Όταν ξεκίναγα τη ζωή μου πριν 30 και πλέον χρόνια, προσπάθησα να έχω τις καλύτερες σπουδές που μου επέτρεπαν οι συνθήκες. Κουράστηκα πολύ γι αυτό. Έχασα εν πολλοίς θα έλεγα, τα πιο όμορφα νεανικά μου χρόνια, που θα έπρεπε να χαρώ τον έρωτα, τις παρέες....
την ανεμελιά. Μετά ήρθε ο τραγικός στρατός, οι πρώτες μου σκληρές προσπάθειες στον επαγγελματικό στίβο, άλλες μεταπτυχιακές σπουδές, η οικογένεια. Χωρίς να κάνω τον άγιο, δεν καταδέχτηκα (όπως οι περισσότεροι) να κλέψω κανένα, ούτε ακόμα και αυτό το καταληστευμένο κράτος. Ας πούμε ότι φοβόμουν τις συνέπειες, αν και το μυαλό μου έφτανε, για να καταλάβω ότι στις περισσότερες περιπτώσεις, συνέπειες ουδέποτε θα υπήρχαν. Ας πούμε όμως ότι είμαι δειλός και όχι καλός.
Τώρα πέστε μου γιατί τα έκανα όλα αυτά;.
Είπαμε δεν είμαι ιδιαίτερα έξυπνος, είμαι δειλός, αλλά δεν είμαι και μαλάκας. Πίστευα ότι παίζω σ΄ ένα τίμιο παιχνίδι. Έτσι με δίδαξαν. Η σκληρή και τίμια δουλειά μου, η «Σπαρτιάτικη» ζωή μου, ο σεβασμός των άλλων, αν βοηθούσε και λίγο η τύχη (να μην έχω σοβαρά προβλήματα υγείας), θα κατάφερνα πίστευα να ζω με αξιοπρέπεια στα μέσα περίπου της ζωής μου. Όχι σπάταλα. Όχι καταστροφικά. Με αξιοπρέπεια.
Και ω του θαύματος. Όλα μου πήγαν καλά. Και η τύχη όχι μόνο με βοήθησε να έχω αυτά που ζήτησα. Μου χάρισε δύο υγιέστατα παιδία και μια σύζυγο που ούτε σε όνειρο δεν θα περίμενα. Αλλά και γω βράχος στις αρχές μου. Σκληρή δουλειά, πιστός σε νόμους και ηθικές αξίες. Αυτές που διδάχτηκα.
Και νάμαι μεσήλικας. Και να, συνειδητοποιώ ότι όχι μόνο με αξιοπρέπεια δεν μπορώ να ζήσω, άλλά χρωστάω και τον κώλο μου σε κυρίους σαν τον Loyn Blankfein. Εγώ που δεν έχω πάρει ποτέ μου δάνειο, που ζω σε ένα σπίτι που μετά βίας καλύπτει τις μισές μου ανάγκες. Ναι αλλά το δικό μου μισθό κόψανε, τη δική μου σύνταξη κουτσουρέψανε, το δικό μου σπίτι φορολογήσανε άγρια, ακόμα και το κρέας ή το ρύζι που πρέπει να φάει η οικογένεια μου για να ζήσει. Και γω δεν μπορώ να ζήσω πια με αξιοπρέπεια. Ρίχνοντας δε μια ματιά επιτέλους τριγύρω, τι ανακάλυψα. Ότι είμαι από τους τυχερούς, αφού τουλάχιστον εγώ μπορώ να ταΐσω τα παιδιά μου.
Και έρχομαι λοιπόν να πιστέψω τα λόγια του κου Loyn Blankfein. Κε τέτοιε μου στην πλάτη κάτι ηλιθίων σαν και μένα παίζεις το παιχνίδι σου. Τώρα ήμουν εγώ που κατάλαβα. Αύριο θα καταλάβουν οι Αμερικάνοι, οι Ιταλοί, οι Γερμανοί και όλοι οι άλλοι μαλάκες σαν και μένα που ζουν στην ίδια ψευδαίσθηση που ζούσα και γώ. Τότε θα έρθει η πτώση σου. Και αυτό να ξέρεις δεν το θέλει μόνο ο Θεός αλλά και ο διάβολος. Είναι μοιραίο να συμβεί γιατί έχεις γλυκαθεί τόσο πολύ από το παιχνίδι, που σε λίγο θα τρως το κλαρί που κάθεσαι.
Δεν σε μισώ, δεν σε ξέρω προσωπικά άλλωστε. Μάλιστα μπορεί να μου είσαι ευχάριστος ή συμπαθής σαν άνθρωπος. Μισώ αυτό το παιχνιδάκι που έπαιξα στο καλύτερο κομμάτι της ζωής μου. Όχι μόνο δεν θέλω να ξαναπαίξω. Θέλω να τα σπάσω όλα. Βέβαια εγώ είμαι γέρος πια. Ξέρω ότι δεν με φοβάσαι. Αλλά έρχεται το παιδί μου. Τι νομίζεις ότι θα τον συμβουλέψω να κάνει στη ζωή του;. Αυτό που έκανα εγώ και πρόκοψα;
Κύριε τέτοιε μου την επόμενη φορά που θα πεις τη μαλακία σου κάτσε και σκέψου. Μπορείς να μπεις στην θέση ενός ΑΝΘΡΩΠΟΥ που πεινάει το παιδί του και δεν έχει να του γεμίσει το στομαχάκι του; Αν δεν έχεις συναισθηματική νοημοσύνη (που μάλλον θα την θεωρείς ελάττωμα) τουλάχιστον βούλωσε το και κάνε τη δουλειά σου ήσυχα. Κάποια μέρα το Θεάρεστο έργο σου θα μας βγάλει κάπου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου