sociologyalert

Πέμπτη 25 Δεκεμβρίου 2014

Μητρόπολη Αιτωλίας και Ακαρνανίας: Διεθνές Επιστημονικό Συνέδριο προς τιμήν του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού (27-28 Δεκεμβρίου 2014)

http://www.diakonima.gr/2014/12/25/%CE%B4%CE%B9%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%AD%CF%82-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AD%CE%B4%CF%81%CE%B9%CE%BF-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%82-%CF%84/

Η Ιερά Μητρόπολη Αιτωλίας και Ακαρνανίας διοργανώνει Διεθνές Επιστημονικό Συνέδριο προς τιμήν του μεγάλου Προστάτου και Πολιούχου της Ιεράς Μητροπόλεώς μας, Αγίου Κοσμά του Αιτωλού το Σάββατο 27 και την Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2014 στην πόλη του Αγρινίου.
Το Συνέδριο, που θα έχει ως γενικό θέμα «Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. Ορθόδοξος Εκκλησία και Ελληνικόν Γένος», συγκαλείται με αφορμή την συμπλήρωση 300 ετών από της γεννήσεως του Αγίου.
Σας αποστέλλουμε το αναλυτικό πρόγραμμα του Συνεδρίου για την ενημέρωση και τη συμμετοχή σας.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ
ΓΡΑΦΕΙΟΝ ΤΥΠΟΥ & ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ»

Ταχυδρομική Διεύθυνση: Αρχιεπ. Δαμασκηνού 10, Τ.Κ. 302 00, Ι. Π. Μεσολογγίου.
Τηλέφωνα: 26310-22421 και 26310-22322, Fax. 26310-28701.
Ιστολόγιο Περιοδικού: kosmasaitolos.blogspot.gr. Ηλεκτρονικό Ταχυδρομείο: agkosmas @otenet .gr

Χριστούγεννα ολόχρονα

http://www.diakonima.gr/2014/12/25/%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%BD%CE%B1-%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B1/

Η γέννηση του Χριστού

Στην παγωνιά του καιρού και του μέσα μας κόσμου, προσπαθούμε να χαρούμε τη γιορτή των Χριστουγέννων. Με τρόπους σπασμωδικούς, εξωτερικούς, κοινωνικούς. Στο τέλος συνειδητοποιούμε

«ότι Χριστούγεννα

Δεν είναι διάκοσμος

Δεν είναι έθιμο

Δεν είναι ρεβεγιόν

Δεν είναι αργία

Δεν είναι γιορτή

Δεν είναι νοσταλγικό παραμύθι»

(Μαρία Μουρτζά, Εικονοστάσι).

Από την άλλη, «οι άνθρωποι της Εκκλησίας» πασχίζουμε να γιορτάσουμε προετοιμαζόμενοι με τη νηστεία, την εξομολόγηση, τον εκκλησιασμό και τη Θεία Κοινωνία. Αισθανόμαστε κάποια διαφορά αλλά φαίνεται πως η ικανοποίησή μας δεν αγγίζει τη χαρά που ο άγγελος έφερε στους απλούς βοσκούς με το «ἰδού εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαράν μεγάλην».
Η θεολογία της Εκκλησίας μας μιλά για ενανθρώπιση του Θείου Λόγου και οι άγιοι Πατέρες για το ότι «ο Θεός ενηνθρώπησε ίνα ημείς θεοποιηθώμεν». Αλήθειες, που όμως μένουν ακατανόητες και απρόσιτες στο σύγχρονο άνθρωπο.
Τελικά τι είναι τα Χριστούγεννα και γιατί κάθε χρόνο τόση προετοιμασία και κατανάλωση για να «γιορτάσουμε Χριστούγεννα»;
Βέβαια, τα οποιαδήποτε λόγια δεν μπορούν να πουν τίποτε, αν δεν κατανοηθούν ως εμπειρία. Το ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος, εκεί στην άσημη Βηθλεέμ πριν δυό χιλιάδες χρόνια, αθόρυβα και ταπεινά, δεν θα έχει σημασία για μας, αν δεν αισθανθούμε στην καρδιά μας, έστω και μια φορά, ότι είναι «ο Κύριος και Θεός μας». μια αίσθηση που δεν προκαλεί φόβο για το μεγαλείο Του αλλά συντριβή και συγκίνηση για την ταπείνωσή Του. Που μεταγγίζει χαρά για την προσωπική Του αγάπη και καταδεκτικότητα.
Ο δικός μας Θεός έρχεται κοντά μας όχι ως δύναμη και εξουσία, αλλά ως «εις εξ ημών». Γίνεται όμοιος με μας, οικείος και ανθρώπινος. Καταργεί την απόσταση του παντοδύναμου και κυρίαρχου για να μας γίνει προσιτός και αποδεκτός. Ντύνεται την άκρα ταπείνωση και κρύβει το Θεϊκό μεγαλείο Του.
Η χωρίς όρια αγάπη Του, ό,τι και να ’ναι, όπως και να ’ναι ο καθένας μας, αναμένει με υπομονή την αγάπη μας. όχι για να έχει οπαδούς ούτε για να αυξηθεί η «Θρησκεία» Του, μα για να δημιουργήσει σχέση με τους αγαπημένους Του. Στη μαζοποίηση και στη Θρησκεία απουσιάζει η σχέση. Γι’ αυτό δεν θέλει ούτε το ένα ούτε το άλλο.
Κάθε που νιώθουμε την αγάπη Του να διαπερνά την ύπαρξη μας και να έρχονται δάκρυα, ανοίγουμε την καρδιά για να γεννηθεί.
Κάθε που η εμπειρία της αγάπης Του, ως αποδοχή του προσώπου μας και άμετρη καταδεκτικότητα της κατάντιας μας, συγκλονίζει το είναι μας, κατανοούμε το θεολογικό λόγο «ο Θεός έγινε άνθρωπος για να κάνει τον άνθρωπο Θεό».
Κάθε που κατανοούμε την αδυναμία του πλησίον μας και την αποδεχόμαστε ως δική μας, καταλαβαίνουμε λίγο την «τόλμη», μα και το κίνητρο του Θεού να γίνει άνθρωπος.
Τότε, τα Χριστούγεννα δεν περιορίζονται σε μια συγκεκριμένη εποχή και ημερομηνία, μα διαρκούν μια ζωή, όπως και η χαρά τους.
π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Πηγή: isagiastriados.com

Οι "κομμουνιστές" θα μας πάρουν και τις τηλεοράσεις (του συγγραφέα Πέτρου Αργυρίου)

http://agriazwa.blogspot.gr/2014/12/blog-post_25.html

Μας πήραν τις δουλειές μας.

Τις συντάξεις μας.

Την αξιοπρέπεια και τα όνειρά μας.

Την ιστορική μας μνήμη και το μέλλον μας.

Πήραν τις ζωές ή τα σπίτια κάποιων- φορές φορές και τα δύο μαζί.

ΟΧΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ ΜΟΥ.

Αφήστε τις τηλεοράσεις του κόσμου ήσυχες.

Ο Παπαδημούλης είπε στο Μega πως οι άδειες των καναλιών δε θα δίνονται πλέον τσάμπα όπως γινόταν παράνομα επί 25 χρόνια.

30 χρόνια πριν χαιρόμασταν που άνοιξε ο δρόμος πρώτα για το ιδιωτικό ραδιόφωνο και μετά για την τηλεόραση: πλουραλισμός, πολυφωνία, επιτέλους θα εκφραστούμε, σκεφτόμασταν ως ηλίθιοι ιδιώτες που είμαστε.

Σήμερα ξέρουμε πως τις ονειροφαντασίες μας για έναν πιο «λεύθερο» κόσμο τις πληρώνουμε αιματηρά.

Χίλιοι από εμάς να βάλουμε πλάτες, κανάλι δεν ανοίγουμε. Δε μας λείπει η τεχνογνωσία: μας λείπουν οι τσάμπα άδειες, τα τσάμπα δάνεια και οι χορηγίες των τραπεζών που τα βαποράκια τους οι διαφημιστές μοιράζουν απλόχερα στους ολιγάρχες.

Γιατί δεν έχουμε ιδιωτική τηλεόραση. Έχουμε ολιγαρχική τηλεόραση. Που είχε το θράσος να κλείσει και την κρατική και να απαξιώσει τον τεχνολογικό και ιστορικό πλούτο της.

ΟΧΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ. Μην μας παίρνεις το καταφύγιο μας από τη ζωή.

Φαντάζεσαι ένα κόσμο χωρίς τηλεόραση Παπαδημούλη;

Οι άνθρωποι θα πρέπει να σκεφτούν, να θυμηθούν πως είναι η φωνή της σκέψης τους, χωρίς τον υποβολέα στο σαλόνι, χωρίς τη συντροφιά στο κρεβάτι.

Μπορεί και να χρειαστεί να βγουν έξω, να γνωρίσουν κόσμο, να κοινωνικοποιηθούν χωρίς αυτό το νοητικό νέφος να τους ορίζει.

Φαντάζεσαι τι σκατά μπορεί να βγάλει ο μαζάνθρωπος από το μυαλουδάκι του αν αφεθεί αχειραγώγητος και ακυβέρνητος;

Μπορεί να αρχίσει να μιλάει και για σοβαρά πράγματα που αφορούν όλους αντί για τους κώλους, τα πόδια και τα μουνιά των άλλων.

Ρε Μαλάκα, τι θα κάνουμε χωρίς αντιπερισπασμούς και θεαμαπάτες;

Μπορεί να θελήσουν να ζήσουν την περιπέτεια αν τους την πάρεις από το κουτί, μπορεί ακόμη ακόμη να θελήσουν να ερωτευτούν.

Θα χαλάσεις σπίτια Παπαδημούλη με τις μαλακίες σου.

Η οικογένεια και κατ επέκταση και η κοινωνία είναι σύλλογοι τηλεθεατών. Ποιος είσαι εσύ που θα τις χαλάσεις;

Μαλάκα, μπορεί να πάρουν και να διαβάσουν κανά βιβλίο. Να φοβάσαι τον μπολσεβικισμό των σκεπτόμενων και νοητικά ενεργών ανθρώπων. Μπορεί να καταλάβουν κάποια στιγμή ότι η εξουσία είναι όχι μόνο περιττή αλλά βαρίδι μεγάλο.

Μην τους το κάνεις αυτό Παπαδημούλη. Αυτά τα κάνουν Φασίστες σαν τον Ορμπάν της Ουγγαρίας που έπεσε όλη η συστημική Ευρώπη να τον φάει γιατί ανάμεσα σε άλλα «περιόρισε την ελευθερία της έκφρασης».

Η βούληση των λίγων πρέπει όχι μόνο να ακούγεται. Πρέπει να υπακούγεται.

O δημοκρατικός κόσμος φρίττει. Όλοι ξέρουν πως δημοκρατία είναι η ασυδωσία των λίγων απέναντι στους πολλούς. Είναι η βούληση των λίγων να επιβάλλεται στους πολλούς. Είναι οι πολλοί να είναι ανυπεράσπιστοι και οι λίγοι υπεράνω των νόμων.

Που πας ΡΕ ΚΑΡΙΟΛΗ να μας πάρεις τις τηλεοράσεις; Τι θα κάνουμε χωρίς αυτές;

Ποιο σκληρός πεθαίνεις.

Πας και παίρνεις τη σύριγγα από τον τοξικομανή τη στιγμή που βαράει πρέζα;

Κόβεις τη μηχανική υποστήριξη σε κάποιον που χωρίς να είναι άρρωστος έχει μπει στην εντατική;

ΤΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΠΑΣ να κάνεις;

Που πας να κόψεις το όπιο; Τι άλλο θα κάνετε δηλαδή ρε παλιοκομμούνια; Θα φορολογήσετε τις ιερές εκκλησίες, δε θα επιτρέπετε να διαγράφονται τα χρέη των ΠΑΕ γαμώ τον αιώνιο φθόνο σας ξιπασμένοι πρώην φτωχοδιάβολοι που την είδατε και εξουσία επειδή ο ελληνικός λαός κακόπεσε λίγο τα τελευταία χρονάκια, τυχοδιώκτες και οπορτουνιστές.

Καριόληδες, δεν το ξέρετε ότι αυτά είναι ιερά και θές-φατα. Τα μήντια είναι άγια ρε μπάσταρδα. Το πε κι ο Μακιαβέλι: ο σκοπός αγιάζει τα μέσα: Εμείς έχουμε και τα σκοπό και τα μέσα, τα μήντια και έτσι τα μήντια μας είναι άγια.

Αλλά που να τα καταλάβετε εσείς αυτά ρε αθεόφοβοι.

Η ιδιωτική τηλεόραση παράγει πολιτισμό ρε. Που θα ήταν ο Άδωνις χωρίς τηλεόραση, που θα ήταν η Χρυσή Αυγή χωρίς τηλεόραση; Προφανώς στα σπίτια τους.

Η ιδιωτική τηλεόραση παράγει πολιτισμό ρε κόκκινα μουνιά.

Αλλά που να τα καταλάβετε εσείς αυτά. Γιατί δεν έχετε την Κουλτούρα ενός Ζαγοράκη, πόσο μάλλον την κουλτούρα του τομεάρχη πολιτισμού του ΠΑΣΟΚ και μέγιστου σαβουρογραφέα Χειμωνά που όταν γαμάει μάνες από τον κώλο αυτές τραγουδάν Πάριο και έχει την ευγένεια να λέει σε κάποια Γκολεμά να κάνει κάτι το ευχάριστο στη ζωή της: Να πα να γαμηθεί το κήτος.

Τι κοινό έχει ο Χειμωνάς και η ιδιωτική τηλεόραση; Ο τομεάρχης πολιτισμού παράγει τόσο πολιτισμό όσο και η ιδιωτική τηλεόραση. Θα του πάρετε και αυτού την άδεια που του δώσαν οι μεγαλοεκδότες για να γράφει;

Τι άλλο θα κάνετε ρε άπλυτοι;

Άντε, κλείστε και τις γαμημένες τις πολυεθνικές να δούμε από θα μπορεί να παίρνει βουλγαρικές Coca Coles ο Ρωμιός.

Κλείστε και τις τράπεζες και τα ATM.

Δεν είστε κόμμα. Είστε απειλή για τον πλανήτη. Ο Τσάβες και ο Κάστρο έχουν εξαφανίσει 10 εκατομμύρια είδη.

Φθονεροί που μισείτε την παραγωγή αφθονίας.

Δέκα πλανήτες θα φάμε και πιούμε και θα το λέμε ανάπτυξη.

Είστε η 8^η πληγή του Φαραώ. Η έκτη φάλαγγα. Ο πέμπτος καβαλάρης της αποκάλυψης.

Ακούς εκεί. Θα πάρετε τα μάτια και τα αυτιά του κόσμου βρωμοκομιτατζήδες. Γιατί αυτό είναι η τηλεόραση: Τα μάτια και τα αυτιά και τα μυαλά και οι ψυχές και οι μνήμες και το μόνο κοινό που έχουν οι άνθρωποι μεταξύ τους.

Δήθεν δημοκράτες.

Μήπως θα κλείσετε και τις offshore; Δεν ξέρετε ότι οι μεγάλοι ευεργέτες της ανθρωπότητας πήγαν τα λεφτά εκεί για μη χαθούν μέσα στην κρίση και με το που τελειώσει η κρίση θα τα επιστρέψουν και μάλιστα αυγατισμένα;

Αλλά που να περιμένεις εμπιστοσύνη από τους άπιστους Θωμάδες,

Θα καταργήσετε και τη θεωρία των παραλλήλων συμπάντων μήπως; Γιατί η τηλεόραση είναι και συσκευή παραγωγής πολλαπλών συμπάντων που επιτρέπει στον κάθε πίθηκα να ζει στην καρακοσμάρα του.

Ποιος είσαι εσύ που παραβιάζεις την ιδιωτική ζωή και το οικογενειακό άσυλο του πολίτη;

Φυσικά, ο Παπαδημούλης δεν είπε ότι θα πάρει τις τηλεοράσεις του κοσμάκη. Εγώ τα γράφω αυτά τα ριζοσπαστικά. Ο Παπαδημούλης απλά θα τηρήσει το νόμο και θα πάρει τις άδειες που επί 25 χρόνια δίνονται χαριστικά στους ολιγάρχες.

Η τήρηση των νόμων και η ισονομία είναι από τα βασικά συστατικά της δημοκρατίας και προστατεύει το βίο του πολίτη και και την ελευθερία του βίου του από την ασυδοσία του οποιοδήποτε άλλου. Αλλά που να γίνουν αντιληπτοί βασικοί όροι της Δημοκρατίας στη Χώρα της Ασυδοσίας η οποία συχνά νομοθετεί για να νομιμοποιείται;

Πως να το κάνουμε; Όταν κάποιοι άλλοι στερούν τα δικαιώματα των πολλών για να αυξήσουν τα προνόμια των λίγων, πρέπει να βρεθούν εκείνοι που για επιστρέψουν τα δικαιώματα των πολλών οφείλουν να περιορίσουν την ασυδοσία των λίγων.

Και να σε πω και κάτι τελευταίο ρε καριόλη Παπαδημούλη που μου το παίζεις και υπεράνω των διωτικών καναλιών. Πως θα σε έβριζα εγώ τώρα αν δεν σε είχαν ακούσει τηλεθεατές στο MEGA ρε παλιοαχάριστε που δε σέβεσαι ούτε τη φιλοξενία του τηλεοπτικού σου οικοδεσπότη.
Μη, μη ρε συ.
Μη ρε Παπαδημούλη μας το κάνεις αυτό το κακό, σε ικετεύω.

Μου τα χουν πάρει όλα. Μη μου παίρνεις και το Mega μου, ε μεγάλε μεγάλε;

Σε παρακαλώ, μη μου παίρνεις το φιξάκι μου, μην με υποχρεώνεις να ζήσω.

Να σαι δίπλα μου να μου κρατάς το χέρι καθώς θα περνώ τη μεγάλη μαύρη νύχτα του συνδρόμου στέρησης της εικονικής πραγματικότητας.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwablogspot.com 25/12/2014

Καλά Χριστούγεννα αγαπημένοι μου επΑναστάτες...

http://sophia-siglitiki.blogspot.gr/2014/12/kala-Xristoygenna-epanastates-moy.html

Καλά Χριστούγεννα…♪♫•*¨*•.¸¸★ αγαπημένοι μου επΑναστάτες...

Σοφία Ντρέκου

Να ευχόμαστε με το νόημα της μεγάλης γιορτής της Χριστιανοσύνης…

Διότι γιορτάζουμε την Γέννηση του Χριστού, τα Θεοφάνεια και όχι κάτι αφηρημένο. Να ανατρέψουμε τα σχέδια των παγκοσμιοποιητών και τα πλαστικά «Χριστούγεννα» των πολυεθνικών.

Το ταξίδι των μάγων, είναι και η δική μας ζωή…

Επαναστατικό, Αντιστασιακό, Νυχτερινό, τολμηρό, αβέβαιο, απρόοπτο, με πόνο ψυχοσωματικό, με αναζήτηση για το Φως... και το μόνο βέβαιο, το άγνωστο.

Οι τρεις Μάγοι άφησαν πίσω τους ανέσεις και σιγουριά και οδηγούμενοι από ένα ουράνιο φυσικό φαινόμενο όδευσαν προς το Υπερφυσικό...

Το ταξίδι της ζωής απαιτεί στις αποσκευές του απόφαση για αυταπάρνηση, για υπερβάσεις, για ανατροπές!

Να αφήσουμε τη θαλπωρή των πεποιθήσεών μας, να αποφασίσουμε να αντισταθούμε, να απελευθερωθούμε από τους εσωτερικούς και εξωτερικούς μας δυνάστες και να τραβήξουμε μπροστά!

Όσοι τολμούν να επαναστατούν ενάντια του κατεστημένου, οποιασδήποτε μορφής, αυτοί μπορούν να απολαμβάνουν την ελευθερία.

Κι όπως λέει και ο αγαπημένος μας ποιητής Οδυσσέας Ελύτης…

«Πολλὰ δὲ θέλει ὁ ἄνθρωπος

νά ῾ν᾿ ἥμερος νά ῾ναι ἄκακος

λίγο φαΐ, λίγο κρασί

Χριστούγεννα κι Ἀνάσταση.»

Καλά Χριστούγεννα και επαναστατικός ο Νέος Χρόνος

για να μας οδηγήσει στο Φως της Ελευθερίας.

Επιμέλεια-πηγή: Σοφία Ντρέκου/Αέναη επΑνάσταση

Δείτε και...

Μια συνταγή του ΟΟΣΑ που θολώνει τη λαϊκή προοπτική

από τον Ριζοσπάστη

Μια συνταγή του ΟΟΣΑ που θολώνει τη λαϊκή προοπτική

«"Οι εισοδηματικές ανισότητες έχουν στατιστικά ένα σημαντικά αρνητικό αντίκτυπο στην οικονομική ανάπτυξη", σύμφωνα με έρευνα του Οργανισμού για την Οικονομική Συνεργασία και την Ανάπτυξη (ΟΟΣΑ). Οι ειδικοί του διεθνούς Οργανισμού υπολόγισαν ότι την εικοσαετία 1990 - 2010 η Βρετανία έχασε λόγω της διεύρυνσης των εισοδηματικών ανισοτήτων σχεδόν 9% του ΑΕΠ της, ενώ οι ΗΠΑ έχασαν περίπου 7%. Αντίθετα: "Η έρευνα καθιστά προφανές ότι ο περιορισμός της μεγάλης και αυξανόμενης ανισότητας σε ό,τι αφορά τα εισοδήματα των πολιτών μιας χώρας αποτελεί κρίσιμη επιλογή για την εξασφάλιση σ' αυτήν ισχυρής και βιώσιμης ανάπτυξης και η επιλογή αυτή πρέπει να βρίσκεται στο επίκεντρο της πολιτικής συζήτησης", δήλωσε ο γενικός γραμματέας του Οργανισμού, Ανχελ Γκουρία. Ο ΟΟΣΑ κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η ανισότητα μεταξύ των 34 κρατών - μελών του βρίσκεται στο υψηλότερο επίπεδο των τελευταίων 30 ετών. Σήμερα στις χώρες του ΟΟΣΑ το πλουσιότερο 10% του πληθυσμού κερδίζει κατά μέσον όρο 9,5 φορές περισσότερα χρήματα από το φτωχότερο. Τη δεκαετία του 1980 το χάσμα ήταν πολύ μικρότερο, με τους πλουσίους να κερδίζουν 7 φορές περισσότερα από τους φτωχούς.

Πώς όμως περιορίζει η οικονομική ανισότητα την ανάπτυξη; "Οι λιγότερες ευκαιρίες εκπαίδευσης ενός λαού έχουν ως αποτέλεσμα τη μικρότερη κοινωνική κινητικότητα και τη μειωμένη ανάπτυξη των δεξιοτήτων των ανθρώπων", σύμφωνα με την έκθεση και εμποδίζει τους ανθρώπους να αναπτύξουν δεξιότητες και ταλέντα που θα τους βοηθήσουν να αυξήσουν το εισόδημα, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ. Μάλιστα, το πρόβλημα δεν εντοπίζεται στο φτωχότερο 10% του πληθυσμού, όπως πιστευόταν έως σήμερα, αλλά στο φτωχότερο 40%. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι τα εισοδήματα των κατώτερων εισοδηματικά μεσαίων στρωμάτων έχουν μειωθεί πολύ τα τελευταία χρόνια. Ενδιαφέρον είναι ότι μετά το ΔΝΤ τώρα και ο ΟΟΣΑ καταλήγει στο συμπέρασμα ότι πολιτική αναδιανομής εισοδήματος δεν πλήττει την ανάπτυξη». Το συγκεκριμένο ρεπορτάζ είναι από την «Καθημερινή» 10/12/2014, αλλά υπήρχε σχεδόν σε όλο τον αστικό Τύπο. Το ηλεκτρονικό «Βήμα», για παράδειγμα, έγραφε για το ίδιο ζήτημα: «Οι στρατηγικές καταπολέμησης της φτώχειας και των εισοδηματικών ανισοτήτων πρέπει να εστιάζονται σε προγράμματα εκπαίδευσης και επαγγελματικής κατάρτισης που ανταποκρίνονται στην κάλυψη θέσεων στην αγορά εργασίας και επίσης στη βελτίωση των επαγγελματικών δεξιοτήτων των ατόμων καθ' όλη τη διάρκεια του εργασιακού τους βίου».

Παρέμβαση σε αντιφάσεις

Δε μας ξενίζουν πλέον τέτοια ρεπορτάζ, τα οποία έχουν ως πηγές τους μελέτες από τους διεθνείς διακρατικούς καπιταλιστικούς οργανισμούς, όπως ο ΟΟΣΑ και το ΔΝΤ. Αυτό που πρέπει να έχουν καθαρό η εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, είναι ότι οι εν λόγω οργανισμοί εργάζονται με παρεμβάσεις τους για τη σωτηρία, τη διαιώνιση και αναπαραγωγή του συστήματος διεθνώς. Μια προσπάθεια που έρχεται αντιμέτωπη με την ύπαρξη των οξύτατων ενδομονοπωλιακών ανταγωνισμών ανάμεσα σε κράτη ή συμμαχίες κρατών και τις αξεπέραστες εσωτερικές αντιφάσεις του καπιταλισμού.

Η αύξηση των εισοδηματικών ανισοτήτων είναι νομοτέλεια στην εξέλιξη του καπιταλισμού. Το δείχνει ανάγλυφα το αριθμητικό παράδειγμα του ΟΟΣΑ για την αύξηση των ανισοτήτων από τη δεκαετία του '80 μέχρι σήμερα, δηλαδή ότι σήμερα το πλουσιότερο 10% κερδίζει 2,5 φορές περισσότερο απ' ό,τι στη δεκαετία του '80, αλλά και τη διεύρυνση της κοινωνικής βάσης της φτώχειας από το 10% στο 40%, που μάλλον είναι πολύ μεγαλύτερο.

Προκύπτει από το γεγονός ότι μειώνεται όλο και περισσότερο η τιμή της εργατικής δύναμης σε σχέση με την καπιταλιστική κερδοφορία. Υπάρχει ακόμη η αντικειμενική τάση, λόγω αύξησης της παραγωγικότητας της εργασίας, να πέφτει σχετικά η αξία, άρα και η τιμή της εργατικής δύναμης. Πώς λοιπόν οι καπιταλιστές, που παράγουν με μοναδικό κίνητρο την απόκτηση ολοένα και μεγαλύτερων κερδών, θα αυξήσουν ταυτόχρονα τα εισοδήματα των εργαζομένων τους; Ολοι οι καπιταλιστές θα ήθελαν να αυξηθούν τα εισοδήματα όλων των εργαζομένων εκτός αυτών της δικιάς τους επιχείρησης ή κλάδου.

Θα ρωτήσει κάποιος: Μα τόσο άσχετοι είναι οι ερευνητές του ΟΟΣΑ περί της καπιταλιστικής οικονομίας και της εξέλιξής της; Καθόλου άσχετοι. Πρέπει να βλέπει κανείς τέτοιες μελέτες στη συγκυρία που γίνονται, σε συνδυασμό με παράγοντες όπως η επίδραση της μιας ή της άλλης πολιτικής διαχείρισης μιας καπιταλιστικής οικονομίας στο πλαίσιο της αλληλεξάρτησης των καπιταλιστικών οικονομιών διεθνώς κ.λπ.

Νέα σύννεφα στην καπιταλιστική οικονομία

Η συγκυρία για την παγκόσμια οικονομία, που ο ΟΟΣΑ δίνει στη δημοσιότητα αυτή του την εκτίμηση, είναι τα σημάδια ύφεσης ή επιβράδυνσης της οικονομίας πολλών ισχυρών καπιταλιστικών κρατών (Ιαπωνία, Ιταλία, Γαλλία, Γερμανία, Ευρωζώνη δηλαδή, Ρωσία, Βραζιλία, Νότια Αφρική κ.ά.), οι προβλέψεις επιβράδυνσης της οικονομίας της Κίνας, που προκαλούν νέους φόβους για την καπιταλιστική οικονομία.

Το πρώτο συμπέρασμα επομένως που μπορεί να βγει απ' αυτή την τοποθέτηση του ΟΟΣΑ είναι ότι προτείνει πολιτική τόνωσης της ζήτησης ως διέξοδο από την κρίση, ανιχνεύοντας ένα μείγμα πολιτικής που αφενός θα μειώνει ελάχιστα τα κέρδη αναδιανέμοντας φόρους μέσω των οποίων θα αυξάνονται ελάχιστα επίσης τα εργατικά, λαϊκά εισοδήματα. Το ίδιο πασχίζουν και με τα επιδόματα.

Βεβαίως, ο ΟΟΣΑ πασχίζει να πείσει ότι συμφέρει όλα τα καπιταλιστικά κράτη η πρότασή του. Μόνο που στη λειτουργία του καπιταλιστικού ανταγωνισμού παίζει μεγάλο ρόλο το ποσοστό κέρδους. Και επειδή οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις δρουν ανταγωνιστικά η μία ενάντια στην άλλη, ακόμη και όταν κάνουν μεταξύ τους συμφωνίες ή συμβιβασμούς, το ίδιο και τα κράτη, η τάση είναι να μειώνουν τα εργατικά εισοδήματα, άρα φαίνεται δύσκολη η πραγματοποίηση της πρότασης του ΟΟΣΑ, αν και θεωρητικά σε κάποια συγκυρία δεν μπορεί να αποκλειστεί.

Το δεύτερο ζήτημα που προκύπτει από τη μελέτη του ΟΟΣΑ είναι η διέξοδος που προτείνεται. Τι λένε στην έκθεση, όπως αναφέρει το ρεπορτάζ από το «Βήμα»: «Οι στρατηγικές καταπολέμησης της φτώχειας και των εισοδηματικών ανισοτήτων πρέπει να εστιάζονται σε προγράμματα εκπαίδευσης και επαγγελματικής κατάρτισης που ανταποκρίνονται στην κάλυψη θέσεων στην αγορά εργασίας και επίσης στη βελτίωση των επαγγελματικών δεξιοτήτων των ατόμων καθ' όλη τη διάρκεια του εργασιακού τους βίου».

Εμείς δε θα πούμε ποτέ ότι δε χρειάζεται η εργατική τάξη, ο λαός να είναι μορφωμένοι, ίσα ίσα το έχουμε ως αίτημα πρώτης γραμμής. Ομως, δεν είναι αυτό που εννοεί η έκθεση του ΟΟΣΑ. Εδώ πρόκειται για επαναφορά των γνωστών από παλιά κατευθύνσεων για ενίσχυση της διά βίου εκπαίδευσης, της κατάρτισης και επανακατάρτισης με στόχο τη γρήγορη προσαρμογή των εργαζομένων στις κάθε φορά ανάγκες της καπιταλιστικής παραγωγής. Η κινητικότητα από ειδικότητα σε ειδικότητα, η ικανότητα προσαρμογής που πάει χέρι χέρι με την εργασιακή περιπλάνηση σε ένα καθεστώς δουλειάς χωρίς δικαιώματα, που αποτελεί τον μοναδικό τρόπο στατιστικής συγκάλυψης της ανεργίας, το μοίρασμα θέσεων εργασίας.

Καλλιέργεια αυταπατών

Ταυτόχρονα βεβαίως γίνεται και προσπάθεια να πειστούν οι εργαζόμενοι ότι τα εκπαιδευτικά εφόδια αποτελούν το αποκλειστικό εργαλείο για κοινωνική ανέλιξη. Η έκθεση του ΟΟΣΑ αναφέρει ότι «η απουσία εκπαίδευσης περιορίζει την κοινωνική κινητικότητα και εμποδίζει τους ανθρώπους να αναπτύξουν δεξιότητες και ταλέντα που θα τους βοηθήσουν να αυξήσουν το εισόδημα». Πώς μπορεί κανείς να το εξηγήσει; «Κοινωνική κινητικότητα» σημαίνει το πέρασμα από μια κοινωνική τάξη ή στρώμα σε άλλη. Δηλαδή, το πέρασμα νέων ανθρώπων από εργατικές οικογένειες στα μεσαία και προς τα πάνω, προς την αστική τάξη στρώματα, ή στην ίδια την αστική τάξη, πιο σπάνιο βεβαίως αλλά και το αντίθετο, προλεταριοποίηση μεσαίων στρωμάτων. Ο ΟΟΣΑ φαίνεται ότι εννοεί το πρώτο εννοώντας πως οι σπουδές μπορούν να συμβάλουν ώστε να γίνουν οι νέοι επιχειρηματίες ή ανώτερα και όχι μόνο στελέχη επιχειρήσεων. Είναι έτσι; Για κάποιους λίγους μπορεί να είναι. Αυτό που πασχίζουν οι καπιταλιστές είναι να αξιοποιήσουν πράγματι ερευνητές, επιστήμονες, «καινοτόμους», όπως λένε, και τις ιδέες τους όταν αυτές βρίσκουν κερδοφόρες εφαρμογές στην παραγωγή. Δεν μπορεί όμως να γίνει για όλους. Η ολοένα αυξανόμενη παραγωγή πρέπει να βρει και καταναλωτές, τόσο στην αγορά μέσων παραγωγής, προπαντός σ' αυτό, όσο και στην αγορά αντικειμένων κατανάλωσης. Για παράδειγμα, πόσοι απόφοιτοι ΑΕΙ - ΤΕΙ, μεταπτυχιακοί ή ακόμη και έχοντες διδακτορικό δεν είναι άνεργοι;

Η παραγωγή με σκοπό την καπιταλιστική κερδοφορία, η αναρχία που κυριαρχεί στην καπιταλιστική παραγωγή, το πέταμα εργαζομένων εκτός παραγωγής εξαιτίας της εισαγωγής νέων τεχνολογιών και επιστημονικών εφαρμογών αφορούν και το ειδικευμένο επιστημονικό δυναμικό και όχι μόνο τους ανειδίκευτους ή χαμηλά ειδικευμένους εργαζόμενους.

Η διέξοδος

Οι εργαζόμενοι πρέπει να ξεπεράσουν τις θεωρίες που αναπαράγονται από διάφορα αστικά επιτελεία ότι η αντιμετώπιση της ανεργίας είναι θέμα ατομικής βελτίωσης, δεξιοτήτων και ευλυγισίας στην παραγωγή. Να αντιμετωπίσουν τις αυταπάτες ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη πάει χέρι χέρι με την άμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, όπως προπαγανδίζουν σοσιαλδημοκρατικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις.

Ο αγώνας σήμερα για ολόπλευρη, ουσιαστική μόρφωση για όλους, για σταθερή δουλειά με δικαιώματα με βάση τις σύγχρονες εργατικές - λαϊκές ανάγκες πρέπει να μπει στο προσκήνιο. Να συνδεθεί με την πάλη σε αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική κατεύθυνση που έρχεται σε αντιπαράθεση με την εξουσία του κεφαλαίου, την πάλη για μια οικονομία χωρίς καπιταλιστές που θα λειτουργεί με πανεθνικό σχεδιασμό με κριτήριο τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες, μια κοινωνικοποιημένη οικονομία με την εργατική τάξη στην εξουσία.

Ι.

Χριστουγεννιάτικη αγρυπνία στα Καρούλια - Συγκλονιστική Μαρτυρία

http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/2014/12/blog-post_420.html

Η παρακάτω διήγηση του Αρχιμανδρίτη Χερουβείμ Καράμπελα είναι δημοσιευμένη στο βιβλίο του -ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ, ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ -Έκδοση Ι.Μ. Παρακλήτου 1991.
Μεταξύ των άλλων, ο Γέροντάς μας είχε και μία ευλογημένη συνήθεια. Κατά διαστήματα, έστελνε μία μικρή παρηγοριά στους ερημίτες… Είχε περάσει αρκετός καιρός από τότε που κοινοβίασα στην καλύβη μας, όταν μία μέρα -προπαραμονή Χριστουγέννων- όπως θυμάμαι- με κάλεσε ο Γέροντας για ν΄αναθέσει και σε μένα την ευλογημένη αυτή διακονία. Ασφαλώς με την απόφασή του αυτή, απέβλεπε και στην πνευματική μου, όπως πάντα ωφέλεια…
Έβαλα μετάνοια στον Γέροντα φορτώθηκα τον ντορβά μου, πήρα το ραβδί και ξεκίνησα για τα Καρούλια… Πέρασα από πολλούς ασκητές, την ζωή των οποίων χαρακτήριζε η συνέπεια. Ήσαν πραγματικοί μοναχοί, πραγματικοί ασκητές. Μεταξύ αυτών ο γέρων Νείλος, ηλικιωμένος Ρώσος ησυχαστής, που δεν γνώριζε καθόλου ελληνικά και ο επίσης ρώσος ιερομόναχος Παρθένιος…
…Το πρόγραμμά μου άλλαξε, όταν ο πνευματικός μου επέμενε να παραμείνω στην αγρυπνία των Χριστουγέννων και στην πανήγυρη της καλύβης τους, αφού το παρεκκλήσιό τους ήταν αφιερωμένο στην Γέννηση του Χριστού. Ο Γέροντάς μου άλλωστε είχε δώσει ευλογία για κάτι τέτοιο.
Την άλλη μέρα, μαζί με τον υποτακτικό του πνευματικού μου, π. Συμεών, κάναμε μια σχετική καθαριότητα της καλύβης, με αφορμή την πανήγυρη. Αργά το απόγευμα άρχισαν να έρχονται οι γύρω ασκητές, για να γιορτάσουμε όλοι μαζί τα Χριστούγεννα.
Καθισμένος σ’ ένα μικρό εξώστη, έβλεπα τους ερημίτες, που κατέβαιναν από τα βράχια, άλλοι από τις κρεμαστές σκάλες και άλλοι από τις αλυσίδες, ο ένας πίσω από τον άλλον’ αξέχαστο θέαμα! Νέοι, μεσήλικες, γεροντάκια, αποτελούσαν μια χρυσή, ζωντανή αλυσίδα πανηγυριστών’ με τους παλιούς, λερωμένους ντορβάδες στην πλάτη, με ζωστικά και ράσα χιλιομπαλωμένα. Το πρόσωπό τους είχε μια σεμνή, σοβαρή έκφρασι. Χαιρετούσαν ένας-ένας με βαθειά υπόκλιση κι έπαιρναν την θέση τους στο μικρό παρεκκλήσιο της Γεννήσεως του Κυρίου.
«Αυτοί οι άνθρωποι, ο εκλεκτός του Κυρίου λαός, τα αγαπημένα παιδιά του Θεού, είναι εκείνοι που θα λάβουν μέρος στην αποψινή αγρυπνία», μονολογούσα.
Σήμανε μια μικρή καμπάνα και άρχισε η αγρυπνία. Το κρύο ήταν τσουχτερό. Όλοι ήσαν σφιχτά τυλιγμένοι στα πτωχικά τους ράσα. Το κουκούλιο δεν κάλυπτε απλώς το κεφάλι, αλλά το είχαν κατεβασμένο, όσο γινόταν πιο χαμηλά. Μερικοί, όπως ο γέρων Βαρθολομαίος και ο πνευματικός μου, ήξεραν καλά μουσικά. Ένας από τους νεότερους ανέλαβε διαβαστής. Δυο-τρία καντηλάκια κι ένας πτωχός πολυέλεος με αγνό κερί φώτιζαν γλυκά το σκοτάδι. Όλα απλά, απέριττα, ασκητικά.
Ένοιωθα τον εαυτό μου ξένο και αταίριαστο σ’ εκείνο το πεντακάθαρο περιβάλλον. Εγώ ήμουν άνθρωπος με πολλές αδυναμίες και αμαρτίες, τις οποίες προ καιρού είχα αποθέσει στα πόδια του πνευματικού μου, κατά την πρώτη μου εξομολόγηση. Δεν ήμουν όμως ένας ξένος αδιάφορος για ό,τι συνέβαινε γύρω μου. Διψούσα να μάθω περισσότερα πράγματα για τους ασκητές: πώς αγρυπνούν, πώς προσεύχονται, πώς κοινωνούν.
Το άγιο βήμα του μικρού ναού ήταν σφηνωμένο μέσα στον βράχο. Ο κυρίως ναός εξείχε από την κοιλότητα του βράχου κι έφτανε μέχρι το άκρο μιας πεζούλας, από την οποία έβλεπες, κατακόρυφα σχεδόν, την θάλασσα. Καθώς η αγρυπνία προχωρούσε, το κρύο γινόταν ολοένα και πιο αισθητό. Ο άνεμος σφύριζε, τα κύματα βογγούσαν κτυπώντας αλύπητα τα βράχια. Η θάλασσα έμοιαζε μ’ ένα αεικίνητο, αδάμαστο θηρίο….
Η ακόλουθη σκηνή θα μείνει ανεξίτηλη στην μνήμη μου : Ένας λευκογένης ασκητής, πολύ ηλικιωμένος, δεν φορούσε παπούτσια. Κρύωνε υπερβολικά και είχε τυλίξει τα πόδια του με τσουβάλια. Κάποια στιγμή πλησίασε στην υποτυπώδη θερμάστρα, που υπήρχε εκεί, και προσπαθούσε να θερμάνει τα κοκκαλιασμένα πόδια του. Μένοντας όμως εκεί για αρκετή ώρα, απορροφημένος στην προσευχή, χωρίς να το αντιληφθεί, τα τσουβάλια πύρωσαν, άρπαξαν φωτιά και άρχισαν να καίγονται! Οι νεότεροι τρέξαμε αμέσως και σβήσαμε την φωτιά. Ευτυχώς τα πόδια του γέροντα δεν έπαθαν εγκαύματα.
Εκτός από εμάς που τρέξαμε αμέσως, για να τον βοηθήσουμε, οι άλλοι πατέρες δεν έκαναν καμία κίνηση. Ίσως και να μην αντιλήφθηκαν καν το γεγονός. Αφοσιωμένοι στην λατρεία του Θεού, συνέχιζαν την αγρυπνία με το κεφάλι σκυμμένο στο στήθος και με το κομποσχοίνι στο χέρι, που δούλευε ακούραστα…..
Τελείωσε ο όρθρος και άρχισε η θεία Λειτουργία. Η ώρα πλησίαζε. Ο Κύριος εγγύς. Πολλά μάτια τα έβλεπα να Τον υποδέχονται με δακρύρροη κατάνυξη. Μερικοί ήταν σκυμμένοι τόσο βαθειά, ώστε δεν έβλεπες το πρόσωπό τους.
- «Πρόσχωμεν! Τα άγια τοις αγίοις», ακούστηκε σε λίγο η φωνή του λειτουργού.
Από την ώρα εκείνη οι πατέρες, ένας-ένας, κατά σειρά αρχαιότητας, άρχισαν να βάζουν την καθιερωμένη μετάνοια της συγγνώμης προς τον Θεό και προς τους παρόντες αδελφούς. Στο «Μετά φόβου» πλησίασαν, ο ένας πίσω από τον άλλον, για να λάβουν τον ουράνιο Μαργαρίτη.
Ευχαρίστησα ολόθερμα τον Κύριο για την πολύτιμη αυτή ευκαιρία, να δω και να απολαύσω πώς κοινωνούν οι ασκητές. Ήταν ένα θέαμα μοναδικό. Τέλος προσήλθα κι εγώ σαν «δούλος» κι όχι σαν «υιός» όπως οι πατέρες.
Η ουράνια εκείνη μυσταγωγία σε λίγο είχε τελειώσει. Κατόπιν προσφέρθηκε και καφές. Ενώ διακονούσα στο κέρασμα, πρόσεχα και θαύμαζα τους ασκητές, με την διάθεση του αρχαρίου. Θαύμαζα την τάξη που είχαν οι κινήσεις τους, τις συζητήσεις, γενικά την συμπεριφορά τους. Πράγματι, σκεφτόμουν, η έρημος δεν δημιουργεί μόνο αγίους, αλλά και σταθερά πειθαρχημένους και ολοκληρωμένους ανθρώπους.
Ακολούθησε η τράπεζα. Λίγο ρύζι, και βακαλάος, που είχε στείλει η συνοδεία μας, ήταν το πανηγυρικό χριστουγεννιάτικο φαγητό. Οι ασκητές έτρωγαν σιωπηλοί και άκουγαν την ανάγνωση.
Ο νους τους ήταν δοσμένος στον λόγο του Θεού και την προσευχή, όχι στο φαγητό. Κανείς δεν σήκωνε το κεφάλι να κοιτάξει δεξιά ή αριστερά. Καθένας που τελείωνε, περίμενε υπομονετικά με το βλέμμα στραμμένο στο στήθος. Ποιος ξέρει πόσο καιρό είχαν να γευτούν βακαλάο!
Μετά την τράπεζα, η ευλογημένη εκείνη ομήγυρη διαλύθηκε. Δεν αξιώθηκα να παρευρεθώ και άλλη φορά σε παρόμοια ασκητική πανηγυρική σύναξη. Η ευκαιρία αυτή όμως έγινε αφορμή, να επισκέπτομαι πιο τακτικά τα Καρούλια. Αργότερα μάλιστα έμεινα εκεί για ένα εξάμηνο. Ήταν μια περίοδος πνευματικού αναβαπτισμού. Αληθινό θείο δώρο!
https://fdathanasiou.wordpress.com
http://agioritikesmnimes.blogspot.gr/2014/12/5765.html

Άγιον Όρος - Χριστουγεννιάτικο Προσκύνημα (ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ)

http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/2014/12/blog-post_995.html

Με συγκίνηση και υπερηφάνεια παρουσιάζουμε ένα Οδοιπορικό στο Περιβόλι της Παναγίας τις Άγιες μέρες των Χριστουγέννων:

Στο νέο ντοκιμαντέρ του ΕΛΛΑΣ - ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, ο Δημήτρης Σωτηρόπουλος και οι συνεργάτες του επιβιβάζονται στο καραβάκι από την Ουρανούπολη για τη Δάφνη. Θαυμάζουν την ηρεμία και ομορφιά του Άθω και κάνουν στάσεις σε ιστορικά αγιορείτικα Μοναστήρια.
Συνομιλούν με Γεροντάδες και ακούν τις νουθεσίες τους. Εξερευνούν τη Θεία Μυσταγωγία της Νύχτας των Χριστουγέννων και την συγκρίνουν με τους κοσμικούς εορτασμούς.

Πρόκειται για μια μοναδική περιήγηση στο Άγιον Όρος που δεν πρέπει να χάσετε.

Μιλούν οι:

Αρχιμανδρίτης Εφραίμ, Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου

Μακαριστός Γέροντας Μωυσής Αγιορείτης

Ψέλνει Χριστουγεννιάτικους Ύμνους Χορός Βατοπαιδινών Πατέρων

Αφήγηση - Σκηνοθεσία: Δημήτρης Σωτηρόπουλος

Ανάλυση εικόνας: High Definition (1080p)

Παραγωγή: ΕΛΛΑΣ - ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

- See more at: http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/2014/12/blog-post_995.html#sthash.4uSl7bT5.dpuf

Η Παρθένος Σήμερον

Η Παρθένος Σήμερον

Η Παρθένος σήμερον τον υπερούσιον τίκτει,
και η γη το σπήλαιον τω απροσίτω προσάγει.
Αγγελοι μετά ποιμένων δοξολογούσι,
μάγοι δε μετά αστέρος οδοιπορούσι.
Δι' ημάς γαρ εγεννήθη παιδίον νέον,
ο προ αιώνων Θεός.

Η Γέννησίς σου, Χριστέ ο Θεός ημών

Απολυτίκιο της εορτής της Γεννήσεως
Η Γέννησίς σου, Χριστέ ο Θεός ημών, ανέτειλε τω κόσμω το φως το της γνώσεως· εν αυτή γαρ οι τοις άστροις λατρεύοντες, υπό αστέρος εδιδάσκοντο, σε προσκυνείν, τον Ήλιον της δικαιοσύνης, και σε γινώσκειν εξ ύψους ανατολήν, Κύριε δόξα Σοι.

Ερμηνεία
Η Γέννησή σου, Χριστέ, Θεέ μας, ανέτειλε στον κόσμο το φως της γνώσεως, διότι μ΄ αυτήν εκείνοι που λατρεύουν τα άστρα διδάχτηκαν από αστέρι να προσκυνούν Εσένα, τον Ήλιο της δικαιοσύνης, και Σένα να γνωρίζουν, τη σταλμένη από τα ύψη ανατολή. Κύριε, δόξα σε Σένα.

Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2014

Η αλήθεια για τα Χριστούγεννα και η μυθοποίηση των Χριστουγέννων (π. Γεώργιος Μεταλληνός)

http://ahdoni.blogspot.gr/2012/12/blog-post_1717.html

Με την ενανθρώπηση και τη γέννησή Του ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός πραγματοποιεί το σκοπό της πλάσεως του ανθρώπου, την εμφάνιση του Θεανθρώπου στην Ιστορία. Την ένωση του κτιστού πλάσματος με τον Άκτιστο Πλάστη. Ο σκοπός της ενανθρωπήσεως είναι η θέωση του ανθρώπου. «Άνθρωπος γίνεται Θεός, ίνα Θεόν τον Αδάμ απεργάσηται» (τροπάριο Χριστουγέννων). «Αυτός ενηνθρώπησεν, ίνα ημείς θεοποιηθώμεν» (Μ. Αθανάσιος). «Άνθρωπος γαρ εγένετο ο Θεός και Θεός ο άνθρωπος» (Ι. Χρυσόστομος). Στη λογική ενός ηθικιστού ο όρος «θεοποιηθώμεν», που χρησιμοποιούν Πατέρες, όπως ο Μ. Αθανάσιος, είναι σκάνδαλο. Γι’ αυτό μιλούν για «ηθική θέωση». Διότι φοβούνται να δεχθούν ότι με τη θέωση μεταβάλλεται «κατά χάριν» αυτό που ο Τριαδικός Θεός είναι «κατά φύσιν» (άκτιστος, άναρχος, αθάνατος). Τα Χριστούγεννα είναι, γι’αυτό, άμεσα συνδεδεμένα και με τη Σταύρωση και την Ανάσταση, αλλά και την Ανάληψη και την Πεντηκοστή. Ο Χριστός-Θεάνθρωπος χαράζει το δρόμο, που καλείται να βαδίσει κάθε σωζόμενος άνθρωπος, ενούμενος μαζί Του.

Ο Ευαγγελισμός και τα Χριστούγεννα οδηγούν στην Πεντηκοστή,, το γεγονός της θεώσεως του ανθρώπου εν Χριστώ, μέσα δηλαδή στο σώμα του Χριστού. Αν τα Χριστούγεννα είναι η γέννηση του Θεού ως ανθρώπου, η Πεντηκοστή είναι η τελείωση του ανθρώπου ως Θεού κατά χάριν. Με το βάπτισμά μας μετέχουμε στη σάρκωση, το θάνατο και την ανάσταση του Χριστού, ζούμε και μεις τα «Χριστούγεννά μας», την ανά-πλασή μας. Οι Άγιοι δε, που φθάνουν στην ένωση με το Χριστό, τη θέωση, μετέχουν στην Πεντηκοστή και φθάνουν έτσι στη τελείωση και ολοκλήρωση του αναγεννημένου εν Χριστώ ανθρώπου. Αυτό σημαίνει εκκλησιαστικά πραγμάτωση του ανθρώπου, εκπλήρωση δηλαδή του σκοπού της υπάρξεώς του.

