Ξέρετε ποιο είναι το τέλειο έγκλημα; Αυτό που είναι απόλυτα νόμιμο.
Έτσι λέει μια παλιά παροιμία των μαφιόζων της Νέας Υόρκης. Αυτή μου ήρθε στο μυαλό όταν διάβασα αυτά που είπε ο Μπαρόζο στις 19 του μηνός στο κανάλι Euronews όπου απάντησε ζωντανά σε ερωτήσεις Ευρωπαίων πολιτών.
O πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ερωτηθείς για το «τι πρόκειται να γίνει στο εξής στην Ελλάδα», απάντησε ως εξής:
Ο εν λόγω κύριος τα είπε αυτά την ίδια στιγμή που η χώρα του, η Πορτογαλία, από την οποία δραπέτευσε άρον, άρον, ενώ ήταν πρωθυπουργός για να γίνει πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και για μην τον μπουζουριάσουν για ακατονόμαστα σκάνδαλα, κυριολεκτικά φλέγεται από παλλαϊκές διαμαρτυρίες. Μια νέα «επανάσταση των γαρυφάλλων» φαίνεται να βρίσκεται εν τη γεννέσει της στην Πορτογαλία για να γλυτώσει ο λαός και η χώρα από τα διεθνή αρπαχτικά της συμμορίας του ευρώ. Αν την δούμε να γεννιέται, είναι απολύτως σίγουρο ότι ένα από πρώτα διεθνή εντάλματα που θα εκδοθούν από την νέα λαϊκή εξουσία θα είναι αυτό του Μπαρόζο. Όμως, μέχρι τότε, όπως ο καλός μαφιόζος έτσι κι αυτός εμφανίζει τις συμμορίτικες και εγκληματικές πρακτικές της ευρωζώνης ως μια απολύτως νόμιμη και αποδεκτή πολιτική. Το ψέμα βέβαια κυριαρχεί. Μας λέει λοιπόν ότι «η Ελλάδα δεν έφτασε σε αυτή την κατάσταση εξαιτίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Ελλάδα έφτασε σε αυτή την κατάσταση λόγω του ...
μη βιώσιμου χρέους και των ελλειμμάτων που συσσωρεύτηκαν με την πάροδο των ετών.» Μάλιστα. Για να δούμε τα στοιχεία. Στις 31/12/2001 το συνολικό δημόσιο χρέος της Ελλάδας ήταν περίπου 122 δις ευρώ. Είναι γνωστό ότι την 1/1/2002 μπήκαμε στο ευρώ και έως τις 31/12/2009 το δημόσιο χρέος της χώρας είχε εκτοξευθεί στα 298 δις ευρώ. Για να προσέξουμε πιο καλά αυτά τα στοιχεία. Η Ελλάδα μετά τον εμφύλιο, δηλαδή από το 1950 έως το τέλος του 2001 πέρασε μέσα από χίλια βάσανα και δεινά, αλλά δεν χρεοκόπησε. Γνώρισε εκτίναξη του δημόσιου χρέους της το οποίο βασίστηκε σε τρομακτικά καταχρηστικές πρακτικές τόσο από τους δανειστές της στο εξωτερικό, όσο και από το απόλυτα διεφθαρμένο σύστημα πολιτικής οικονομίας που ελέγχει την χώρα. Πόσο έφτασε το δημόσιο χρέος της χώρας μέσα στα 50 και πλέον χρόνια της μεταπολεμικής δραχμής; Τα 122 δις ευρώ. Πόσο δημόσιο χρέος προστέθηκε στην χώρα μέσα στα 7 χρόνια του ευρώ; 176 δις ευρώ! Δηλαδή τα 7 χρόνια του ευρώ πρόσθεσαν 44% περισσότερο δημόσιο χρέος στην Ελλάδα απ’ ότι τα προηγούμενα 50 μεταπολεμικά χρόνια της δραχμής. Είναι φυσιολογικό αυτό κ. Μπαρόζο; Είναι άσχετο με το γεγονός ότι η Ελλάδα εντάχθηκε στο ευρώ μετά από τις αφόρητες πιέσεις και τις μαζικές εξαγορές του ντόπιου πολιτικού προσωπικού από τα αρπαχτικά της ευρωένωσης; Ας πάμε και στα ποσοστά επί του ΑΕΠ. Το 1993-94 η Ελλάδα βρέθηκε με συνολικό δημόσιο χρέος μεγαλύτερο από το τέλος του 2009 και με ποσοστό εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους που ξεπερνούσε το 44% επί του ΑΕΠ. Με άλλα λόγια σε σύγκριση με το μέγεθος της οικονομίας μας, το δημόσιο χρέος του 1993-94 ήταν μεγαλύτερο απ’ ότι την χρονιά που επισήμως χρεοκοπήσαμε εντός ευρώ. Όπως επίσης και η πληρωμή τοκοχρεολυσίων είχε ξεπεράσει το επίπεδο του 2009-2010. Όλα αυτά βέβαια ήταν και παραμένουν αδιαφιλονίκητη κατάκτηση της μίας και μόνης (ευτυχώς!) κυβέρνησης του κ. Μητσοτάκη. Ο ευεργέτης αυτός της Ελλάδας, ως πρωθυπουργός κατέχει ένα μοναδικό ρεκόρ παγκόσμια: μέσα σε τρία χρόνια διακυβέρνησης τριπλασίασε το δημόσιο χρέος σε απόλυτα νούμερα και ποσοστά. Το ερώτημα που φυσιολογικά έρχεται στο νου του οποιουδήποτε έχει διαφυλάξει ακόμη ακέραια την κοινή του λογική είναι το εξής: Μα καλά, γιατί δεν χρεοκόπησε τότε επίσημα η Ελλάδα; Η απάντηση είναι εξαιρετικά απλή. Τότε είχαμε δραχμή. Το 80% και πλέον του δημόσιου χρέους ήταν δραχμικό και ο έλεγχος της εξαγωγής κεφαλαίου κρατούσε αποταμιεύσεις και κεφάλαια στο εσωτερικό της οικονομίας. Έτσι ακόμη και μια ολέθρια κυβέρνηση σαν αυτή του Μητσοτάκη, προκειμένου να μην χρεοκοπήσει επίσημα η χώρα, μπορούσε να τυπώσει επιπλέον χαρτονόμισμα για να πληρώνει τις οφειλές της εντός της χώρας, αλλά και να εκδίδει έντοκα γραμμάτια με υψηλό επιτόκιο για να δανείζεται από την εγχώρια κεφαλαιαγορά σε δραχμές. Αυτό έκανε η κυβέρνηση και γι’ αυτό δεν χρεοκόπησε η χώρα τότε. Η ένταξη στο ευρώ δεν κατάργησε μόνο το εθνικό νόμισμα, τη δραχμή, αλλά απελευθέρωσε και την κίνηση κεφαλαίου. Έτσι, οι κυβερνήσεις δεν μπορούσαν πια να κόψουν χρήμα για να πληρώσουν οφειλές όταν τα πράγματα γίνονταν σκούρα, ενώ τα κέρδη από την κερδοσκοπία με τα ομόλογα και τα έντοκα γραμμάτια δεν έμεναν στη χώρα, αλλά έφευγαν στο εξωτερικό. Επίσης με το ευρώ άρχισαν να εξανεμίζονται οι αποταμιεύσεις. Από το 2000, μετά την ληστεία του χρηματιστηρίου, τα ελληνικά νοικοκυριά αντιμετωπίζουν το πρωτοφανές: αρνητική ροπή προς αποταμίευση. Δηλαδή από τότε και μέχρι σήμερα τα νοικοκυριά όχι μόνο δεν μπορούσαν να βάλουν στην άκρη εισόδημα, αλλά το διαθέσιμο εισόδημά τους δεν επαρκούσε ούτε καν για τις βασικές καταναλωτικές τους ανάγκες. Κι έτσι προσέφευγαν όλο και περισσότερο στον ιδιωτικό δανεισμό για να συμπληρώσουν το ανεπαρκές τους εισόδημα. Έτσι οι κυβερνήσεις του «ισχυρού ευρώ» είχαν μόνο μια επιλογή: να δανείζονται διαρκώς από τις διεθνείς κεφαλαιαγορές σε νόμισμα που δεν έλεγχαν και να είναι έρμαια των συνθηκών που επικρατούν σ’ αυτές τις αγορές χωρίς να μπορούν να αντιδράσουν. Το αποτέλεσμα ήταν αναπόφευκτο και το γνώριζαν όλοι από την στιγμή που η χώρα βρέθηκε στο ευρώ: η επίσημη χρεοκοπία. Το μόνο που δεν μας ήταν γνωστό ήταν το πότε. Όσο οι κυβερνήσεις του «ισχυρού ευρώ» έβρισκαν να δανείζονται από τις διεθνείς κεφαλαιαγορές και οι τραπεζίτες, τα επενδυτικά κεφάλαια και οι γύπες των αγορών μπορούσαν να κερδοσκοπούν με την αναχρηματοδότηση του ελληνικού δημόσιου χρέους, τόσο έλεγαν ότι όλα είναι μέλι-γάλα. Όλα πήγαιναν πρίμα, ή τουλάχιστον έτσι μιας έλεγαν επίσημα ντόπιες κυβερνήσεις και όργανα της ευρωζώνης, μέχρις ότου έσκασε το μπαλόνι των δανείων σε παγκόσμιο επίπεδο και οι αγορές έκλεισαν για τα ελληνικά ομόλογα το 2009. Η εγχώρια κυβέρνηση χωρίς εθνικό νόμισμα, χωρίς έλεγχο στο τραπεζικό σύστημα και την κίνηση του κεφαλαίου, με τα εισοδήματα και τις αποταμιεύσεις εξασθενημένα όσο δεν έπαιρνε, είχε μόνο μία επιλογή: να πτωχεύσει επίσημα. Δεν της το επέτρεψαν οι ευρωπαίοι δανειστές και η ευρωζώνη. «Αυτό που κάνει η ΕΕ είναι ότι δίνει την ευκαιρία στην Ελλάδα να αποφύγει τη χρεοκοπία,» μας είπε ο Μπαρόζο και η μύτη του δεν έγινε σαν του Πινόκιο όταν ψευδόταν. Βλέπετε ο Μπαρόζο είναι επαγγελματίας του είδους και δεν έχει ενοχές σαν την μαριονέτα του παραμυθιού. Οι μαριονέτες της πολιτικής έχουν μάθει να είναι εξίσου αδίστακτες και απάνθρωπες, όσο και τα συμφέροντα που υπηρετούν. Ιδίως στις μέρες μας. Ποια είναι η αλήθεια. Η Ελλάδα και ο λαός της μπήκαν στον κλίβανο της ελεγχόμενης χρεοκοπίας, δηλαδή δεν επιτρέπεται στην χώρα να χρεοκοπήσει επίσημα όχι για το καλό του ελληνικού λαού, αλλά για να διαφυλαχτεί η αρτιότητα του ευρώ. Οι Έλληνες είναι σίγουρο ότι θα πεθάνουν ευτυχισμένοι. Γιατί η θυσία τους δεν θα πάει χαμένη. Τα υπερκέρδη των ευρωπαίων τοκογλύφων, κομπιναδόρων και κερδοσκόπων με το ευρώ θα είναι το μεγαλειώδες μνημείο που θα σκεπάσει τα κόκαλα ενός ολόκληρου λαού και τα ερείπια μιας ολόκληρης χώρας. Για να δούμε πώς μας γλυτώνει από την χρεοκοπία η ευρωζώνη. Την ημέρα που μίλησε και απάντησε σε ερωτήσεις Ευρωπαίων πολιτών ο κ. Μπαρόζο, δηλαδή στις 19 του μηνός, ξέρετε πόσο έφτανε το δημόσιο χρέος της Ελλάδας; Ήταν πάνω από 326,4 δις ευρώ σύμφωνα με τους υπολογισμούς του Bloomberg και του Economist Intelligent Unit. Ως ποσοστό επί του ΑΕΠ ξεπερνούσε το 159%. Για να κάνουμε την σύγκριση θυμίζουμε ότι το δημόσιο χρέος της χώρα στις 31/12/2011 ήταν 367,97 δις ευρώ, δηλαδή γύρω στο 167% του ΑΕΠ. Θυμίζουμε επίσης ότι τον Μάρτιο του 2012 ολοκληρώθηκε η αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους με «κούρεμα» 56% επί της ονομαστικής του αξίας. Θυμάστε τις θριαμβολογίες και τα πανηγύρια; «Αφαιρέσαμε από τις επόμενες γενιές ένα βάρος 100 δισ. ευρώ,» μας έλεγε και μας ξανάλεγε ο Βενιζέλος. Στο ίδιο πνεύμα, υποστήριξε στις 26/05/2012 ότι θα μπορεί στα απομνημονεύματά του να λέει ότι αφαίρεσε από τους ώμους του έθνους 106 δισ. ευρώ χρέη. «Είμαι ο υπουργός Οικονομικών που αφαίρεσε χρέος από τους ώμους του έθνους, ενώ πολλοί άλλοι υπουργοί πρόσθεσαν χρέος». Θυμάστε τι μας διαβεβαίωνε μετά την Σύνοδο κορυφής της 26/10/2011; Μας διαβεβαίωνε ότι «τα μέτρα για το 2011 και το 2012 είναι μέτρα που έχει ψηφίσει και έχει πάρει η Ελλάδα», ξεκαθαρίζοντας πως η συμφωνία για το «κούρεμα» δε θα φέρει νέα μέτρα. Απαντώντας σε ερώτηση για ενδεχόμενη νέα μείωση σε μισθούς και συντάξεις καθώς και σε νέα εισπρακτικά μέτρα, είπε πως «δεν πρόκειται να υπάρξουν νέα μέτρα για μισθούς και συντάξεις, εφόσον όσα έχουμε ψηφίσει εφαρμόζονται». Και μετά πλάκωσαν το Μνημόνιο Νο 2 και σήμερα η Ελλάδα και ο λαός της εκτελείται εν ψυχρώ για 11,9 δις ευρώ, μόνο και μόνο επειδή το ζητάνε ο δανειστές. Πόσο τελικά μειώθηκε το δημόσιο χρέος μέχρι σήμερα; Μόλις 11% σε απόλυτες τιμές και 7,8% σε ποσοστό του ΑΕΠ. Κι ακόμη δεν έχει τελειώσει το 2012. Μέσα σε 6 μήνες μετά την αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους, το εικονικό «κούρεμα» έχει εξανεμιστεί. Έως τις 31/12/2012 να δείτε που το δημόσιο χρέος της χώρας θα έχει πιάσει ξανά το επίπεδο προ του «κουρέματος» τόσο σε απόλυτα νούμερα, όσο και σε ποσοστό επί του ΑΕΠ. Για να καταλάβουμε την επιβάρυνση του δημόσιου χρέους μετά το «κούρεμα», αρκεί να πούμε τα εξής: Τα 326,4 δις ευρώ σημαίνουν ότι κάθε νοικοκυριό στην Ελλάδα χρωστά 81.600 ευρώ. Για να μπορέσει να πληρώσει αυτό το χρέος πρέπει να δίνει κάθε χρόνο τουλάχιστον 3.200 ευρώ σε τόκους και 29.100 ευρώ σε ληξιπρόθεσμους τίτλους. Σύνολο επιβάρυνσης 32.300 ευρώ για κάθε νοικοκυριό κατ’ έτος. Πόσα νοικοκυριά στην Ελλάδα μπορούν να σηκώσουν αυτό το βάρος; Σαν μέτρο σύγκρισης αναφέρουμε ότι το καθαρό διαθέσιμο εθνικό εισόδημα ανά νοικοκυριό στην Ελλάδα ανερχόταν το 2011 σε τρέχουσες τιμές στο ύψος των 42.000 ευρώ. Με άλλα λόγια το μέσο νοικοκυριό θα πρέπει να δαπανά το 77% του καθαρού διαθέσιμου εισόδημά του για να εξυπηρετηθεί το δημόσιο χρέος της χώρας μετά το «κούρεμά» του. Υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να εξυπηρετηθεί ένα τέτοιο χρέος; Ούτε κατά διάνοια. Ακόμη κι αν εξοντωθεί ο πληθυσμός της χώρας και πάλι είναι αδύνατο να συνεχιστεί αυτή η εγκληματική εξυπηρέτηση του χρέους. Και να θυμίσουμε ότι προκειμένου να «κουρευτεί» το δημόσιο χρέος λεηλατήθηκαν τα διαθέσιμα των ασφαλιστικών ταμείων και όλων των Νομικών Προσώπων που διατηρούσαν το ρευστό τους στην Τράπεζα της Ελλάδος. Τα ταμειακά διαθέσιμα ασφαλιστικών φορέων, επιμελητηρίων, συλλόγων, νοσοκομείων, ανώτερων ιδρυμάτων, κοκ, δημεύτηκαν αυθαίρετα και εν κρυπτώ από την Τράπεζα της Ελλάδος προκειμένου να αγοραστούν στην ζούλα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου από άγνωστους μέχρι στιγμής κατόχους προκειμένου κατόπιν να μπουν στο «κούρεμα». Το ίδιο έγινε με τους αποταμιευτές κατόχους ομολόγων που τους «κούρεψαν» χωρίς κανενός είδους αποζημίωση. Κι αν αυτό δεν σας αρκεί για να δείτε την συμμορία του ευρώ ως εγκληματίες κοινού ποινικού δικαίου, κοιτάξτε επίσης και στα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία του ισοζυγίου πληρωμών της χώρας.
