Ανυπαρξία φοροδοτικής ικανότητας ισον ανυπαρξία εισφοροδοτικής ικανότητας (σύντομη έκδοση) ( Ερεύνα επί του ασφαλιστικού ζητήματος της Ελλάδας από τη σκοπιά του ασφαλισμένου ελεύθερου επαγγελματία)

http://justiceforgreece.wordpress.com/2014/02/09/%CE%B1%CE%BD%CF%85%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%BE%CE%AF%CE%B1-%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82-%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1%CF%82-%CE%B9%CF%83/

Ερεύνα επί του ασφαλιστικού ζητήματος της Ελλάδας από τη σκοπιά του ασφαλισμένου  ελεύθερου  επαγγελματία.

Του Κωνσταντίνου Παπακασόλα, δικηγόρου Αθηνών.

Συνοπτική έκθεση των τιθέμενων νομικών ζητημάτων:

To παλαιό αφορολόγητο των 12.000 ευρώ υπήρξε επί μακρόν η νομω εκπεφρασμένη υλοποίηση του άρθρου 4.5 του Συντάγματος απαίτηση  «να συνεισφέρουν οι Έλληνες στα βάρη  ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΟΥΣ». Την απαίτηση αυτή  αντισυνταγματικά  κατάργησαν οι μνημονιακες κυβερνήσεις.

Στην έννοια των «βαρών» δεν ανήκουν μόνο οι φόροι, αλλά ΠΡΟΦΑΝΩΣ και οι ασφαλιστικές εισφορές, οι οποίες, είτε θεωρήσουμε ότι καταβάλλονται υπέρ των ιδίων των ασφαλισμένων – είτε υπέρ των σημερινών συνταξιούχων (σύστημα γενεών) στην μεν πρώτη περίπτωση έχουμε το δικαίωμα της μονομερούς αρνήσεως πληρωμής τους, αρνούμενοι την συνταξιοδότηση, στη δε δεύτερη περίπτωση είναι υπέρογκα επαχθεις και γι αυτό ελεγχόμενες αντισυνταγματικά, καθώς επιβάλλονται άνευ ουδενός ουσιαστικού, αληθινού εισοδηματικού κριτηρίου σε όλους τους ασφαλισμένους.

Το ύψος των ετησίων ασφαλιστικών εισφορών των ελευθέρων επαγγελματιών (υποτίθεται ότι) καθορίζεται για τους Τομείς Ασφάλισης  Σύνταξης βάσει των διατάξεων του άρθρου 22 τουν.2084/1992. Στις εισφορές αυτές προστίθενται επίσης εξωφρενικές προσαυξήσεις. 

Τα ετήσια συνολικά ποσά εισφορών είναι αδιανόητα για όσους έχουν χαμηλά εισοδήματα, είναι ανασφάλιστοι, αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας η έχουν προστατευόμενα μέλη στην οικογένεια τους.

Κατά παράβαση κάθε έννοιας δικαίου ΔΕΝ ΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΥΠΟΨΙ το εισόδημα του ασφαλισμένου, ωστε να μειωνονται αναλογικως οι εισφορες και σε τυχόν σημαντική αδυναμία  να  μην υπάρχει εισφοροφοδοτικη υποχρέωση.

Το υπάρχον σύστημα των ασφαλιστικών κατηγοριών είναι απαράδεκτο  γιατι τοποθετεί  αυθαίρετα την εισφοροδοτικη βάση σε εξαρχής απαράδεκτα υψηλά ποσά,που προϋποθέτουν επίσης αυθαιρετα οτι ο ασφαλισμένος έχει εισόδημα τουλάχιστον 15.000 ευρώ ετησίως.

Έτσι οι ασφαλιστικές εισφορές καταλήγουν κολοσσιαία επιβάρυνση,ΑΝΕΡΧΟΜΕΝΗ ΣΕ ΠΟΣΑ πολύ άνω των 3.000 ευρώ ετησίως, συνιστώντας έτσι τρομακτική δαπάνη για όσους τα πραγματικά εισοδήματα τους ανέρχονται σε ποσά χαμηλότερα του παλαιού αφορολογήτου (12.000).

Στην περίπτωση τέτοιων χαμηλών εισοδημάτων, που αποτελούν και την πλειοψηφία στους νέους επαγγελματίες,  ο υπόχρεος κυριολεκτικά παίζει με την του φυσική και επαγγελματική του επιβίωση στην περίπτωση που υποχρεωθεί να καταβάλλει φόρους και εισφορές.

Τα ασφαλιστικά ταμεία των ελευθέρων επαγγελματιών είναι αφενός τα μόνα τις εισφορές των οποίων ΔΕΝ καταβάλλει το .. δημόσιο αλλά οι ίδιοι οι ασφαλισμενοι. Κατ ουσία όμως την διαχείριση τους την έχει αναλάβει αυτό.

Οι διοικήσεις των ταμείων έχουν ΜΟΝΟ διαχειριστική εξουσία ενώ για τα κρίσιμα ζητήματα του ύψους των εισφορών αλλά και της .. γραφειοκρατίας ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΚΑΣΤΟΤΕ ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ ΚΑΙ Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ, οι οποίοι βαρύνονται και με την ευθύνη του σημερινού αίσχους.

Συνοπτικά : Η θέσπιση και ο καταλογισμός των εισφορών αυτών χωρίς να λαμβάνεται υποψι το εισόδημα του ασφαλισμένου, τυχόν μέτρα αναγκαστικής εκτέλεσης και το διοικητικό μέτρο της έκδοσης ασφαλιστικής ενημερότητας για θεώρηση βιβλίων, ως μέσο εξαναγκασμού σε πληρωμή, είναι αντίθετα στην αρχή της αναλογικότητας, στο Σύνταγμα (ζήτημα παραβίασης  των άρθρων 2, 4, 5, 21, 22 και 25 του Συντάγματος) και την ΕΣΔΑ, η δε σχετική δικαιοπραξία μεταξύ ασφαλιζόμενου και ταμείων συνιστά καταπλεονεκτικη δικαιοπραξία.

Η παροχή ενός  “κοινωνικού αγαθού”  από μία κοινωνία στα μέλη της, προσδιορίζει ως ένα βαθμό και τον “πολιτισμό” της, εξ ου και η ονομασία της ασφάλισης ως κοινωνική ασφάλιση.

Ο όρος “ασφάλιση” ή “κοινωνική ασφάλιση” περιλαμβάνει έννοιες κρίσιμες για την ύπαρξη του ανθρώπου, την ίδρυση ανθρώπινων κοινωνιών και γενικά την προστασία της ίδιας της ζωής. Αγγίζει όπως όλοι αντιλαμβανόμαστε τομείς της καθημερινότητας, αλλά και σημαντικούς τομείς διαμόρφωσης του επιπέδου διαβίωσης του Έλληνα πολίτη.

Η ιδέα της κοινωνικής ασφάλισης είναι εξέλιξη των διαφόρων μορφών αλληλοβοήθειας των μελών μιας κοινωνίας, και αυτό ως μέτρο την χαρακτηρίζει.

Μελετώντας, και αντλώντας πληροφορίες, στο μέτρο του δυνατού, από ειδικούς, δημόσιους φορείς, ασφαλισμένους, κτλ, διαπιστώνει κανείς ότι το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας από ιδρύσεώς του, “κατασκευάστηκε” και διαρθρώθηκε κατά τέτοιο τρόπο, όχι για να εξυπηρετήσει τις πραγματικές ανάγκες των υπό ασφάλιση εργαζομένων, αλλά για να εξευρεθεί τρόπος της κεφαλαιοποίησης ενός οικονομικού αντικειμένου, την δήθεν “ασφάλισης” και κατόπιν να “ληστεύουν” το προϊόν της ασφάλισης, ως κράτος, ως κυβέρνηση, και να το διαθέτουν κατά το δοκούν, εν απουσία του ασφαλισμένου.

Αυτό το οικονομικό αντικείμενο δημιουργείτο από τις οικονομικές καταβολές εργοδοτών-εργαζομένων και μόνον, και δια πληθώρας νόμων, το διαχειριζόταν η εκάστοτε κυβέρνηση, ερήμην των ασφαλισμένων ουσιαστικά, διότι τις διοικήσεις των Ταμείων τις διόριζαν οι εκάστοτε κυβερνώντες.

Επομένως αυτές φυσικά και δεν διαθέτουν αποφασιστικές αρμοδιότητες ειμή μόνο διαχειριστικές!

Η συνταγματική θεμελίωση του δικαιώματος στην  κοινωνική  ασφάλιση βρίσκεται στο άρθρο 22 § 5 Σ.  :  «Το κράτος μεριμνά για την κοινωνική ασφάλιση των εργαζομένων, όπως νόμος ορίζει».

Ναι  μεν, η ασφάλιση ειναι υποχρεωτική (σε ασφαλιστικό  ταμείο, δημόσιο φυσικά,) από πουθενά στο Σύνταγμα όμως δεν προκύπτει οτι ο ασφαλισμένος είναι υποχρεωμένος να καταβάλλει όσο ύψος εισφορών του καταλογίζει να καταβάλλει  κάθε φορά ο υπουργός ασφάλισης!!!

Ισα ισα που από σωρεία συνταγματικών διατάξεων προκύπτει οτι ο καθένας ως πολίτης και φορολογούμενος :

Αφενός μεν οφείλει να καταβάλλει μέχρι του σημείου που αντέχουν οι οικονομικές του δυνατότητες,

Αφετέρου να εφαρμόζεται η αρχή της αναλογικότητας που σημαίνει φυσικά ότι για κάθε υπόχρεο πρέπει να λαμβάνεται υπόψη η εισφοροδοτική του ικανότητα, η κατάσταση του επαγγέλματος του  (ειδικά όταν αυτό έχει μέσα από επίσημες μελέτες προβλήματα ανεργίας, ύφεσης και υποαπασχόλησης) και φυσικά να σέβεται το κράτος τον εργαζόμενο που σπούδασε και αγωνίζεται να επιβιώσει, προσφέροντας και έσοδα στο δημόσιο, και όχι να τον εισφορολογει δυσανάλογα και να του συμπεριφέρεται σαν να  είναι απατεώνας!

Άρθρο 2.  Συν. : “Ο σεβασμός & η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας”

Την απαξίωση για την ανθρωπινή υπόσταση την γεννά  Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΟΣ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΥΨΟΥΣ ΤΩΝ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΕΙΣΦΟΡΩΝ , ο όποιος ΔΕΝ ΛΑΜΒΑΝΕΙ ΥΠΟΨΙ :

α) ούτε τα ΙΣΧΝΑ εισοδήματα των ασφαλισμένων ,

β) ούτε την οικονομική κρίση της χώρας,  ούτε την εξαθλίωση των νέων επαγγελματιών  και

γ) ούτε τυχόν και τα προβλήματα υγείας κλπ

Εφόσον η Πολιτεία λοιπόν συνειδητά ΥΠΕΡΧΡΕΩΝΕΙ τον ασφαλισμένο, ενώ ανά πάσα στιγμή μπορεί να τον τρομοκρατεί η να του κατάσχει περιουσιακά στοιχειά για ΑΝΥΠΑΡΚΤΕΣ οφειλές του, προφανώς πρόκειται περί συμπεριφοράς αισχρής και τρισάθλιας.

 Άρθρο 4 Συντάγματος :

1.  Οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου.

5. Οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους.

Σύμφωνα με τα ανωτέρω άρθρα οι Έλληνες είμεθα όσοι ενωπιον του νομού.

-Παρόλα αυτά όμως εισήχθη ήδη διάκριση σε ασφαλισμένους προ του 93 και μετά με συνέπεια οι νεότερες γενιές να πληρώνουμε ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΕΣ ΕΙΣΦΟΡΕΣ από τις προηγούμενες και να πάρουμε ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΟΤΕΡΕΣ συντάξεις.

Πέραν αυτού όμως συμβαίνει το πρωτοφανές,  να πληρώνουμε αστρονομικές εισφορές δηλαδή, να  εισφορολογούμεθα ως  κροίσοι  κι ενώ το κράτοςγνωρίζει ότι  τα εισοδήματα είναι ελάχιστα, και η χωρά μας διανύει τον πέμπτο χρόνο οικονομικής κρίσης!

Με τα χρήματα αυτά πληρώνονται οι συντάξεις επαγγελματιών που έζησαν τις  εποχές του….1960 και εντεθέν!   Εποχές κατά τις όποιες μπόρεσαν και άσκησαν με αξιοπρέπεια το επάγγελμα τους, πολλοί δε εξ αυτών πλούτισαν, πράγματα που οι νεότερες γενιές  στερούνται καίτοι αγωνιζόμενες καθημερινά. Επιπροσθέτως βιώνουμε την τραγική κατάσταση συνταξιούχων που λαμβάνουν 2 και 3 συντάξεις!!!

Αντί λοιπόν να μειωθούν οι συντάξεις αυτών σε κάποιο βαθμό ανάλογο με τις σημερινές δυνατότητες των ταμείων (σε κάθε περίπτωση οι πολύ υψηλές και σε καμία περίπτωση κάτω από 1.200 ευρώ), τα Ταμεία ακολουθώντας τις επιταγές και τους νομούς των εκαστοτε Υπουργών Κοινωνικής Ασφαλίσεως, ΑΥΞΗΣΑΝ ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΤΙΣ ΕΙΣΦΟΡΕΣ.

- Οι εύποροι επαγγελματίες και τα μεγάλα γραφεία (που αντιστοιχούν στο20%  του συνόλου των ελευθέρων επαγγελματιών) ενώ κατέχουν άνω του80% της δουλειάς και αφήνουν μόλις ένα ελάχιστο όγκο εργασίας 20% να το μοιράζεται το … εναπομείναν 80% των ελευθέρων επαγγελματιών ΚΑΤΑΛΗΓΟΥΝ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΤΙΣ ΙΔΙΕΣ ΕΙΣΦΟΡΕΣ ΜΕ ΤΟΥΣ….ΦΤΩΧΟΥΣ ελεύθερους επαγγελματίες,  ΕΝΩ ΤΑ ΕΣΟΔΑ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΚΑΘΩΣ ΕΧΟΥΝ ΠΡΟΝΟΜΙΑΚΗ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΑΓΟΡΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ, ΔΙΑΘΕΤΟΥΝ ΤΟΥΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΥΣ ΚΑΙ ΠΙΟ ΕΥΠΟΡΟΥΣ ΠΕΛΑΤΕΣ ΚΛΠ.

Δεν υποχρεώνονται όμως σε υψηλότερες εισφορές!

Παρατηρούμε έτσι ότι ενώ απολαμβάνουν το προνόμιο της μεγάλης πελατείας και των υψηλών εσόδων αφενός μεν να είναι οι πρώτοι που φοροδιαφεύγουν και να την πληρώνουν οι φτωχοί που υπερφορολογούνται, αφετέρου  να ΜΗΝ ΣΥΝΕΙΣΦΕΡΟΥΝ ΣΤΑ ΤΑΜΕΙΑ ΑΝΑΛΟΓΩΣ ΜΕ ΤΑ ΥΨΗΛΑ ΤΟΥΣ ΕΣΟΔΑ και τους αδήλωτους συνεργάτες τους και έτσι τα ταμεία  εγείρουν παραλογές απαιτήσεις στους φτωχούς ελεύθερους επαγγελματίες!!!

Επομένως συνιστά εγκληματική αδράνεια του κράτους η μη συσχέτιση των εισφορών με το εισόδημα  καθώς οι πλουσιότεροι ελεύθεροι επαγγελματίες εκμεταλλεύονται το μεγαλύτερο μέρος της αγοράς  αλλά τα βάρη στα ταμεία καλούνται να τα σηκώνουν άνεργοι και υποαπασχολούμενοι.

Περαιτέρω, κατά το άρθρο 22 παρ. 4 παρ. 5 «Tο Kράτος μεριμνά για την κοινωνική ασφάλιση των εργαζομένων, όπως νόμος ορίζει».

Επομένως το κράτος είναι υποχρεωμένο  να ενεργεί όλα τα απαραίτητα  προκειμένου να είναι το αγαθό της κοινωνικής ασφάλισης προσιτό σε όλους τους εργαζομένους (και μη).

Στην ουσία όμως το μόνο που κάνει το κράτος είναι να υποχρεώνει τους ελευθέρους επαγγελματίες σε ισόβια ασφάλιση σε ένα ασφαλιστικό ταμείο, και σε ισόβια υποχρέωση καταβολής εισφορών.

ΜΕ ΤΗΝ ΕΙΣΠΡΑΚΤΙΚΗ ΕΩΣ ΛΗΣΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΤΑΙ ΟΤΙ ΤΕΛΙΚΑ ΚΑΝΕΙ ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙ ΤΟ ΑΓΑΘΟ ΤΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ ΑΠΡΟΣΙΤΟ.

Ζωντανή απόδειξη αυτού είναι το ότι το 10 έως 50 %  των ασφαλισμένων στα ποίκιλα  ταμεία είναι πάρα τη θέληση τους ανασφάλιστοι !!! 

Όμως, το άρθρο 4 § 5 του Συντάγματος, ορίζει ότι «οι Έλληνες πολίται συνεισφέρουν αδιακρίτως εις τα δημόσια βάρη αναλόγως των δυνάμεων των».

«Είναι φανερό ότι οι «δυνάμεις», στις οποίες αναφέρεται το Σύνταγμα, είναι οι περιουσιακές δυνάμεις, και όχι οι πνευματικές ή οι μυϊκές ή. . . οι ορμονικές δυνάμεις του φορολογουμένου.  Αυτό ορίζετο καθαρά στο Σύνταγμα, όπως ήταν διατυπωμένο πριν από την αναθεώρηση του 1911: «αναλόγως της περιουσίας».

Η αντικατάσταση της φράσης αυτής με την αόριστη διατύπωση «αναλόγως των δυνάμεων» έγινε, όπως μας πληροφορούν οι συνταγματολόγοι, απλώς και μόνο για να διευκολυνθεί η επιβολή της προοδευτικής φορολογίας προσθέτουν όμως ότι, και με την καινούργια διατύπωση, «η φράσις «αναλόγως των δυνάμεων» σημαίνει βεβαίως ότι η υποχρεωτική εισφορά δεν πρέπει να ορίζεται αυθαιρέτως, αλλ’ εκτιμώμενης της οικονομικής ικανότητος εκάστου».

(Σβώλος – Βλάχος, Το Σύνταγμα της Ελλάδος, 1 1954 σελ. 222- Κώστας Μπέης, Τα αμάχητα τεκμήρια είναι αντισυνταγματικά, 1978).

Στην συνταγματική έννοια των «βαρών», στον βαθμό που ορίζουν οικονομική συμμέτοχη και δη υποχρεωτική  ανήκουν, και οι ασφαλιστικές εισφορές, εφόσον είναι άμεσα συναρτώμενες με την επαγγελματική ύπαρξη και δράση του ασφαλισμένου,  με πολλές και αυστηρές μάλιστα συνέπειες για τον τελευταίο, εφόσον δεν ανταποκρίνεται με αδιάλειπτη συνέπεια στην υποχρέωση του έναντι του ασφαλιστικού φορέα του.

Η συντριπτική πλειονότητα των ασφαλιστικών οργανισμών των ελεύθερων επαγγελματιών εν Ελλάδι, έχει εδώ και πολλά χρόνια άτυπα θεσμοθετήσει ένα κύκλο εξοντωτικά υψηλών ασφαλιστικών εισφορών για τον ασφαλιζόμενο.

Οι εισφορές αυτές ενώ είναι δυσβάστακτες  κατά κοινή ομολογία για τα εισοδήματα της μεγάλης πλειοψηφίας, είναι – από την άλλη- υποχρεωτικές για όλους, ανεξάρτητα από τα εισοδήματα αυτών.

Διαπιστώνουμε έτσι μια αντισυνταγματική και εκφυλιστική εκτροπή της κοινωνικής ασφάλισης, από κοινωνικό αγαθό, σε μέσο στυγνού οικονομικού καταναγκασμού.

Η ελληνική πολιτεία είναι όμως αυτή που  διαμόρφωσε με σειρά νόμων τις τελευταίες δεκαετίες ένα απαράδεκτο ασφαλιστικό καθεστώς για τους νέους ελεύθερους επαγγελματίες (ασφαλισμένους μετά το 1993). Κι αυτό ενώ ήδη διέβλεπε εδώ και παρά πολλά χρόνια και ήδη διαπίστωνε και επισήμως τα σημαντικά προβλήματα επιβίωσης του κλάδου : πληθωρισμός, μείωση επαγγελματικής ύλης, και πλείστα όσα.

Στο άρθρο 55 παρ. 3 του Ν. 2084/92 ορίζεται πως : «το ποσό της μηνιαίας εισφοράς που καταβάλλεται στους φορείς ασφάλισης ασθένειας, οι οποίοι ασφαλίζουν αυτοαπασχολουμένους καθορίζεται με απόφαση των Υπουργών Εθνικής Οικονομίας, Οικονομικών και Υγείας, Πρόνοιας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων, ύστερα από αναλογιστική μελέτη και γνώμη των Δ.Σ. των φορέων και του Σ.Κ.Α. και δεν μπορεί να είναι μικρότερο του ποσού που προκύπτει με βάση το κατά το έτος 1991 μέσο μηνιαίο κατά κεφαλήν Α.Ε.Π. αναπροσαρμοσμένου με το εκάστοτε ποσοστό αυξήσεως των συντάξεων των δημοσίων υπαλλήλων (!) και του ποσοστού εισφοράς ασφαλισμένου και εργοδότη, που ορίζεται στο πρώτο εδάφιο της παρ.1 του άρθρου αυτού.

Στον  «ΚΩΔΙΚΑ ΠΕΡΙ ΤΑΜΕΙΟΥ ΝΟΜΙΚΩΝ» (ΦΕΚ: Α 164 1 9601009) που τέθηκε σε ισχύ από  09.10.1960 στο κεφάλαιο Α, μέρος Γ άρθρο 1, παρ. 3 ορίζεται ότι «οι πόροι του Ταμείου αποτελούνται … εκ μηνιαίας εισφοράς των δικηγόρων και αμίσθων υποθηκοφυλάκων, εισπραττομένης δια του ασφαλιστικού βιβλιαρίου δι’ επικολλήσεως εν αυτώ των αποκομμάτων εξ ενσήμων του Ταμείου, περί ων τα εδάφ. ιβ’, ιγ’ και ιδ’ του παρόντος άρθρου αναφερομένων πόρων, αντιπροσωπευόντων αξίας ισόποσον προς ποσοστόν 2% επί του εκάστοτε βασικού μισθού του Εφέτου (!)

 Το εν λόγω ποσοστόν αναπροσαρμόζεται από 1ης Ιαν. 1982 εις 3%, από 1ης Ιαν. 1983 εις ποσοστόν 4% και από 1ης Ιαν. 1984 εις ποσοστόν 5%.  (!) κλπ κλπ…

OΛΟΙ νομίζω αντιλαμβανόμαστε πόση σχέση έχει “το εκάστοτε ποσοστό αυξήσεως των συντάξεων των δημοσίων υπαλλήλων” και  “ο εκάστοτε βασικός μισθός του Εφέτου” με το εισόδημα του μέσου σύγχρονου δικηγόρου:  Καμία.

Πιο κάτω, στο άρθρο 8 μας λέει ότι… «τα κατά το παρόν εδάφιον ποσοστά εισφορών δύναται ν’ αυξάνωνται δι’ αποφάσεως του Υπουργού Κοινωνικών Υπηρεσιών μετά σύμφωνον γνώμην του διοικητικού συμβουλίου του Ταμείου».

Λαμβάνεται λοιπόν και μέριμνα και για την μελλοντική ΑΥΞΗΣΗ των εισφορών.

Προς θεού βέβαια, καμιά αντίστοιχη πρόνοια για την μελλοντική πιθανότητα ΜΕΙΩΣΗΣ τους. Γιατί άραγε?  

Επίσης καμιά πρόβλεψη για μελλοντική ΜΕΙΩΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΞΕΩΝ των δικαιούχων σε περίπτωση έλλειψης αποθεματικών.  Αυτό το πρωτοφανές σημαίνει ότι πάση θυσία οι συνταξιούχοι θα λαμβάνουν όσα θεωρεί το εκαστοτε ταμείο ότι πρέπει να λαμβάνουν, ενώ οι … ασφαλισμενοι ελεύθεροι επαγγελματίες ΘΑ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΟΣΕΣ ΕΙΣΦΟΡΕΣ  ΚΡΙΝΕΙ ΤΟ ΕΤΑΑ ΔΗΛΑΔΗ Ο ΕΚΑΣΤΟΤΕ ΥΠΟΥΡΓΟΣ, και αυτό ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ ΑΠΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΕΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ, ΑΠΟ ΤΟ ΕΙΣΟΔΗΜΑ ΤΟΥΣ, ΑΠΟ ΤΟ ΑΝ ΑΠΕΙΛΕΙΤΑΙ Η ΙΔΙΑ Η ΦΥΣΙΚΗ ΤΟΥΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗ! Πρωτοφανής διάλυση κάθε δικαιώματος στην εργασία, στην επιβίωση, στην αξιοπρέπεια!!!

Αυτό που παρατηρούμε από τα ανωτέρω είναι η θεσμοθέτηση μιας υπερπολυπλοκης, τρομερά ομιχλώδους και δυσνόητης διαδικασίας υπολογισμού των ασφαλιστικών εισφορών των ελευθέρων επαγγελματιών, εντος της οποίας πραγματοποιούνται λογικά άλματα, νομικοί ακροβατισμοί και αλχημείες παντός τύπου. 

Έχουμε λοιπόν μέχρι ώρας τα εξής ερωτήματα:

Πως είναι δυνατόν, να λαμβάνεται κατά τα ανωτέρω ως βάση για τον υπολογισμό των εισφορών των ελευθέρων επαγγελματιών  για την ασφάλιση ασθένειας «το εκάστοτε ποσοστό αυξήσεως των συντάξεων των δημοσίων υπαλλήλων (!)  και,  κυρίως

Πως είναι δυνατόν, να λαμβάνεται ως βάση για τον υπολογισμό των εισφορών για την ασφάλιση συντάξεως «ποσοστόν επί του εκάστοτε βασικού μισθού του Εφέτου (!)»

Περεταίρω, ναι μεν το Σύνταγμα ορίζει ότι η ασφάλιση είναι υποχρεωτική και μάλιστα αποκλειστικά σε τομέα ασφάλισης του ΔΗΜΟΣΙΟΥ (ΝΠΔΔ), αλλά  ΑΠΟ ΠΟΥΘΕΝΑ ΔΕΝ ΠΡΟΚΥΠΤΕΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ Η ΚΑΤΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ ΥΨΟΥΣ ΕΙΣΦΟΡΩΝ ΚΑΠΝΙΣΕΙ ΣΤΟΝ ΕΚΑΣΤΟΤΕ ΥΠΟΥΡΓΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ Η ΕΚΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΤΡΟΙΚΑ , ΝΑ  ΚΑΤΑΛΟΓΙΣΕΙ!!!

Επομένως είναι αντικείμενο απόδειξης η μη ύπαρξη υποχρέωσης καταβολής των εισφορών αυτών, πέραν φυσικά των υπερβάσεων λοιπών διατάξεων του Συντάγματος και δη ότι επιβλήθηκαν σε μη έχοντα εισφοροδοτικη ικανότητα.

ΜