Welcome to Berlin!

Γνωρίζετε ήδη τα γνωστά ΑΕΚτζήδικα αισθήματά μου (είπαμε, στις άλλες ομάδες, γιατί η μεγάλη μου καψούρα είναι η Παναιτωλικάρα μου, όσο κι αν με πληγώνει τελευταία!).
Πάντα όμως υποστηρίζω τις ελληνικές ομάδες (και τον Ολυμπιακό!) στους αγώνες που δίνουν για τις διεθνείς διοργανώσεις.
Ειδικά στο μπάσκετ, που μην το ξεχνάμε, πέρα από τις μεγάλες επιτυχίες σε επίπεδο εθνικών ομάδων (ανδρών, εφήβων, παίδων), μας έχει δώσει "κούπες" και σε συλλογικό επίπεδο (3 ο Παναθηναϊκός, 1 ο Ολυμπιακός, 2 η ΑΕΚ, 2 ο Άρης, 2 ο ΠΑΟΚ, 1 το Μαρούσι-συγχωρείστε με αν ξέχασα κάποιον), είμαι "αρρωστάκι" με κάθε ελληνική συμμετοχή σε διεθνή διοργάνωση.
Πολλά συγχαρητήρια λοιπόν σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό για την πρόκριση στους "8" της Ευρωλίγκας.
Ειδικά ο Ολυμπιακός, έδειξε μεγάλα "καρύδια" μέσα στην έδρα των Βάσκων της Ταού Κεράμικα, που την "καθάρισε" πανάξια με 88-80! Πραγματικά μεγαλειώδης εμφάνιση για τους ερυθρόλευκους, που ακόμα κι όταν οι Βάσκοι πλησίασαν στον πόντο λίγο πριν από το τέλος, δεν "μάσησαν" και κράτησαν το προβάδισμα μέχρι τέλους.
Και στον Ολυμπιακό, πέρα από τους πολύ καλούς ξένους, υπάρχουν και πολλά και καλά ελληνόπουλα. Πέρα από τον "μπαρουτοκαπνισμένο" Θοδωρή Παπαλουκά, είναι ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος (νέος Φάνης Χριστοδούλου κατά τη γνώμη μου, που αν δεν πάρουν τα μυαλά του αέρα θα ξεπεράσει και τον "μπέμπη"-παρατσούκλι του Φάνη), ο Γιάννης Μπουρούσης (επιτέλους το ελληνικό μπάσκετ βρήκε το διάδοχο του Φασούλα, που όμως έυστοχεί και έξω από τα 6,25, είναι πιο εύστοχος στις βολές και έχει πιο πολλά "μούσκουλα" κάτω από τα καλάθια), τον Πρίντεζη, που μπορεί να είναι τραυματίας αυτό τον καιρό, όμως έχει σημειώσει αλματώδη πρόοδο τα τελευταία χρόνια)!
Κι ο Παναθηναϊκός όμως τα πήγε καλά, παρά το μουδιασμένο ξεκίνημα στη φάση των ομίλων. Και μην ξεχνάμε ότι έχει στις τάξεις του τον κορυφαίο και πιο ολοκληρωμένο παίκτη στο ευρωπαϊκό μπασκετ (και όχι μόνο, τολμώ να πω!), τον Μητσάρα τον Διαμαντίδη!
Και ακολουθούν ο Κώστας Τσαρτσαρής (ο Λεμπρόν Τζέιμς θα τον θυμάται για πολλά χρόνια ακόμα, από τον αλησμόνητο ημιτελικό κόντρα στις ΗΠΑ το 2006), ο Σπανούλης (αν είχε τα μυαλά του στο κεφάλι του, τί θα έκανε αυτό το παιδί...), ο Φώτσης, αλλά και ένα άλλο ελληνόπουλο, ο Περπέρογλου, που θα πρέπει να παίρνει περισσότερο χρόνο συμμετοχής και στον Παναθηναϊκό και στην Εθνική μας ομάδα! Κι όταν δίπλα στα ελληνόπουλα έχει έναν παιχταρά σαν το Μπατίστ, το γλυκό δένει για τα καλά.
Και δεν πρέπει να ξεχνάμε τους "πάγκους" των 2 ομάδων:
Από τη μια ο Παναγιώτης Γιαννάκης, που όσο κι αν μερικές φορές κοιμάται στον πάγκο, δεν παύει να είναι ο προπονητής που έχει μια κούπα σε Ευρωμπάσκετ και μια δεύτερη θέση σε Μουντομπάσκετ.
Από την άλλη ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς, ο κορυφαίος με διαφορά προπονητής στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή, που μερικοί τον έχουν βαφτίσει "Γκαστόνε" λόγω τύχης, ή "διαχειριστή" έτοιμων και ακριβών ρόστερς. Ας πούμε ότι ισχύει αυτό. Θα έπαιρνε μια άντε δυό κούπες. Αυτός όμως τα έχει μαζέψει όλα με Παρτιζάν, Ρεάλ και Παναθηναϊκό.
Τι να πει κι ο Ιωαννίδης, που πήγε σε τόσα φαιναλ φορς με Άρη (4), Ολυμπιακό (3), ΑΕΚ (1) και δεν πήρε ούτε μια κούπα; Και αναλογιστείτε τι παιχταράδες είχε στη διάθεσή του: Γκάλη-Γιαννάκη, Σούμποτιτς, Βράνκοβιτς, Μπάρλοου, Τζόουνς στον Άρη και πόσους άλλους ακόμα σε ΑΕΚ-Ολυμπιακό...
Ολυμπιακός - Ρεάλ και Παναθηναϊκός-Σιένα λοιπόν...
Η Ρεάλ είναι...Ρεάλ, αλλά σε καμμιά περίπτωση δεν είναι η μεγάλη ομάδα του παρελθόντος και πιστεύω ότι αν ο Ολυμπιακός φανεί στοιχειωδώς σοβαρός, περνάει ακόμα και με 3-0 νίκες.
Η Σιένα είναι κι αυτή μια πολύ καλή ομάδα, με αρκετές παρουσίες σε φάιναλ 4 τα τελευταία χρόνια, αλλά ως εκεί. Πιστεύω ότι είναι απόλυτα στα μέτρα του Παναθηναϊκού κι εδώ βλέπω 3-0 ή άντε 3-1.
Καλή επιτυχία λοιπον στις ομάδες μας και...ραντεβού στο Βερολόνο!