http://www.enet.gr/?i=news.el.kosmos&id=300580
Η «Ε» συνομίλησε με έναν από τους πλέον διακεκριμένους ακαδημαϊκούς στον τομέα της διακυβέρνησης, τον καθηγητή Ρόντνεϊ Μπάρκερ του London School of Economics. Ο καθ. Μπάρκερ είχε, μάλιστα, παρακολουθήσει στενά και τις εξελίξεις στην Ελλάδα και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και μπόρεσε να συγκρίνει τα γεγονότα στο Λονδίνο με αυτά που βίωσε η Αθήνα τον Δεκέμβριο του 2008, αλλά και στις πιο πρόσφατες διαμαρτυρίες.
«Τα γεγονότα στο Λονδίνο είναι πολύ διαφορετικά από αυτά της Αθήνας. Υπάρχει όμως μία προφανής, για εμένα, ομοιότητα: οι καταστροφές και οι λεηλασίες στο Λονδίνο και οι διαμαρτυρίες και οι διαδηλώσεις στην Αθήνα γίνονται ως αντίδραση σε μέτρα σκληρής λιτότητας και περικοπών από τις κυβερνήσεις. Στην περίπτωση του Λονδίνου, όμως, τα μέτρα αυτά, που επηρεάζουν άμεσα τις υπηρεσίες πρόνοιας, έχουν χτυπήσει τους φτωχότερους. Τα άτομα αυτά ανήκουν σε μια κοινωνική ομάδα ήδη περιθωριοποιημένη και στερημένη από βασικά αγαθά, ανάμεσά τους και η αίσθηση συμμετοχής σε μία κοινωνία. Αντιθέτως, στην Ελλάδα, η λιτότητα έχει επηρεάσει σημαντικά τις ζωές πολύ περισσότερων πολιτών και έχει φτάσει να χτυπά μεγάλο μέρος της μεσαίας τάξης. Στην Ελλάδα οι μόνοι που δεν υποφέρουν είναι οι πολύ πλούσιοι.
»Ετσι, οι ελληνικές διαμαρτυρίες έχουν αφενός το στοιχείο της μαζικότητας και αφετέρου την πολιτική υφή με αιτήματα. Αυτό που βλέπουμε τις τελευταίες ημέρες εδώ στη Βρετανία και ειδικά στο Λονδίνο δεν είναι διαμαρτυρία με πολιτικά κίνητρα, εκτός αν θεωρήσει κανείς πολιτικό κίνητρο τη βίαιη έκφραση θυμού, αγανάκτησης και αποξένωσης από το κοινωνικό σύνολο. Ενδεχομένως να πει κάποιος ότι και αυτό είναι μία μορφή αναρχισμού. Εγώ δεν συμφωνώ. Αν όσοι συμμετείχαν στα επεισόδια στο Λονδίνο ήταν αναρχικοί ή άτομα με άλλες πολιτικές πεποιθήσεις, θα έπρεπε να επιτεθούν σε κτίρια του κράτους στο Γουέστμινστερ, όχι στα μαγαζιά της γειτονιάς τους στα προάστια, όπου οι γονείς τους ψωνίζουν ή ενδεχομένως εργάζονται.
»Κατά την άποψή μου, αυτά που ζει το Λονδίνο και άλλες βρετανικές πόλεις είναι αποτέλεσμα ενός συνδυασμού συνθηκών. Τα άτομα που είναι στους δρόμους δεν εργάζονται ή δεν έχουν μόνιμη εργασία, συχνά είναι αποκλεισμένα από την εκπαίδευση ή αισθάνονται ότι το εκπαιδευτικό σύστημα τα απομονώνει. Επίσης, έχουν χρόνια προβλήματα με τις αστυνομικές αρχές, οι οποίες τα στοχοποιούν και κατά περίπτωση τα παρενοχλούν με συνεχείς ελέγχους.
»Ενώ απομονώνονται, λοιπόν, από το κοινωνικό σύνολο, δημιουργούν μία δική τους υποκοινωνία, με ξεχωριστή κουλτούρα και κανόνες. Ο πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον μιλά συνεχώς για μία "Μεγάλη Κοινωνία", στην οποία οι πολίτες θα είναι περήφανοι να συμμετέχουν και θα εκτιμούν τόσο την προσφορά βοήθειας ο ένας στον άλλο, όσο και τις καλές κρατικές υπηρεσίες όπως το Εθνικό Σύστημα Υγείας (NHS). Αυτό που δεν αντιλαμβάνεται ο κ. Κάμερον είναι ότι η "Μεγάλη Κοινωνία" για την οποία μιλά υπάρχει ήδη. Οι περικοπές και η λιτότητα που προωθεί, η αδυναμία του να εφαρμόσει αναπτυξιακές πολιτικές που θα φέρουν περισσότερους πολίτες στην παραγωγική διαδικασία, συρρικνώνουν την κοινωνία και σκληραίνουν την απομόνωση αυτών που ήταν ήδη στο περιθώριο. Τα παιδιά αυτών των πολιτών είναι που βρίσκονται σήμερα στο δρόμο.
»Το τελευταίο τετραήμερο φέρνει στο επίκεντρο το πραγματικό πολιτικό πρόβλημα αυτής της κυβέρνησης. Οποια κι αν είναι τα βαθύτερα αίτια αυτής της κατάστασης, έχουν σίγουρα επιδεινωθεί λόγω της λιτότητας και των περικοπών. Αυτό δημιουργεί τεράστιο ζήτημα επιβίωσης στην κυβέρνηση. Οταν είσαι κυβέρνηση Συντηρητικών, κυβέρνηση δεξιά, δεν μπορείς να αρχίσεις να επενδύεις ξανά στις κοινωνικές υπηρεσίες γιατί έχεις δηλώσει ότι θα τις περικόψεις. Το υποτιθέμενο ατού σου είναι η προσήλωσή σου στη διαφύλαξη της δημόσιας τάξης. Η κυβέρνηση Κάμερον δεν μπορεί να αλλάξει οικονομική πολιτική, αλλά φαίνεται να αποτυγχάνει και στο μέτωπο της δημόσιας τάξης και της ασφάλειας».
Με τις ταραχές να μαίνονται στο Λονδίνο και σε άλλες μεγάλες βρετανικές πόλεις για τέταρτη ημέρα, αναλυτές, ακαδημαϊκοί και ειδικοί προσπαθούν να εξηγήσουν πώς, εν μιά νυκτί, μία από τις μεγαλύτερες μητροπόλεις του κόσμου παραδόθηκε στη βία.
Η «Ε» συνομίλησε με έναν από τους πλέον διακεκριμένους ακαδημαϊκούς στον τομέα της διακυβέρνησης, τον καθηγητή Ρόντνεϊ Μπάρκερ του London School of Economics. Ο καθ. Μπάρκερ είχε, μάλιστα, παρακολουθήσει στενά και τις εξελίξεις στην Ελλάδα και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και μπόρεσε να συγκρίνει τα γεγονότα στο Λονδίνο με αυτά που βίωσε η Αθήνα τον Δεκέμβριο του 2008, αλλά και στις πιο πρόσφατες διαμαρτυρίες.
«Τα γεγονότα στο Λονδίνο είναι πολύ διαφορετικά από αυτά της Αθήνας. Υπάρχει όμως μία προφανής, για εμένα, ομοιότητα: οι καταστροφές και οι λεηλασίες στο Λονδίνο και οι διαμαρτυρίες και οι διαδηλώσεις στην Αθήνα γίνονται ως αντίδραση σε μέτρα σκληρής λιτότητας και περικοπών από τις κυβερνήσεις. Στην περίπτωση του Λονδίνου, όμως, τα μέτρα αυτά, που επηρεάζουν άμεσα τις υπηρεσίες πρόνοιας, έχουν χτυπήσει τους φτωχότερους. Τα άτομα αυτά ανήκουν σε μια κοινωνική ομάδα ήδη περιθωριοποιημένη και στερημένη από βασικά αγαθά, ανάμεσά τους και η αίσθηση συμμετοχής σε μία κοινωνία. Αντιθέτως, στην Ελλάδα, η λιτότητα έχει επηρεάσει σημαντικά τις ζωές πολύ περισσότερων πολιτών και έχει φτάσει να χτυπά μεγάλο μέρος της μεσαίας τάξης. Στην Ελλάδα οι μόνοι που δεν υποφέρουν είναι οι πολύ πλούσιοι.
»Ετσι, οι ελληνικές διαμαρτυρίες έχουν αφενός το στοιχείο της μαζικότητας και αφετέρου την πολιτική υφή με αιτήματα. Αυτό που βλέπουμε τις τελευταίες ημέρες εδώ στη Βρετανία και ειδικά στο Λονδίνο δεν είναι διαμαρτυρία με πολιτικά κίνητρα, εκτός αν θεωρήσει κανείς πολιτικό κίνητρο τη βίαιη έκφραση θυμού, αγανάκτησης και αποξένωσης από το κοινωνικό σύνολο. Ενδεχομένως να πει κάποιος ότι και αυτό είναι μία μορφή αναρχισμού. Εγώ δεν συμφωνώ. Αν όσοι συμμετείχαν στα επεισόδια στο Λονδίνο ήταν αναρχικοί ή άτομα με άλλες πολιτικές πεποιθήσεις, θα έπρεπε να επιτεθούν σε κτίρια του κράτους στο Γουέστμινστερ, όχι στα μαγαζιά της γειτονιάς τους στα προάστια, όπου οι γονείς τους ψωνίζουν ή ενδεχομένως εργάζονται.
»Κατά την άποψή μου, αυτά που ζει το Λονδίνο και άλλες βρετανικές πόλεις είναι αποτέλεσμα ενός συνδυασμού συνθηκών. Τα άτομα που είναι στους δρόμους δεν εργάζονται ή δεν έχουν μόνιμη εργασία, συχνά είναι αποκλεισμένα από την εκπαίδευση ή αισθάνονται ότι το εκπαιδευτικό σύστημα τα απομονώνει. Επίσης, έχουν χρόνια προβλήματα με τις αστυνομικές αρχές, οι οποίες τα στοχοποιούν και κατά περίπτωση τα παρενοχλούν με συνεχείς ελέγχους.
»Ενώ απομονώνονται, λοιπόν, από το κοινωνικό σύνολο, δημιουργούν μία δική τους υποκοινωνία, με ξεχωριστή κουλτούρα και κανόνες. Ο πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον μιλά συνεχώς για μία "Μεγάλη Κοινωνία", στην οποία οι πολίτες θα είναι περήφανοι να συμμετέχουν και θα εκτιμούν τόσο την προσφορά βοήθειας ο ένας στον άλλο, όσο και τις καλές κρατικές υπηρεσίες όπως το Εθνικό Σύστημα Υγείας (NHS). Αυτό που δεν αντιλαμβάνεται ο κ. Κάμερον είναι ότι η "Μεγάλη Κοινωνία" για την οποία μιλά υπάρχει ήδη. Οι περικοπές και η λιτότητα που προωθεί, η αδυναμία του να εφαρμόσει αναπτυξιακές πολιτικές που θα φέρουν περισσότερους πολίτες στην παραγωγική διαδικασία, συρρικνώνουν την κοινωνία και σκληραίνουν την απομόνωση αυτών που ήταν ήδη στο περιθώριο. Τα παιδιά αυτών των πολιτών είναι που βρίσκονται σήμερα στο δρόμο.
»Το τελευταίο τετραήμερο φέρνει στο επίκεντρο το πραγματικό πολιτικό πρόβλημα αυτής της κυβέρνησης. Οποια κι αν είναι τα βαθύτερα αίτια αυτής της κατάστασης, έχουν σίγουρα επιδεινωθεί λόγω της λιτότητας και των περικοπών. Αυτό δημιουργεί τεράστιο ζήτημα επιβίωσης στην κυβέρνηση. Οταν είσαι κυβέρνηση Συντηρητικών, κυβέρνηση δεξιά, δεν μπορείς να αρχίσεις να επενδύεις ξανά στις κοινωνικές υπηρεσίες γιατί έχεις δηλώσει ότι θα τις περικόψεις. Το υποτιθέμενο ατού σου είναι η προσήλωσή σου στη διαφύλαξη της δημόσιας τάξης. Η κυβέρνηση Κάμερον δεν μπορεί να αλλάξει οικονομική πολιτική, αλλά φαίνεται να αποτυγχάνει και στο μέτωπο της δημόσιας τάξης και της ασφάλειας».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου