Αποφράς ημέρα στην ελληνική ιστορία πρέπει να θεωρηθεί η 29η Ιουνίου, ημέρα ψήφισης από τους “155” του “μεσοπρόθεσμου προγράμματος”. Προγράμματος που δεν μπορεί δυστυχώς κανείς να το χαρακτηρίσει διαφορετικά, παρά ως πρόγραμμα δολοφονίας της Ελλάδας, του ελληνικού λαού και κράτους, της ελληνικής οικονομίας και δημοκρατίας. Και την ψήφισή του τίποτε άλλο από παράδοση, συνθηκολόγηση στον οικονομικό, χρηματοπιστωτικό κατακτητή. Κανείς ¨Ελληνας δεν μπορεί να διαβάσει καν αυτό το πρόγραμμα, χωρίς να ντραπεί, όπως προσφυώς είπε στη Βουλή ο Αλέξης Τσίπρας. Κι αν ένας, έστω, αναγνώστης μας, διαφωνεί με την κατηγορηματικότητα των εκφράσεων που χρησιμοποιούμε, τον καλούμε, πριν κρίνει εμάς, να μπει στον κόπο να το διαβάσει.
Βασιζόμενη στη συνεργασία της κυβέρνησης και στηριζόμενη στην ψήφο των βουλευτών, εκμεταλλευόμενη και την θερινή άμβλυνση των πολιτικών αντανακλαστικών εδώ και διεθνώς, η τρόικα θα επιτεθεί πιθανότατα στην Ελλάδα μέσα στον Ιούλιο και τον Αύγουστο, με έναν ορυμαγδό μέτρων και λεηλασιών, με τον ίδιο τρόπο που τα τανκς του Γκουντέριαν της επετέθησαν την άνοιξη του 1941. Η μορφή της ασκούμενης βίας έχει αλλάξει, όχι η τελική επιδίωξη, η υποδούλωση της χώρας, η μετατροπή της σε άθλια αποικία της παγκοσμιοποίησης, η χρήση της Ελλάδας για την πειθάρχηση όλης της ευρωζώνης, τη μετατροπή επίσημα της ΕΕ σε δικτατορία των αγορών, του διεθνούς, και σε μεγάλο βαθμό εξωευρωπαϊκού, χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.
Η τρόικα δεν είναι παρά η εμπροσθοφυλακή του νέου ολοκληρωτισμού που επελαύνει από την Ελλάδα κατά της Ευρώπης, κατά δηλαδή των πολιτικών και κοινωνικών κατακτήσεων των ευρωπαϊκών λαών μετά τη Γαλλική Επανάσταση και, ιδίως, την νίκη επί του Χίτλερ το 1945. Η διαφορά με το 1941 είναι ότι η κυβέρνηση της Αθήνας έκανε τώρα ότι μπορούσε για να προκαλέσει και διευκολύνει αυτή την επίθεση, για να οργανώσει την ήττα, υποδούλωση και καταστροφή του ελληνικού λαού.
Aπό τον Γλέζο στον Κουρουμπλή
Την ώρα που η Εξουσία αδίστακτα επέβαλε, τρομοκρατώντας, εκβιάζοντας, δωροδοκώντας με αξιώματα, στο μεγαλύτερο κόμμα της χώρας να αυτοκτονήσει και στους βουλευτές να κλείσουν τα μάτια τους μπροστά στο εθνικό συμφέρον και τη δημοκρατική τάξη, χρειάστηκε ένας τυφλός για να δει την αλήθεια. Αστραπή φωτός στην πιο βαθιά νύχτα της Ελλάδας, η ψήφος του Παναγιώτη Κουρουμπλή έχει την ίδια βαρύτητα και σημασία που είχε το κατέβασμα της σημαίας των Ναζί από την Ακρόπολη, έστω κι αν ο Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ δεν χρειάστηκε, ευτυχώς, να διακινδυνεύσει τη ζωή του. Εύφημο μνεία θα αποδώσει η Ιστορία και στους βουλευτές της ΝΔ Σπ. Γαληνό και Π. Καμμένο, που καταψήφισαν στο σύνολό του τον εφαρμοστικό νόμο.
¨Όπως σε όλες τις κρίσιμες στιγμές της Ιστορίας, ο ελληνικός λαός, εφευρέτης της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας, ο λαός που έκανε τη δεύτερη μεγαλύτερη Επανάσταση στην Ευρώπη, μετά τη Γαλλική, και προέταξε την ισχυρότερη αντίσταση στον Χίτλερ, σχετικά με το μέγεθος της χώρας του, ήταν παρών αγωνιζόμενος έξω από τον χώρο του εγκλήματος.
Απλοί άνθρωποι, νέοι και γέροι, συνταξιούχοι και μεροκαματιάρηδες υπερασπίστηκαν τη χώρα τους την ώρα που ασελγούσαν πάνω της στο εσωτερικό της Βουλής. Αντιστάθηκαν επίμονα και ηρωϊκά στην πιο εκτεταμένη χρήση αστυνομικής βίας μετά τη στρατιωτική δικτατορία και στη συνδυασμένη προβοκατόρικη δράση παρακρατικών και αστυνομίας.
Το μεσοπρόθεσμο δεν είναι μια πολιτική που μπορεί κάποιος να τη θεωρήσει καλή και κάποιος κακή. Ούτε καν οι προτείναντες και ψηφίσαντες αυτή την πολιτική δεν υποστήριξαν, όπως έλεγαν πέρυσι, ότι πρόκειται, καθ¨ οιονδήποτε τρόπο, για πρόγραμμα σωτηρίας, έστω οδυνηρής, για τη χώρα. Μια πολιτικός που φαινόταν να διατηρεί έως τώρα κάποια επίφαση σοβαρότητας, όπως η Βάσω Παπανδρέου, δήλωσε μάλιστα ότι ψηφίζει ναι, γιατί προτιμά το μαχαίρι από το πιστόλι!
Διαδρομές της Προδοσίας
Οι εκλογές όμως δεν γίνονται για να διαλέξουν οι βουλευτές το όπλο εκτέλεσης του ελληνικού λαού, της οικονομίας, του κράτους, της χώρας, του έθνους. Μόνο ως προδοσία μπορούν να χαρακτηρισθούν παρόμοιες πράξεις.
Η απόφαση των 155 είναι νομότυπη, δεν είναι νόμιμη. Είναι νομότυπη όσο ήταν και η ψήφος των Αποστατών, που παραβίασαν κάθε αρχή λαϊκής κυριαρχίας και του Συντάγματος, στηρίζοντας, με την ψήφο τους, το πραξικόπημα του Βασιληά, του Παλατιού και των ΗΠΑ, το 1965, πραξικόπημα που έγινε για να οδηγήσει και οδήγησε στη δικτατορία του 1967 και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974. Η ψήφιση του Μνημονίου και του Μεσοπρόθεσμου συνιστά ευθεία παραβίαση της λαϊκής εντολής, πολιτικό πραξικόπημα ακριβώς ανάλογο εκείνου του 1965. Είναι νομότυπη, αλλά νομότυπη ήταν επίσης και η ανάλογης ηθικο-πολιτικής αξίας συνθηκολόγηση του στρατηγού Τσολάκογλου, το 1941.
Εδώ βέβαια τελειώνουν οι ιστορικές αναλογίες. Η συνθηκολόγηση Τσολάκογλου είχε μεγάλη ηθικο-ψυχολογική, περιορισμένη όμως πρακτική σημασία. Η Ελλάδα είχε ήδη ηττηθεί ουσιαστικά από τον ‘Aξονα. Εδώ υπήρχαν τεράστια περιθώρια διαπραγμάτευσης, γιατί δεν ήταν έτοιμοι Ουάσιγκτον, Βρυξέλλες και Βερολίνο να διακινδυνεύσουν μια παγκόσμια οικονομική κρίση και μια κρίση της ΕΕ για να περάσει το μεσοπρόθεσμο! Μόνο ηλίθιοι ή απατεώνες μπορούν να υποστηρίξουν κάτι τέτοιο. Είναι λοιπόν διπλά και τριπλά προδότες οι σημερινοί, γιατί συνθηκολόγησαν χωρίς να έχουν ηττηθεί, προκαλώντας με τη συνθηκολόγηση την ήττα.
Σε ότι αφορά το 1965, η Αποστασία οδήγησε όντως, τελικά, στην απώλεια της μισής Κύπρου το 1974. Αλλά ακόμα και αυτή η τραγική απώλεια μπορεί να αποδειχθεί τίποτα μπροστά στον κίνδυνο να χαθεί, όχι η μισή Κύπρος, αλλά ολόκληρη η Ελλάδα.
Αεροπειρατεία ενός κράτους
Οι τελευταίες εξελίξεις μοιάζουν, δυστυχώς, να επιβεβαιώνουν όσους υποστηρίζουν ότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μια καλή ή μια κακή κυβέρνηση, έχουμε να κάνουμε με μια “οθόνη”, που αποκρύπτει την “κατάληψη”, στην πραγματικότητα, του ελληνικού κυβερνητικού και κρατικού μηχανισμού από αλλότριες δυνάμεις, που χρησιμοποιώντας το όνομα του Πρωθυπουργού μπόρεσαν να ελέγξουν το μεγαλύτερο κόμμα της χώρας και, στη συνέχεια, την κυβέρνηση και το ελληνικό κράτος, προκαλώντας και εκμεταλλευόμενοι την κρίση.
Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο στην ελληνική ιστορία, ούτε είμαστε η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα που εμφανίζονται τέτοιες τάσεις. Το αντίθετο. Η ειδοποιός διαφορά όμως της σημερινής ελληνικής περίπτωσης, είναι η ολοκληρωτική αποξένωση της κυβέρνησης από την ελληνική κοινωνία. Ούτε οι κυβερνήσεις των Αποστατών, ούτε η Χούντα του Παπαδόπουλου, ήταν καθ¨ οιονδήποτε τρόπο αντιπροσωπευτικές του ελληνικού λαού ή ανεξάρτητες κατ¨ελάχιστον έναντι των Ξένων. Ακόμα κι αυτές όμως είχαν κάποιο όριο στο τι μπορούσαν να κάνουν, γι¨αυτό και χρειάστηκε να έρθει ο Ιωαννίδης για να ολοκληρωθεί το έγκλημα.
Η κυβέρνηση είναι ειλικρινής λέγοντας ότι δεν την ενδιαφέρει το πολιτικό κόστος. Δεν την ενδιαφέρει γιατί δεν αναφέρεται στον ελληνικό λαό, ούτε δίνει σε αυτόν λογαριασμό, ούτε κυβερνά καν η ίδια. ¨Άλλες δυνάμεις κυβερνούν εδώ, μη ελληνικές. Η κυβέρνηση λειτουργεί εν τέλει, συνειδητά ή όχι, αλλά αυτό έχει δευτερεύουσα σημασία, ως εντεταλμένο απόσπασμα του επελαύνοντος “ολοκληρωτισμού των αγορών”, ενός διεθνούς πραξικοπήματος που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας, για την πλήρη επικράτηση του χρηματιστικού κεφαλαίου επί των κρατών. Λειτουργώντας έτσι δεν οργανώνει μόνο την αποικιοποίηση, υποδούλωση και καταστροφή της Ελλάδας, έχει καταστεί και παράγων πανευρωπαϊκής αποσταθεροποίησης.
Στο τέλος μάλιστα κινδυνεύει, αυτή η κυβέρνηση, τόσο ανίκανη να διαμεσολαβήσει μεταξύ ελληνικού λαού και διεθνούς συστήματος, να γίνει μπούμερανγκ και για τις δυνάμεις που τη χρησιμοποιούν. Στο μέτρο ιδίως που αδυνατεί να παγιώσει την κυριαρχία τους στη χώρα, οδηγώντας είτε σε εξέγερση, είτε σε εθνική κατάρρευση. Τότε, μπορούν να ενεργοποιηθούν οι δυνάμεις του Χάους, που θέλουν την καταστροφή της ΕΕ και δεν αρκούνται στον μεταμοντέρνο ολοκληρωτισμό, αλλά προτιμούν τον … κανονικό!
Υπάρχει ελπίδα;
Θεωρητικά τουλάχιστον, μια τόσο απελπιστική κατάσταση προσφέρει δια της ακρότητός της και τη μόνη δημοκρατική λύση. Τη μετατροπή της Ελλάδας σε φορέα του αιτήματος για μια οργανωμένη απάντηση της Ευρώπης στις αγορές, κάτι που μπορεί να ενδιαφέρει όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς.
Η πρώτη προϋπόθεση για να συμβεί κάτι τέτοιο έχει παρουσιαστεί: είναι η πολιτική αφύπνιση του ελληνικού λαού, το μεγαλειώδες κίνημα των Πλατειών. Αυτό που καθυστερεί όμως επικίνδυνα είναι η εμφάνιση ηγεσιών, ιδεών, προγραμμάτων, η πολιτική και προγραμματική συγκρότηση των αντιμνημονιακών δυνάμεων, η διεθνής τους δικτύωση.
Δεν αρκούν το 2011 αγριοφωνάρες και γενικόλογες καταγγελίες, χρειαζόμαστε συγκροτημένες ιδέες και προγράμματα. Δεν είναι αξιόπιστος, κάποιος που φιλοδοξεί να σώσει την Ελλάδα, αν εξωραϊζει την πραγματικότητά της. Δεν κάνουν για ηγέτες φθαρμένα και ανακυκλούμενα υλικά και πρόσωπα, ακόμα όμως περιμένουμε την εμφάνιση αξιόπιστων ηγεσιών, ικανών να αναλάβουν το τιτάνιο έργο της σωτηρίας της χώρας. ¨Οσο για τις κρίσιμης σημασίας διεθνείς συμμαχίες των κάθε λογής αντιμνημονιακών, του ελληνικού λαού, η κατάσταση είναι μέχρι τώρα απελπιστική.
Οι δυνάμεις που επιτίθενται στον ελληνικό λαό το γνωρίζουν, γι¨αυτό και επιχειρούν να κάνουν ότι περισσότερο μπορούν όσο πιο γρήγορα γίνεται, εκμεταλλευόμενες την ύπαρξη της τωρινής κυβέρνησης, όσο υπάρχει, και το καλοκαίρι.
ΥΓ. Δεν αντιλαμβανόμαστε τι εξυπηρετούν οι ανακοινώσεις των κομμάτων της αριστεράς εναντίον των αποδοκιμασιών και προπηλακισμών βουλευτών και Υπουργών. Δεν έχουν ασφαλώς λόγο να υποστηρίξουν τέτοιες εκδηλώσεις ή να τις οργανώσουν ή να πάρουν την ευθύνη τους. Αλλά αν οι βουλευτές και οι υπουργοί δεν θέλουν αποδοκιμασίες, μπορούν κάλλιστα και απλούστατα να τις αποφύγουν, τιμώντας τον όρκο τους.
Επίκαιρα, 7.7.2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου