http://anemogastri.blogspot.com/2011/05/blog-post_2446.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+blogspot%2FKEJq+%28%CE%91%CE%BD%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CE%B3%CE%BA%CE%AC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B9%29
Από το Inprecor (via Σεισάχθεια) – (δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα Information Clearing House, μετάφραση: inprecor)
Του John Perkins
Ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας Robert Zoellick είπε ότι ελπίζει ο οργανισμός να έχει έναν ρόλο στην ανοικοδόμηση της Λιβύης όταν η χώρα εξέλθει από την τρέχουσα αναταραχή. O Zoellick, μιλώντας στο πάνελ μιας εκδήλωσης, επεσήμανε τον ρόλο που ανέλαβε εγκαίρως η τράπεζα στην ανοικοδόμηση της Γαλλίας, της Ιαπωνίας και άλλων χωρών μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
«Με τον όρο ανοικοδόμηση σήμερα εννοούμε την Ακτή του Ελεφαντοστού, εννοούμε το νότιο Σουδάν, εννοούμε τη Λιβερία, τη Σρι Λάνκα και ελπίζω ότι θα εννοούμε και τη Λιβύη» είπε ο Zoellick. Όσον αφορά την Ακτή του Ελεφαντοστού, ο Zoellick, όπως είπε, ήλπιζε ότι μέσα «σε δύο εβδομάδες» η τράπεζα θα προωθούσε «περίπου εκατό εκατομμύρια δολάρια ως υποστήριξη έκτακτης ανάγκης».
Στις Ηνωμένες Πολιτείες ακούμε διάφορους εκπροσώπους από ποικίλες πλευρές να προσπαθούν να εξηγήσουν γιατί βρισκόμαστε (οι Αμερικανοί) ξαφνικά μπλεγμένοι σε έναν ακόμη πόλεμο της Μέσης Ανατολής. Και πολλοί από εμάς πιάνουν τον εαυτό τους να αναρωτιέται σχετικά με τις επίσημες δικαιολογίες που διατυπώνονται. Γνωρίζουμε καλά ότι οι αληθινές αιτίες συζητούνται σπάνια στα μέσα ενημέρωσης ή από την κυβέρνησή μας.
Αν και η πλέον λογική εξήγηση για την εμπλοκή των ΗΠΑ στον πόλεμο στη Λιβύη σχετίζεται με τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας, και ειδικότερα το πετρέλαιο, αυξάνεται διαρκώς και ο αριθμός εκείνων που διαφωνούν με την εξήγηση αυτή.
Οι διαφωνίες αυτές, κατά κύριο λόγο, εστιάζουν το ενδιαφέρον τους γύρω από την οικονομική σχέση της Λιβύης με την Παγκόσμια Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), την Τράπεζα Διεθνών Διευθετήσεων (BRI) και τις πολυεθνικές εταιρείες.
Σύμφωνα με το ΔΝΤ η κεντρική τράπεζα της Λιβύης ανήκει κατά 100% στο κράτος. Και στα θησαυροφυλάκιά της, σύμφωνα πάντα με το ΔΝΤ, εκτιμάται ότι υπάρχουν σχεδόν 144 τόνοι χρυσού.
Τη σημασία του επίσης έχει το γεγονός ότι τους μήνες που προηγήθηκαν του ψηφίσματος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, που επέτρεψε στις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους να επέμβουν στη Λιβύη, ο Μουάμαρ Καντάφι ανοιχτά υπερθεμάτιζε υπέρ της δημιουργίας ενός νέου νομίσματος, το οποίο θα συναγωνιζόταν το δολάριο και το ευρώ.
Πράγματι κάλεσε τα αφρικανικά και μουσουλμανικά κράτη να συμμετάσχουν σε μια συμμαχία, η οποία θα έκανε νόμισμά της αυτό το νέο νόμισμα, το χρυσό Δηνάριο, και θα το αναγνώριζαν ως μοναδικό νόμισμα για τις συναλλαγές τους και το συνάλλαγμά τους. Με άλλα λόγια, θα πωλούσαν το πετρέλαιο και άλλα προϊόντα στις ΗΠΑ και τον υπόλοιπο κόσμο μόνο για χρυσά Δηνάρια.
Οι ΗΠΑ και οι άλλες χώρες της G8, η Παγκόσμια Τράπεζα, το ΔΝΤ, η BIS, και οι πολυεθνικές εταιρείες δεν χαίρονται ιδιαίτερα με τους ηγέτες που απειλούν την κυριαρχία τους στις αγορές παγκόσμιου νομίσματος ή που εμφανίζονται να κινούνται μακριά από το διεθνές τραπεζικό σύστημα που ευνοεί την κυριαρχία των πολυεθνικών. Ο Σαντάμ Χουσέιν είχε υποστηρίξει πολιτικές παρόμοιες με αυτές που εξέφρασε ο Καντάφι λίγο πριν οι ΗΠΑ στείλουν τα στρατεύματά τους στο Ιράκ.
Στις ομιλίες μου το βρίσκω συχνά απαραίτητο να υπενθυμίσω στο ακροατήριο ένα σημείο που σε μένα φαίνεται προφανές, αλλά παρανοείται από τόσους πολλούς: ότι η Παγκόσμια Τράπεζα στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου μια Παγκόσμια Τράπεζα: είναι, μάλλον μία Αμερικανική τράπεζα. Ομοίως ο πιο στενός αμφιθαλής αδελφός της, το ΔΝΤ.
Στην πραγματικότητα, εάν κάποιος εξετάσει τα εκτελεστικά συμβούλια της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΔΝΤ και τα δικαιώματα ψήφου στον πίνακα που κάθε μέλος του διαθέτει, αντιλαμβάνεται ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες ελέγχουν περίπου 16% των ψηφοφοριών στην Παγκόσμια Τράπεζα – (έναντι 7% περίπου της Ιαπωνίας, το δεύτερο μεγαλύτερο μέλος, 4,5% της Κίνας, 4,0% της Γερμανίας και 3,8% του Ηνωμένου Βασιλείου και της Γαλλίας).
Αναλόγως ελέγχουν σχεδόν το 17% των ψήφων του ΔΝΤ (έναντι 6% που έχουν περίπου η Ιαπωνία και η Γερμανία και σχεδόν 5% που έχουν το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία). Επιπλέον οι ΗΠΑ έχουν το δικαίωμα βέτο σε όλες τις σημαντικές αποφάσεις και, ας μην ξεχνάμε, ο πρόεδρος των ΗΠΑ διορίζει τον πρόεδρο της Παγκόσμιας Τράπεζας. Μετά από όλα αυτά μπορούμε ν’ αναρωτηθούμε:
● Τι συμβαίνει όταν ένα «παρείσακτο» κράτος, όπως η Λιβύη, απειλεί να γονατίσει το τραπεζικό σύστημα που ωφελεί την κυριαρχία των πολυεθνικών εταιρειών;
● Τι συμβαίνει σε μια «αυτοκρατορία» όταν δεν μπορεί πλέον αποτελεσματικά να είναι απροκάλυπτα ιμπεριαλιστική;
Ένας καθορισμός «της αυτοκρατορίας» (Στο βιβλίο μου The Secret History of the American Empire) λέει ότι αυτοκρατορία είναι ένα κράτος που εξουσιάζει άλλα κράτη επιβάλλοντας το νόμισμά του στα εδάφη που βρίσκονται υπό τον έλεγχό του. Η αυτοκρατορία διατηρεί μια μεγάλη στρατιωτική δύναμη που είναι έτοιμη να προστατεύσει το νόμισμα και ολόκληρο το οικονομικό σύστημά της, του οποίου η διαιώνιση θα στηριχτεί στη χρήση ακραίας βίας, εφόσον αυτό κριθεί απαραίτητο.
● Αυτό έκαναν οι αρχαίοι Ρωμαίοι.
● Έτσι έκαναν οι Ισπανοί και οι Βρετανοί κατά τη διάρκεια οικοδόμησης της αυτοκρατορίας τους.
● Τώρα οι ΗΠΑ ή, πιο συγκεκριμένα, η κυριαρχία των πολυεθνικών, κάνουν το ίδιο πράγμα και εμφανίζονται αποφασισμένες να τιμωρήσουν τον οποιονδήποτε προσπαθήσει να τους σταματήσει. Ο Καντάφι είναι μόνο το πιο πρόσφατο παράδειγμα.
Το να αντιληφθεί κανείς τον πόλεμο ενάντια στον Καντάφι ως έναν πόλεμο για την υπεράσπιση της αυτοκρατορίας είναι ένα βήμα που βοηθά στην κατεύθυνση να αναρωτηθεί αν επιθυμεί να συνεχίσει αυτή την πορεία οικοδόμησης της αυτοκρατορίας ή αν, αντίθετα, θέλει να τιμήσει τις δημοκρατικές αρχές που διδασκόμαστε να πιστεύουμε ότι είναι τα θεμέλια της χώρας μας.
Η ιστορία διδάσκει ότι οι αυτοκρατορίες δεν αντέχουν στον χρόνο: είτε καταρρέουν είτε νικιούνται. Ακολουθούν πόλεμοι και μια άλλη αυτοκρατορία γεμίζει το κενό. Το παρελθόν στέλνει αναγκαστικά ένα μήνυμα. Πρέπει να αλλάξουμε. Δεν μπορούμε να παρακολουθούμε την ιστορία να επαναλαμβάνεται.
Ας μην επιτρέψουμε σε αυτήν την αυτοκρατορία να καταρρεύσει και να αντικατασταθεί από μια άλλη. Αντ' αυτού ας δεσμευτούμε να δημιουργήσουμε μια νέα συνείδηση. Ας μας εμπνεύσουν οι λαϊκές κινητοποιήσεις στη Μέση Ανατολή – οι οποίες ενθαρρύνονται από τις νεολαίες που πρέπει να ζήσουν με το μέλλον και τροφοδοτούνται με «καύσιμα» μέσω των κοινωνικών δικτύων – για να απαιτήσουμε να δεσμευθεί η χώρα μας, τα οικονομικά όργανά μας και οι πολυεθνικές εταιρείες που εξαρτώνται από μας, για να αγοράσουμε τα αγαθά και τις υπηρεσίες τους, στην κατεύθυνση της συμμετοχής ενός κόσμου που είναι βιώσιμος, ειρηνικός και με ευμάρεια για όλους.
Είμαστε στο χαμηλότερο σημείο. Έχει έρθει ο καιρός και για μένα αλλά και για εσάς να προχωρήσουμε πέρα από αυτό το κατώτατο όριο, να κινηθούμε πέρα από το σκοτεινό κενό της σκληρής εκμετάλλευσης και απληστίας, προς τη συμπόνια και τη συνεργασία.
* Ο John Perkins είναι ο συγγραφέας του βιβλίου «Εξομολογήσεις ενός οικονομικού εκτελεστή» (και, κατά δήλωσή του, οικονομικός εκτελεστής της εταιρείας Chas T. Main μεταξύ 1971 - 1981).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου