Η Τουρκία: Ένας γίγαντας με πήλινα πόδια

από e-mail

Ο πολιτισμός αποτελεί αποτελεσματικό όπλο της ηγεμονίας που ασκεί ένα κράτος και εντάσσεται στην γενικότερη στρατηγική του. Αξίζει να αναλύσουμε και τον παράγοντα αυτόν, που συνήθως μένει εκτός συζήτησης, όταν πρόκειται για θέματα άσκησης εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής, γιατί θεωρείται ως μια παράμετρος που δεν έχει σχέση με την εξωτερική πολιτική. Μια τέτοια θεώρηση είναι παντελώς λάθος.

Φαίνεται πως η Τουρκία κατάλαβε καλύτερα την ιδεολογική – πολιτισμική ηγεμονία, που της δίνει προβάδισμα και στην γενικότερη πολιτική στρατηγική της, παράλληλα προς την στρατιωτική της ισχύ. Είναι σημαντικό να παρακολουθήσουμε εν συντομία τη στρατηγική αυτή και τις διαστάσεις της και την αναλύσουμε σε βάθος.¹

Πώς οι ιθύνοντες του καθεστώτος στην Άγκυρα οικειοποιούνται τον ελληνικό πολιτισμό και όχι μόνο, για να παίξουν το ρόλο της πολιτισμικής ηγεμονίας, εκμεταλλευόμενοι τον πολιτισμό αυτό, μας αποκαλύπτει η πολιτιστική στρατηγική του Νταβούτογλου. Η ιδεολογική - πολιτισμική ηγεμονία, για την οποία μίλησε ο Γκράμσι, προηγείται της πολιτικής ηγεμονίας. Μερικές επισημάνσεις στο θέμα αυτό είναι χρήσιμες, για να καταλάβουμε πώς διεξάγεται σε ένα άλλο επίπεδο η γεωστρατηγική πολιτική.

Σε συνέδριο των πρέσβεων του τουρκικού Υπουργείου Εξωτερικών, που έγινε στο Μάρντιν της νοτιοανατολικής Τουρκίας (18 Ιανουαρίου 2010) υπό την προεδρία του ΥΠΕΞ της Τουρκίας, Νταβούτογλου, ελέχθη από τον ίδιο, ότι στη σημερινή Τουρκία, οι Τούρκοι είναι οι συνεχιστές της ιστορίας των αρχαίων πολιτισμών, οι οποίοι αναμείχθηκαν με τον τουρκικό πολιτισμό και την τουρκική κουλτούρα.

Πρόκειται για την εξιδανίκευση και τη μεταφυσική δικαίωση της τουρκικής παρουσίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, οι οποίες παρουσιάζονται ως αναπόφευκτοι και σταθεροί ιστορικοί παράγοντες, αλλά και προτείνονται ως θετικά πρότυπα για τον μελλοντικό κόσμο.
Παρουσιάζεται μία ειδυλλιακή εικόνα της Τουρκίας ως εξισορροπητικού παράγοντα, ο οποίος είναι απαραίτητος για τη συμβίωση και την ανάπτυξη των λαών της περιοχής. 
Αυθαίρετα, αλλά με μεγάλη σιγουριά και πειστική αυτοπεποίθηση, ο κ. Νταβούτογλου ομιλεί για ένα ιστορικό βάθος, στο οποίο η Τουρκία έχει συστατικό ρόλο.

Προικίζεται έτσι η Τουρκία με μια αρχαία παράδοση, η οποία κατά τα λεγόμενα του κ. Νταβούτογλου είναι θεμελιώδης για την οθωμανική κουλτούρα. Εδώ ο μέντορας του Ερντογάν δηλώνει ότι στοχεύει στο να καταστήσει την Τουρκία κεντρικό πόλο όλων των πολιτισμών της Εγγύς Ανατολής.

Ο ίδιος το είπε ξεκάθαρα ( πιο καθαρά δεν γίνεται) στη συνέντευξη που έδωσε στις 6/3/2011 στην εφημερίδα της Νέο - Οθωμανικής προπαγάνδας του Αλαφούζου, «Καθημερινή», επεξηγώντας τη δική του επινόηση του στρατηγικού βάθους: «Πρόκειται για μια προσπάθεια να παρουσιαστεί το στρατηγικό όραμα και ο ρόλος που πρέπει να επιδιώξει η Τουρκία, κηρύσσοντας μια νέα προσέγγιση που ονομάζεται “στρατηγικό βάθος”, με γνώμονα την ενσωμάτωση περιοχών γειτονικών με την Τουρκία, εφόσον όλοι οι λαοί που ζουν στην ευρεία αυτή περιοχή έχουν κοινά πεπρωμένα, βασισμένα στη μακρά κοινή τους ιστορία». Ο ίδιος αναφέρθηκε σε άλλη ομιλία του στην αναβίωση του Νέο – Οθωμανισμού, μιλώντας τον Οκτώβριο του 2009 στο Σαράγιεβο: «Θέλουμε μια νέα Βαλκανική, που θα βασίζεται στον πολιτικό διάλογο, στην οικονομική αλληλεξάρτηση και συνεργασία, στην ενσωμάτωση, στην πολιτισμική αρμονία και ανοχή. Αυτά ήταν τα οθωμανικά Βαλκάνια. Θα επανεγκαθιδρύσουμε αυτά τα Βαλκάνια. Οι οθωμανικοί αιώνες των Βαλκανίων είναι μια επιτυχημένη ιστορία. Σήμερα πρέπει να την επαναφέρουμε».²

Σημαντικό στην περίπτωση είναι ότι ακόμη και ο Γραμματέας των ΗΠΑ Μπαν Κι Μουν, χειραγωγούμενο της πολιτικής των ΗΠΑ και εκτελεστικό τους όργανο, επαίνεσε τα νεο - οθωμανικά οράματα του Νταβούτογλου κατά την επίσκεψή του στις 22.5.2010 στην Κωνσταντινούπολη με τα ακόλουθα λόγια: «Αφήστε να ασπαστούμε το όραμα του ΥΠΕΞ της Τουρκίας (Νταβούτογλου)».

Η Νεο - Οθωμανική θεώρηση της πραγματικότητας με το δόγμα Νταβούτογλου δεν αναφέρεται μόνο στην Βαλκανική, αλλά επεκτείνεται και στις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες της Κεντρικής Ασίας. Ο μεγαλοϊδεατισμός του, που φτάνει τα όρια της ύβρεως, δηλαδή της υπερφίαλης αλαζονείας και έπαρσης, επεκτείνεται και στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή.³ Οι δηλώσεις του αποκαλυπτικές:

«Κοινωνίες με ριζικά αποδυναμωμένη και φθαρμένη εθνική συνείδηση, δεν έχουν πεδίο στρατηγικής λογικής, θέτουν σε κίνδυνο την ιστορική τους ύπαρξη, περιθωριοποιούνται στη διεθνή σκακιέρα».⁴

Ο μέντορας του πρωθυπουργού της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν, στοχοποιεί κατευθείαν και χωρίς περιστροφές τους Έλληνες, που έχουν «ριζικά αποδυναμωμένη και φθαρμένη εθνική συνείδηση».

Βέβαια υπαίτιο για την παρακμιακή αυτή πορεία της ελληνικής κοινωνίας, στην στρατηγική της υποχώρησης, όπως θα την ονόμαζα, είναι το κυρίαρχο συγκρότημα εξουσίας, του οποίου τους πολιτικούς του εκφραστές συναποτελούν το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία, συνεπικουρούμενα από όλες τις αποεθνοποιητικές δυνάμεις εξ αριστερών και δεξιών.⁵ Στην Κύπρο αντίστοιχα είναι το ΑΚΕΛ και το ΔΥ.ΣΥ.

Στην Ελλάδα συμβαίνει αυτό που τόνισε η Ρόζα Λούξεμπουργκ για τα διεφθαρμένα αστικά καθεστώτα: «Όταν πέσουν τα φράγματα και τα κατά συνθήκη στηρίγματα της ηθικής και του δικαίου, η αστική κοινωνία, της οποίας ο εσωτερικός νόμος είναι η πιο βαθιά ανηθικότητα, η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, βυθίζεται αμέσως και χωρίς σταματημό στη διαφθορά και στην αλητεία».⁶ Ασφαλώς αυτός ο γενικός αφορισμός ισχύει για την Ελλάδα και την παρασιτική της αστική τάξη και όχι μόνο.

Θεωρώντας ο κ. Νταβούτογλου ότι, σε αντίθεση με την Ελλάδα, η Τουρκία αντιπροσωπεύει ένα έθνος που αναδύεται με συγκροτημένη και σφριγηλή εθνική συνείδηση, εγείρει αξιώσεις προτύπου και παραδείγματος σε όλους τους τομείς: οικονομικό, κοινωνικό, στρατιωτικό, πολιτικό και πολιτισμικό.

Με την έννοια αυτή, προπαγανδίζει ότι είναι σε θέση και της ανήκει ο ρόλος να «επιβληθεί συμπατριωτικά», όπως λέει ο ίδιος, στα αποδυναμωμένα κράτη της περιοχής, λόγω της «εκ των έσω» φθαρμένης εθνικής τους συνείδησης και να τους υπαγάγει «απ’ έξω» στον αναδυόμενο Νέο – Οθωμανισμό, ως υποτελείς Νέο –Ραγιάδες.⁷

Ο εχθρός λοιπόν δεν είναι απ’ έξω, αλλά εντός των τειχών, γιατί οι κυρίαρχες δυνάμεις της παρασιτικής αστικής τάξης της πατρίδας μας ⁸ και οι «αριστεροδεξιοί» κολαούζοι τους, δημιουργούν στον ελληνικό λαό, στην Ελλάδα και στην Κύπρο, αλλά και στον Ελληνισμό ολόκληρο, το σύνδρομο του τρόμου και την ψυχολογία της υποταγής στον Νέο –Οθωμανισμό ⁹, προσπαθώντας να συντρίψουν το φρόνημά και το ηθικό των Ελλήνων.

Γιατί η προκοπή και η ύπαρξη ενός λαού, όπως απέδειξε η μακραίωνη ιστορία μας, βασίζεται πρωταρχικά στο φρόνημά. Αυτό το φρόνημα, το εθνικό φρόνημα, υποσκάπτεται

Όμως ποιος είναι αυτός ο αντίπαλος, τον οποίο οι εθελόδουλοι αποεθνοποιητές θέλουν να μας παρουσιάσουν ως αήττητο μπαμπούλα, προτρέποντάς μας να σκύψουμε το κεφάλι και να προσκυνήσουμε ως άλλοι Νέο – Ραγιάδες τον Νεο - Οθωμανό αφέντη;

Γιατί αποκαλώ την Τουρκία γίγαντα με πήλινα πόδια; Θέλω τάχα τεχνηέντως να τονώσω την ψυχολογία του Έλληνα, δημιουργώντας του μια ψευδή εικόνα της γείτονος, που τελικά, αν είναι αναληθής, θα δημιουργήσει μεγαλύτερη απογοήτευση και τρόμο;

Ο αναγνώστης θα κρίνει από τα γεγονότα που θα του παραθέσω κι’ ας βγάλει ο ίδιος τα συμπεράσματά του, πέρα και μακριά από τον ψυχολογικό πόλεμο που του γίνεται από τα περισσότερα Μέσα Μαζικής «Αποβλάκωσης» και Αποχαύνωσης», που ανήκουν στην ξενόδουλη, παρασιτική αστική τάξη της πατρίδας μας και έχουν χαρακτηριστικά γκεμπελικής προπαγάνδας. Στην άρχουσα αυτή τάξη, που υπηρετώντας τα ιμπεριαλιστικά σχέδια των «άσπονδων ατλαντικών και υπερατλαντικών φίλων μας», για να καρπούται κάτι από τη λεία, θέλει να μας υπαγάγει ως δορυφόρο στον Νέο – Οθωμανισμό του Νταβούτογλου.¹⁰

Ο δημοσιογράφος Σάββας Ιακωβίδης στην εφημερίδα της Κύπρου «Σημερινή», 27/12/2010, δημοσίευσε ένα άρθρο, που για την Ελλάδα είναι σημαντικό, αλλά πέρασε απαρατήρητο. Στο άρθρο αυτό, με τίτλο: «Αρχίζει η διχοτόμηση της Τουρκίας;», τονίζει ανάμεσα στα άλλα και τα εξής αποκαλυπτικά: «Επαναστατικά γεγονότα ενδέχεται να συντελεσθούν σύντομα στην περιοχή μας, με δραματικές και σεισμικές εκτυλίξεις σε όλη την Ευρύτερη Μέση Ανατολή και την Ευρασία». Και συνεχίζει: «Το Συνέδριο για τη Δημοκρατική Κοινωνία στο Ντιγιάρμπαρκιρ υιοθέτησε σχέδιο για τη Δημοκρατική Αυτονομία εντός των συνόρων της Τουρκίας με δικαίωμα αυτοοργάνωσης των Κούρδων. Το σχέδιο εισηγείται ένα νέο συμβόλαιο μεταξύ Τούρκων και Κούρδων, με τη λειτουργία τοπικού Κουρδικού Κοινοβουλίου, καθώς και ελεύθερα κουρδικά τοπικά συμβούλια.

Η Άγκυρα πανικοβλήθηκε και ο Τούρκος πρόεδρος Γκιουλ αποφάσισε να περάσει τις δύο τελευταίες ημέρες του χρόνου στο Ντιγιάρμπακιρ για να εκτονωθεί η κατάσταση, εξαιτίας της επίσημης χρήσης της κουρδικής γλώσσας από δήμους της ΝΑ Τουρκίας, της δημιουργίας δίγλωσσων επιγραφών και του αιτήματος για δημοκρατική αυτονομία…Ο βουλευτής του κόμματος, Μπενγκί Γιλντίζ, δήλωσε στην τουρκική «Χουριέτ» (22/12/2010) πως «αν η κυβέρνηση δεν λάβει σοβαρά υπόψη τις θέσεις μας, αν μας κλείσει, τότε κάποιοι μπορεί να πουν ότι «τα όπλα θα πάρουν τη θέση του διαλόγου», όπως έγινε πριν από λίγους μήνες…. Τι επιδιώκουν οι Κούρδοι; Αν ανακηρύξουν ανεξάρτητο κράτος στο Βόρειο Ιράκ, θα διεκδικήσουν εδάφη από την Τουρκία και διέξοδο στη θάλασσα. Αυτό θα σημαίνει δύο σεισμικές και καταλυτικές εξελίξεις για ολόκληρη την περιοχή: Πρώτον, την κατάρρευση του Ιράκ και την τριχοτόμησή του, με όλα τα συνεπακόλουθα για την περιοχή. Δεύτερον, τη διχοτόμηση της Τουρκίας, που είναι ο χειρότερος εφιάλτης της».

Το άρθρο αυτό επισημαίνει την πιθανή αντίδραση των ΗΠΑ: «Πώς θα αντιδράσουν σε ανακήρυξη κουρδικού κράτους και σε διχοτόμηση της Τουρκίας; Η απάντηση ίσως βρίσκεται σε ανάλυση Αμερικανού ειδικού, όπου επισημαίνεται ωμά ότι:
« Ένα ελεύθερο Κουρδιστάν, εκτεινόμενο από το Ντιγιάρμπακιρ στην Ταυρική, θα αποτελεί το πλέον φιλοδυτικό κράτος στην περιοχή μεταξύ Βουλγαρίας και Ιαπωνίας».¹¹

Στην περίπτωση των Κούρδων μιλάμε για έναν πληθυσμό 30 -35 εκατομμυρίων περίπου, όπως προαναφέραμε. Και να ήθελε ή Άγκυρα, κατά τη γνωστή της μέθοδο, να τους εξολοθρεύσει, όπως τους Έλληνες, τους Αρμένιους και τους Ασσύριους, να κάνει δηλαδή γενοκτονία, είναι αδύνατο να το πετύχει.¹²

Το καθεστώς της Άγκυρας σε σχέση με τους Κούρδους, βρίσκεται σ’ ένα τρομερό δίλλημα. Ή θα εκδημοκρατιστεί και δώσει στους Κούρδους, πιθανόν και σε άλλες εθνότητες, τη δυνατότητα να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, που μπορούν να φθάσουν έως και την απαίτηση για αυτοδιάθεση και αυτονομία, που μπορεί να σημαίνει και απόσχιση, ή θα γυρίσει σε αυταρχικές και κατασταλτικές δράσεις απέναντί του, που θα δημιουργούν διαρκή ένταση και ανωμαλία, όπως αποδεικνύουν και τα πρόσφατα γεγονότα. Αποτελεί για την Τουρκία ένα πρόβλημα ζωής και θανάτου της κεμαλικής Τουρκίας.

Τελικά μέσος δρόμος δεν υπάρχει, όπως δείχνουν και οι δηλώσεις του Γκιουλ για εκδίκηση εναντίον των Κούρδων του PKK, στις 19.10.2011. Τα λευκά κελιά στην Τουρκία είναι γεμάτα από Κούρδους και αντικαθεστωτικούς.

Ένα δεύτερο σημαντικό γεγονός που δεν έχει εκτιμηθεί από τους διάφορους αναλυτές είναι η αυξανόμενη αντιπαλότητα ανάμεσα στην Τουρκία και το Ισραήλ. Υπάρχουν ποικίλες προβλέψεις για την μελλοντική εξέλιξη αυτής της αντιπαλότητας, που οδήγησε μάλιστα και στο γνωστό επεισόδιο με το υποτιθέμενο πλοίο της ειρήνης Μαβί Μαρμαρά.¹³ Άλλοι πιστεύουν ότι θα βρεθεί τρόπος να διευθετηθεί το θέμα με κάποιο εύσχημο τρόπο, γιατί τα συμφέροντα των ΗΠΑ επιβάλουν τη συνεργασία των δύο κρατών. Άλλοι αντιθέτως ισχυρίζονται πως αυτή η αντιπαλότητα θα πάρει μόνιμο χαρακτήρα και θα δημιουργήσει μεγαλύτερες προστριβές στο μέλλον. Η σημερινή πραγματικότητα επιβεβαιώνει προς το παρόν την δεύτερη εκδοχή.

Σε ένα άρθρο της η εφημ. «Αυγή», αναλύει την πλήρη αλλαγή των συνθηκών στην περιοχή, με τίτλο: «Τουρκία - Ισραήλ: Το διαζύγιο», 2.9.2011.

«Με βάση λοιπόν τα ως άνω δεδομένα, η τουρκική πολιτική ηγεσία επιδεικνύει σταθερή αδιαλλαξία, μετρώντας “φίλους κι εχθρούς” στη Μέση Ανατολή, μέσα σε ένα περιβάλλον ευμετάβλητο όσο ποτέ. Εμμένει στις νεο-οθωμανικές της φιλοδοξίες, αυτοδεσμευόμενη στις φιλοαραβικές της επιλογές όχι μόνο για να ικανοποιήσει το ισλαμιστικό αίσθημα της τουρκικής κοινής γνώμης, αλλά και για να περισώσει την ενότητα της επικράτειάς της, έναντι πιθανών κουρδικών αξιώσεων αυτονομίας ή ανεξαρτησίας, στο πνεύμα “διαμαρτυρίας και ανατροπής” που κερδίζει ολοένα και περισσότερο έδαφος όχι μόνο στην γειτονική Συρία και στον υπόλοιπο αραβικό κόσμο αλλά και στα δυτικά think-tank, που δείχνουν να ακολουθούν τις εξελίξεις παρά να τις προβλέπουν.

Έτσι, δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν η Τουρκία να υπερασπίζεται τα δικαιώματα των αράβων πολιτών για ελευθερία και δημοκρατία από τη μια, ενώ από την άλλη να συνεχίζει την στρατιωτική της συνεργασία με το εβραϊκό κράτος.

Από την άλλη, τα συγκρουόμενα συμφέροντα με το Ισραήλ στο τομέα της ενέργειας, με επίκεντρο τα κοιτάσματα φυσικού αερίου της Κυπριακής ΑΟΖ και του Ισραήλ, που θα εξασφαλίσουν τόσο στην Κυπριακή Δημοκρατία όσο και στο Ισραήλ ενεργειακή αυτονομία σε βάθος χρόνου 150 ετών, δεν επιτρέπουν άλλη επιλογή παρά τη διάσπαση του άξονα Άγκυρας-Ιερουσαλήμ...

Οι νεο-οθωμανικές ασκήσεις επί χάρτου ακούγονται ευχάριστα στην κοινή γνώμη της γείτονος και ιδιαίτερα δημοφιλείς προς εσωτερική κατανάλωση. Άλλωστε, οι ισλαμιστικές κορώνες και οι εκδηλώσεις μουσουλμανικής αλληλεγγύης αποτελούν πρωτόγνωρα συστατικά για την μέχρι τώρα σταθερά προσανατολισμένη στα κεμαλικά ιδεώδη σύγχρονη Τουρκία.

Η εφαρμογή τους όμως και η επικράτηση του σύγχρονου τουρκικού μεγαλοϊδεατισμού στη Μέση Ανατολή και στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο κατά το δόγμα Νταβούτογλου, σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν εύκολη υπόθεση».¹⁴

Η άποψή μου είναι ότι όσο η Άγκυρα θέλει να παίζει το ρόλο του προστάτη των ισλαμικών κρατών και θα μένει συνεπής σ’ αυτή την πολιτική, το χάσμα ανάμεσα στην Τουρκία και το Ισραήλ θα βαθαίνει. Η αλήθεια αυτή, εν είδη νομοτέλειας θα επιβεβαιώνεται συνεχώς, έστω κι’ αν γίνονται προσπάθειες από το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ να γεφυρώσει το χάσμα, για λόγους γεωστρατηγικούς, όπως τονίσαμε σε άλλο σημείο.

Επιπλέον θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι το Ισραήλ είναι σε θέση να ελέγξει και να δημιουργήσει, οποτεδήποτε θέλει, προβλήματα στην Τουρκία για διάφορους λόγους από τους οποίους ο σημαντικότεροι είναι οι ακόλουθοι:

1. Το Ισραήλ διαθέτει ένα πανίσχυρο εβραϊκό λόμπι που συντάσσεται με τα συμφέροντα του ισραηλινού κράτους, εάν και εφόσον αυτά διακινδυνεύουν. Αυτό είναι δεδομένο, όσο κι’ αν στους κόλπους του τυχόν εξυφαίνονται κατά καιρούς κάποιες διαφορετικές αντιλήψεις και εκτιμήσεις και όσο κι’ αν η επίσημη εξωτερική πολιτική της Ουάσιγκτον προσπαθεί με διάφορους τρόπους να γεφυρώσει το χάσμα. Όσο λοιπόν η Τουρκία θα προσπαθεί να αυξάνει την επιρροή της στα μουσουλμανικά κράτη, τόσο το Ισραήλ θα απομακρύνεται από την «σύμμαχο» Τουρκία και θα προειδοποιεί και το ΝΑΤΟ να είναι επιφυλακτικό στα ανοίγματα της Τουρκίας προς το Ιράν και τη Συρία, που αποτελούν τους δεδηλωμένους αντιπάλους των ΗΠΑ.

2. Το Ισραήλ εκπαιδεύει, μαζί με τους Αμερικανούς, τις μυστικές υπηρεσίες και το στρατό του ανεξάρτητου κράτους των Κούρδων στο Βόρειο Ιράκ (Νότιο Κουρδιστάν), που δημιούργησαν βασικά οι Αμερικανοί με τη βοήθεια των Ισραηλινών. Ανά πάσα στιγμή είναι σε θέση να προκαλέσουν εκρηκτικές καταστάσεις μέσα στην ίδια την Τουρκία, ενισχύοντας και καθοδηγώντας το εργατικό κόμμα του Κουρδιστάν PKK (τα όπλα θα αντικαταστήσουν τη θέση του διαλόγου), που μπορούν να πάρουν και τη μορφή «τρομοκρατικών» δραστηριοτήτων, που είναι σε θέση να αποδιοργανώσουν τελείως το τουρκικό καθεστώς, αλλά και τα γειτονικά προς το Ισραήλ εχθρικά καθεστώτα, όπως αυτό του Ιράν και της Συρίας, που έχουν στην επικράτειά τους κουρδικούς πληθυσμούς. (Εκατομμύρια Κούρδοι ζουν στις μεγαλύτερες πόλεις της Τουρκίας). Γι’ αυτό ο Ερντογάν περιορίζεται σε ανέξοδους λεονταρισμούς ενάντια στο Ισραήλ. Γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν μπορεί να πράξει απολύτως τίποτε εναντίον του.

Το Ισραήλ παραμένει η μεγαλύτερη και ισχυρότερη στρατιωτική δύναμη στην περιοχή της Μέσης Ανατολής αδιαμφισβήτητα. Επιπλέον, αν απειληθεί η ύπαρξή του, διαθέτει και πυρηνικά όπλα, που δεν θα δίσταζε να τα χρησιμοποιήσει. Ενεργεί πάντοτε -και αυτό δεν έχει αλλάξει στην ιστορία του: «Πολλαπλό κτύπημα αντί απλού χτυπήματος».

Το Ισραήλ είναι πραγματικά ένα ανεξάρτητο κράτος, όπου ο πολίτης σέβεται το κράτος και το κράτος σέβεται τον πολίτη. Και αυτό σχεδόν σε «απόλυτη» μορφή. Δεν έχει καμία σχέση με το κομματικό παρακράτος του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας και το διαλυμένο και φαύλο κομματικό κράτος, που μας έφερε στο χείλος του γκρεμού. Επιπλέον είναι ένα κράτος με προχωρημένη τεχνολογία στα στρατιωτικά συστήματα και όχι μόνο. Τέλος είναι σε θέση ανά πάσα στιγμή, σε μια κρίσιμη εμπόλεμη κατάσταση (έκτακτη), να κινητοποιήσει όλο της το λαό, που είναι εκπαιδευμένος για την αποστολή αυτή, πέρα και από την συμπαράσταση που θα έχει από τις ΗΠΑ.

3. Το σχέδιο του αρχιτέκτονα της εξωτερικής πολιτικής Νταβούτογλου, να προσεταιριστεί τις μουσουλμανικές χώρες, έχει τεράστια προβλήματα, γιατί αυτός ο χώρος είναι διασπασμένος, με φοβερές αντιθέσεις και αντιπαλότητες και σκοντάφτει κυρίως σε δύο αξεπέραστα εμπόδια.

Το πρώτο έχει να κάνει με αυτή την ίδια την ισλαμική θρησκεία. Υπάρχουν θανάσιμες και αξεπέραστες αντιθέσεις μεταξύ των Σουνιτών και των Σιιτών. Σιίτες είναι οι κάτοικοι του Ιράν, και στην πλειοψηφία τους, οι του Ιράκ, κυρίως στο Νότο. Υπάρχει αγεφύρωτο μίσος μεταξύ τους, που φτάνει σε αιματηρές διενέξεις. Οι Ιρανοί ποτέ δεν θα επιτρέψουν στην σουνιτική Τουρκία να ασκήσει την επιρροή και την εξουσία της στον κόσμο των Σιιτών. Θα ήταν αδιανόητο να το επιτρέψει. Επιπλέον διαισθάνεται τον κίνδυνο που διατρέχει να περικυκλωθεί από καθεστώτα, που κυριαρχούν οι Σουνίτες, όπως είναι η Τουρκία, το Αφγανιστάν και Πακιστάν που ελέγχονται από τις ΗΠΑ. Ανάμεσα στο Ιράν και την Τουρκία υπάρχει μια κρυφή λυκοφιλία, γιατί επιπλέον η κάθε μία θέλει να δημιουργήσει και αυξήσει συγχρόνως τη ζώνη επιρροής της.

Η αντιπυραυλική συστοιχία που εγκατέστησε πρόσφατα η Τουρκία στα σύνορά της με το Ιράν, ήταν πρωτοβουλία της Τουρκίας και όχι των ΗΠΑ, όπως λανθασμένα εικάζεται. Αυτό προκύπτει μάλιστα από συνέντευξή του Μενσούρ Ακυκιούν, Τούρκου καθηγητή του Πανεπιστημίου Κουλτούρ της Κωνσταντινούπολης και Διευθυντή του Κέντρου Παγκόσμιων Πολιτικών Τάσεων, που παρακολουθεί από κοντά την τουρκική εξωτερική πολιτική και την περιοχή.

Ορισμένα αποσπάσματα από τη συνέντευξή του στην Νεσέ Ντουζέλ, που δημοσιεύτηκε στην εφημ. ‘Ταράφ”, στις 2/1/2012, με τον τίτλο «Κλείνουν οι πύλες της Τουρκίας στο νότο» είναι διαφωτιστικά, ακόμη και για τους άπιστους Θωμάδες:
«ΕΡ : Σε ποιο σημείο νομίζετε ότι βρίσκονται σήμερα οι σχέσεις Τουρκίας-Ιράν;
ΑΠ : Οι σχέσεις Τουρκίας-Ιράν δεν μπορεί να είναι πλέον λαμπρές. Το Ιράν είναι μια χώρα που κατέχει πυρηνικά όπλα. Ενώ εμείς είμαστε μια χώρα μέλος του ΝΑΤΟ και αντιλαμβανόμαστε το Ιράν ως απειλή. Αλλιώς δεν θα τοποθετούσαμε στο Κιουρετζίκ την αντιπυραυλική ασπίδα. Όταν αύριο το Ιράν θα έχει πυρηνικό οπλισμό, πράγμα που μοιάζει βέβαιο, τότε θα αποτελεί μια σοβαρή απειλή και για την Τουρκία, η οποία θα πρέπει να λάβει αντίστοιχα μέτρα. Αυτό σημαίνει την τοποθέτηση στρατού στα σύνορα, την τοποθέτηση πυραυλικών συστημάτων».

Πολύ σημαντική είναι και η επισήμανση που κάνει ο καθηγητής Γιάννης Μάζης, σχετικά με τις θρησκευτικές διενέξεις και αντιπαραθέσεις ανάμεσα στα μουσουλμανικά κράτη. Γράφει χαρακτηριστικά, ανάμεσα στα άλλα, εν είδη ρητορικών ερωτήσεων: «Γιατί άραγε το Κάιρο, λαμπρή έδρα του Αραβικού Χαλιφάτου με τους Άραβες Φατιμίδες Χαλίφες από το 909 έως το 1171 και τους Αβασίδες Χαλίφες από το 1261 έως το 1517, δηλαδή εν συνόλω πεντακόσια δέκα οκτώ έτη ενώ οι Οθωμανική δυναστεία κράτησε τη έδρα αυτή εκατό χρόνια λιγότερο και όλοι οι Άραβες ιστορικοί θρηνούν μέχρι σήμερα για το έτος 1517 όπου θεωρούν ότι κατελύθη το Χαλιφάτο, όταν ο τελευταίος Αβασίδης Χαλίφης εν Καΐρω, παρέδωσε την εξουσία του αναγκαστικώς στον Οθωμανό Τούρκο Σελήμ τον Α'; 5) Και εάν η Άγκυρα ενεθυμήθη οψίμως την Ισλαμική διακυβέρνησιν και το Χαλιφάτο¹⁵, τί να πουν δηλαδή τότε, οι Αιγύπτιοι Αδελφοί Μουσουλμάνοι, κατεξοχήν υποστηρικτές και πρώτοι θεωρητικοί στην νεότερη ιστορία του θεσμού αυτού όπως και γεννήτορες του διεθνούς ισλαμιστικού κινήματος από το 1928, στην Ισμαηλία της Αιγύπτου, υπό τον Χάσαν αλ-Μπάνα; Και μάλιστα σήμερα, όπου η δύναμη της Αδελφότητός των εκφράζεται ιδιαιτέρως αυξημένη στην, μετά Μουμπάρακ, Αίγυπτο;

Τούτων δεδομένων όμως, σημειώνουμε ότι ο δυτικός κόσμος αλλά και οι ΗΠΑ ειδικότερον, θα έβλεπαν με πολύ θετικόν όμμα την απεξάρτηση της ενεργειοβόρου ευρωπαϊκής βιομηχανίας από τους αραβομουσουλμανικούς και ιρανικούς υδρογονάνθρακες».¹⁶ 
Το δεύτερο αφορά τη Σαουδαραβία και τα εμιράτα που ελέγχονται, ή εν πάση περιπτώσει τα συμφέροντά τους ταυτίζονται με αυτά των ΗΠΑ και συνεπώς υπόκεινται έμμεσα και στην επιρροή του εβραϊκού λόμπι, στο βαθμό που αυτό καθορίζει την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ στην περιοχή. Μια τέτοια κατάσταση ισχύει πολύ περισσότερο για την Ιορδανία και την Αίγυπτο. Βασικά θα πρέπει να καταλάβουμε ότι η λεγόμενη αραβική άνοιξη είναι αμερικανοκίνητη, όπως αποκαλύπτουν τα γεγονότα.

4. Επιπλέον και αυτό επίσης δεν είναι αμελητέο, όλα αυτά τα κράτη, που ήταν κάτω από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, δεν μπορούν να συμβιβαστούν με μια έμμεση ή άμεση τουρκική επικυριαρχία, τη στιγμή που έκαναν αγώνες ενάντια στο καταπιεστικό αυτό καθεστώς, για να απελευθερωθούν.

5. Θα προσθέσουμε ότι η ανάμειξή της Άγκυρας στα μουσουλμανικά κράτη της πρώην Σοβιετικής Ένωσης μπορούν να δημιουργήσουν προστριβές με την Ρωσία, ακόμη και με την Κίνα, που δεν τους συμφέρει να το πράξουν.

6. Ακόμη θα τόνιζα ότι ή Τουρκία με τους γείτονές της, Αρμενία, Ελλάδα, Βουλγαρία έχει ανοιχτά μέτωπα.¹⁷ Η προσπάθειά της να τα βρει με την Αρμενία απέτυχε, αφήνοντάς την στα μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης έκθετη, λόγω των απειλών απέλασης των 100 χιλιάδων Αρμενίων, που απέμειναν στο έδαφός της. Ακόμη και με την Συρία, παρ’ όλη την επιφανειακή φιλία, υπάρχουν προβλήματα, που έχουν να κάνουν με την ιστορική τους διαδρομή (βλ. Αλεξανδρέττα) και με τα νερά των ποταμών Τίγρη και Ευφράτη, αλλά και με τους Κούρδους της Συρίας, που έχουν κάθε λόγο να ενωθούν με την αυτόνομη περιοχή των Κούρδων στο Βόρειο Ιράκ. Η καταπίεση των Κούρδων στη Συρία, που ζουν στα σύνορα με την Τουρκία και το Ιράκ είναι αφάνταστη. Η κατάσταση αυτή δεν δημιουργεί μόνο στη Συρία, αλλά και στην Τουρκία ένα επιπλέον πρόβλημα.

7. Τέλος το εβραϊκό λόμπι στην Αμερική μπορεί να ανατρέψει τις ισορροπίες στην Βουλή των Αντιπροσώπων και σε σύμπραξη με το αρμενικό και ελληνικό λόμπι να καταδικάσει την Τουρκία για την γενοκτονία των Αρμενίων και, αν ενεργήσουν οι Πόντιοι και το ελληνοαμερικανικό λόμπι, να καταδικάσουν και τη γενοκτονία των Ποντίων. Αυτά τα θέματα είναι ανοιχτά και καθορίζονται, όπως φαίνεται, από τη συμπεριφορά της Τουρκίας απέναντι στα γεωστρατηγικά συμφέροντας των ΗΠΑ και του Ισραήλ.¹⁸

Η Τουρκία λοιπόν θα αναγκαστεί, είτε να εγκαταλείψει την πολιτική Νταβούτογλου για τον εναγκαλισμό των μουσουλμανικών κρατών και να τα βρει με το Ισραήλ, είτε θα έχει πάντοτε την έχθρα του. Στην περίπτωση αυτή το Ισραήλ δεν συμπεριφέρεται σαν τους ψοφοδεείς και ριψάσπιδες Έλληνες πολιτικούς, Μπορεί να τους καταμαρτυρεί κανείς ο,τιδήποτε, αλλά δεν μπορεί να τους κατακρίνει, γιατί υπερασπίζονται τη χώρα τους, όπως και να το κρίνει κανείς αυτό το γεγονός. Στην πρώτη περίπτωση λοιπόν πάει στα σκουπίδια το στρατηγικό βάθος της πολιτικής Νταβούτογλου και στη δεύτερη θα έχει στο διηνεκές έναν ισχυρό αντίπαλο, που είναι αβέβαιο ή μάλλον είναι βέβαιο, τι προβλήματα μπορεί να προκαλέσει στην Τουρκία. Και στην περίπτωση αυτή δημιουργείται ένα σχεδόν άλυτο πρόβλημα.¹⁹

Το πιθανότερο είναι, σε μια δεδομένη στιγμή στο μέλλον, να προωθήσει το Ισραήλ με τη συμπαράσταση των ΗΠΑ τη δημιουργία ενός ενιαίου και ανεξάρτητου Κουρδικού Κράτους, με ενοποίηση, όπως λένε οι Κούρδοι, του Νότιου και Βόρειου Κουρδιστάν.²⁰

Τέλος και οι σχέσεις της Τουρκίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι ιδανικές. Η Ευρωπαϊκές χώρες έχουν ήδη καταλάβει ότι η πλήρης ένταξη της στην ευρωπαϊκή κοινότητα, θα προκαλέσει διαλυτικά φαινόμενα έως ακύρωση της συνοχής της, που ούτως ή άλλως, όπως γνωρίζουμε και λόγω της οικονομικής κρίσης και όχι μόνο, είναι επισφαλής.²¹ Απλώς η εμμονή της Ελλάδας αρχίζει να γίνεται για τους ευρωπαϊκούς εταίρους ανεξήγητη έως και ενοχλητική, μαζί με την αλαζονική και ορισμένες φορές προκλητική της στάση απέναντι στους Ευρωπαίους «εταίρους». Πώς είναι δυνατό να καταλάβει ένας λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος, ότι η Ελλάδα στηρίζει μετά πάθους ένα κράτος, που επιβουλεύεται παντοιοτρόπως την ύπαρξή του; Είναι κι’ αυτός ένας παραλογισμός της πολιτικής των ελληνικών κυβερνήσεων.

Σ' όλα αυτά προστίθεται και το γεγονός της εκμετάλλευσης του ορυκτού πλούτου των υδατανθράκων από το Ισραήλ και την Κύπρο και αύριο με βεβαιότητα και της Ελλάδας, που στηρίζεται από τις δυτικές δυνάμεις.

Συνεπώς η Τουρκία δεν είναι ο γίγαντας, όπως θέλει να την εμφανίσει ο Νταβούτογλου, ούτε ο ειρηνοποιός, αλλά ο υπερφίαλος επιβουλάτορας των γειτόνων του, με τις πρόδηλες επεκτατικές, εδαφικές και άλλες, διεκδικήσεις. Οι μελλοντικές εξελίξεις στην Τουρκία καθορίζονται σε μεγάλο βαθμό από την πολιτική των ΗΠΑ. Η Τουρκία δεν έχει πολλά περιθώρια να εναντιωθεί στους Αμερικανούς και να παίξει κάποιον ανεξάρτητο ρόλο. Όταν τους απαγόρευσε να περάσουν μέσα από τη χώρα τους για την εισβολή στο Ιράκ, το πλήρωσε με τη δημιουργία του ημιαυτόνομου κουρδικού κράτους στο Βόρειο Ιράκ. Η συμπεριφορά των ΗΠΑ εντάσσεται μέσα στα γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά σχέδιά τους στην περιοχή, που έχουν προτεραιότητα κάθε άλλης στρατηγικής. Η κατεύθυνσή τους από τα πριν, δεν είναι φυσικά δεδομένη. Εξαρτάται από παράγοντες που δεν είναι εμφανείς σήμερα. Οι εξελίξεις στο μέλλον θα δείξουν.

Όμως ένα είναι γεγονός τελικά και αυτό θέλουμε να καταδείξουμε ότι δηλαδή η Τουρκία δεν είναι άτρωτη, αλλά αντιθέτως πολλαπλώς ευάλωτη. Αυτήν την πραγματικότητα αποσιωπούν οι υποτελείς στα ντόπια και ξένα συμφέροντα ελληνικές κυβερνήσεις και οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης, που συνεργάζονται μαζί τους για να τρομοκρατούν τους Έλληνες πολίτες και να τους κάνουν παθητικούς δέκτες των άνομων σχεδίων τους.

Η τρομοκρατία που θέλουν να μας επιβάλουν παντοιοτρόπως τα υποτακτικά της Άγκυρας στην Ελλάδα και οι αποδομητές της εθνικής συνείδησης, δεν έχουν συνεπώς αντικειμενική υπόσταση.²²

1 Βλ. Δαμιανός Βασιλειάδης, Ο Μαρξ, ο Λένιν, ο Γκράμσι και η πολιτισμική ηγεμονία της Αριστεράς, εκδ. "ΚΨΜ", Αθήνα 2011, σ. 102.

2 Βλ. και σχετικό άρθρο στο περιοδικό «Επίκαιρα» 10.3. – 16.3.2011, τεύχος 7.

3 Είναι η γνωστή θεωρία που ασπάζονται και αρκετοί θιασώτες του Νέου - Οθωμανισμού στην Ελλάδα και όχι μόνο ότι κατά την Οθωμανική περίοδο ζούσαν οι Έλληνες και οι άλλοι κατακτημένοι λαοί με ειρήνη, ευημερία και ασφάλεια. Ας μη μας παραξενεύει ότι ακόμη και ο ίδιος ο Μαρξ, γεγονός κατά τα άλλα παράδοξο, για θεμελιωτή του Μαρξισμού, μιλάει περίπου με τον ίδιο τρόπο για τους υπηκόους της Οθωμανικής Τουρκίας. Την χαρακτηρίζει μάλιστα συγκεκριμένα "πατρική" και "ανεκτική".

4 Αχμέτ Νταβούτογλου, Στρατηγικό βάθος: Η διεθνής θέση της Τουρκίας, εκδ. «Ποιότητα», Αθήνα 2010, σ. 57. Πολύ σημαντικές είναι και οι απόψεις που εκφράζει ο Βασίλειος Μαρκεζίνης στα εθνικά μας θέματα που σχετίζονται και με την Τουρκία, που αξίζει να τα μελετήσει κανείς. Βλ. για το λόγο αυτό: Βασίλειος Μαρκεζίνης, Μια νέα εξωτερική πολιτική για την Ελλάδα, εκδ. «Λιβάνης», Αθήνα 2010, σ. 279 και Η Ελλάδα των Κρίσεων, ένα προσωπικό δοκίμιο, εκδ. «Λιβάνης», Αθήνα 2011. Σε πολλά θέματα η δική μας ανάλυση αποκλίνει από την ανάλυση του κ. Μαρκεζίνη, γιατί πιστεύουμε ότι στα συγκεκριμένα αυτά θέματα η ανάλυσή του είναι λανθασμένη, γιατί βασίζεται σε δεδομένα που έχουν στο μεταξύ αλλάξει.

5 Ένα μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς, μπερδεύοντας τον ιμπεριαλισμό με τον διεθνισμό, έχει οδηγηθεί στην απαξίωση και τελικά στην απομόνωση της από την ελληνική κοινωνία και την περιθωριοποίηση της. Κι’ αυτό, γιατί εγκατέλειψε την εαμική παράδοση, την παράδοση της ΕΔΑ και τον πατριωτισμό των Ελλήνων σε δεξιούς και ακροδεξιούς κύκλους. Τρανό παράδειγμα τα γεγονότα του Αγίου Παντελεήμονα και όχι μόνο. Στη σημερινή ζοφερή κατάσταση της Ελλάδας, η Νέα Δημοκρατία σε σχέση με το ΠΑΣΟΚ, φαντάζει αριστερή δύναμη. Η αντιλαϊκή πολιτική του ΠΑΣΟΚ έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Όμως η διαφορά τους είναι μόνο σε ασήμαντες λεπτομέρειες.

6 Βλ. Ρόζα Λούξεμπουργκ, Η ρωσική επανάσταση, εκδ. «Κοροντζή», Αθήνα 1978, σ. 83.

7 Η στρατηγική αυτή του Νταβούτογλου μας παραπέμπει στη θεωρία του Λένιν για την επαναστατική συνείδηση του προλεταριάτου, που δεν παράγεται από το ίδιο, αλλά από έξω, από τους αστούς διανοούμενους επαναστάτες.

8 Λαμπρό παράδειγμα εξαίρεσης αυτού του κανόνα αποτελεί ο επιχειρηματίας κ. Π. Εμφιετζόγλου.

9 Πολλοί στρατηγικοί αναλυτές υποστηρίζουν με το δίκαιό τους ότι ένα κράτος, για να διατηρήσει την εθνική του ανεξαρτησία, πρέπει να εξασφαλίζει τρία πράγματα: Πρώτον το φρόνημά, δεύτερον μια επαρκή αποτρεπτική ισχύ και τρίτον συμμαχίες.

10 Πρόσφατα αποκαλύφθηκε ότι ο εκδότης Χρήστος Λαμπράκης και ορισμένοι εφοπλιστές ήταν πράκτορες της Ιντέλιτζες Σέρβις. Γι’ αυτό και η δυστοκία στο φάκελο της Κύπρου και η τελική του απόκρυψη.

11 Peters Ralf: «Blood Brothers: «How a better Middle East Would Like» Armed Forces Journal, July 5, 2006.

12 Έχει καταφέρει με βομβαρδισμούς και την καταστροφή 3.000 χωριών, για να εκδιώξει από τις εστίες τους Κούρδους, λόγω κυρίως του αγωγού Μπακού – Τσεϊχάν. Όμως αυτή τους η ενέργεια δημιούργησε επιπρόσθετα προβλήματα στην κυβέρνηση του Ερντογάν.

13 Πρόκειται για το πλοίο, στο οποίο επιτέθηκαν οι Ισραηλινοί κομάντος και σκότωσαν Τούρκους πολίτες.

14 Στον ανωτέρω χάρτη βλέπουμε να ξετυλίγονται ανάγλυφα τα μεγαλοϊδετικά σχέδια της Τουρκίας, για την αναβίωση του Νεο -Οθωμανισμού. Στον χάρτη αυτόν δεν χρωματίζονται οι υπόλοιπες χώρες της Βαλκανικής, εκτός από την Ελλάδα, τις οποίες επίσης επιβουλεύεται η Τουρκία.

15 Βλ. Κυριακός Νικολάου-Πατραγάς, Χαλιφεία και Ισλαμική Διακυβέρνησις, Ηρόδοτος, Αθήνα 2011

91 Βλ. Γιάννης Μάζης, καθηγητής Τμήματος Τουρκικών και Σύγχρονων Ασιατικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, άρθρο του στην εφημ. «Εστία», 7.1.2012 με τίτλο: «Γεωπολιτική των υδρογονανθράκων και συνεργασία Ελλάδος - Κύπρου - Ισραήλ».

16

17 Ο Υπουργός της Τουρκίας δηλώνει ξεκάθαρα στο βιβλίο του Στρατηγικό βάθος, ότι πρόθεση της Τουρκίας είναι να ενσωματώσει τους από αυτήν αποκαλούμενους Τούρκους της Βουλγαρίας και Ελλάδας στην επικράτειά της. Έχουν δημοσιευτεί και αντίστοιχοι χάρτες.

18 Ο γνωστός δημοσιογράφος Μεχμέτ Αλί Μπιράντ σε πρόσφατο άρθρο του στην Χουριέτ, 23/12/2010, προσπαθεί, στο πνεύμα της πολιτικής του Ερντογάν, να υποβαθμίσει το θέμα.

19 Σημαντική επισήμανση αποτελεί η στροφή πρώην υποστηρικτών της Τουρκίας στο Ισραήλ, ανάμεσα στους οποίους συγκαταλέγονται διανοούμενοι και πολιτικοί αναλυτές, που πριν λίγο καιρό ήταν διαπρύσιοι υποστηρικτές της συμμαχίας Τουρκίας – Ισραήλ και τώρα είναι εναντίον.

20 Ήμουν είκοσι χρόνια πρόεδρος της «Ελληνοκουρδικής Ένωσης Φιλίας» και είμαι σε θέση να γνωρίζω τα πράγματα από μέσα.

21 Αυτή τη στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και κυρίως των κύριων πρωταγωνιστών της, δηλαδή της Γερμανίας και Γαλλίας που αποκλείουν οποιαδήποτε μορφή ένταξης, παρά μόνο ειδικής σχέσης, έχει καταλάβει και η ίδια η Τουρκία. Μόνο οι ελληνικές κυβερνήσεις επιμένουν στην ένταξη, γιατί εκτελούν εντολές «άνωθεν», που βλάπτουν ωστόσο τα συμφέροντα της πατρίδας μας.

22 Η παρουσία του Γιώργου Παπανδρέου στο Ερζερούμ στις 7 Ιανουαρίου, είναι, αν μη τι άλλο, ύποπτη. Τι δουλειά έχει ένας πρωθυπουργός στη σύνοδο των τούρκων διπλωματών; Και μάλιστα, όπως σε άλλο άρθρο μου τόνισα, η σύνοδος στο Ερζερούμ έχει συμβολικό χαρακτήρα.«Θα πρέπει να του υπενθυμίσουμε πως στην συγκεκριμένη πόλη έλαβε χώρα (23 Ιουλίου με 7 Αυγούστου 1919) το καθοριστικό συνέδριο των Κεμαλικών στο οποίο και τέθηκαν οι “νομικές” βάσεις, μέσω της διακήρυξης που συνομολογήθηκε, για την πλήρη εκκαθάριση όχι μόνο του Ελληνισμού αλλά κάθε άλλου “μη Τούρκου” από την Μικρά Ασία», όπως αποκάλυψε το Ελληνικό Φόρουμ, 2/1/201. Βλ. και σχετικό μου άρθρο, αναρτημένο στο ιστολόγιό μου με τίτλο: «Ο νέος πρέσβης της Τουρκίας στην κυβέρνηση της Τρόικας στην Ελλάδα φέρει το όνομα: Γιώργος Παπανδρέου».