Για τους Νάνους της Νοημοσύνης

Έλαβα μέσω e-mail αυτό το κείμενο και το αναρτώ ως έχει:

Το 1982 δούλευα σε μεγάλη βιομηχανική αμερικανική εταιρεία στην Νέα Υόρκη. Η ύφεση άρχιζε και στο διοικητικό συμβούλιο γινόταν η συζήτηση για το πόσο προσωπικό θα απολύσουμε. Ήμουν υπεύθυνος για το σχέδιο κερδοφορίας και είχα μαζέψει όλες τις προτάσεις από 42 χώρες. Όλοι είχαν προτείνει περικοπές προσωπικού - 15.000 παγκοσμίως.

Ο κάθε αντιπρόεδρος έκανε τις προτάσεις του. Ο πρόεδρος μας δεν μιλούσε.

Κοιτάζαμε όλοι ο ένας τον άλλον και δεν είχαμε ιδέα γιατί ήταν αμίλητος.

Όταν τελειώσαμε ξαφνικά ο πρόεδρος ζήτησε την άδεια να μιλήσει. Ο λόγος του έχει μείνει αποτυπωμένος στο μυαλό όλων που ήμασταν εκεί και αν και έχουν περάσει 28 χρόνια τον θυμάμαι λες και ήταν χθες. Θα τον αναπαράγω όσο πιο σωστά μπορώ διότι οι αξίες που περιέχει είναι αθάνατες και μπορούν να φανούν χρήσιμες σ' αυτό που θα ζήσουμε σύντομα.

«Ο καθαριστής όταν περνά την πόρτα του εργοστασίου είναι σύζυγος, πατέρας παιδιών που πάει στο σπίτι που χρωστάει και κοιτάζει με υπερηφάνεια αυτά που δημιούργησε, τα οποία ακόμη κι αν λίγα, του είναι αρκετά. Αποφασίζουμε σήμερα να τον διώξουμε. Να χάσει την δουλειά του να πάει σπίτι άνεργος με μια επιταγή δυο μηνών. Τι θα πει στα παιδιά του; Τι θα πει στην γυναίκα του; Πώς να τους εξηγήσει ότι από αύριο χάνει την αξιοπρέπεια του; Κι εάν σε τρεις μήνες δεν έχει βρει δουλειά; Θα χάσει το σπίτι του και ίσως την γυναίκα του. Δεν μπορώ να βάλω την υπογραφή μου σε ένα σχέδιο που καταδικάζει τη ζωή και την ύπαρξη τόσων ανθρώπων.

ΑΛΛΑ την ιδία στιγμή έχω και υποχρέωση στους μετόχους μου που μου εμπιστεύτηκαν τις οικονομίες τους και εάν δεν κάνω κάτι τα συνταξιοδοτικά ταμεία δεν θα έχουν λεφτά για τις συντάξεις.

Οι απολύσεις που όλοι μου προτείνετε μειώνουν τα ετήσια έξοδα κατά $135.000.000. Έκανα ένα απλό υπολογισμό και προτείνω το εξής σχέδιο: Ελάττωση του μισθού μου κατά 75%. Ελάττωση μισθού όλων των αντιπρόεδρων κατά 50%. Ελάττωση γενικών διευθυντών κατά 40% κ.λπ. Καμία απόλυση. Θέλω τους αριθμούς σε μια ώρα».

Σηκώθηκε και έφυγε... όπως έφευγε είπε με ένα ειρωνικό χαμόγελο «κρίμα που θα παίξετε γκολφ μόνο τρεις φορές αντί για έξι παιδιά».

Περάσαμε την θύελλα χωρίς να διώξουμε ούτε ένα άτομο και σε τρία χρόνια η αξία της μετοχής ήταν $147 από $7.5 το 1980 πριν αρχίσει η κρίση. Α ναι, είχαμε και 27 διπλώματα ευρεσιτεχνίας από απλούς εργάτες σ' αυτό το διάστημα. Δεν χρειάζεται να πω ότι ο κόσμος έπινε νερό στο όνομα του.

Το 1992 στο τραπέζι που του κάναμε για την συνταξιοδότηση του - και είχαμε έρθει από όλο τον κόσμο αν και δουλεύαμε σε άλλες εταιρείες - τον ρωτήσαμε να απαντήσει στον αποχαιρετιστήριο λόγο του γιατί διάλεξε να κάνει αυτό που έκανε. Όπως το θυμάμαι η απάντηση ήταν:

«Ακούστε μπορεί να είχε και συναισθηματικές ρίζες η απόφαση αυτή. Αλλά δεν χωρούν συναισθήματα σε τέτοιες αποφάσεις. Απλώς βρήκα μια λύση που απαντούσε και στη λογική και στο συναίσθημα. Ήμαστε σε 42 χώρες από τις οποίες η 38 είναι φτωχές. Θα κατέστρεφα ολόκληρες μικρές κοινωνίες διότι όπως ξέρετε τα εργοστάσια μας είναι σε κωμοπόλεις. Εάν το έκανα όπως μου είχατε προτείνει είναι αυτονόητο ότι θα έφερνα ανθρώπους στην απελπισία.

Και κανείς μα κανείς ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ένας απελπισμένος άνθρωπος. Η πιθανότητα να ΕΚΑΙΓΑΝ το εργοστάσιο ήταν μεγάλη.

Ενώ εσείς που ήσασταν διπλά μου και όλο το μισθό να σας έπαιρνα δεν θα καίγατε τίποτα γιατί πιστεύετε ότι είστε μέσα στο ΣΥΣΤΗΜΑ και άνθρωποι που αισθάνονται κομμάτι του συστήματος ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ.

Να θυμάστε ότι η πραγματική καταστροφή έρχεται όταν ο κόσμος αισθάνεται αποκλεισμένος από το σύστημα, νιώθει αδικία και δεν έχει καμία ελπίδα. Τότε είναι έτοιμος για όλα... και εργοστάσια καίει».

Σήμερα ζωγραφίζει στο San Francisco και είναι στο στρογγυλό τραπέζι (άτυπη συνάντηση κάθε 8 εβδομάδες) του Ομπάμα.

Γιατί το έγραψα;

Βλέπω όλους τους να βγαίνουν στην τηλεόραση και να μιλούν για διαρθρωτικές αλλαγές (ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ), ανάγκη για αλλαγή (ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ), αλλαγή νοοτροπίας (ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ). Όλα αυτά χωρίς ίχνος συμπόνιας και λογικής σκέψης σχετικά με το ποιο μπορεί να είναι το αποτέλεσμα. Φυσικά είναι υπέρ των αλλαγών και προφανώς ζουν με την φαντασίωση ότι ΑΥΤΟΙ δεν χρειάζεται να αλλάξουν. Δεν έχουν τίποτα να χάσουν διότι είναι με το ΣΥΣΤΗΜΑ. Έτσι θα είναι όχι μόνο προστατευμένοι αλλά η ΚΡΙΣΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΑΙΡΙΑ (σας θυμίζει κάτι αυτό) να γεμίσουν περισσότερο τις τσέπες τους. Λοιπόν νάνοι της νοημοσύνης έγραψα το άρθρο αυτό για να ξέρετε πώς συμπεριφέρονται οι άνθρωποι, που είναι πραγματικά σκεπτόμενοι. Έτσι δεν θα έχετε καμία δικαιολογία ότι δεν ξέρατε όταν όμορφα «εργοστάσια» αρχίζουν να καίγονται όμορφα. ΠΑΝΤΟΥ