Δεν φαντάζομαι κανένας Έλληνας να θεωρεί ότι στην χώρα μας βιώνουμε την περίφημη μεταπολιτευτική ομαλότητα. Η πολύπλευρη ελληνική κρίση διέλυσε την ουτοπία της ισχυρής Ελλάδας και μαζί με αυτήν την κοινωνική συναίνεση για την διατήρηση του πελατειακού κράτους. Με την ανεργία να καλπάζει και να απειλεί το ένα τέταρτο του ενεργού πληθυσμού και τους εργαζόμενους να μετατρέπονται σε πένητες απασχολήσιμους με ολοένα και περισσότερη ελαστικότητα στις εργασιακές σχέσεις, δίχως καμία ουσιαστική ασφάλεια (ούτε καν η ελεεινή μορφή της λεγόμενης flexi(se)curity δεν θεμελιώνεται), η κοινωνική συνοχή δεν έχει έννοια. Με την ύφεση να αποκτά δομικά χαρακτηριστικά η μικροαστική αγορά δεν μπορεί επίσης να κρατηθεί στη ζωή. Ζούμε στη φάση της κοινωνικής απορρύθμισης, η οποία συνιστά αναμφισβήτητα κοινωνική ανωμαλία.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, το καθεστώς που οδήγησε την χώρα στην χρεοκοπία, επιχειρεί να διατηρήσει την πολιτική ομαλότητα, πιέζοντας για τον σχηματισμό ενός Μεγάλου Συνασπισμού (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ), ο οποίος θα μπορούσε ενδεχομένως να ενισχυθεί και από.........
άλλες πολιτικές δυνάμεις νομιμοποίησης του καθεστώτος. Δηλαδή, οι βασικοί πυλώνες και μηχανισμοί του μεταδικτατορικού κράτους πατρωνίας αναζητούν μέσω της συναίνεσης των ηγεσιών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και την υποστήριξη της τρόικας, να αναδομήσουν το κράτος και την αγορά στη βάση του νεοφιλελεύθερου προτύπου. Οι αποτυχημένοι διαπλεκόμενοι αναζητούν μέσω της συναίνεσης να διασκεδαστεί η πολιτική τους ήττα στο επίπεδο της ευρωπαϊκής και διεθνούς πολιτικής και να τους παρασχεθεί η δυνατότητα να συνεχίσουν να ηγεμονεύουν στην Ελλάδα, δίχως μάλιστα να καταβάλουν το οικονομικό αντίτιμο της αποτυχίας τους. Αντίθετα ζητούν και τα ρέστα από τα δύο-τρίτα της κοινωνίας, καθώς μάλλον θεωρούν ότι ο λαός τους εξανάγκασε σε μια μορφή πολιτικής πρακτικής, που οδήγησε στο σημερινό τραγικό αποτέλεσμα. Είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ πολιτικο-επιχειρηματική τάξη με κοινό τόπο συμφερόντων και ταξική συνείδηση. Είναι σαν να κυβερνούσαμε την χώρα όλοι μαζί και να τρώγαμε τα δανεικά όλοι μαζί, εκμεταλλευόμενοι τους δυστυχείς επενδυτές των ελληνικών ομολόγων και καταχρώμενοι της εμπιστοσύνης των ανιδιοτελών εταίρων μας στην ΕΕ!
Θα έπρεπε όμως και το θράσος της καθεστωτικής προπαγάνδας να έχει κάποιο όριο. Ένα λογικό φραγμό. Αλλά δυστυχώς δεν έχει. Παλάβωσαν οι άνθρωποι και μέσα στον πανικό τους μετέτρεψαν και τον περίφημο ορθολογισμό των οικονομικών σχέσεων σε απόλυτο πολιτικό ανορθολογισμό. Ήταν συναινετικό το πρότυπο οικονομικής οργάνωσης της χώρας που οδήγησε στην καταστροφή και τώρα προσδοκούν με ένα συναινετικό πολιτικό πρότυπο να διασωθούν, παραδίδοντας την χώρα σε διεθνή διακυβέρνηση. Θα ήμουν μάλλον ιδιαίτερα επιεικής στην κριτική μου αν αποκαλούσα αυτή τη στάση πολιτική αλητεία! Είναι κάτι περισσότερο από αλητεία καθώς αυτή η συμπεριφορά αντανακλά ακριβώς την κουλτούρα του πάτρωνα στην χυδαιότερή της έκφανση, εξευτελίζοντας απολύτως τον πελάτη. Οι κανίβαλοι της ελληνικής κοινωνίας αναζητούν, μάλιστα, δικαίωση μέσω της κάλπης και στήνουν επιστημονικά αμφιλεγόμενες (αυστηρά κρινόμενες, ανορθόδοξες) σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης. Από τη στιγμή μάλιστα που ανέλαβαν την διακυβέρνηση οι «αντι-εξουσιαστές», λογικό ήταν να ζητηθούν ευθύνες από τους εξουσιαζόμενους και τα ρέστα από τα μόνιμα υποζύγια των πελατειακών προϋπολογισμών.
Φταίνε οι Έλληνες γατί στήριξαν το καθεστώς της διαφθοράς και της διαπλοκής, αυτοί ευθύνονται για την μακροημέρευση του δικομματισμού και τώρα θα πρέπει να δράσουν ως συνειδητοποιημένοι πελάτες, προάγοντας το πνεύμα συναίνεσης που επιτέλους ενοποιεί τον δικομματισμό σε ενιαία πολιτική δύναμη για να διασκεδαστεί πρόσκαιρα το πολιτικό κόστος ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.! Το οικονομικό κόστος της ελληνικής κοινωνίας στη φάση της απορρύθμισης θα αποζημιώσει το πολιτικό κόστος των φορέων του Μεγάλου Συνασπισμού και τούτο δεν αποτελεί αστική δικαιοσύνη, αλλά δίκαιο του μαφιόζου. Αυτή η μορφή μαφιόζικης δικαιοσύνης διακονείται από τα κεντρικά ΜΜΕ στην Ελλάδα και τούτο διαμορφώνει πολύ αρνητικές προοπτικές για την εξέλιξη κράτους και κοινωνίας. Είναι σαν το politically correct στη σημερινή Ελλάδα να ταυτίζεται με το συμφέρον της διαπλοκής, την οποία παρόλα αυτά καταριόμαστε όλοι ως τον βασικό παράγοντα υπονόμευσης της δημοκρατίας και της οικονομίας. Η εμφανιζόμενη, δηλαδή, από τα ΜΜΕ ως ορθόδοξη πολιτική αποτελεί τον μέγιστο πολιτικό ανορθολογισμό με όρους πολιτικού ρεαλισμού. Οι ρεαλιστές έχασαν το πολιτικό μέτρο του ρεαλισμού και το έριξαν στην πολιτική μαγγανεία. Αν πράγματι κυβερνήσει αύριο ένας Μεγάλος Συνασπισμός, αυτό θα σημαίνει συνομωσία πατρώνων και πελατών σε βάρος όσων Ελλήνων υπήρξαν θύματα αυτού του καθεστώτος.
Ο εξορθολογισμός του πολιτικού συστήματος θα απαιτούσε την εξαφάνιση του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και όχι την συναίνεση των μηχανισμών και των συμφερόντων που τα κρατούν ζωντανά στο πλαίσιο ενός Μεγάλου μεταβατικού Συνασπισμού, ο οποίος πιθανότατα θα είναι σχεδιασμένος για να οδηγήσει οργανωμένα την πολιτικο-επιχειρηματική τάξη σε νέες μορφές κομμάτων την επόμενη περίοδο. Ο Μεγάλος Συνασπισμός δεν μπορεί να αποτελέσει την γέφυρα για την δημοκρατική μετεξέλιξη του πολιτικού μας συστήματος, καθώς αυτός θα δομείται από τους φορείς της διαφθοράς και της διαπλοκής, που οργανώνονται μάλιστα στο πλαίσιο των πελατειακών μηχανισμών ελέγχου του κράτους και της αγοράς.
Η μοναδική ορθόδοξη πολιτική λύση στο κοινωνικό πρόβλημα της Ελλάδας είναι ο σχηματισμός ενός Αντικαθεστωτικού Συνασπισμού, που θα απαντά στην πρόκληση της πολιτικο-επιχειρηματικής τάξης. Αυτό ενδεχομένως να φαντάζει ως ανορθόδοξη λύση σε εκείνους που βασίζουν την πολιτική τους ύπαρξη σε δοξασίες που ενδεχομένως ικανοποιούν το μικροκομματικό τους συμφέρον, ή καλύτερα το συμφέρον ηγετικών ομάδων, οι οποίες όμως δεν απαντούν ρεαλιστικά στο αίτημα της ελληνικής κοινωνίας για πολιτική αλλαγή. Ποτέ δεν θεώρησα ότι είναι εποχή να αναστήσουμε πολιτικά μορφώματα τύπου ΕΔΑ. Όχι διότι η ΕΔΑ υπήρξε κακό πράγμα, όπως θεωρεί το ΚΚΕ, αλλά διότι τέτοιες πολιτικές οντότητες δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τις σημερινές συνθήκες. Ασφαλώς όμως, αν διαθέταμε πολιτική αρετή και - δίχως παρεξήγηση - υψηλή κοινωνική και εθνική ευθύνη, θα μπορούσαμε φύσει και θέσει αντικαθεστωτικοί να συμπράξουμε για την συγκρότηση ενός Ενιαίου Αντικαθεστωτικού Μετώπου, το οποίο θα αποτελούσε αυτό, αντί για τον Μεγάλο Συνασπισμό, την γέφυρα για την πολιτικοοικονομική και κοινωνική αναδόμηση της χώρας.
Τούτο μοιάζει σε κάθε περίπτωση να είναι πιο ρεαλιστικό, αν το εξετάσει κανείς με τον κανόνα δημοκρατικής και αναπτυξιακής αναδιαμόρφωσης της χώρας. Ρεαλιστικό δεν είναι οι ηττημένοι καταστροφείς να ισχυρίζονται ότι έχουν τα εχέγγυα να προκαλέσουν μία νέα μεταπολίτευση. Δεν έχουν την φερεγγυότητα και διαπιστωμένα δεν διαθέτουν ίχνος αρετής. Όσο για την ικανότητά τους, αυτή αποτελεί ήδη παγκόσμιο ανέκδοτο! Μόνον ένα πελατειακό κράτος μπορεί να επανιδρυθεί από έναν Μεγάλο Συνασπισμό πατρώνων και πελατών! Αν επιθυμούμε ένα σύγχρονο δημοκρατικό κράτος, δεν είναι ρεαλιστικό να αναζητούμε την ανάληψη κυβερνητικής ευθύνης από εκείνους που έκαναν ο,τι μπορούσαν τόσα χρόνια για να υπονομεύσουν και την παραγωγή και την ανταγωνιστικότητα και, ασφαλώς, τους όποιους θεσμούς εκδημοκρατισμού αναγκάστηκαν να υιοθετήσουν. Επιτέλους πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι οι ηττημένοι από το διεθνές σύστημα φορείς του μεταπολιτευτικού κυβερνητισμού στην Ελλάδα, πρέπει να ηττηθούν και πολιτικά από προοδευτικές δυνάμεις για να υπάρξει ελπίδα κοινωνικής ανασυγκρότησης και διεθνούς ισχυροποίησης της χώρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου