Η απόφαση του δικαστηρίου ήταν η απόρριψη ως απαράδεκτης της προσφυγής του Αργύρη Σφουντούρη, ενός από τα ορφανά παιδιά που επέζησαν της σφαγής του Διστόμου, το οποίο μεγάλωσε στη συνέχεια στο ορφανοτροφείο Pestallozi της Ελβετίας, και τριών άλλων Ελλήνων, που ζητούσαν αποζημιώσεις από την Γερμανία, για τον σφαγιασμό των γονέων τους, το 1944, στο Δίστομο. Η απόφαση του ΕΔΑΔ είναι τελεσίδικη και δεν επιδέχεται έφεση.
Το ιδιαίτερα ενδιαφέρον όμως στην απόφαση, δεν είναι αυτή καθαυτή η απόρριψη της προσφυγής, αλλά το σκεπτικό το οποίο χρησιμοποιήθηκε από το σώμα του δικαστηρίου. Σε αυτό περιλαμβάνεται η εξής αιτιολογία: “Οι εν λόγω προσφεύγοντες και άλλοι 250 Έλληνες, άσκησαν αγωγή αποζημίωσης κατά της Γερμανίας το 1995 και δύο χρόνια αργότερα δικαιώθηκαν μερικώς.
Αν και -όπως σημειώνεται- η αξίωσή τους έγινε αποδεκτή και από το εφετείο, ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης της Ελλάδος αρνήθηκε να προχωρήσει στις απαραίτητες ενέργειες εκτέλεσης αυτής της απόφασης κατά της Γερμανίας.”
Το 1995 είναι ένα κομβικό έτος. Πρόκειται για το τελευταίο έτος διακυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου, πατέρα του σημερινού πρωθυπουργού της χώρας. Η απόφαση που ελήφθη τότε, έδωσε την ευκαιρία στον τότε πρωθυπουργό μάλιστα να προβεί σε μία επίδειξη φθηνής “αντρίλας” καθώς όπως διαβάζουμε σε χρονικό της εποχής ο Ανδρέας Παπανδρέου, μετά από πολλά χρόνια αβελτηρίας, να αποφάσισε στον τελευταίο του λόγο μπροστά στην κοινοβουλευτική ομάδα του Πα.Σο.Κ. (Μάιος 1995), να ανακοινώσει –όλως επισήμως– ότι δίνει εντολή στον Έλληνα πρέσβη στη Βόννη να υποβάλει διπλωματική «ρηματική διακοίνωση» προς τη Γερμανία, με την οποία ζητά την έναρξη διαπραγματεύσεων για την τακτοποίηση των οφειλών της Γερμανίας.
Παρόλο που ακούγεται ως τελευταία πολιτική επιθυμία του μακαρίτη, όπως αποδεικνύεται στην πράξη δεν έγινε τίποτε. Το γιατί ας το διερευνήσει η ιστορία, εμείς κρίνουμε το αποτέλεσμα.
Αξίζει όμως να αναφέρουμε επίσης, ότι την διετία 1995-1996 η Ελληνική κυβέρνηση είχε έξι (δεν είναι τυπογραφικό) υπουργούς Δικαιοσύνης. Τους Γιώργο Κουβελάκη (13 Οκτωβρίου 1993-10 Φεβρουαρίου 1995), Αναστάσιο Πεπονή (10 Φεβρουαρίου 1995 – 15 Σεπτεμβρίου 1995), Ιωάννη Ποττάκη (15 Σεπτεμβρίου 1995 – 22 Ιανουαρίου 1996), Ευάγγελο Βενιζέλο (22 Ιανουαρίου 1996 – 30 Αυγούστου 1996), Αργύρη Φατουρο (30 Αυγούστου 1996 – 25 Σεπτεμβρίου 1996).
Ενώ το ιδιαίτερα σημαντικό -για την υπόθεση χρονικό διάστημα, από τις 25 Σεπτεμβρίου 1996 έως και το 2000 υπουργός ήταν ο σημερινός υπουργός οικονομικών της χώρας και για πολλούς διάδοχος του Γιώργου Παπανδρέου Ευάγγελος Βενιζέλος. Θα μπορούσε κανείς να πεί ότι η θητεία των πέντε, ήταν πολύ σύντομη και δεν είχαν χρόνο να ασχοληθούν με το συγκεκριμένο ζήτημα. Η τετραετής όμως μετέπειτα θητεία του Ευάγγελου Βενιζέλου, γιατί δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα;
Οι κακές μάλιστα γλώσσες λένε ότι το επιτελείο του “εκσυγχρονιστή” και “γερμανού” Κώστα Σημίτη, φρόντισε να “χαντακώσει” στις ερχόμενες εκλογές ακόμη και στελέχη του ΠΑΣΟΚ τα οποία είχαν πρωτοστατήσει στην κίνηση των αποζημιώσεων, όπως παραδείγματος χάριν τον τότε Νομάρχη Βοιωτίας Γιάννη Σταμούλη, ο οποίος ήταν ο δικηγόρος των δικαστικών κινήσεων που έγιναν. Στις εκλογές του 1999 ο συγκεκριμένος άνθρωπος απέτυχε να εκλεγεί, κάτι το οποίο αποδίδουν πλήρως στο Σημιτικό σύστημα εξουσίας.
Ας επανέλθουμε όμως στο σήμερα. Η τελεσίδικη απόφαση αυτή του Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έριξε την ευθύνη στην χώρα μας και συγκεκριμένα στο υπουργείο Δικαιοσύνης, το οποίο ολιγώρησε. Εμείς αναρωτιόμαστε, εάν υπάρχει κάποιος τρόπος με τον οποίο οι αρμόδιοι (όποιοι είναι) υπουργοί του τότε θα κληθούν να απολογηθούν για αυτή τους την ολιγωρία. Η οποία -σε γενικό επίπεδο- αποδεικνύεται σε συνεχή δυνάστη των Ελλήνων, έναντι της πενταετής κατοχής...
Δημήτρης Παπαγεωργίου
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου