από e-mail
Στὴ
δραματικὴ ἱστορία τοῦ
Ἰὼβ (βλ.
ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, ἀρ. φ. 382, Μάιος
2015)
ἀξίζει νὰ προσέξουμε
ἰδιαίτερα τὴ νηφάλια
τοποθέτησή του ἐνῷ
δοκιμάζεται σκληρά, τὴ
στιγμὴ δηλαδὴ ποὺ ἔχει
χάσει τὴν ἀμύθητη περιουσία
του, τὰ δέκα παιδιά του, ἀλλὰ
καὶ τὴν πολύτιμη ὑγεία
του. Ἡ στάση του ἀποτελεῖ
μοναδικὸ διαχρονικὸ
παράδειγμα, ἱκανὸ νὰ
ἐμπνέει καὶ τὸν ἄνθρωπο
τῆς μετὰ Χριστὸν ἐποχῆς.
Ὁ Ἰὼβ γνωρίζει καλὰ τοὺς
ὅρους μιᾶς ἰσορροπημένης
σχέσης μεταξὺ ἀνθρώπου καὶ
Θεοῦ καὶ διαζωγραφεῖ
τὶς ἄριστες πνευματικὲς
ἀρχὲς ποὺ πρέπει νὰ τὴ διέπουν.
Τὰ
λόγια του, ὅταν πληροφορήθηκε
τὶς μεγάλες του συμφορές,
εἶναι χαρακτηριστικά:
«Ὁ Κύριος τὰ ἔδωσε, ὁ Κύριος
τὰ ἀφαίρεσε. Ὅπως φάνηκε
καλὸ στὸν Κύριο, ἔτσι καὶ
ἔγινε. Ἂς εἶναι εὐλογημένο
τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου στοὺς
αἰῶνες».