Ὑπάρχει
καὶ κάτι χειρότερο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία.
Εἶναι ἡ ἀλαζονεία τῆς ἀρετῆς (Ἱερὸς
Αὐγουστῖνος)
«Ἐν
τῷ κόσμῳ θλίψιν ἔξετε» μᾶς δίδαξε ὁ
Χριστός μας καὶ ὁ λόγος Του μένει εἰς
τὸν αἰῶνα. Διότι τί ἄλλο ἐκτὸς ἀπὸ
θλίψη προκάλεσε τὸ χθεσινὸ θέαμα ποὺ
μᾶς προσέφεραν ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης καὶ
οἱ σὺν αὐτῷ. Ἐν καιρῷ διωγμοῦ ρασοφόρων
καὶ λαϊκῶν, ἐν καιρῷ λύπης καὶ ἀγωνίας
γιὰ τὰ τεκταινόμενα στὸν χῶρο τῆς
Ἐκκλησίας, ἐν καιρῷ ἀνάγκης μετανοίας,
ταπείνωσης καὶ ὀρθοδόξου, πατερικοῦ
φρονήματος εἴδαμε ζωντανὰ ποιμένες,
ποὺ θεωρούσαμε ὡς ἐλπίδα καὶ στήριγμα
στὸν ἀγώνα ἐναντίον τῆς Παναιρέσεως,
νὰ εὐθυμοῦν καὶ νὰ χαριτολογοῦν, νὰ
ἐπαινεῖ καὶ νὰ εὐλογεῖ ὁ ἕνας τὸν
ἄλλον, νὰ διακατέχονται ἀπὸ αἰσθήματα
ἐπιστημονικῆς οἴησης, αὐτοικανοποίησης,
χαιρεκακίας, ναί, ἀκόμα καὶ εἰρωνείας·
ξεχνώντας, ὅτι τὴν ἴδια στιγμὴ χιλιάδες
μάτια στέκονται δακρυσμένα μπροστὰ
στὶς εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας
καὶ τῶν Ἁγίων παρακαλώντας γιὰ τὴν
θεάρεστη καὶ σωτηριολογικὴ ἀντιμετώπιση
τῆς χειρότερης αἱρέσεως στὴν ἱστορία
τῆς Ἐκκλησίας.
Χαριτολογώντας
λοιπὸν καὶ διαφοροποιώντας τὴν θέση
τους ἀπὸ ὅλους τοὺς πρὶν ἀπὸ αὐτοὺς
ἀποτειχισθέντες ἱερεῖς, παρουσίασαν
τὴν δική τους αὐθαίρετη ἄποψη ὡς πρὸς
τὴν ἐρώτηση, πῶς πρέπει νὰ ἀντιμετωπιστεῖ
ἡ αἵρεση: Περαιτέρω οἰκονομία, κοινωνία
μὲ τοὺς μνημονεύοντες κληρικοὺς καὶ
προαναγγελία ἀκόμα μίας (πόσες ἀκόμα,
Θεέ μου, ὁμολογίες πίστεως καὶ ἡμερίδες
θὰ γίνουν;) ἡμερίδας ἐναντίον τοῦ
Οἰκουμενισμοῦ.