Όσο και αν είναι κουραστικός ο θεολογικός λόγος, και μάλιστα στον αμύητο θεολογικά σύγχρονο άνθρωπο, δεν εκφράζει παρά την πραγματικότητα της εμπειρίας των Αγίων μας. Μέσα από αυτήν την εμπειρία και μόνο μπορούν να κατανοηθούν εκκλησιαστικά, δηλαδή Χριστοκεντρικά, τα Χριστούγεννα. Αντίθετα, η αδυναμία του μη αναγεννημένου εν Χριστώ ανθρώπου να νοηματοδοτήσει τα Χριστούγεννα έχει οδηγήσει σε κάποιους γύρω απ’ αυτά μύθους. Οι άγευστοι της αγιοπνευματικής ζωής, μη μπορώντας να ζήσουν τα Χριστούγεννα, μυθολογούν γι’αυτά, στα όρια της φαντασίας και μυθοπλασίας, χάνοντας το αληθινό νόημά τους. Όπως μάλιστα θα δούμε, ο αποπροσανατολισμός αυτός δεν συνδέεται πάντοτε με την άρνηση του μυστηρίου, αλλά με αδυναμία βιώσεώς του, που οδηγεί αναπόφευκτα στην παρερμηνεία του.

Μία πρώτη μυθολογική απάντηση στο ερώτημα των Χριστουγέννων δίνεται από την αίρεση, τη στοχαστική και ανέρειστη –ανεμπειρική δηλαδή- θεολόγηση. Ο δοκητισμός, η φοβερότερη αίρεση όλων των αιώνων, δέχθηκε κατά φαντασίαν νάρκωση του Θεού Λόγου (δοκείν-φαίνεσθαι). Φαινομενική, δηλαδή, παρουσία του Θεού στην ενδοκοσμική πραγματικότητα. Για ποιο λόγο θα μπορούσε να ερωτήσει κανείς. Οι Δοκήται ή Δοκηταί κάθε εποχής δεν μπορούν να ανεχθούν, στα όρια της λογικής τους, τη σάρκωση και τη γέννηση του Θεού ως ανθρώπου. Μεταβαλλόμενοι σε αυτόκλητους υπερασπιστές του κύρους του Θεού, ντρέπονται να δεχθούν κάτι που ο ίδιος ο Θεός επέλεξε για τη σωτηρία μας. Το δρόμο της μητρότητας. Να γεννηθεί δηλαδή από μια Μάνα, έστω και αν αυτή δεν είναι άλλη από το καθαρότερο πλάσμα όλης της ανθρώπινης ιστορίας, την Παναγία Παρθένο.

Όλοι αυτοί μπορούν να καταταχθούν στους «υπεράγαν» Ορθοδόξους (κατά τον άγ. Γρηγόριο το Θεολόγο). Γιατί ο Δοκητισμός οδήγησε στο Μονοφυσιτισμό, στην άρνηση της ανθρωπότητας του Χριστού. Είναι οι συντηρητικοί, οι τυποκράτες, οι ευσκανδάλιστοι. Γι' αυτούς όλους είναι σκάνδαλο η αλήθεια, η πραγματικότητα, η ιστορικότητα. Ενώ άλλοι απορρτίπτουν τη θεότητα του Χριστού, αυτοί αρνούνται την ανθρωπότητά του. Και όμως, η Ορθοδοξία ως Χριστιανισμός στην αυθεντικότητά του, είναι η «ιστορικότερη θρησκεία», κατά τον αείμνηστο π. Γεώργιο Φλωρόφσκυ. Ζει στην πραγματικότητα των ενεργειών του Θεού για τη σωτηρία μας και τις δέχεται με το ρεαλισμό της Θεοτόκου: «Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου» (Λουκ. 1,38)! «Και ο Πιλάτος στο Σύμβολο» λέγει μια ωραία σερβική παροιμία. Διότι ο Πιλάτος, ο πιο άβουλος αξιωματούχος της ιστορίας, ως υπαρκτό ιστορικό πρόσωπο, βεβαιώνει την ιστορικότητα του Ευαγγελίου. Εις πείσμα όμως των Δοκητών ο Θεός-Λόγος «σαρξ εγένετο -δηλαδή άνθρωπος- και εσκήνωσεν εν ημίν, και εθεασάμεθα την δόξαν αυτού (το άκτιστο φως της θεότητάς Του)» (Ιωάνν. 1, 14). Διότι «εν αυτώ κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς» (Κολ. 2,9), είναι δηλαδή τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος.

Η σάρκωση και γέννηση του Θεανθρώπου είναι σκάνδαλο για την ανθρώπινη σοφία, που αυτοκαταργούμενη και αυτοαναιρούμενη σπεύδει να χαραχτηρίσει «μωρία» το μυστήριο του Χριστού, που κορυφώνεται στον σταυρικό του θάνατο (Α' Κορ. 1,23). Είναι δυνατόν ο Θεός να φθάσει σε τέτοιο όριο κενώσεως, ώστε να πεθάνει πάνω στο σταυρό ως Θεάνθρωπος; Αυτό είναι το σκάνδαλο για τους σοφούς του κόσμου. Γι' αυτούς οι «θεοί» του κόσμου τούτου συνήθως θυσιάζουν τους ανθρώπους γι' αυτούς, δεν θυσιάζονται αυτοί για τους ανθρώπους. Πώς θα δεχθούν το μυστήριο της Θείας Ανιδιοτέλειας; «Ούτως ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν (θυσίασε) ... ίνα σωθή ο κόσμος δι' αυτού» (Ιωανν. 3, 16. 17). Στα όρια της «λογικής» ή «φυσικής» θεολογήσεως χάνεται τελικά το θείο στοιχείο στο πρόσωπο του Χριστού και μένει το ανθρώπινο, παρανοημένο και αυτό και παρερμηνευόμενο. Διότι δεν υπάρχει ιστορικά άνθρωπος-Χριστός, αλλά Θεάνθρωπος. Η ένωση Θεού και ανθρώπου στο πρόσωπο Θεού-Λόγου είναι «ασύγχητη» μεν, αλλά και «αδιαίρετη». Οι «λογικές» ερμηνείες του Προσώπου του Χριστού αποδεικνύονται παράλογες, διότι αδυνατούν να συλλάβουν με τη λογική το «υπέρλογο».

Η νομική-δικανική συνείδηση ζει και αυτή στο Χριστό το σκάνδαλό της. Αναζητεί σκοπιμότητα κοινωνική στη Σάρκωση και καταλήγει και αυτή στο μύθο, όταν δεν αυτοπαραδίδεται στον Θείο Λόγο. Οι Φράγκοι κατασκεύασαν, μέσω του διακεκριμένου σχολαστικού τους Ανσέλμου (11ος αι.), το μύθο της «ικανοποιήσεως της θείας δικαιοσύνης». Ο Θεός-Λόγος σαρκούται, διά να σταυρωθεί-θυσιασθεί και δώσει έτσι ικανοποίηση στην προσβλή που προξένησε στο Θεό η ανθρώπινη αμαρτία! Τα κρατούντα τότε στη φραγκική φεουδαρχική κοινωνία προβάλλονται (μυθολογικά) στο Θεό, που παίρνει τη θέση στη φραγκογερμανική φαντασία ενός υπεραυτοκράτορα.

Ας φωνάζει ο Ιωάννης: «ούτως ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν...» (3,16), ή ο Παύλος: «συνίστησι δε την εαυτού αγάπην προς ημάς ο Θεός, ότι έτι αμαρτωλών όντων ημών, Χριστός υπέρ ημών απέθανεν» (Ρωμ. 5,8). Όχι! «Για να πάρει εκδίκηση» και «ζητώντας ικανοποίηση» θα μάθει να φωνάζει ο δυτικός (ή δυτικοποιημένος) άνθρωπος.

Έτσι πλάσθηκε ένας «Χριστιανισμός» άλλου είδους, που δεν διαφέρει από μυθοπλασία, αφού προβάλλει στο Θεό τη φαντασία και τις προλήψεις μας. Η εκλογίκευση και η εκνομίκευση του μυστηρίου του Θεανθρώπου είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος του Χριστιανισμού στην ιστορία.

Η θρησκευτική (τυπολατρική) συνείδηση ζει το «σκάνδαλο» της ενανθρωπήσεως καταφεύγοντας στη θρησκειοποίηση της Πίστεως. Εξαντλεί το νόημα των Χριστουγέννων στις τελετές και χάνει τον αληθινό σκοπό τους, που είναι η «υιοθεσία» (θέωση). «Ίνα την υιοθεσίαν απολάβωμεν...» (Γαλ. 4,5). Είναι το σκάνδαλο του φαρισαϊσμού, έστω και αν λέγεται Χριστιανισμός.

Είναι όμως οι εχθροί του «παιδίου» που βιώνουν το σκάνδαλο της εξουσίας. Ο Ηρωδισμός! Οι κρατούντες ή μάλλον «δοκούντες άρχειν...» (νομίζοντες ότι κυβερνούν) (Μαρκ. 10,42), όπως ο Ηρώδης, βλέπουν στον νεογέννητο Χριστό κάποιον ανταγωνιστή και κίνδυνο των συμφερόντων τους. Γι' αυτό «ζητούσι την ψυχήν του παιδίου» (Ματθ. 2,20). Παρερμηνεύουν έτσι τον αληθινό χαραχτήρα της βασιλικής ιδιότητας του Χριστού, της οποίας «ουκ έσται τέλος». Ο Χριστός ως Βασιλεύς όλης της κτίσεως είναι ο μόνος αληθινός Κύριός της, ο δημιουργός και σωτήρας της και όχι ως οι Ηρώδες του κόσμου τούτου, που αδίστακτοι δολοφονούν, για να κρατήσουν την εξουσία τους.

Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος (Ε.Π. 36,516) προσφέρει δυνατότητα ορθής προσεγγίσεως των Χριστουγέννων, δηλαδή αγιοπνευματικής: «Τοίνυν εορτάζομεν μη πανηγυρικώς, αλλά θεϊκώς. μη κοσμικώς, αλλά υπερκοσμίως . μη τα ημέτερα, αλλά τα του ημετέρου (=όχι δηλαδή τους εαυτούς μας, αλλά τον Χριστόν ας τιμάμε...). μάλλον δε τα του Δεσπότου. μη τα της ασθενείας, αλλά τα της ιατρείας. μη τα της πλάσεως, αλλά τα της αναπλάσεως.

Παρεμβάσεις Ιστορικές και Θεολογικές Εκδ. «Διήγηση», Αθήνα 1998.

iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/#ixzz2Fwzzxdle

Υπόμνημα περί των Τιμίων Δώρων και Μάγων εν τη του Αγίου Παύλου Ιερά Μονή της εν τω Άθω ευρισκομένη

http://www.agioritikovima.gr/

Ότε έμελλεν η Κυρία Θεοτόκος εκδημήσαι προς τον εαυτής Υιόν και Θεόν, δι΄ Αγγέλου κομισθείσα τα ευαγγέλια παρά του υιού αυτής Χριστού του Θεού ημών, τότε μετά χαράς δεξαμένη τον λόγον, και τω πόθω της προς τον Υιόν αυτής θείας μεταστάσεως προσεύξασθαι άρχεται, και φωταγωγεί την οικίαν ευχαριστήσασα τον Θεώ.
Είτα συγκαλεί τον αδελφόθεον Ιάκωβον και τους συγγενείς και γείτονας, και ετοιμάζει τα προς ταφήν επιτήδεια. τοις λέγει τα λαληθέντα παρά του Αγγέλου, την την προς ουρανούς αυτής θείαν Μετάστασιν. Τότε δε ακούσαντες πάντες, θρήνοις και δάκρυσιν ωλοφύροντο.

Είτα λαβούσα εις τας Αγίας αυτής χείρας τον πάντιμον θησαυρόν, τα Τίμια και Άγια Δώρα Χρυσόν και Λίβανον και Σμύρναν, άπερ οι Βασιλείς Μάγοι προσήνεγκαν τω Χριστώ τω Θεώ ημών, και τα οποία η Κυρία Θεοτόκος συνετήρει πάντα, και ευλογήσασα αυτά ενεχείρισεν εις αυτάς τα πάντιμα Τίμια Δώρα Χρυσόν και Λίβανον και Σμύρναν εις αυτάς συν τοις Αγίοις σπαργάνοις του Κυρίου ημών ιησού Χριστού, τα ιερά ταύτα σύμβολα του Σωτήρος ημών Θεού, τα τίμια και σεβάσμια, άπερ εδόθησαν εις αυτάς τας πιστάς και ιεράς παρθένους Ιουδαίας μεν κατά το γένος, χριστιανικάς δε κατά την πίστιν, και εχαρίσθησαν εις αυτάς παρά της Θεοτόκου, ως ο λόγος άδεται. και κατά διαδοχήν εκ μιας εις άλλην μυστικώς παρεπέμφθησαν ευλαβώς τιμώμενα.
Ούτω ταύτα τα ιερά σύμβολα διετηρήθησαν, παρέχοντα ιάσεις διαφόρων νοσημάτων τοις προστρέχουσι, και εφύλαξαν την ευωδίαν, και παρέχοντα παντοδαπά ιάματα τοις τοις ευλαβώς αυτά προσκυνούσι.
Μαθόντες δε εν τη Κωνσταντινουπόλει τινές φιλόθεοι την χάριν, η παρέχουσιν υγείαν ψυχής τε και σώματος τα άγια και τίμια του Σωτήρος Χριστού Δώρα ταύτα, ήλθον και είπον προς τον Βασιλέα Αρκάδιον, ότι εις Ιεροσόλυμα διαφυλάττονται τα θεία δώρα των Μάγων συν τοις αγίοις σπαργάνοις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, τα οποία ως ιεράν παρακαταθήκην έδωσεν η Κυρία Θεοτόκος εις τας υπηρετούσας αυτήν παρθένους, και ευρίσκονται σήμερον εις χείρας παρθένου, ήτις είναι κατά διαδοχήν κληρονόμος τούτων. εισί δε οι χιτώνες της Υπεραγίας Θεοτόκου και η Αγία Ζώνη, τα άγια Δώρα των Μάγων και τα άγια σπάργανα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. ούτοι παρεκάλουν τον Βασιλέα, ίνα μετά σπουδής πέμψη εις Ιεροσόλυμα και αποκομίση εις Κωνσταντινούπολιν της δεσποίνης ημών και Θεοτόκου τα άγια φυλακτήρια, την Ιεράν παρακαταθήκην, προς αγιασμόν του λαού και αρωγήν της βασιλευούσης πόλεως. Ο δε βασιλεύς Αρκάδιος έπεμψεν εις Ιεροσόλυμα ιεροπρεπείς άνδρας και βασιλικόν κάτεργον (πλοίον) και8 έλαβον από την φιλόθεον παρθένον εκείνην την ιεράν παρακαταθήκην της Υπεραγίας Θεοτόκου, και με ύμνους και θυμιάματα εξαγαγόντες από τα Ιεροσόλυμα τα άγια φυλακτήρια ταύτα, και εν Κωνσταντινουπόλει αποκομίσαντες, τω βασιλεί παρέδωκαν.
Ο δε βασιλεύς Αρκάδιος πεσών και προσκυνήσας πίστει και πόθω πολλώ, και δεξάμενος εις τας χείρας αυτού κατησπάζετο ακορέστως, ομοίως και οι του βασιλέως υπουργοί, και σύμπας ο λαός αφάτου χαράς και ευφροσύνης επληρώθησαν. μετά τον ασπασμόν και την προσκύνησιν άπαντες μετά του εκκλησιαστικού πληρώματος και μετά δορυφορίας ψαλμών, ύμνων, και απείρων φώτων κατά την αρμόζουσαν τάξιν εις τα βασίλεια ανήλθον, και κατέθεντο τα άγια ταύτα της Κυρίας ημών Θεοτόκου φυλακτήρια, την αγία ταύτην παρακαταθήκην, βασιλικά δώρα βασιλέων Περσών, ως ο λόγος εδήλωσε. και εις δόξαν των πιστών, εις φύλαξιν και αρωγήν βασιλέων, εις ασφάλειαν όλης της βασιλευούσης, διότι δι΄ αυτών κατά καιρούς και χρόνους διεσώσατο την εαυτής πόλιν η Κυρία Θεοτόκος.
Εφυλάχθησαν δε σώα πάντα ταύτα τα ιερά κειμήλια της Εκκλησίας, έως τους χρόνους μετά Χριστόν 1203. Τότε οι βασιλείς φθάσαντες εις έσχατην ανέχειαν, απεφάσισαν και έδωσαν γνώμην να γένη συνάθροισις των ιερών σκευών και ιερών κειμηλίων, και εξ αυτών να πληρωθώσι τα υπεσχεθέντα χρήματα εις τους πολιορκούντας την Κωνσταντινούπολιν Σταυροφόρους. Ο δε λαός αγανακτήσας εφώρμησε, και εφόνευσε τους βασιλείς, και οι Λατίνοι αφ΄ ετέρου πολλά οργισθέντες εκυρίευσαν την Κωνσταντινούπολιν. Οι δε ευγενείς της πόλεως λαβόντες τα ιερά κειμήλια και πάντας τους ιερούς θησαυρούς και τα ιερά σκεύη κατέφυγαν εις την Ασίαν, εις την Νίκαιαν πόλιν της Βιθυνίας, όπου εκεί έστησαν το βασίλειόν των. Ο δε Πατριάρχης κατέφυγεν εις Διδυμότοιχον. Αφού δε παρήλθον χρόνοι εξήκοντα επί της βασιλείας Μιχαήλ του Παλαιολόγου, εκυριεύθη πάλιν η Κωνσταντινούπολις, και έλαβε τον στολισμόν της. Ο δεν εν αυτή Φράγκος βασιλεύς Βαλδουίνος έσωσε την ζωή του, και ούτως εσυνάχθησαν τα ιερά και άγια κειμήλια και λοιπά ιερά σκεύη και άγια δωρήματα εις τα βασίλεια της Κωνσταντινουπόλεως, και εφυλάττοντο ως παρακαταθήκη σωτήριος ταύτης της Βασιλευούσης πόλεως.
Εν τούτοις τοις χρόνοις απέρασαν από την Ασίαν εις την Θράκην τα οθωμανικά στρατεύματα και εκυρίευσαν την Αδριανούπολιν και πάσαν την Θρακικήν Μακεδονίαν, και έφθασαν έως εις τα βασίλεια της Σερβίας, την οποίαν και επολιόρκησεν ο Σουλτάν Μουράτης. ο δε Γεώργιος ο βασιλεύς της Σερβίας είχε θυγατέρα ωραιοτάτην, Μάρω λεγομένην, ταύτην εζήτησεν ο Μουράτης να την λάβη νόμιμόν του γυναίκα, και ούτω να λύση την και τους πολέμους από την Σερβίαν, και να είναι πάντοτε με τον σύνδεσμον της συγγενικής αγάπης. Ο δε βασιλεύς Γεώργιος στέργει εις τας απαιτήσεις του Σουλτάνου και του δίδει δια νόμιμόν του γυναίκα την θυγατέρα του Μάρω με την συμφωνίαν να είναι ελευθέρα εις τα χριστιανικά χρέη της. εξ αυτής ο Σουλτάν Μουράτης εγέννησε τον Σουλτάν Μεχμέτη, όστις εβασίλευσε μετά τον θάνατον του πατρός του εν έτει 1450.
Ούτος αφού προετοίμασε τα αρμόδια άρματα ήρχισε και επολιόρκησε στενώς την Κωνσταντινούπολιν, την οποίαν μετά πεντήκοντα τέσσαρας ημέρας ελεεινώς επόρθησεν εν έτει 1453 αποκατασταθείς κύριος και βασιλεύς της Κωνσταντινουπόλεως ο Σουλτάν Μεχμέτης, έδωσε δε εις τους χριστιανούς την άδειαν να εκτελούν ελευθέρως και αφόβως τας εκκλησιαστικάς τους αυτών τάξεις και συνηθείας, διότι εγνώριζε τα χριστιανικά έθιμα από την μητέρα του Μάρω. Η δε βασίλισσα Μάρω ευρέθη και αυτή τότε εις την βασιλεύουσαν πόλιν, και λαβούσα από το βασιλικόν θησαυροφυλάκιον τα πάντιμα και άγια τίμια δώρα των Μάγων, την ανεξάντλητον πηγήν των ιαμάτων, τα εφύλαττεν ευλαβώς εις το εαυτής βασίλειον τιμώμενα με θυμιάματα και φώτα ως έπρεπεν. αύτη ευλαβουμένη τον Φιλιππουπόλεως μητροπολίτην Διονύσιον, ως χρηματίσαντα μαθητήν του Αγίου Μάρκου Εφέσου, ηθέλησε δια να τον προβιβάση Πατριάρχην, και προσελθούσα εις τον βασιλέα τον παρεκάλεσε να γένη ο Διονύσιος Πατριάρχης. ο δε βασιλεύς είπεν αυτή, ποίησον μήτερ μου ό,τι θέλεις, και ούτως έγεινε Πατριάρχης ο Διονύσιος. πλην διαλογιζομένη η κυρία Μάρω το απαραίτητον του θανάτου, εδυσχέραινεν εις τα βασίλεια.
Προσήλθε λοιπόν ενώπιον του βασιλέως και του εζήτησε να απεράση το υπόλοιπον της ζωής της έξω των βασιλικών μεγάρων εν ησυχία. Ο δε Σουλτάνος ως ήκουσε την φρόνησίν της υπακούσας εδωρήσατο αυτή πάσαν την επαρχίαν της Έζωβας δια κατοικίαν της, και να νέμεται τα βασιλικά εισοδήματα προς ζωοτροφίαν της. αύτη η επαρχία εστί πλησίον των Σερρών και προς τον ποταμόν Στρυμόνα. Εμβάσα λοιπόν εις το βασιλικόν κάτεργον (πλοίον) μεθ΄ όλων των θησαυρών όπου είχε φέρουσα μεθ΄ εαυτής και τα τίμια και άγια δώρα των Μάγων δια να έλθη εις την δωρηθείσαν επαρχίαν της Έζωβας, και πλέουσα έφθασε προς το ακρωτήριον του Άθωνος εις το νεώριον της Ιεράς Μονής του Αγίου Παύλου του εν τω Άθω. (εγίνωσκε δε καλώς το Ιερόν μοναστήριον τούτο, διότι ο πατήρ της Γεώργιος ο βασιλεύς της Σερβίας ωκοδόμησε τον καθολικόν ναόν του μοναστηριού εις όνομα του Αγίου Γεωργίου, και ως κτήτωρ και προστάτης της μονής του Αγίου Παύλου εγνωρίζετο). προσωρμίσθη το βασιλικόν πλοίον προς το νεώριο τη; Μονής του Αγίου Παύλου μετά της βασιλίσσης κυρίας Μάρω. Μαθόντες τούτο οι ιερείς και μοναχοί πατέρες της μονής, πάντες οι αδελφοί και το του λαού πλήθος χαράς απείρου πλησθέντες, εξήλθον της μονής μετά φανών και λαμπάδων και θυμιαμάτων μεθ΄ ύμνων και ψαλμών κατά την αρμόζουσαν της μονής προς υπάντησιν των Τιμίων Δώρων των Μάγων, άπερ προσεκόμιζεν η Κυρία Μάρω να τα αναθέση εις την Ιεράν ταύτην μονήν του Αγίου Παύλου κατά την επιθυμίαν της. ανήρχοντο δε ούτω πάντες προς το ιερόν μοναστήριον του Αγίου Παύλου κατά την επιθυμίαν της, και όταν έφθασαν εις την μονόστηλον ελαίαν, ήτις και σήμερον σώζεται προς πετρώδη τινα όχθην, απέναντι και πλησίον της μονής, ηκούσθη φωνή αόρατος, λέγουσα. Μάρω μη προβής περαιτέρω εκπλαγείσα επί τω ακούσματι η βασίλισσα, εστάθη εκεί. Ανοίξασα δε τους θησαυρούς επί του τόπου τούτου, εθεωρείτο ως άλλη πανήγυρις και εορτή.
Και φωνή αγαλλιάσεως μετ΄ ευφημίας αναφθεγγομένη η βασίλισσα κατασπαζομένη έλεγε. Ω Δώρα τίμια, άπερ ταύτα προσήνεγκαν οι Μάγοι Περσών βασιλείς, Χρυσόν και Λίβανον και Σμύρναν Χριστώ τω Θεώ και Σωτήρι ημών, των πιστών άπαν το πλήρωμα σκεπάσατε, και εκ πάσης επιρροίας ορατών και αοράτων εχθρών αβλαβείς διαφυλάξατε και εις ιατρείαν παντοδαπών νόσων και πονηρών πνευμάτων διωκτήριον έσεσθε.
Προσκυνήσασα σε ευλαβώς, αφιέρωσε τα πάντιμα και άγια Δώρα των Μάγων, Χρυσόν και Λίβανον και Σμύρναν, ως μίαν αναφαίρετον παρακαταθήκην εις την ιεράν μονήν του Αγίου Παύλου του εν τω Άθω. και ούτως αποχαιρετήσασα μετά θερμών δακρύων, κατέρχεται δια να έμβη εις το βασιλικόν κάτεργον, συνακολουθουμένη μετά των ευχών και ευλογιών των πατέρων. Οι σε σεβαστοί εκείνοι πατέρες ενέπηξαν Τίμιον Σταυρόν, όπου ηκούσθη η αόρατος φωνή, όστις σώζεται και μέχρι σήμερον, και λέγεται ο σταυρός της Βασιλίσσης. εχαρίσατο δε και άλλα σκεύη χρυσά και αργυρά και χρυσοΰφαντα δωρήματα εις δόξαν Πατρός και Υιού και Αγίου Πνεύματος νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
ΠΗΓΗ: Κοσμά Μοναχού, Το παρόν Μαρτύριον του αγίου ενδόξου μεγαλομάρτυρος του Χριστού Γεωργίου του Τροπαιοφόρου : σώζεται αναπόσπαστον εν τη ιερά βασιλική και πατριαρχική κοινοβιακή Μονή του Αγίου Παύλου του εν τω Άθω - Υπόμνημα περί των Τιμίων Δώρων και Μάγων εν τη του Αγίου Παύλου ιερά Μονή τη εν Άθω ευρισκομένη, Νυν εκδίδεται παρά του ελαχίστου Κοσμά Μοναχού, Εν Ερμουπόλει, Τύποις Ρενιέρη Πρίντεζη, 1880, σς. 1-10 (37-46).

Αναζητώντας τον Χριστό των Χριστουγέννων

http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/2014/12/blog-post_803.html

Του αρχιμ. Ιακώβου Κανάκη

Χριστούγεννα και πάλι εφέτος και θα αναζητήσουμε, για μια φορά ακόμα, πού ο Χριστός γεννάται; Γεννάται εδώ, γεννάται εκεί; Πού στα αλήθεια γεννάται; Η απάντηση απλή· Μέσα στις καρδιές γεννάται. Παραδόξως όμως μπορεί να γεννηθεί στην καρδιά ενός αδελφού και όχι του διπλανού, μπορεί στην καρδιά του παιδιού και όχι της ίδιας του της μάνας, στην καρδιά ενός πάμπτωχου ανθρώπου και όχι ενός πλουσίου.

Όπου του δοθεί χώρος γεννάται! Εκείνος που ήταν τόσο ψηλά έρχεται σήμερα τόσο χαμηλά, κοντά μας, δίπλα μας, μέσα μας, γίνεται ένας από εμάς. Λαμβάνει σάρκα από την σάρκα μας, κόκκαλα από τα κόκκαλά μας, αίμα από το αίμα μας. Παντού γεννάται χωρίς να κοιτά ηπείρους ή φυλές. Γεννάται στη Μέση Ανατολή αλλά απευθείας θανατώνεται, γεννάται και στην δύση και εκεί έχει την ίδια πορεία. Αφιλόξενος ο κόσμος για τον Ίδιο και για αυτούς που τον πιστεύουν.

Υπάρχει και άλλη μια σκέψη. Άλλοι τον θανατώνουν πριν ακόμα γεννηθεί σε κλινικές με ιατρική παρέμβαση χωρίς ίχνος συντριβής και όμως Αυτός συνεχώς συνεχίζει να αγαπά τον άνθρωπο και να γεννάται. Τελικά γεννάται όπου υπάρχει ταπείνωση και απομακρύνεται πάντοτε από τον εγωϊσμό. «Ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται ταπεινοίς δε δίδωδι χάριν».

Φέτος, ας ζήσουμε τα Χριστούγεννα κάπως διαφορετικά. Ας παραδώσουμε στο Χριστό το εγώ μας που σε τόσες ταλαιπωρίες μας έχει οδηγήσει. Ας του δώσουμε το εγώ αφού άλλωστε όλοι κάτι προσέφεραν για την γέννησή Του. Οι μάγοι τα δώρα, οι ουρανοί τον αστέρα, η γη το σπήλαιο, το ανθρώπινο γένος το ωραιότερο λουλούδι της οικουμένης, την Παναγία. Εμείς; Εμείς, ας του προσφέρουμε την διάθεσή μας, να τον αγαπήσουμε καρδιακά. Ας γίνουμε χώρος για Αυτόν και τότε δεν θα υπάρχει χώρος για τα πάθη αφού όπου υπάρχει το φως δεν υπάρχει το σκοτάδι.

Όπου υπάρχει ο Χριστός δεν υπάρχει μιζέρια αλλά ελπίδα και χαρά. Αν έτσι κάνουμε τα Χριστούγεννα θα τα γιορτάζουμε κάθε μέρα, κάθε στιγμή. Κάθε μέρα θα χαιρόμαστε παρά τα τόσα προβλήματά μας. Κάθε μέρα θα είναι νέα μέρα. Μακάρι να ζήσουμε Χριστούγεννα με Χριστό και ας πάρει την θέση του «Χρόνια Πολλά»- που πόσα επιτέλους να είναι- το Χριστός Ετέχθη, αληθώς ετέχθη!

Παραμονὴ Χριστούγεννα, του Φώτη Κόντογλου.

http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2014/12/blog-post_801.html

Κρύο τάντανο ἔκανε, παραμονὴ Χριστούγεννα. Ὁ ἀγέρας σὰ νά ῾τανε κρύα φωτιὰ κι ἔκαιγε. Μὰ ὁ κόσμος ἤτανε χαρούμενος, γεμάτος κέφι.
Εἶχε βραδιάσει κι ἀνάψανε τὰ φανάρια μὲ τὸ πετρόλαδο. Τὰ μαγαζιὰ στὸ τσαρσὶ φεγγοβολούσανε, γεμάτα ἀπ᾿ ὅλα τὰ καλά. Ὁ κόσμος μπαινόβγαινε καὶ ψώνιζε· ἀπὸ τό ῾να τὸ μαγαζὶ ἔβγαινε, στ᾿ ἄλλο ἔμπαινε. Κι ὅλοι χαιρετιόντανε καὶ κουβεντιάζανε μὲ γέλια, μὲ χαρές.
Οἱ μεγάλοι καφενέδες ἤτανε γεμάτοι καπνὸ ἀπὸ τὸν κόσμο ποὺ φουμάριζε. Ὁ καφενὲς τ᾿ Ἀσημένιου εἶχε μεγάλη φασαρία, χαρούμενη φασαρία. Εἶχε μέσα δύο σόμπες, καὶ τὰ τζάμια ἤτανε θαμπά, ἀπ᾿ ὄξω ἔβλεπες σὰν ἤσκιους τοὺςἀνθρώπους. Οἱ μουστερῆδες εἴχανε βγαλμένες τὶς γοῦνες ἀπὸ τὴ ζέστη, κόσμος καλός, καλοπερασμένοι νοικοκυραῖοι.
Κάθε τόσο ἄνοιγε ἡ πόρτα καὶ μπαίνανε τὰ παιδιὰ ποὺ λέγανε τὰ κάλαντα. Ἄλλα μπαίνανε, ἄλλα βγαίνανε. Καὶ δὲν τὰ λέγανε μισὰ καὶ μισοκούτελα, μὰ τὰ λέγανε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ἴσαμε τὸ τέλος, μὲ φωνὲς ψαλτάδικες, ὄχι σὰν καὶ τώρα, ποὺ λένε μοναχὰ πέντε λόγια μπρούμυτα κι ἀνάσκελα, καὶ κεῖνα παράφωνα.
Ἀντίκρυ στὸν μεγάλον καφενὲ τ᾿ Ἀσημένιου ἤτανε κάτι φτωχομάγαζα, τσαρουχάδικα, ψαθάδικα καὶ τέτοια. Ἴσια-ἴσια ἀντίκρυ στὴ μεγάλη πόρτα τοῦ καφενὲ ἤτανε ἕνα μικρὸ καφενεδάκι, τὸ πιὸ φτωχικὸ σ᾿ ὅλη τὴν πολιτεία, μία ποντικότρυπα.
Ἐνῷ ὁ μεγάλος ὁ καφενὲς φεγγολογοῦσε καὶ τὰ τζάμια ἤτανε θολὰ ἀπὸ τὴ ζέστη, ἡ ποντικότρυπα ἤτανε σκοτεινή, γιατὶ ἡ λάμπα, μία λάμπα τσιμπλιασμένη, μία ἄναβε, μία ἔσβηνε, ὅπως ἔμπαινε ὁ χιονιᾶς ἀπὸ τὰ σπασμένα τζάμια τῆς πόρτας. Ἡ φιτιλήθρα ἤτανε στραβοβιδωμένη καὶ τσαλαπατημένη σὰν τὸ μοῦτρο τοῦ καφετζῆ, τοῦ μπαρμπα-Γιαννακοῦ τοῦ Χατζῆ, τὸ φιτίλι στραβοκομμένο, τὸ γυαλὶ σπασμένο ἀπὸ τό ῾να μάγουλο καὶ στὴν τρύπα εἴχανε κολλημένο ἕνα κομμάτι ταραμαδόχαρτο. Βάλε μὲ νοῦ σου τί φῶς ἔδινε μία τέτοια λάμπα! Κάτω τὰ σανίδια ἤτανε σάπια καὶ τρίζανε. Στὸν τοῖχο ἤτανε κρεμασμένα δύο-τρία παμπάλαια κάντρα, καπνισμένα σὰν ἀρχαῖα εἰκονίσματα: τό ῾να παρίστανε τὸν Μέγα Πέτρο μέσα σὲ μία βάρκα ποὺ τὴν ἔδερνε ἡ φουρτούνα, τ᾿ ἄλλο τὸν μάντη Τειρεσία ποὺ μιλοῦσε μὲ τὸν Ἀγαμέμνονα, τ᾿ ἄλλο τὸν Παναγῆ τὸν Κουταλιανὸ ποὺ πάλευε μὲ τὴν τίγρη.
Ἡ πελατεία ἤτανε συνέχεια μὲ τὸ καφενεῖο. Ὅλοι-ὅλοι ἤτανε πέντ᾿ – ἕξι γέροι σκεβρωμένοι, σαράβαλα, μὲ κάτι τρύπιες γοῦνες ποὺ δὲν τὶς ἔπιανε ἀγκίστρι. Δύο-τρεῖς ἤτανε γιαλικάρηδες, δηλαδὴ εἴχανε καμιὰ σάπια βάρκα καὶ βγάζανε θαλασσινὰ γιὰ μεζέδες, ποὺ τὰ λέγανε γιαλικά, γιατὶ βρίσκουνται στὸ γιαλό, δηλαδὴ στὰ ρηχὰ νερά. Οἱ ἄλλοι ἤτανε φρουκαλάδες, δηλαδὴ κάνανε φρουκαλιές. «Ἤτανε καὶ κανένας νεροκουβαλητὴς καὶ κανένας καρβουνιάρης. Νά, αὐτὴ ἤτανε ἡ πελατεία.
Ὁ βοριᾶς ἔμπαινε μέσα μὲ τὴν τρούμπα, καὶ στριφογύριζε τὴ λάμπα ποὺ κρεμότανε ἀπὸ τὸ μαυρισμένο ταβάνι, κι ἀναβόσβηνε. Ἀπὸ τὸ κρύο τρέμανε οἱ γέροι καὶ χουχουλίζανε τὰ χέρια τους, τὰ βάζανε κι ἀπὸ πάνω ἀπὸ τὸ τσιγάρο, τάχα γιὰ νὰ ζεσταθοῦνε.
Ὁ φουκαρὰς ὁ καφετζής, γιὰ νὰ μὴν παγώσει, ἔκανε σουλάτσο, πηγαινοερχότανε ἀπὸ τὸ τεζάκι ἴσαμε τὴν πόρτα, μὲ τὴν παλιογούνα ριχμένη ἀπὸ πάνω του καί, γιὰ νὰ δώσει κουράγιο στὴν πελατεία, ἐκεῖ ποὺ σουλατσάριζε, τὸν ἐπίανε τὸ σύγκρυο καὶ χτυπούσανε τὰ κατωσάγονά του, κι ἕσφιγγε ἀπάνω του τὴν παλιοπατατούκα του κι ἔλεγε:
— Ἐεεέχ! Μωρὲ ζεστὸ ποὺ εἶναι τὸ καφενεδάκι μας!…
Ὕστερα γύριζε κι ἔδειχνε τὸν μεγάλον καφενέ, ποὺ καπνίζανε κάργα οἱ σόμπες, κι ἔλεγε:
— Ἀντίκρυ, σκυλὶ ψοφᾶ ἀπὸ τὸ κρύο…, σκυλὶ ψοφᾶ!
Ὁ καημένος ὁ μπαρμπα-Χατζῆς!
Ἀπ᾿ ὄξω περνοῦσε κόσμος βιαστικός, μὲ γέλια καὶ μὲ χαρές. Ἀπὸ ῾δῶ κι ἀπὸ ῾κεῖ ἀκουγόντανε τὰ παιδιὰ ποὺ λέγανε τὰ κάλαντα στὰ μαγαζιά.
Ἡ ὥρα περνοῦσε κι ἀνάριευε σιγὰ-σιγὰ ὁ κόσμος. Τὰ μαγαζιὰ σφαλοῦσαν ἕνα-ἕνα. Μοναχὰ μέσα στὰ μπαρμπεριὰ ξουριζόντανε ἀκόμα κάτι λίγοι.
Στὸ τσαρσὶ λιγόστευε ἡ φασαρία, μὰ στοὺς μαχαλάδες γυρίζανε τὰ παιδιὰ μὲ τὰ φανάρια καὶ λέγανε τὰ κάλαντα στὰ σπίτια. Οἱ πόρτες ἤτανε ἀνοιχτές, οἱ νοικοκυραῖοι, οἱ νοικοκυρᾶδες καὶ τὰ παιδιά τους, ὅλοι ἤτανε χαρούμενοι, κι ὑποδεχόντανε τοὺς ψαλτάδες, καὶ κεῖνοι ἀρχίζανε καλόφωνοι σὰν χοτζᾶδες:
Καλὴν ἑσπέραν, Ἄρχοντες, ἂν εἶναι ὁρισμός σας,
Χριστοῦ τὴν θείαν γέννησιν νὰ πῶ στ᾿ ἀρχοντικό σας.
Χριστὸς γεννᾶται σήμερον ἐν Βηθλεὲμ τῇ πόλει,
οἱ οὐρανοὶ ἀγάλλονται, χαίρει ἡ κτίσις ὅλη…
Κι ἀφοῦ ξιστορούσανε ὅσα λέγει τὸ Εὐαγγέλιο, τὸν Ἰωσήφ, τοὺς ἀγγέλους, τοὺς τσομπάνηδες, τοὺς μάγους, τὸν Ἡρώδη, τὸ σφάξιμο τῶν νηπίων καὶ τὴν Ῥαχὴλ ποὺ ἔκλαιγε τὰ τέκνα της, ὕστερα τελειώνανε μὲ τοῦτα τὰ λόγια:
Ἰδοὺ ὁποὺ σᾶς εἴπαμεν ὅλην τὴν ἱστορίαν,
τοῦ Ἰησοῦ μας τοῦ Χριστοῦ γέννησιν τὴν ἁγίαν.
Καὶ σᾶς καλονυκτίζομεν, πέσετε κοιμηθεῖτε,
ὀλίγον ὕπνον πάρετε καὶ πάλιν σηκωθεῖτε.
Καὶ βάλετε τὰ ροῦχα σας, εὔμορφα ἐνδυθεῖτε,
στὴν ἐκκλησίαν τρέξατε, μὲ προθυμίαν μπεῖτε.
Ν᾿ ἀκούσετε μὲ προσοχὴν ὅλην τὴν ὑμνωδίαν
καὶ μὲ πολλὴν εὐλάβειαν τὴν θείαν λειτουργίαν.
Καὶ πάλιν σὰν γυρίσετε εἰς τὸ ἀρχοντικόν σας,
εὐθὺς τραπέζι στρώσετε, βάλτε τὸ φαγητόν σας.
Καὶ τὸν σταυρόν σας κάμετε, γευθεῖτε, εὐφρανθεῖτε,
δότε καὶ κανενὸς πτωχοῦ, ὅστις νὰ ὑστερεῖται.
Δότε κι ἐμᾶς τὸν κόπον μας, ὅ,τ᾿ εἶναι ὁρισμός σας,
καὶ ὁ Χριστός μας πάντοτε νὰ εἶναι βοηθός σας.
Καὶ εἰς ἔτη πολλά.
Νπαίνανε στὸ σπίτι μὲ χαρά, βγαίνανε μὲ πιὸ μεγάλη χαρά. Παίρνανε ἀρχοντικὰ φιλοδωρήματα ἀπὸ τὸν κουβαρντᾶ τὸν νοικοκύρη, κι ἀπὸ τὴ νοικοκυρὰ λογιῶ-λογιῶν γλυκά, ποὺ δὲν τὰ τρώγανε, γιατὶ ἀκόμα δὲν εἶχε γίνει ἡ Λειτουργία, ἀλλὰ τὰ μαζεύανε μέσα σὲ μία καλαθιέρα.
Ἀβραμιαῖα πράγματα! Τώρα στεγνώσανε οἱ ἄνθρωποι καὶ γινήκανε σὰν ξερίχια ἀπὸ τὸν πολιτισμό! Πᾶνε τὰ καλὰ χρόνια!
Ὅλα γινόντανε ὅπως τά ῾λεγε τὸ τραγούδι: Πέφτανε στὰ ζεστά τους καὶ παίρνανε ἕναν ὕπνο, ὥσπου ἀρχίζανε καὶ χτυπούσανε οἱ καμπάνες ἀπὸ τὶς δώδεκα ἐκκλησιὲς τῆς χώρας. Τί γλυκόφωνες καμπάνες! Ὄχι σὰν τὶς κρύες τὶς εὐρωπαϊκές, ποὺ θαρρεῖς πὼς εἶναι ντενεκεδένιες! Στολιζόντανε ὅλοι, βάζανε τὰ καλά τους, καὶ πηγαίνανε στὴν ἐκκλησιά.
Σὰν τελείωνε ἡ Λειτουργία, γυρίζανε στὰ σπίτια τους. Οἱ δρόμοι ἀντιλαλούσανε ἀπὸ χαρούμενες φωνές. Οἱ πόρτες τῶν σπιτιῶν ἤτανε ἀνοιχτὲς καὶ φεγγοβολούσανε. Τὰ τραπέζια περιμένανε στρωμένα μ᾿ ἄσπρα τραπεζομάντηλα, κι εἴχανε πάνω ὅτι βάλει ὁ νοῦς σου. Φτωχοὶ καὶ πλούσιοι τρώγανε πλουσιοπάροχα, γιατί οἱ ἀρχόντοι στέλνανε ἀπ᾿ ὅλα στοὺς φτωχούς. Κι ἀντὶς νὰ τραγουδήσουνε στὰ τραπέζια, ψέλνανε τὸ Χριστὸς γεννᾶται, δοξάσατε, Ἡ Παρθένος σήμερον τὸν ὑπερούσιον τίκτει, Μυστήριον ξένον ὁρῶ καὶ παράδοξον. Ἀφοῦ εὐφραινόντανε ἀπ᾿ ὅλα, πλαγιάζανε «ξέγνοιαστοι, σὰν τ᾿ ἀρνιὰ ποὺ κοιμόντανε κοντὰ στὸ παχνί, τότες ποὺ γεννήθηκε ὁ Χριστός, ἐν Βηθλεὲμ τῆς Ἰουδαίας.
Τώρα ἂς πᾶμε τὴν ἴδια βραδιὰ στὴν ἀντικρινὴ στεριά, ποὺ τρεμοσβήνουνε ἕνα-δύο μικρὰ φωτάκια, πέρα ἀπὸ τὸ πέλαγο ποὺ βογγᾶ ἀπὸ τὸν ἄγριο τὸν χιονιᾶ.
Εἶναι ἕνα μαντρὶ πίσω ἀπὸ μία ραχούλα κοντὰ στὴ θάλασσα, φυτρωμένη ἀπὸ πουρνάρια. Αὐτὸ τὸ μαντρὶ εἶναι τοῦ Γιάννη τοῦ Βλογημένου. Τὰ πρόβατα εἶναι σταλιασμένα κάτω ἀπὸ τὴ σαγιὰ καὶ ἀκούγουνται τὰ κουδούνια, τὶν-τίν, ὅπως ἀναχαράζουνε. Ἐπειδὴ γεννᾶνε, οἱ τσομπαναραῖοι παρὰ-φυλάγουνε καί, μόλις γεννηθεῖ κανένα ἀρνί, τ᾿ ἁρπᾶνε καὶ τὸ μπάζουνε στὸ καλύβι καὶ τὸ ζεσταίνουνε στὴ φωτιὰ νὰ μὴν παγώσει. Ἀπ᾿ ὄξω φωνάζουνε οἱ μαννάδες. Ἡ φωτιὰ ξελοχίζει καὶ τὸ καλύβι εἶναι σὰν χαμάμι.
Ἐκεῖ-μέσα βρίσκουνται ἓξ᾿-ἑφτὰ νοματέοι, καθισμένοι γύρω ἀπὸ τὸν σοφρᾶ. Πρῶτος εἶναι ὁ ἀρχιτσέλιγκας Γιάννης ὁ Βλογημένος, πού, ἅμα τὸν δεις, θαρρεῖς πῶς βρίσκεσαι ἀληθινὰ στὸ μαντρὶ ποῦ γεννήθηκε ὁ Χριστός. Εἶναι ἀρχαῖος ἄνθρωπος, ἀθῶος, μὲ γένια μαῦρα, σὰν ἅγιος. Τὰ ροῦχα ποὺ φορᾶ εἶναι βρακιὰ ἀνατολίτικα, στὰ ποδάρια του ἔχει τυλιγμένα πετσιὰ δεμένα μὲ λαγάρες, στὸ σελάχι του ἔχει ἤσκα καὶ τσακμάκι. Κι οἱ ἄλλοι τσομπάνηδες εἶναι σὰν τὸν Γιάννη, μονάχα ποὺ ὁ Γιάννης κάθεται μὲ τὸ πουκάμισο, ἐνῶ οἱ ἄλλοι, ἐπειδὴ βγαίνουνε ὄξω γιὰ νὰ κοιτάζουνε τὰ νιογέννητα, φορᾶνε προβιὲς προβατίσιες μὲ τὸ μαλλὶ γυρισμένο ἀπὸ μέσα.
Αὐτοὶ ποὺ κάθουνται στὸν σοφρᾶ εἶναι μουσαφιραῖοι. Ὁ ἕνας εἶναι ὁ Παναγῆς ὁ Στριγκάρος, κοντραμπατζῆς ξακουσμένος γιὰ τὴν παλικαριά του. Εἶχε πάγει γιὰ κυνήγι καὶ νυχτώθηκε στὸ μαντρί. Μὲ τὸν Γιάννη γνωριζόντανε ἀπὸ χρόνια, κι εἶχε κοιμηθεῖ πολλὲς φορὲς στὴ στάνη. Οἱ ἄλλοι τρεῖς ἤτανε καρβουνιάρηδες, ποὺ κάνανε κάρβουνα ἐκεῖ-κοντά. Οἱ ἄλλοι δύο ἤτανε ψαρᾶδες, ὁ γερο-Ψύλλος μὲ τὸ γιό του τὸν Κωσταντῆ.
Καθόντανε λοιπὸν γύρω στὸ σοφρᾶ καὶ τρώγανε. Ἀπάνω στὸ τραπέζι ἤτανε κρέατα, μυτζῆθρες ἀνάλατες, μανούρια, ἁγίζια, ψάρια, μπεκάτσες ψητές, τσίχλες, κι ἄλλα πουλιὰ τοῦ κυνηγιοῦ.
Ὁ ἕνας ὁ καρβουνιάρης ἤτανε ἀπὸ τὰ μπουγάζια τῆς Πόλης, ἀπὸ τὴ Μάδυτο, κι ἤξερε κι ἔψελνε καλά, εἶχε καὶ φωνὴ γλυκιὰ καὶ βαριά, τζουράδικη. Ἔψαλε τὸ Μεγάλυνον, ψυχή μου, μὲ τέτοιο μεράκι, ποὺ κλάψανε οἱ ἄλλοι ποὺ τὸν ἀκούγανε, κι ὁ Γιάννης ὁ Βλογημένος. Τὸ καλύβι γίνηκε σὰν ἐκκλησιά, ἔλεγες πὼς ἐκεῖ μέσα γεννήθηκε ὁ Χριστός.
Ἀπ᾿ ἔξω ὁ χιονιᾶς μούγκριζε καὶ τσάκιζε τὰ ρουπάκια. Ὁ γερο-Στριγκάρος καθότανε στὰ σκοτεινὰ συλλογισμένος καὶ μασοῦσε τὸ μουστάκι του. Φοροῦσε μία κατσούλα ἀπὸ ἀστραχάν, μ᾿ ὅλο ποὺ ἔκανε ζέστη, κι εἶχε χωμένη τὴν ἀπαλάμη τοῦ κάθε χεριοῦ του μέσα στ᾿ ἀνοιχτὸ μανίκι τ᾿ ἀλλουνοῦ χεριοῦ.
Γιὰ μία στιγμὴ σωπάσανε νὰ κουβεντιάζουνε. Ὁ Στριγκάρος, σκυφτός, κοίταζε τὸ χῶμα. Κούνησε κάμποσο τὸ κεφάλι του, κι ἄνοιξε τὸ στόμα του κι εἶπε:
Βρὲ παιδιά, καλὰ ἐσεῖς, γιορτάζετε τὴ χάρη Του, εἴσαστε καλοὶ ἄνθρωποι. Ἂμ ἐγώ, τί ψυχὴ θὰ παραδώσω, ποὺ σκότωσα καμιὰ κοσαριὰ ἀνθρώπους; Ἀκόμα καὶ γυναῖκες ξεκοίλιασα, καὶ μωρὰ πράματα χάλασα!
Κανένας δὲ μίλησε. Ὕστερ᾿ ἀπὸ ὥρα, σὰν νά ῾τανε μοναχός, ξανακούνησε τὸ κεφάλι του κι ἀναστέναξε κι εἶπε:
«Ἄραγες ὑπάρχει Κόλαση καὶ Παράδεισο;…
Καὶ δάγκασε τὸ μουστάκι του. Ξανακούνησε τὸ κεφάλι του κι εἶπε μέσα στὸ στόμα του, σὰ νὰ μιλοῦσε μὲ τὸν ἑαυτό του:
Δὲν μπορεῖ! Κάτιτις θὰ ὑπάρχει…
Καὶ δὲν ξαναμίλησε.

http://olympia.gr/