Του Σεβ. Μητροπολίτου Πατρών Χυσοστόμου Παιδιά στο Άγιο Όρος
Πρίν από λίγες ημέρες βρέθηκα στό Άγιον Όρος προσκεκλημένος τής Ιεράς Μονής Καρακάλλου γιά τήν πανήγυρη τών Αγίων Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου καί Παύλου, στό όνομα τών οποίων τιμάται τό Καθολικό τής Μονής.
Όσες φορές καί άν βρεθή κάποιος, στό Περιβόλι τής Παναγίας, αισθάνεται σάν νά ευρίσκεται εκεί γιά πρώτη φορά, αφού ο τόπος είναι αγιασμένος από τήν χάρη τού Θεού... τήν παρουσία καί τίς πρεσβείες τής Υπεραγίας Θεοτόκου καί τίς προσευχές μυριάδων αγίων Πατέρων, οι οποίοι εγκαταβίωσαν επί τόσους αιώνες στό αγιώνυμο Όρος, αλλά καί τίς δεήσεις όλων όσοι ασκούνται εκεί σήμερα.
Γι’ αυτό, ο άγιος αυτός τόπος, έλκει τίς ψυχές τών ανθρώπων, οι οποίοι κουρασμένοι, ιδιαίτερα σήμερα από τόν κόπο καί τό βαρύ φορτίο μιάς ψεύτικης κοσμικής ζωής, ζητούν μέσα από κάποιες «αποδράσεις», νά βρούν αναψυχή, ηρεμία καί γαλήνη.
Έτσι εξηγείται τό γεγονός, ότι κάθε ημέρα, ιδιαίτερα κατά τούς θερινούς μήνες, πού καί τά σχολεία έχουν διακοπές, εισέρχεται στό Όρος πλειάς ανθρώπων, στήν πλειονοψηφία τους νέοι.
Αυτό διεπίστωσα κατά τίς ημέρες τής προσκυνηματικής μου παραμονής στό Άγιο Όρος καί ιδιαιτέρως καθ’ όλην τήν διάρκεια τής Ιεράς Πανηγύρεως τής γεραράς καί σεβασμίας Μονής τού Καρακάλλου.
Οι προσκυνητές πολλοί, από διάφορα μέρη τής Ελλάδος. Η αυλή τής Μονής σού έδιδε τήν εντύπωση ενός χώρου, ο οποίος είχε ετοιμασθή ειδικά νά υποδεχθή νέους ανθρώπους καί νά τούς εισαγάγη μέ τρόπο πνευματικό στό Καθολικό, όπου η μυσταγωγία είναι ξεχωριστή καί ο νούς ξεκολλάει από τά γήινα, γιά νά βρεθή σέ σφαίρες ουράνιες.
Παιδιά τά οποία στόν κόσμο, ζούν ένα «κοσμικό» βίο καί ευρίσκονται σέ άλλους ρυθμούς, αμέσως εγκλιματίζονται σέ ένα ξεχωριστό τρόπο ζωής. Από τήν συνήθη βοή, βρίσκονται στήν ησυχία καί στή γαλήνη. Από τό προσπέρασμα ανθρώπων «αγνώστων» πού δέν σηκώνουν τά μάτια τους, νά δούν ποιός περνάει δίπλα τους, εκτός άν τό ενδιαφέρον τους κεντρίζει η περιέργεια ή οι ταπεινές επιθυμίες, βρίσκονται μπροστά σέ ανθρώπους, οι οποίοι αισθάνονται, ότι μέ όσους συναντώνται ως προσκυνηταί στό Μοναστήρι, είναι σάν νά γεννήθηκαν καί νά μεγάλωσαν στό ίδιο σπίτι.
Από εκεί πού δέν ακούνε «καλημέρα» αυτά τά παιδιά καί αισθάνονται, εν πολλοίς, αφόρητη μοναξιά, βρίσκονται μπροστά σέ χαρούμενα πρόσωπα, πού παρά τά ασκητικά τους χαρακτηριστικά, αναπαύουν μέ τήν καθαρή καί γαλήνια ματιά τους. Ο χαιρετισμός εγκάρδιος, τό ενδιαφέρον πνευματικό, η φιλοξενία ολόψυχη.
Βεβαίως ανάμεσα στούς νέους, αλλά καί τούς άλλους προσκυνητάς υπάρχουν εκείνοι πού έχουν πνευματική παιδεία, από τόν πνευματικό τους πατέρα καί από άλλους πνευματικά καλλιεργημένους ανθρώπους, οι οποίοι δέν απολείπουν, ευτυχώς, από τόν κόσμο καί αποτελούν πνευματικές οάσεις σέ ώρες «καύσωνος» μεγάλου.
Τό «σόκ» είναι δυνατό, η εμπειρία συγκλονιστική καί πρωτόγνωρη γιά τούς νέους οι οποίοι επισκέπτονται γιά πρώτη φορά τό Άγιο Όρος. «Καί τί δέν έχω ακούσει», μού είπε ένας φοιτητής, «γιά τό Άγιο Όρος. Θετικά καί αρνητικά. Καί επειδή θέλω νά είμαι ειλικρινής, τά περισσότερα ακούσματα, από φίλους καί γνωστούς σέ διάφορες συζητήσεις, ήταν αρνητικά. Όμως, αυτό ήτο κυρίως, πού μέ ώθησε περισσότερο, ώστε νά βρεθώ σήμερα εδώ. Ήθελα νά διαπιστώσω μέ τά ίδια μου τά μάτια, «πώς είναι» τό Άγιο Όρος. Ήθελα νά δώ αυτούς τούς «απόκοσμους», «τούς ριψάσπιδες τής ζωής κλπ.», πού κλείστηκαν στά Μοναστήρια, ενώ θά μπορούσαν νά προσφέρουν από άλλη σκοπιά καί από άλλες θέσεις στήν κοινωνία».
• Ήλθε η ώρα γιά τήν Ιερά Αγρυπνία τής Πανηγύρεως. Άρχισε ο μεγάλος Εσπερινός μέ τούς χορούς τών Αγιορειτών πατέρων, νά ψάλουν τά αργά κατανυκτικά αγιορείτικα μέλη, πού σέ κάνουν νά λησμονής, ότι είσαι στή γή μεταξύ ανθρώπων, αλλ’ ότι στόν ουρανό ευρίσκεσαι, όπου τό Φώς τό αιώνιο, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός καί οι Θείοι αυτού Θεράποντες, ως αστέρες πάμφωτοι μέ πρώτη τήν Υπεραγία Θεοτόκο, υμνούν μετά τών Αγγελικών Δυνάμεων τήν Τρισήλιο δόξα Του.
Οι επίγειοι άγγελοι, οι μοναχοί, μέ τά κεριά καί τήν «ευχή» φωτίζουν τό σκοτάδι τού κόσμου καί βοηθούν τίς ψυχές, νά βρεθούν σέ πνευματικούς αναβαθμούς.
Κράτησε όλη τήν νύχτα η Αγρυπνία, μέ τήν μικρή διακοπή κατά τήν ώρα τής Λιτής, όπως συνηθίζεται στό Άγιο Όρος. Αλλά τί λέγω «διακοπή», αφού οι πατέρες συνεχίζουν τήν υμνολογία στό Καθολικό. Απλώς εδόθη η ευκαιρία σέ κάποιους, νά γευθούν, ένα κέρασμα μοναστηριακό καί τήν παραδοσιακή ρακή γιά τόν «κόπο» τής Αγρυπνίας πού μαζί μέ τήν τράπεζα, θά τελείωνε τήν άλλην ημέρα στίς 9.30, μέ τήν κοσμική ώρα.
Εκεί, μέσα στό κατανυκτικό, ξεχωριστό, ουράνιο κλίμα, στό κλίμα τής πνευματικής ανατάσεως καί ουράνιας μυσταγωγίας, τής θείας καί πρωτόγνωρης γιά κάποιους εμπειρίας πού προσφέρει η ευωδία τού τόπου, τό θυμίαμα, αλλά καί τά χαριτόβρυτα Λείψανα τών Αγίων καί οι θαυματουργές Εικόνες, μέ σκυφτό τό κεφάλι, σάν αγγελικές πλέον καί όχι ανθρώπινες φιγούρες, αυτά τά νέα παιδιά βιώνουν, πιστεύω απολύτως, μέ τό δικό τους τρόπο, ξεχωριστά, τήν ουράνια χάρη.
Ήλθε η ώρα τής ουράνιας «αμοιβής», τής μετοχής στό Ποτήριο τής Ζωής. «Μετά φόβου Θεού, πίστεως καί αγάπης προσέλθετε». Πέρασαν πρώτα οι Μοναχοί, ακολούθησαν «οι κοσμικοί», όσοι ήταν έτοιμοι γιά τήν Θεία Κοινωνία, κατά τήν τάξη. Καθώς κρατούσα τό Άγιο Ποτήριο στά χέρια μου καί μετέδιδα τόν Άρτο τής Ζωής, έβλεπα τά νέα παιδιά, νά προσέρχωνται μέ συγκλονισμό, πόθο καί ζήλο ιερό, επιθυμία σφοδρά τής κοινωνίας μέ τόν Θεό, γιά νά γευθούν τού Παναγίου Σώματος καί τού Τιμίου Αίματος τού Σωτήρος Χριστού. Τά πρόσωπα έλαμπαν φωτισμένα από τό φώς τών κεριών καί τών καντηλιών καί έδιδαν απλά καί ελεύθερα, χωρίς νά μπορούν νά τό κρύψουν, τήν αίσθηση τής πληρότητος καί τού «ουρανίου χορτασμού».
Καί κατά τήν ώρα τής τραπέζης, ξεχωριστά είναι τά βιώματα γιά τούς νέους. Εκεί στήν μοναστηριακή τράπεζα, ο άνθρωπος αισθάνεται ή μάλλον βιώνει τήν αλήθεια, ότι είναι, «μικτός προσκυνητής επόπτης τής ορωμένης κτίσεως καί μύστης τής νοουμένης» (Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος).
Ο νέος πού μού μίλησε στήν αρχή, μέ ξανασυνάντησε. Τόν ήκουσα μετά πολλής προσοχής. Σάς μεταφέρω, όσα μού είπε στή συνέχεια καί τά συμπεράσματα δικά σας.
«Δέν έφυγα, ούτε λεπτό από τήν Ακολουθία. Δέν βγήκα όλη τή νύχτα από τήν Εκκλησία. Δέν αισθάνθηκα, ότι κουράστηκα. Στόν κόσμο έξω, δέν μπορώ νά κρατήσω ανοιχτά τά μάτια μου. Έχω διασκεδάσει πολύ, μαζί μέ φίλους μου σέ διαφόρους χώρους, ημέρα καί νύκτα. Έχω κάνει διακοπές μέ παρέες, σέ διάφορα μέρη τής Ελλάδος. Ποτέ δέν έχω αισθανθή αυτό τό ρίγος ψυχής, αυτό τό δέος, τήν μοναδική εμπειρία πού έζησα, ευρισκόμενος γιά πρώτη φορά στό Άγιο Όρος. Αυτοί «οι απόκοσμοι», «οι φυγόπονοι», μέ κέρδισαν μέ τό βλέμμα τους, μέ τήν ηρεμία τού προσώπου τους, μέ τόν εγκάρδιο χαιρετισμό.
Βρήκα ένα άλλο τρόπο ζωής, άκουσα μέσα μου μιάν άλλη φωνή, συνάντησα «ανθρώπους», ένοιωσα ότι δέν είμαι μόνο σάρκα, ύλη, απόλαυση κοσμική. Μάλλον σήμερα ανακάλυψα τήν άλλη διάσταση, τήν πνευματική μέσα μου, η οποία τόσα χρόνια είχε καλυφθή από τήν τέφρα τής κοσμικής μέριμνας καί ακαταστασίας...».
Τό βράδυ τής ιδίας ημέρας, μετά τόν μεθέορτο Εσπερινό καί τά κτητορικά (τό μνημόσυνο γιά τούς κτήτορες τής Μονής), σέ ένα αίθριο έγινε μιά συνάντηση μέ μεγάλη ομάδα Φοιτητών πού βρίσκονταν στό Μοναστήρι. Κάπου μαζί μέ τά άλλα παιδιά, είδα καί τόν νέο, πού μού είπε τά παραπάνω λόγια. Πολλά από τά παιδιά είχαν ξαναπάη στό Άγιο Όρος. Όλα διεβεβαίωσαν, ότι κάθε φορά «πού επιτρέφουν» εκεί, στόν τόπο τής Παναγίας, είναι σάν νά πάνε γιά πρώτη φορά.
Φεύγοντας, μέ χαιρέτησε μέ σεβασμό ο πρώτος συνομιλιτής μου καί έσκυψε νά μού ασπασθή τό χέρι, λέγοντάς μου:
«Δέσποτα, βοηθήστε μας νά ζήσωμε ένα άλλο τρόπο ζωής, βοηθήστε μας νά ακούσωμε μίαν άλλη φωνή. Δώστε μας ελπίδα, δύναμη καί παρηγοριά. Ανοίξτε μας δρόμο...»
Συγκινημένος από αυτή τήν συνάντηση καί τό όλο κλίμα τής λαμπράς καί φωτοφόρου πανηγύρεως, είπα δυό λόγια από τά βάθη τής ψυχής μου, στόν νεαρό συνομιλητή μου: «Μή φοβάσαι παιδί μου. Ο Θεός δέν αφήνει κανένα απαράκλητο. Σήμερα φώτισε καί απάλυνε τήν δική σου καρδιά. Αύριο άλλου, άλλων παιδιών.
Συνέχισε, παιδί μου, νά διηγήσαι τίς συγκλονιστικές εμπειρίες πού έζησες στό περιβόλι τής Παναγίας καί νά τίς κάνης τρόπο ζωής. Εσύ μέ τήν απλότητά σου, τήν νεότητά σου καί τόν δικό σου τρόπο, θά κάνης πολύ μεγαλύτερο καλό απ’ ότι θά κάνωμε εμείς. Εμείς παιδί μου, σάς περιμένομε μέ ανοιχτή τήν αγκαλιά, νά σάς προσαγάγωμε στόν ουράνιο Νυμφίο, στό Ποτήριο τής Ζωής...».
Στό μυαλό μου ήλθαν τά λόγια τού Αγίου Θεοδώρου τού Στουδίτου γιά τό δικό μας χρέος: «Υπέρ τού κόσμου προσευχόμεθα ελεούντες καί οικτίροντες τούς εν διαστρόφω βίω ζώντας, τούς εν αιρέσεσι, τούς εν πλάνη εσφιγμένους, τούς εν έθνεσιν εσκοτισμένους...».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου