Μια νέα έκθεση του ΟΗΕ δίνει μια τρομακτική εικόνα της ζωής υπό το Iσλαμικό Kράτος.
Στις αρχές Αυγούστου, μαχητές του Ισλαμικού Κράτους
εισέβαλαν στο μικρό χωριό Ματουράτ των Γεζίντι στην περιοχή Σιντζάρ του
Ιράκ και μετέφεραν τις γυναίκες στη φυλακή Badush στη Μοσούλη.
Εκατοντάδες ακόμα γυναίκες και κορίτσια οδηγήθηκαν σε μια αρχαία
ακρόπολη στην πόλη Ταλ Αφάρ στη βόρεια επαρχία της Νινευή. «Από το Ταλ
Αφάρ, μια ομάδα από 150 ανύπαντρα κορίτσια και γυναίκες, ως επί το
πλείστον από Χριστιανικές οικογένειες ή Γεζίντι, επιλέχθηκαν και
στάλθηκαν στη Συρία, είτε για να δοθούν στους μαχητές του ISIL ως
ανταμοιβή ή για να πωληθούν ως σκλάβες του σεξ», σύμφωνα με μια έκθεση
που κυκλοφόρησε την Πέμπτη, 2 Οκτωβρίου, από το γραφείο των Ηνωμένων
Εθνών για τα ανθρώπινα δικαιώματα στο Ιράκ.
Η έκθεση των 26 σελίδων - που τεκμηριώνει παραβιάσεις των δικαιωμάτων
από τις 6 Ιουλίου έως τις 10 Σεπτεμβρίου- αποτελεί τον πιο λεπτομερή
λογαριασμό των Ηνωμένων Εθνών για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από το
Ισλαμικό Κράτος και ρίχνει περισσότερο φως στη μαζική υποδούλωση
γυναικών και κοριτσιών. Τα στοιχεία συγκεντρώθηκαν από μια ομάδα
ερευνητών του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα στο Ιράκ. Οι περισσότερες
από τις συνεντεύξεις με αυτόπτες μάρτυρες διεξήχθησαν στην Ερμπίλ και
την Ντοχούκ, όπου χιλιάδες εγκατέλειψαν τις εστίες τους μετά την επίθεση
του Ισλαμικού Κράτους.
Μέχρι το τέλος του Αυγούστου, ο ΟΗΕ τεκμηριώνει την απαγωγή μέχρι και
2.500 αμάχων, κυρίως γυναικών και παιδιών, από τις βόρειες ιρακινές
πόλεις και περιοχές του Σιντζάρ, του Ταλ Αφάρ, τις Πεδιάδες της Νινευή
και το Σιρκχάν. Οι μαχητές του Ισλαμικού Κράτους επιτίθενται σεξουαλικά
στα έφηβα αγόρια και κορίτσια, σύμφωνα με καταθέσεις μαρτύρων στα
Ηνωμένα Έθνη. Όσοι αρνούνται να ενταχθούν στην ομάδα διατρέχουν τον
κίνδυνο της εκτέλεσης. «Οι γυναίκες και τα παιδιά που αρνήθηκαν να
αλλαξοπιστήσουν παραχωρήθηκαν σε μαχητές του ISIL ή έπεσαν θύματα
σωματεμπορίας... στις αγορές στη Μοσούλη και στη Ράκα, στη Συρία»,
σύμφωνα με την έκθεση. «Στις παντρεμένες γυναίκες που αλλαξοπίστησαν, οι
μαχητές του ISIL είπαν ότι ο προηγούμενους γάμους τους δεν
αναγνωρίζεται από τον ισλαμικό νόμο και ότι και αυτές, όπως και οι
ανύπαντρες γυναίκες που αλλαξοπίστησαν, θα πρέπει να δοθούν στους
μαχητές ως σύζυγοι».
Μια αγορά για την πώληση των απαχθέντων γυναικών συστάθηκε στη γειτονιά
αλ-Κουντς της Μοσούλης. «Οι γυναίκες και τα κορίτσια έφεραν πινακίδες
αναγραφής της τιμής για τους αγοραστές, ώστε να επιλέξουν και να
διαπραγματευτούν την πώληση», σύμφωνα με την έκθεση. «Οι αγοραστές
λέγεται ότι είναι ως επί το πλείστον νέοι από τις τοπικές κοινωνίες.
Προφανώς το ISIL τους πουλά αυτές τις Γεζίντι για να τους ωθήσει να
ενταχθούν στις τάξεις του».
«Η σειρά των παραβάσεων και των παρατυπιών που διαπράττονται από το
ISIL και τις συναφείς ένοπλες ομάδες είναι συγκλονιστική και πολλές από
τις πράξεις τους μπορεί να ισοδυναμούν με εγκλήματα πολέμου ή εγκλήματα
κατά της ανθρωπότητας», δήλωσε ο Ζέιντ Ρά'αντ αλ-Χουσεΐν,
ύπατος αρμοστής του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα, σχολιάζοντας την
έκθεση. Ο Ζέιντ κάλεσε την ιρακινή κυβέρνηση να εξετάσει το ενεχόμενο να
προσφύγει στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο. Η διακίνηση σκλάβων του σεξ
είναι μόνο μία πτυχή της βίαιης εκστρατείας του ισλαμικού κράτους, να
μετατρέψει τεράστιες εκτάσεις του Ιράκ και της Συρίας σε ισλαμικό
χαλιφάτο. Οι δυνάμεις που είναι πιστές στον αυτοαποκαλούμενο χαλίφη του
κινήματος, Αμπού Μπακρ αλ-Μπαγκντάντι, έχουν διαπράξει πολλαπλές μαζικές
δολοφονίες των εθνοτικών και θρησκευτικών μειονοτήτων, όπως οι Γεζίντι,
οι σιίτες του Ιράκ, ακόμη και οι σουνίτες μουσουλμάνοι που αρνούνται να
«μετανοήσουν» και να δηλώνουν την πίστη τους στην σκληρή εκδοχή του
Ισλάμ. Την Τετάρτη, η οργάνωση αποκεφάλισε 10 άτομα στη Συρία, μεταξύ
των οποίων τρεις γυναίκες που αγωνίζονταν με τις κουρδικές δυνάμεις,
σύμφωνα με το συριακό Παρατηρητήριο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.
Συνολικά, έχουν σκοτωθεί σχεδόν 8.500 άμαχοι και περισσότεροι από
15.700 τραυματίστηκαν στο Ιράκ κατά τη διάρκεια του παρελθόντος έτους.
Οι περισσότερες από αυτές τις απώλειες σημειώθηκαν μεταξύ Ιουνίου και 31
Αυγούστου, μια περίοδος η οποία συμπίπτει με τη στρατιωτική εκστρατεία
του Ισλαμικού Κράτους. Από τον Αύγουστο, πάνω από 1,8 εκατομμύρια
Ιρακινοί έχουν εκτοπιστεί. Το γραφείο του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα
δικαιώματα στο Ιράκ απαρίθμησε έναν μακρύ κατάλογο των αδικημάτων κατά
του Ισλαμικού Κράτους, συμπεριλαμβανομένων των «εκτελέσεων και άλλες
στοχευμένων δολοφονιών αμάχων, απαγωγές, βιασμούς και άλλες μορφές
σεξουαλικής και σωματικής βίας κατά των γυναικών και των παιδιών,
αναγκαστική στρατολόγηση παιδιών, καταστροφή ή βεβήλωση των χώρων
θρησκευτικής ή πολιτιστικής σημασίας, αδικαιολόγητη καταστροφή και
λεηλασία της περιουσίας και άρνηση των θεμελιωδών ελευθεριών».
Η εκστρατεία του ισλαμικού κράτους μοιάζει σε πολλά στις εκστρατείες
εθνοκάθαρσης. Στις 17 Ιουλίου, μαχητές της ομάδας άρχισαν την σήμανση
σε σπίτια χριστιανών σε δύο γειτονιές στη Μοσούλη, γράφοντας ένα «n»,
το πρώτο γράμμα της αραβικής λέξης «Nasara» δηλαδή Ναζωραίοι ή
Χριστιανοί, αρπάζοντας τις περιουσίες τους. Τα σπίτια των σιιτών
μουσουλμάνων σημαδεύτηκαν με το «r», το πρώτο γράμμα της λέξης
«Rafidha», που είναι το όνομα πολλών σουνιτών εξτρεμιστών. Μια ημέρα
νωρίτερα, σύμφωνα με την έκθεση, το ISIL διένειμε φυλλάδια που διέταζαν
τους Χριστιανούς «είτε να παραδοθούν , είτε να πληρώσουν φόρους
προστασίας, είτε να φύγουν ή να πεθάνουν».
Το Ισλαμικό Κράτος στοχεύει επίσης τις δυνάμεις της ιρακινής
κυβέρνησης. Σε μία πράξη που θεωρείται η πιο αιματηρή της σύγκρουσης, το
Ισλαμικό Κράτος εκτέλεσε περίπου 1.500 στρατιώτες και άντρες από τις
δυνάμεις ασφαλείας από μια πρώην βάση του Αμερικανικού Στρατού, το
Στρατόπεδο Speicher, στη βόρεια επαρχία του Σαλαχουντίν. Μαζικές
εκτελέσεις έχουν αναφερθεί σε αρκετές άλλες ιρακινές επαρχίες, όπως στη
Νινευή, τη Ντιγιάλα και το Κιρκούκ.
Η έκθεση καταγράφει και βαρβαρότητες της άλλης πλευράς. Αναφέρεται σε
ένα σχέδιο για «κατάφωρες παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου για τα
ανθρώπινα δικαιώματα» από τις ένοπλες δυνάμεις του Ιράκ και τις
συμμαχικές πολιτοφυλακές. Πολλές αεροπορικές επιδρομές που
πραγματοποιούνται από τις ιρακινές δυνάμεις ασφαλείας έχουν «οδηγήσει σε
... σημαντικό αριθμό θανάτων και τραυματισμών αμάχων και στην
καταστροφή μη στρατιωτικών υποδομών», προτρέποντας τον νέο ιρακινό
πρωθυπουργό Χάιντερ αλ-Αμπάντι να διατάξει το πάγωμα τέτοιων
επιχειρήσεων σε περιοχές αμάχων, στις 13 Σεπτεμβρίου.
Οι κυβερνητικές αεροπορικές επιδρομές γύρω από το Κιρκούκ είχαν ως
αποτέλεσμα το θάνατο περίπου 17 ανθρώπων, μεταξύ των οποίων δύο γυναίκες
και επτά παιδιά. Το βράδυ της 14ης Αυγούστου, σε δύο αεροπορικές
επιδρομές στην πόλη Χαουίτζα σκοτώθηκαν 15 άμαχοι, μεταξύ των οποίων
τέσσερις γυναίκες και οκτώ παιδιά. Στην επαρχία Ντιγιάλα, μια
χρηματοδοτούμενη από το Ιράν φιλοκυβερνητική πολιτοφυλακής Σιιτών, η
Ασαΐμπ αλ Χακ, βασάνισε και δολοφόνησε ύποπτους μαχητές και
πιστούς στο Ισλαμικό Κράτος, καταστρέφοντας σπίτια και ανατινάζοντας
τζαμιά σε σουνιτικές γειτονιές. Στις 31 Ιουλίου, μαχητές από την ομάδα
φέρεται να συνέλαβαν πάνω από 15 άνδρες ύποπτους ως μέλη του Ισλαμικού
Κράτους, να τους εκτέλεσαν και να τους κρέμασαν από φανοστάτες στην πόλη
Μπακούμπα. Ιρακινές δυνάμεις ή συναφείς παραστρατιωτικές ομάδες είναι
επίσης ύποπτες για βανδαλισμούς στον τάφο του πρώην ηγέτη του Ιράκ,
Σαντάμ Χουσεΐν, και των δύο γιων του.
www.foreignpolicy.com
Όπου
μπαίνει το ΔΝΤ, πριν ακόμα πει “καλημέρα”, φεύγουν τουλάχιστον 300.000 δημόσιοι
υπάλληλοι, δηλαδή πέφτουν αμέσως οι κρατικές μισθολογικές δαπάνες και μετά
αρχίζουν οι επιμέρους διαρθρωτικές αλλαγές. Εδώ δεν έγινε κάτι τέτοιο, γιατί
απλούστατα θα κατέρρεε αμέσως το σάπιο πελατειακό πολιτικό σύστημα. Εδώ
προτίμησαν να μεταφέρουν την ανεργία που θα δημιουργούταν από τη μείωση του
δημοσίου τομέα, στον ιδιωτικό τομέα που είναι έξω από την κομματική πελατεία
και έτσι δεν άνοιξε μύτη, ούτε ανατράπηκε το σύστημα.
Παρότι
αυτό δεν έγινε, το μνημόνιο που υπογράφηκε στη συνέχεια δεν μιλάει για
αύξηση
των φόρων (τουλάχιστον σε αυτή την τεράστια έκταση που εφαρμόζεται), αλλά για μείωση
των δαπανών. Δεν μιλάει δηλαδή για διατήρηση του μέρους εκείνο του κράτους που
είναι στην ουσία άχρηστο, αλλά για μείωσή του. Το πολιτικό σύστημα όμως και
πάλι, αντί να θίξει την κομματική του πελατεία, αντίθετα, προτίμησε να αρπάξει
(ως ισοδύναμο) τις περιουσίες των ιδιωτών μέσω της φορολογίας, φτάνει να
καταφέρει να διατηρήσει την κομματική πελατεία στο δημόσιο ανέπαφη.
Σήμερα
έχουμε τη γιορτή της ίδρυσης της ΝΔ προ 40 ετών. Όμως σήμερα βλέπουμε ένα
υποτίθεται φιλελεύθερο αστικό κόμμα, να προτιμά να δημεύει την ακίνητη
περιουσία των πολιτών, να κατάσχει τραπεζικές καταθέσεις και γενικά να διαλύει
τον ιδιωτικό τομέα και τη μεσαία τάξη, κόντρα στην ιδεολογία της, αντί να
περιορίσει το άχρηστο και αντιπαραγωγικό μέρος του κράτους. Αλλά και όπου
μειώνει τις δημόσιες δαπάνες, προτιμά να το κάνει μέσω της μείωσης των μισθών,
των συντάξεων, της Υγείας, της Παιδείας, της Άμυνας κ.λ.π. και όχι μέσω της
μείωσης της κομματικής της πελατείας. Δηλαδή προτιμά την εξαθλίωση όλου του
λαού, αρκεί να αισθάνεται ασφαλής η εκλογική της πελατεία…
Προφανώς,
όταν έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, λογικά πρέπει να περιμένουμε ακόμα πιο μεγάλη
γιγάντωση του άχρηστου κράτους (δηλαδή διατήρηση της παλιάς κομματικής
πελατείας συν την καινούργια δική του) σε βάρος και των υπόλοιπων ιδιωτικών
περιουσιών και ιδιωτικής πρωτοβουλίας.
ΥΓ.
Πόσοι άραγε Έλληνες είναι σήμερα ευτυχισμένοι που αυτό το ίδιο σάπιο και
υπεύθυνο πολιτικό σύστημα (όλα τα συστημικά κόμματα) εξακολουθεί να είναι στο
τιμόνι της χώρας; Προφανώς αυτοί που το ψηφίζουν και το στηρίζουν.
Κάποια φορά, πηγαίνοντας ο Κύριος
στην Ιερουσαλήμ, θέλησε να σταματήσει σ' ένα χωριό Σαμαρειτών. Έστειλε
αγγελιοφόρους να προετοιμάσουν τον ερχομό του.
Όμως οι Σαμαρείτες δεν τον δέχτηκαν, γιατί πήγαινε στην Ιερουσαλήμ.
Μετά, όταν Τον είδαν, του είπαν οι μαθητές του Ιάκωβος και Ιωάννης:
-Κύριε, θέλεις να πούμε να πέσει φωτιά από τον ουρανό και να τους κάψει, όπως έκανε και ο Ηλίας;
Ο Ιησούς τότε τους επέπληξε λέγοντας:
-Δεν γνωρίζετε, ποιό πνεύμα εκπροσωπείτε εσείς• ο Υιός του ανθρώπου δεν
ήλθε, να καταστρέψει ψυχές, αλλά για να τις σώσει (Λου. 9, 53-56).
* * *
Συνεπώς, πολλές φορές, ενώ νομίζουμε ότι ενεργούμε κατά το θέλημα του
Θεού, στην πραγματικότητα κάνουμε τραγικό λάθος: και ζητάμε πράγματα
αντίθετα στο θέλημά Του. Καί αν οι απόστολοι την έπαθαν τότε πόσο πιο
πολύ κινδυνεύουμε εμείς!
Γι' αυτό, είναι απολύτως αναγκαίο να γνωρίζουμε, κάθε φορά:
• Τι ζητάμε από τον Χριστό και πως το ζητάμε.
• Τι προσφέρομε στον Χριστό και πως Τού το προσφέρομε!
Στην μέση της θείας Λειτουργίας, ο ιερέας, λίγο πριν ευλογήσει τον άρτο
και τον οίνο για να μεταβληθούν σε σώμα και αίμα Χριστού, εκφωνεί:
-Τα σα εκ των σων Σοί προσφέρομεν κατά πάντα και διά πάντα.
Τα λόγια αυτά σημαίνουν:
-Τα δώρα (άρτος και οίνος) είναι δικά Σου• από δικά Σου δημιουργήματα
(ολόκληρο τον κόσμο). Σού τα προσφέρομε σύμφωνα με όλα όσα μας εδίδαξε ο
Υιός σου (κατά πάντα)• και για όλα όσα έχεις κάνει Συ για μας (διά
πάντα)!
Δεν αρκεί, λοιπόν, να προσφέρουμε τα δώρα μας στον Θεό, σαν να βγάζουμε
μία υποχρέωση! Γιά κάτι που μας έκαμε! Ή για να Τού ζητήσουμε κάτι.
Προσφέρουμε δώρα στο Χριστό:
• Γιά να Τού εκφράσουμε την ευχαριστία-ευγνωμοσύνη μας για όλα όσα
έκαμε, αλλά και έπαθε για μας• και κυρίως για τον Σταυρό Του• την Ταφή
Του και την Ανάστασή Του.
• Καί σύμφωνα με τις εντολές Του και οδηγίες Του.
Ο Κύριος λέγει: Προηγείται η καταλλαγή, η συμφιλίωση με εκείνον που
έχει κάτι εναντίον μας. Μετά έρχεται η υλική ή πνευματική προσφορά στον
Χριστό. Η προσευχή που βγαίνει από μνησίκακη καρδιά δεν ανεβαίνει στον
ουρανό.
Η συμμετοχή μας στην θεία Λειτουργία απαιτεί αγώνα: για διόρθωση των
παθών μας• και για συμβουλή από ιερέα-πνευματικό πατέρα. Μόνον τότε θα
μπορούμε να ζητούμε κάτι από τον Χριστό ευάρεστα ενώπιόν Του• με θάρρος•
και με παρρησία.
«Κάποτε, ένας πατέρας, από μία
πολύ εύπορη οικογένεια, θέλησε να δώσει στον πρωτότοκο γιο του μία
ευκαιρία να συνειδητοποιήσει το πόσο πλούσιοι ήτανε και, συγχρόνως, να του δείξει το πώς ζούνε αντίστοιχα οι φτωχοί άνθρωποι.
Τον πήρε, λοιπόν, και πήγαν να περάσουν λίγες μέρες σε μία συγγενική
τους φτωχική οικογένεια, που ζούσε σε μία αγροτική περιοχή της χώρας.
Οι μέρες πέρασαν και, καθώς άρχισε το ταξίδι του γυρισμού στην πόλη, ο
πατέρας θέλησε να μάθει τις εντυπώσεις και τα συμπεράσματα του παιδιού
του. Ακολούθησε ο πιο κάτω διάλογος:
- Λοιπόν, πως σου φάνηκε αυτή η επίσκεψη, παιδί μου;
- Ήταν υπέροχα, πατέρα.
- Είδες πως ζούνε αυτοί οι άνθρωποι;
- Ναι, βέβαια, πατέρα.
- Πες μου λοιπόν, τι κατάλαβες από όλα αυτά που είδες;
Το παιδί φάνηκε να συγκεντρώνεται για λίγο και μετά, σαν να απαριθμούσε με τη σειρά τις σκέψεις του, άρχισε να λέει:
- Είδα, πατέρα ότι: Εμείς έχουμε έναν σκύλο και αυτοί έχουν τρεις.
Εμείς έχουμε μία πισίνα που φτάνει μέχρι τη μέση του κήπου μας και αυτοί
έχουν ένα ποτάμι που δεν μπορείς να ξεχωρίσεις από πού αρχίζει και που
σταματάει. Το βράδυ στην αυλή τους έχουν χιλιάδες αναμμένα άστρα
που δεν έχω δει ποτέ στον δικό μας κήπο, αν και φωτίζεται από εκείνα τα
στρογγυλά φώτα. Το δικό μας οικόπεδο έχει φράχτη γύρω-γύρω,
ενώ τα δικά τους χωράφια είναι ανοικτά και ελεύθερα, για να βλέπουν ως
πέρα τον ορίζοντα.
Εμείς έχουμε υπηρέτες που μας φροντίζουν, αλλά συχνά κάνουν εσένα να
φωνάζεις και τη μαμά να παραπονιέται ότι δεν κάνουν καλά τη δουλειά
τους, ενώ αυτοί χαίρονται να φροντίζουν και να περιποιούνται ο ένας τον
άλλον, όπως και εμάς τους φιλοξενούμενους. Εμείς πρέπει να αγοράζουμε
όλα αυτά που τρώμε, ενώ αυτοί τα έχουν όλα από δικά τους, από αυτά που
έχουν στη δική τους αυλή και στο κοτέτσι τους. Εμείς όλο νοιαζόμαστε για το πότε λήγουν τα τρόφιμα που έχουμε στα ψυγεία μας, ενώ αυτοί τα έχουν όλα φρέσκα κάθε μέρα.
Εμείς, τον παππού και τη γιαγιά τους βλέπουμε μόνο λίγες μέρες το
χρόνο. Αυτοί τους έχουν κοντά τους και τα παιδιά έχουν χορτάσει από
ωραία παραμύθια, ενώ εμένα τι παραμύθι να μου πει η καημένη η Λάκια από
τις Φιλιππίνες; Εμείς σπάνια τρώμε μαζί, γιατί και εσύ και η μαμά έχετε
πάντα τόσες δουλειές και υποχρεώσεις, ενώ αυτοί περνούν τόσο ωραία όλοι
μαζί γύρω από το βραδινό τραπέζι. Αυτοί είδες πως γύρισαν χαρούμενοι
όλοι μαζί την Κυριακή το πρωί από την εκκλησία, ενώ εμείς ξυπνάμε συνήθως με το ζόρι και με γκρίνια, όταν κοντεύει μεσημέρι…
Ο πατέρας είχε μείνει άφωνος. Ο μικρός, βλέποντας την έκφραση που είχε
πάρει το πρόσωπο του πατέρα του, πήρε το χέρι του και πρόσθεσε: ''Δεν
πειράζει όμως, πατέρα, μη στενοχωριέσαι. Εγώ θέλω να σε
ευχαριστήσω που, τώρα που βλέπεις πως μεγαλώνω, μου έδωσες την ευκαιρία
να καταλάβω το πόσο φτωχοί είμαστε ε μ ε ί ς, εκεί στην πόλη που
ζούμε…''.
- Γέροντα, πώς αισθάνεται ο Άγιος Αρσένιος τώρα που απέκτησε ναό;
- Χαρά αισθάνεται, γιατί απέκτησε μαντρί και έβαλε μέσα τα πρόβατά του, για να τα προστατεύη.
- Ο κόσμος, Γέροντα, ύστερα από την αναγνώριση ενός Αγίου βοηθιέται περισσότερο;
-
Φυσικά βοηθιέται. Οι Άγιοι, όταν αναγνωρίζωνται από την Εκκλησία,
αισθάνονται υποχρέωση να μας βοηθούν? αναγκάζονται κατά κάποιον τρόπο να
βοηθούν περισσότερο, αλλά και ο Θεός τους στέλνει να βοηθούν τον κόσμο.
- Μπορεί, Γέροντα, ένας Άγιος να ζητήση από τον Θεό να τιμούν οι άνθρωποι την μνήμη του;-
Όχι, οι Άγιοι δεν ζητούν τέτοια πράγματα. Δεν λένε στον Θεό: «Θεέ μου,
να τιμούν οι πιστοί την μνήμη μου, για να τους βοηθάς», ή «όσους τιμούν
την μνήμη μου, αυτούς μόνο να βοηθάς», αλλά λένε: «Θεέ μου, επειδή
τιμούν την μνήμη μου, αντάμειψέ τους».
- Γέροντα, στον Ευαγγελιστή Ιωάννη νιώθω περισσότερη ευλάβεια παρά στην Αγία μου.
-
Η Αγία σου πάντως δεν ζηλεύει, γιατί αγαπάς και ευλαβείσαι περισσότερο
τον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο? όχι μόνον επειδή πρέπει να τον ευλαβήσαι ως
Προστάτη του Ησυχαστηρίου, αλλά και Προστάτης σας να μην ήταν , η Αγία σου, όπως και όλοι οι Άγιοι, χαίρονται, όταν είμαστε συνδεδεμένοι με οποιοδήποτε Άγιο, για να βοηθιώμαστε.
Οι
Άγιοι είναι άγιοι και δεν έχουν ανθρώπινα πάθη, ανθρώπινες μικρότητες. Ο
καθένας μας όπως νιώθει, έτσι και βοηθιέται. Μπορεί κάποιος να ζητάη
κάτι από έναν μεγάλο Άγιο και να βοηθιέται, μπορεί κάποιος να ζητάη κάτι
άλλο από έναν μικρό Άγιο και πάλι να βοηθιέται , γιατί η δύναμη του
Θεού είναι που ενεργεί.
- Γέροντα, όταν κάποιος έχη ευλάβεια σε έναν Άγιο, τι έχει συμβή;
-
Για να έχη ιδιαίτερη ευλάβεια σε κάποιον Άγιο, πρέπει ο Άγιος να του
έχη μιλήσει μέσα του με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Καθένας από κάποιο
γεγονός που του έχει συμβή με την βοήθεια ενός Αγίου, έχει και μια
ιδιαίτερη αγάπη στον Άγιο αυτόν. Μπορεί να είναι σοβαρό αυτό το γεγονός,
μπορεί να είναι και απλό. Να, εγώ επειδή από μικρός πήγαινα στο Εκκλησάκι της Αγίας Βαρβάρας, εκεί στην Κόνιτσα, έχω σε μεγάλη ευλάβεια την Αγία Βαρβάρα.
Η
Αγία με βοήθησε και στον στρατό, όταν με πήραν στους ασυρματιστές, ενώ
ήμουν αγράμματος? με βοήθησε ύστερα και στο Σανατόριο μετά την εγχείριση
στους πνεύμονες. Τότε οι γιατροί μου είχαν πει ότι, μόλις θα καθάριζε
οι πνεύμονας, θα αφαιρούσαν τα λάστιχα και το μηχάνημα. Και ενώ θα τα
έβγαζαν σε πέντε μέρες , είχαν περάσει είκοσι πέντε μέρες και δεν τα
είχαν αφαιρέσει, και υπέφερα πολύ. Το Σάββατο 3 Δεκεμβρίου περίμενα τους γιατρούς , για να με ελευθερώσουν από το μαρτύριο αυτό, αλλά δυστυχώς δεν φάνηκαν.
Την
Κυριακή το πρωί, που ήταν η μνήμη της Αγίας Βαρβάρας, λέω: «Αν ήταν να
βοηθήση η Αγία, έπρεπε να είχε βοηθήσει. Οι γιατροί έφυγαν. Σήμερα,
Κυριακή, αποκλείεται να έρθουν. Τώρα ποιος θα μου βγάλη τα λάστιχα;».
Είπα και κανα-δυό λόγια με παράπονο: «Εγώ άναβα τα καντήλια τόσες φορές
στο Εκκλησάκι τα καντήλια της Αγίας, τί καντηλήθρες, τί λάδια πήγαινα,
,το καθάριζα, το βόλευα. Δυό λάστιχα να μη μου βγάλουν;». Μετά όμως
σκέφθηκα: «Φαίνεται, θα λύπησα την Αγία Βαρβάρα, και γι’ αυτό δεν
φρόντισε να μου τα βγάλουν». Ξαφνικά ακούω θόρυβο. «Τι γίνεται; λέω,
κάποιος έπαθε κάτι;». «Έρχονται οι γιατροί», μου λένε. Δεν ξέρω τι τον
έπιασε τον διευθυντή και είπε στους γιατρούς πρωί-πρωί: «Να πάτε να
βγάλετε τα λάστιχα του καλόγερου!». Μπαίνουν στον θάλαμο και μου λένε:
«Έχουμε εντολή να βγάλουμε τα λάστιχα». Της … κακοφάνηκε της Αγίας
Βαρβάρας, γιατί είπα κανα-δυό λόγια με παράπονο! Πρέπει να γκρινιάξης λίγο! Αλλά καλύτερα είναι να μην γκρινιάζης ?έχει αρχοντιά, άμα δεν γκρινιάζης.
Βλέπεις,
ένας Άγιος άλλοτε δίνει αμέσως ό,τι του ζητάμε και άλλοτε το δίνει
αργότερα. Άλλοτε ακούει τον προσευχόμενο, γιατί βρίσκεται σε καλή
πνευματική κατάσταση, και άλλοτε, γιατί κλαίει και γκρινιάζει σαν μικρό
παιδί.
- Γέροντα, μπορεί ένας Άγιος να με αποστραφή λόγω της άσχημης πνευματικής μου καταστάσεως;
-
Όχι, ευτυχώς οι Άγιοι δεν το κάνουν αυτό. Αλλοίμονό μας , αν το έκαναν.
Αν δεν μας βοηθούσαν , θα ήμασταν χαμένοι. Σκεφθήτε? εκείνοι είναι
επάνω στον Ουρανό και αγάλλονται, κι εμείς είμαστε εδώ κάτω και
ταλαιπωρούμαστε . Έτσι, όταν ζητάμε κάτι, είναι λίγο… άδικο να μη μας
ακούν!
-
Αν, Γέροντα, κάνουμε προσευχή και ζητήσουμε την βοήθεια των Αγγέλων και
όλων των Αγίων, όλοι μαζί πρεσβεύουν στον Θεό για μας; Ενώνονται οι
προσευχές τους;
- Καθένας βοηθάει, αν χρειάζεται να βοηθήση, αν μας ωφελή δηλαδή.
- Γέροντα, όταν βοηθιέμαι από έναν Άγιο , να το λέω στις αδελφές;
-
Όχι, μόνο στην Γερόντισσα να το λες και να νιώθης πολλή ευγνωμοσύνη.
Δεν έχει δικαίωμα ένας Άγιος να σου προσφέρη κάτι; Πως σας οικονομούν οι
Άγιοι! Από πόσα βραχυκυκλώματα σας γλυτώνουν!
- Τι είδατε , Γέροντα, και το λέτε αυτό;
- Θα μπορούσα να σας πω πολλά, αλλά είναι πολλά! Ένα μόνο σας λέω, ότι οι Άγιοι έχουν βαλθή να μας παλαβώσουν!
Μη φοβάσαι δεν είσαι μόνος. Μόνος
είναι εκείνος που δεν γνωρίζει τον Θεό ακόμα και αν όλοι οι άνθρωποι
συναναστρέφονται μαζί του.
Αυτός, και στην πιο πολυάριθμη κοινωνία, θα έλεγε- όπως και τώρα λένε
κάποιοι- «βαριέμαι, δεν ξέρω τι θέλω να κάνω με τον εαυτό μου, όλα είναι
βαρετά». Αυτές είναι ψυχές άδειες από τον Θεό, φλοίδες χωρίς κουκούτσι,
στάχτη χωρίς κάρβουνο. Αλλά εσύ δεν είσαι μόνος αφού είσαι πλάι στον
Κύριο και ο Κύριος δίπλα σου.
Άκουσε πώς ο μεγάλος Παύλος , ο απόστολος της οικουμένης, ήταν κάποτε
εγκαταλελειμμένος απ’ όλους, και πώς μιλά: «᾿Εν τῇ πρώτῃ μου ἀπολογίᾳ
οὐδείς μοι συμπαρεγένετο, ἀλλὰ πάντες με ἐγκατέλιπον· μὴ αὐτοῖς
λογισθείη· ὁ δὲ Κύριός μοι παρέστη καὶ ἐνεδυνάμωσέ με, ἵνα δι' ἐμοῦ τὸ
κήρυγμα πληροφορηθῇ καὶ ἀκούσῃ πάντα τὰ ἔθνη· καὶ ἐρρύσθην ἐκ στόματος
λέοντος.» ( Β’ Τιμ. 4, 16-17 ) .
Βλέπεις, λοιπόν, πόσο άγια σκέφθηκε και μίλησε ο δούλος του Χριστού
Παύλος σ’ εκείνες τις πρώτες μέρες, όταν στον κόσμο δεν υπήρχε ακόμα
ούτε ένας χριστιανικός ναός, ούτε ένας χριστιανός άρχοντας! Ενώ σήμερα όλη η γη είναι στολισμένη με χριστιανικούς ναούς και οι χριστιανοί απαριθμούνται σε κάτι εκατοντάδες εκατομμύρια.
Μη λυπάσαι, λοιπόν, επειδή αισθάνεσαι μοναξιά στον δικό σας τόπο. Αν
αισθάνεσαι σαν να είσαι στην έρημο, όπως γράφεις, γνώριζε ότι πολλοί
στην έρημο σώθηκαν. Αλλά όλοι αυτοί οι ερημίτες του Θεού ανήλθαν στη
μεγάλη κοινωνία του Θεού και των αγγέλων του Θεού. Υπήρχαν άνθρωποι που
για πενήντα ολόκληρα χρόνια δεν είδαν ανθρώπινο πρόσωπο και όμως δεν
έλεγαν «είμαστε μόνοι»! Αφού ο Θεός ήταν μαζί τους και αυτοί με τον θεό.
Μπορείς να ζήσεις χωρίς κανέναν και χωρίς τίποτα∙ χωρίς τον Θεό όμως δεν μπορείς. Αυτή είναι η δική τους μαρτυρία που την παρέδωσαν στην Εκκλησία ως κάποιο κεφάλαιο δικό της.
Δεν είναι γνωστό εάν κάποιος άθεος μπόρεσε να επιζήσει επί πενήντα
χρόνια σε πλήρη μοναξιά στην έρημο. Αυτό δεν έχει σημειωθεί στην ιστορία
του ανθρώπινου γένους. Δεν είναι σε θέση ένας άθεος να πράξει κάτι
τέτοιο. Σ ε κάποιον σαν αυτόν είναι βαρετό να ζει μέσα στην κοινωνία των
ανθρώπων και ακόμα πιο μονότονο- ακόμα και αδύνατο- έξω από την
κοινωνία.
Διότι ο άθεος αναζητά τους ανθρώπους για να τους κεντρίσει την καρδιά
με την αθεΐα του και να θρέψει τον εαυτό του με τον πόνο τους. Αλλά στην έρημο ποιόν να βρει να φάει παρά μόνον τον ίδιο του τον εαυτό; Και με ποιανού τον πόνο να τραφεί παρά με τον δικό του;
Γι’ αυτό απογείωσε τις σκέψεις σου στα πνευματικά ύψη όπου κατοικεί
Εκείνος που μόνος Του είναι η μεγαλύτερη και τρυφερότερη κοινωνία από
κάθε ανθρώπινη κοινωνία . Εκείνον να υπηρετείς, μ’ Εκείνον να
συναναστρέφεσαι, σ’ Εκείνον να μιλάς , για Εκείνον αγωνίσου, Εκείνον
αγάπα με όλη σου την καρδιά, με όλον τον νου σου.
Εκείνος θα βρει τρόπους να ανοίξει τα μάτια των γειτόνων σου και την
καρδιά τους, ώστε να εμφανίσει σ’ αυτούς τη ζωντανή πίστη σ’ Αυτόν. Τότε
στον τόπο σου θα ψάλλεται η δόξα του Θεού όχι μόνον από έναν σολίστ, όπως τώρα, αλλά από μία χορωδία.
Ειρήνη και υγεία από τον Θεό. Πηγή: «ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ
Δεν φτάνει μόνο η πίστη…
ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ Β΄» εκδόσεις «εν πλω»
Σ’αυτήν την λίγο ασυνήθιστη εικόνα η Παναγία εμφανίζεται με την καρδιά
διαπερασμένη από επτά σπαθιά.Στον πιο συνηθισμένο εικονογραφικό τύπο
βλέπουμε τεσσερα σπαθιά στα αριστερά και τρία στα δεξιά. Επειδή οι καθολικοί έχουν υιοθετήσει τη λατρεία της ”καρδιάς της Θεοτόκου”κάποιοι θεώρησαν ότι είναι καθολικής προελεύσεως. Στην
πραγματικότητα η εικόνα έχει σχέση με την προφητεία του Αγίου Συμεών
του Θεοδόχου την οποία καταγράφει ο ευαγγελιστής Λουκάς:…καί σού δέ
αυτής τήν ψυχήν διελεύσεται ρομφαία…»(Λουκ. 2.35). Εδώ αναφέρεται
στον πόνο που θα ένοιωθε η Παναγία κατά τη στιγμή του χωρισμού από τον
αγαπημένο της Υιό,όταν μπροστά στα μάτια της Τον εσταύρωσαν. Η εικόνα αυτή βρισκόνταν στο κωδωνοστάσιο μιας εκκλησίας κοντά στον ποταμό Τόσιν. Με το πέρασμα του καιρού,χωρίς να ξέρουμε γιατί,η εικόνα ήταν με το πρόσωπο προς τα κάτω και χρησίμευε σαν μια απλή…σανίδα. Ο
Θεός δεν επέτρεψε για πολύ καιρό αυτήν την κατάσταση και ένας κάτοικος
της περιοχής, ο Καντίκωφ,ο οποίος υπέφερε από πολλές ασθένειες είδε στον
ύπνο του ότι έπρεπε να ψάξει στο κωδωνοστάσιο για μια εικόνα και να
προσευχηθεί σ’αυτήν για να γίνει καλά. Πράγματι πήγε,αλλά οι
υπεύθυνοι δεν του έδωσαν μεγάλη σημασία.Αφού πήγε τρεις φορές και
επέμενε πολύ,τον άφησαν να ψάξει,βρήκε την εικόνα,την καθάρισε,την
προσκύνησε και θεραπεύτηκε.
Το 1830 στην πόλη Βολόγκντα υπήρχε
επιδημία χολέρας.Τότε λιτάνευσαν την εικόνα της ”Παναγίας με τα επτά
σπαθιά” και η αρρώστια κατέπαυσε. Ακολούθησαν πολλά θαυματα και σε
κάποιες στιγμές δύσκολες για τον λαό δάκρυσε,όπως στις 12 Αυγούστου
2000,όταν είχαμε την τραγωδία με το υποβρύχιο Κούρσκ και στις 11
Σεπτεμβρίου 2001 όταν κατέρευσαν οι δίδυμοι πύργοι.Η εικόνα είναι γνωστή
και με την ονομασία ”Η προφητεία του Δικαίου Συμεών”ή ”Το γαλήνεμα των
κακών ψυχών”. Η εικόνα τιμάται στις 13(26)Αυγούστου.
Πρόλογος - Οι Ελληνοτουρκικές σχέσεις την περίοδο 1922-1949
Μετά την καταστροφή του 1922, οι Ελληνοτουρκικές σχέσεις πέρασαν από
πολλές διακυμάνσεις. Στα πρώτα χρόνια μετά την καταστροφή της Σμύρνης
και τις ακρότητες εις βάρος των Ελλήνων της περιοχής, επικράτησε μια
αμοιβαία εχθρότητα μεταξύ των δύο λαών. Αυτή τροφοδοτήθηκε από την
κακομεταχείρηση των Ελλήνων αιχμαλώτων του Μικρασιατικού μετώπου που
επέστρεφαν στις ιδιαίτερες πατρίδες τους έχοντας υποφέρει τα πάνδεινα,
την απέλαση του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως το 1925 και την συστηματική
δίωξη της Ελληνικής μειονότητας της Κωνσταντινούπολης, χάρις τον
περίφημο Τουρκικό νόμο για τους "etabli". Στην Ελλάδα τα νέα για τις
διώξεις και την απέλαση του Πατριάρχη ξεσήκωσαν θύελλα διαμαρτυριών, η
επίσημη Ελλάδα διαμαρτυρήθηκε στους διεθνείς οργανισμούς της εποχής
(Κ.Τ.Ε.) ενώ ακούστηκαν και φωνές όπως του Θόδωρου Πάγκαλου που πρότεινε
εκδίκηση και επανάληψη του πολέμου με την Τουρκία στην Θράκη. Υποτίθεται ότι οι Ελληνοτουρκικές σχέσεις βελτιώθηκαν
θεαματικά την τετραετία 1928-1932 χάρις την πρωτοβουλία Βενιζέλου και
την υπογραφή συμφώνων φιλίας και συνεργασίας με την Τουρκία (με θυσία
των αποζημιώσεων των Μικρασιατών που εκκρεμούσαν από την συνθήκη της
Λοζάννης)
Ινονού - Τσαλδάρης- Μάξιμος
και συνεχίστηκε από τους Τσαλδάρη και Μεταξά με την υπογραφή των
Βαλκανικών συμφώνων αλλά και με απευθείας διμερείς επαφές που
διεξάγονταν σε άριστο κλίμα. Κατά την γνώμη μας, υπάρχουν πολλά στοιχεία
που αποδεικνύουν ότι οι Τουρκικές πιέσεις στην Ελληνική μειονότητα της
Κωνσταντινούπολης δεν σταμάτησαν ούτε κατά αυτή την περίοδο, όμως μάλλον
ήταν πιο διακριτικές και συγκεκαλυμμένες.
Κατά την διάρκεια του Β΄ παγκοσμίου πολέμου, η Τουρκία παρέμεινε
ουδέτερη με μια φανερή ευμένεια προς τους Άγγλους, κάτι που μάλλον
πρέπει να θεωρηθεί ως μεγάλη επιτυχία της Γερμανικής εξωτερικής
πολιτικής και του φον Πάπεν προσωπικά. Όταν η Ελλάδα κατελήφθη από τους
Γερμανούς, η
Τουρκία εξαπέλυσε νέο οικονομικό διωγμό στην Ελληνική μειονότητα της
Κωνσταντινούπολης με τον περίφημο "κεφαλικό φόρο" που διήρκεσε για δύο
χρόνια (1941-1943) εξουθενώνοντας οικονομικά πολλούς Έλληνες
μειονοτικούς. Ο "κεφαλικός φόρος" έπαψε μόνο χάρις την Διεθνή
κατακραυγή και τις διπλωματικές ενέργειες των Η.Π.Α. Αργότερα o Churchil
έκανε μια σκέψη να δοθούν εδαφικά ανταλλάγματα στην Τουρκία (πιθανότατα
τα Δωδεκάνησα που θα αφαιρούνταν από τους Ιταλούς η μέρος αυτών) για
την έξοδο της στον πόλεμο, σχέδιο όμως που ευτυχώς για την Ελλάδα
απέρριψαν οι Τούρκοι μετά την απρόσμενη ήττα των Συμμάχων στην περιοχή
το καλοκαίρι του 1943. Μετά το τέλος του πολέμου οι Τούρκοι προσπάθησαν
(αποτυχημένα) να διεκδικήσουν τα Δωδεκάνησα, ενώ ήδη από το 1946 είχαν
ξεκινήσει διαδηλώσεις στην Κωνσταντινούπολη κατά την απόδοσης της Κύπρου
στην Ελλάδα που τότε έμοιαζε ιδιαίτερα πιθανή. Στην περίοδο αυτή ως το
1949 μέρος του Τουρκικού τύπου εκφραζόταν εχθρικά για την Ελλάδα
υπενθυμίζοντας τις ήττες του Ελληνικού στρατού στην Μικρά Ασία, ενώ το
1947 σε αθλητικούς αγώνες στην Κωνσταντινούπολη είχαν αποδοκιμαστεί και
υβριστεί οι Έλληνες αθλητές.
Η ποδοσφαιρική διοργάνωση "κύπελλο της ανατολικής Μεσογείου"και τα επεισόδια στο Παναθηναϊκό στάδιο
Τον Μάιο του 1949 φιλοξενήθηκε στην Αθήνα η διοργάνωση του "κυπέλλου ανατολικής
Η πρώτη Εθνική Ελλάδας μεταπολεμικά
Μεσογείου" η αλλιώς "κύπελλο φιλίας" με συμμετέχουσες τις εθνικές ομάδες
της Ελλάδας, της Ιταλίας, της Τουρκίας και της Αιγύπτου. Τα αθλητικά
γεγονότα εκείνη την μεταπολεμική εποχή είχαν ένα χαρακτήρα εορτασμού για
τον λαό που έβγαινε από μια τραυματική περίοδο και τέτοιου είδους
γεγονότα αποτελούσαν μιας πρώτης τάξεως φτηνή μαζική διασκέδαση που
συγκέντρωνε το ενδιαφέρον του κόσμου. Οι θεατές ασχολούνταν περισσότερο
με το άθλημα αυτό καθαυτό και λιγότερο ασχολούνταν με την υποστήριξη
μιας ομάδας όπως γίνεται σήμερα, για τον λόγω αυτό άλλωστε δεν υπήρχε
διαχωρισμός μεταξύ των φιλάθλων αναλόγως της ομάδας που υποστηρίζουν. Οι
συγκεκριμένοι αγώνες παρουσίαζαν το πρόσθετο ενδιαφέρον ότι θα
παρουσιαζόταν μπροστά στο φίλαθλο Ελληνικό κοινό η Εθνική ομάδα της
Ιταλίας μόλις 9 χρόνια μετά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο και την Ιταλική
εισβολή.
Το Ελληνικό κοινό υποδέχτηκε τους Ιταλούς με εκδηλώσεις αγάπης και
σεβασμού, όπως ακριβώς και τις αποστολές των υπολοίπων ομάδων.
Αντικειμενικά η Ιταλία ήταν το "φαβορί" των αγώνων, τόσο λόγω υψηλής
τεχνικής όσο και φυσικής κατάστασης και
οργάνωσης.Στους πρώτους
αγώνες κέρδισαν η Ιταλία την Ελλάδα και η Τουρκία την Αίγυπτο, ενώ η
υποδοχή που έγινε στους Τούρκους ποδοσφαιριστές από το Ελληνικό κοινό
ήταν ζεστή, καθώς χειροκροτήθηκαν οι παίκτες τους, φοιτητές κρατούσαν
Ελληνικές και Τουρκικές σημαίες σε ένδειξη φιλίας, ενώ ακολούθησε και
δεξίωση προς τιμήν της Τουρκικής αποστολής με συμμετοχή Ελλήνων
ιθυνόντων. Το σκηνικό άλλαξε άρδην όμως, όταν στις 20 Μαΐου 1949 έγινε ο
κορυφαίος αγώνας Τουρκίας-Ιταλίας στο Παναθηναϊκό στάδιο που θα έκρινε
και την ομάδα που θα κατακτούσε το τρόπαιο. Ο αγώνας ήταν ιδιαίτερα
αμφίρροπος καθώς οι Τούρκοι αν και κατώτεροι σε τεχνική, έπαιξαν με
σκληρότητα έναντι των αντιπάλων τους και διεκδίκησαν μέχρι τέλους την
νίκη.
Τελικά η Ιταλία επικράτησε με 3-2, αλλά ο αγώνας ήταν ιδιαίτερα
επεισοδιακός καθώς οι Ιταλοί διαμαρτύρονταν συνεχώς για τα σκληρά
μαρκαρίσματα των αντιπάλων τους και αρκετά συχνά συμπλέκονταν με αυτούς.
Όταν οι Ιταλοί πέτυχαν το τρίτο γκολ και αγκάλιασαν την νίκη, οι
Τούρκοι παίχτες αποφάσισαν να αποχωρήσουν από το γήπεδο ως ένδειξη
διαμαρτυρίας για την αδικία του Έλληνα διαιτητή εις βάρος τους. Είναι
σίγουρο ότι η Ελληνική διαιτησία ήταν κακή, αλλά μάλλον όχι μονόπλευρη,
καθώς σε κάποιες φάσεις αδικήθηκαν και οι Ιταλοί οι οποίοι δεν
προστατεύθηκαν από το σκληρό παιχνίδι των Τούρκων. Οι Έλληνες φίλαθλοι
που είχαν κατακλείσει τις κερκίδες του γηπέδου δεν εκτίμησαν ιδιαίτερα
την αθλητική συμπεριφορά των Τούρκων αθλητών, τους οποίους αποδοκίμασαν
έντονα και κατά τη διάρκεια, αλλά και στο τέλος του αγώνα. Δεν φαίνεται
να σημειώθηκαν άλλα επεισόδια εις βάρος των Τούρκων, ούτε κάποιος να
χειροδίκησε εναντίον τους, αλλά η εν γένει συμπεριφορά του κόσμου είχε
αλλάξει σημαντικά από την φιλική ατμόσφαιρα της πρεμιέρας.
Οι αντιδράσεις στην Τουρκία
κεντρική αρτηρία στην Κωνσταντινούπολη το 1949
Τα γεγονότα των Αθηνών αναμφίβολα είχαν την σημασία τους, αλλά
μεγενθύνθηκαν σε μεγάλο βαθμό από τους Τούρκους. Τόσο ο Τουρκικός τύπος,
όσο και άλλοι Τούρκοι ιθύνοντες, έδωσαν μια άλλη διάσταση στο γεγονός
δημιουργώντας μια πολεμική ατμόσφαιρα στην Τουρκία εναντίον της Ελλάδας
και ειδικά στην Κωνσταντινούπολη. Ο πρόεδρος της Τουρκικής ποδοσφαιρικής
ομοσπονδίας μίλησε για επεισόδια εις βάρος των Τούρκων αθλητών που
καθοδηγήθηκαν από τις Ελληνικές Αρχές, Τουρκικές εφημερίδες έγραφαν ότι η
Ελληνοτουρκική φιλία έπαψε πλέον να υφίσταται μετά τα έκτροπα των
Αθηνών, η εφημερίδα Τζουμχουριέτ έγραψε ότι κακώς δεν μετετράπη το
γήπεδο σε πεδίο μάχης καθώς έτσι οι Έλληνες θα ετρέποντο σε φυγή
υπονοώντας την διάσπαση του μετώπου το 1922, η Χουριέτ έφτασε μέχρι και
να ζητήσει αλλαγή των ελληνοτουρκικών συνόρων από την στιγμή που δεν
ισχύει πλέον η Ελληνοτουρκική φιλία, ενώ άλλα έντυπα πρότειναν να
σταματήσουν οι εξαγωγές τροφίμων προς την Ελλάδα για να πεινάσουν οι
Έλληνες.
Στις 24 Μαΐου ο φοιτητικός σύλλογος της Κωνσταντινούπολης διεξήγαγε
συλλαλητήριο για το ζήτημα στο οποίο συμμετείχαν οι περισσότεροι αθλητές
που είχαν εν τω μεταξύ γυρίσει από την Αθήνα, οι οποίοι διαβεβαίωσαν το
πλήθος για την αντιτουρκική ατμόσφαιρα που αντιμετώπισαν στην Αθήνα.
Υπήρχαν φοιτητές με πλακάτ που έγραφαν ότι οι "Έλληνες είναι φίδια",
Τούρκοι παλαιστές πήραν τον λόγο διαβεβαιώνοντας ότι στους επερχόμενους
διεθνείς αγώνες που θα γίνονταν
στην Κωνσταντινούπολη θα "περιποιούνταν καταλλήλως" τους Έλληνες
αντιπάλους τους, αντιπροσωπείες κατέθεσαν στεφάνια στο ηρώο των πεσόντων
των Ελληνοτουρκικών πολέμων, ενώ το πλήθος φωνασκούσε ότι δεν θα
ανεχόταν ποτέ η Κύπρος να γίνει Ελληνική. Τέλος, αντιπροσωπεία των
φοιτητών ζήτησε ακρόαση από τον Πατριάρχη για να τον ρωτήσει ποια ήταν η
γνώμη του για τα γεγονότα των Αθηνών, αλλά αυτός δεν τους εδέχθη
προφασιζόμενος ότι προσευχόταν την στιγμή που το πλήθος κύκλωσε το
Πατριαρχείο και δεν μπορούσε να διακόψει.
Οι διαμαρτυρίες των Τούρκων δεν έμειναν μόνο σε φιλολογικό επίπεδο,
καθώς κατατέθηκε επερώτηση στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση για το ζήτημα και
στην σχετική συζήτηση πολλοί Τούρκοι βουλευτές εξέφρασαν άκρως
ανθελληνικές απόψεις, ιδιαίτερα υποτιμητικές για τους Έλληνες. Ο πρέσβης
της Τουρκίας στην Αθήνα συναντήθηκε με τον Έλληνα υπουργό εξωτερικών
Κωνσταντίνο Τσαλδάρη και του επέδωσε διαμαρτυρία για την κακομεταχείριση
των Τούρκων ποδοσφαιριστών. Ο Τσαλδάρης ανταπέδωσε τα πυρά, αρνούμενος
ότι υπήρξαν ακρότητες από την μεριά των Ελλήνων, ενώ διαμαρτυρήθηκε
έντονα για τον ανθελληνισμό του Τουρκικού τύπου και των Τούρκων
βουλευτών όπως αυτός είχε εκφραστεί εκείνες τις ημέρες που υπονόμευε τις
Ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Οι Ελληνικές αντιδράσεις
Σοφοκλής Βενιζέλος - Μεντερές
Αρχικώς οι Ελληνικές επίσημες αντιδράσεις ήταν ιδιαίτερα ανεκτικές και
χλιαρές, πιθανότατα γιατί αστυφύλακες που είχαν επιστρατευθεί για την
ασφάλεια του αγώνα πρέπει να εξύβρισαν τους Τούρκους ποδοσφαιριστές.
Επίσης η περίοδος λίγες μόλις ημέρες μετά την λήξη του εμφυλίου, ήταν
πολύ κρίσιμη για την δοκιμαζόμενη Ελλάδα που δεν είχε την πολυτέλεια να
ανοίξει ένα ακόμη μέτωπο προς ανατολάς όταν είχε τόσα προβλήματα με τους
Βόρειους γείτονες της. Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Σοφοκλής Βενιζέλος
προσπάθησε με δηλώσεις του την επομένη των γεγονότων να υποβαθμίσει το
γεγονός χαρακτηρίζοντας "ολέθρια" την πιθανότητα να υπονομευτεί η
ελληνοτουρκική φιλία που είχε οικοδομήσει ο πατέρας του δύο δεκαετίες
πριν. Επίσης η κυβέρνηση δεν έδωσε άδεια σε Ελληνικό φοιτητικό σύλλογο
για διεξαγωγή συλλαλητηρίου στην Αθήνα ως απάντηση στο αντίστοιχο
Τουρκικό.
Η υπερβολική αντίδραση των Τούρκων όμως, εξερέθισε την Ελληνική κοινή
γνώμη και σύντομα έκαναν την εμφάνιση τους στον Ελληνικό Τύπο άρθρα κατά
της Τουρκίας, στα οποία υπενθυμιζόταν ότι κατά την περίοδο του μεγάλου
Ελληνικού λιμού της Κατοχής οι Τούρκοι έστελναν χαλασμένα τρόφιμα, ενώ
σε πολλές περιπτώσεις Ελλήνων που προσπαθούσαν να διαφύγουν στην Μέση
Ανατολή, οι επίσημες αρχές της Τουρκίας ζητούσαν λύτρα ανεπίσημα από την
εξόριστη Ελληνική κυβέρνηση και τους Άγγλους για να τους
απελευθερώσουν. Λίγες μέρες μετά, στις 6 Ιουνίου έγινε σχετική συζήτηση
στην Ελληνική βουλή όπου οι περισσότεροι ομιλητές επιτέθηκαν κατά των
Ναπολέων Ζέρβας
Τούρκων συναδέλφων τους και ιδιαίτερα του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών
Σαντάκ που υποστήριξε την επίθεση κατά της Ελλάδας. Μάλιστα ο υπουργός
Δημοσίας τάξης Ναπολέων Ζέρβας έφτασε στο σημείο ακόμη και να απειλήσει
την Τουρκία ότι θα μετανιώσει για την συμπεριφορά της έναντι της
Ελλάδας.
Επίλογος - συμπέρασμα
Φαίνεται πάντως ότι τα γεγονότα μεγεθύνθηκαν εσκεμμένα από τους
Τούρκους καθώς λίγες μέρες μετά οι ίδιες οι Τουρκικές εφημερίδες
παραδέχονταν ότι κάποιοι ποδοσφαιριστές υπερέβαλαν για την έκταση των
επεισοδίων, ενώ άλλοι δημοσιογράφοι έκαναν έκκληση να μην διαρραγεί το
μέτωπο στην Ανατολική Μεσόγειο κατά του κομμουνισμού. Κάποιοι τόσο στην
Ελλάδα όσο και στην Τουρκία μίλησαν για προβοκάτσια των κομμουνιστών που
είχαν παρεισφρύσει στο πλήθος, άποψη που υποστήριξαν δημόσια και
Τούρκοι ποδοσφαιριστές στο συλλαλητήριο. Αυτό που είναι πιο σημαντικό
είναι ότι με αφορμή ένα ασήμαντο αθλητικό γεγονός φανερώθηκε η απλή
αλήθεια ότι η ελληνοτουρκική φιλία που είχε εγκαινιαστεί την τετραετία
1928-1932 από τον Βενιζέλο και τους Κεμάλ και Ινονού, είχε μεν
επιτευχθεί σε ανώτατο πολιτικό επίπεδο με τον πλέον πανηγυρικό τρόπο,
αλλά χωρίς αυτό να έχει επίδραση στους δύο λαούς των οποίων οι
πραγματικές σχέσεις στο ενδιάμεσο διάστημα μέχρι το 1949, πρέπει να
χαρακτηριστούν αν όχι εχθρικές τουλάχιστον εύθραυστες.
Επίσης σημαντικό είναι το γεγονός ότι έχουμε την δυναμική εμφάνιση στο προσκήνιο Τουρκικών εθνικιστικών οργανώσεων
που θα πρωταγωνιστήσουν τις επόμενες δεκαετίες στον δημόσιο λόγο της
Τουρκίας και θα πυροδοτήσουν επεισόδια εις βάρος όλων των εναπομείναντων
μειονοτήτων με κορυφαία τα "Σεπτεμβριανά" το 1956 στην
Κωνσταντινούπολη, όταν εν μια νυκτί ένα μαινόμενο Τουρκικό πλήθος
κατέστρεψε τις ιδιωτικές περιουσίες των Ελλήνων. Το σοβαρό αυτό γεγονός
που κατέστρεψε οριστικά τον ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης, δεν ήταν
ούτε αυθόρμητο, ούτε ξαφνικό, αλλά είχε κυοφορηθεί στους κόλπους της
Τουρκικής κοινωνίας επί μια δεκαετία τουλάχιστον.
Ι. Β. Δ.
Πηγές
Cangül Örnek, Çagdas Üngör, Turkey in the Cold War: Ideology and Culture, palgrave mcmillan editions
