Η ημέρα της μητέρας: Ποια είναι η γυναίκα που καθιέρωσε τη γιορτή - Μία_ακόμη εκδήλωση στα χέρια του διεθνούς καπιταλισμού και του εύκολου κέρδους - Υπερβολές λέτε; - Δείτε το πως και τα κοινά με το VIDEO

http://stoxasmos-politikh.blogspot.gr/2014/05/video_11.html

Arise then…women of this day!
Arise, all women who have hearts!
Whether your baptism be of water or of tears!
 

Say firmly:

“We will not have questions answered by irrelevant agencies,
Our husbands will not come to us, reeking with carnage,
For caresses and applause.
Our sons shall not be taken from us to unlearn
All that we have been able to teach them of charity, mercy and patience.
We, the women of one country,
Will be too tender of those of another country
To allow our sons to be trained to injure theirs.”

Ένας Ήρωας με Παντούφλες

Στοχαστικά Γονατογραφήματα

Νομίζω ότι η σκοπιμότητα της ανάδειξης ηρώων, όπως στην ταινία, για ολιγόωρες φιέστες με σκοπό την υπερτιμολόγηση  για την ενθυλάκωση της διαφοράς, είναι μία συνήθης πρακτική των υπηρετούντων στα καπιταλιστικά καθεστώτα... και όχι μόνον

Δείτε παρακάτω το πως μία εορτή της μάνας μετατράπηκε σε κερδοσκοπικό εφαλτήριο  του συστήματος:

Όλα ξεκίνησαν το 1914 όταν ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Γούντροου Ουίλσον υπέγραψε προκήρυξη, σύμφωνα με την οποία η Ημέρα της Μητέρας καθιερωνόταν ως εθνική εορτή τη δεύτερη Κυριακή του Μαΐου.

Ας δούμε πώς ξεκίνησαν όλα…

Όλα οφείλονται στην έμπνευση μιας γυναίκας από την Φιλαδέλφεια της Ana Jarvis. Η Ana Jarvis θέλοντας να τιμήσει τη μνήμη της μητέρας της ξεκίνησε το 1907 μια εκστρατεία για να καθιερωθεί μια επίσημη γιορτή της μητέρας. Η προσπάθειά της είχε απήχηση και η γιορτή της μητέρας έγινε επίσημα εθνική γιορτή των ΗΠΑ το 1914 με προεδρικό διάταγμα που όριζε την δεύτερη Κυριακή του Μάη σαν Ημέρα της Μητέρας.

Τι γινόταν στην αρχαία Ελλάδα άραγε…
Στην αρχαία Ελλάδα, μια γιορτή ανοιξιάτικη ήταν αφιερωμένη στη Θεά Γαία (Μητέρα Γη), μητέρα των θεών και των ανθρώπων. Αυτή ήταν και η πρώτη μορφή εορτασμού της Μητέρας.
Τη γιορτή αυτή διαδέχθηκε η γιορτή η αφιερωμένη στην κόρη της Γαίας, τη Ρέα. Η Ρέα ήταν η σύζυγος του Κρόνου και η Μητέρα του Δία και όλων των Θεών της αρχαίας Ελλάδας.
Ως Ρέα ήταν θεά γενικά της άγριας φύσης και των δημιουργικών δυνάμεων της Γης και της γονιμότητας. Ο Πίνδαρος την προσφωνεί «Κυβέλα, μάτερ θεών»

Στον υπόλοιπο κόσμο γιορτάζουν;
Η μέρα της Μητέρας είναι μια γιορτή προς τιμήν της μητέρας και της μητρότητας! Γιορτάζεται σε διαφορετικές ημέρες σε πολλά μέρη του κόσμου, πιο συχνά την άνοιξη. Για παράδειγμα, τον Απρίλιο-Μάιο στο βόρειο ημισφαίριο, τον Οκτώβριο στην Αργεντινή, το Μάιο στην Αυστραλία.
Αν και πολλές χώρες έχουν δικές τους ημερομηνίες για τη γιορτή της μητέρας, όπως και δικούς τους λόγους για να γιορτάζουν μια τέτοια μέρα, η δεύτερη Κυριακή του Μάη έχει επικρατήσει διεθνώς. Έτσι πολλές ευρωπαϊκές χώρες, ανάμεσά τους και η Ελλάδα γιορτάζει την γιορτή της μητέρας την δεύτερη Κυριακή του Μάη.

Χρόνια πολλά!

Αφιέρωμα για την ιστορική μνήμη της εορτής

Πως καθιερώθηκε η γιορτή της μητέρας.

H Ημέρα της Μητέρας, που φέτος γίνεται 100 ετών, είναι γνωστή κυρίως ως μία ευκαιρία για δώρα, κάρτες, ευχές και γενικά ενδείξεις αγάπης και εκτίμησης στη γυναίκα που μας έφερε στον κόσμο. Ωστόσο ο αρχικός σκοπός της ίδρυσης της γιορτής ήταν εντελώς διαφορετικός.

Η συγκεκριμένη γιορτή έχει πιο μελαγχολικές ρίζες: Ιδρύθηκε για τις πενθούσες γυναίκες προκειμένου να θυμούνται τους πεσόντες στρατιώτες και να προσπαθούν για την ειρήνη.

Ωστόσο όταν η γιορτή έγινε εμπορική, η μεγαλύτερη υποστηρίκτρια της, η Αννα Τζάρβις, έκανε τα πάντα για να την καταπολεμήσει και τελικά πέθανε αδέκαρη και συντετριμμένη σε ένα σανατόριο.

Ολα ξεκίνησαν στη δεκαετία του 1850, όταν η οργανώτρια των γυναικών της Δυτικής Βιρτζίνια, Ανν Ριβς Τζάρβις (η μητέρα της Αννας) οργάνωνε την Ημέρα της Μητέρας, ομάδες γυναικών που εργάζονταν για τη βελτίωση των συνθηκών υγιεινής και προσπαθούν να μειώσουν τη βρεφική θνησιμότητα με την καταπολέμηση των ασθενειών και τον περιορισμό της μόλυνσης του γάλακτος. Οι ομάδεςαυτές φρόντιζαν επίσης τους πληγωμένους στρατιώτες και από τις δύο πλευρές κατά τη διάρκεια του αμερικανικού εμφυλίου πολέμου (1861-1865).

Στα μεταπολεμικά χρόνια η Τζάρβις μαζί με άλλες γυναίκες οργάνωναν πικ νικ και άλλες εκδηλώσεις ως ειρηνιστικές στρατηγικές για να φέρουν κοντά τους πρώην εχθρούς.

Περίπου την ίδια εποχή, η Τζάρβις είχε επίσης ξεκινήσει την Ημέρα Φιλίας της Μητέρας για την ένωση των γυναικών όλης της χώρας. Ωστόσο, ήταν η κόρη της Ανν, η Αννα, που δημιούργησε αυτό που σήμερα ονομάζουμε Ημέρα και Μητέρας.

Η Αννα Τζάρβις ποτέ δεν είχε δικά της παιδιά, αλλά το 1905 ο θάνατος της μητέρας της την ενέπνευσε να οργανώσει γιορτές για την Ημέρα της Μητέρας με την πρώτη να γίνεται το 1908.

Στις 10 Μαΐου του ίδιου έτους, οικογένειες συγκεντρώθηκαν στην γενέτειρά της Τζάρβις, στο Γκράφτον της Δυτικής Βιρτζίνια, σε μια εκκλησία που έχει πλέον μετονομαστεί ως Παγκόσμιος Ναός της Ημέρας της Μητέρας, καθώς και στη Φιλαδέλφεια , όπου η Τζάρβις ζούσε εκείνη την εποχή, αλλά και σε πολλές άλλες πόλεις.

Σε μεγάλο βαθμό μέσω των προσπαθειών της Τζάρβις, η Ημέρα της Μητέρας εορταζόταν σε έναν αυξανόμενο αριθμό πόλεων και τελικά ο τότε Πρόεδρος των ΗΠΑ Γούντροου Γουίλσον, το 1914, επίσημα ανακήρυξε τη δεύτερη του Μαΐου ως γιορτή.

Για την Τζάρβις, αυτή η γιορτή ήταν μια ημέρα όπου τα παιδιά θα έπρεπε να πηγαίνουν στο πατρικό τους σπίτι, να περάσουν χρόνο με τη μητέρα τους και να την ευχαριστήσουν για όσα έχει κάνει. Δεν ήταν για να γιορτάζει ο καθένας όλες τις μητέρες, αλλά για να γιορτάζει την καλύτερη μητέρα του κόσμου, τη δική του. Γι' αυτό η Τζάρβις διευκρίνιζε πάντα ότι ήταν Ημέρα της Μητέρας και όχι Γιορτή της Μητέρας.

Ωστόσο η επιτυχία της Τζάρβις, σύντομα μετατράπηκε σε αποτυχία, τουλάχιστον στα μάτια της. Η ιδέα της, γρήγορα έγινε ένα εμπορικό χρυσωρυχείο με επίκεντρο την αγορά και λουλουδιών, γλυκών και ευχετήριων καρτών, μια εξέλιξη που ενόχλησε βαθιά την Τζάρβις. Έτσι αφιέρωσε τον εαυτό της και την περιουσία της στο να καταφέρει να επιστρέψει η Ημέρα της Μητέρας στις ευλαβικές της ρίζες.

Οργάνωσε μποϊκοτάζ, απείλησε με αγωγές και ακόμη επιτέθηκε στην τότε πρώτη κυρία των ΗΠΑ, Ελέανορ Ρούσβελτ, κατηγορώντας την ότι χρησιμοποιεί την Ημέρα της Μητέρας για να αντλήσει κεφάλαια για φιλανθρωπίες.
Οι έντονες προσπάθειες της Τζάρβις για την εξυγίανση της Ημέρας της Μητέρας συνεχίστηκε τουλάχιστον μέχρι τις αρχές του 1940, ενώ το 1948 πέθανε σε ηλικία 84 ετών στο Σανατόριο της Πλατείας Μάρσαλ στη Φιλαδέλφεια.
Σήμερα , φυσικά, η Ημέρα της Μητέρας συνεχίζει να κυλήσει σαν μια μηχανή του καταναλωτισμού, αφού σύμφωνα με την Εθνική Ομοσπονδία Λιανικής, οι Αμερικανοί θα ξοδέψουν κατά μέσο όρο 162,94 δολάρια για τη μαμά τους, ενώ ο Εθνικός οργανισμός Εστιατορίων των ΗΠΑ αναφέρει ότι η Ημέρα της Μητέρας είναι μία αφορμή για να γεμίζουν τα εστιατόρια.

A Brief History of Mother’s Day

[But be Warned: this story does not have a happy ending.]

1. Early American Forerunners to Mother’s Day.

Julia Ward Howe (1819-1910)

In the USA, Julia Ward Howe suggested the idea of Mother’s Day in 1872. Howe, who wrote the words to The Battle Hymn of the Republic, saw Mother’s Day as being dedicated to peace. You can read more about the original proclamation of Mother’s Peace Day in 1870, including Julia Ward Howe’s powerful sentiments on the subject here:Mother’s Day Proclamation of 1870. Here is how it begins:

Arise then…women of this day!
Arise, all women who have hearts!
Whether your baptism be of water or of tears!
Say firmly:

“We will not have questions answered by irrelevant agencies,
Our husbands will not come to us, reeking with carnage,
For caresses and applause.
Our sons shall not be taken from us to unlearn
All that we have been able to teach them of charity, mercy and patience.
We, the women of one country,
Will be too tender of those of another country
To allow our sons to be trained to injure theirs.”

Then, years later, on May 13, 1877, which was the second Sunday of the month, Juliet Calhoun Blakeley stepped into the pulpit of the Albion Methodist Episcopal Church in Michigan and completed the sermon for the Reverend Myron Daughterty. Allegedly, Daughterty was distraught because an anti-temperance group had forced his son to spend the night in a saloon. He could not finish the sermon himself, so she did.
Proud of their mother’s achievement, Charles and Moses Blakeley encouraged others to pay tribute to their mothers. In the 1880′s the Albion Methodist church began celebrating Mother’s Day in Blakeley’s honor. See: JULIET CALHOUN BLAKELEY.
Mary Towles Sasseen, a Kentucky schoolteacher, began Mother’s Day celebrations as early as 1887. In 1904, Frank Hering of South Bend, Indiana began efforts to have a day set aside for the observance of Mother’s Day.
 2. Anna M. Jarvis — the Founder of America’s Mother’s Day.

Anna Jarvis (1864-1948)

But, no really official Mother’s Day existed until the twentieth century, when Anna M. Jarvis, a Philadelphia schoolteacher, began organizing a national movement for the establishment of such a day. This was done in honor of her mother — to whom she was devoted: Anna Maria Reeves Jarvis. (Okay. At this point it gets confusing, because they were both named Anna Jarvis. I’ll try to make it clear as we go along.)
Anna Maria Reeves Jarvis , organized a series of Mothers’ Day Work Clubs in Webster, Grafton, Fetterman, Pruntytown, and Philippi, (West Virginia) to improve health and sanitary conditions, before the beginning of the Civil War.
During the Civil War, she urged the Mothers’ Day Work Clubs to declare their neutrality and to aid both Union and Confederate soldiers. The clubs treated the wounded and regularly fed and clothed soldiers stationed in the area. Her hard work was all the more touching while considering the personal losses she was going through herself. Four of her children died during the war, and eight of her twelve children in all died before reaching adulthood.
Near the end of the war, the Jarvis family moved to the larger town of Grafton, West Virginia. Naturally, as West Virginians fought on both sides during the war (the state, incorporated into the Union in 1864, was part of Virginia before the war), there was great tension when the soldiers returned home. In the summer of 1865, Anna Jarvis organized a Mothers’ Friendship Day at the courthouse in Pruntytown to bring together soldiers and neighbors of all political beliefs. The event was a surprising success of friendship and peace. Mothers’ Friendship Day became an annual event for several years.
4. Turning Grief Into a Holiday
When the older Mrs. Jarvis died on May 9, 1905, her daughter was determined to honor her. Unmarried and alone with her blind sister Elsinore, Anna was devastated by the loss of her mother. She also felt that in this hard-working, industrialized nation of the turn-of-the-century,adult children had become negligent in the treatment of their parents.
So, daughter Anna led a small tribute to her mother at Andrews Methodist Church on May 12, 1907, and dedicated her life to establishing a nationally recognized Mother’s Day. Receiving advice and financial assistance from John Wanamaker, she wrote countless letters to people from all walks of life, including congressmen, asking them to set aside a day to honor mothers. She asked the pastor at her church to give a sermon in her mother’s memory. At Anna’s request, on Sunday, 10 May 1908, the pastor of the Andrews Methodist Church (the church in which her mother had attended and taught Sunday School) in Grafton, West Virginia held a Mother’s Day observance, honoring Mrs. Jarvis’ memory, the church bell ringing 72 times in honor of each year of Mrs. Jarvis’ life. Daughter Anna handed out white carnations(her mother’s favorite flower) to all who attended. On the same Sunday in Philadelphia, a pastor honored Mrs. Jarvis and all mothers with a special Mother’s Day service at Wanamaker Store Auditorium in Philadelphia. In 1910, the Governor of West Virginia proclaimed the second Sunday in May as Mother’s Day; and a year later, every state celebrated it, as well as countries in South America, Asia, and Africa.
5. Process of State Holiday to Federal Holiday
The Mother’s Day International Association was incorporated on December 12, 1912, for the purpose of promoting the day, and its observance. In recognition of Anna Jarvis’ efforts, she went to Zurich as a delegate to the World’s Sunday School Convention.
The House of Representatives unanimously adopted a resolution in May 1913 that all officials of the federal government (including the president, the cabinet, and the House) to wear white carnations on Mother’s Day.
On May 7, 1914 Senator Heflin of Alabama and Senator Sheppard of Texas sponsored a bill recommending President Wilson to designate the second Sunday in May as the official day for expressing love and reverence for all mothers of the country. President Wilson signed the resolution and the first established Mother’s Day was May 8, 1914.
At first, Americans observed Mother’s Day by attending the churches of their baptisms and by visiting or writing letters to their mothers (not unlike the “a-Mothering” in England centuries past). Gradually, other sentiments were added, such as giving presents and candy, mailing cards, and sending flowers.
6. Disappointment & Bitterness
But it was these additions of gifts, flowers and candy that caused Anna Jarvis to grow downright bitter over the bastardization of the holiday she created. It was quite naive of her to think that any holiday, even one honoring mothers, would not be commercialized. But Jarvis grew so bitter & enraged by the commercialization of the holiday, that she filed a lawsuit to stop a 1923 Mother’s Day festival and was even arrested for disturbing the peace at a war mothers’ convention where women sold white carnations — Jarvis’ symbol for mothers — to raise money. “This is not what I intended,” Jarvis said. “I wanted it to be a day of sentiment, not profit!” In 1934, the Postal Service issued a three-cent stamp of the painting of Whistler’s Mother as a special tribute to all mothers past and present, and Jarvis grew upset at that, and traveled to Washington to protest against what was being done to “her” holiday. Jarvis soon lost her sister, lost her house, and had to have money raised by friends to put her in a sanitarium when she lost her eyesight. Jarvis died there in 1948.
Jarvis told a reporter shortly before her death that she was sorry she had ever started Mother’s Day.
==========================

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΩΡΑ: ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ, Ο ΑΧΥΡΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΜΠΟΜΠΟΛΑ.

http://olympia.gr/2014/05/11/%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CF%85%CF%88%CE%B7-%CF%84%CF%89%CF%81%CE%B1-%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CE%B4%CF%89%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%B7%CF%83-%CE%BF-%CE%B1%CF%87%CF%85%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CF%81/

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ

Δεν είναι καθόλου “τίποτας” ο κύριος Θεοδωράκης. Αντίθετα, έχει συγκεκριμένο σχέδιο.

Μπορεί να το εικάζαμε, να ήταν “φως φανάρι” και όλα τα σχετικά. Σήμερα όμως, αποκαλύπτουμε ένα από τα πλέον βρώμικα σενάρια διαπλοκής που έχουν γίνει στην μεταπολίτευση. Για την ακρίβεια, πρόκειται για την επιτομή της διαπλοκής με μαζικη εξαπάτηση πολιτών. Δείτε το, όσο πιο απλά γίνεται, διότι δυστυχώς το μόρφωμα Θεοδωράκη, απευθύνεται σε ανθρώπους που ψηφίζουν με βάση την εικόνα, τα μάγουλα και το σακκίδιο. Δολοφονώντας την πατρίδα και τα παιδιά μας.

Το Ποτάμι λοιπόν, κοινοποίησε σε έγκριτη εφημερίδα τις προτάσεις του για την αναθεώρηση του συντάγματος. Αντιγράφουμε μοτ α μο την πρώτη, ΜΑ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ εκ των “προτάσεων”:

“Πρώτον, να καταργηθούν οι περιττές ή παρωχημένες, όπως θεωρεί, διατάξεις, όπως οι περισσότερες παράγραφοι του άρθρου 14 για τους περιορισμούς στον Τύπο. Από το «Ποτάμι» τονίζουν και τη συμβολική σημασία αυτής της κατάργησης, παραπέμποντας στις μετρήσεις οι οποίες δείχνουν την υποχώρηση της Ελλάδας στην παγκόσμια κατάταξη περί ελευθερίας του Τύπου.”

Προσέξτε λοιπόν. Την ώρα που η κονωνία εξοντώνεται, η πατρίδα απειλείται και η δημοκρατία εκφυλίζεται, το πρώτο μέλημα του ποταμιού είναι να ασχοληθεί με “κάτι συμβολικό” (!!!) όπως οι ίδιοι το χαρακτηρίζουν.

Τι είναι λοιπόν αυτό το “συμβολικό”; Μα το άρθρο 14! Τι ακριβώς είναι το άρθρο 14 που θέλει να “αλλάξει συμβολικά” ο κύριος Θεοδωράκης;

Το άρθρο 14 λοιπόν, είναι αυτό που περιλαμβάνει τις διατάξεις του Βασικού Μετόχου! Του περιβόητου “Βασικού Μετόχου” που από τον Αύγουστο του 2009 έχει επικυρωθεί και από το Ευρωπαϊκό δικαστήριο αλλά η συμμορία Παπανδρέου και οι κληρονόμοι της δεν τόλμησαν να το εφαρμόσουν! Τον “Βασικό Μέτοχο” που οδήγησε στο γκρέμισμα της κυβέρνησης Καραμανλή από τον Μπόμπολα!

Τον “Βασικό Μέτοχο” που αποκάλυψε όλη την ρουφιανιά και την πολιτική σήψη στην Ελλάδα, αφού είχαμε το πρωτοφανές: Έλληνες ευρωβουλευτές, να κάνουν παρεμβάσεις στην Ευρωβουλή κατά της …Ελλάδας και υπέρ του Μπόμπολα!

Και τώρα ο Μπόμπολας, σου λέει να στείλεις με την ψήφο σου στην Ευρωβουλή, ένα κόμμα που επισήμως παραδέχεται πως θα υποστηρίξει αυτούς που ληστεύουν την πατρίδα σου, εσένα, τα παιδιά και τα εγγόνια σου.

Δεν ξέρουμε εάν η κυρά Κούλα που αποχαυνώνεται από τα τουρκικά σήριαλ του Mega και γουστάρει τον Σταύρο θα καταλάβει ποτέ αυτά που γράφουμε…

Δεν ξέρουμε αν ο Μπάμπης ο Σουγιάς που επιμορφώνεται από τον Θέμο, θα πάει μυρωδιά ποιός φταίει που είναι ηλίθιος και άνεργος.

Όλοι οι υπόλοιποι που καταλαβαίνουμε, που πονάμε την πατρίδα, που καίει στην ψυχή μας η φλόγα της μπέσας και της δικαιοσύνης, ας προσπαθήσουμε να τους σταματήσουμε. Έστω και έξω από την κάλπη. Το διακύβευμα αυτών των εκλογών είναι πολύ πιο σοβαρό από ότι φανταζόμαστε. Ίσως να είναι η τελευταία ευκαιρία να τους γκρεμίσουμε…

Διαβάστε σχετικά: «ΒΑΣΙΚΟΣ ΜΕΤΟΧΟΣ»: Η ΜΑΥΡΗ ΒΙΒΛΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ. Όλη η αλήθεια και η δικαίωση της Ελλάδας που αποσιωπούν οι βαρώνοι των ΜΜ”Ε”.

Ε, όχι και "Έμμισθος Υπάλληλος" Δυτικών υπηρεσιών από τα 20 του ο Γλέζος!!!(Βρε λες;;;;) - του Παναγιώτη Τραϊανού

http://aegeanhawk.blogspot.gr/2014/05/20.html



του Παναγιώτη Τραϊανού

(τμήμα μεγαλύτερου κειμένου)

Ο Γλέζος έζησε για περισσότερο από μισό αιώνα σαν "ήρωας" πάνω σε ένα ψέμα ...Στο ψέμα της αρπαγής της ναζιστικής σημαίας.


Γιατί το θεωρούμε ψέμα;
Γιατί απλούστατα δεν έχει τις προδιαγραφές για να είναι αλήθεια.

Αν ήταν αλήθεια, θα είχε την ανάλογη "πιστοποίηση", την οποία όλοι οι εμπλεκόμενοι σε ιστορικά γεγονότα αναζητούν απεγνωσμένα. Όταν η αλήθεια είναι πραγματική και βολεύει, είναι πάντα "πιστοποιημένη". Όταν δεν είναι πραγματική, ακολουθούνται "πατέντες", οι οποίες υποκαθιστούν την ιστορική "απόδειξη". Στη "Μπανανία" με το όνομα Ελλάς η αλήθεια είναι σχεδόν πάντα υποκειμενική. Η επιστημονική της επιβεβαίωση γίνεται μόνον όταν βολεύει το παρακράτος και τα ξένα "αφεντικά".

Μια τέτοια περίπτωση "ανεπιβεβαίωτης" και ταυτόχρονα "αναμφισβήτητης" αλήθειας είναι και η περίπτωση του Γλέζου.

Ο "ηρωισμός" του Γλέζου ποτέ δεν πιστοποιήθηκε για την αλήθειά του από κάποια επίσημη κρατική αρχή. Περίεργο δεν είναι αυτό;

Ένα δημόσιο πρόσωπο τιμάται επί μισό αιώνα σαν ήρωας και το επίσημο κράτος δεν έχει γνώση τής πραγματικότητας που τον αφορά; Είναι βουλευτής του ελληνικού κράτους από το 1951 και θα έπρεπε —αν υπήρχε δόση "αλήθειας" στους ισχυρισμούς του— να γίνει μια επίσημη πραγματογνωμοσύνη από τις υπηρεσίες του στρατού, όπως συμβαίνει στις περιπτώσεις που γίνονται έρευνες και παίρνονται μαρτυρίες, προκειμένου να αποδοθούν τιμητικές διακρίσεις και παράσημα. Υπάρχει ο φάκελος της περίπτωσής του στη Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού;
Ο "ηρωισμός" του Γλέζου, ο οποίος είναι γνωστός στο Πανελλήνιο, ποτέ δεν επιβεβαιώθηκε από καμία επίσημη αρχή. Ποτέ δεν έγινε μια αναπαράσταση του όλου εγχειρήματος. Ποτέ δεν αναζητήθηκαν τα αποδεικτικά "στοιχεία", τα οποία υποτίθεται αφέθηκαν στον χώρο του "ηρωισμού" και ποτέ δεν ανευρέθηκαν. Ο "ηρωισμός" του στηρίζεται στους δικούς του αναπόδεικτους ισχυρισμούς. Γιγαντώθηκε χάρη στις φήμες και τις διαδόσεις των σταλινικών συνοδοιπόρων τού παλιού διευθυντή τού Ριζοσπάστη και της Αυγής ...Στις φήμες ενός μετρ του είδους, όπως είναι ο ίδιος ...Στις φήμες υπέρ κάποιου, ο οποίος έχει εκπαιδευτεί από την KGBστην προπαγάνδα ...Με συνεντεύξεις του ιδίου "πιστοποιήθηκε" ο "ηρωισμός" του. Η πιο σοβαρή "πιστοποίησή" του ηρωισμού τους ήταν ο "θαυμασμός" του Φρέντυ Γερμανού. Ήταν η εποχή που ..."για να το "λέει" η τηλεόραση, μάλλον θα είναι αλήθεια". Η τηλεόραση πράγματι το είπε και αυτό έβαλε χωρίς "εξετάσεις" τον Γλέζο στο "πάνθεον" των Ελλήνων ηρώων.

Τώρα, λοιπόν, που ο γέρος τα έχει "χάσει" και προκαλεί την κοινή λογική, καλό είναι να δούμε όλοι μαζί την περίπτωσή του. Τώρα, που έχουν "ξεθυμάνει" οι ιδεολογικές διαφορές, τα κομματικά συμφέροντα και τα "μαντριά" θυμίζουν ερείπια, καλό είναι να τα δούμε όλα με αντικειμενικό μάτι. Μέχρι τώρα όποιος αμφισβητούσε τον "ηρωισμό" του Γλέζου, ήταν "αντιδραστικός" και το έκανε για κομματικούς λόγους ...Ήταν δεξιός, που μισούσε τα "παλικάρια" της Αριστεράς ...Ήταν καπιταλιστής, που ήθελε να "λερώσει" τα φτωχόπαιδα των κοινωνικών αγώνων ...Ήταν δωσίλογος, που ζήλευε τις "δάφνες" των αντιστασιακών. Τώρα, που έφυγαν τα "σύννεφα" της βλακείας και "πέθαναν" οι κομματικοί "λόγοι", καλό είναι να δούμε τους αντικειμενικούς λόγους.

Ηρωισμός ή μεγάλη απάτη;

Θεωρούμε απολύτως βέβαιο ότι μας "δούλεψε" για μισό και πλέον αιώνα και θα ήταν λάθος μας —ως λαός— να τον αφήσουμε να "φύγει", χωρίς να δει με τα μάτια του την ξεφτίλα του ...Το τελευταίο που μπορούμε να κάνουμε ...Τουλάχιστον να μην προλάβει να πεθάνει ο γέρος σαν "ήρωας" ...Ζωντανός πρέπει να είναι στην "αποκαθήλωσή" του ...Χρυσοπληρώσαμε για πάνω από μισό αιώνα έναν σταλινικό για δημοκράτη, τουλάχιστον κάτι να πάρουμε "πίσω" ...Τιμήσαμε για πάνω από μισό αιώνα σαν "ήρωα" έναν πράκτορα της KGB, τουλάχιστον να τον δούμε να εξευτελίζεται ζωντανός και όχι μετά θάνατον — πράγμα που θεωρούμε πλέον βέβαιον.

Αμφισβητούμε λοιπόν την αλήθεια της "ηρωικής" του πράξης για πολλούς λόγους ...Λόγους αντικειμενικούς, αλλά και λόγους πολιτικούς. Σ' ό,τι αφορά τους πρώτους, συμβαίνει το εξής: Πρώτον, δεν επιβεβαιώνεται άμεσα σε καμία περίπτωση η υποστολή και εν συνεχεία η αρπαγή τής πολεμικής σημαίας των ΝΑΖΙ από τα επίσημα έγγραφα τους ή από δημοσιεύματα της εποχής. Δεύτερον, δεν επιβεβαιώνεται ούτε έμμεσα μια τέτοια στρατιωτική "απώλεια", εφόσον η πάγια πολιτική των ΝΑΖΙ ήταν η πολιτική των αντιποίνων. Για ένα τόσο σημαντικό αντιστασιακό "γεγονός", θα έπρεπε να έχουν υπάρξει αντίποινα ανάλογης "θεαματικότητας" προς γνώση και συμμόρφωση των επίδοξων μιμητών των "ηρώων". Οι Ούννοι αιματοκύλισαν ολόκληρα χωριά για ασήμαντους λόγους και δεν θα άφηναν την Αθήνα να "γελάει" μαζί τους με ένα τόσο σημαντικό γεγονός.

Αν, δηλαδή, υπήρχε μια τέτοια στρατιωτικού τύπου ηρωική πράξη, θα το μαθαίναμε είτε άμεσα —μέσω δημοσιευμάτων ή αναφορών της Φρουράς της Ακρόπολης— είτε έμμεσα —παρακολουθώντας τις συμπεριφορές των Γερμανών—. Ένα δημοσίευμα —το οποίο υπάρχει όλο κι όλο— αναφέρεται σε "υπεξαίρεση" υλικού, όπως είναι και η σημαία, αλλά αυτό σημαίνει απλή κλοπή και καμία σχέση δεν έχει με τα όσα "ηρωικά" ισχυρίζονται κάποιοι. Υπεξαίρεση σημαίνει κλοπή από μια αποθήκη ή ένα καλάθι άπλυτων και αυτό δεν έχει καμία σχέση με την ατιμωτική αφαίρεση του συμβόλου από την τιμητική του θέση. Είναι άλλο πράγμα αυτό το οποίο έκανε ο Σολωμός Σολωμού απέναντι σε μια τουρκική σημαία αναρτημένη στον ιστό της και είναι άλλο πράγμα να κλέψει κάποιος την ίδια σημαία από κάποιο καλάθι στην αγορά του Αλ Χαλίλι.

Τρίτον, υπήρχε πιθανότητα οι "αντιστασιακοί" να βρίσκονταν στην Ακρόπολη, αλλά να μην βρισκόταν η σημαία στο ιστό της. Ερευνήθηκε ποτέ αυτή η πιθανότητα; Αξιωματικοί της Βέρμαχτ διαβεβαιώνουν ότι γινόταν καθημερινά υποστολή της σημαίας με τη δύση του ηλίου και άρα ήταν αδύνατον να τη βρουν τη νύχτα οι "αντιστασιακοί" στον ιστό της.Τέταρτον, η εξαφάνιση της σημαίας ήταν πρακτικά αδύνατον να συμβεί. Όπως διαπιστώνει ο αναγνώστης, βλέποντας τη φωτογραφία, η σημαία δεν ήταν μια σημαία τσέπης ...Ήταν μια σημαία μεγάλων διαστάσεων και άρα αρκετών κιλών. Δεν ήταν μαντήλι, για να κουβαληθεί στην τσέπη χωρίς πρόβλημα και ούτε ήταν "καρφίτσα", για να χαθεί στη μεταφορά. Αυτό σημαίνει πως, όποιος αποφάσιζε να την αρπάξει, θα έπρεπε να γνωρίζει και το πώς θα την διαχειριζόταν στη συνέχεια ως υλικό αντικείμενο αρκετά μεγάλου όγκου και όχι αμελητέου βάρους.

Ακόμα δηλαδή και να θεωρήσουμε ότι πράγματι την βρήκαν να κυματίζει και κατόρθωσαν και έκαναν καταρίχηση από τον βράχο της Ακρόπολης με αυτήν τη σημαία στους ώμους τους, δεν μπορούμε να καταλάβουμε το πώς αυτή "χάθηκε". Πού χάθηκε μια τόσο μεγάλη "σημαία"; Άνοιξε η γη και την "κατάπιε"; Αυτό ακριβώς ισχυρίζονται ...Την πέταξαν σε ένα από τα πιο διάσημα "ξεροπήγαδα" στον κόσμο και οι "αφελείς" οι Γερμανοί δεν έψαξαν εκεί, τη στιγμή που γνώριζαν ότι αυτοί, οι οποίοι την άρπαξαν, θα είχαν πρόβλημα με τη μεταφορά της στους δημόσιους δρόμους...

Ο κατά τα άλλα υπεροργανωμένος γερμανικός στρατός δεν είχε έτοιμα πλάνα αντίδρασης για τέτοιες περιπτώσεις κρίσεων; Οι Γερμανοί ήταν τόσο βλάκες, που δεν έψαξαν στα "ξεροπήγαδα" της περιοχής; ...Δεν μπορούσαν να υποθέσουν ότι ένας τέτοιος τεράστιος "μπόγος" θα ήταν πρόβλημα στη μεταφορά του στους άδειους δρόμους της κατεχόμενης Αθήνας και άρα κάπου θα τον παράχωναν οι "ήρωες"; ...Ή μήπως δεν την βρήκαν, γιατί οι "ήρωες" την σκέπασαν με μερικές πέτρες, που πέταξαν με τα "ηρωικά" χεράκια τους; Σε μια τέτοια περίπτωση αυτά δεν ήταν χέρια. Αυτά ήταν φτυάρια ...Φτυάρια, τα οποία θα ανάγκαζαν τον Τσόρτσιλ να αναφωνήσει: "ο Γλέζος δεν σκάβει σαν Caterpillar, αλλά το Caterpillar σκάβει σαν Γλέζος".

...Αυτό μάς είπαν οι ψεύτες ...Την πέταξαν στο "ξεροπήγαδο" κάτω από την Ακρόπολη ...Το μοναδικό "ξεροπήγαδο" κάτω από την Ακρόπολη ...Ένα "ξεροπήγαδο" με βάθος όχι αρκετά μεγάλο, για να ακούσουν οι πρωταγωνιστές το "ντουπ" που έκανε ο "μπόγος", όταν έπιασε πάτο. Μετά δεν ξαναείδε ποτέ κανένας εκείνη τη σημαία ...Ένας μπόγος ενός κυβικού μέτρου "εξαφανίστηκε" από το πρόσωπο της Γης ...Σκεπάστηκε με λίγα χώματα και μερικές πέτρες, που έριξαν μέσα σε λίγα λεπτά οι "ήρωες". Αυτό, που, για να σκεπαστεί, θέλει ένα Caterpillar να πηγαινοέρχεται αρκετές φορές, αυτοί το σκέπασαν με το χώμα, που έσπρωξαν με τα χεράκια τους και με τα σκαρπίνια τους.

...Σκεπάστηκε τόσο καλά, εφόσον, σύμφωνα με τον "μύθο", οι Γερμανοί δεν την βρήκαν. Γιατί είναι σίγουρο πως δεν την βρήκαν; ...Γιατί, αν είχε αρπαχθεί η σημαία και την έβρισκαν, θα δημοσιοποιούσαν το γεγονός ως θετικό γι' αυτούς και απόδειξη της ακαριαίας αντίδρασης και αποτελεσματικότητάς τους. Όμως, εφόσον δεν την βρήκαν οι Γερμανοί ...είτε δεν κλάπηκε ποτέ είτε θα πρέπει να βρίσκεται ακόμα εκεί όπου την άφησαν οι "ήρωες". Γιατί; ...Γιατί στα χρόνια της Κατοχής οι απλοί Έλληνες, ακόμα και να την έβρισκαν κατά λάθος, δεν θα την άγγιζαν, γιατί "έκαιγε" ...Στα χρόνια της "απελευθέρωσης", αν την έβρισκαν οι Έλληνες, θα ήταν μέγα γεγονός, γιατί θα ήταν τεράστιας ιστορικής αξίας εύρημα. Φυλάγουν τη σημαία με την κέτσαπ και τη μουστάρδα των "ηρώων" του Πολυτεχνείου και δεν θα φύλαγαν τη σημαία των Ναζί κατακτητών;

Επιπλέον, υπάρχει και μια άλλη γελοία λεπτομέρεια. Εφόσον ήταν οργανωμένη η πράξη τους και όχι μια απερισκεψία της στιγμής, πώς δικαιολογούνται βλακώδεις αφέλειες; Παρακολουθώντας τη συνέντευξη των "ηρώων", ακούμε απίστευτες ηλιθιότητες ...Έκαναν επόπτευση του χώρου επί ημέρες και τη νύχτα, που πήγαν να την κατεβάσουν, ο Σάντας φορούσε άσπρα ρούχα; Δηλαδή, αν ο Σάντας πήγαινε σε νυχτερινή καταδρομική επιχείρηση με άσπρα ρούχα, τι θα φορούσε αν πήγαινε σε αρραβώνα; ...Πράσινο φωσφοριζέ κουστούμι, σαν τα γιλέκα των τροχονόμων; ...Λεύκανση δοντιών πρόλαβε να κάνει, για να μπορούν να τον εντοπίζουν τα συμμαχικά αεροπλάνα, όταν θα κρεμόταν πάνω στον ιστό;

Μπροστά σε αυτόν τον ιστό —σύμφωνα με τις δικές τους μαρτυρίες— αλλάξανε δύο φορές ρούχα, για να μην λερώσουν τα "γαμπριάτικα" του Σάντα. Με τον τρόπο αυτόν βεβαίως εξηγούν εμμέσως και την ενδυματολογική του επιλογή ...Λογικό ήταν από μια άποψη να φοράει άσπρα, γιατί μετά "χορέψανε" πάνω στη σημαία ...όταν οι Γερμανοί "κοιμούνταν" ...Ντουζ κάνανε, όταν άλλαζαν τα ρούχα κάτω από τον ιστό ή τα αλλάζανε ιδρωμένοι; ...Δεν κάνουμε χιούμορ ...Μόνοι τους τα λένε αυτά. Όλοι οι Έλληνες θα μπορούσαν να τα κάνουν αυτά σύμφωνα με τον "ταπεινό" ήρωα Γλέζο ...Τον "ήρωα", που, από τότε που υπάρχει, δεν έχει εργαστεί ποτέ.

Επί ημέρες μελετούσαν το σχέδιό τους για την υποστολή της σημαίας, την οποία έβλεπαν όταν ανέβαιναν στον βράχο σαν επισκέπτες και μόνον όταν την κατέβασαν άρχισαν να σκέπτονται τι θα την έκαναν ...Μόνον όταν τους "κουκούλωσε" η σημαία αναρωτήθηκαν τι θα την έκαναν τόσο μεγάλη που ήταν. Πήραν καί οι δύο από ένα κομμάτι, αλλά κανένας τους δεν το έχει πλέον. Η τεράστια υπερπολύτιμη σημαία έγινε "τρία" κομμάτια και χάθηκαν καί τα τρία. Πόσες πιθανότητες δίνει η στατιστική επιστήμη γι' αυτήν την εκδοχή;

Δυστυχώς οι "ήρωες" δεν κατάφεραν να φυλάξουν μια "γωνίτσα" της, για να μπορούν κάποτε να "αποδείξουν" την ηρωική τους πράξη ...Τις έκαψαν οι γονείς τους ισχυρίστηκαν καί οι δύο. Οι γονείς των "ηρώων" έκαψαν τις αποδείξεις τού ηρωισμού των παιδιών τους. Τίποτε "ξυλιές" στους πωπούς των "ηρώων" έδωσαν; Όπως και να έχει, όμως, τουλάχιστον ξέρουμε πού βρίσκεται το μεγάλο "κομμάτι" της. Αν δηλαδή την κατέβασαν από τον ιστό, σίγουρα θα βρίσκεται εκεί όπου την άφησαν, γιατί κανένας δεν την έχει βρει ακόμα.

Αυτά σ' ό,τι αφορά τη "μεριά" των πρωταγωνιστών. Αυτή είναι η μία πλευρά του θέματος. Η άλλη πλευρά είναι η στάση του ελληνικού κράτους. Ύποπτη η στάση των "ηρώων", αλλά επίσης ύποπτη και η στάση του κράτους. Αν οι απατεώνες είχαν όφελος να παραστήσουν τους "ήρωες", τότε ποιο το όφελος του κράτους να τους το επιτρέψει; Το ελληνικό κράτος, το οποίο είναι αυτό που αναγνωρίζει και τιμά αγωνιστές, γιατί δεν έκανε μια ολοκληρωμένη πραγματογνωμοσύνη ως όφειλε; Γιατί μετά την απελευθέρωση δεν κάλεσε όλους τους πρωταγωνιστές να κάνουν μια αναπαράσταση του συμβάντος υπό πραγματικές συνθήκες, προκειμένου να διαλύσει όλες τις αμφιβολίες που υπάρχουν;

Για ποιον λόγο το ελληνικό κράτος δεν έπραξε τα δέοντα; Γιατί άφησε κάποιους να παριστάνουν τα δημόσια πρόσωπα —λόγω "ηρωϊσμού"— και δεν τους έλεγξε με τις νόμιμες μεθόδους που αναγνωρίζει η ιστορία; Πώς άφησε να παριστάνουν τους ήρωες κάποιοι, οι οποίοι λίγα χρόνια μετά κατηγορήθηκαν ακόμα και για κατασκοπία και συνεργασία με τον εχθρό; Γιατί τους έδωσε το λαϊκό "έρισμα" του ήρωα; Ήταν δική του απόφαση ή άνωθεν και έξωθεν επιβεβλημένη; Γιατί δεν πήρε έμπειρους αναρριχητές, να μιμηθούν το "επίτευγμα" των "ηρώων"; ...Να πουν οι "ήρωες" πώς το έκαναν, τι ώρα το έκαναν και από πού το έκαναν και να γίνει αναπαράσταση της πράξης τους ...Να μας πουν τι παπούτσια φορούσαν, τι βοηθήματα είχαν κλπ ...Πώς μπορείς να φτάσεις στην κορυφή του Ιερού Βράχου από το "Πανδρόσειον άντρον";

...Δεν το έκαναν τότε, ας το κάνουν τώρα. Ας βάλουν έμπειρους αναρριχητές της ΕΜΑΚ ή των ειδικών δυνάμεων του στρατού να μας "αποδείξουν" ότι αυτό είναι εφικτό ...Μα, θα πει κάποιος, αυτό είναι αδύνατον, γιατί τότε υπήρχαν σκαλωσιές από τις οποίες σκαρφάλωσαν οι "ήρωες". Η επινόηση των σκαλωσιών συντήρησης των αρχαιοτήτων μόνον γέλιο μπορεί να προκαλέσει ...Σκαλωσιές, οι οποίες βόλευαν τους "ήρωες" και έφταναν μέχρι την κορυφή του βράχου και αφέθηκαν αφύλακτες, ούτε στην ταινία "Λούφα και παραλλαγή" με τον Κιμούλη στη σκοπιά δεν θα ήταν ανεκτές. Παρ’ όλα αυτά όμως να δεχθούμε ότι ήταν αφύλακτες ...Ήταν βλάκες οι Γερμανοί και δεν τις φύλαγαν ...Υπήρχαν ή δεν υπήρχαν τέτοιες σκαλωσιές εκείνη την εποχή; Αν υπήρχαν μέχρι ποιο σημείο έφταναν; ...Υπάρχει τρόπος να το μάθουμε αυτό. Το κράτος το γνωρίζει.

Τι είναι η Ακρόπολη; Αυθαίρετο στη Λούτσα, που βάζουμε σκαλωσιές πιο μόνιμες από το κτίριο και όταν έχουμε χρήματα κάνουμε μερεμέτια; Ο βράχος της Ακροπόλεως είναι —αν όχι το σημαντικότερο— ένα από τα σημαντικότερα μνημεία της ανθρωπότητας. Τι σημαίνει αυτό; ...Ότι τουλάχιστον τον τελευταίο αιώνα όλες οι πράξεις συντήρησης και αποκατάστασης, που γίνονται πάνω του καταγράφονται. Υπάρχει αρχείο όλων αυτών των απολύτως στοχευμένων ενεργειών. Υπάρχουν προϋπολογισμοί, εφόσον αγοράζονται υλικά. Υπάρχουν επιθεωρήσεις, εφόσον καταγράφονται ενέργειες. Σκαλωσιά στον Ιερό Βράχο υπήρχε ή δεν υπήρχε τον Μάιο του 1941; Αν υπήρχε, μέχρι ποιο ύψος έφτανε και ποιος ήταν ο στόχος της αποκατάστασης; Έχει ή δεν έχει η αρχαιολογική υπηρεσία το ανάλογο αρχείο; Ζήτησε ποτέ ο Γλέζος ένα αντίγραφο, προκειμένου να μας αποδείξει την αλήθεια των ισχυρισμών του; ...Όχι βέβαια ...Ο Γλέζος έχει μόνον τη μαρτυρία του.

...Ας βάλουν λοιπόν έμπειρους ανακριτές να μελετήσουν την εκπομπή του Φρέντυ Γερμανού με τους "ήρωες" και είναι βέβαιον ότι θα γελάσουν με αυτά που θα δουν. Για ό,τι εκπαιδεύεται ένας ανακριτής να προσέχει κατά τη διάρκεια της ανάκρισης, υπάρχει μέσα σε αυτήν τη συνέντευξη ...Η γλώσσα του σώματος, τα μάτια τους, η νευρικότητά τους και το "στημένο" των διαδοχικών περιγραφών τους, αν βρισκόταν ως ύποπτοι σε διαδικασία κανονικής ανάκρισης, δεν θα γλίτωναν την προφυλάκιση.

Ακόμα και η παντελής έλλειψη διαφωνιών σε μια αυθεντική και αυθόρμητη περιγραφή ενός παλιού γεγονότος, αποκαλύπτει "δασκάλεμα" ..."Δασκάλεμα", το οποίο φαίνεται στην "παράσταση" που δίνεται. Είναι σαν τα παιδιά, που εξετάζονται από κοινού και επειδή το ένα εξαρτάται από το άλλο, υπάρχει νευρικότητα. Αυτός, ο οποίος περιμένει τη σειρά του να μιλήσει, έχει αγωνία για τον άλλο που μιλάει ...Αγωνιά για το αν "θυμάται" το κομμάτι τού μαθήματος που τον "αφορά". Αυτό είδαμε σε εκείνη τη συνέντευξη ...Την αγωνία κυρίως του Γλέζου να δει αν ο Σάντας τα "πει" καλά. Προφανώς τα "είπε" καλά και αυτό αποδεικνύει αυτό το οποίο λέμε ...Αποδεικνύει το "δασκάλεμα" και άρα το ψέμα των αφηγητών.

Ακόμα και οι πραγματικοί πρωταγωνιστές μιας κατάστασης, που μάλιστα αφορά ένα σχετικά μακρινό παρελθόν, δεν μπορούν την ίδια στιγμή να θυμούνται τα ίδια πράγματα με την ίδια ακρίβεια και αξιοπιστία, ώστε αυτό να δώσει μια από κοινού απόλυτα "γραμμική" περιγραφή του συμβάντος. Δεν μπορεί δηλαδή να δώσει αυτό, το οποίο λέμε ομαλή "ροή" αφήγησης ...Δεν μπορεί να πει κάποιος "πες εσύ μέχρι εκεί και μετά συνεχίζω εγώ, εφόσον καί οι δύο τα θυμόμαστε τέλεια". Συνήθως οι περιγραφές είναι "παράλληλες" και "παντρεύονται" και "αλληλοσυμπληρώνονται" κενά, εφόσον, ακόμα και όλα τα συμβάντα να τα θυμούνται οι πρωταγωνιστές, πάλι θα υπάρχουν διαφορές στις περιγραφές τους.

Λογικό είναι αυτό, εφόσον, ακόμα και στον ίδιο χώρο να είναι δύο άνθρωποι, δεν κοιτάζουν πάντα ταυτόχρονα τα ίδια πράγματα. Στην ίδια παρέλαση πηγαίνουν δύο άνθρωποι και την ίδια στιγμή ο ένας χαζεύει έναν "επίσημο" που σκαλίζει τη μύτη του και ο άλλος την όμορφη διμοιρίτισσα που σκοντάφτει. Αν τους ρωτήσεις πώς πέρασαν και τι τους έκανε εντύπωση, άλλα θα πει ο ένας και άλλα θα πει ο άλλος μέσα στο πλαίσιο της κοινής αλήθειας, που αφορά την παρουσία τους στην παρέλαση. Δεν θα πει ο ένας "πες εσύ μέχρι εκεί και συνεχίζω εγώ από εκεί και πέρα". Στις "παράλληλες" διηγήσεις τους θα μάθεις το σύνολο της αλήθειας, εφόσον θα "δεις" μέσα από τα "μάτια" τού ενός τους επισήμους και μέσα από τα "μάτια" του άλλου τη διμοιρίτισσα ...Μιας αλήθειας πιο ακριβούς απ' αυτήν που έχουν ο καθένας μόνος του ως μάρτυρες.

Αυτή η "ανάγλυφη" αλήθεια λείπει πάντα, όταν υπάρχει "δασκάλεμα" ...Όταν οι "δασκαλεμένοι" βλέπουν το γεγονός με την "επίπεδη" και άρα μονοδιάστατη ματιά του "δασκάλου" τους. Αυτό είδαμε σε εκείνη τη συνέντευξη. Είδαμε μια εικόνα "επίπεδη" σαν αυτήν που προσφέρουν οι αφηγητές, οι οποίοι διάβασαν το ίδιο βιβλίο. Οι συνεντευξιαζόμενοι "ήρωες", έχοντας συναίσθηση των ψευδών περιγραφών τους, δεν κοιτιούνται καν στα μάτια μεταξύ τους, όπως κάνουν μεταξύ τους οι πραγματικοί συναγωνιστές.

Ποιοι είχαν κέρδος από τον "ηρωισμό" της απάτης;

Δεν ήταν όμως μόνον οι πρακτικοί λόγοι της δυσκολίας του όλου εγχειρήματος, που μας βάζουν σε υποψίες, αλλά και οι πολιτικοί λόγοι. Ολόκληρο το "παραμύθι" της υποστολής της σημαίας στηρίχθηκε στο γεγονός ότι αυτός ήταν ένας "ηρωισμός" με αγνά κίνητρα ...Ένας αυτοκτονικός "ηρωισμός", ο οποίος στηριζόταν στη νεανική ορμή και απερισκεψία ...Ένας άδολος "ηρωισμός", που τον κινούσαν μόνον τα "ελατήρια" του πατριωτισμού και της φιλοπατρίας. Δεν ήταν δηλαδή μια οργανωμένη πράξη με πολιτικά κίνητρα, προκειμένου να αναζητηθούν πολιτικά κέρδη των εμπνευστών και εκτελεστών της ...Αυτό δεν είναι, που μας λέει το "παραμύθι"; ...Έτσι δεν μας το "σέρβιραν"; ...Δύο "αγνοί" νέοι και γενναίοι φοιτητές —από πατριωτισμό και μόνον— πήγαν και άρπαξαν τη σημαία του κατακτητή.

Πώς γίνεται ο ένας από αυτούς τους "αγνούς" νέους μέσα σε λίγα χρόνια να "εκτοξευτεί" στην κορυφή της ιεραρχίας τού πιο "κλειστού" πολιτικού κόμματος; Στην εποχή που το ΚΚΕ ήταν ισχυρότερο από ποτέ και ελεγχόμενο απόλυτα από τη Μόσχα, πώς μπορούσε κάποιος να γίνει διευθυντής τού πιο σημαντικού του οργάνου; Σε μια εποχή που ήταν "ηρωισμός" να κρατάς Ριζοσπάστη στα χέρια, πόσο "ήρωας" θα μπορούσε να είναι ο γενικός διευθυντής του; Σε μια εποχή που τα απλά στελέχη του ΚΚΕ έδιναν αναφορές σε Σοβιετικούς πράκτορες, τι ακριβώς έκανε ένας διευθυντής του Ριζοσπάστη; Σε μια δογματική δομή, όπου στην κυριολεξία έπρεπε να πεθάνει ο προηγούμενος "δεινόσαυρος" για να τον διαδεχθεί ο επόμενος "δεινόσαυρος" σε ένα κομματικό πόστο, πώς "ξεχώρισε" ο Γλέζος; ...

..."Ρομαντικός και ακομμάτιστος νέος" στα μέσα του 1941 και ο κορυφαίος κομματικός "καθοδηγητής" στα μέσα του 1945; ...Αρχισυντάκτης και Διευθυντής Έκδοσης του Ριζοσπάστη δύο χρόνια αργότερα; Σε ένα κόμμα, όπου κυριαρχούσε η γεροντοκρατία και ο βυζαντινισμός των χαφιέδων και των πρακτόρων, ένας εικοσιπεντάχρονος έγινε αρχισυντάκτης και διευθυντής του κύριου προπαγανδιστικού του οργάνου; ...Σε ένα κόμμα, όπου τα πάντα ελέγχονταν, εγκρίνονταν αλλά και χρηματοδοτούνταν από την KGB, ένας "καθαρός" ήρωας έγινε εργαλείο του πιο βρόμικου Εμφυλίου; ...Σε ένα κόμμα, το οποίο σε ανάγκαζε να υποτάσσεσαι απόλυτα στον τενεκέ Σιάντο, ήταν δυνατόν να "επιταχύνεις" λόγω αξιοκρατίας;

...Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα ...Δεν μπορείς από τον "ρομαντισμό" του νεαρού πατριώτη να γίνεις "εκλεκτός" της KGB μέσα σε λίγα "τέρμινα" ...Δεν είναι δυνατόν το όνομα του ρομαντικού "ήρωα" να γίνεται γνωστό το 1945, όταν εκείνη την εποχή ο "ήρωας" είχε πάψει να είναι πλέον "ρομαντικός" και ήταν ήδη φιλόδοξο στέλεχος του κύριου προπαγανδιστικού οργάνου τής Μόσχας. Δεν είναι δυνατόν στον δημοσιογράφο του Ριζοσπάστη να δίνει συνέντευξη ήρωα ένας άλλος συνάδερφός του και αυτό να μην είναι τουλάχιστον ύποπτο. Ποιος έκανε την έρευνα της αλήθειας τού ρεπορτάζ; Ποιες ήταν οι επίσημες πηγές, οι οποίες επιβεβαίωναν την πράξη εκείνη;

Από εκεί και πέρα η εξέλιξη του "ήρωα" ήταν εκρηκτική. Μέσα σε δύο χρόνια έγινε Διευθυντής του Ριζοσπάστη. Τι σημαίνει αυτό; ...Ο διευθυντής του Ριζοσπάστη ήταν Exofficio, πράκτορας και μισθοδοτούμενος από την KGB. Από τη θέση του στον Ριζοσπάστη ο Γλέζος ήταν βαθμοφόρος του Κόκκινου Στρατού. Αυτά όλα έχουν αποδειχθεί με τους τρόπους που αποδέχεται ως αξιόπιστους η ίδια η ιστορία. Η κομματική δομή του ΚΚΕ ήταν χρηματοδοτούμενο παράρτημα του σοβιετικού συστήματος. Έχουν αποκαλυφθεί τα ποσά, τα οποία μεταφέρθηκαν από τη Μόσχα στην κομματική νομενκλατούρα του ΚΚΕ ...Τα έχουν διεκδικήσει οι Ρώσοι αυτά τα ποσά, όταν "έπεσε" η Σοβιετική Ένωση.

Δεν χρειάζεται δηλαδή να υποψιάζεται κάποιος τον Γλέζο για τον ρόλο του, επειδή κάποτε δικάστηκε για κατασκοπεία. Είναι βέβαιον ότι πραγματοποιούσε κατασκοπεία, εφόσον πληρωνόταν από τη Μόσχα ..."Κατασκοπεία" βέβαια τρόπος του λέγειν ...Παιχνίδια ήταν αυτά, για να δουλεύουν τον κόσμο, εφόσον οι πάντες είχαν κοινά αφεντικά. Η "κατασκοπεία", που ασκούσε το ΚΚΕ εις βάρος της Ελλάδας, ήταν όπως και οι "κατάσκοποί" του ...Κατασκοπεία του "κώλου" από κατασκόπους της "πορδής" ..."Κατασκοπεία" κατευθυνόμενη από τους Αμερικανούς, για να επιβεβαιώνεται ανά πάσα στιγμή η θεωρία τους περί "πέμπτης φάλαγγας". Μέχρι και γραμματόσημο τον έκαναν οι "κολλητοί" του οι Σοβιετικοί.

...Όλα "στημένα" από τις ΗΠΑ, για να εξυπηρετούν το "παραμύθι" της ...Το "παραμύθι" του "κινδύνου", το οποίο δικαιολογούσε τις επεμβάσεις τους στα εσωτερικά των κρατών ...Υπάλληλοι των ΗΠΑ ήταν οι μεθύστακες της Μόσχας. Τι μπορούσε να έχει ανάγκη να γνωρίζει η Μόσχα και δεν της το έδινε η "εργοδότρια" Ουάσιγκτον; ..."Κατασκοπείες", "δίκες", "φυλακίσεις", "θανατικές καταδίκες", "δραπετεύσεις" ..."Παραμύθια τούμπανα". Ειδικά αυτοί, οι οποίοι καταδικάζονταν σε "θάνατο" και τη "γλίτωναν" τελευταία στιγμή, ήταν πρακτοράντζες ολκής ...Τα "ένσημά" τους ήταν εκείνες οι καταδίκες.

Όλα αυτά γίνονταν, για να τρομάζουν τον κόσμο και να τον συσπειρώνουν γύρω από τις δικές τους ηγεσίες ...Να φαντάζεται ο κόσμος πράκτορες, προδότες και κόκκινες "προβιές" και να ψηφίζει ό,τι του έβαζαν μπροστά του. Τέτοιο "φόβητρο" ήταν και ο Γλέζος ..."Κατασκευασμένο" φόβητρο. Χάρη στους Γλέζους κυβερνούσαν οι Παπανδρέου και οι Καραμανλήδες ...Οι "ανένδοτοι" και οι "δασολόγοι" της δημοκρατίας. Ο Καραμανλής "κυνηγούσε" τον "κατάσκοπο" Γλέζο, ο οποίος ήταν κολλητός του Θεοδωράκη ...Ο ίδιος Καραμανλής, που ο Θεοδωράκης "οραματίστηκε" σαν ηγέτη της Μεταπολίτευσης στα υπόγεια της CIA στην Ουάσιγκτον. Μιλάμε για υπόκοσμο πραγματικό, ο οποίος επί δεκαετίες έβγαινε στους δρόμους και "δούλευε" τον κόσμο για τον "ηρωισμό" του, ενώ στην πραγματικότητα ήταν χαφιέδες της Ασφάλειας και των μυστικών υπηρεσιών.

Άποψή μας είναι ότι στα υπόγεια τηςKGB —και μάλλον με τις "ευλογίες" τηςCIA— "κατασκευάστηκε" η "ηρωική" αυτή πράξη ..."Βούτυρο" στο ψωμί των "παρασίτων" του ΚΚΕ, που περνούσαν τις ζωές τους "σταυροπόδι" στην Ασφάλεια. Τι υποθέτουμε ότι συνέβη; ..."Κατασκεύασαν" οι ίδιοι εκ των υστέρων ένα δημοσίευμα —στην υπό κατάσχεση δωσιλογική εφημερίδα του Βήματος— με την δήθεν απώλεια της σημαίας και πάνω σε αυτό δούλεψαν ...Κατασκεύασαν ένα δημοσίευμα, όταν τα αρχεία της εφημερίδας είχαν περιέλθει στην ιδιοκτησία του κράτους και άρα και των μυστικών υπηρεσιών των "πατρώνων" του.

...Εύκολα πράγματα για τους σταλινικούς, οι οποίοι υπήρξαν οι μεγαλύτεροι συνωμότες στην ελληνική ιστορία. Η επιλογή του Γλέζου από εκεί και πέρα ήταν φυσιολογική, εφόσον από τα έμπιστα στελέχη του Ζαχαριάδη μόνον ο Γλέζος ταίριαζε ηλικιακά στο "παραμύθι" του απερίσκεπτου νέου. Εύκολο ήταν να το "σπρώξουν" στον λαό σε μια εποχή που τα ΜΜΕ ήταν οι φήμες και οι διαδόσεις ...Σε μια εποχή κατά την οποία ο λαός ήταν "μεθυσμένος" από τη νίκη του απέναντι στον φασισμό και έτοιμος να λατρέψει τους ήρωες που τον "μέθυσαν". Επειδή μόνος του δεν μπορούσε να δικαιολογήσει ούτε την υποστολή ούτε τη μεταφορά τής σημαίας, τού έδωσαν και "συνεργάτη". Έβαλαν δίπλα του έναν "ούτε κλαίει ούτε γελάει"-Σάντα και "έδεσε" η υπόθεση ...Έναν Σάντα, που, κάθε φορά που τον ρωτούσαν για την "ηρωική" εκείνη νύχτα, έλεγε διαφορετικά πράγματα ...Μέχρι και ότι εκτέλεσαν όλη τη φρουρά, εξαιτίας της σημαίας, ισχυρίστηκε σε μια συνέντευξή του.

"Μυρίζει" δηλαδή πολύ η δουλειά ...και "μυρίζει" CIA. Γιατί είχαν ανάγκη μια τέτοια "κατασκευή"; ...Γιατί κάποιοι προετοίμαζαν τον "στημένο" Εμφύλιο και γνώριζαν ότι θα προκύψουν ανάγκες, προκειμένου να προστατεύσουν τους εκλεκτούς τους. Γνώριζαν εκ των προτέρων ποιοι θα "πέθαιναν" στο Παραπέτασμα σαν τον Ζαχαριάδη ή τον Κόκκαλη και ποιοι θα παρέμεναν στην Ελλάδα σαν "πέμπτη φάλαγγα". Αυτοί οι δεύτεροι έπρεπε να "ηρωοποιηθούν" τεχνητά, για να μπορούν να γίνονται ανεκτοί από έναν λαό, ο οποίος θα μάτωνε από έναν Εμφύλιο που αυτοί προκάλεσαν ...Να γίνουν ανεκτοί, όπως ο εγκληματίας Γλέζος τού καγκεμπίτικου Ριζοσπάστη. Από την αρχή δηλαδή γνώριζαν ποιοι θα επιβίωναν στην Ελλάδα και θα διακρίνονταν μετά το αιματοκύλισμα του Εμφυλίου ...Θεοδωράκηδες, Φλωράκηδες, Κίρκοι και Γλέζοι από τα ίδια γραφεία έπαιρναν "φύλλα πορείας".

Η CIA τον κατασκεύασε, για να δώσει ένα καλό στέλεχος στην KGB, προκειμένου να παίζεται στην Ελλάδα η "παράσταση" του ανταγωνισμού της ψυχροπολεμικής εποχής. Η ίδια η CIA είναι προφανές ότι προστάτευσε τον Γλέζο από κάθε έρευνα του ελληνικού κράτους για την "ηρωική" του πράξη. Γιατί είναι προφανές πως ήταν ηCIA; ...Γιατί μόνον αυτή μπορούσε να το κάνει ...Μόνον οι Αμερικανοί μπορούσαν να προστατεύσουν τους "ήρωες", οι οποίοι μας οδήγησαν στη σημερινή αθλιότητα. Αυτό έκαναν καθ' όλη τη μεταπολεμική περίοδο ...Προστάτευαν τους ανθρώπους τους στην Ελλάδα ...Τον "ήρωα" Γλέζο, τον "ήρωα" Ανδρέα, αλλά και τη Δαμανάκη αργότερα ...και τον Τσίπρα σήμερα.

Όλοι οι "ήρωες" του ΚΚΕ είναι του τύπου "πίστευε και μη ερεύνα". Όλοι "ήρωες" σε "εξορίες", "φυλακές" και "βασανιστήρια". Όμως, τους φακέλους της "επάρατης" Δεξιάς, οι οποίοι θα τους "δικαίωναν", πρώτοι απ' όλους έσπευσαν να τους κάψουν. Γιατί χαίρονταν τόσο πολύ οι σταλινικοί με το κάψιμό τους; Γιατί τόσοι ασπασμοί και συχαρίκια μπροστά στις υψικαμίνους της Χαλυβουργικής; Μήπως γιατί αυτοί οι ίδιοι ήταν οι "συγγραφείς" των φακέλων της "δεξιάς" Ασφάλειας; Αυτή είναι η μόνιμα μυστικοπαθής τους στάση. Όσο μπορεί κάποιος να ερευνήσει το "Πολυτεχνείο", άλλο τόσο μπορεί να ερευνήσει και την υπόθεση Γλέζου. Όταν στο Πολυτεχνείο αναγράφονται σαν νεκροί του ό,τι υπήρχε "πρόχειρο" από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αντιλαμβανόμαστε τα υπόλοιπα. Όταν αυτά τα αίσχη γίνονται σε περιόδους πρόσφατες —και μάλιστα σε περιόδους ελευθερίας— αντιλαμβανόμαστε τι "κατασκευαζόταν" επί Εμφυλίου πολέμου με όλες τις μυστικές υπηρεσίες παρούσες και κυρίαρχες στην Ελλάδα.

Τέτοια "κατασκευή" ήταν και ο Γλέζος ...Προστατευμένη "άνωθεν". Είναι δυνατόν το ελληνικό κράτος να έστελνε τον Γλέζο σε πραγματικές δίκες για προδοσίες και κατασκοπίες και να αδυνατούσε να τον τιμωρήσει, γιατί "αντιδρούσε" ο κόσμος για τον "ήρωα"; Είναι δυνατόν να μπορούσε να τον τιμωρήσει, απλά "αποκαθηλώνοντας" τον και να μην το έκανε; Γιατί δεν τον εξευτέλιζε, όπως ήταν στις δυνατότητές του να το κάνει; Γιατί δεν τον πήραν από το αυτί να τους δείξει πού έθαψε την "κλεμμένη" σημαία; Γιατί δεν έκαναν μια απόπειρα αναπαράστασης του όλου εγχειρήματος; ...Να μαζέψουν ολόκληρη την Αθήνα κάτω από την Ακρόπολη, για να τους δείξει ο ήρωας πώς και από πού ανέβηκε στον "βράχο" ...Να μαζέψουν χιλιάδες Αθηναίους και να του πετάνε τα βρακιά τους, για να μαζέψει πανί και να αντικαταστήσει τη σημαία που δεν βρίσκει.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τον λόγο που μιλάμε για "κατασκευή" των δύο συνεταίρων της ψυχροπολεμικής εποχής; ΗΠΑ και Σοβιετική Ένωση έδωσαν στην Ελλάδα τον πιο ασφαλή για τον σχεδιασμό τους "ήρωα" ...Έναν σταλινικό, ο οποίος δεν θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί τη "δόξα" του εις βάρος των "τζακιών" και ταυτόχρονα θα ήταν ένας "ήρωας", ο οποίος με τον "ηρωισμό" του και την "τόλμη" του περισσότερο θα τρόμαζε τον λαό παρά θα τον ευχαριστούσε. Αν οι πεμπτοφαλαγγίτες τού σταλινισμού ήταν τόσο "ηρωικοί", ποιος θα έσωζε τον λαό, αν τους επιτίθονταν τέτοιοι αδίστακτοι άνθρωποι; Αν αυτοί οι ηρωικοί σταλινικοί δεν φοβούνταν τους Ναζί, ποιος θα τους τρόμαζε στην εποχή της ελευθερίας;

Ποιοι θα διέψευδαν αυτήν την "κατασκευή"; ...Οι Γερμανοί Ναζί "υπάλληλοι" των Αμερικανών; ...Κατά πάσα πιθανότητα όλοι μαζί έφτιαξαν το "στόρυ" της ηρωικής βραδιάς. Τις λεπτομέρειες, για το πώς ήταν δεμένη η σημαία, μπορούσαν να τους τις αποκαλύψουν οι Ναζί "συνάδερφοί" τους. Οι Ναζί, όμως, δεν μπορούσαν να τους "ανεβάσουν" στον Ιερό Βράχο και γι' αυτόν τον λόγο εκεί βρίσκονται τα κενά τους ...Κενά, τα οποία δεν συμπληρώνονται με τίποτε. Αν ανέβαιναν άνθρωποι έτσι εύκολα στον "βράχο", οι Αρχαίοι Αθηναίοι θα σφάζονταν σαν τα πρόβατα σε κάθε πολιορκία. Ο Ιερός Βράχος ήταν πάνω απ' όλα "Ιερός", γιατί τους έσωζε κάθε φορά που υπήρχε κίνδυνος ...Ένα "μαδέρι" μόνον τους δυσκόλεψε στο όλο εγχείρημα. Γιατί δεν πήραν το ασανσέρ, για να μην λερώσει το κουστούμι του ο Σάντας;

..."Κατασκευή" ήταν ο "άθλος" του Γλέζου ..."Κατασκευή" από τους έμπειρους συνωμότες της KGB και εκτελεσμένη από αδίστακτους προδότες, όπως ο Γλέζος ...Ανθρώπους, οι οποίοι γνώριζαν πώς γίνονται αυτά τα πράγματα. Δεν είναι τυχαίο που ο πιο σφοδρός πολέμιος τού πολύ ηρωικότερου συμβάντος με τον Κουκίδη —που φέρεται ότι γκρεμίστηκε από την Ακρόπολη τυλιγμένος με την ελληνική σημαία, που αρνούνταν να παραδώσει— ήταν ο Γλέζος ..."Κατασκευασμένη" τη θεωρεί την υπόθεση Κουκίδη ...Ανύπαρκτο πρόσωπο θεωρεί τον Κουκίδη ...Ξέρει δηλαδή ο "αγνός" Γλέζος από "κατασκευές" ...Δεν είναι ούτε αγαθός ούτε "άβγαλτος" ...Ξέρει τα "κόλπα" ...Δεν θεωρεί τον Κουκίδη "συνάδερφό" του ήρωα ...Ο Κουκίδης ήταν "ψεύτικος" και ο Γλέζος "αληθινός".

Και λίγο Ντε Γκολ στη "σούπα" τους ψέματος.

Μέσα στην αυθαίρετη "παπαρολογία" του ψέματος έβαλαν και τον Ντε Γκολ. Ο Γάλλος στρατηγός φέρεται να χαρακτήρισε τον Γλέζο "Πρώτο παρτιζάνο της Ευρώπης". Τι μπορεί να επιβεβαιώνει αυτή η δήλωση; ...Τίποτε απολύτως. Εφόσον μέχρι το 1945 ήταν άγνωστοι οι δράστες του περιστατικού, οι δηλώσεις αυτές έγιναν μετά το 1945. Όταν το ελληνικό κράτος δεν γνωρίζει την αλήθεια για το περιστατικό, θα τη γνωρίζει ο Γάλλος; Επιπλέον, συμβαίνει το εξής: Αυτή η δήλωση θα είχε αξία μαρτυρίας μόνον εάν γινόταν επί Κατοχής ...Μόνον εάν ο "παρτιζάνος" ήταν γνωστός και καταδιωκόταν από τις δυνάμεις Κατοχής. Εφόσον οι δηλώσεις έγιναν εκ των υστέρων, ουδεμία αξία έχουν ως αποδείξεις γεγονότων.

Αυτές οι δηλώσεις, όταν γίνονται, έχουν αξία μαρτυρίας μόνον όταν ο παράγων χρόνος, όπου αυτές έγιναν, το επιτρέπει. Τι θέλουμε να πούμε; Τι αξία έχει να δηλώσει κάποιος το 2013: "είδα κάποτε έναν νεαρό Αργεντίνο ονόματι Μέσι στις ποδοσφαιρικές ακαδημίες της Μπαρτσελόνα και πάντα πίστευα ότι έχει λαμπρό μέλλον". Αν αυτό το δηλώσεις το 2004, είσαι ο πρώτος "ανιχνευτής". Αν έχεις ντοκουμέντα ότι το είχες δηλώσει τότε, αποδεικνύεται η γνώση σου. Αν εμφανιστείς σήμερα και απλά ισχυρίζεσαι ότι το είπες κάποτε, δεν έχει την παραμικρή αξία. Ο ισχυρισμός σου δεν αποδεικνύει τίποτε. Μετά Χριστό προφήτες δεν αναγνωρίζει καμία ιστορία. Τέτοια ήταν και η δήλωση του Ντε Γκολ. Άνευ σημασίας, γιατί ήταν εκτός timing. Η Ελλάδα ήταν ελεύθερη και τα λαμόγια παρίσταναν τους παρτιζάνους στα καφενεία.

Τι πιστεύουμε για τη δήλωση; Το πιο πιθανό είναι ο Ντε Γκολ να μην γνώριζε καν ότι "έκανε" τέτοια δήλωση, γιατί πιθανότητα να μην γνώριζε έναν ασήμαντο σταλινικό σαν τον Γλέζο. Απλά, σε κάποια "εργαστήρια" κάποιοι "κατασκεύασαν" αυτήν τη δήλωση και τη "σέρβιραν" στο πόπολο, προκειμένου να τη χρησιμοποιήσουν σαν "απόδειξη" την ώρα που δεν είχαν καμία άλλη απόδειξη του ηρωισμού τους. Ακόμα όμως κι αν έκανε αυτήν τη δήλωση, θα μπορούσε να είναι μέσα στα πλαίσια των "εξυπηρετήσεων" μεταξύ των κυβερνήσεων και των μυστικών τους υπηρεσιών, προκειμένου να διευκολύνουν την "παραγωγή" δικών τους πολιτικών προσώπων. Δυστυχώς συμβαίνουν κι αυτά. Κάποιοι ξένοι συμμετέχουν στην "κατασκευή" ψεύτικων ηρώων, για να μπορούν μετά να τους εκβιάζουν ...Για να μπορούν να διεκδικούν "αντιπαροχές", όταν αυτοί θα "προοδεύσουν".

Πώς είπε ο τενεκές ο Ραούλ Κάστρο στον Τσίπρα; ...«Ώστε εσύ είσαι ο Έλληνας, που όλοι περιμένουμε να γίνει Πρωθυπουργός;" ...Σώπα ρε τενεκέ Κάστρο, που περιμένεις κι εσύ μαζί με τους "όλους" να δεις τον Τσίπρα Πρωθυπουργό ...Σώπα ρε "δημοκράτη" σταλινικέ, που κληρονόμησες τον αδερφό σου με δημοκρατικές διαδικασίες ...Σώπα ρε "δημοκράτη", που πέρσι στα 82 χρόνια σου χρόνια εκλέχθηκες Πρόεδρος, αλλά "διαβεβαίωσες" τους πάντες ότι δεν θα επιδιώξεις την επανεκλογή σου το 2018; ...Όλα κι όλα ...Τόπο στα νιάτα δίνει ο Ραούλ ...Τον Άγιο Πέτρο τον ρώτησε αν το 2018 θα είναι ανάμεσα στους ζωντανούς, για να διεκδικήσει πόστο;

Τέτοιοι είναι οι σταλινικοί ..."Δημοκράτες", που δεν γνωρίζουν "στάνες" ..."Ελεύθεροι" άνθρωποι, που τους εκπλήσσει η "κακία" του κόσμου. Έτσι "αγοράζονται" οι δηλώσεις, οι οποίες κατόπιν εμφανίζονται σαν "προφητικές". Έτσι γίνονται οι "προωθήσεις" ημετέρων και κατόπιν περιμένουν "αντιπαροχές" όλων των ειδών. Έτσι γίνονται τα "ντίλια" του παρασκηνίου και των μυστικών υπηρεσιών. Ο Ραούλ, εκτός από τα φάρμακά του, μπορεί να μην γνωρίζει όχι τον Τσίπρα, αλλά ούτε κατά πού πέφτει η Ελλάδα. Η "δήλωσή" του, όμως, έγινε φέιγ βολάν στην Ελλάδα. Η δήλωσή του έδωσε "διεθνές" κύρος στον Alexis. Έτσι κάπως ήταν και η δήλωση του Ντε Γκολ ..."Βεβαιωτική" του τίποτε ... Έδωσε διεθνές κύρος στονManolis.

Ο σταλινικός παιδονόμος.

Ο Γλέζος θα πέθαινε σχεδόν ξεχασμένος, αν δεν είχαμε τη σημερινή απότομη κατάρρευση του δικομματισμού. Ξεχασμένος, όμως, σε περίπτωση που κάποιος είναι ένας απατεώνας, δεν είναι απαραίτητα κακό. Ξεχασμένος σημαίνει ασφαλής, γιατί στην Ελλάδα —ως γνωστόν— τους νεκρούς δεν τους κρίνουμε. Ασφαλής σημαίνει ότι θα χανόταν μαζί του κάθε πιθανότητα να αναζητηθεί κάποτε η αλήθεια που τον αφορούσε. Όπως ο θάνατος προστάτευσε τη δωσίλογη Μερκούρη, έτσι θα προστάτευε και τον Γλέζο ...Θα πέθαινε σαν "ήρωας", όπως η Μερκούρη πέθανε σαν "σοσιαλίστρια" πολυτελείας.

Όμως, η κατάρρευση του δικομματισμού όλα αυτά τα ανέτρεψε. Η απότομη "πτώση" του ΠΑΣΟΚ έκανε τους Αμερικανούς να αναζητήσουν έναν νέο "πόλο", για να στηρίξουν το καταρρέον "σκηνικό". Η Αριστερά όμως, την οποία γνώριζαν, είναι πολύ συγκεκριμένη ...Είναι οι παλιοί χαφιέδες του "Κολεγίου" τού ΚΚΕ και αυτούς γνώριζαν ...Είναι η Αριστερά που ο "Αλτσχάιμερ"-Γλέζος δεν "γνώρισε" ποτέ ...Είναι η Αριστερά του ΚΚΕ, που τα έπαιρνε από τη Σοβιετική Ένωση και οι ΗΠΑ τα κατέγραφαν, για να μπορούν να τους εκβιάζουν ...Για να τους έχουν πάντα στο "χέρι" με έτοιμες κατηγορίες περί κατασκοπίας, συνεργασίας με τον εχθρό κλπ..

Η εποχή των "δεινοσαύρων" είχε περάσει και ελάχιστοι ήταν αυτοί, οι οποίοι είχαν τις προδιαγραφές να τους εξυπηρετήσουν. Ακόμα και το ΚΚΕ έχει χάσει τα παλιά στελέχη, που γνώριζαν τα "κανάλια". Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πέρασαν ήδη πάνω από είκοσι χρόνια από την κατάρρευση του "υπαρκτού". Ελάχιστοι ήταν αυτοί, οι οποίοι είχαν την ηλικία και άρα την εμπειρία αυτών των καταστάσεων. Τα άβγαλτα "παιδιά" της εποχής, όπως είναι ο Γιωργάκης ή ο Αντωνάκης, έχουν περάσει πλέον τα εξήντα. Στην ανάγκη αυτήν βρέθηκε ο Γλέζος σαν λύση. Είχε τα προσόντα να τους κάνει τη δουλειά ...Να κατευθύνει με την "εμπειρία" του την Αριστερά εκεί όπου θέλουν τα αφεντικά και όχι απαραίτητα εκεί όπου θέλουν οι "αρχηγοί" ...Ίσως γι' αυτόν τον λόγο ξαφνικά έγινε αμφισβητίας των αρχηγών.

Αυτόν τον καγκεμπίτη Γλέζο τής CIA έβαλαν τώρα δίπλα στον Τσίπρα, για να τον "κατευθύνει". Μπορεί "όλοι" να περιμένουν να τον δουν Πρωθυπουργό, αλλά επίσης "όλοι" περιμένουν να τον ελέγξουν. Αυτόν τον ρόλο ανέλαβε ο συνοδοιπόρος τού Ραούλ ...Παιδονόμος κανονικός ο Γλέζος ...Πολύπειρος στον χαφιεδισμό και στους βυζαντινισμούς, εφόσον "μαθήτευσε" δίπλα στον ίδιο τον Ζαχαριάδη. Γνώριζε τι είναι να ελέγχεις τον τύποις αρχηγό και να αναφέρεις στην "αρχή". Γνώριζε τι είναι να είσαι σε συνεχή επαφή με υπηρεσίες, προκειμένου να υπάρχει σεβασμός των "εντολών". Το παλιό παιδί-"θαύμα" του ΚΚΕ το έβαλαν να συμβουλεύει το νέο παιδί-"θαύμα". Όλα τα παιδιά-"θαύματα" του σταλινισμού στην υπηρεσία της Νέας Τάξης ...Manolis, Maria, και Alexis.

Όμως, το ίδιο χρήσιμος ήταν ο Γλέζος και σε δευτερεύοντα θέματα ...Θέματα, τα οποία έχουν άμεση σχέση με την εποχή των Μνημονίων. Σε μια εποχή που ο ελληνικός λαός ήταν εξοργισμένος με τους Γερμανούς, ο Γλέζος ήταν και πάλι χρήσιμος. Σε μια εποχή που όλοι οι Έλληνες είχαν βγάλει τα κομπιουτεράκια τους, για να υπολογίσουν τα "χρωστούμενα" των Γερμανών, έβαλαν τον Γλέζο επικεφαλής της επιτροπής διεκδίκησης των γερμανικών αποζημιώσεων. Αυτόν τον ρόλο και μόνον που τον ανέλαβε ο Γλέζος, είναι ντροπή και προδοσία — ακόμα κι αν ήταν ο πιο "καθαρός" άνθρωπος. Γιατί; ...Γιατί πρώτος απ' όλους γνωρίζει ο ίδιος το παρελθόν του ...Το σταλινικό παρελθόν του ...Το παρελθόν, το οποίο χαρακτηριζόταν εξαιτίας των υποχρεώσεων των πόστων του.

Η KGB —στην οποία ως διευθυντής του Ριζοσπάστη έδινε αναφορές— ήταν με την ανατολικογερμανική Στάζι συγκοινωνούντα δοχεία. Η σημερινή Ομοσπονδιακή Γερμανία είναι η "κληρονόμος" όλων των μυστικών της πρώην Ανατολικής Γερμανίας. Άρα; ...Άρα έχει στη διάθεσή της όλα τα "άπλυτα" του Γλέζου. Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Έβαλαν επικεφαλής των διεκδικήσεων κάποιον, που οι γερμανικές μυστικές υπηρεσίες μπορούν στα ενενήντα του να τον βάλουν να χορεύει Καν-Καν πάνω σε συρματόσκοινο και να παίζει στα χέρια του εννέα μπάλες ...Έβαλαν να πιέζει τους Γερμανούς κάποιον, ο οποίος μπορεί στην KGB —και άρα στη Στάζι— να έχει έναν "φάκελο" πιο μεγάλο και από έναν συνηθισμένο "τόμο" εγκυκλοπαίδειας.

Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν πόσο επικίνδυνο είναι για την εθνική μας ασφάλεια να "συμβουλεύει" έναν υποψήφιο Πρωθυπουργό ένας εκβιάσιμος άνθρωπος ...Πόσο απειλητικό για τα εθνικά μας συμφέροντα είναι, να τίθεται επικεφαλής των διεκδικήσεών μας ένας εκβιάσιμος άνθρωπος. Δεν θέλουμε ούτε να φανταστούμε πώς εκβιάζουν οι μυστικές υπηρεσίες κάποιον, ο οποίος εγκλημάτησε στην εποχή του Εμφυλίου και για πάνω από μισό αιώνα ζει μια ψεύτικη ζωή σαν "ήρωας". Δεν θέλουμε καν να φανταστούμε πόσο γελάνε με τον Έλληνα "ήρωα" σε κάποιες μυστικές υπηρεσίες.

Κυκλοφορεί για πάνω από εξήντα χρόνια σαν "ήρωας" κάποιος, ο οποίος δεν ήταν καν στο τυπικό επίπεδο συνεπής απέναντι στην πατρίδα του. Γιατί το λέμε αυτό; ...Γιατί, αν το ψάξει κάποιος για τον Γλέζο, όχι απλά δεν πρέπει να τον θεωρεί "ήρωα", αλλά κοινό λιποτάκτη ...Δειλό λιποτάκτη που απείχε στον υπέρτατο αγώνα, που έδωσαν από κοινού όλοι οι Έλληνες. Ποιος "ήρωας"; ...Αυτός δεν πήγε καν στο μέτωπο της Αλβανίας, όπως πήγαν όλοι οι Έλληνες ...Γεννημένος στις 9 Σεπτεμβρίου του 1922 είναι. Η γενική επιστράτευση του 1940 έγινε στις 28 Οκτωβρίου ...Κλειστά δεκαοκτώ είχε ο Γλέζος ...Γιατί δεν πήγε φαντάρος; ...Τον άφησαν να "ωριμάσει"; ...Γιατί απορρίφθηκε, λόγω ηλικίας, όπως γράφει στο βιογραφικό του;...

...Άλλα λέει νόμος: Υπόχρεοι σε στράτευση είναι όλοι οι Έλληνες από την 1η Ιανουαρίου του έτους κατά το οποίο διανύουν το 19ο έτος έως την 31η Δεκεμβρίου του έτους κατά το οποίο συμπληρώνουν το 45ο έτος της ηλικίας τους (άρθρο 1 παρ. 1). Ως ημερομηνία γέννησης θεωρείται η 1η Ιανουαρίου του έτους με το οποίο καθένας είναι γραμμένος στο οικείο μητρώο αρρένων (άρθρο 3 παρ. 1). Όταν αυτά ισχύουν σε περιόδους ειρήνης, αντιλαμβανόμαστε ότι σε περίπτωση γενικής επιστράτευσης, λόγω πολέμου, τα πράγματα θα είναι ακόμα χειρότερα.

Γιατί δεν πήγε ο "ήρωας" Manolis στο μέτωπο με τους συνομήλικούς του; ...Μήπως γι’ αυτόν τον λόγο "αλλαξοπίστησε" εκείνη την περίοδο; ...Μήπως γι’ αυτόν τον λόγο "μετακινήθηκε" από τη φασιστική νεολαία του Μεταξά στο ΚΚΕ; Η νεολαία της ΕΟΝ πολεμούσε, ενώ οι ΚΚΕδες "κλειδώνονταν" μόνοι τους στα κελιά τους. Δήλωναν δήθεν σύμμαχοι του Χίτλερ και αρνούνταν να στρατευτούν. Εξαιτίας της στράτευσης έγινε σταλινικός ο "ήρωας"; ...Στην περίοδο ειρήνης έκανε τον σκληρό φασίστα που μοίραζε σφαλιάρες και όταν "ήρθε" ο πόλεμος πήγε με τους ΚΚΕδες για να χωθεί μαζί τους μέσα στα ασφαλή κελιά τους;

Πολεμούσε ο κατά επτά χρόνια νεώτερός του "ήρωας" Παπούλιας τούς Γερμανούς και ο "ήρωας" Γλέζος μάζευε τα "άπλυτά" τους από τους ιστούς; Κατάλαβε ο αναγνώστης τον λόγο που μιλάμε για επικίνδυνα πράγματα; Και μόνον να σκεφτεί κάποιος ότιCIA, Στάζι και Μοσάντ έχουν ντοκουμέντα για την απάτη τού δειλού καγκεμπίτη Γλέζου, αρκεί, για να τον πιάσει κρύος ιδρώτας ...Ποιος ξέρει τις μας έχει "κοστίσει" η "πρόοδός" του και οι "δάφνες" του ...Ποιος ξέρει τι μας έχουν "κοστίσει" όλοι οι τενεκέδες, που σήμερα μας κυβερνούν και μας οδήγησαν στα Μνημόνια.

Το καθήκον της Πολιτείας.

Άπόψή μας είναι ότι ο Γλέζος είναι απατεώνας ...Ίσως ο μεγαλύτερος πολιτικός απατεώνας στα χιλιάδες χρόνια της ελληνικής ιστορίας. Γιατί είμαστε τόσο βέβαιοι; ...Γιατί απλούστατα δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι ένας άνθρωπος, που για πάνω από μισό αιώνα προσπαθεί να μας "πείσει" για τον "ηρωισμό" του, δεν εξασφάλισε εκείνη την απόδειξη, η οποία θα τον απάλλασσε από την ανάγκη της πειθούς. Είναι δυνατόν να γνωρίζει κάποιος πού είναι παραχωμένο ένα παγκόσμιας σημασίας ιστορικό αντικείμενο και να μην κινήσει ουρανό και γη για να το βρει; Πήγε λέει μια φορά και έκανε μια ψευδοέρευνα και δεν τη βρήκε τη σημαία. Πώς έψαξε; ...Με τα χέρια στις τσέπες; ...Τα χέρια, που, όταν "έθαβαν", δούλευαν σαν Caterpillar και όταν ήταν να ξεθάψουν δεν μπορούσαν να αφήσουν ίχνη στη σκόνη; Είναι δυνατόν αυτός ο ισχυρισμός να είναι αληθής;

Ακόμα κι αν όλα τα επιχειρήματά του τα βρίσκαμε πειστικά, μόνον γι' αυτό θα αμφιβάλαμε για την αλήθειά του. Με τα δόντια θα έσκαβε κάποιος, για να βρει την απόδειξη του "ηρωισμού" του. Πάνω από πενήντα χρόνια είναι βουλευτής και δεν έκανε ούτε μία προσπάθεια, μέσω της αρχαιολογικής υπηρεσίας, να εξασφαλίσει τα μέσα που ο ίδιος για τη δική του ικανοποίηση χρειαζόταν; ...Για να αφήσει κάτι πίσω του ...Να αφήσει ένα μουσειακό "κομμάτι", το οποίο θα αποδείκνυε τη δική του προσωπική γενναιότητα και θα είχε την "προβολή" του και στον ελληνισμό ...Ολόκληρη πτέρυγα στο πολεμικό μουσείο θα του έδιναν. Μαζί με τους αθάνατους Έλληνες θα έμενε για πάντα στην ιστορία. Μόνον γι' αυτόν τον λόγο είμαστε απολύτως βέβαιοι πως είναι ένας χαφιές, πράκτορας και απατεώνας.

Δεν μπορούμε να του πάρουμε πίσω την "ηρωική" ζωή, αλλά, αν μας "δούλεψε" τόσο χυδαία, θα πρέπει να του προσφέρουμε μια δίκαιη ανταμοιβή ...Να του προσφέρουμε την έξοδο που δικαιούται ...Να φύγει με τις "κλοτσιές" απ' αυτόν τον κόσμο ...Να φύγει ως προδότης, χαφιές και απατεώνας ...Να του προσφέρουμε το τέλος που δικαιούται. Σε αυτό το σημείο πρέπει να πάρει θέση η Πολιτεία ...Η καθ' ύλην αρμόδια να ελέγχει τις αλήθειες, που αφορούν τον λαό και την ιστορία του. Έστω και με καθυστέρηση μισού αιώνα και πλέον, θα πρέπει να κάνει την περίφημη πραγματογνωμοσύνη ...Να προλάβει ζωντανό έναν πρωταγωνιστή μιας σημαντικής ιστορικής στιγμής, ώστε να επιβεβαιώσει ένα γεγονός ...Να προλάβει να "διορθώσει" ένα ιστορικό σφάλμα, το οποίο θα γίνει σίγουρα μετά τον θάνατο του Γλέζου.

Τι προτείνουμε; Να τον πάρει —ακόμα και "σηκωτό"— για να δείξει σε ολόκληρο τον κόσμο από πού και πώς ανέβηκε στον Ιερό Βράχο. Από εκεί και πέρα να υποδείξει το μέρος όπου πέταξαν τη σημαία. Εφόσον αποδεδειγμένα δεν την βρήκε κανείς, θα πρέπει ακόμα και τώρα το επίσημο ελληνικό κράτος να την αναζητήσει. Πού βρίσκεται το πρόβλημα; Εφόσον βρίσκεται εν ζωή αυτός ο οποίος την "παράχωσε", ας μας υποδείξει το μέρος όπου είναι "παραχωμένη". Εδώ ο σούπερ γέρος προσπαθεί να μας βγάλει από το Μνημόνιο, δεν θα θυμάται πού πέταξε τη σημαία στο highlightτης ζωής του;

Ο ίδιος μας είπε ότι μετά την απελευθέρωση πήγε στο μέρος όπου την "έθαψε" και σκάλισε λίγο με τα ποδαράκια του, μήπως και τη βρει. Αυτό, το οποίο δεν κατάφερε τότε εκείνος, θα μπορούσε να το επιχειρήσει οργανωμένα το ελληνικό κράτος ...Ειδικά αυτήν την εποχή. Θα είναι "βάλσαμο" για τη σημερινή Ελλάδα μια τέτοια αποκάλυψη. Στον καιρό της Μέρκελ θα ήταν ό,τι καλύτερο να βρούμε μια σημαία των Ναζί στη βάση της Ακρόπολης. Τώρα, που αναζητάμε το δίκιο μας με τις αποζημιώσεις και τα αναγκαστικά δάνεια σε μια Αθήνα που βρομίζει με την παρουσία του ο Ράιχενμπαχ, θα ήταν ό,τι καλύτερο να βρούμε τη σημαία. Να βρούμε τη σημαία των γονέων του Ράιχενμπαχ και να του την τρίψουμε στην "μούρη" μπας και καταλάβει τον λόγο που είναι ανεπιθύμητος στην Αθήνα. Γιατί δεν το κάνουν;

Για όσο διάστημα η Πολιτεία θα κρύβεται και δεν θα κάνει το καθήκον της, θα την υποκαθιστούν οι πολίτες. Σε μια εποχή που ακόμα και οι φανατικοί "κομμουνιστές" σαν τη Δαμανάκη έχουν πειστεί ότι ο ιδιωτικός τομέας μπορεί να υποκαταστήσει τον δημόσιο, είναι λογικό να δούμε ενέργειες ιδιωτών, οι οποίες αναπληρώνουν τα κενά που αφήνει το κράτος. Η φύση μισεί το κενό και αυτό θα συμβεί και στην περίπτωση αυτήν.

Εμείς, με μια πρόχειρη "επιστημονική" έρευνα που κάναμε, μπορούμε να "επιβεβαιώσουμε" τους ισχυρισμούς τού Γλέζου ...Εκμεταλλευτήκαμε τα αρχεία του Σνόουντεν και αποκτώντας με τη βοήθεια εξειδικευμένων χάκερ πρόσβαση σε απόρρητους φακέλους μυστικών υπηρεσιών, βρήκαμε τα στοιχεία που χρειαζόμασταν ...Βρήκαμε φωτογραφικό ντοκουμέντο με τους δύο αντιστασιακούς "αγκαλιά" με τη σημαία να συγκρούονται με τους φύλακές της ...Φωτογραφία, η οποία αποδεικνύει όχι μόνον τη γενναιότητα, αλλά και το "μεγαλείο" ψυχής του "ήρωα" Γλέζου.


...Βρήκαμε φωτογραφία, η οποία αποδεικνύει ότι οι "ήρωες" όχι απλά δεν άρπαξαν στα κρυφά τη σημαία, αλλά έδωσαν πραγματική μάχη σώμα με σώμα για να την πάρουν από τους Γερμανούς. Δεν ενήργησαν απλά σαν κλεφτρόνια, αλλά σαν πραγματικοί ήρωες. Αυτή η απόρρητη μέχρι τώρα φωτογραφία "μάγεψε" τον Ντε Γκολ και ονόμασε τον Γλέζο πρώτο παρτιζάνο. Απλά, η ταπεινότητα του Γλέζου δεν ήθελε να αποκαλύψει αυτό το οποίο "αποκαλύπτει" το φωτογραφικό ντοκουμέντο. Γιατί δεν ήθελε; Γιατί δεν είχε μόνον εθνική συνείδηση το "παλικάρι", αλλά και ταξική συνείδηση. Έκανε την καρδιά του πέτρα και μας είπε ένα ψέμα ...Είπε ψέμα ο "ήρωας", γιατί είχε τους λόγους του.

Δεν ήθελε το γνήσιο λαϊκό παιδί των εργατικών αγώνων να φανεί ότι νίκησε Γερμανούς στρατιώτες, —οι οποίοι είναι προφανές ότι ανήκαν στην εργατική τάξη— και απλά το Κεφάλαιο τους χρησιμοποιούσε στην επίτευξη των ιμπεριαλιστικών του στόχων. Ο γνήσιος λαϊκός ήρωας ψευδώς είπε ότι έκλεψε απλά τη σημαία για να μην εκθέσει τους ένστολους Γερμανούς προλετάριους, οι οποίοι έχασαν τη σώμα με σώμα μάχη. Αυτό το αυθεντικό φωτογραφικό ντοκουμέντο αποδεικνύει όλα όσα ισχυρίζονται οι "ήρωες" αυτά τα χρόνια. Το ύφασμα, το οποίο λείπει εκατέρωθεν της "ορχεοθήκης", είναι τα κομμάτια που πήραν μαζί τους οι ήρωες και τους τα "έκαψαν" οι γονείς τους ...Πήραν τα κομμάτια των "όρχεων" και εκεί κάπου έγραψαν και οι γονείς τους το κατόρθωμά τους.

Τύχη ή ατυχία;

Ο Γλέζος σήμερα είναι τυχερός και άτυχος ταυτόχρονα. Είναι ένα θύμα των "φαρσών" εκείνων, που πολλές φορές "στήνει" η ιστορία ...ίσως για λόγους δικαιοσύνης. Αναπάντεχα του δόθηκε μια απρόσμενη ευκαιρία να πρωταγωνιστήσει στο πολιτικό σκηνικό, σε μια ηλικία όμως, που η έννοια της "ευκαιρίας" είναι πολύ σχετική ...Ευκαιρία στα ενενήντα δεν ξέρουμε αν είναι για να διακριθεί κάποιος ή για να εξευτελιστεί. Αυτή είναι η απορία. Τι μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος, ο οποίος βρίσκεται σχεδόν πέρα από τα "τελειώματά" του; ...Τις "καθυστερήσεις" της ζωής του ζει τώρα ο Γλέζος. Ο άνθρωπος είναι τενεκές ξεγάνωτος, που θα έλεγε και ο σύντροφός του ο Χαρίλαος ...Του είπαν να "κλάσει" και "χέστηκε" και ως γνωστόν αυτό είναι ένα "σπόρ", το οποίο οι γέροι πρέπει να το αποφεύγουν, γιατί τους "σκοτώνει".

Αντί να καθίσει ήσυχος στις τελευταίες ημέρες της ζωής του και να μακαρίζει τον εαυτό του που έζησε δοξασμένα —ενώ δεν το δικαιούνταν— έφτασε στο σημείο να προκαλεί. Εκτίθεται σε μια δημοσιότητα ανεξέλεγκτη, που δεν γνωρίζει ούτε ο ίδιος πόσο επικίνδυνη είναι. Παίζει με τα επικίνδυνα ΜΜΕ όπως παίζει ένα κουνούπι με την πυρακτωμένη λάμπα. Πάλι εκ του ασφαλούς ο μεγαλύτερος "τζάμπα"-μάγκας της μεταπολεμικής περιόδου παριστάνει το παλικάρι ένα βήμα πριν από το τάφο του. Ο "απελευθερωτής" της Απειράνθου μετά το χωριό του θα "απελευθερώσει" και την υπόλοιπη Ελλάδα. Ο ρίψασπις στο έπος του 40. Ο δειλός φασίστας που έγινε σταλινικός για να αποφύγει την στράτευση.

Ξεκίνησε ο αστοιχείωτος στα ενενήντα-φεύγα να γράφει βιβλίο για την "έξοδο" από την Κρίση. Του είπαν να είναι έτοιμος για την "εξόδιο" και αυτός —ως γνήσιος άθεος σταλινικός— δεν κατάλαβε τι του είπαν και γράφει βιβλίο με τον τίτλο "Έξοδος" ...Καραγκιόζη Γλέζο, σε "έπιασε" τώρα η ιστορία από το "μανίκι" και δεν θα "φύγεις" από αυτήν τη ζωή, χωρίς να μάθουμε την αλήθεια ...Θα σε λιώσουν τα "γρανάζια" της σε περίπτωση που έζησες πάνω σε ψέματα ...Θα σε ακολουθεί αιωνίως η "ύβρις" απέναντι στον Αλέξανδρο ...

Η ύβρις του άκαπνου δειλού ρίψασπι απέναντι σε έναν από τους γενναίους ανθρώπους στην ανθρώπινη ιστορία. Η ύβρις ενός ανθρώπου που άλλαξε την "πίστη" του για να σώσει το σαρκίο του απέναντι σε έναν άνθρωπο που ρίσκαρε την ζωή του για να δώσει "φως" στον κόσμο. Η ύβρις ενός νάνου των σταλινικών υπογείων, που τόλμησε να κρίνει σαν ίσος προς ίσον τον Αλέξανδρο ...Ένα ενοικιαζόμενο "κατασκεύασμα" του Ζαχαριάδη και των μυστικών υπηρεσιών τόλμησε να κρίνει έναν γίγαντα της πανανθρώπινης ιστορίας ...Ουστ κοπρόσκυλο ...Άπλυτε σταλινικέ χαφιεδοπράκτορα, που νομίζεις ότι ακόμα μπορείς να μας δουλεύεις.




ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ
τμήμα άρθρου. Το πλήρες κείμενο στο http://eamb-ydrohoos.blogspot.com/2013/11/manolis-glezos-kalpikos-iroas.html

σχετικό:


Κε Γλέζο τι έγινε το κορίτσι που «τράβηξε» μακριά τους Γερμανούς για να "πάρεις" εσύ ΑΣΦΑΛΗΣ τη Γερμανική σημαία;Θα πεις ποτέ τίποτα γι’ αυτήν την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΗΡΩΪΔΑ;

Συγκλονιστικό Ντοκουμέντο: Εμφάνιση του Ταξιάρχη Μανταμάδου σε κάτοικο της Λέσβου, καταγράφηκε σε βίντεο!!!

http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/2014/05/blog-post_5513.html


Ο Ηλίας Μπάνης (φωτογραφία) από τον Παπάδο Γέρας έχει εργαστήριο κατασκευής πήλινων αντικειμένων και πλακιδίων. Επειδή το εργαστήριο είναι σε απομακρυσμένη περιοχή υπάρχει κάμερα ασφαλείας που καταγράφει τους εξωτερικούς χώρους. Πριν ένα χρόνο ο κος Μπάνης θέλησε να κατασκευάσει ένα καλούπι για του Ταξιάρχη (Μανταμάδου) με γύψο. Δυστυχώς όμως ένα τμήμα από το γύψο έσπασε και μάλιστα ήταν τα φτερά του Ταξιάρχη. Πήρε τα γύψινα φτερά και τα πέταξε εξωτερικά στο κάδο σκουπιδιών. Καθαρίζοντας το καλούπι ακούει έναν έντονο θόρυβο και στιγμιαία βλέπει μια μορφή ανθρώπου για μερικά δευτερόλεπτα.



http://www.lesvosnews.net/articles/ne...

Βίος Αγίων Κυρίλλου και Μεθόδιου Φωτιστών των Σλάβων

http://www.diakonima.gr/2014/05/11/%CE%B2%CE%AF%CE%BF%CF%82-%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CF%89%CE%BD-%CE%BA%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BC%CE%B5%CE%B8%CF%8C%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CF%85-%CF%86%CF%89%CF%84%CE%B9/

Εικόνα του βούλγαρου αγιογράφου Zahari Zograf (1810 – 1853 μ.Χ.) που βρίσκετε στο μοναστήρι Troyan (1848 μ.Χ.)-Πηγή:.saint.gr

Οι Άγιοι Κύριλλος και Μεθόδιος Φωτιστές των Σλάβων τιμούνται στις 11 Μαΐου

Οι Άγιοι Κύριλλος και Μεθόδιος, κατά κόσμον Κωνσταντίνος και Μιχαήλ, ήταν παιδιά του δρουγγάριου στρατιωτικού διοικητού Λέοντος και γεννήθηκαν στην Θεσσαλονίκη.
Ο Κωνσταντίνος γεννήθηκε περί το 827, ενώ ο μεγαλύτερος αδελφός του Μιχαήλ το 815. Είχαν δε άλλα πέντε αδέλφια. Ο Κωνσταντίνος ήταν ο μικρότερος και είχε μεγάλη
επιμέλεια στα γράμματα. Παιδί ακόμη, είχε διαβάσει τα έργα του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου και είχε γράψει ύμνο προς τιμήν του. Τα χαρίσματά του τα πρόσεξε ο λογοθέτης
Θεόκτιστος και τον έστειλε στην σχολή της Μαγναύρας, όπου με την καθοδήγηση του Λέοντος του Μαθηματικού και του ιερού Φωτίου σπούδασε βασικά φιλοσοφία. Διέπρεψε
στις σπουδές του και αρχικά διορίσθηκε χαρτοφύλακας (αρχιγραμματέας) του Πατριαρχείου και αργότερα καθηγητής της φιλοσοφίας στη σχολή της Μαγναύρας.

Ο Μιχαήλ ακολούθησε την σταδιοδρομία του πατέρα τους. Έγινε στρατιωτικός και ανέλαβε την διοίκηση της περιοχής των πηγών του Στρυμόνος, δηλαδή στα σημερινά σύνορα
Βουλγαρίας και Σερβίας, όπου και γνώρισε καλά τους Σλάβους. Παρά την επιτυχημένη σταδιοδρομία και των δύο αδελφών, βαθιά τους συγκλόνιζε ο ζήλος για την πνευματική
ζωή. Είχαν μοναστική κλίση, αλλά πίστευαν στη μαρτυρική διακονία της κλίσεώς τους αυτής, για να σωθούν και άλλες ψυχές.

Ο 9ος αιώνας μ.Χ., όταν και έλαμψαν οι Άγιοι, είναι μια μεγάλη εποχή του Βυζαντίου. Χαρακτηρίζεται από ακμή στην πολιτική και στρατιωτική δύναμη και από άνθηση στην
οικονομία, στα γράμματα, στις τέχνες. Η Εκκλησία της Ανατολής ανασυγκροτείται μετά την τρικυμία της εικονομαχίας. Το πρόβλημα της εικονομαχίας, αν μπορεί η φύση του Θεού,
η θεία και η ανθρώπινη, να παρασταθεί εικονικά, έχει επιλυθεί. Τα ρήγματα όμως από τις εκκλησιαστικές και πολιτικές συγκρούσεις μεταξύ Δύσεως και Ανατολής γίνονται
βαθύτερα. Τα εγκόσμια συμφέροντα, οι ανταγωνισμοί για την πνευματική και πολιτική εξουσία διασπούν την μέχρι τότε ενιαία Χριστιανική Οικουμένη σε δύο παράλληλους
κόσμους, το Βυζαντινό και το Φραγκικό. Οι διαφορές είναι ορατές στα μέσα του 9ου αιώνα μ.Χ., όταν ανέκυψε το θέμα του εκχριστιανισμού των Σλάβων της Δύσεως. Σε αυτήν
την αντιδικία μπλέκονται οι δύο Θεσσαλονικείς αδελφοί.

Αρχικά ο Κωνσταντίνος αναπτύσσει ιεραποστολικό έργο μεταξύ της Τουρκικής φυλής των Χαζάρων. Η μεγάλη όμως ευκαιρία δίνεται το καλοκαίρι του 862 μ.Χ., όταν φθάνει στην
Κωνσταντινούπολη πρεσβεία του ηγεμόνος των Μοραβών Ραστισλάβου, που το έθνος του κατοικούσε από τη Βοημία μέχρι τα Καρπάθια και το Δούναβη. Ο Ραστισλάβος ζητά
από τον αυτοκράτορα Μιχαήλ έναν Επίσκοπο και δάσκαλο, για να τους διδάξει στη γλώσσα τους την αληθινή πίστη και να προσέλθουν και άλλοι στον Χριστό. Είχαν βαπτισθεί
πολλοί, αλλά και οι βαπτισμένοι από τους Λατίνους ιεραποστόλους αγνοούσαν τον Χριστιανισμό, όσο και οι αβάπτιστοι, αφού οι Λατίνοι, συνεπείς στην παράδοσή τους, τους
επέβαλαν την γνώση του Ευαγγελίου στα λατινικά και την λατρεία πάλι στα λατινικά, δηλαδή σε μία γλώσσα που αγνοούσαν.

Ο αυτοκράτορας Μιχαήλ προσκαλεί τον φιλόσοφο Κωνσταντίνο να αναλάβει αυτήν την αποστολή προς τους Μοραβούς. Το έργο το δέχεται ο Κωνσταντίνος υπό την
προϋπόθεση της δημιουργίας γραφής στη γλώσσα των Μοραβών. Μετά από μελέτες φτιάχνει το λεγόμενο γλαγολιτικό (όχι το κυριλλικό) αλφάβητο και αρχίζει την μετάφραση
του Ευαγγελίου και της Βυζαντινής Λειτουργίας, καθώς και άλλων βιβλίων.

Την άνοιξη του 863 μ.Χ., ο Κωνσταντίνος παίρνει τον αδελφό του Μιχαήλ, που είχε γίνει μοναχός με το όνομα Μεθόδιος, και φθάνει στην αυλή του Ραστισλάβου. Η εργασία τους
διαρκεί τρία χρόνια. Έκαναν σπουδαίες μεταφράσεις, εισήγαγαν την βυζαντινή παράδοση της Μεγάλης Εκκλησίας στη Μοραβία. Άνοιξαν τους πολιτιστικούς ορίζοντες του
ευαγγελιζόμενου λαού. Έγιναν οι πραγματικοί φωτιστές του. Με αφετηρία την αρχή ότι κάθε λαός έχει το δικαίωμα να λατρεύει τον Θεό στη μητρική του γλώσσα, οι άγιοι αδελφοί
συγκρότησαν γραπτή σλαβική γλώσσα, μετέφρασαν τα λειτουργικά βιβλία στη γλώσσα αυτή, καθιέρωσαν την σλαβική ως λειτουργική γλώσσα, έγραψαν και πρωτότυπα έργα και
κατέστησαν διδάσκαλοι δεκάδων μαθητών για την επάνδρωση της τοπικής Εκκλησίας με διακόνους και πρεσβυτέρους, άριστους γνώστες της λειτουργικής παλαιοσλαβικής
γλώσσας.

Η διείσδυση όμως αυτή ενόχλησε τους Φράγκους και τη Ρώμη που άρχισαν να υποσκάπτουν αδιάκοπα την ιεραποστολική εργασία τους.

Η θέση η δική τους, καθώς και των συνεργατών τους μοναχών, έγινε δύσκολη, όταν στην Πόλη την εξουσία κατέλαβε ο Βασίλειος ο Β’, που ξαναέφερε στον θρόνο της
Κωνσταντινουπόλεως ως Πατριάρχη τον Ιγνάτιο και επανασύνδεσε το Βυζάντιο με την Εκκλησία της Ρώμης. Το 866 μ.Χ. και οι Βούλγαροι είχαν συνδεθεί με την Ρώμη. Έτσι η
ιεραποστολή απομονώθηκε από τις ρίζες της και αναγκάσθηκε να έλθει σε συνδιαλλαγή με τους Λατίνους.

Στις αρχές του 868 μ.Χ., ο Κωνσταντίνος και ο Μεθόδιος φθάνουν στη Ρώμη κομίζοντας τα ιερά λείψανα του ιεραποστόλου Κλήμεντος, που είχε μαρτυρήσει στη χώρα των
Χαζάρων. Προσπαθούν να τακτοποιήσουν τις διαφορές τους με τους Λατίνους ιεραποστόλους ενώπιον του Πάπα Ανδριανού Β’. Η μόρφωση και η ευσέβεια των δύο αδελφών
κατέπληξε τους Ρωμαίους κληρικούς. Ο Πάπας αναγνώρισε το έργο τους πανηγυρικά, αλλά επεδίωξε να το αποσυνδέσει από την Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως και να το
προσεταιρισθεί. Ο Πάπας Ανδριανός παρέλαβε από τους ιεραποστόλους τα σλαβικά βιβλία, τα ευλόγησε, τα απέθεσε στο ναό της Αγίας Μαρίας, τον αποκαλούμενο Φάτνη και
τέλεσε με αυτά την Θεία Λειτουργία. Στο σημείο αυτό πρέπει να υπογραμμισθεί ότι ο Πάπας απέθεσε τα σλαβικά βιβλία στην Αγία Τράπεζα και τα πρόσφερε ως αφιέρωμα στο
Θεό. Έδωσε μάλιστα εντολή σε δύο Επισκόπους, τον Φορμόζο και τον Γκόντριχον, να προχωρήσουν στη χειροτονία των μαθητών του Αγίου Κυρίλλου και Μεθοδίου, των
μελλοντικών κληρικών των Σλάβων στη μητρική τους γλώσσα. Και μετά ταύτα δόθηκε η άδεια σε αυτούς, τους νεοχειροτόνητους κληρικούς, να τελέσουν τη θεία λειτουργία
σλαβιστί στους ναούς του Αγίου Πέτρου, της Αγίας Πετρωνίλλας και του Αγίου Ανδρέου.

Ο Πάπας καταδίκασε ακόμη τους πιστούς που αντιδρούσαν στην λειτουργική χρήση της σλαβικής γλώσσας και τους αποκάλεσε Πιλατιανούς και Τριγλωσσίτες. Μάλιστα
υποχρέωσε έναν Επίσκοπο, που υπήρξε οπαδός του Τριγλωσσισμού, να χειροτονήσει τρεις ιερείς και δύο αναγνώστες από τους Σλάβους μαθητές των δύο Αγίων αδελφών.

Και το επιστέγασμα της λειτουργικής πανδαισίας σλαβιστί συνδέθηκε με τον Απόστολο των εθνών Παύλο. Οι Σλάβοι μαθητές κληρικοί λειτουργούσαν την νύχτα πάνω στον τάφο
του μεγάλου διδασκάλου των εθνικών, του Παύλου. Και μάλιστα είχαν ως συλλειτουργούς τους τον Επίσκοπο Αρσένιο, δηλαδή έναν από τους επτά επισκόπους συμβούλους του
Πάπα, και τον Αναστάσιο τον Βιβλιοθηκάριο. Η πράξη αυτή δεν ήταν τυχαία. Είχε συμβολικό χαρακτήρα. Συνέδεε και παραλλήλιζε το έργο των Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου με
τους ιεραποστολικούς άθλους του Παύλου. Σημειωτέον ότι ο ναός του Αποστόλου Παύλου βρισκόταν έξω από τα τείχη της πόλεως. Και συνεπώς η μετάβαση και η τέλεση
Λειτουργίας σε αυτόν σλαβιστί και μάλιστα επάνω στον τάφο του Αποστόλου δεν αποτελούσε πράξη ρουτίνας, που απέβλεπε απλώς στην τέλεση ορισμένων λειτουργιών στη
σλαβική γλώσσα. Ήταν η πανηγυρική έγκριση της σλαβικής ως λειτουργικής γλώσσας από τον Απόστολο των εθνών και της ακροβυστίας.

Στο διάστημα της παραμονής τους στη Ρώμη, ο Κωνσταντίνος αρρωσταίνει βαριά. Προαισθάνεται το τέλος του και ζητά να πεθάνει ως μοναχός. Κείρεται μοναχός και ονομάζεται
Κύριλλος. Στις 4 Φεβρουαρίου του 869 μ.Χ. ο πύρινος ιεραπόστολος, που άναψε την φωτιά της πίστεως και του πολιτισμού στο σλαβικό κόσμο, κοιμήθηκε με ειρήνη. Ο Μεθόδιος
θέλει να μεταφέρει το σκήνωμά του στη Θεσσαλονίκη, αλλά ο Πάπας Ανδριανός δεν το επιτρέπει και τον θάβει στο ναό του Αγίου Κλήμεντος, όπου μέχρι και σήμερα δείχνεται ο
τάφος του.

Στη συνέχεια, ο Μεθόδιος χειροτονείται από τον Πάπα Αρχιεπίσκοπος Σιρμίου, για να εγκατασταθεί στην Παννονία. Η Ρώμη επιδέξια οικειοποιείται το ιεραποστολικό έργο της
Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως.

Η ζωή όμως του Μεθοδίου, ως Αρχιεπισκόπου, περιπλέκεται στους ανταγωνισμούς των Λατίνων και των Φράγκων Επισκόπων, στις δολοπλοκίες των ηγεμόνων και των
αρχόντων και γίνεται μαρτυρική. Τον φυλακίζουν δυόμιση χρόνια σε μοναστήρι του Μέλανος Δρυμού και μόλις το 873 μ.Χ. ο Πάπας Ιωάννης Η’ τον ελευθερώνει και τον
αποκαθιστά. Η λατρεία όμως στα σλαβονικά απαγορεύεται και μόνο το κήρυγμα επιτρέπεται. Το 885 μ.Χ., στη Μοραβία, ο Μεθόδιος παραδίδει το πνεύμα του μέσα σε ένα κλίμα
αντιδράσεων και ραδιουργιών. Είχε όμως προετοιμάσει διακόσιους νέους ιεραποστόλους. Αυτοί ξεχύθηκαν στην Ανατολική Ευρώπη, διέδωσαν και στερέωσαν την Ορθοδοξία στα
σλαβικά Έθνη. Ήταν τέτοια δε η δύναμη και το ρίζωμα του έργου τους, ώστε ούτε η λαίλαπα της Ουνίας κατόρθωσε να εξανεμίσει το θεολογικό και πολιτισμικό έργο των δύο
Ισαποστόλων αδελφών, του Κυρίλλου και του Μεθοδίου.

Κατά την εξόδιο ακολουθία του Αγίου Μεθοδίου αναρίθμητος λαός, αφού συγκεντρώθηκε, τον συνόδευσε με λαμπάδες και θρήνησε τον αγαθό διδάσκαλο και ποιμένα. Άνδρες
και γυναίκες, μικροί και μεγάλοι, πλούσιοι και φτωχοί, ελεύθεροι και δούλοι, χήρες και ορφανά, ξένοι και ντόπιοι, ασθενείς και υγιείς, όλοι τον συνόδευσαν, γιατί έδινε τα πάντα σε
όλους, για να τους κερδίσει.

Η ιεραποστολική πορεία τους, παρά τα τόσα θρησκευτικά και πολιτιστικά επιτεύγματά της για ολόκληρο το Βορρά, δεν μας είναι γνωστή από τους Βυζαντινούς. Αν και
εργάσθηκαν όσο λίγοι για την δόξα της Ορθοδοξίας, άργησαν οι Ελληνόφωνες Ορθόδοξες Εκκλησίες να τους περιλάβουν στον κατάλογο των εκλεκτών του Θεού Αγίων. Τη ζωή
και τη δράση τους τη μαθαίνουμε από σλαβικές και λατινικές πηγές και από δύο παλαιοσλαβονικές βιογραφίες.

Οι δύο Άγιοι ανεδείχθησαν άξιοι μιμητές του Αποστόλου Παύλου σε πολλούς τομείς του βίου και της δράσεώς τους. Καταρχάς εντάσσονται μέσα στο σχέδιο της Θείας
Οικονομίας. Και μετά την έλευση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού στη γη η Θεία Οικονομία εκφράζεται κατά τον καλύτερο τρόπο με τη φράση του Αποστόλου Παύλου «ος πάντας
ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν», την οποία επαναλαμβάνει ο βιογράφος του Αγίου Μεθοδίου, τον οποίο ο Θεός ανέστησε ως διδάσκαλο στους
καιρούς του χάριν του Σλαβικού γένους, για το οποίο ποτέ κανείς ποτέ δεν είχε ενδιαφερθεί.

Ο Άγιος Μεθόδιος μιμήθηκε τον Απόστολο Παύλο στην περιφρόνηση των κινδύνων, ιδίως στα ταξίδια και τις περιπλανήσεις του. Γι’ αυτό και ο βιογράφος του σημειώνει ότι σε όλα
τα ταξίδια του ο Μεθόδιος περιέπεσε σε πολλούς κινδύνους, που προκλήθηκαν από τον κακό εχθρό (το διάβολο). Κινδύνευσε στις ερήμους από τους ληστές, στη θάλασσα από
τρικυμίες, στα ποτάμια από θανάσιμους κινδύνους και έτσι εκπληρώθηκε σε αυτόν ο λόγος του Αποστόλου: «Κινδύνοις ληστών, κινδύνοις εν θαλάσση, κινδύνοις ποταμών,
κινδύνοις εν ψευδαδέλφοις, εν κόπω και μόχθω, εν αγρυπνίαις πολλάκις, εν λιμώ και δίψη» και σε όλα τα παθήματα, τα μνημονευόμενα από τον Απόστολο. Και οφείλουμε να
υπογραμμίσουμε ότι στο σχόλιο αυτό δεν υπάρχει κάτι το υπερβολικό, αν αναλογισθούμε τα ταξίδια του στην Κριμαία, τη Χαζαρία και τη χώρα των Φούλλων, τη ματάβασή του
στη Μοραβία, το ταξίδι στη Ρώμη μέσω Παννονίας και Βενετίας, την επιστροφή στην Παννονία και τη Μοραβία, τη σύλληψή του από τους Φράγκους, τη δίκη και καταδίκη του, τη
φυλάκισή του επί δυόμισι έτη, την απελευθέρωσή του, τις συκοφαντίες σε βάρος του, τη μετάβασή του στη Ρώμη και την Κωνσταντινούπολη.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον
Ἀποστόλων τὸν ζῆλον ἐπιδειξάμενοι, ἐπὶ τὰς χώρας τῶν Σλάβων Εὐαγγελίου τὸ φῶς, διηυγάσατε λαμπρῶς θείῳ κηρύγματι, Θεσσαλονίκης οἱ βλαστοί,
καὶ ἀστέρες φαεινοί, Μεθόδιε σὺν Κυρίλλῳ, αὐτάδελφοι θεηγόροι, Ἐκκλησιῶν ἡ σεμνοπρέπεια.

Κοντάκιον Ἦχος πλ. δ’. Τὴ ὑπερμάχω
Τῶν Ἀποστόλων εἰσδεξάμενοι τὴν ἔλλαμψιν, τῶν Σλάβων ὤφθητε φωστῆρες καὶ διδάσκαλοι, τὸν τῆς χάριτος κηρύξαντες πάσι λόγον. Ἀλλὰ ὢ Κύριλλε
παμμάκαρ καὶ Μεθόδιε πάσης βλάβης ἐκλυτρώσασθε καὶ θλίψεως τοὺς κραυγάζοντας, χαίροις ζεῦγος μακάριον.

Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ
Ἐξ εὐκλεοῦς ἀναβλαστήσαντες ῥίζης, καὶ ἐν ἁπάσῃ παιδευθέντες σοφίᾳ, Θεσσαλονίκης φοίνικες οἱ πάγκαρποι, ὁ θεόφρων Κύριλλος, καὶ Μεθόδιος ἅμα,
ὤφθησαν ¨ομότροποι, τῶν σοφῶν Ἀποστόλων, καὶ τὰς τῶν Σλάβων χώρας ἀληθῶς, θεογνωσίας φωτὶ κατεφώτισαν.

Μεγαλυνάριον
Χαίροις αὐταδέλφων ἡ ξυνωρίς, Κύριλλε τρισμάκαρ, καὶ Μεθόδιε ἱερέ, τῆς Θεσσαλονίκης, βλαστοὶ οἱ θεοφόροι, καὶ φωτισταὶ τῶν Σλάβων οἱ ἐνθεώτατοι.

Πηγή: xristianos.gr 

Κυριακή του Παραλύτου

http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/2014/05/blog-post_11.html


Αρχιμανδρίτης Νικάνωρ Καραγιάννης

Ὁ Χριστὸς ἀνεβαίνει στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ βρίσκεται σὲ ἕνα ἱερὸ καὶ θαυματουργὸ τόπο, τὴν κολυμβήθρα Βηθεσδά. Ἐκεῖ συναντᾶ γιὰ ἄλλη μία φορὰ τὴν ἀρρώστια καὶ τὴν ἀνθρώπινη ἀνάγκη γιὰ βοήθεια, παρηγοριὰ καὶ θεραπεία. Στὸ διάλογό Του μὲ τὸν παράλυτο μαθαίνουμε ὅτι ἡ ἀρρώστια του ἦταν ἀποτέλεσμα τῆς ἁμαρτίας. Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς γιὰ τριάντα ὀχτὼ ὁλόκληρα χρόνια ἦταν κατάκοιτος. Ὁ Χριστὸς «γνοὺς ὅτι πολὺν χρόνον ἤδη ἔχει, λέγει αὐτῷ· θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι;».



Ἡ καρτερία στὴν ἀσθένεια καὶ ἡ ἀνοχὴ τῶν ἄλλων


Ἡ θαυματουργικὴ θεραπεία τοῦ παραλυτικοῦ στὴ Βηθεσδὰ εἶναι μία ἀπὸ τὶς πολλὲς θεραπεῖες ποὺ περιγράφουν τὰ Εὐαγγέλια. Κάθε φορά, ὅμως, ποὺ τὴ διαβάζουμε καλούμαστε μεταξὺ ἄλλων νὰ ἐμβαθύνουμε στὸ πρόβλημα τῆς ἀνθρώπινης ἀρρώστιας, ὀδύνης καὶ μοναξιᾶς, ἀλλὰ καὶ τῆς ἀνάγκης γιὰ κατανόηση καὶ συμπαράσταση. «Ἄνθρωπον οὐκ ἔχω», δὲν ἔχω ἄνθρωπο νὰ μὲ καταλαβαίνει, νὰ μοῦ συμπαρασταθεῖ, νὰ μὲ βοηθήσει. Τὴν ἴδια κραυγὴ ἐπαναλαμβάνουν ἀναρίθμητοι ἄνθρωποι ἀνάμεσά μας. Κάποτε, μάλιστα, καὶ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι μὲ πικρὸ παράπονο γιὰ τὸ πρόβλημά μας. Τὸ παράπονο ἀπέναντι στὴν ἀδιαφορία τῶν ἄλλων κρύβει μέσα του θλίψη, πόνο, ἀδικία, πικρία, δυσαρέσκεια, ἴσως, ἀκόμη, καὶ θυμὸ γιὰ τὴ σκληρότητα τῶν ἄλλων γύρω μας. Ἀνορθώνει ἕνα τεῖχος ποὺ μᾶς ἀπομονώνει ἀπὸ τοὺς ἄλλους, ἀφοῦ δὲν μᾶς καταλαβαίνουν καὶ δὲν συμπάσχουν μαζί μας. Βέβαια, στὴν πραγματικότητα, κάθε φορὰ ποὺ παραπονιόμαστε ἐμεῖς ὀρθώνουμε ἕνα ἀδιαπέραστο τεῖχος ἀπὸ τὴν ἀδυναμία μας νὰ ἐπικοινωνήσουμε μὲ τοὺς ἄλλους καὶ νὰ τοὺς ἀποδεχθοῦμε ὅπως ἀκριβῶς εἶναι.



Στὴν περίπτωση τοῦ παραλυτικοῦ ὑπάρχει μία εἰδοποιὸς διαφορά. Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς φαίνεται ὅτι εἶχε μεγάλη ὑπομονὴ γιὰ τὴ μακροχρόνια ἀρρώστια ποὺ τὸν ταλαιπωροῦσε. Δοκιμάζει, ὅμως, ἀμέτρητες ἀπογοητεύσεις. Ἐνῶ «ἄγγελος κατὰ καιρὸν κατέβαινεν ἐν τῇ κολυμβήθρᾳ, καὶ ἔταρασσε τὸ ὕδωρ», καὶ κάθε φορὰ «ὁ πρῶτος ἐμβὰς μετὰ τὴν ταραχὴν τοῦ ὕδατος ὑγιὴς ἐγίνετο», αὐτὸς ἔμενε μὲ τὸ παράπονο ὅτι «ἄλλος πρὸ αὐτοῦ καταβαίνει» καὶ θεραπεύεται. Τὰ χρόνια περνᾶνε καὶ αὐτὸς ἐξακολουθεῖ νὰ προσδοκᾶ καὶ νὰ περιμένει. Νὰ ἀνανεώνει τὴν ἐλπίδα του γιὰ ἄλλη μία εὐκαιρία.

Ὅμως ὁ παραλυτικὸς ἦταν ἀνεκτικὸς καὶ μακρόθυμος καὶ μὲ τὴν ἀνάλγητη ἀπάθεια καὶ ἐγωιστικὴ ἀδιαφορία τῶν ἄλλων. Τριάντα ὀχτὼ χρόνια καθηλωμέvος στὸ κρεβάτι τοῦ πόνου εἶχε κατανοήσει καὶ εἶχε ἀποδεχθεῖ τοὺς ἀνθρώπους ὅπως ἀκριβῶς ἦταν, σκληρούς, ἀδιάφορους καὶ ἀνάλγητους. Εἶχε συμφιλιωθεῖ μὲ τὴ δοκιμασία τῆς ἀρρώστιας του. Ζοῦσε τὶς συνέπειες τῆς ἁμαρτίας, ποὺ κάνει τὸν ἄνθρωπο νὰ νιώθει μέσα στὴ μοναξιὰ του «ἀπερριμένος», ἄχρηστος, ξεχασμένος καὶ περιφρονημένος. Καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ πιὸ τρομακτικὸ αἴσθημα ποὺ μπορεῖ νὰ νιώσει κάποιος. Καὶ ὅμως, ὁ παραλυτικὸς δὲν φωνάζει. Δὲν διαμαρτύρεται ἐναντίον τῶν ἄλλων. Δὲν κρίνει καὶ δὲν καταδικάζει τοὺς γύρω του. Μέσα στὴν ἀδυναμία καὶ τὴ δυστυχία του δὲν στρέφεται κατὰ τοῦ Θεοῦ καὶ δὲν παραλογίζεται. Μὲ τὴν καρτερικὴ ἀντιμετώπιση τῆς ἀσθένειάς του καὶ τὴν ἐπιείκειά του πρὸς τοὺς ἄλλους ἄνοιξε τὴν καρδιά του νὰ δεχθεῖ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Περίμενε τὴν ἐπίσκεψη τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ.
Ἡ ὑπερνίκηση τῆς μοναξιᾶς

Οἱ συνθῆκες τῆς ζωῆς μας καὶ ἡ ὀργάνωση τῆς κοινωνίας μας ἐπιβεβαιώνουν τὴ φράση τοῦ λογοτέχνη: «ποτὲ ἄλλοτε οἱ στέγες τῶν σπιτιῶν δὲν ἦταν τόσο κοντὰ ὅσο σήμερα, ἀλλὰ καὶ ποτὲ ἄλλοτε οἱ καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων δὲν ἦταν τόσο μακριὰ ὅσο σήμερα». Αὐτὴ ἡ αἴσθηση τῆς τρομερῆς μοναξιᾶς τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου ἐπιτείνεται στὶς δύσκολες ὧρες τοῦ πόνου, τῆς ἀρρώστιας καὶ τῶν ποικίλων δυσχερειῶν τῆς ζωῆς. Τότε ὁ ἄνθρωπος πνίγεται μέσα στὴν ἀπομόνωσή του καὶ ἐπαναλαμβάνει τὸ λόγο τοῦ ἀρχαίου φιλοσόφου «ἄνθρωπον ζητῶ», ἀφοῦ, σὰν τὸν παραλυτικό, «ἄνθρωπον οὐκ ἔχω». Ὁ ὑμνογράφος τῆς Ἐκκλησίας ζωντανεύει τὸ διάλογο τοῦ παραλυτικοῦ μὲ τὸν Χριστό, ἀνανεώνει τὴν πίστη μας καὶ μᾶς γεμίζει παρηγοριὰ καὶ ἐλπίδα. Στὸ ἄκουσμα τῆς φράσης τοῦ παραλύτου «ἄνθρωπον οὐκ ἔχω», παρουσιάζει τὸν Χριστὸ νὰ τοῦ ἀπαντᾶ «διὰ σὲ ἄνθρωπος γέγονα, καὶ λέγεις ἄνθρωπον οὐκ ἔχω;».



Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, στὴν κάθε μοναξιά μας ἂς καλλιεργοῦμε τὸν ἑαυτό μας. Ἂς συναισθανόμαστε τότε περισσότερο τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ, ποὺ μᾶς κατανοεῖ πιὸ πολὺ ἀπὸ τὸν κάθε ἄνθρωπο, ποὺ μᾶς συμπαραστέκεται καὶ συμπάσχει μαζί μας. Ἂς στρέφουμε τὸ βλέμμα μας σὲ Ἐκεῖνον, γιὰ νὰ ὑπερνικοῦμε τὴ μοναξιὰ λέγοντάς του «ἐλθὲ ὁ Μόνος πρὸς μόνον, ὅτι μόνος εἰμὶ καθάπερ ὁρᾶς»- ἔλα ἐσὺ ποὺ εἶσαι Μοναδικὸς σὲ ἐμένα ποὺ εἶμαι μοναχικός, γιατί βλέπεις πὼς εἶμαι μόνος. Ἀμήν.

πηγή