Το επτάμηνο Ιανουαρίου-Ιουλίου του 2012 οι άμεσες επενδύσεις εμφάνισαν καθαρή εισροή ύψους 2,6 δισεκ. ευρώ (έναντι καθαρής εκροής 1,3 δισεκ. ευρώ την αντίστοιχη περίοδο του 2011). Ειδικότερα, οι άμεσες επενδύσεις στην Ελλάδα από μη κατοίκους εμφάνισαν καθαρή εισροή 2,3 δισεκ. ευρώ, ενώ οι άμεσες επενδύσεις στο εξωτερικό από κατοίκους Ελλάδος εμφάνισαν καθαρή εισροή 225 εκατ. ευρώ (αποεπένδυση). Στην κατηγορία των επενδύσεων χαρτοφυλακίου σημειώθηκε καθαρή εκροή ύψους 72,5 δισεκ. ευρώ (έναντι καθαρής εκροής 9,4 δισεκ. ευρώ την αντίστοιχη περίοδο του 2011). Αναλυτικότερα, καταγράφηκε εκροή κεφαλαίων αφενός λόγω της αύξησης των τοποθετήσεων κατοίκων σε ομόλογα και έντοκα γραμμάτια έκδοσης μη κατοίκων (περιλαμβανομένων ομολόγων του EFSF) κατά 39,8 δισεκ. ευρώ και αφετέρου λόγω της μείωσης των τοποθετήσεων μη κατοίκων σε ομόλογα και έντοκα γραμμάτια που έχουν εκδοθεί από κατοίκους Ελλάδος κατά 31,6 δισεκ. ευρώ. Επιπλέον, εκροή κεφαλαίων καταγράφηκε και λόγω της αύξησης των τοποθετήσεων κατοίκων σε χρηματοοικονομικά παράγωγα του εξωτερικού κατά 679 εκατ. ευρώ και σε μετοχές εξωτερικού κατά 230 εκατ. ευρώ. Εκροή ύψους 145 εκατ. ευρώ καταγράφηκε επίσης λόγω της μείωσης των τοποθετήσεων μη κατοίκων σε μετοχές εσωτερικού. Στην κατηγορία των "λοιπών'' επενδύσεων η καθαρή εισροή ύψους 76,1 δισεκ. ευρώ (έναντι καθαρής εισροής 24,4 δισεκ. ευρώ το αντίστοιχο επτάμηνο του 2011) οφείλεται κυρίως στην αύξηση των καθαρών δανειακών υποχρεώσεων του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα προς μη κατοίκους κατά 76,1 δισεκ. ευρώ (εισροή) και στη μείωση κατά 12,1 δισεκ. ευρώ των τοποθετήσεων των εγχώριων πιστωτικών ιδρυμάτων και θεσμικών επενδυτών σε καταθέσεις και repos στο εξωτερικό (εισροή). Ειδικότερα, ο καθαρός δανεισμός του τομέα της γενικής κυβέρνησης ανήλθε σε 75,1 δισεκ. ευρώ και αντανακλά τον ακαθάριστο δανεισμό του δημόσιου τομέα από το EFSF και το ΔΝΤ συνολικού ύψους 75,6 δισεκ. ευρώ. Οι εξελίξεις αυτές αντισταθμίστηκαν εν μέρει από τη μείωση των τοποθετήσεων μη κατοίκων σε καταθέσεις και repos στην Ελλάδα κατά 11,9 δισεκ. ευρώ (εκροή). Τι σημαίνουν όλα αυτά. Το κεφάλαιο φεύγει με μεγάλη ταχύτητα στο εξωτερικό για ασφαλή καταφύγια κερδοσκοπίας εν αναμονή της επίσημης πτώχευσης, ή κάποιου ανάλογου γεγονότος. Μάλιστα το ελληνικό δημόσιο φορτώθηκε μετά το «κούρεμα» με 75,6 δις ευρώ νέα δάνεια για να πληρώσει τραπεζίτες και κερδοσκόπους, οι οποίοι έτρεξαν αμέσως να τα βγάλουν στο εξωτερικό προκειμένου να τα διασφαλίσουν από τον γκρεμό που έχει οδηγηθεί η χώρα και ο λαός της. Κι ύστερα απ’ όλα αυτά έχουμε και τον Μπαρόζο που μας λέει ότι πρέπει να ευχαριστούμε την συμμορία του ευρώ για την «διάσωσή» μας. Τον βαράς, κύριε Πρόεδρε, ή δεν τον βαράς;
Δημοσιεύτηκε στο Χωνί, 23/9/2012
Έτσι λέει μια παλιά παροιμία των μαφιόζων της Νέας Υόρκης. Αυτή μου ήρθε στο μυαλό όταν διάβασα αυτά που είπε ο Μπαρόζο στις 19 του μηνός στο κανάλι Euronews όπου απάντησε ζωντανά σε ερωτήσεις Ευρωπαίων πολιτών.
O πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ερωτηθείς για το «τι πρόκειται να γίνει στο εξής στην Ελλάδα», απάντησε ως εξής:
«Πρώτα απ' όλα ας ξεκαθαρίσουμε ότι η Ελλάδα δεν έφτασε σε αυτή την κατάσταση εξαιτίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Ελλάδα έφτασε σε αυτή την κατάσταση λόγω του μη βιώσιμου χρέους και των ελλειμμάτων που συσσωρεύτηκαν με την πάροδο των ετών. Αυτό που κάνει η ΕΕ είναι ότι δίνει την ευκαιρία στην Ελλάδα να αποφύγει τη χρεοκοπία. Τώρα, καταλαβαίνω ότι πολλά από αυτά τα μέτρα προσαρμογής είναι εξαιρετικά επώδυνα και ότι πράγματι οι Έλληνες έχουν κάνει τεράστιες προσπάθειες που ορισμένες φορές κάποιοι υποτιμούν. Και αναφέρομαι στα μέτρα που έχουν να κάνουν με τους μισθούς αλλά και σε άλλα μέτρα. Πιστεύω ότι είναι ζωτικής σημασίας για την Ελλάδα και για την ευρωζώνη να παραμείνει η Ελλάδα στο ευρώ. Για το σκοπό αυτό τα νέα μέτρα πρέπει να υιοθετηθούν το συντομότερο δυνατόν και παράλληλα η Ελλάδα πρέπει να επιδείξει ενεργητικότητα μέσω της χρήσης των κοινοτικών Ταμείων και μέσω της προώθησης των μεταρρυθμίσεων για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητάς της. Με αυτό τον τρόπο η Ελλάδα μπορεί να αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη, μόνο με την ανάκτηση της εμπιστοσύνης θα μπορέσουμε να δημιουργήσουμε βιώσιμες θέσεις απασχόλησης για τους λαούς της Ευρώπης και όχι μόνο».
Ο εν λόγω κύριος τα είπε αυτά την ίδια στιγμή που η χώρα του, η Πορτογαλία, από την οποία δραπέτευσε άρον, άρον, ενώ ήταν πρωθυπουργός για να γίνει πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και για μην τον μπουζουριάσουν για ακατονόμαστα σκάνδαλα, κυριολεκτικά φλέγεται από παλλαϊκές διαμαρτυρίες. Μια νέα «επανάσταση των γαρυφάλλων» φαίνεται να βρίσκεται εν τη γεννέσει της στην Πορτογαλία για να γλυτώσει ο λαός και η χώρα από τα διεθνή αρπαχτικά της συμμορίας του ευρώ. Αν την δούμε να γεννιέται, είναι απολύτως σίγουρο ότι ένα από πρώτα διεθνή εντάλματα που θα εκδοθούν από την νέα λαϊκή εξουσία θα είναι αυτό του Μπαρόζο. Όμως, μέχρι τότε, όπως ο καλός μαφιόζος έτσι κι αυτός εμφανίζει τις συμμορίτικες και εγκληματικές πρακτικές της ευρωζώνης ως μια απολύτως νόμιμη και αποδεκτή πολιτική. Το ψέμα βέβαια κυριαρχεί. Μας λέει λοιπόν ότι «η Ελλάδα δεν έφτασε σε αυτή την κατάσταση εξαιτίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Ελλάδα έφτασε σε αυτή την κατάσταση λόγω του ...
μη βιώσιμου χρέους και των ελλειμμάτων που συσσωρεύτηκαν με την πάροδο των ετών.» Μάλιστα. Για να δούμε τα στοιχεία. Στις 31/12/2001 το συνολικό δημόσιο χρέος της Ελλάδας ήταν περίπου 122 δις ευρώ. Είναι γνωστό ότι την 1/1/2002 μπήκαμε στο ευρώ και έως τις 31/12/2009 το δημόσιο χρέος της χώρας είχε εκτοξευθεί στα 298 δις ευρώ. Για να προσέξουμε πιο καλά αυτά τα στοιχεία. Η Ελλάδα μετά τον εμφύλιο, δηλαδή από το 1950 έως το τέλος του 2001 πέρασε μέσα από χίλια βάσανα και δεινά, αλλά δεν χρεοκόπησε. Γνώρισε εκτίναξη του δημόσιου χρέους της το οποίο βασίστηκε σε τρομακτικά καταχρηστικές πρακτικές τόσο από τους δανειστές της στο εξωτερικό, όσο και από το απόλυτα διεφθαρμένο σύστημα πολιτικής οικονομίας που ελέγχει την χώρα. Πόσο έφτασε το δημόσιο χρέος της χώρας μέσα στα 50 και πλέον χρόνια της μεταπολεμικής δραχμής; Τα 122 δις ευρώ. Πόσο δημόσιο χρέος προστέθηκε στην χώρα μέσα στα 7 χρόνια του ευρώ; 176 δις ευρώ! Δηλαδή τα 7 χρόνια του ευρώ πρόσθεσαν 44% περισσότερο δημόσιο χρέος στην Ελλάδα απ’ ότι τα προηγούμενα 50 μεταπολεμικά χρόνια της δραχμής. Είναι φυσιολογικό αυτό κ. Μπαρόζο; Είναι άσχετο με το γεγονός ότι η Ελλάδα εντάχθηκε στο ευρώ μετά από τις αφόρητες πιέσεις και τις μαζικές εξαγορές του ντόπιου πολιτικού προσωπικού από τα αρπαχτικά της ευρωένωσης; Ας πάμε και στα ποσοστά επί του ΑΕΠ. Το 1993-94 η Ελλάδα βρέθηκε με συνολικό δημόσιο χρέος μεγαλύτερο από το τέλος του 2009 και με ποσοστό εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους που ξεπερνούσε το 44% επί του ΑΕΠ. Με άλλα λόγια σε σύγκριση με το μέγεθος της οικονομίας μας, το δημόσιο χρέος του 1993-94 ήταν μεγαλύτερο απ’ ότι την χρονιά που επισήμως χρεοκοπήσαμε εντός ευρώ. Όπως επίσης και η πληρωμή τοκοχρεολυσίων είχε ξεπεράσει το επίπεδο του 2009-2010. Όλα αυτά βέβαια ήταν και παραμένουν αδιαφιλονίκητη κατάκτηση της μίας και μόνης (ευτυχώς!) κυβέρνησης του κ. Μητσοτάκη. Ο ευεργέτης αυτός της Ελλάδας, ως πρωθυπουργός κατέχει ένα μοναδικό ρεκόρ παγκόσμια: μέσα σε τρία χρόνια διακυβέρνησης τριπλασίασε το δημόσιο χρέος σε απόλυτα νούμερα και ποσοστά. Το ερώτημα που φυσιολογικά έρχεται στο νου του οποιουδήποτε έχει διαφυλάξει ακόμη ακέραια την κοινή του λογική είναι το εξής: Μα καλά, γιατί δεν χρεοκόπησε τότε επίσημα η Ελλάδα; Η απάντηση είναι εξαιρετικά απλή. Τότε είχαμε δραχμή. Το 80% και πλέον του δημόσιου χρέους ήταν δραχμικό και ο έλεγχος της εξαγωγής κεφαλαίου κρατούσε αποταμιεύσεις και κεφάλαια στο εσωτερικό της οικονομίας. Έτσι ακόμη και μια ολέθρια κυβέρνηση σαν αυτή του Μητσοτάκη, προκειμένου να μην χρεοκοπήσει επίσημα η χώρα, μπορούσε να τυπώσει επιπλέον χαρτονόμισμα για να πληρώνει τις οφειλές της εντός της χώρας, αλλά και να εκδίδει έντοκα γραμμάτια με υψηλό επιτόκιο για να δανείζεται από την εγχώρια κεφαλαιαγορά σε δραχμές. Αυτό έκανε η κυβέρνηση και γι’ αυτό δεν χρεοκόπησε η χώρα τότε. Η ένταξη στο ευρώ δεν κατάργησε μόνο το εθνικό νόμισμα, τη δραχμή, αλλά απελευθέρωσε και την κίνηση κεφαλαίου. Έτσι, οι κυβερνήσεις δεν μπορούσαν πια να κόψουν χρήμα για να πληρώσουν οφειλές όταν τα πράγματα γίνονταν σκούρα, ενώ τα κέρδη από την κερδοσκοπία με τα ομόλογα και τα έντοκα γραμμάτια δεν έμεναν στη χώρα, αλλά έφευγαν στο εξωτερικό. Επίσης με το ευρώ άρχισαν να εξανεμίζονται οι αποταμιεύσεις. Από το 2000, μετά την ληστεία του χρηματιστηρίου, τα ελληνικά νοικοκυριά αντιμετωπίζουν το πρωτοφανές: αρνητική ροπή προς αποταμίευση. Δηλαδή από τότε και μέχρι σήμερα τα νοικοκυριά όχι μόνο δεν μπορούσαν να βάλουν στην άκρη εισόδημα, αλλά το διαθέσιμο εισόδημά τους δεν επαρκούσε ούτε καν για τις βασικές καταναλωτικές τους ανάγκες. Κι έτσι προσέφευγαν όλο και περισσότερο στον ιδιωτικό δανεισμό για να συμπληρώσουν το ανεπαρκές τους εισόδημα. Έτσι οι κυβερνήσεις του «ισχυρού ευρώ» είχαν μόνο μια επιλογή: να δανείζονται διαρκώς από τις διεθνείς κεφαλαιαγορές σε νόμισμα που δεν έλεγχαν και να είναι έρμαια των συνθηκών που επικρατούν σ’ αυτές τις αγορές χωρίς να μπορούν να αντιδράσουν. Το αποτέλεσμα ήταν αναπόφευκτο και το γνώριζαν όλοι από την στιγμή που η χώρα βρέθηκε στο ευρώ: η επίσημη χρεοκοπία. Το μόνο που δεν μας ήταν γνωστό ήταν το πότε. Όσο οι κυβερνήσεις του «ισχυρού ευρώ» έβρισκαν να δανείζονται από τις διεθνείς κεφαλαιαγορές και οι τραπεζίτες, τα επενδυτικά κεφάλαια και οι γύπες των αγορών μπορούσαν να κερδοσκοπούν με την αναχρηματοδότηση του ελληνικού δημόσιου χρέους, τόσο έλεγαν ότι όλα είναι μέλι-γάλα. Όλα πήγαιναν πρίμα, ή τουλάχιστον έτσι μιας έλεγαν επίσημα ντόπιες κυβερνήσεις και όργανα της ευρωζώνης, μέχρις ότου έσκασε το μπαλόνι των δανείων σε παγκόσμιο επίπεδο και οι αγορές έκλεισαν για τα ελληνικά ομόλογα το 2009. Η εγχώρια κυβέρνηση χωρίς εθνικό νόμισμα, χωρίς έλεγχο στο τραπεζικό σύστημα και την κίνηση του κεφαλαίου, με τα εισοδήματα και τις αποταμιεύσεις εξασθενημένα όσο δεν έπαιρνε, είχε μόνο μία επιλογή: να πτωχεύσει επίσημα. Δεν της το επέτρεψαν οι ευρωπαίοι δανειστές και η ευρωζώνη. «Αυτό που κάνει η ΕΕ είναι ότι δίνει την ευκαιρία στην Ελλάδα να αποφύγει τη χρεοκοπία,» μας είπε ο Μπαρόζο και η μύτη του δεν έγινε σαν του Πινόκιο όταν ψευδόταν. Βλέπετε ο Μπαρόζο είναι επαγγελματίας του είδους και δεν έχει ενοχές σαν την μαριονέτα του παραμυθιού. Οι μαριονέτες της πολιτικής έχουν μάθει να είναι εξίσου αδίστακτες και απάνθρωπες, όσο και τα συμφέροντα που υπηρετούν. Ιδίως στις μέρες μας. Ποια είναι η αλήθεια. Η Ελλάδα και ο λαός της μπήκαν στον κλίβανο της ελεγχόμενης χρεοκοπίας, δηλαδή δεν επιτρέπεται στην χώρα να χρεοκοπήσει επίσημα όχι για το καλό του ελληνικού λαού, αλλά για να διαφυλαχτεί η αρτιότητα του ευρώ. Οι Έλληνες είναι σίγουρο ότι θα πεθάνουν ευτυχισμένοι. Γιατί η θυσία τους δεν θα πάει χαμένη. Τα υπερκέρδη των ευρωπαίων τοκογλύφων, κομπιναδόρων και κερδοσκόπων με το ευρώ θα είναι το μεγαλειώδες μνημείο που θα σκεπάσει τα κόκαλα ενός ολόκληρου λαού και τα ερείπια μιας ολόκληρης χώρας. Για να δούμε πώς μας γλυτώνει από την χρεοκοπία η ευρωζώνη. Την ημέρα που μίλησε και απάντησε σε ερωτήσεις Ευρωπαίων πολιτών ο κ. Μπαρόζο, δηλαδή στις 19 του μηνός, ξέρετε πόσο έφτανε το δημόσιο χρέος της Ελλάδας; Ήταν πάνω από 326,4 δις ευρώ σύμφωνα με τους υπολογισμούς του Bloomberg και του Economist Intelligent Unit. Ως ποσοστό επί του ΑΕΠ ξεπερνούσε το 159%. Για να κάνουμε την σύγκριση θυμίζουμε ότι το δημόσιο χρέος της χώρα στις 31/12/2011 ήταν 367,97 δις ευρώ, δηλαδή γύρω στο 167% του ΑΕΠ. Θυμίζουμε επίσης ότι τον Μάρτιο του 2012 ολοκληρώθηκε η αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους με «κούρεμα» 56% επί της ονομαστικής του αξίας. Θυμάστε τις θριαμβολογίες και τα πανηγύρια; «Αφαιρέσαμε από τις επόμενες γενιές ένα βάρος 100 δισ. ευρώ,» μας έλεγε και μας ξανάλεγε ο Βενιζέλος. Στο ίδιο πνεύμα, υποστήριξε στις 26/05/2012 ότι θα μπορεί στα απομνημονεύματά του να λέει ότι αφαίρεσε από τους ώμους του έθνους 106 δισ. ευρώ χρέη. «Είμαι ο υπουργός Οικονομικών που αφαίρεσε χρέος από τους ώμους του έθνους, ενώ πολλοί άλλοι υπουργοί πρόσθεσαν χρέος». Θυμάστε τι μας διαβεβαίωνε μετά την Σύνοδο κορυφής της 26/10/2011; Μας διαβεβαίωνε ότι «τα μέτρα για το 2011 και το 2012 είναι μέτρα που έχει ψηφίσει και έχει πάρει η Ελλάδα», ξεκαθαρίζοντας πως η συμφωνία για το «κούρεμα» δε θα φέρει νέα μέτρα. Απαντώντας σε ερώτηση για ενδεχόμενη νέα μείωση σε μισθούς και συντάξεις καθώς και σε νέα εισπρακτικά μέτρα, είπε πως «δεν πρόκειται να υπάρξουν νέα μέτρα για μισθούς και συντάξεις, εφόσον όσα έχουμε ψηφίσει εφαρμόζονται». Και μετά πλάκωσαν το Μνημόνιο Νο 2 και σήμερα η Ελλάδα και ο λαός της εκτελείται εν ψυχρώ για 11,9 δις ευρώ, μόνο και μόνο επειδή το ζητάνε ο δανειστές. Πόσο τελικά μειώθηκε το δημόσιο χρέος μέχρι σήμερα; Μόλις 11% σε απόλυτες τιμές και 7,8% σε ποσοστό του ΑΕΠ. Κι ακόμη δεν έχει τελειώσει το 2012. Μέσα σε 6 μήνες μετά την αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους, το εικονικό «κούρεμα» έχει εξανεμιστεί. Έως τις 31/12/2012 να δείτε που το δημόσιο χρέος της χώρας θα έχει πιάσει ξανά το επίπεδο προ του «κουρέματος» τόσο σε απόλυτα νούμερα, όσο και σε ποσοστό επί του ΑΕΠ. Για να καταλάβουμε την επιβάρυνση του δημόσιου χρέους μετά το «κούρεμα», αρκεί να πούμε τα εξής: Τα 326,4 δις ευρώ σημαίνουν ότι κάθε νοικοκυριό στην Ελλάδα χρωστά 81.600 ευρώ. Για να μπορέσει να πληρώσει αυτό το χρέος πρέπει να δίνει κάθε χρόνο τουλάχιστον 3.200 ευρώ σε τόκους και 29.100 ευρώ σε ληξιπρόθεσμους τίτλους. Σύνολο επιβάρυνσης 32.300 ευρώ για κάθε νοικοκυριό κατ’ έτος. Πόσα νοικοκυριά στην Ελλάδα μπορούν να σηκώσουν αυτό το βάρος; Σαν μέτρο σύγκρισης αναφέρουμε ότι το καθαρό διαθέσιμο εθνικό εισόδημα ανά νοικοκυριό στην Ελλάδα ανερχόταν το 2011 σε τρέχουσες τιμές στο ύψος των 42.000 ευρώ. Με άλλα λόγια το μέσο νοικοκυριό θα πρέπει να δαπανά το 77% του καθαρού διαθέσιμου εισόδημά του για να εξυπηρετηθεί το δημόσιο χρέος της χώρας μετά το «κούρεμά» του. Υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να εξυπηρετηθεί ένα τέτοιο χρέος; Ούτε κατά διάνοια. Ακόμη κι αν εξοντωθεί ο πληθυσμός της χώρας και πάλι είναι αδύνατο να συνεχιστεί αυτή η εγκληματική εξυπηρέτηση του χρέους. Και να θυμίσουμε ότι προκειμένου να «κουρευτεί» το δημόσιο χρέος λεηλατήθηκαν τα διαθέσιμα των ασφαλιστικών ταμείων και όλων των Νομικών Προσώπων που διατηρούσαν το ρευστό τους στην Τράπεζα της Ελλάδος. Τα ταμειακά διαθέσιμα ασφαλιστικών φορέων, επιμελητηρίων, συλλόγων, νοσοκομείων, ανώτερων ιδρυμάτων, κοκ, δημεύτηκαν αυθαίρετα και εν κρυπτώ από την Τράπεζα της Ελλάδος προκειμένου να αγοραστούν στην ζούλα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου από άγνωστους μέχρι στιγμής κατόχους προκειμένου κατόπιν να μπουν στο «κούρεμα». Το ίδιο έγινε με τους αποταμιευτές κατόχους ομολόγων που τους «κούρεψαν» χωρίς κανενός είδους αποζημίωση. Κι αν αυτό δεν σας αρκεί για να δείτε την συμμορία του ευρώ ως εγκληματίες κοινού ποινικού δικαίου, κοιτάξτε επίσης και στα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία του ισοζυγίου πληρωμών της χώρας.
Το επτάμηνο Ιανουαρίου-Ιουλίου του 2012 οι άμεσες επενδύσεις εμφάνισαν καθαρή εισροή ύψους 2,6 δισεκ. ευρώ (έναντι καθαρής εκροής 1,3 δισεκ. ευρώ την αντίστοιχη περίοδο του 2011). Ειδικότερα, οι άμεσες επενδύσεις στην Ελλάδα από μη κατοίκους εμφάνισαν καθαρή εισροή 2,3 δισεκ. ευρώ, ενώ οι άμεσες επενδύσεις στο εξωτερικό από κατοίκους Ελλάδος εμφάνισαν καθαρή εισροή 225 εκατ. ευρώ (αποεπένδυση). Στην κατηγορία των επενδύσεων χαρτοφυλακίου σημειώθηκε καθαρή εκροή ύψους 72,5 δισεκ. ευρώ (έναντι καθαρής εκροής 9,4 δισεκ. ευρώ την αντίστοιχη περίοδο του 2011). Αναλυτικότερα, καταγράφηκε εκροή κεφαλαίων αφενός λόγω της αύξησης των τοποθετήσεων κατοίκων σε ομόλογα και έντοκα γραμμάτια έκδοσης μη κατοίκων (περιλαμβανομένων ομολόγων του EFSF) κατά 39,8 δισεκ. ευρώ και αφετέρου λόγω της μείωσης των τοποθετήσεων μη κατοίκων σε ομόλογα και έντοκα γραμμάτια που έχουν εκδοθεί από κατοίκους Ελλάδος κατά 31,6 δισεκ. ευρώ. Επιπλέον, εκροή κεφαλαίων καταγράφηκε και λόγω της αύξησης των τοποθετήσεων κατοίκων σε χρηματοοικονομικά παράγωγα του εξωτερικού κατά 679 εκατ. ευρώ και σε μετοχές εξωτερικού κατά 230 εκατ. ευρώ. Εκροή ύψους 145 εκατ. ευρώ καταγράφηκε επίσης λόγω της μείωσης των τοποθετήσεων μη κατοίκων σε μετοχές εσωτερικού. Στην κατηγορία των "λοιπών'' επενδύσεων η καθαρή εισροή ύψους 76,1 δισεκ. ευρώ (έναντι καθαρής εισροής 24,4 δισεκ. ευρώ το αντίστοιχο επτάμηνο του 2011) οφείλεται κυρίως στην αύξηση των καθαρών δανειακών υποχρεώσεων του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα προς μη κατοίκους κατά 76,1 δισεκ. ευρώ (εισροή) και στη μείωση κατά 12,1 δισεκ. ευρώ των τοποθετήσεων των εγχώριων πιστωτικών ιδρυμάτων και θεσμικών επενδυτών σε καταθέσεις και repos στο εξωτερικό (εισροή). Ειδικότερα, ο καθαρός δανεισμός του τομέα της γενικής κυβέρνησης ανήλθε σε 75,1 δισεκ. ευρώ και αντανακλά τον ακαθάριστο δανεισμό του δημόσιου τομέα από το EFSF και το ΔΝΤ συνολικού ύψους 75,6 δισεκ. ευρώ. Οι εξελίξεις αυτές αντισταθμίστηκαν εν μέρει από τη μείωση των τοποθετήσεων μη κατοίκων σε καταθέσεις και repos στην Ελλάδα κατά 11,9 δισεκ. ευρώ (εκροή). Τι σημαίνουν όλα αυτά. Το κεφάλαιο φεύγει με μεγάλη ταχύτητα στο εξωτερικό για ασφαλή καταφύγια κερδοσκοπίας εν αναμονή της επίσημης πτώχευσης, ή κάποιου ανάλογου γεγονότος. Μάλιστα το ελληνικό δημόσιο φορτώθηκε μετά το «κούρεμα» με 75,6 δις ευρώ νέα δάνεια για να πληρώσει τραπεζίτες και κερδοσκόπους, οι οποίοι έτρεξαν αμέσως να τα βγάλουν στο εξωτερικό προκειμένου να τα διασφαλίσουν από τον γκρεμό που έχει οδηγηθεί η χώρα και ο λαός της. Κι ύστερα απ’ όλα αυτά έχουμε και τον Μπαρόζο που μας λέει ότι πρέπει να ευχαριστούμε την συμμορία του ευρώ για την «διάσωσή» μας. Τον βαράς, κύριε Πρόεδρε, ή δεν τον βαράς;
Δημοσιεύτηκε στο Χωνί, 23/9/2012
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου