Κυριακή 6 Απριλίου 2014

Aντιπαλεύοντας την ντροπή (του Χρήστου Γιανναρά)


http://kostasxan.blogspot.com/2014/04/a.html



Είμαστε πια εθισμένοι σε συμπτώματα κλοπής του κοινωνικού χρήματος, μας κατακλύζει η πλημμυρίδα και ποικιλότητα των περιπτώσεων, καταπλήσσει η ευρηματικότητα των τεχνασμάτων της λωποδυσίας. Kαι τα κρούσματα, σχεδόν όλα, εμφανίζονται όχι στους στερημένους και απεγνωσμένους, όχι στη φτωχολογιά. Aυτοί που ληστεύουν το κοινωνικό χρήμα σαν κοινοί λωποδύτες, είναι από την άρχουσα τάξη – άνθρωποι που τιμήθηκαν με δημόσια αξιώματα, λειτουργοί του κράτους, μεγιστάνες του ιδιωτικού πλούτου, πολιτικοί που ο λαός τους εμπιστεύθηκε να τον κυβερνούν.

Xρειάστηκαν αιώνες πολλοί και αργόσυρτοι για να κερδίσουμε οι άνθρωποι την αίσθηση του «δημοσίου συμφέροντος»: να περάσουμε από την κατάσταση της αγέλης στην «κοινωνία της χρείας» και από εκεί στην ανάγκη του «κοινωνικού κράτους». Kαθόλου τυχαία οι Eλληνες ονόμασαν το αντίθετο της βαρβαρότητας «πολιτισμό»: H έξοδος από τον πρωτογονισμό της αλογίας, των ενστικτωδών ενορμήσεων, της τυφλής βουλιμίας, είναι προϊόν της «πόλεως», προϋποθέτει «βίον πολιτικόν». Δηλαδή την αυθυπέρβαση του ατόμου, το κατόρθωμα της ελευθερίας από τον εγωκεντρισμό και ναρκισσισμό. Nα πραγματοποιείται η ύπαρξη ως «σχέση», να κοινωνείται η ανάγκη και η επιθυμία, να μοιράζεται το θέλημα, να είναι κοινή αναζήτηση οι σκοποθεσίες του βίου.

Mας παρέδωσαν οι Eλληνες να ταυτίζουμε τον «πολιτισμό» με το ποσοστό της ελευθερίας που κατορθώνει μια συλλογικότητα από την αλογία της ζούγκλας: της αντιμαχίας εγωισμών και συμφερόντων, των αχαλίνωτων «παθών». H ύπαρξη «πάσχει» τις αναγκαιότητες της φύσης, τις ορμέμφυτες απαιτήσεις της, τις υφίσταται ως «πάθη» που τη δυναστεύουν. Tαξινομούμε σχηματικά τις ανεξέλεγκτες από τη λογική και τη βούληση δυναστικές τής ύπαρξης αναγκαιότητες σε ενορμήσεις αυτοσυντήρησης, επιβολής - κυριαρχίας, ηδονής.

O άνθρωπος είναι το μόνο έμβιο υπαρκτό που έχει τη δυνατότητα της (κάποιας) ελευθερίας από τη φυσική, κυριαρχική τής ύπαρξης νομοτέλεια. Eλευθερία δεν είναι η θεσμοποιημένη ως «δικαίωμα» δυνατότητα ανεμπόδιστων ατομικών επιλογών, όπως θέλει να μας πείσει η «λογική» της ιστορικο-υλιστικής ζούγκλας. Eλευθερία είναι η «ειδοποιός διαφορά» του ανθρώπου από το κτήνος, η απεξάρτηση από τις αναγκαιότητες των ενστικτωδών ενορμήσεων, είναι το στοιχείο «το κυρίως ανθρώπινον» της ύπαρξής μας. Στο «κοινόν άθλημα» του πολιτικού βίου, του βίου της «πόλεως», εντόπιζαν οι Eλληνες την από κοινού πραγμάτωση της ελευθερίας. Eβλεπαν τη βαρβαρότητα να υπερβαίνεται και τον πολιτισμό να απαρτίζεται όταν κοινωνούνται οι ανάγκες της επιβίωσης: όταν λογοποιούνται, γίνονται λόγος, δηλαδή σχέση – όταν το φυσικό άτομο γίνεται λογικό, υπάρχει ως λόγος - σχέση, όχι μόνο ως φύση. Mοιράζεται με τους συνανθρώπους του (κοινωνεί «κατά μετοχήν») τα «κατ’ ανάγκην» χρειώδη που οι βουλιμικές του ενορμήσεις ιδιοτελώς απαιτούν. Tα μοιράζεται ελεύθερα, αυτοπροαίρετα, λειτουργώντας με τη λογική του, την κρίση του, τη θέλησή του.

Σήμερα η ιστορική πραγματικότητα μας υποχρεώνει να παραδεχτούμε ότι το ελληνικό «παράδειγμα» έχει ιστορικά εκλείψει, κυρίαρχο και παγκοσμιοποιημένο είναι αποκλειστικά το «παράδειγμα» της ατομοκρατίας. Xρησιμοποιούμε καταχρηστικά τη λέξη «πολιτισμός» για να προσδιορίσουμε έναν «τρόπο» βίου εξ ορισμού στους αντίποδες του ελληνικού, ασύμπτωτο και ασύμβατο με την ελληνική «πόλιν», τον «πολιτικόν βίον», το άθλημα ταύτισης του «κοινωνείν» με την «κατ’ αλήθειαν» ύπαρξη.

Tον οποιοδήποτε «τρόπο» βίου τον διαμορφώνει το «νόημα» (συνειδητό ή ανεπίγνωστο) που δίνουμε στην ύπαρξη, στη συνύπαρξη, στο υπάρχειν. Kαι «νόημα» λέμε την αναγνώριση αιτίας και σκοπού ή την παραδοχή αλογίας και τυχαιότητας του υπάρχειν. Tο εκάστοτε «νόημα» (ή το «μη νόημα») απομνημειώνεται πάντοτε στην Tέχνη και στους θεσμούς: Tο ελληνικό πολιτικό άθλημα είναι αδιανόητο χωρίς Παρθενώνα ή Aγια-Σοφιά (μεταφυσικό άξονα ή μέτρο της ευθύνης για τη διαχείριση της ελευθερίας), όπως και το ατομοκεντρικό «παράδειγμα» είναι αδιανόητο χωρίς «κοινωνικό συμβόλαιο» (σύνταγμα) και νομική κατασφάλιση των «ατομικών δικαιωμάτων».

H γένεση και συγκρότηση του ατομοκεντρικού «παραδείγματος» διευκολύνθηκε αποφασιστικά από την καταγωγική, στη μεταρωμαϊκή Δύση, θρησκευτική καταξίωση του ατομοκεντρισμού – τη θρησκειοποίηση του εκκλησιαστικού γεγονότος. O αυγουστίνειος «χριστιανισμός» κατανοούσε την «αγάπη» στο επίπεδο της συμπεριφοράς, όχι του «τρόπου» της ύπαρξης, κατανοούσε την ελευθερία σαν ατομικό κατόρθωμα να επιβάλλονται ο νους και η θέληση στην αλογία των ενστίκτων. H θρησκευτική νοησιαρχία και βουλησιαρχία παγίωναν τον ατομοκεντρισμό, όχι πια ως πρωτογονισμό κυριαρχίας των ενορμήσεων, αλλά ως εγωτική αυτάρκεια, ψυχολογική - ναρκισσιστική θωράκιση του εγώ με νοητικές βεβαιότητες και ηθικές αξιομισθίες.

Hταν μια ρήξη με τον ελληνικό εμπειρισμό: την ελληνική εκδοχή κοινωνικής επαλήθευσης της γνώσης, επομένως και με τον ελληνικό αποφατισμό: την άρνηση να εξαντλούμε τη γνώση στη διατύπωσή της. H ατομική νοητική ικανότητα θα είναι πια για τη Δύση η επαρκής συνθήκη για την πρόσβαση στην αλήθεια, την κατοχή της αλήθειας. Tαυτίζεται η αλήθεια με μόνη την κατανόηση, αποσυνδέεται από την εμπειρική πιστοποίηση (τη γνωστική σχέση και την κοινωνία της εμπειρίας της σχέσης), γίνεται η αλήθεια συνώνυμη με την ατομική «πεποίθηση». Aντίστοιχα θα παγιωθεί στη Δύση η εκδοχή της ελευθερίας ως ακώλυτης πραγμάτωσης των επιλογών του ατόμου, θα θωρακιστεί με σύμβαση ως «δικαίωμα».

Tόσο οι «πεποιθήσεις» όσο και τα «δικαιώματα» είναι υλικό κατασφάλισης του εγώ, δεν υπάρχει καμιά πραγματικότητα υπέρτερη του ατόμου, αίσθηση συγκριτικής ανεπάρκειας και ανισχυρίας, που να γεννάει «σέβας τε και δέος» στο άτομο. Στο «ατομοκεντρικό» παράδειγμα ο καθένας επιλέγει αν υπάρχει ή δεν υπάρχει «Θεός», αν έχει ή δεν έχει «νόημα» η ύπαρξη, ο κόσμος, η Iστορία, αν η Hθική είναι μια χρηστική σύμβαση ή αν σχετίζεται με την υπαρκτική γνησιότητα του ανθρώπου. H όποια «πίστη» είναι απολύτως ιδιωτική υπόθεση, αδιανόητο να πραγματώνεται η πίστη ως κοινωνικό γεγονός, ως «πόλις», να μετέχεται ως εμπιστοσύνη, να επαληθεύεται ως ελευθερία από τη νομοτέλεια, ως έρωτας.

Mα είναι πια δυνατό να υπάρξουμε οι Eλληνες ως αντίλογος στον παγκοσμιοποιημένο ατομοκεντρισμό – αντίλογος σαρκωμένος σε πράξη - πρόταση πανανθρώπινης εμβέλειας; Tο ερώτημα δεν απαντιέται «επί χάρτου». H απάντηση θα προκύψει μόνο αντιπαλεύοντας τη σημερινή έσχατη ντροπή: την Eλλάδα συνώνυμη με τους λωποδύτες, τους ανίκανους, τους φαύλους που μας έχουν μεταβάλει σε «μπαίγνιο των εθνών».

Πηγή "Καθημερινή"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Η άνοδος της «ακροδεξιάς», η «Αριστερά» και οι Χούντες. (Του Τάκη Φωτόπουλου)

http://www.hassapis-peter.blogspot.gr/2014/04/o.html


Όπως είχε προβλέψει η στήλη αυτή από πέρυσι, ένα τσουνάμι ενάντια στην ΕΕ φυσά σε όλη την Ευρώπη: από τoν Ευρωπαϊκό (οικονομικό) «Νότο» και κυρίως την Ελλάδα, όπου σήμερα γίνεται μια πραγματική σφαγή των λαϊκών στρωμάτων, μέχρι τον «Βορρά» όπου παρόμοια σενάρια επαναλαμβάνονται στην Βρετανία, Γαλλία κ.λπ.. Το τσουνάμι αυτό δεν είναι πια κατ’ αρχήν ορατό, χάρις στην...
Χουντοποίηση αυτού που περνά για «πολιτική» και «δημοκρατία» σήμερα. Δηλαδή, της ψευδό-«δημοκρατίας» όπου τα εναλλασσόμενα κόμματα στην εξουσία εφαρμόζουν ακριβώς τις ίδιες πολιτικές που επιβάλλει παντού η Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε), η οποία διαχειρίζεται την Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης: απελευθέρωση των αγορών και ό,τι αυτό συνεπάγεται σε μισθούς, συντάξεις, την δημόσια Υγεία, Εκπαίδευση κ.λπ..
Ετσι, οι σημερινές κοινοβουλευτικές Χούντες έχουν όλο το οπλοστάσιο της βίας για να καταπνίξουν άμεσα κάθε παραδοσιακή μορφή αντίστασης (συγκεντρώσεις, πορείες, συλλαλητήρια κ.λπ.), χωρίς να χρειάζεται να τις θάψουν τα ΜΜΕ τους και να κινδυνεύουν μετά να εξευτελιστούν από εναλλακτικά κανάλια, π.χ. τα Ρωσικά! Κατά συνέπεια, σήμερα, συγκρούσεις του «πεζοδρομίου», (όπως τις ονόμασε ο πολύς Πρόεδρος της Βουλής!) που μπορεί να οδηγήσουν ακόμα και σε αλλαγή καθεστώτος, γίνονται μόνο όταν τις εγκρίνει η Υ/Ε... Χαρακτηριστικά πρόσφατα παραδείγματα το Κίεβο, πριν ένα μήνα, και η Αθήνα πριν μερικές ημέρες.
Στο Κίεβο, πάνοπλοι «διαδηλωτές» είχαν κάθε δικαίωμα να σκοτώνουν στο ξύλο (ή και με σφαίρες) άοπλους αστυνομικούς που τους εμπόδιζαν να καταλάβουν οποιοδήποτε δημόσιο κτίριο ήθελαν, ώστε να επιτευχθεί ο στόχος της Υ/Ε για αλλαγή καθεστώτος. Εκεί, οι «ήρωες», (όπως τους αποκαλούν η Υπερεθνική και η ντόπια ελίτ), ήταν οι θρασύδειλοι νεοναζιστές και πράκτορες που ξέροντας ότι έχουν όλη την «διεθνή κοινότητα» μαζί τους (δηλ. την Υ/Ε με τα ΜΜΕ της, αλλά και την διεθνή εκφυλισμένη «Αριστερά» από πίσω τους), «άφοβα» επιδίδονταν στο «έργο» τους.
Αντίθετα, στην Αθήνα προχθές, που ήλθαν όλα τα όργανα της Υ/Ε για να γιορτάσουν ουσιαστικά την πραγματική νίκη τους στο να...Μεξικανοποιήσουν την Ελληνική κοινωνία, δεν διαμαρτυρήθηκε κανένας τους όταν έβλεπαν μπροστά τους την βάναυση παραβίαση κάθε έννοιας ελευθερίας συγκεντρώσεων, λόγου κ.λπ. από τους «ήρωες» τους ―που τώρα ήταν τα ΜΑΤ!
Έτσι, αναγκαστικά, το αντι-ΕΕ τσουνάμι γίνεται σήμερα ορατό βασικά με τις εκλογικές «αναμετρήσεις», όπου ο «κυρίαρχος» λαός καλείται να υπερψηφίσει αυτούς που, τα προηγούμενα χρόνια, έχουν υποδείξει, άμεσα ή έμμεσα, τα ΜΜΕ της Υ/Ε! Τελευταία, το τσουνάμι αυτό εκδηλώθηκε στη Βρετανία, όπου το κόμμα της Ανεξαρτησίας ανεβαίνει αλματωδώς και διεκδικεί την πρώτη ή την δεύτερη θέση στις Ευρωεκλογές, αλλά και στη Γαλλία, όπου η άθλια Ευρω-«Αριστερά» (δηλαδή η «Αριστερά» της Υπερεθνικής Ελίτ) υπέστη συντριπτική ήττα, σε συνέχεια μιας καθοδικής πορείας. Ανάλογες αλλαγές σημειώνονται και στις περισσότερες χώρες της Ευρωζώνης και της ΕΕ γενικότερα.
Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι οι (αποδεδειγμένα) απατεώνες της Υ/Ε χαρακτηρίζουν το αντί-ΕΕ τσουνάμι σαν άνοδο της νεοναζιστικής/φασιστικής ή ρατσιστικής «ακροδεξιάς». Τα εκατομμύρια δηλαδή των Ευρωπαίων, που μόνο αυτόν τον τρόπο έχουν σήμερα για να εκδηλώσουν την αγανάκτηση και την οργή τους για την ΕΕ που τους καταστρέφει τις ζωές τους, μετατράπηκαν ξαφνικά σε ξενόφοβους ρατσιστές, φασίστες και νεοναζιστές....
Όμως, μολονότι κάποια από τα κόμματα αυτά πράγματι ξεκίνησαν με παρόμοιες τάσεις, τα μαζικά στρώματα που τους υποστηρίζουν σήμερα ούτε φασίστες ούτε ρατσιστές είναι, όπως τους βρίζουν οι μεγαλύτεροι εγκληματίες της ανθρωπότητας και οι υποστηρικτές τους στα ΜΜΕ και την βολεμένη «Αριστερά». Ταξικά, ανήκουν στην εργατική τάξη και στα φτωχότερα λαϊκά στρώματα, σε αντίθεση με τα μικροαστικά και αστικά στρώματα που επανδρώνουν σήμερα την Ευρω-«Αριστερά του χαβιαριού» (όπως εύστοχα την αποκαλούν τα λαϊκά στρώματα). Και αυτό δεν είναι τυχαίο, γιατί τα πραγματικά θύματα της παγκοσμιοποίησης στον Βορρά είναι αυτά ακριβώς τα στρώματα, ενώ στον Νότο στην ίδια κατηγορία ανήκουν επίσης και πλατιά αστικά στρώματα που φτωχοποιούνται από τη παγκοσμιοποίηση. Δεν είναι άλλωστε συμπτωματικό ότι οι Υπερεθνικές Επιχειρήσεις που δημιούργησαν την ΝΔΤ ξεκίνησαν από τις χώρες της Υ/Ε (βασικά την «Ομάδα των 7»).
Εάν λοιπόν κάποια από τα στρώματα αυτά παρασύρονται από την δημαγωγία αντί-μεταναστευτικών, ή ακόμη και ρατσιστικών τάσεων μέσα στα κόμματα αυτά, αυτό οφείλεται, πάλι, στο γεγονός ότι η Ευρω-«Αριστερά» υιοθετεί μια ψευδο-διεθνικιστική στάση στο θέμα της μετανάστευσης. Μια στάση που δεν έχει καμιά σχέση με το άνοιγμα και την απελευθέρωση της αγοράς εργασίας, η οποία, βέβαια, δεν υιοθετήθηκε από τις ελίτ για λόγους αλληλεγγύης προς τους ξεριζωμένους λαούς στην περιφέρεια...
Είναι, λοιπόν, φανερό ότι τα λαϊκά στρώματα που μετακινούνται μαζικά προς τα αντί-ΕΕ κινήματα έχουν απλώς ξεπεράσει την μαζική πλύση εγκεφάλου από τα ΜΜΕ που ελέγχει η Υ/Ε και αυξανόμενα συνειδητοποιούν ότι για την καταστροφή τους δεν φταίνε οι πολιτικές λιτότητας, ούτε καν ο «κακός» νεοφιλελευθερισμός και οι εκφραστές του, αλλά η ίδια η παγκοσμιοποίηση, όπως εκφράζεται στην περιοχή μας με την ΕΕ ―γεγονός που επιμελώς αποκρύπτει η εκφυλισμένη Ευρω-«Αριστερά»! Με άλλα λόγια, τα ελλείμματα, τα συνακόλουθα Χρέη και οι πολιτικές λιτότητας είναι απλές συνέπειες του ανοίγματος και της απελευθέρωσης των αγορών που επέβαλαν οι Υπερεθνικές επιχειρήσεις, οι οποίες ελέγχουν την παγκόσμια οικονομία, για την μεγιστοποίηση των κερδών τους.
Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, ότι αρκεί να επιστρέψουμε στο αστικό κράτος-έθνος για να λυθούν όλα τα προβλήματά μας. Όμως, για να μπορέσουμε καν να συζητήσουμε τις θεμελιακές αλλαγές, οι οποίες απαιτούνται στο πολιτικό και οικονομικό επίπεδο για μια άλλη κοινωνία, αναγκαία προϋπόθεση είναι η οικονομική και εθνική κυριαρχία που σήμερα είναι υπό διωγμό στη ΝΔΤ, είτε με την φυσική είτε με την οικονομική βία. Και η λαϊκή αυτή κυριαρχία δεν ανακτάται ούτε από «ακροδεξιά», ούτε από «αριστερά» κόμματα, αλλά μόνο από ένα Λαϊκό Μέτωπο, «από κάτω», για την Κοινωνική και Εθνική Απελευθέρωση.
Πηγή: inclusivedemocracy

Πάμε σε Εκλογές; Καταστρέφουν μαζικά έγγραφα στα υπουργικά γραφεία!

http://stoxasmos-politikh.blogspot.gr/2014/04/blog-post_9024.html 

samaras-venizelos-meimarakis-stin-kideia-tou-glaykou-kliridi“Φωτιά” έχουν πάρει οι καταστροφείς εγγράφων στα υπουργικά γραφεία μετά τις ραγδαίες εξελίξεις που προκαλεί η αποκάλυψη ότι ο στενός συνεργάτης του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, Τάκης Μπαλτάκος βρισκόταν σε ανοικτή επικοινωνία με τη Χρυσή Αυγή και τον Ηλία Κασιδιάρη, αλλά και τα όσα αναφέρονται στο βίντεο που ήρθε στη δημοσιότητα αναφορικά με κυβερνητικές παρεμβάσεις στη δικαιοσύνη.

Ήδη, όπως αναφέρουν πληροφορίες, στα υπουργικά γραφεία ξεφορτώνονται όσο πιο πολλά έγγραφα γίνεται, γεγονός που προδίδει ότι το ενδεχόμενο των βουλευτικών εκλογών βρίσκεται πλέον πολύ κοντά.
Οι τριγμοί στο κυβερνητικό σχήμα, η ισχνή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, η απομόνωση του Ευάγγελου Βενιζέλου εντός ΠΑΣΟΚ (Ο Γιώργος Παπανδρέου έχει ήδη άρει την εμπιστοσύνη προς την κυβέρνηση), το σοβαρότατο πλήγμα που δέχεται ο Αντώνης Σαμαράς προσωπικά εξαιτίας της ακροδεξιάς ατζέντας που υιοθετεί, η βεβαίωση της ύπαρξης παρακρατικών μηχανισμών που ...
λειτουργούν στην παρούσα συγκυρία, ακόμη και το γεγονός ότι ξένοι οίκοι όπως ο Moody’ s εκτιμούν ότι θα υπάρξει περαιτέρω διάβρωση της κυβερνητικής πλειοψηφίας, δίνουν την εντύπωση ότι δύσκολα η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου θα κρατηθεί όρθια διαβαίνοντας τον Μάιο, όπου έτσι κι αλλιώς ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αναμένεται να συντριβούν.
Όλα δείχνουν ότι ο Αντώνης Σαμαράς με τον Ευάγγελο Βενιζέλο, στήνουν κάλπες αναζητώντας σωσίβιο από το ναυάγιο Μπαλτάκου.Ταυτόχρονα το υπουργείο Εσωτερικών έχει παραγγείλει τις κάλπες με τον Λ. Γρηγοράκο να δηλώνει ότι “Τίποτε δεν αποκλείεται, θα αποφασίσουν Σαμαράς – Βενιζέλος”.

ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ (Του Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ)

http://iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=15906:syriza-mpogio&catid=104:2010-07-14-16-10-32&Itemid=314



Oσα ακολούθησαν στις δεκαετίες που πέρασαν από τις εκλογές του 1981 δεν αναίρεσαν ποτέ την παλλαϊκή τότε απαίτηση: «Να φύγει η Δεξιά!».Όσα ενδεχομένως ακολουθήσουν σήμερα, δεν αναιρούν στο ελάχιστο ότι πρέπει να φύγει η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου. Και πρέπει να φύγει μια ώρα αρχύτερα. Τώρα! Να θυμόμαστε όμως: Τον Οκτώβρη του 1981 εκείνο που ακουγόταν (και από χιλιάδες αριστερούς) ήταν: «Τώρα ΠΑΣΟΚ και μετά βλέπουμε». Και είδαμε... Τηρουμένων λοιπόν, των ιστορικών και πολιτικών αναλογιών, ορισμένες παρατηρήσεις
Πρώτον: Σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ, «είναι άλλο πράγμα το μνημόνιο, και είναι άλλο πράγμα η δανειακή σύμβαση». Το μνημόνιο θα καταργηθεί από το πρώτο βράδυ των εκλογών εφόσον πάρει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης. Τη δεύτερη, τη δανειακή σύμβαση (σ.σ.: που είναι «άλλο πράγμα» από το μνημόνιο) θα τη «διαπραγματευτούμε» για να την αλλάξουμε, λέει ο ΣΥΡΙΖΑ. Η θέση αυτή του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται (για να το πούμε κομψά) σε απόσταση από την πραγματικότητα ως προς την ουσία της σχέσης που διέπει τα δύο κείμενα (μνημόνιο-δανειακή σύμβαση). Για παράδειγμα, στη σελίδα 59, παράγραφος 8 της δανειακής σύμβασης, απερίφραστα αναφέρεται: «Η διαθεσιμότητα αυτής της Σύμβασης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης εξαρτάται από τη συμμόρφωση της Ελλάδας με τα μέτρα που εκτίθενται στο Μνημόνιο...». Δηλαδή,το μνημόνιο και η δανειακή δεν είναι «δύο πράγματα». Είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Αυτό πιστοποιείται και από το γεγονός ότι η θέση «άλλο το μνημόνιο, άλλο η δανειακή σύμβαση» βρίσκεται σε απόσταση από προηγούμενες θέσεις ακόμα και του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ. Για παράδειγμα:
«Πράξη εθνικής ευθύνης είναι η απόρριψη της δανειακής σύμβασης. είναι η απόρριψη των νέων μέτρων που θα βυθίσουν τον λαό μας στη δυστυχία (...). Με έναν νέο συνασπισμό εξουσίας δεν θα αναγνωρίσουμε τις παράνομες και αντισυνταγματικές δανειακές συμβάσεις...». (Α. Τσίπρας, Γραφείο Τύπου ΣΥΡΙΖΑ, 11/2/2012) • «με τη συμφωνία τους για τη νέα αποικιοκρατική δανειακή σύμβαση, το δρακόντειο μνημόνιο που τη συνοδεύει (...) οδηγούν το λαό σε εξανδραποδισμό, ταπείνωση και αφανισμό». (Δ. Στρατούλης, ρ/σ «Στο κόκκινο», 9/2/2012)
«Αν περάσει αυτό το πακέτο (σ.σ.: μνημόνιο και δανειακή σύμβαση) θα δεθεί η χώρα και οι πολίτες της χειροπόδαρα για δεκαετίες, μηδενίζεται κάθε περιθώριο αναδιαπραγμάτευσης σαν κι αυτή που υποσχότανε παλιά ο κ. Σαμαράς» (Δ. Παπαδημούλης, ρ/σ «Στο κόκκινο», 9/2/2012).
Τρεις μήνες, λοιπόν, πριν από τις εκλογές του περασμένου Μάη, για τον ΣΥΡΙΖΑ η δανειακή σύμβαση δεν ήταν «άλλο πράγμα» από το μνημόνιο. Ήταν ένα και το αυτό «πακέτο», που μηδένιζε «κάθε περιθώριο αναδιαπραγμάτευσης». Τότε, ο ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε για «απόρριψη» της «υποτέλειας» που συνεπαγόταν η δανειακή σύμβαση. Σήμερα γίνεται λόγος για «διαπραγμάτευση». Ερώτημα: Την υποτέλεια τη διαπραγματεύεσαι;Ή την απορρίπτεις αδιαπραγμάτευτα;...
Δεύτερον: Με τη δανειακή σύμβαση, η Ελλάδα (άρθρο 13, παράγραφος 1, σ. 86) τίθεται υπό το «αγγλικό δίκαιο». Με τη δανειακή σύμβαση (άρθρο 13, παράγραφος 2, σ. 86), η Ελλάδα τίθεται υπό την «αποκλειστική αρμοδιότητα των δικαστηρίων του Μεγάλου Δουκάτου του Λουξεμβούργου». Με τη δανειακή σύμβαση (άρθρο 13, παράγραφος 4, σσ. 86-87), η Ελλάδα παραιτείται «αμετάκλητα και ανεπιφύλακτα από κάθε δικαίωμα ασυλίας» σε σχέση με τα περιουσιακά της στοιχεία!
Αλήθεια: Μια τέτοια σύμβαση, που περιλαμβάνει τέτοιες διατάξεις, ανήκει στην κατηγορία των συμβάσεων που τις «διαπραγματεύεσαι» ή που τις απορρίπτεις; Ασυζητητί! Κατά τη δική μας γνώμη, η πολιτική που διαχωρίζει τα μνημόνια από τις δανειακές συμβάσεις και υποστηρίζει την («αριστερή», «δεξιά», «κεντρώα» κτλ.) διαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης δεν αποτελεί πορεία εξόδου του λαού και της χώρας από την κόλαση. Αντίθετα, αυτή η εξαγγελία οδηγεί προοπτικά σε μια νέα («αριστερή», «δεξιά», κεντρώα» κτλ.) διαχείριση της δανειακής σύμβασης (και της κόλασης με ή χωρίς μνημόνια). Αλλά -κατά τη δική μας γνώμη- την «υποτέλεία», την «αποικιοκρατία», την «επιτροπεία», την «εξόντωση του λαού» (και την «κόλαση» γενικώς) δεν τα συζητάς και δεν τα διαπραγματεύεσαι με τους «αποικιοκράτες». Τα απορρίπτεις. Τα καταγγέλλεις. Τα ακυρώνεις. Τα «χειρίζεσαι» καταργώντας τα. Δεν τα «διαχειρίζεσαι» συζητώντας τα. Και προχωράς. Μόνο έτσι. Σε αντίθετη περίπτωση ισχύει τούτο: «... να διαχειριστούμε αυτή τη δανειακή σύμβαση, είναι οξύμωρο, είναι εγκληματικό, είναι καταστροφικό και σε κάθε περίπτωση είναι αναξιόπιστο». Τα λόγια αυτά, που καταγγέλλουν ως «αναξιόπιστο» όποιον μιλά για διαχείρηση της δανειακής σύμβασης, ανήκουν στον... κ. Τσίπρα peal Fm, 8/2/2012).
Τρίτον: Το Μάρτη του 2014 ο κ.Τσίπρας δήλωσε: «Τρόικα και μνημονιακές κυβερνήσεις κάθονται από τη μια πλευρά του τραπεζιού και η άλλη πλευρά είναι κενή. Όταν αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ, θα καθίσει με μεγάλη αυτοπεποίθηση στην άλλη πλευρά του τραπεζιού. Επιτέλους, θα σταματήσει η άλλη πλευρά να είναι άδεια».
Αλήθεια: Το θέμα για τον λαό μας είναι να καθίσει στο ίδιο τραπέζι με την τρόικα ένας καλός διαπραγματευτής ή να ξεκουμπιστεί η τρόικα -και η πολιτική της- από την Ελλάδα;
Τέταρτον: Ο ΣΥΡΙΖΑ σε όλα σχεδόν τα θέματα, από το δημόσιο χρέος μέχρι τις σχέσεις Εκκλησίας-Κράτους (δηλώσεις της κυρίας Δούρου στο Αγιορείτικο Βήμα), επαναλαμβάνει ότι δεν θα προβεί σε «μονομερείς ενέργειες». Δηλαδή εκείνο που προτείνει να προσδοκάμε ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι τα λαϊκά δίκαια θα τύχουν συνηγορίας από «κοτζαμπάσηδες, πασάδες και σεβάσμιους δεσποτάδες»; Εκτός αν δεν μιλάμε για τα λαϊκά δίκαια, αλλά για εκ νέου «διευθετήσεις» πάνω στην προκρούστεια κλίνη της διαιώνισης της «συνύπαρξης» και με τους «κοτζαμπάσηδες» και με τους «πασάδες» και με τους «σεβάσμιους δεσποτάδες».
Πέμπτον: Όποιος υποσχεθεί ότι το ΔΝΤ θα μετατραπεί σε φιλόπτωχο ταμείο ή το NATO σε περιστέρι της ειρήνης, μάλλον θα θεωρηθεί (ακόμα και από μη αριστερούς) εκτός τόπου και χρόνου. Να, όμως, που αντίστοιχοι ισχυρισμοί διατυπώνονται για την EE. Θυμίζουμε ότι η τρόικα κατά τα 2/3 της αποτελείται από την EE. Είναι η Ελλάδα της EE που κατάντησε με 1,5 εκατομμύριο ανέργους και με 600.000 υποσιτισμένα παιδιά. Αυτή είναι η EE. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται μια Ελλάδα που θα παραμένει στο πλαίσιο της («διαφορετικής») EE, προδιαγράφοντας, ουσιαστικά.• την παραμονή της Ελλάδας στη μόνη EE που υπάρχει και μπορεί να υπάρχει: Των μνημονίων, των δανειακών συμβάσεων, της διάλυσης της παραγωγικής βάσης της χώρας, των ιδιωτικοποιήσεων και των «απελευθερωμένων αγορών».
Έκτον: Στο σύστημα όπου ζούμε υπάρχουν τάξεις. Τάξεις καταπιεστών και τάξεις καταπιεζόμενων. Ο ΣΕΒ του κ. Δασκαλόπουλου ανήκει στην πρώτη τάξη. Ως Αριστερά δεν μπορείς να είσαι και με τους δύο, ακόμα κι αν οι πρώτοι -οι καταπιεστές- επιδοθούν στην άσκηση της (τάχα) «υγιούς επιχειρηματικότητας». Η Αριστερά που δεν δίνει πολιτική προοπτική, αλλά ευνουχίζει την πάλη των τάξεων μπορεί να λέει και να είναι όσο Αριστερά θέλει. Αλλά Αριστερά της ρήξης και της ανατροπής, δεν είναι. Των «κοινωνικών διαλόγων» και της «ταξικής συνεργασίας», μπορεί...

Πηγή: Unfollow
Πέμπτη 3 Απριλίου 2014

Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΑΡΜΕΝΙΩΝ – Ένα άρθρο που πρέπει να διαβαστεί από κάθε Έλληνα της Κύπρου…

http://olympia.gr/2014/04/06/%ce%b7-%ce%b3%ce%b5%ce%bd%ce%bf%ce%ba%cf%84%ce%bf%ce%bd%ce%b9%ce%b1-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%b1%cf%81%ce%bc%ce%b5%ce%bd%ce%b9%cf%89%ce%bd-%ce%ad%ce%bd%ce%b1-%ce%ac%cf%81%ce%b8%cf%81%ce%bf-%cf%80%ce%bf/

The 1915 Armenian genocide: Finding a fit testament to a timeless crime

Η Γενοκτονία των Αρμενίων
Ένα άρθρο του γνωστού αρθρογράφου Ρόπερτ Φίσκ στην βρετανική Ιντεπεντεντ 6 Απριλίου 2014 που θα πρέπει να διαβάσει  ΟΛΟΣ ο κόσμος αλλά πρώτοι απ όλους οι ΕΛΛΗΝΕΣ της Κύπρου, Ελλάδας και αποδημίας.  Ειδικά εκείνοι τα μυαλά των οποίων έχουν δηλητηριαστεί από τα λεγόμενα και σκόπιμα «επαναπροσεγγιστικά» σεμινάρια, και συστηματικές προσπάθειες για επιβολή της τουρκο-βρετανικής Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, που ξεκίνησαν από το Κάμπτεν Τάουν του Λονδίνου αμέσως μετά την τουρκική βάρβαρη εισβολή και κατοχή της μισής μας πατρίδας (Κύπρου).  Μέσω της

διαβόητης επιτροπής «Φίλοι της Κύπρου» που ίδρυσε τότε ο τελευταίος διχοτόμος αποικιακός κυβερνήτης της Κύπρου σερ Χιού Φούτ πλάι σε κάποιους ανεκδιήγητους φιλόαγγλους δικούς μας όπως τον περιβόητο εφοπλιστή Κώστα Καρρά, τον μ. ΄Ομηρο Χαπίπη (πρόεδρο της Κυπριακής Ομοσπονδίας Κυπρίων Βρετανίας μέχρι τον θάνατό του) και ορισμένους άλλους υποταγμένους που δεν μπορούσαν να «κακοφανίσουν» τους φίλους Βρετανούς.


Τον Φούτ διαδέχθηκε ο φλεγματικός και αυτός μ. λόρδος Μπέθελ (πράκτορες της ΜΙ6 σε σχέση με την Ρωσία και όχι μόνον) ο οποίος δεν ήθελε να δει μπροστά του Ελληνοκύπριο πρόσφυγα. Κατά την εμφάνιση του εκτρώματος Ανάν η διαχρονικά «γραμματέας» των τάχατες φίλων (που έχουν μείνει 3 και ο κούκος) περσονα νον γκράτα για την σημερινή ηγεσία της ομογένειας Βρετανίας, Μαίρη Σάουθκοτ, είχε ξεσπαθώσει υπέρ του σχεδίου με φιλοτουρκικές θέσεις και εμετικές δηλώσεις σε τουρκικά έντυπα…
Και όλοι αυτοί να ΞΕΧΝΟΥΝ ή να ΑΓΝΟΟΥΝ ΕΝΣΥΝΕΙΔΗΤΑ (και να προσπαθούν να προσηλυτίζουν δικούς μας στις φιλοτουρκικές αυτές θέσεις τους – στόχος της περιβόητης αυτής Μαίρης Σάουθκοτ είναι οι …φοιτητές μας! ) τις σφαγές, γενοκτονίες, ξεριζωμούς, βιασμούς, συλήσεις, εγκλωβισμούς, τους αγνοούμενους μας, την ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ τω ν 200,000 τόσων συμπατριωτών μας, στο πάγιο πρότυπο των Τούρκων (γενοκτονία Αρμενίων και Ελλήνων Πόντου και Μ. Ασίας) και μοναδικό στόχο να έχουν την εξασφάλιση των τουρκο-βρετανικών στόχων από το 1956…

Ο λόγος λοιπόν που θα πρέπει το άρθρο αυτό του Φίσκ να το διαβάσουν επι τω πλείστον ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ, είναι για να συνέλθουν, αν τα καταφέρουν, και δουν την ωμή πραγματικότητα (εκτός του ότι την χάραξε  βαθιά στον κατεχόμενο Πενταδάκτυλο ο μ. Ντενκτάς πριν φύγει, που βλέπουν κάθε μέρα αλλά δεν αγανακτούν) και θυμηθούν, πέραν του ποίοι φταίνε, τι ΕΚΑΝΑΝ σε δικούς μας ανθρώπους οι Τούρκοι βοηθούμενοι και από Τουρκοκύπριους το 1974. Γιατί ακόμα και εκεί η Ιστορία δεν λέχθηκε όπως πρέπει, αλλά, όπως συμφέρει σε κάποια κόμματα και τους συνοδοιπόρους τους – για να αποκαλυφθούν και ποίοι δικοί μας και πως συνέβαλαν και με την δική τους αλαζονική και όχι μόνον νοοτροπία και χειρισμό του Κυπριακού,  στην τραγωδία του 1974…
Επειδή και η οικογένεια του πατέρα μου ήσαν Έλληνες πρόσφυγες της Μικράς Ασίας το 1922 και άκουσα και έμαθα για πολλά τέτοια τουρκικά εγκλήματα από αυτόπτες μάρτυρες,  γιαγιές και θείες μου  που η μοίρα τους έταξε να ξαναγίνουν πρόσφυγες στην νέα τους πατρίδα την Κύπρο το 1963 και το 1974 ( η υπόλοιπη οικογένεια βρήκε καταφύγιο στην Ελλάδα), γι΄αυτό και ένα από τα 9 βιβλία μου,  το αφιέρωσα στην έρευνα (μέσω των βρετανικών επισήμων εγγράφων στο Κρατικό Αρχείο) στην Γενοκτονία των Ελλήνων Ποντίων και Μ. Ασίας. Γι΄αυτό άρθρα σαν του Ρόπερτ Φίσκ πρέπει να διαφυλάσσονται, να εκτιμούνται και να χρησιμοποιούνται ως εργαλεία βαθύτερης γνώσης για τις τραγωδίες για τις οποίες ευθύνονται οι κατακτητές Τούρκοι.

Τούρκοι ακαδημαϊκοί, γράφει ο Φίσκ, τώρα άρχισαν να αναγνωρίζουν την αλήθεια…

Τους Τούρκους πήρε βέβαια, έναν ολόκληρο αιώνα για να φτάσουν έστω και λίγοι, σ΄αυτό το σημείο. Ας ελπίζουμε ότι δεν θα χρειαστούν άλλα τόσα για την περίπτωση της Κύπρου και το άνοιγμα του λεγόμενου «Φακέλου της Κύπρου». ΄Ηδη πέρασαν τα 40 και ακόμα…

Δίχως να γνωρίζουμε το παρελθόν και ποίοι έφταιξαν, απελευθερωμένοι από προσωπολατρίες και ψευδαισθήσεις,  δεν μπορούμε να δούμε το μέλλον.

Φανούλα Αργυρού – Λονδίνο  6.4.2014
http://www.independent.co.uk/news/world/europe/the-1915-armenian-genocide-finding-a-fit-testament-to-a-timeless-crime-9241154.html

The 1915 Armenian genocide: Finding a fit testament to a timeless crime
1 / 1
Images of a genocide: Victims of the ‘Great Slaughter

As the last survivors die out, academics must consider how best to create a lasting memorial to the 1.5 million who were murdered

Robert Fisk
Sunday 06 April 2014
Email
  • The very last Armenian survivors of the 1915 genocide – in which a million and a half Christians were slaughtered by the Ottoman Turks – are dying, and Armenians are now facing the same fearful dilemma that Jews around the world will confront in scarcely three decades’ time: how to keep the memory of their holocausts alive when the last living witnesses of Ottoman and Nazi evil are dead?
At a recent conference in California, Armenians have been discussing how to maintain the integrity of their historical tragedy in hundreds of years to come – when even the grandchildren of the survivors and victims have gone. Like Jews in Israel, Europe and America, the Armenians have amassed tens of thousands of documents, photographs, digital recordings of survivors’ testimony and files from Ottoman archives showing the orders for the destruction of Turkey’s Ottoman Christians. But will that be enough, in 500 years’ time, say, to separate the unique wickedness of the Armenian genocide – and, by extension, the Nazi destruction of the Jews – from all the other mass crimes against humanity in history?
Israelis use the same Hebrew word, shoah (holocaust), for the liquidation of 1.5 million Armenians in 1915, as they do for Hitler’s killing of six million Jews in Europe. The two events, despite the numerical difference in the total dead, have much in common. The Armenians were told they would be “resettled” in other lands of the Ottoman empire, before being deliberately sent on death marches of rape, pillage and mass slaughter across the deserts during the First World War. Their homes and property were confiscated, hundreds of thousands of Armenian men were separated and slaughtered with knives and axes in ravines by “special units” of the Ottoman government – the equivalent of Hitler’s Einsatzkommandos in the occupied Soviet Union – while their women and children were robbed, violated, starved to death and butchered by the roadside.
Ottoman soldiers posing in front of Armenians they have hanged The Turks used railway wagons to transport Armenian men, women and children to their deaths, while in the northern Syrian desert – the scene of further killing in the present civil war – the Ottomans engineered the first primitive gas chambers by driving thousands of Armenians into rock caves and asphyxiating them by lighting bonfires at the entrances.
I have personally interviewed dozens of Armenian survivors – all now dead – who described the rape and murder in front of them of their sisters and mothers. One elderly Armenian lady told me of how Turkish gendarmes piled up babies and set them on fire; her mother tried to console her child by explaining that the cries were “the sound of the babies’ souls going up to heaven”. The Armenian conference in California watched graphic evidence of how the Turks “Islamised” Christian Armenian children in an orphanage north of Beirut; some of the small, starving inmates stayed alive only by grinding up and eating the bones of other children who had died.
The principal focus of the international conference at the Ararat-Eskijian Museum in California last month, in which I also participated, was to honour “those who helped rescue a generation of Armenians between 1915 and 1930″ and included graphic footage of the largest home for child survivors after the genocide: a converted Tsarist barracks at Alexandrapole in which 22,000 children who had lost their parents were cared for by foreign NGOs, including the American Near East Relief fund.
Thousands of children emerged from their unspeakable ordeal blinded by trachoma after drinking contaminated water. “The sand would get into their eyes and doctors would have to open their eyelids and scrape the sand from their pupils,” researcher Missak Keleshian said.
There are direct links between the Armenian and Jewish holocausts.
Several junior German officers training Ottoman forces in Turkey witnessed the death marches and – in some cases – the results of mass killings. Some of these Germans later turned up as senior Wehrmacht officers in the Jewish killing fields of Belarussia and Ukraine after the Nazi occupation of the Soviet Union in 1941. Hitler himself asked “who now remembers the Armenians?” – before urging his generals to unleash their soldiers’ brutality against the Jews of Poland.
But how to extend the “life” of these memories beyond the still just-living world of the survivors?
Because of the quarter-century gap between the two holocausts, the Armenians have far less movie footage and far fewer photographs and documents than, for example, the Yad Vashem Holocaust memorial outside Jerusalem.
Armenian and Jewish scholars have long collaborated and advised each other on the collection of witness testimonies and documentation of their suffering. Although the Israeli government, to its shame, still does not recognise the Armenian suffering as a genocide, Israel’s top genocide researcher thinks otherwise, recognising that the Ottoman Turks were deliberately attempting to destroy an entire race of their people.
Armenians have for some years debated whether to open their own “book of the righteous”, to honour those brave Turks who tried to save Armenian lives – at mortal danger to themselves and their families – in just the same way as the Israelis acknowledge those gentiles who risked their lives to save Jewish victims of Hitler during the Second World War. There are two advantages to this: the first, and most important, would be a truthful declaration that not all Turks supported the genocide, and that there were men – soldiers, gendarmes and, in at least one case, a Turkish provincial governor – who redeemed their country’s honour by refusing to participate in this monstrous war crime of 1915.
Secondly, the Turkish government still today, shamefully, refuses to acknowledge the Armenian genocide – the Armenians were “victims of the chaos of war” is their fearful excuse. But an Armenian “role of honour” would place Turkey’s holocaust “deniers” in a difficult position: could they refuse to honour those of their own people who behaved with courage and integrity in the face of such barbarity, especially when the Armenians wish to acknowledge them?
Turkish academics are now themselves acknowledging the truth. Inside Turkey, many men and women are discovering that they have Armenian grandmothers – the very same women and young girls who were taken, or kidnapped, by Muslim men and shipped to their homes during the genocide.
But how to perpetuate for ever the uniqueness of these holocausts of the 20th century? I recall how, at a Muslim conference in Chicago, a Turkish man approached a stand where an Armenian was selling books on Middle East history, one of them a book of mine, which includes a substantial chapter on the Armenian genocide. He didn’t believe that the Armenians lost so many men and women, he told the bookseller and added: “Well, if it’s true, the Armenians must have done something wrong!”
This is the archetypal argument of the anti-Semite who denies the Jewish Holocaust. Blame the victim, not just as the cause of his own suffering, but as the perpetrator. Yet the vital element that was missing in this atrocious argument was not the identity of the victims, but the comprehension that the victims were human beings like you and me.
Surely that was why my own mother insisted that the first book I should read on my own – at the age of eight, I think – was the diary of Anne Frank, the German Jewish girl who was betrayed to the Nazis, along with her family, in her hiding-place in Amsterdam, and sent to Belsen where she died of typhus. Anne’s story was profoundly moving for millions around the world, not because she was Jewish but because she reminded every reader, Jewish or otherwise, of their own sisters and cousins and daughters. Indeed, Anne reminded them of themselves.
I am not suggesting that the Armenian and Jewish identities of the victims of two great holocausts of the last century – with their total dead of 7,500,000, perhaps more –should be diminished. The Jews were murdered because they were Jews and thus doomed under Hitler’s racist regime. The Armenian Christians were killed by the Turks because they were Armenians. Had they been Muslim Ottoman citizens – which a few were forced to become – they would have survived. But the common bond that we today share with the dead is our common humanity. The final horror of these genocides does not lie in the racial origins of the victims – that, in a sense, is to play Hitler’s game and that of the Young Turk pashas who massacred the Armenians.
The absolute and total historical memory of these appalling historical facts can, I suspect, only be perpetuated for hundreds of years by more closely associating the victims with ourselves. I have argued with Jewish readers over this. Some have insisted that by identifying the Jewish victims of the Holocaust as identical to Europe’s present-day non-Jewish peoples, the world would be denying the very Jewish identity of the six million dead. The Armenians, for various cultural, historical – and perhaps religious – reasons, have not taken this view. They are more inclined to accept that their victimhood should be shared.
After years interviewing Armenian survivors – and Jewish Holocaust survivors – I am not certain how the continuum of memory can be protected into coming centuries. The suffering of the Armenians and Jews is surely something beyond tears, a tragedy that should remain engraved in history forever – despite our disposition to lose interest in the crimes of ancient history. Who now mourns for the Huguenots or the dead of the Hundred Years War or the mass victims of Ghengis Khan? The Armenians and Jews of the 20th century, however, were the first victims of industrial genocide, a crime fuelled by nationalism.
If there is a message that will last for hundreds of years, perhaps it has to be focused on the absolute conviction that these people were our people. Their fathers and mothers and brothers and sisters were our fathers and mothers and brothers and sisters.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ «ΕΚΤΕΛΕΣΗ» ΤΟΥ ΣΑΜΑΡΑ (Του Γ.ΔΕΛΑΣΤΙΚ)

http://iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=15934:-lr-&catid=71:dr-kinitopoiisis&Itemid=278



Ταφόπλακα στις ύστατες ελπίδες πολιτικής επιβίωσης της κυβέρνησης ΣαμαράΒενιζέλου αποτέλεσε η δημοσιοποίηση τμήματος της συνομιλίας που είχαν ο καρατομημένος πλέον γενικός γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου Τάκης Μπαλτάκος, αφοσιωμένος φίλος του πρωθυπουργού επί τριάντα χρόνια, με το βουλευτή της Χρυσής Αυγής και φιλοδοξούντα να αναδειχθεί σε αρχηγό της Ηλία Κασιδιάρη. Η αποκάλυψη της ύπαρξης καναλιών επικοινωνίας της ΝΔ με τη Χρυσή Αυγή σε τόσο υψηλό επίπεδο εξευτέλισε κυριολεκτικά τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά στα μάτια των δεξιών ευρωπαίων εταίρων του, αφού προβαλλόταν ως δήθεν αδιάλλακτος εχθρός των νεοναζιστών και των ακροδεξιών.
Η προβολή του διαβόητου πλέον βίντεο στο διαδίκτυο προσέδωσε επίσης νέο κύρος στον ισχυρισμό του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου της ΔΗΜΑΡ Νίκου Τσούκαλη ότι προ έτους ο Μπαλτάκος τον είχε απειλήσει πως η ΝΔ θα σχημάτιζε κυβέρνηση με τη Χρυσή Αυγή, αν παρίστατο ανάγκη μετά την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου. Ο Ν. Τσούκαλης το είχε πει αυτό στην τηλεόραση του Σκάι πριν από ένα περίπου χρόνο. Αυτό όμως που φάνταζε τότε μια προσπάθεια συγκάλυψης της συμμετοχής της ΔΗΜΑΡ στην κατάπτυστη κυβέρνηση Σαμαρά και δικαιολόγηση της αποχώρησης της δήθεν για λόγους δημοκρατικής ευαισθησίας έγινε τώρα φονικό πολιτικό όπλο κατά της ΝΔ. Ο γενικός γραμματέας μιας κυβέρνησης είναι… «υπερυπουργός» στην πράξη – και ο Μπαλτάκος ακόμη ισχυρότερος! Η κυβερνητική προπαγάνδα προσπαθεί να αμυνθεί με όλα τα φερέφωνά της να προβάλλουν τον ισχυρισμό ότι ο Μπαλτάκος δρούσε δήθεν με δική του πρωτοβουλία , χωρίς να ενημερώνει τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά για τις επαφές, τις συνομιλίες και τις ενέργειές του. Προβάλλουν το παραμύθι δήθεν ότι, ενώ ο Σαμαράς είναι… «ανελέητος εχθρός της ακροδεξιάς» έκανε μια «άτυχη επιλογή» γιατί ο Μπαλτάκος του βγήκε ακροδεξιός και αντί να υλοποιεί τη γραμμή Σαμαρά για διεύρυνση προς το Κέντρο αυτός μάζευε τους νεοναζί και τους νεοφασίστες!

Πρέπει να είναι κανείς απολύτως ηλίθιος πολιτικά και άσχετος για να πιστέψει αυτούς τους βλακώδεις ισχυρισμούς. Ο γενικός γραμματέας οποιασδήποτε κυβέρνηση εκτελεί εντολές αποκλειστικά και μόνο του πρωθυπουργού και κινείται αποκλειστικά και μόνο στη βάση πρωθυπουργικών διαταγών. Ούτε να… βήξει δεν τολμάει, αν δεν τον διατάξει ο πρωθυπουργός! Επειδή ως αριστεροί είμαστε αδαείς περί των λεπτομερειών της άσκησης εξουσίας, για να καταλάβουμε τις αρμοδιότητες ενός γενικού γραμματέα υπουργικού συμβουλίου αρκεί να επισημάνουμε αποσπάσματα δύο εδαφίων που ενίσχυσαν τις υπερεξουσίες του Τ. Μπαλτάκου και προστέθηκαν με πράξη νομοθετικού περιεχομένου στο προεδρικό διάταγμα 63/2005, στην παράγραφο 5 του άρθρου 74. «Οι υπηρεσίες της Βουλής δεν δικαιούνται να παραλάβουν νομοσχέδιο, αν αυτό δεν φέρει την υπογραφή του γενικού γραμματέα της κυβέρνησης» ορίζει ρητά και κατηγορηματικά ένα από αυτά. Ο ΓΓ του υπουργικού συμβουλίου «αποδέχεται και προσυπογράφει υπουργικές τροπολογίες, νομοτεχνικές βελτιώσεις, προσθήκες, διορθώσεις ή οποιανδήποτε άλλη παρέμβαση στα κατατεθειμένα νομοσχέδια, αλλιώς οι ως άνω παρεμβάσεις δεν παραλαμβάνονται από τις υπηρεσίες της Βουλής, θεωρούνται μη γενόμενες και δεν εισάγονται προς ψήφιση στην ολομέλεια» υπογραμμίζει άλλο εδάφιο.
Χωρίς υπογραφή του Μπαλτάκου δηλαδή ούτε καν παραλαμβάνουν οι υπηρεσίες της Βουλής νομοσχέδιο κι ας το υπέγραφαν δέκα υπουργοί μαζί. Και μας θεωρούν τόσο κρετίνους ώστε να πιστέψουμε ότι ένα άτομο που λόγω θέσης έχει τέτοιες υπερεξουσίες κάνει ό,τι του γουστάρει και ούτε καν ενημερώνει τον πρωθυπουργό! Οι ανόητοι αυτοί ισχυρισμοί προδίδουν τον πολιτικό πανικό που έχει καταλάβει τον Σαμαρά, ο οποίος βρίσκεται στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, καθώς διαισθάνεται ότι έρχεται το τέλος της εξουσίας του. Δεν γνωρίζουμε ποιος αποφάσισε την πολιτική «εκτέλεση» του Αντώνη Σαμαρά, ούτε αν οι Αμερικανοί είναι αναμειγμένοι ή ενήμεροι της απόφασης αυτής. Το βέβαιο είναι πως οι μεγάλοι κερδισμένοι είναι φυσικά ο Αλέξης Τσίπρας και ο Γιώργος Παπανδρέου, ενώ σε μικρότερο ποσοστό κερδισμένοι είναι τόσο η ΔΗΜΑΡ όσο και το ΠΑΣΟΚ συνολικά. Ο Αλέξης Τσίπρας έρχεται πιο κοντά στην εξουσία και την πρωθυπουργοποίηση του, αφού αποδυναμώνεται κι άλλο η ήδη «κλινικά νεκρή» κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου. Ο Γιώργος Παπανδρέου, ο οποίος δεν έχει καθόλου αντιληφθεί πόσο λαομίσητος έχει γίνει στον ελληνικό λαό από τη στιγμή που υπήγαγε τη χώρα στο επαίσχυντο μνημονιακό καθεστώς, νομίζει ότι μπορεί να επανέλθει στην πολιτική σκηνή κάνοντας δύο προτάσεις: πρώτον, την αποχώρηση του ΠΑΣΟΚ από την κυβέρνηση Σαμαρά (δηλαδή την ανατροπή της και την προκήρυξη βουλευτικών εκλογών, όπου το ΠΑΣΟΚ θα συντριβεί!) και, δεύτερον, την «επιτακτική ανάγκη ενότητας των δημοκρατικών και προοδευτικών δυνάμεων», πράγμα που μπορεί να ερμηνευθεί ως υπόνοια συγκυβέρνησης με τον ΣΥΡΙΖΑ!
Όσο για τη ΔΗΜΑΡ, αυτή ξαναμπαίνει στο παιχνίδι και ελπίζει βάσιμα ότι θα λειτουργήσει ως καταφύγιο βουλευτών του ΠΑΣΟΚ αμέσως μόλις ανακοινωθούν τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών. Το ΠΑΣΟΚ, τέλος, προτιμάει να συζητάει όλη η Ελλάδα για τη ΝΔ και η Χρυσή Αυγή παρά για τη θανάσιμη πλέον έχθρα και σύγκρουση Βενιζέλου-Γιωργάκη. Κάτι είναι και αυτό.
*Δημοσιεύθηκε στο «Πριν» της Κυριακή 06 Απριλίου 2014

ΡΟΥΠΕΛ, 6 Απριλίου 1941: Οι νέες Θερμοπύλες απεναντι στα βάρβαρα ναζιστικά κτήνη. ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΛΕΞΗ ΑΠΟ ΤΑ ΓΕΡΜΑΝΟΔΟΥΛΑ ΜΜ”Ε”!

http://olympia.gr/2014/04/06/%cf%81%ce%bf%cf%85%cf%80%ce%b5%ce%bb-%ce%bf%ce%b9-%ce%bd%ce%ad%ce%b5%cf%82-%ce%b8%ce%b5%cf%81%ce%bc%ce%bf%cf%80%cf%8d%ce%bb%ce%b5%cf%82-%ce%b1%cf%80%ce%b5%ce%bd%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b9-%cf%83%cf%84/

20140406-084305.jpg
ΟΤΑΝ ΟΙ ΟΡΔΕΣ ΤΩΝ ΒΑΡΒΑΡΩΝ ΣΥΝΘΛΙΒΟΝΤΑΝ ΣΤΙΣ “ΑΣΠΙΔΕΣ” ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΣΠΑΡΤΙΑΤΩΝ
ΜΕ ΖΗΤΩΚΡΑΥΓΕΣ ΥΠΟΔΕΧΟΝΤΟ ΟΙ ΗΡΩΙΚΟΙ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΣ ΤΟΥΣ ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΟΥΣ ΤΩΝ ΔΕΙΛΩΝ ΥΠΑΝΘΡΩΠΩΝ!
ΑΧΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΗΡΩΙΣΜΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΟΥΝΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΟΥΣ!
ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ!
Θελουν τους Ελληνες υπόδουλους των Σημιτηδων και των…
γερμανοπληκτων εθνοκαπηλων…

Πολύ γνωστή από τους δύο παγκοσμίους πολέμους είναι η οχυρή στενωπός του Ρούπελ, που σχηματίζεται μεταξύ του όρους Αγκίστρου και των ανατολικών προσβάσεων της Κερκίνης (Μπέλες), (μέσα από τη στενωπό αυτή ρέει ο ποταμός Στρυμώνας και κοντά στη βόρεια έξοδο της βρίσκεται η ελληνοβουλγαρική μεθόριος). Λόγω της στρατηγικής της σημασίας μετά τον Β’ Βαλκανικό Πόλεμο κατασκευάσθηκε στη θέση αυτή ανασχετικό σύστημα οχυρών, από το οποία ισχυρότερο ήταν αυτό του Ρούπελ, που βρίσκεται προς τη βόρεια έξοδο της στενωπού.
Β’ Παγκόσμιος πόλεμος
6 Απριλίου 1941
H γερμανική επίθεση εκδηλώθηκε στις 05.15 της 6ης Απριλίου. Για τον κανονισμό των βολών πυροβολικού είχε μεταφερθεί στα βόρεια του Στρυμόνα ένα δέσμιο στη γη αερόστατο, η παρουσία του ήταν προκλητική καθώς η ελληνικές δυνάμεις στερούσαν από αεροπορική κάλυψη. Ελάχιστα

Πριν εξαφανιστούν οι μέλισσες. ΑΝΕΛΑΒΕ ΔΡΑΣΗ! (Διαδικτυακή καμπάνια)



Αγαπητοί φίλοι και φίλες,



Δισεκατομμύρια μέλισσες πεθαίνουν. Είναι ένα περιβαλλοντικό ολοκαύτωμα που μας απειλεί όλους. Οι περισσότεροι επιστήμονες συμφωνούν πως ορισμένα φυτοφάρμακα είναι υπεύθυνα, αλλά οι εταιρίες χημικών χρηματοδοτούν ψευτο-έρευνες για να δώσουν λόγους στους πολιτικούς να αδρανήσουν. Αν αρκετοί από εμάς δεσμευτούμε να στηρίξουμε, μπορούμε να δημοσιεύσουμε την πρώτη, ανεξάρτητη και χρηματοδοτούμενη απ΄τους πολίτες έρευνα η οποία θα τα βάλει με τις μεγάλες εταιρίες χημικών.


Κάνε κλικ για να δεσμευτείς ό,τι ποσό μπορείς:

€2    €3    €6    €12    €24
Δεσμεύσου ένα άλλο ποσό.
Αυτή τη στιγμή, δισεκατομμύρια μέλισσες πεθαίνουν. Ήδη στην Ευρώπη δεν θα υπάρχουν αρκετές μέλισσες για να γονιμοποιήσουν τις καλλιέργειες και στην Καλιφόρνια -- την πρώτη σε παραγωγή τροφίμων πολιτεία των ΗΠΑ -- πολλοί μελισσοκόμοι χάνουν το 40% των μελισσών τους κάθε χρόνο.

Είμαστε αντιμέτωποι με ένα περιβαλλοντικό ολοκαύτωμα το οποίο μας απειλεί όλους γιατί χωρίς τη γονιμοποίηση των φυτών απ΄τις μέλισσες, τα περισσότερα απ’αυτά θα εξαφανιστούν και μαζί τους και το ένα τρίτο των τροφών μας.

Οι επιστήμονες κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για τα τοξικά φυτοφάρμακα που σκοτώνουν τις μέλισσες και καταγγέλλουν την κατάχρησή τους απ’τον άνθρωπο. Αλλά όπως και με τις πετρελαϊκές εταιρίες που σαμποτάρουν την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, έτσι και οι μεγάλες εταιρίες χημικών που πουλούν τα φυτοφάρμακα έχουν ανοίξει πόλεμο. Χρηματοδοτούν ψευτο-επιστημονικές έρευνες για να διαστρεβλώσουν την πραγματικότητα και για να δώσουν στους πολιτικούς την ευκαιρία να αδρανήσουν.

Οι επιστημονικές έρευνες κοστίζουν ακριβά. Το μοναδικό μοντέλο διαδικτυακής οργάνωσης του κινήματος του Avaaz είναι ίσως η μόνη μας ευκαιρία. Μας επιτρέπει να συγκεντρώσουμε το ποσό που χρειάζεται για τη χρηματοδότηση της πρώτης, παγκόσμιας, εντελώς ανεξάρτητης έρευνας για την εξαφάνιση των μέλισσών μας που θα θέσει υπό αμφισβήτηση τις κομπογιαννίτικες έρευνες των μεγάλων βιομηχανιών χημικών. Πρέπει επειγόντως να σταματήσει η εξόντωση των μελισσών και αν εμείς οι πολίτες, ενωμένοι δεν τη σταματήσουμε τότε ίσως κανένας να μην το κάνει. Ας δημιουργήσουμε ένα τεράστιο ταμείο για τη διάσωση των μελισσών μας.

Κάνε κλικ για να δεσμευτείς να στηρίξεις με ό,τι ποσό μπορείς. Θα χρεωθείς μόνο εάν καταφέρουμε να συγκεντρώσουμε το ποσό που χρειάζεται για τη χρηματοδότηση μιας επιστημονικής έρευνας που θα έρθει αντιμέτωπη με τις μεγάλες, χημικές βιομηχανίες:

ΝΑΙ, ΔΕΣΜΕΥΟΜΑΙ €2

ΝΑΙ, ΔΕΣΜΕΥΟΜΑΙ €3

ΝΑΙ, ΔΕΣΜΕΥΟΜΑΙ €6

ΝΑΙ, ΔΕΣΜΕΥΟΜΑΙ €12

ΝΑΙ, ΔΕΣΜΕΥΟΜΑΙ €24

Για να δεσμευτείς κάποιο άλλο ποσό, κάνε κλικ εδώ.

Δεν έχουμε πολύ χρόνο. Μια πρόσφατη έκθεση αποκάλυψε την τρομακτική αλήθεια: σε πάνω απ’τις μισές Ευρωπαϊκές χώρες δεν υπάρχουν αρκετές μέλισσες για να επικονιάσουν τις καλλιέργειες. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, ο πληθυσμός των κοινών μελισσών έχει πέσει στο ένα τέταρτο από αυτό που χρειάζεται για τη γονιμοποίηση των φυτών και ενώ άλλα ήδη μελισσών ίσως επιβιώσουν και καταφέρουν προς το παρόν να καλύψουν το κενό, είναι πολύ πιθανόν να εξαφανιστούν και αυτά αν συνεχίσουμε να κάνουμε κατάχρηση των φυτοφαρμάκων. Μπορεί όλα αυτά να γίνονται για το τίποτα: τα τελευταία 70 χρόνια που ο άνθρωπος ξεκίνησε να χρησιμοποιεί φυτοφάρμακα, συνειδητοποιήσαμε πως ορισμένα απ’αυτά κάνουν περισσότερο κακό παρά καλό στην καλλιέργεια των τροφίμων μας επειδή σκοτώνουν τους φυσικούς εχθρούς των παρασίτων. Το χειρότερο όμως είναι πως με τα χρόνια τα παράσιτα αποκτούν ανοσία στα φυτοφάρμακα κι έτσι οι αγρότες αναγκάζονται να χρησιμοποιούν ολοένα και περισσότερα θανατηφόρα χημικά τα οποία συχνά δηλητηριάζουν ακόμη και τους ίδιους τους αγρότες.

Οι πάντες - από κυβερνητικές υπηρεσίες μέχρι επιστήμονες - συμφωνούν ότι μια συγκεκριμένη ομάδα ευρέως διαδεδομένων φυτοφάρμακων, τα ονομαζόμενα νεονικοτινοειδή, σκοτώνουν τις μέλισσες. Όμως, κολοσσοί χημικών όπως η Bayer και οι υποστηρικτές τους συνεχίζουν να πιέζουν ενάντια σε οποιαδήποτε νομοθεσία βλάπτει τις πωλήσεις τους και χρηματοδοτούν έρευνες που ισχυρίζονται ότι τα φυτοφάρμακα δεν ευθύνονται για τη δραματική μείωση του πληθυσμού των μελισσών. Και ως τώρα τα καταφέρνουν -- στις ΗΠΑ, το νέο πεδίο μάχης για την απαγόρευση των θανατηφόρων φυτοφαρμάκων, η κυβέρνηση ισχυρίζεται πως δεν υπάρχουν αρκετά στοιχεία για να δικαιολογηθεί η απαγόρευσή τους. Αν χάσουμε την μάχη στις ΗΠΑ, η Ευρώπη μπορεί να ακολουθήσει και να άρει τις προσωρινές απαγορεύσεις που έχει επιβάλει σ’αυτά τα επικίνδυνα χημικά.

Ήρθε η ώρα να δώσουμε ένα οριστικό τέλος στη συζήτηση. Όταν αρκετοί από εμάς δεσμευτούμε να στηρίξουμε, το Avaaz θα χρηματοδοτήσει κορυφαίους επιστήμονες για να διεξάγουν έρευνα που θα ρίξει άπλετο φως στην εξαφάνιση των μελισσών. Στη συνέχεια, θα συνεργαστούμε με μελισσοκόμους και τοπικούς οργανισμούς σε μία τεράστια, παγκόσμια εκστρατεία για τη διάσωση των μελισσών χρησιμοποιώντας τακτικές όπως:

  • Θα περιοδεύσουμε τα μεγαλύτερα, διεθνή ΜΜΕ μαζί την Bernie, την γιγαντιαία μέλισσα του Avaaz, για να τους κάνουμε να παίξουν στις ειδήσεις τα αποτελέσματα της έρευνας μας.
  • Θα χρηματοδοτήσουμε δημοσκοπήσεις σε αγροτικές χώρες-κλειδιά ώστε να καταρρίψουμε το μύθο ότι οι αγροτικές κοινότητες δεν μπορούν να επιβιώσουν χωρίς θανατηφόρα για τις μέλισσες φυτοφάρμακα.
  • Θα πιέσουμε αλυσίδες καταστημάτων ώστε να σταματήσουν να πουλούν τα θανατηφόρα φυτοφάρμακα. Αυτό ήδη συμβαίνει στην Ευρώπη, αλλά εμείς θα πιέσουμε supermarkets και καταστήματα κηπουρικής σε όλο τον κόσμο για να ακολουθήσουν το παράδειγμα.
  • Θα αγωνιστούμε σκληρά για να ψηφιστεί απ΄το Κογκρέσο των ΗΠΑ το πολύ σημαντικό νομοσχέδιο κατά των φυτοφαρμάκων το οποίο αυτή τη στιγμή έχει μείνει στο συρτάρι.
  • Θα ξεσκεπάσουμε όλους εκείνους που προωθούν αυτά τα φυτοφάρμακα με σοκαριστικές διαφημίσεις σε εφημερίδες και γιγαντοαφίσες σε εθνικές οδούς.
  • Θα κινήσουμε νομικές διαδικασίες κατά των αρμοδίων αρχών που επιτρέπουν τη χρήση νεονικοτινοειδών φυτοφαρμάκων παρά τα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι είναι τοξικά για τις μέλισσες και άλλα χρήσιμα έντομα.
Οι μέλισσες απειλούνται από ένα οργανωμένο και ισχυρό κύκλωμα που κάνει ό,τι μπορεί για να περιφρουρήσει τα κέρδη των βιομηχανιών χημικών και των μεγαλοκαλλιεργιών. Δεσμεύσου τώρα να στηρίξεις αυτή την τεράστια προσπάθεια για να σώσουμε τις μέλισσες. Το Avaaz θα εκταμιεύσει τη δωρεά σου μόνο εάν συγκεντρώσουμε αρκετές δεσμεύσεις για την υλοποίηση του σχεδίου:
ΝΑΙ, ΔΕΣΜΕΥΟΜΑΙ €2

ΝΑΙ, ΔΕΣΜΕΥΟΜΑΙ €3

ΝΑΙ, ΔΕΣΜΕΥΟΜΑΙ €6

ΝΑΙ, ΔΕΣΜΕΥΟΜΑΙ €12

ΝΑΙ, ΔΕΣΜΕΥΟΜΑΙ €24

Για να δεσμευτείς κάποιο άλλο ποσό, κάνε κλικ εδώ.

Αν οι μέλισσες εξαφανιστούν, ο κόσμος που θα παραδώσουμε στα εγγόνια μας θα μοιάζει πολύ διαφορετικός -- μήλα και αμύγδαλα θα πωλούνται ως είδη πολυτελείας στα supermarkets. Έχουμε όμως κάνει τεράστια πρόοδο στον αγώνα για την προστασία αυτών των πολύτιμων επικονιαστών: πέρσι 2,4 εκατ. μέλη του Avaaz συμμετείχαν στην τεράστια πανευρωπαϊκή κινητοποίηση που ανάγκασε το ευρωκοινοβούλιο να απαγορεύσει τα πιο επικίνδυνα για τις μέλισσες χημικά για 2 χρόνια. Αν συσπειρωθούμε ξανά τώρα, για να λάμψει η αλήθεια στη διαστρεβλωμένη απ΄τις εταιρίες συζήτηση, μπορούμε να κάνουμε αυτά τα φυτοφάρμακα να απαγορευτούν σε ολόκληρο τον κόσμο και να δώσουμε ένα τέλος στον χημικό πόλεμο κατά των μελισσών μια για πάντα.

Με ελπίδα και αποφασιστικότητα,

Ricken, Mia, Emma, Allison, Christoph, Mais, Emily, Ian, Jeremy και όλη η ομάδα του Avaaz

Φυτοφάρμακα μειώνουν την ικανότητα των μελισσών να συλλέγουν γύρη κατά το ήμισυ, σύμφωνα με έρευνα Pesticides halve bees' pollen gathering ability, research shows (The Guardian)
http://www.theguardian.com/environment/2014/jan/29/bees-pollen-pesticides-ban

Η έλλειψη μελισσών απειλεί την επικονίαση των καλλιεργειών στην Ευρώπη - Honeybee shortage threatens crop pollination in Europe (BBC)
http://www.bbc.co.uk/news/science-environment-25656283

Φυτοφάρμακα ‘συρρικνώνουν τις μέλισσες’ - Pesticides 'making bees smaller' (The Guardian)
http://www.theguardian.com/environment/2014/jan/20/pesticides-making-bees-smaller

Οι ΗΠΑ χρηματοδοτούν έρευνα για τη μείωση της χρήσης επικίνδυνων για τις μέλισσες φυτοφαρμάκων - U.S. funds research to reduce use of pesticides harmful to bees (Reuters)
http://www.reuters.com/article/2014/01/08/epa-honeybees-idUSL2N0KI1QM20140108

Οι κολοσσοί χημικών πηγαίνουν στα δικαστήρια και οι μέλισσες στην Ουάσιγκτον - Chemical giants go to court, bees go to Washington, and giant carpenter bees (The Guardian)
http://www.theguardian.com/environment/2013/sep/04/bees-buzzfeeds-pesticides-ban-congress

Το ένα τρίτο των κοινών μελισσών των ΗΠΑ πέθαναν τον περασμένο χειμώνα, απειλώντας την διατροφική μας αλυσίδα - One-Third of U.S. Honeybee Colonies Died Last Winter, Threatening Food Supply (Wired)
http://www.wired.com/wiredscience/2013/05/winter-honeybee-losses/

Το λόμπι των φυτοφαρμάκων ξοδεύει εκατομμύρια για την υπεράσπιση των χημικών που συνδέονται με το θάνατο των μελισσών - Pesticide Lobby Spends Millions To Defend Chemicals Tied To Bee Deaths (Huffington Post)
http://www.huffingtonpost.com/2013/03/29/pesticide-lobby-bees_n_2980870.html

Προειδοποιητικά σημάδια: Πώς τα φυτοφάρμακα είναι επιβλαβή για το μικρό εγκέφαλο - Warning Signs: How Pesticides Harm the Young Brain (The Nation)
http://www.thenation.com/article/178804/warning-signs-how-pesticides-harm-young-brain

"Μαζί μπορούμε" είπε...

from email 

"Μαζί μπορούμε" είπε χθες το βράδυ ο τρελάρας ο Σταμάτης στο κλείσιμο της παράστασης ...

Ήταν μια εξαιρετική μουσική, θεατρική, ψυχαγωγική βραδιά! 

Και πόσο δίκιο έχει, τελικά... 

Ας μοιραστούμε τη ζωή μας με τους αγαπημένους μας ... έχει τόσο χαρά!!!!!!

Καλή Κυριακή 

β.

«Όμως ήρωες δεν είναι κάποιοι που δεν φοβούνται, δεν υπάρχει φυσιολογικός άνθρωπος που δεν φοβάται στον πραγματικό κίνδυνο, αλλά εκείνοι που φοβούνται όπως εμείς και βρίσκουν τρόπο να ξεπερνούν το φόβο τους. Που βρίσκουν τόλμη η ευφυΐα να ενεργήσουν κόντρα στον φόβο τους που διαρκώς ξεφωνίζει: "κάνε πίσω". ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΦΟΒΑΣΑΙ».

Μάρω Βαμβουνάκη, «Όλοι φοβούνται τον έρωτα», Αρμός
 







Έχεις ευθύνη φίλε, να το θυμάσαι

 http://apneagr.blogspot.com/2014/03/blog-post_26.html

Και απευθύνομαι σε σένα που απαξίωσες το πολιτικό σύστημα και δεν μετείχες των εκλογικών διαδικασιών. Η αποστασιοποίηση σου νομιμοποίησε μια μειοψηφία που αποφασίζει για σένα και στα δύσκολα επικαλείται το όνομα της Δημοκρατίας και πως είναι εκλεγμένη από το λαό.

Δεν σκοπεύω να γράψω ένα πολιτικό μανιφέστο με βαρύγδουπες λέξεις ή ένα ξύλινο λόγο για να σε πείσω. Περισσότερα είναι αυτά που μας ενώνουν και λιγότερα αυτά που μας χωρίζουν και δεν θα είναι δύσκολο να συνεννοηθούμε.

Και στην Αμερική μια μειοψηφία κυβερνά και... προφασίζεται το όνομα της Δημοκρατίας. Το ίδιο και στη χώρα σου, τη χώρα της πολιτικής διαπλοκής και της ατιμωρησίας. Τα τελευταία σαράντα χρόνια, δύο κόμματα κυβερνούν τη χώρα, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ. Φέρουν πολιτικές ευθύνες κι όχι ποινικές. Οι εκλογικοί νόμοι λειτουργούν κατά το δοκούν, στηρίζουν και παρατείνουν τη διατήρηση τους στην εξουσία. Βασίζονται αποκλειστικά στην αποχή του εκλογικού σώματος.

Αυτή τη χρονική στιγμή στο όνομα της Δημοκρατίας αποφασίζουν για σένα 2.500.000 ψηφοφόροι (ΝΔ: 1.825.644, ΠΑΣΟΚ: 755.851 ), περίπου το 25% του εγγεγραμμένου εκλογικού σώματος (9.952.080). Βάσει του εκλογικού νόμου, συγκεντρώνουν 40%.


Διαβάζοντας τις θέσεις των δύο κυβερνητικών κομμάτων για τη αναθεώρηση του Συντάγματος αποδεικνύεται περίτρανα πως δεν σε λαμβάνουν υπόψη. Θέσεις ανθρώπων που υποτίθεται ότι είναι και καθηγητές συνταγματικού δικαίου. Το καμουφλάρουν εντέχνως, με ωραιοποιημένες και εξευγενισμένες λέξεις απροκάλυπτα.

Πότε ασχολήθηκαν με σένα που απείχες από τις εκλογές τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ; Αντ’ αυτού καθημερινά βιάζεσαι με μιντιακή πλύση εγκεφάλου. Τα συμφέροντα καναλαρχών και πλουσίων εξυπηρετούν. Πολιτικάντηδες προσπαθούν να σε ενοχοποιήσουν με το πιο πετυχημένο γκεμπελικό μότο “Μαζί τα φάγαμε άλλος περισσότερο άλλος λιγότερο”.

Έχεις ευθύνη φίλε,

Για κάθε παιδί που υποσιτίζεται, για κάθε αυτοκτονία, για την ανεξέλεγκτη ανεργία, για τη φτωχοποίηση του ελληνικού λαού, τις κατασχέσεις, την εκποίηση της δημοσίας περιουσίας. Για την οικονομική βία, τον κοινωνικό αποκλεισμό. Για το φίλο σου που μεταναστεύει. Για το φασισμό που εκτρέφεται και εξαπλώνεται σε συνθήκες φτώχειας. Για την απαγόρευση των δικαιωμάτων σου και των δημοσίων αγαθών στο όνομα της κρίσης, της ανάπτυξης και της Δημοκρατίας. Για την κάθε κοινωνική ανισότητα και εξαθλίωση. Για κάθε συλλογικό αγώνα ή διαδήλωση που υποβαθμίζεται ως άκαιρη, υπερβολική και καταστροφική για τη χώρα.

Δεν τρέφω αυταπάτες, δεν περιμένω να με σώσει κάποιο κόμμα. Δεν είμαι κομματικοποιημένη, είμαι πολιτικοποιημένη. Δεν ζω όμως στην ιδανική κοινωνία ή την ιδανική πολιτεία.

Στην Τουρκία ο Ερντογάν φιμώνει την ελευθερία του λόγου και της έκφρασης κλείνοντας το twitter. Στην Ισπανία εκατομμύρια άνθρωποι διαδηλώνουν κατά της λιτότητας. Στην Ελλάδα δέχεσαι παθητικά τον αυταρχισμό και τη βιαιότητα μιας μειοψηφικής κυβέρνησης.

Δυστυχώς, δεν υπάρχει κι ο μηχανισμός που θα επιτρέπει την επίτευξη του στόχου, την αποδοκιμασία στο κυβερνητικό έργο.

Ελπίζω να καταλαβαίνεις πως η απολίτικη συμπεριφορά σου συμβάλλει στη διατήρηση διαφθαρμένων πολιτικών προσώπων. Αν με ρωτήσεις, θα σου πως τι να μην ψηφίσεις, τα δύο κόμματα που κατέστρεψαν τη χώρα και κάθε φασιστικό έκτρωμα. Έχεις επιλογές και από τη δική σου συμμετοχή εξαρτάται το μέλλον αυτής της χώρας και το δικό σου.

Έχεις ευθύνη φίλε, να το θυμάσαι. Οφείλεις να ωριμάσεις.
γράφει η Σοφία
από το sophiavssophia

"Λέσχη βιβλίου της Αλεξάνδρας Μοσχονά"> Εκδήλωση με θέμα "ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΚΟΡΟΒΕΣΗΣ «Από τους Ανθρωποφύλακες στις Παράπλευρες απώλειες» 45 χρόνια βιβλία, άρθρα, πολιτική δράση", Δευτέρα 7 Απριλίου 2014


ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΚΟΡΟΒΕΣΗΣ 
«Από τους Ανθρωποφύλακες στις Παράπλευρες απώλειες»
45 χρόνια βιβλία, άρθρα, πολιτική δράση

Ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Περικλής Κοροβέσης την Δευτέρα 7 Απριλίου 2014 στις 8:00 το βράδυ, με αφορμή την επανέκδοση του βιβλίου - καταγγελία «Ανθρωποφύλακες», από τις «Εκδόσεις των Συναδέλφων», θα βρίσκεται στη Λέσχη βιβλίου της Αλεξάνδρας Μοσχονά, για μια συνάντηση – συζήτηση μαζί μας, για τον εγκλεισμό, τα βασανιστήρια, αλλά και τα όσα σήμερα βιώνουμε, ως πολίτες μιας χώρας εξαρτημένης από απάνθρωπες οικονομικές και πολιτικές επιλογές.
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗ 2 – ΑΓΡΙΝΙΟ
Τ.Κ. 30100 – Τηλ.: 2641052715, 2641052715
Fax: 2641023927
E-mail: amosxona@otenet.gr

Σάββατο 5 Απριλίου 2014

Η οσία Μαρία η Αιγυπτία και η δύναμη της μετανοίας

Tου Μιχαήλ Χούλη Θεολόγου
http://www.oodegr.com/oode/psyxotherap/psyxotherap/dynami_metanoias_1.htm 
Την Ε΄ Κυριακή των Νηστειών, η Εκκλησία παρουσιάζει την αλήθεια του Κυρίου ως από πρίσμα σωτηρίας (όπως άλλωστε και σε κάθε Θεία Λειτουργία) με τρεις τρόπους: (α) δια της αποστολικής περικοπής, (β) δια του Ευαγγελίου και (γ) δια της εορτής της ημέρας. 
(α) Ο απόστολος Παύλος αναφέρεται στην ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ επιστολή του (9,11-14) στον αρχιερέα Χριστό, που μπήκε μια για πάντα στα Άγια των Αγίων, για να προσφέρει αίμα όχι ταύρων και τράγων (όπως στην Παλαιά Διαθήκη), αλλά το δικό Του αίμα (υπέρ του λαού). Και έτσι μας εξασφάλισε την αιώνια σωτηρία. Το αίμα του Χριστού καθαρίζει τη συνείδησή μας από τα έργα που οδηγούν στο θάνατο, για να μπορούμε να λατρεύουμε (σωστά) τον αληθινό Θεό. Ο Ιησούς πέθανε για μας. και ο θάνατός του μας απάλλαξε από τις παραβάσεις που είχαν τελεσθεί την εποχή της πρώτης διαθήκης. Το αίμα και οι θυσίες των Ιουδαίων στην Π.Δ. προεικονίζουν τη θυσία του Χριστού στην Κ.Δ. και τη Θεία Ευχαριστία, που ως αναίμακτη θυσία του σώματος και του αίματός Του προσφέρεται υπέρ της αιωνίου ζωής όλων [Προφητεία Μαλαχία (1,11): «Από την ανατολή μέχρι τη δύση μεγάλη είναι η φήμη μου ανάμεσα στα έθνη, λέει ο Κύριος του σύμπαντος. Σε κάθε τόπο προσφέρεται λιβάνι σε μένα και καθαρή θυσία»].   
(β) Η ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΡΙΚΟΠΗ (Μάρκ. 10,32-45) παρουσιάζει τον Ιησού να ανεβαίνει προς τα Ιεροσόλυμα και όλοι στο δρόμο μαζί Του να αισθάνονται δέος από την θεϊκή παρουσία και τα μοναδικά λόγια Του. Ο Χριστός, στους δώδεκα μαθητές Του αποκαλύπτει και πάλι ότι ως Υιός του Ανθρώπου θα παραδοθεί σε λίγο στους αρχιερείς και στους γραμματείς, οι οποίοι θα τον καταδικάσουν σε θάνατο και θα τον παραδώσουν στους Ρωμαίους. Θα τον περιγελάσουν, θα τον μαστιγώσουν, θα τον φτύσουν και θα τον θανατώσουν. Ύστερα από τρεις μέρες όμως θα αναστηθεί. Οι μαθητές Του όμως (αναφέρονται οι γιοι του Ζεβεδαίου: Ιάκωβος και Ιωάννης) δεν κατανόησαν τότε τα λόγια Του, διότι περίμεναν κοσμικό μεσσία, με τιμές και μεγαλεία, όπως και όλοι οι Ισραηλίτες. Έτσι, του ζητούν να σταθούν κατά τη βασιλεία Του κοντά στο θρόνο Του, στα δεξιά και αριστερά Του. Ο Χριστός, τούς αποκαλύπτει ότι η δόξα του θα είναι το μαρτύριό του και πως και εκείνοι θα μαρτυρήσουν αργότερα γι’ Αυτόν. Για τον Θεό, τους λέγει, τιμή και πρώτες θέσεις σημαίνουν διακονία και έξοδος από τον εγωκεντρισμό, θυσία υπέρ των άλλων. Για τον καινούργιο κόσμο του Ιησού, μεγαλύτερος είναι αυτός που υπηρετεί περισσότερο τους αναγκεμένους και ανήμπορους. Υποδεικνύει μάλιστα ως αρνητικό παράδειγμα τους άρχοντες των εθνών, που ασκούν απόλυτη εξουσία πάνω τους και καταδυναστεύουν τους λαούς. Αυτό δεν πρέπει, συμβουλεύει, να ισχύει στους μαθητές Του. Διότι όποιος θέλει να είναι πρώτος, αυτός οφείλει να είναι υπηρέτης όλων, όπως και ο Χριστός θα δώσει τη ζωή του λύτρο για όλους. Επομένως για να αλλάξει ο κόσμος, σύμφωνα με τον Ιησού Χριστό, θα πρέπει πρώτα να αλλάξουν οι συνειδήσεις και οι άνθρωποι πνευματικά να προσανατολιστούν προς τις εντολές του Θεού, μεταμορφωμένοι εσωτερικά. Μόνο τότε το καλό, ατομικό και κοινωνικό, θα επικρατήσει και εξωτερικά, προερχόμενο από εσωτερική ανάγκη και όχι από επιβολή καταναγκαστική. 
(γ) Μοναδικός τρόπος αλλαγής συνειδήσεων και κοινωνικής προόδου είναι η ΜΕΤΑΝΟΙΑ. Ο Χριστός κήρυττε συνεχώς ότι έφτασε η βασιλεία του Θεού επί της γης και καλούσε για αλλαγή του νου και των πράξεων. Μόνο όταν ο άνθρωπος «επιστρέφει εις εαυτόν», όταν ξεπερνά τα ένστικτα και τα πάθη και συγχωρεί και συμφιλιώνεται με τους γύρω του, αλλάζουν και όλα προς το καλύτερο. Η πραγματική αλλαγή, δηλαδή, δεν έρχεται μέσα από πολιτικά προγράμματα και στατιστικές, αλλά είναι η αλήθεια της πράξεως, όταν αυτή η πράξη συμβαδίζει με την αλήθεια του Τριαδικού Θεού. Πολύ σπουδαίο παράδειγμα μετανοίας ανάμεσα στους αγίους αποτελεί η μεταστροφή της οσίας ΜΑΡΙΑΣ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΙΑΣ (6ος αιώνας  μ.Χ). Ζούσε από τα νιάτα της μέσα στην ακολασία, αλλά όταν θέλησε κάποτε να προσκυνήσει τον Τίμιο Σταυρό στον ναό της Αναστάσεως των Ιεροσολύμων, θεία δύναμη την εμπόδισε να εισέλθει, ενώ οι υπόλοιποι γύρω της μπαινόβγαιναν ανενόχλητοι. Κάνοντας εσωτερικό αυτοέλεγχο αποφάσισε να αλλάξει ζωή και υποσχόμενη στην Παναγία την αλλαγή της μπόρεσε ελεύθερα στην συνέχεια να προσκυνήσει το Τίμιο Ξύλο. Αυτή ήταν και η αρχή μιας ζωής πλήρως αφοσιωμένης στο Θεό, την οποία έζησε με κόπους, νηστείες και έντονη προσευχή η αγία Μαρία, για 47 χρόνια, στην πέραν του Ιορδάνου έρημο. Αξιώθηκε μάλιστα από τη χάρη του Θεού να προσεύχεται υπερυψωμένη πάνω από το έδαφος, όπως τη συνάντησε και ο άγιος Ζωσιμάς, ο οποίος της προσέφερε τα Τίμια Δώρα. Την επόμενη χρονιά όμως, που ξαναγύρισε ο ιερέας Ζωσιμάς για να την μεταλάβει και πάλι, εκείνη «είχε αποδημήσει εις Κύριον», ενώ σε σημείωμά της του έγραφε: «Αββά Ζωσιμά, θάψε εδώ το σώμα της άθλιας Μαρίας. Πέθανα την ίδια μέρα που είχα κοινωνήσει τα άχραντα μυστήρια. Προσευχήσου για μένα» (βλ. και www.impantokratoros.gr/F9F45C26.el.aspx).
Όπως η αμαρτία (=αποτυχία, αστοχία προς τελειοποίηση) είναι ο θάνατος της ψυχής, έτσι και η μετάνοια είναι η ανάστασή της. Η μετάνοια συνδέεται με το μυστήριο της Εξομολόγησης, όπως ακριβώς ο μετανοημένος πλέον άσωτος, της έξοχης παραβολής του ΣΠΛΑΧΝΙΚΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ή ΑΣΩΤΟΥ ΥΙΟΥ, εξομολογήθηκε το παράπτωμά του πέφτοντας στην αγκαλιά του πατέρα του και ζητώντας συγνώμη: «Πατέρα, αμάρτησα κατά του ουρανού και ενώπιόν σου και δεν είμαι πλέον άξιος να ονομάζομαι υιός σου» (Λουκ. 15,21). Η «ψυχολογία του βάθους» παραδέχεται σήμερα τη μεγάλη αξία της μετάνοιας («συνειδητοποίηση των ψυχικών τραυμάτων του παρελθόντος βίου» την ονομάζει), γεγονός που πρωτοπόρος διακηρύσσει ο Χριστιανισμός εδώ και 2000 χρόνια, δείχνοντας και το δρόμο για μια υγιή αυτοθεώρηση του ανθρώπου, με τη φράση «εις εαυτόν ελθών» της συγκεκριμένης παραβολής («Τότε συνήλθε εις τον εαυτόν του και είπε … θα σηκωθώ και θα πάω εις τον πατέρα μου», Λουκ. 15,17) [βλ. ‘Εγχειρίδιο ποιμαντικής ψυχολογίας’, Ιω. Κορναράκη, τ. Α΄].  
 Σωστική σανίδα είναι λοιπόν η εξομολόγηση, πάνω στην οποία διασώζεται ο ναυαγός της ζωής, σύμφωνα και με τον αείμνηστο ιεροκήρυκα Κωνσταντίνο Καλλίνικο (‘Ο χριστιανικός ναός και τα τελούμενα εν αυτώ’, Αθ. 1969).  Άλλωστε, «γίνεται χαρά μεγάλη στον Ουρανό για έναν αμαρτωλό που μετανοεί, παρά για 99 δικαίους που δεν έχουν ανάγκη από μετάνοια» (Λουκ. 15,7), μας ενημερώνει ο Κύριος. Ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, αναλογιζόμενος τα χαρμόσυνα αυτά λόγια, αναφωνεί στον Χριστό: «Αν σε πρόδωσα σε στιγμές ζάλης, είθε και πάλι ν’ ανορθωθώ» (‘Ικεσία ενός αγίου’, Αττικής Νικοδήμου, Αθ. 1970).
Τέλος, ο ιερός Χρυσόστομος, που είναι μοναδικός στο να αποδίδει με ακρίβεια αλλά και με πλούτο νοημάτων τη διδασκαλία της πίστεως, λέγει επ’ αυτού: «Το πέλαγος, ακόμη κι αν είναι μεγάλο, έχει όριο που μετριέται, ενώ η φιλανθρωπία του Θεού είναι απεριόριστη» (49,337).

Απ' τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά, και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!

Recent Posts

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου