Του Alexander Gauland
Τί θα λέγατε, αγαπητοί αναγνώστες αυτής της στήλης, για το ακόλουθο δραστικό πρόγραμμα λιτότητας; «Οι κοινωνικές αδικίες του εν λόγω Κανονισμού έχουν, στην πραγματικότητα, υπερβεί και τις χειρότερες προσδοκίες. Ανάπήροι και βετεράνοι πολέμου πήραν χαμηλότερες συντάξεις. Τα ποσά για την....
ασφάλιση ανεργίας έχουν μειωθεί κατά μέσο όρο κατα δέκα έως δώδεκα τοις εκατό, και κατά συνέπειαν μειώθηκαν αυτόματα και τα ποσά κοινωνικών παροχών της Φροντίδας Κρίσεως, του δικτύου ασφαλείας στο οποίο πέφτουν οι άνεργοι, όταν μετα την συμπλήρωση 26 εβδομάδων, σε ιδιαίτερα αρνητική αγορά εργασίας μετά από 39 εβδομάδες, δεν έχουν πλέον δικαίωμα για την κύρια υποστήριξη ή αν δεν είχαν δουλέψει αρκετά, ώστε να μπούν στην κύρια υποστήριξη.Επειδή αυτή η μείωση των επιδοτήσεων δεν αρκούσε για να καλύψει το έλλειμμα, ο κανονισμός προέβλεπε έναν νεο φόρο κρίσεως, που έπρεπε να καταβληθεί σαν μια πρόσθετη επιβάρυνση του φόρου εισοδήματος φυσικών προσώπων. Καταργήθηκε επίσης η επιστροφή του αχρεωστήτως καταβληθέντος φόρου εισοδήματος.
Οι υπάλληλοι και οι εργαζόμενοι θα έπρεπε να δεχθούν για άλλη μια φορά περικοπές των αποδοχών τους, οι οποίες, ανάλογα με το ύψος της αμοιβής και την τοπική κατηγορία ανέρχονταν στο 8 έως 4 τοις εκατό του προηγούμενου μισθού. Οι μειώσεις αυτές των μισθών και η κατάργηση της επιστροφής του φόρου εισοδήματος έγιναν πρωτίστως για να βοηθηθούν οι κοινότητες που είχαν να επωμισθούν την αύξηση των παροχών κοινωνικής πρόνοιας – το χαμηλότερο επίπεδο ανεργίας, που έπεφτε κανείς, αν δεν εκπληρούσε τις προυποθέσεις για την παροχή βοήθειας από την Φροντίδα κρίσεως” .
Ναι, φυσικά, θα πείτε, αυτά τα είπε ο Έλληνας Πρωθυπουργός Παπανδρέου στους Έλληνες και στους διεθνείς πιστωτές τους. Λάθος μέγα. Αυτά είναι η περίληψη του δευτέρου Διατάγματος για την στήριξη της Οικονομίας και των Οικονομικών της 6. Ιουνίου 1931, όπως την γράφει ο Heinrich August Winkler στο βιβλίο του για την ιστορία της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Όπως ο Παπανδρέου σήμερα, έτσι προσπαθούσε και τοτε ο Heinrich Brüning με μια πολιτική υφέσεως να πείσει τους πιστωτές της Γερμανίας για την καλή θέληση της χώρας και της κυβέρνησης της στο θέμα των πολεμικών αποζημιώσεων. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Προτού ακόμη ο Brüning πετύχει το στόχο του – “λίγότερο απο 100 μέτρα από τη γραμμή του τερματισμού” – ανατράπηκε απο έναν κάποιο Adolf Hitler που ύστερα από ένα σύντομο ιντερμετζο ανέλαβε τα ηνία του κράτους.
Εγω βέβαια δεν θέλω να κάνω μια σύγκριση που θα έφθανε στο να εμφανίσει στην Αθήνα τον κίνδυνο ενός Hitler. Είναι όμως αναμφισβήτητα γεγονός, ότι εμείς προφανώς δεν έχουμε διδαχθεί τίποτα από την ιστορία. Διότι όπως η αντιπληθωριστική πολιτική του Brüning δεν οδήγησε στην οικονομική ανάκαμψη, έτσι και το ελληνικό πρόγραμμα λιτότητας δεν πρόκειται να αποφέρει τίποτα. Αντί με την μείωση του χρέους και μερική πτώχευση της χώρας να μπορέσει να πάρει η χώρα μια ανάσα, θα συντελεσθεί εκείνη η πολιτική λιτότητας του Brüning, που είναι μόνο προς το συμφέρον των διεθνών τραπεζών και της σταθερότητας του Ευρώ, η οποία πουθενά δεν δημιούργήσε νέες θέσεις εργασίας και υψηλότερα φορολογικά έσοδα.
Το ερώτημα παραμένει, γιατί δεν μαθαίνουμε τίποτα από την ιστορία και κάνουμε τα ίδια λάθη ξανά και ξανά; Γιατί, στην συγκεκριμένη περίπτωση, οι τράπεζες έμαθαν να βάζουν τα συμφέροντά τους υπεράνω των συμμετεχόντων εθνών και κρατών, και να ζωγραφίζουν στον τοίχο κινδύνους, που οι ίδιες προκάλεσαν. Σπάνια η άσχημη λέξη για την κυριαρχία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου ήταν τόσο δικαιολογημένη, όσο στην περίπτωση της Ελλάδος. Αυτό δεν θα πάει καλά, αλλά θα είναι πολύ ακριβό – δυστυχώς όχι για τις τράπεζες, αλλά για τον ευρωπαίο φορολογούμενο.
Πηγή
Ναι, φυσικά, θα πείτε, αυτά τα είπε ο Έλληνας Πρωθυπουργός Παπανδρέου στους Έλληνες και στους διεθνείς πιστωτές τους. Λάθος μέγα. Αυτά είναι η περίληψη του δευτέρου Διατάγματος για την στήριξη της Οικονομίας και των Οικονομικών της 6. Ιουνίου 1931, όπως την γράφει ο Heinrich August Winkler στο βιβλίο του για την ιστορία της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Όπως ο Παπανδρέου σήμερα, έτσι προσπαθούσε και τοτε ο Heinrich Brüning με μια πολιτική υφέσεως να πείσει τους πιστωτές της Γερμανίας για την καλή θέληση της χώρας και της κυβέρνησης της στο θέμα των πολεμικών αποζημιώσεων. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Προτού ακόμη ο Brüning πετύχει το στόχο του – “λίγότερο απο 100 μέτρα από τη γραμμή του τερματισμού” – ανατράπηκε απο έναν κάποιο Adolf Hitler που ύστερα από ένα σύντομο ιντερμετζο ανέλαβε τα ηνία του κράτους.
Εγω βέβαια δεν θέλω να κάνω μια σύγκριση που θα έφθανε στο να εμφανίσει στην Αθήνα τον κίνδυνο ενός Hitler. Είναι όμως αναμφισβήτητα γεγονός, ότι εμείς προφανώς δεν έχουμε διδαχθεί τίποτα από την ιστορία. Διότι όπως η αντιπληθωριστική πολιτική του Brüning δεν οδήγησε στην οικονομική ανάκαμψη, έτσι και το ελληνικό πρόγραμμα λιτότητας δεν πρόκειται να αποφέρει τίποτα. Αντί με την μείωση του χρέους και μερική πτώχευση της χώρας να μπορέσει να πάρει η χώρα μια ανάσα, θα συντελεσθεί εκείνη η πολιτική λιτότητας του Brüning, που είναι μόνο προς το συμφέρον των διεθνών τραπεζών και της σταθερότητας του Ευρώ, η οποία πουθενά δεν δημιούργήσε νέες θέσεις εργασίας και υψηλότερα φορολογικά έσοδα.
Το ερώτημα παραμένει, γιατί δεν μαθαίνουμε τίποτα από την ιστορία και κάνουμε τα ίδια λάθη ξανά και ξανά; Γιατί, στην συγκεκριμένη περίπτωση, οι τράπεζες έμαθαν να βάζουν τα συμφέροντά τους υπεράνω των συμμετεχόντων εθνών και κρατών, και να ζωγραφίζουν στον τοίχο κινδύνους, που οι ίδιες προκάλεσαν. Σπάνια η άσχημη λέξη για την κυριαρχία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου ήταν τόσο δικαιολογημένη, όσο στην περίπτωση της Ελλάδος. Αυτό δεν θα πάει καλά, αλλά θα είναι πολύ ακριβό – δυστυχώς όχι για τις τράπεζες, αλλά για τον ευρωπαίο φορολογούμενο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου