Πνεύμα Θεατρικό - από την Ηρώ Μητρούτσικου
17.11.2012
Δυο γυναίκες μονολογούν αργά την νύχτα,
ενώ μια ομάδα δεν μας λέει και πολλά...
Ισμήνη
Στο καινούριο θέατρο “Εν Αθήναις”, εκτός των άλλων, παίζονται δύο αξιόλογοι μονόλογοι: “Η συμβολαιογράφος” από την Υρώ Μανέ και η “Ισμήνη” από την Κάτια Γέρου.
Σήμερα θα αφήσουμε κατά μέρος το κωμικό «Συμβολαιογράφος» και θα αναφερθούμε στην Ισμήνη του Γιάννη Ρίτσου, που αφορά άμεσα τον σημερινό θεατή. Στον κλασσικό μύθο του Θηβαϊκού Κύκλου, η Ισμήνη συμβουλεύει την αδερφή της, Αντιγόνη, να μην αντισταθεί στους νόμους του βασιλιά Κρέοντα και να αφήσει άταφο το πτώμα του προδότη (;) αδελφού της. Είναι ένα πρόσωπο στην σκιά της δοξασμένης αδελφής της, μια αντι-ηρωίδα που φωτίζει την θυσία και το ήθος της Αντιγόνης.
Στον πολυπαιγμένο, αυτόν, μονόλογο από την «Τέταρτη διάσταση» του Ρίτσου, η Ισμήνη ανατρέχει στο παρελθόν και στην καταστροφή της οικογένειάς της μέσα από το βλέμμα του κανονικού ανθρώπου εκφέροντας ένα λόγο τολμηρό και βαθύτατα πολιτικό. Ταυτόχρονα όμως, παρουσιάζεται και η δισυπόστατη σχέση της με την Αντιγόνη. Με αφορμή αυτή την μη-ηρωίδα, ο Ρίτσος μιλά για τον μέσο άνθρωπο. Δεν τον ακυρώνει, αλλά του δίνει βήμα και κύρος. Γιατί ο μέσος άνθρωπος δεν είναι δειλός. Υπερασπίζεται την ειρήνη, την επιθυμία να ζήσει χαλαρά , χωρίς εντάσεις.
Στον πολυπαιγμένο, αυτόν, μονόλογο από την «Τέταρτη διάσταση» του Ρίτσου, η Ισμήνη ανατρέχει στο παρελθόν και στην καταστροφή της οικογένειάς της μέσα από το βλέμμα του κανονικού ανθρώπου εκφέροντας ένα λόγο τολμηρό και βαθύτατα πολιτικό. Ταυτόχρονα όμως, παρουσιάζεται και η δισυπόστατη σχέση της με την Αντιγόνη. Με αφορμή αυτή την μη-ηρωίδα, ο Ρίτσος μιλά για τον μέσο άνθρωπο. Δεν τον ακυρώνει, αλλά του δίνει βήμα και κύρος. Γιατί ο μέσος άνθρωπος δεν είναι δειλός. Υπερασπίζεται την ειρήνη, την επιθυμία να ζήσει χαλαρά , χωρίς εντάσεις.
Κλεισμένη σε ένα δωμάτιο, ίσως και φυλακισμένη εκεί, ενώ ο έξω χώρος βράζει: η πόλη ταραγμένη και χαοτική, παρεισφρέει δυναμικά μέσα στο κλειστό χώρο της ηρωίδας (θυμίζει λίγο και την «Νίκη» της Αναγνωστάκη). Το έργο αναφέρεται στην σύγχρονη εποχή, αλλά κάλλιστα μπορούμε να υποθέσουμε ότι, μάλλον, μιλά για κάποιο δικτατορικό καθεστώς, του Κρέοντα, της Χούντας, το σημερινό, οποιοδήποτε καθεστώς.
Ένα δύσκολο, ποιητικό έργο, με πολλές αλήθειες. Στο τέλος η ηρωίδα συμφιλιώνεται με την νεκρή αδερφή της, ενδύεται το φόρεμα της Αντιγόνης κι ίσως είναι έτοιμη πια να αντισταθεί. Στο φινάλε του Ρίτσου, η Ισμήνη παίρνει χάπια κλείνοντας το έργο με ένα ερωτηματικό: για να καταφέρει να κοιμηθεί ή για να πεθάνει; Στην παράσταση που σκηνοθετεί η Άσπα Τομπούλη το τέλος είναι λίγο διαφορετικό, λιγότερο πεσιμιστικό (ή όχι;) και τόσο επίκαιρο...
Στο «Θέατρο ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ», Ιάκχου 19 , Γκάζι, δίπλα στο μετρό Κεραμεικός, για λίγες ακόμα Τετάρτες και Πέμπτες.
Η πόρνη από πάνω
Ένας άλλος εκπληκτικός μονόλογος, πραγματικό θέατρο. Πρόκειται για ένα έργο του Αντώνη Τσιπιανίτη, γλυκόπικρο (αν και τελικά η δόση της ζάχαρης αποδεικνύεται πιο μεγάλη...), το οποίο γίνεται η βάση για μια υπέροχη παράσταση.
Η Κατερίνα Διδασκάλου υποδύεται μια γυναίκα που παντρεύεται για να ξεφύγει από την μιζέρια της επαρχίας και εγκαθίσταται στην Αθήνα. Ο άντρας της όμως, αποδεικνύεται διεφθαρμένος αστυνομικός και χειρότερος από τον πατέρα της! Μονή διέξοδος της στερημένης και κλεισμένης στο σπίτι, νοικοκυράς είναι οι νοικάρηδες από πάνω... Αρχικά οι Πακιστανοί, μετά η πόρνη! Κι η Ερατώ ξαπλωμένη στο κρεβάτι της ακούει όλα όσα συμβαίνουν στο πάνω διαμέρισμα...
Λόγος απλός, νομίζεις ότι ακούς της ιστορία της γιαγιάς σου ή μιας θείας σου. Το χιούμορ βγαίνει αβίαστα. Γελάς με πικρά πράγματα, με το θέμα των ανθρωπίνων σχέσεων και της καταπίεσης του ασθενούς φύλλου, αλλά δεν το σκέφτεσαι καν. Μια γνώριμη μικροαστική ιστορία που εκτυλίσσεται σε ένα μικροαστικό σαλόνι, με ηρωίδα μια ταπεινή, καθημερινή γυναίκα από μια έξοχη Κατερίνα Διδασκάλου! Μια μοναδική ερμηνεία σε ένα εξαιρετικό κείμενο, γραμμένο για μια ζωή που είναι κλεισμένη σε τέσσερις τοίχους. Το χιούμορ, η θλίψη και η αισιοδοξία μπλέκονται σε ένα πανέξυπνο έργο!
Υπέροχη η τελική σκηνή. Βγαλμένη από ταινία του Αλμοδόβαρ! Η σκηνοθεσία είναι του Σταμάτη Πατρώνη.
Θέατρο ΣΦΕΝΔΟΝΗ, στην Ακρόπολη.
Late night
Δηλώνω φανατική θεατής, σχεδόν groopie των Blitz. Τις παραστάσεις τους συνήθως τις βλέπω δύο φορές, αυτή τη φορά, όμως, απογοητεύτηκα. Το Late Nightήταν όμορφη παράσταση, αλλά μόνο εξωτερικά. Πανέμορφα κουστούμια, παπούτσια, χτενίσματα, μουσικές, υπέροχη η εικόνα του μαραθωνίου του χορού που παρέπεμπε στο «Σκοτώνουν τα Άλογα Όταν Γεράσουν». O πόλεμος ορίζει το τοπίο και τα μπάζα την σκηνή-ballroom. Αλλά πέρα από αυτό τί; Μιλάνε για βομβαρδισμένους σταθμούς, για τάγματα εφόδου μέσα στη νύχτα, για εγκαταλελειμμένα αεροδρόμια, για ραντεβού σε πάρκα του Βερολίνου ή της Αμβέρσας, για ανθρώπους που χάθηκαν μέσα στο θόρυβο αυτού του κόσμου, που δεν κατανόησαν αυτά που αγαπούσαν και έμειναν μόνοι “αργά τη νύχτα”∙ Αλλά κι οι θεατές μόνοι έμειναν. Το δεύτερο μέρος ήταν καλύτερο, αλλά δυστυχώς είχαμε κουραστεί πολύ στο πρώτο για να ευχαριστηθούμε το δεύτερο. Πολλές επαναλήψεις έδιναν την αίσθηση όχι οτι δεν τους πέτυχε αυτή τη φορά η παράσταση, αλλά ότι την έκαναν σχετικά εύκολα! Και έλεος, πια, με τα μικρόφωνα! Δεν χάνουμε, όμως την ελπίδα μας: αναμένουμε την επόμενη, όχι στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, αλλά στους γνώριμούς τους μη συμβατικούς χώρους!!!
ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ:
Alarme Άττις
Βασανίζομαι Άβατον
Βρώμικα κόλπα Studio Κυψέλης
Δεσποινίς Μαργαρίτα Πράξη Επτά Studio
Γυάλινος κόσμος Δημήτρης Χορν
Η Κασσάνδρα και ο λύκος Φούρνος
I am my own wife 104
Κατσαρίδα Αθηνών
Λευκές νύχτες / Φόνισσα Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας
Οι νταντάδες Στούντιο της οδού Πλαταιών
Όταν έκλαψε ο Νίτσε Θησείον
Η πόρνη από πάνω Σφενδόνη
Συμβολαιογράφος Θέατρο Εν Αθήναις
Η τρυφερή σου μολότοφ Ακαδήμεια
Χοντροί άντρες με φούστες 104
Ψευδαισθήσεις Οδού Κυκλάδων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου