Παλιό όσο και ο άνθρωπος, επίμονο όπως και ο φόβος, επίκαιρο πάντα και απειλητικό σε καιρούς κρίσης και αβεβαιότητας, το θέμα του Άλλου, του Διαφορετικού, παίρνει διαστάσεις βίαιες και σκοτεινές όταν ο οικείος κόσμος ανατρέπεται και το πένθος για τις «παλιές, καλές εποχές» εκδηλώνεται με αντιδραστική μυωπία.
Τρεις συγγραφείς: η Γαλλίδα Κλωντίν Γκαλεά, ο Καναδός Ετιέν Λεπάζ και η Ελληνίδα Μαρία Ευσταθιάδη με συντονιστή τον δημοσιογράφο Νίκο Βατόπουλο –υπεύθυνο του πολιτιστικού τμήματος της Καθημερινής- συζητούν, στο πλαίσιο του κύκλου εκδηλώσεων Megaron Plus, για τον φόβο του άλλου, για την ξενοφοβία, για την καχυποψία απέναντι στο διαφορετικό, για τις προκαταλήψεις και τα στερεότυπα. Στη συζήτηση θα παρέμβει ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, Ομότιμος Καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Η συζήτηση αυτή - που γίνεται σε συνεργασία με την Καλλιτεχνική Εταιρία ΑΞΑΝΑ και την Αμαξοστοιχία-Θέατρο το Τρένο στο Ρουφ και την υποστήριξη της Πρεσβείας του Καναδά στην Ελλάδα και του Γαλλικού Ινστιτούτου- είναι μια δήλωση εγρήγορσης και παρουσίας των ανθρώπων της τέχνης και της σκέψης στο πρόβλημα της ξενοφοβίας, που αποκτάει όλο και πιο επικίνδυνες διαστάσεις και εκφράσεις και εγκαθίσταται στην καθημερινότητά μας.
Διανύουμε εποχή θυμού και συγκινήσεων, προβλήματα ατομικά, κοινωνικά, πολιτισμικά απασχολούν τη συνείδησή μας χωρίς να έχουν βρει πολιτική έκφραση. Γύρω μας αλλάζουν όλα, με επώδυνο τρόπο και στην πορεία προς μια νέα σύνθεση οι κίνδυνοι είναι πολλοί: παλινδρομήσεις, άρνηση στις προκλήσεις, μυθοποίηση του παρελθόντος, εμμονή στην οικεία ασφάλεια, αναζήτηση εξιλαστήριων θυμάτων, βία και κυνήγι μαγισσών.
"O φόβος του άλλου, του ξένου, του διαφορετικού δεν είναι κάτι καινούργιο. Χαρακτήριζε ανέκαθεν όλες τις κοινωνίες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη. Ωστόσο τα τελευταία χρόνια, που οι μνήμες στρατοπέδων συγκέντρωσης πάσης φύσεως είναι ακόμα νωπές, αντί για γέφυρες χτίζονται φράχτες και αναπτύσσεται με ταχύτατους ρυθμούς μια "νοοτροπία φρουρίου" που όμως αντί να οδηγεί σε μεγαλύτερη αίσθηση ασφάλειας, δημιουργεί μεγαλύτερο φόβο για τους "απ' έξω". Και μαζί μ’αυτό στην αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων. Δεν χρειάζεται να ψάξουμε μακριά, δεν έχουμε παρά να κοιτάξουμε γύρω μας, δίπλα μας, για να διαπιστώσουμε ποια είναι η ωμή πραγματικότητα." γράφει η Μαρία Ευσταθιάδη.
Και με τι όπλα αντιμετωπίζει η τέχνη την πραγματικότητα αυτή; "... σήμερα βλέπουμε όλο και πιο συχνά συγγραφείς, καλλιτέχνες και κάθε είδους δημιουργούς να καταπιάνονται και να καταγγέλλουν, καθένας με το δικό του τρόπο, αυτά τα φαινόμενα. Η αληθινή Τέχνη πάντοτε απαντάει και πολύ συχνά προηγείται. Οι απαντήσεις της μπορεί να μην έχουν την αμεσότητα του πολιτικού λόγου. Άλλωστε δεν είναι αυτός ο ρόλος της. Μέσα από τους παράλληλους κόσμους που δημιουργεί, ενδύεται πολλαπλές ταυτότητες, δείχνει με μεγεθυντικό φακό λεπτομέρειες που αποφεύγουμε να δούμε, αρθρώνει ένα λόγο ανατρεπτικό. Δεν προτείνει λύσεις, δεν επιβάλλει, απλώς φανερώνει και θυμίζει. Υπάρχουν μάλιστα φορές που τα μέσα που χρησιμοποιεί είναι άγρια, ίσως γιατί είναι ο μόνος τρόπος για να μας βγάλει από τον ευδαιμονικό μας λήθαργο." απαντά η διακεκριμένη ελληνίδα συγγραφέας.
Η Κλωντίν Γκαλεά, κατάγεται από τη Μάλτα, μεγάλωσε στην Μασσαλία και ζει στο Παρίσι. Συγγραφέας που αντιμετωπίζει τη γραφή χωρίς ταξινομήσεις, έχει γράψει θεατρικά, μυθιστορήματα, διηγήματα για ενήλικες και εφήβους, βιβλία για παιδιά, εικονογραφημένα βιβλία. Σπούδασε φιλολογία και ξεκίνησε την καριέρα της ως ηθοποιός ενώ τα πρώτα της κείμενα τα έγραψε για τη σκηνή και το ραδιόφωνο. Το 2003 εκδόθηκε το πρώτο της μυθιστόρημα –"Jusqu’aux os"- το 2005 το δεύτερο –"La bel echange" και πρόσφατα το εμπνευσμένο από την Πάτι Σμιθ –"Le corps plein d’un rêve". Το 2011 βραβεύτηκε με το Grand Prix λογοτεχνίας για το "Au bord" (Στο χείλος). Στην Ελλάδα πρωτοεμφανίστηκε με το "Έρχομαι από μακριά" που ανέβηκε στο Φόρουμ Σύγχρονης Δραματουργίας του Bios, τo 2009.
O Ετιέν Λεπάζ γεννήθηκε στο Μόντρεαλ, σπούδασε λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο του Κεμπέκ στο Μοντρέαλ και δραματουργική γραφή στην Εθνική Σχολή Θεάτρου του Καναδά. Συγγραφέας, μεταφραστής και άνθρωπος του θεάτρου εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 2007 με το "Théâtre Catastrophe", το οποίο έγραψε, σκηνοθέτησε και ερμήνευσε στο Νέο Πειραματικό Θέατρο του Μόντρεαλ, ακολούθησε το "Le marriage de Francis Camelias", για το οποίο βραβεύτηκε από το Εθνικό Κέντρο Θεάτρου στο Παρίσι. Από τότε εξακολουθεί να γράφει και να μεταφράζει για το θέατρο ενώ πολλά έργα του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και έχουν παρουσιαστεί εκτός Καναδά, ανάμεσά τους το "Rouge Guelle" και το "L’Enclos de l’éléphant".
Η Μαρία Ευσταθιάδη, συγγραφέας και μεταφράστρια, ζει τα τελευταία χρόνια στο Παρίσι, συνεργάζεται με το Maison d’ Antoine Vitez και εκπροσωπεί την Ελλάδα στο δίκτυο TER για την προαγωγή των σύγχρονων θεατρικών γραφών. Τα κείμενά της που έχουν εκδοθεί είναι πολλά: "Παραβάτες", "Το αόρατο που σε κοιτά", "Γάντια με χέρια", "Όταν οι δρόμοι", "Στο δρόμο μου ένας άγγελος", "Ανυπακοή, Ουτοπήματα", "Ο παγωμένος κήπος", "Παρείσακτοι", "Δαίμονας". Το πιο πρόσφατο μυθιστόρημά της είναι το "Κόκκινο ξενοδοχείο" ενώ το παλιότερο "Σχεδόν… μελό" γυρίστηκε ταινία το 2011 στη Γαλλία σε σκηνοθεσία Μαριόν Λεν και το θεατρικό της "Δαίμονας" παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Mousson d’Été, στην Κομεντί Φρανσέζ και στο Φεστιβάλ Αθηνών σε σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη.
|
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου