Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη
Η «προοδευτικιά» μόδα είναι λίγη αμφισβήτηση του Έθνους και της Ιστορίας του, λίγη λαθρολαγνεία και μπόλικος καθεστωτικός «αντιρατσισμός».
Η τηλεοπτική χλαπάτσα που βιώνουμε μες στην παρακμή της μεταπολιτευτικής παράγκας έχει πάντως τις εμβληματικές φιγούρες της. Πχ, την μεγαλύτερη ασσύμετρη απειλή κατά του εθνικισμού, του ιμπεριαλισμού, του καπιταλισμού και της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, μετά τον Ρούντυ Ντούτσκε, την Αφροδίτη Αλ Σαλέχ και την ΟΑΚΚΕ. Τον αναμαλλιασμένο μπαρμπα Θωμά, άλλως Πέτρο Τατσόπουλο, την ζωντανή απόδειξη αυτού που είπε κάποιος: «Οι εκλογές στην αστική δημοκρατία είναι ποσοτική κι όχι ποιοτική διαδικασία». Έχει δε συγγράψει δεκαεπτά βιβλία. Τα περισσότερα, κατά την ταπεινή γνώμη του γράφοντος βιβλιοφάγου, συνιστούν οικολογικό έγκλημα. Κλαις τα δεντράκια που κοπήκανε για να γίνει το χαρτί να τυπωθούν αλλά γούστα είναι αυτά. Κατά πληροφορίες απειλεί ότι θα γράψει και δέκατο όγδοο.
Κανονικά, τα προϊόντα της αριστερόστροφης διανοίας του, θα έπρεπε να πωλούνται στα φαρμακεία και να τον βραβεύσει η Ένωση Νευρολόγων. Κανένας χημικός ερευνητής ή γιατρός δεν έκανε τόσα πολλά για την αϋπνία των Ελλήνων. Αντί να χαπακώνεσαι, να πίνεις τήλιο ή να μετράς ματαίως προβατάκια, ρίχνεις ένα κεφαλαιάκι Τατσόπουλο και πριν φτάσεις στο παρασύνθημα κοιμάσαι σαν μωρό στην αγκαλιά της μάνας του μετά το θηλασμό. Άλλα είπαμε, γούστα είναι αυτά. «Τα σκουπίδια του ενός είναι ο θησαυρός κάποιου άλλου», λένε οι αμερικάνοι.
Για άγνωστους λόγους, για τους οποίους είναι αρμόδιες άλλες επιστήμες από την δική μου, είναι τηλεοπτικώς ζοχαδιακός, όπως απέδειξε προεκλογικά το ρεσιτάλ ημιμαγκιάς Κολωνακίου που πούλησε on camera στον ψύχραιμο κι ευφυή κ. Σταυρίδη. Με το κρινένιο χεράκι του, ο προοδευτικάριος κονφερασιέ του «1821» στο ΣΚΑΙ, που έκανε πλακίτσα στο facebook για τον gay Κολοκοτρώνη και τον αρραβωνιαστικό εραστή του, χτυπούσε το χέρι του συνομιλητή του, τον αγριοκοίταζε σαν θυμωμένο πεκινουά σε μπαλκόνι και του ‘ριξε κι ένα μπινελίκι φεύγοντας. Τόλμησε βλέπετε να αμφισβητήσει την σωτηρία των «Κολασμένων της Γης» από τον Ροβεσπιέρο των μπαρμπα Θωμάδων, που μπορεί να πιει ολόκληρο καπουτσίνο με μια ρουφηξιά και να σκέφτεται ταυτόχρονα τον ανασκολοπισμό των καπιταλιστών. Ο Φρανς Φανόν στο ομώνυμο βιβλίο του δεν προέβλεψε, πως όλα εκείνα που περιέγραφε, θα τα ίσιωνε μια μέρα ο άνθρωπος που έκατσε στα ίδια βουλευτικά έδρανα με την Σελήνη της «Λάμψης», τον Παύλο Χαϊκάλη και τον Γιώργο Πάντζα. Ο τελευταίος όμως, για να είμαι δίκαιος, είναι γιος αληθινού αριστερού ποιητή, του Σπύρου, εργαζόταν σε κατάστημα υφασμάτων, φοιτώντας παράλληλα σε Νυχτερινό Γυμνάσιο και πέρασε με άριστα στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Ο μπαρμπα Θωμάς ακόμη το παλεύει το πτυχιάκι των πολιτικών επιστημών.
Ο πολυπράγμων τηλεπαναστάτης του ΣΥΡΙΖΑ είχε συγγράψει και δυο σενάρια για τον κινηματογράφο. Το ένα ήταν για την ταινία «Οι απέναντι» του Πανουσόπουλου. Την είδα πιτσιρικάς, γιατί ως παλιοεθνικιστής βλέπω σχεδόν όλες τις ελληνικές παραγωγές, και γιατί έπαιζε ο παιδικός μου έρωτας, η Μπέτυ Λιβανού και μια ταλεντάρα της γενιάς του, ο σπουδαίος Άρης Ρέτσος αλλά ήταν τόσο βαρετή η πλοκή, που αν ο Πανουσόπουλος αφιέρωνε απλά δυο ώρες να δείχνει την Λιβανού και τον Ρέτσο να παίζουν ξερή, θα είχε κόψει περισσότερα εισιτήρια. Δεν ξέρω τι είχε πιάσει τον καλό Γιώργο Πανουσόπουλο αλλά μάλλον του πέρασε. Έτσι δυστυχώς δεν συνέγραψε ο μπαρμπα Θωμάς τα σήκουελ «Οι από πάνω» και «Οι από κάτω». Ο κολοφώνας του όμως θα ήταν «Οι από πίσω», αφιερωμένο στον τεμαχιστή της Ιστορίας των Ελλήνων, τον Γιάννη Αλαφούζο…
Προ ημερών είχε γράψει στο HOTDOC του Κώστα Βαξεβάνη ένα πράμα για τη βία όπου έλεγε, μεταξύ άλλων, πως «…πριν από 15 χρόνια ένας κοντοπίθαρος ληστής μου απέσπασε μεταμεσονύκτια ένα πεντοχίλιαρο κραδαίνοντας στη μούρη μου μια σιδηρογροθιά». Ο θαραλλέος μαχητής κατά του εθνικισμού και του ρατσισμού υπέκυψε, διότι όπως έγραψε σε δεύτερο πρόσωπο για τον εαυτό του «…εσύ ήσουν μεθυσμένος και είχες προγραμματισμένες διαλέξεις μπροστά σου, δεν μπορούσες να εμφανιστείς ξαφνικά με την μούρη κρέας (στην περίπτωση του κοντοπίθαρου)…» . Πέρα από τον διακρινόμενο ρατσισμό κατά των κοντών, ο συγγραφεύς προφανώς είναι λίγο κοκέτης και οπαδός του ρηθέντος «του δειλού η μάνα δεν έκλαψε ποτέ». Οπότε προκειμένου να του χαλάσει την μόστρα ο «κοντοπίθαρος», αντί να γίνει Τσακ Νόρρις, έκανε λεβέντικα ό,τι θα έκανε και η διακεκριμένη συνάδελφος του, Μπάρμπαρα Κάρτλαντ. Τουμπεκί ψιλοκομμένο. Είμαι όμως σίγουρος πως άμα τελειώσουν οι διαλέξεις, έχει πιει μόνο καφέ και τον ξαναπετύχει τον «κοντοπίθαρο», θα του δείξει. Εκτός αν στο μεταξύ έχει ψηλώσει…
(Δημοσιεύεται στην “Δημοκρατία της Κυριακής)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου