http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=10/07/2011&id=292051
Δύο βραδιές, κάθε χρόνο, δεξιώνεται η διοίκηση της Bizkaia Bilbao Basket (ΒΒΒ εν συντομία) το τεχνικό επιτελείο και τους παίκτες της ομάδας.
Η πρώτη, παραδοσιακά, είναι τις μέρες των Χριστουγέννων. Κι η αλήθεια είναι πως, τον περασμένο Δεκέμβριο, το ξημέρωσαν: οι τελευταίοι, για να καταλάβετε, σηκώθηκαν από το τραπέζι στις 6 το πρωί! Λες και το 'χαν δει όνειρο πως τους περίμενε κάτι που δε θα'χε τελειωμό. Κάτι πέραν των ορίων (τους)... Πριν από είκοσι μέρες, σειρά είχε το αποχαιρετιστήριο δείπνο της αγωνιστικής περιόδου. Δύο και τέταρτο, κατά... παράβαση του προβλεπόμενου ωραρίου τους, έληξε! Χορτασμένοι, και σχεδόν αμίλητοι. «Και πολύ κράτησε, γιατί την περισσότερη ώρα απλώς κοιταζόμασταν μεταξύ μας», μαρτύρησε ο κόουτς, Φώτης Κατσικάρης. «Τόσο πολύ "αδειάσαμε", ύστερα απ' όσα "τρελά" ζήσαμε, στη διάρκεια των πλέι οφ της ισπανικής λίγκας, που δεν είχαμε τίποτε άλλο να συζητήσουμε πια»...
Από τις 15 Μαΐου, ημέρα που ολοκληρώθηκε η κανονική περίοδος της ACB (με «διπλό» της Μπιλμπάο στη Μαδρίτη, επί της Εστουδιάντες, και τερματισμό στην 6η θέση της βαθμολογίας), μέχρι τις 14 του Ιούνη, βραδιά που κρίθηκε οριστικά η υπόθεση-τίτλος (με πρωταθλήτρια την Μπαρτσελόνα και τη φιναλίστ Μπιλμπάο ν' αποθεώνεται από 8.700 Βάσκους στις εξέδρες), τριάντα μέρες μετρημένες, η ΒΒΒ μεταφέρθηκε σε μια άγνωστη, για τα δικά της δεδομένα, διάσταση! Εμπειρία ασύλληπτη, που γεμίζει την ψυχή και στεγνώνει τα χείλη...
Ο καλύτερος μήνας, για να χρησιμοποιήσω μια δική τους παραδοχή, στην καριέρα των τριών Ελλήνων που πρωτοστάτησαν στο νεότερο (έπειτα από εκείνο της Μανρέσα, το 1998) «θαύμα» του ισπανικού μπάσκετ: Φώτης Κατσικάρης, Κώστας Βασιλειάδης, Δημήτρης Μαυροειδής.
Ο μήνας της... παράνοιας, για χιλιάδες άλλους, στο Μπιλμπάο! Το μπάσκετ επέστρεψε, είναι η αλήθεια, πολύ απότομα στη ζωή τους. Οσο υπήρχε η Caja (διαλύθηκε, όταν αποσύρθηκε η τράπεζα-χορηγός της...) πολύ μικρή σημασία τής έδιναν. Και μέχρι να ορθώσει ανάστημα η Bizkaia Bilbao, που ιδρύθηκε μόλις πριν από 11 χρόνια, λατρεία περίσσευε, για τους 850.000 κατοίκους της πόλης, μόνο για την Εκκλησία και την Ατλέτικο.
«Το γεγονός ότι στριμώξαμε και τη δική μας ομάδα, ανάμεσα στους δύο πόλους της πίστης τους, ξεπέρασε ακόμα και τη φαντασία μας. Μια κατάκτηση που θα μου πάρει κάποιες μέρες, μέχρι να τη συνειδητοποιήσω απόλυτα. Ενα βίωμα που, για να το χορτάσω, χρειάζομαι τουλάχιστον έναν ακόμα χρόνο, στην πόλη».
Ο ένας, μόνο, από τους λόγους που βρήκε ο Κατσικάρης για ν' απαρνηθεί, προ ημερών, το δέλεαρ της «βασίλισσας», Ρεάλ Μαδρίτης: τριετές «κλειστό» συμβόλαιο, με διπλάσιες από τις τωρινές αποδοχές για τον ίδιο, συν ένα εκατομμύριο ευρώ, με τη μορφή αποζημίωσης, στην Μπιλμπάο!
«Οι άλλοι, στην ομάδα, το 'χαν σίγουρο ότι θα πω "ναι", σε τέτοιον πειρασμό. Και ειδικά ο Γκόρκα (σ.σ.: ο μεγαλομέτοχος της ομάδας) δάκρυσε, όταν τον διαβεβαίωσα ότι θα μείνω μαζί τους. Καλύτερη παρέα, άλλωστε, δεν είχα ποτέ άλλοτε, στην καριέρα μου».
Δύο «γεμάτα» 24ωρα πέρασα μαζί τους, με την ευκαιρία του τρίτου (και τελευταίου) τελικού των πλέιοφ, και θεωρώ πως «κάτι» έχω, κι εγώ, να μαρτυρήσω. Ειδικά για την τετράδα «κορυφής», στην ΒΒΒ: τον Φώτη, τον Γκόρκα Αρίντα, τον Χοσέ Κομπέλο (σε ρόλο άτυπου τεχνικού διευθυντή) και τον Χοσέ Μανουέλ Μόνχε («γάτα», σε θέματα επικοινωνίας).
Μαζί τους στην αρένα, μαζί τους για καφέ, στο κέντρο της πόλης, μαζί τους και για την καθιερωμένη... cola, ύστερα από κάθε προπόνηση, στο γωνιακό καφέ, δίπλα ακριβώς στο γήπεδο. Γλώσσα δε βάζουν μέσα, κάθε φορά που κάθονται γύρω από τραπέζι! Γι' αυτό και δεν μπορώ να τους φανταστώ αμίλητους, στο δείπνο της 16ης Ιουνίου...
Ισχυρό «δέσιμο» έχει ο Κατσικάρης και με τους παίκτες του: «Εύκολο να το ξεστομίσει ένας προπονητής, δύσκολο να το νιώσει, βαθιά μέσα του, όπως εγώ. Τυχαία στους τελικούς του ισπανικού πρωταθλήματος δεν φτάσαμε. Μπορεί όντως να ξεκινήσαμε σχεδόν από το "μηδέν" (σ.σ.: ήταν προτελευταία η Μπιλμπάο, όταν την ανέλαβε, τον Γενάρη του 2010), καλύψαμε όμως όλα τα κομμάτια που χρειαζόταν μία πρωταγωνίστρια ομάδα. Κι επειδή αναπτύξαμε, μεταξύ μας, μια ιδανική σχέση, αυτή η ομάδα θα πορευτεί σχεδόν αναλλοίωτη και του χρόνου».
Με τον Βασιλειάδη να χαιρετάει... στρατιωτικά τον κόσμο, ύστερα από κάθε τρίποντο που βάζει, τον Μαυροειδή να βάζει «πλάτη» τους αντιπάλους του, τον Μουμπρού να κάνει την υπέρβαση της ζωής του («γιατί έχω στήριγμα τον Φώτη, αυτόν που έφερε επαγγελματισμό στην ομάδα»), τον Φίσερ και τον Μπλουμς να «ανεβάζουν» ταχύτητες, τον Μπάνιτς και τον Ερβέλ να προσθέτουν μπόι και δύναμη, τους Αμερικανούς Ουόρεν και Τζάκσον να προσθέτουν ποιότητα.
Ειδικά ο Ααρον (Τζάκσον) ήταν ένα μεγάλο «στοίχημα» του Κατσικάρη, και το κέρδισε: «Προέρχεται από μια βασανισμένη οικογένεια, και τώρα, στα 25 του, αισθάνεται πως έχει την ευλογία του Θεού! Είχε και πριν το ταλέντο, αλίμονο, όχι όμως και την ανάλογη πίστη. Τον βοήθησα, όσο μπορούσα, να γνωρίσει καλύτερα τον εαυτό του. Η... μπάλα πήρε, όπως αντιλαμβάνεσαι, και τους υπόλοιπους, με αποτέλεσμα όλη η ομάδα ν' αποκτήσει αυτοπεποίθηση, και να φτιάξει "όνομα", από 'κει που ήταν "κομπάρσος" της λίγκας».
Για να πάρει φόρα η Μπιλμπάο και ν' αποκλείσει πρώτα τη Βαλένθια και μετά τη Ρεάλ Μαδρίτης (ο συνδυασμός τής χάρισε την παρθενική συμμετοχή της στους τελικούς των πλέιοφ και στους ομίλους της επόμενης Ευρωλίγκας), βοήθησαν και οι βάσκοι φίλαθλοι. Πηγαίνοντας κατά χιλιάδες στη νέα, από τον περασμένο Σεπτέμβριο, έδρα έκαναν «τα πάντα να μοιάζουν πιθανά» (todo es posible), όπως είναι το πλέον «φορεμένο» σύνθημα της πόλης.
Σε μέσο όρο εισιτηρίων, η Μπιλμπάο άγγιξε τον αριθμό 8.000 (4η σε όλη την Ισπανία)! Το κυριότερο, αναγκάζει τη νομαρχία, τον βασικό χορηγό της ομάδας (η δημοτική αρχή του Μπιλμπάο, μια ασφαλιστική εταιρεία, συν μια τοπική εφημερίδα, είναι οι άλλοι τρεις «δυνατοί» χρηματοδότες της), να μπαίνει σε νέα έξοδα, ώστε ν' αυξήσει, κατά 1.200 καθίσματα, τη χωρητικότητα του γηπέδου!
Θέλετε κι άλλα «τρελά», που συνέβησαν σ' αυτές τις 30 αλησμόνητες μέρες της ΒΒΒ; Η φωτογράφιση του επισκόπου της πόλης με τη φανέλα της ομάδας ανά χείρας «έσπασε», πέραν του κατεστημένου, και τα ταμεία! Εσπευσαν να μιμηθούν τον σεβασμιότατο πολλοί επιχειρηματίες, δηλώνοντας φανατικοί οπαδοί μιας ομάδας που σίγουρα αγνοούσαν, μέχρι να πέσουν πάνω της όλα τα φώτα...
Ηρθαν κι άλλα, πολλά, μέσα σ' ένα μήνα. Η φαντασμαγορική παρουσίαση της ομάδας, πριν από το τζάμπολ κάθε εντός έδρας αγώνα. Το παρατσούκλι «Men in black», συνδυάζοντας τη μαύρη εμφάνιση της ομάδας με μία κινηματογραφική επιτυχία του 1997 (στην πορεία, το ΜΙΒ άρχισε να διαβάζεται και ως «Made in Bilbao»). Η ανάδειξη της (κακόφημης, στο παρελθόν) συνοικίας στην οποία βρίσκεται το γήπεδο, της Μιριβίγια, σε «γη της επαγγελίας».
Μέχρι και οι σκιτσογράφοι των εφημερίδων «γέννησαν» ιδέες γι' αυτή την ομάδα-θαύμα, με αποκορύφωμα την αφίσα-καρικατούρα, που κυκλοφόρησε ανήμερα του 3ου τελικού. Τόση δράση, σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, δεν ξανάζησαν οι ντόπιοι. «Η εναλλαγή συναισθημάτων είναι μία από τις αρκετές ομοιότητες των Βάσκων μ' εμάς τους Ελληνες», ανακάλυψε ο Φώτης, θέλοντας να ερμηνεύσει καλύτερα την προσωπική επιτυχία του στη Βασκωνία. «Μας μοιάζουν, επίσης, στην υπερηφάνεια για την καταγωγή τους. Για την ιδιαιτερότητα της γλώσσας τους. Στην πίστη, επίσης, ότι βρίσκουν λύση για κάθε αναποδιά».
*Οι Βάσκοι, συν τοις άλλοις, θαυμάζουν ιδιαίτερα την ελληνική ιστορία. Χρειάστηκαν, ωστόσο, κάπου 6 μήνες για να ξεπεράσουν το «σοκ» που πήραν, το καλοκαίρι του 2010. Τότε που συνειδητοποίησαν ότι μία δική τους ομάδα έχει, πέραν του έλληνα προπονητή, έναν μαυροβούνιο πρόεδρο (Σαβάνοβιτς), έναν κροάτη αρχηγό (Μπάνιτς) κι ακόμα έναν Ελληνα (Βασιλειάδης) να «κλέβει» την καρδιά των φανατικών της εξέδρας! Ξενοφοβία; Οχι. Απλώς είχαν συνηθίσει στην ιδέα της «ανεξαρτησίας» τους (στην Ατλέτικο, μην ξεχνάτε, δεν παίζει ποτέ ξένος μπάλα!), και ήθελαν το χρόνο τους για να συμβιβαστούν με μια δεύτερη συνταγή επιτυχίας.
Κόλπο, κι αυτό, που σκαρφίστηκε το περιβόητο «κουαρτέτο» της ΒΒΒ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου