Κρίση και περιφερειακός ηγεμονικός ιμπεριαλισμός - του κ. Χριστόδουλου Γιαλλουρίδη

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2012/01/blog-post_232.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+InfognomonPolitics+%28InfognomonPolitics%29#.TwCaY3r4KNU

Η ΑΡΑΒΙΚΗ Άνοιξη που διέρχεται, όπως θα έπρεπε να αναμένεται, μια χαώδη φάση ενός αλλόφρονου αλληλοσπαραγμού «όλων εναντίον όλων» και στην οποία δεν παρεμβαίνει κανείς από τους εμφανιζόμενους ως παγκόσμιους ηγεμόνες της σταθερότητας και της ειρήνης και όπου πρωτίστως απούσα είναι η Ευρώπη ως Ευρωπαϊκή Ένωση, κράτη που διεκδικούν τον ρόλο του περιφερειακού ηγεμόνα επιδιώκουν να πείσουν και το καταφέρνουν μέχρις ενός σημείου, διεθνείς παράγοντες (ΗΠΑ) και άλλες περιφερειακές δυνάμεις, όπως η Σαουδική Αραβία, πως έχει την ικανότητα, την δύναμη και την γνώση της αποτελεσματικής παρέμβασης σε εξελισσόμενες κρίσεις όπως αυτή της Συρίας.
Η Τουρκία καταφέρνει να παίζει ένα πολλαπλά έξυπνο χαρτί και προς τον διεθνή παράγοντα, αλλά και προς την ίδια την δημοσιότητα της Μέσης Ανατολής, πως είναι παράγοντας σταθερότητας, πως μπορεί να εξάγει το επιτυχές μοντέλο του παντρέματος του Ισλάμ με την κοσμική εξουσία, δηλαδή τον δυτικό πολιτικό πολιτισμό και έναν ιδιαίτερο τύπο δημοκρατίας, καλλιεργώντας παράλληλα ειδικές σχέσεις τόσο με τους ισλαμιστές, όσο και με τους κοσμικούς, προωθώντας τον πολιτικό και ευρύτερο ρόλο της στο νέο καθεστώς που διαμορφώνεται στη Μέση Ανατολή και αναπτύσσεται επαναστατικά, δηλαδή ανατρεπτικά, ραγδαία.

Η Άγκυρα προσπαθεί να εξασφαλίσει την πολιτική εξουσιοδότηση της ΕΕ, για να λειτουργεί ως εκπρόσωπος του διεθνούς παράγοντα στις διαπραγματεύσεις που έγιναν, θα γίνουν και θα γίνονται στα υπό διαμόρφωση καθεστώτα της Μέσης Ανατολής. Επεδίωξε πρόσφατα να συμμετάσχει στη σύνοδο των υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ, όπου ευτυχώς απετράπη η συμμετοχή και έμμεση νομιμοποίηση της ως ευρωπαϊκή δύναμη, από την παρέμβαση της Κύπριας υπουργού Εξωτερικών, της κυρίας Ερατώς Κοζάκου- Μαρκουλή.

Στο πλαίσιο αυτής της παρεμβατικής πολιτικής η Άγκυρα έχει θέσει υπό τον έλεγχό της την συριακή αντιπολίτευση, την οποία περιθάλπει, χρηματοδοτεί, εκπαιδεύει και εξοπλίζει. Ο στόχος, εν προκειμένω, δεν είναι η δημοκρατία και ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Συρία και στις άλλες περιοχές όπου ανατρέπονται τα παλαιά καθεστώτα, αλλά η προτεκτοροποίηση της Δαμασκού από την Άγκυρα, πράγμα που θα δημιουργούσε ένα ντόμινο επιρροής σε ολόκληρη την Μέση Ανατολή, δημιουργώντας ταυτόχρονα και ένα ισχυρότατο δίλημμα ασφάλειας για το Ισραήλ και όχι μόνο. Τις τελευταίες μέρες, μάλιστα, ο κύριος Νταβούτογλου, θεωρητικός της τουρκικής ηγεμονίας των «μηδενικών προβλημάτων», ζήτησε την έγκριση του διεθνούς παράγοντα για να επέμβει στη βοριο- ανατολική Συρία, ώστε να ελέγξει την ροή των προσφύγων και να οδηγήσει το καθεστώς Άσσαντ σε πτώση.

Η Τουρκία πλασάρει παντού το δυτικό κοσμικό και ταυτόχρονα μουσουλμανικό πρόσωπό της, διακηρύσσει παντού ότι είναι μια δημοκρατική χώρα που διαμορφώνει αυτή την εποχή και τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις της για να αποκαταστήσει την δημοκρατική της εικόνα ως κράτος δικαίου στα αγωνιούντα προς τούτο μάτια των ευρωπαίων και δυτικών παρατηρητών.

Φυσικά, όλη αυτή η ιστορία ενός σύγχρονου τουρκικού δημοκρατικά πολιτισμένου κράτους, ξεχνά μόνιμα την συνεχιζόμενη εδώ και 26 χρόνια καθημερινή σφαγή Κούρδων μαχητών της ελευθερίας , των ατομικών ελευθεριών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κυρίως, δε, της προστασίας των μειονοτήτων ως συλλογικό αγαθό. Η μεταρρυθμιστική κυβέρνηση Ερντογάν ετοιμάζει αναθεώρηση του συντάγματος που υποτίθεται αποσκοπεί στην ενδυνάμωση των κανόνων δικαίου που προστατεύουν τις μειονότητες και κατοχυρώνουν ατομικές ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπερ αποτελεί απλά στάχτη στα μάτια γιατί τίποτα σχετικό δεν συμβαίνει.

Οι Τούρκοι ξέρουν καλά πως η δυτική υποκρισία της πολιτικής αρκείται στην διακήρυξη προθέσεων και δεν ενδιαφέρεται να ελέγξει την πραγμάτωσή τους. Το πιο τραγικό που συμβαίνει σήμερα στην Τουρκία, πιο σωστά γίνεται σήμερα κατανοητά αντιληπτό, είναι το δράμα χιλιάδων κουρδικών οικογενειών όπου μάνες και κόρες είναι στο κουρδικό αντάρτικο, ενώ οι γιοι υπηρετούν στον τουρκικό στρατό και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που βρέθηκαν παιδιά χωρίς την θέλησή τους να πολεμούν γονείς και αδερφές, τους γιους τους, σε ένα απάνθρωπο πλαίσιο εξαναγκαστικού εμφύλιου.
http://www.philenews.com/digital/