές σχολές. Πλέον, βλέπεις ένα ομοιόμορφο και σχετικά βαρετό στυλ παιχνιδιού, απ' όλες τις ομάδες, με μοναδική εξαίρεση την Μπαρτσελόνα. Ακόμα και η άπαιχτη και φανταστική, μέχρι πριν λίγα χρόνια Βραζιλία, δείχνει να ακολουθεί τα ίδια μονοπάτια.
Το στυλ μιας χώρας, μαρτυρούσε την ιδιοσυγκρασία διαφορετικότητας κάθε λαού Πλέον θάφτηκε με το πέρασμα των χρόνων. Γιατί η παγκοσμιοποίηση θέλει ποδοσφαιριστές "κοτοπουλάκια". Όλα ίδια.
Η "ενιαία κουλτούρα". Έτσι σήμερα ο κόσμος πεθαίνει από την πείνα αλλά και από την πλήξη προσπαθώντας να βρει μια σταγόνα χαράς στην μπαλίτσα. Το τέλος ενός αγώνα στις μέρες μας, δε διαφέρει σε τίποτα από το τέλος μια αποτυχημένης ερωτικής πράξης. ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ.....
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου