Το θέατρο του Νέου Κόσμου (που βρίσκεται στο Φιξ) είναι από τα θέατρα στα οποία πηγαίνεις με κλειστά τα μάτια. Πάντα θα δεις κάτι καλό∙ για την ακρίβεια από καλό ως αριστούργημα. Και συνήθως είναι έργα με κοινωνικοπολιτικό υπόβαθρο, ή έργα που τουλάχιστον θα σε προβληματίσουν και θα σε κάνουν να σκεφτείς... Προς το παρόν, έχω δει τρεις παραγωγές του θεάτρου (“Παρέλαση” “Pillowman” “Ορφανά”) και είναι όλες η μία καλύτερη από την άλλη....
«Τα ορφανά»
Για τις δύο πρώτες έχουμε μιλήσει. Ας πούμε τώρα για τα «Ορφανά», που παίζονται για δεύτερη χρονιά (μέχρι και τις 8/1/) στην κεντρική σκηνή του θεάτρου∙ πρόκειται για ένα ψυχολογικό θρίλερ με πολιτικές διαστάσεις, που θριάμβευσε στο Φεστιβάλ Εδιμβούργου 2009, παίρνοντας δύο βραβεία.
Τα έργα του Ντέννις Κέλλυ (ο οποίος το 2009 ανακηρύχτηκε ο καλύτερος ξένος συγγραφέας από γερμανικό περιοδικό) δεν προσφέρονται για εύκολη θέαση: μιλούν για το πώς η βία μπορεί να ξεσπάσει στα πιο απίθανα μέρη...εν προκειμένω στην τραπεζαρία ενός μεσοαστικού σπιτιού!
Ένα τέτοιο έργο είναι “τα Ορφανά”, που νομίζεις ότι γράφτηκε για την περιοχή του Αγ. Παντελεήμονα, ή για μία άλλη, ανάλογη, γειτονιά, κι όταν ξεκινάει η παράσταση, δεν μπορείς να φανταστείς ποιά θα είναι η εξέλιξη του έργου. Η ξενοφοβία, ο ρατσισμός, η βία, ο ψυχολογικός πόλεμος, εντός και εκτός εστίας, το καλό και το κακό, τα όρια του καθενός είναι όσα θίγονται σε αυτό το κλιμακούμενο θρίλερ δωματίου, που όσο περνάει η ώρα γίνεται όλο και πιο συναρπαστικό και σκληρό!
Η παράσταση με ενθουσίασε αν και έχω δύο ενστάσεις: μια με την μετάφραση. Δεν μπορείς να μεταφέρεις στην ελληνική γλώσσα αυτούσιες συχνές επαναλήψεις λέξεων, που δεν θα έλεγε ένας Έλληνας. Γενικά οι περισσότερες μεταφράσεις έχουν μεγάλο πρόβλημα με την απόδοση λέξεων όπως fuck και oh my goοdness! Η δεύτερη ένστασή μου ήταν με τον ρόλο του αδερφού. Δεν ξέρω αν ο συγγραφέας αναφέρει ότι είναι ελαφρά καθυστερημένος ή ήταν σκηνοθετική πρόταση του Β.Θεοδωρόπουλου. Αν το ζητάει, τότε ο Όμηρος Πουλάκης ήταν εξαιρετικός. Μήπως, όμως, παρουσιάστηκε έτσι ο ρόλος για να δικαιολογηθεί η συμπεριφορά, η δική του και της αδερφής του, σε ένα Ελληνικό ίσως τοπίο; Ούτε αυτό βέβαια, είναι αθέμιτο, αλλά μπορεί να αποπροσανατολίζει τον θεατή στην ερμηνεία των κινήτρων των ηρώων. Ήθελε ο σκηνοθέτης να δείξει ότι μπορεί κάποιος να γίνει ρατσιστής και χωρίς να το καταλάβει; Πόσοι, εξάλλου, Έλληνες είναι, αλλά ούτε καν πιστεύουν κάτι τέτοιο για τον εαυτό τους;
Και οι τρεις ηθοποιοί Μιχάλης Οικονόμου (ο οποίος τιμήθηκε με τον σταυρό του Δημήτρη Χορν για την παράσταση «Σφαγείο»), Μαρία Κίτσου, Ομ.Πουλάκης, έδιναν ρεσιτάλ ερμηνείας, όντας δύο ώρες συνέχεια επί σκηνής, εκβιάζοντας ο καθένας με τον τρόπο του, ο αδελφός την αδελφή, η αδελφή τον σύζυγό της και αντίστροφα, μιλώντας έτσι για την ενδοοικογενειακή βία με το πρόσχημα της αστικής εξωτερικής βίας!!
Σ’ ένα απόλυτα αφαιρετικό σκηνικό, που ίσως παρέπεμπε σε δωμάτιο ανάκρισης, με τους εξαιρετικούς φωτισμούς του Σάκη Μπιρμπίλη που θύμιζαν φωτισμούς ή πλάνα από χιτσκοκικά θρίλερ και τις μουσικές νύξεις του Σταύρου Γασπαράτου, οι τρεις νεαροί ηθοποιοί, με μόνο όπλο τους τον λόγο, καταλύουν σιγά σιγά τις αρχές τους όταν αργά και σταδιακά αποκαλύπτεται η αλήθεια.
«Ο Αμερικανός»
Ένας εκπληκτικό μονόπρακτο παίζεται μέχρι τέλος του χρόνου στο Ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης», στην Πειραιώς. «Ο Αμερικανός», ένα έργο γραμμένο από τον Παπαδιαμάντη το 1871, που δεν πιστεύει κάποιος πόσο σύγχρονο είναι, κι ένα από τα λίγα διηγήματά του με happy end, γίνεται θεατρική παράσταση για έναν ηθοποιό και για έναν μουσικό. Ο εξαιρετικός ερμηνευτής (και σκηνοθέτης εδώ) Θανάσης Σαράντος, κάνοντας διάλογο με ένα πιάνο, καταφέρνει να σε μεταφέρει σε μια αλλοτινή εποχή χωρίς σκηνικά, με μοναδικά εργαλεία ένα παλτό και μία βαλίτσα (θυμηθείτε και τον επίσης εξαιρετικό «Ξεπεσμένο Δερβίση» του ίδιου συγγραφέα που παρουσιάζει ο Ντέλλας στο Βρυσάκι)! Η συνδρομή της μουσικής και των ήχων, από τον συνθέτη Λάμπρο Πηγούνη, είναι αναφαίρετο στοιχείο της παράστασης και ο τρόπος που ο ίδιος χρησιμοποιεί το πιάνο και τις χορδές του είναι παράσταση από μόνο του. Το έργο μιλά για την ανθρώπινη μοναξιά και την καχυποψία απέναντι σε οτιδήποτε άγνωστο ή φαινομενικά «ξένο». Ο ήρωας είναι «ξένος μέσα στον κόσμο του» γιατί δεν είναι ούτε ξένος, ούτε Αμερικάνος, αλλά ένας Έλληνας μετανάστης. Η επιτυχημένη παράσταση παίζεται για τρίτη συνεχόμενη χρονιά, ενώ η ψηφιακή της έκδοση σε Αudiobook μόλις έγινε διαθέσιμη στο Apple iTunes Store η hi-tech εκδοχή της για την επέτειο των 100 χρόνων από το θάνατο του «αγίου των ελληνικών γραμμάτων», Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη (1851-1911).
«Δουλειά δεν είχε ο διάολος.... δεν έχουμε κι εμείς»
Και μετά την ξενοφοβία, ας πάμε σε μια σύγχρονη κωμωδία, το «Δουλειά δεν είχε ο διάολος.... δεν έχουμε κι εμείς». Πρόκειται για μια επιθεώρηση που ανεβάζουν απόφοιτοι της σχολής “Μέλισσα”, Δευτερότριτα στο θέατρο Παραμυθίας, στον Κεραμεικό. Η παράσταση αποτελείται από εννιά αυτοτελή νούμερα (εξού και είναι επιθεώρηση και όχι σάτιρα, όπως αναφέρουν) που καυτηριάζουν την πολιτική κυρίως, αλλά και την κοινωνική κατάσταση αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, από την μαθήτρια και τον λαϊκό μεσοαστό πνιγμένο στα χρέη από τις πιστωτικές, μέχρι τον wanna be τραγουδιστή και τους κατασκηνωτές στο Σύνταγμα. Αξίζουν συγχαρητήρια σε αυτά τα νέα παιδιά για τις ερμηνείες και τα κείμενά τους (που έχουν γραφτεί από τους ίδιους). Αρνητικό είναι η μεγάλη διάρκεια της παράστασης και το τελευταίο κομμάτι που είναι περιττό. Όμως, το γέλιο βγαίνει, όχι απλά αβίαστα, αλλά όλη η αίθουσα τρανταζόταν στην πρεμιέρα από τα γέλια και τα χειροκροτήματα, ακόμα και όταν οι ηθοποιοί μιλούσαν επί σκηνής. Γιατί απλά μιλά στον καθένα μας και για τον καθένα μας. Εξάλλου και στο πρόγραμμα αναφέρουν ότι πρωταγωνιστούν οι συνήθεις ύποπτοι: εγώ, εσύ, αυτός...
ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ (από τα προηγούμενα άρθρα που θα βρέιτε στο site):
Τenorman show: «Opera Chaotique» bar Faust
«Η Παρέλαση», «Τhe Pillowman» Θέατρο του Νέου Κόσμου
AbOvo : «Το ΊΔΡΥΜΑ» » πολυχώρος Bios
«I will survive» Θησείον
«Ο Μαρξ στο Σόχο» Ιλίσια
«Κολχάας» Τόπος Αλλού
«Ο ξεπεσμένος Δερβίσης» Βρυσάκι
«Αν αργήσω, κοιμήσου» 104 Θέατρο Κέντρου Λόγου & Τέχνης
«Ιστορίες metRoπάθειας» studio Μαυρομιχάλη
«Ντε Σαντ. Στη Ζυστίν» Φούρνος
«Caveman» Coronet
FilmSpirit του Χρήστου Μωραΐτη
Το νου σου στο Μαρούλι !
Άλλη μια εβδομάδα του Δεκέμβρη που είναι παραφορτωμένη! Η εμπροσθοφυλακή των studios βρίσκεται στην πρώτη γραμμή και πυροβολεί ακατάπαυστα με μοναδικό στόχο (τι άλλο;) το μαρούλι, το μπικικίνι, το μπαγιόκο, το χαρτί, το γρασίδι, την ταπετσαρία… Ελληνιστί the money! Πολλές ταινίες κάνουν άνοιγμα αυτήν την εβδομάδα και τολμώ να ομολογήσω πως οι περισσότερες από αυτές θα με διασκέδαζαν υπό την θαλπωρή των Χριστουγέννων! Σου παραθέτω όσες μου έκαναν περισσότερο “κούκου”, για δεις που αξίζει να φυτέψεις το… μαρούλι!
Επικίνδυνη Αποστολή- Πρωτόκολλο: Φάντασμα
Ο τίτλος της τέταρτης ταινίας της σειράς, χωρίς ακρωνύμια και άνω-κάτω τελείες, υπονοεί ένα reboot αλά «Dark Knight». Με το πρόσωπο καλυμμένο από μια κουκούλα στην πρώτη επίσημη αφίσα, ο Τομ Κρουζ επιστρέφει ως Ίθαν Χαντ με ανανεωμένη ομάδα και καινούργιο συνεργάτη (τον υποψήφιο για Όσκαρ για τα «Hurt Locker» και «The Town», Τζέρεμι Ρένερ), κομμένο και ραμμένο για να τον αντικαταστήσει αν αποφασίσει κάποτε να εγκαταλείψει το ρόλο του. Τα πράγματα, όμως, είναι τώρα δύσκολα για την IMF, την οργάνωση που αναλαμβάνει επικίνδυνες αποστολές για λογαριασμό της αμερικανικής κυβέρνησης, αφού κατηγορείται ότι εμπλέκεται στο βομβαρδισμό του Κρεμλίνου και πρέπει να “καθαρίσει” το όνομά της. Στη σκηνοθεσία ο Μπραντ Μπερντ κάνει το «ζωντανό ντεμπούτο» του, μετά τα βραβευμένα με Όσκαρ animation «Ο Ρατατούης» και «Οι Απίθανοι». Αυτό το franchise δεν θα αυτοκαταστραφεί τελικά ποτέ.
Σκηνοθ.: Μπραντ Μπερντ. Με τους Τομ Κρουζ, Τζέρεμι Ρένερ, Σάιμον Πεγκ, Πόλα Πάτον, Τομ Γουίλκινσον, Βινγκ Ρέιμς.
Ο Άλβιν και η Παρέα του 3
Ο Άλβιν, ο Σάιμον, ο Θίοντορ και οι Τσίπετς κάνουν διακοπές σε ένα πολυτελές κρουαζιερόπλοιο, που έχουν μετατρέψει σε προσωπικό τους παιδότοπο, όταν ναυαγούν σε ένα ερημονήσι. Ενώ ο Ντέιβ γίνεται πυρ και μανία, τα χαριτωμένα ζωάκια κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα: τραγουδούν, χορεύουν και γενικώς φέρνουν τα πάνω κάτω. Σύντομα, όμως, έρχονται αντιμέτωπα με μεγάλες εκπλήξεις και παίρνουν ένα μάθημα που θα τους μείνει αξέχαστο.
Σκηνοθ.: Τζ. Σ. Κάντορ. Με τους Κέβιν Σπέισι, Τζέρεμι Άιρονς, Ντέμι Μουρ
Αλλάζουμε;
Από τη συγγραφική ομάδα του «Hangover» έρχεται μια νέα κωμωδία χαρακτήρων και καταστάσεων με θέμα την αντρική φιλία σε όλο της το μεγαλείο, σε σκηνοθεσία Ντέιβιντ Ντόπκιν («Wedding Crashers») και με πρωταγωνιστές τους Ράιαν Ρέινολντς και Τζέισον Μπέιτμαν που ξαφνικά… αλλάζουν σώματα. Έκαστος στο είδος του και οι παλιοπαρέες στο αβίαστο, αλλά και αρκούντως τολμηρό, γέλιο! Δύο άντρες, διαμετρικά αντίθετου χαρακτήρα, φίλοι από παιδιά, ο ένας φέρελπις ηθοποιός, άεργος και ορκισμένος εργένης και ο άλλος πρότυπο οικογενειάρχη και πετυχημένος δικηγόρος, άκρως συντηρητικός, έπειτα από ένα βράδυ μεθυσιού, εύχονται να είχε ο ένας τη ζωή του άλλου. Αλλά επειδή... καλό είναι, κάποια πράγματα, ούτε καν να τα ξεστομίζει κάποιος, η ευχή τους πιάνει! Έτσι, ο ένας μπαίνει στο σώμα του άλλου και καλείται να ζήσει μια ζωή τελείως διαφορετική από ότι έχει συνηθίσει και τελικά αμφότεροι συνειδητοποιούν, ότι καθένας οφείλει να εκτιμά τη ζωή του γιατί τελικά, κανείς δεν ξέρει τι κρύβεται στις φαινομενικά ιδανικές ζωές των άλλων ή αν αυτές ταιριάζουν στην ιδιοσυγκρασία του.
Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Ντόμπκιν. Με τους Ράιαν Ρέινολντς, Τζέισον Μπέιτμαν, Ολίβια Γουάιλντ, Λέσλι Μαν.
Ο Δρόμος του Χρήματος
24 δραματικές ώρες σε έναν αμερικανικό επενδυτικό κολοσσό στις αρχές της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, το 2008. Ένας νέος οικονομικός αναλυτής, υπάλληλος μιας αμερικάνικης εταιρίας επενδύσεων, ανακαλύπτει ένα λάθος στην θεμελιώδη εξίσωση του συστήματος, οι επιπτώσεις του οποίου απειλούν με κατάρρευση όχι μόνο την εταιρία αλλά και ολόκληρο το οικονομικό σύστημα του δυτικού κόσμου. Τα ανώτερα στελέχη της εταιρίας συνέρχονται με σκοπό να λάβουν αποφάσεις με οικονομικό αλλά και ηθικό αντίκτυπο στις ζωές τους. Επίσημη συμμετοχή στο περασμένο Φεστιβάλ του Βερολίνου.
Σκηνοθ.: Τζ. Σ. Κάντορ. Με τους Κέβιν Σπέισι, Τζέρεμι Άιρονς, Ντέμι Μουρ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου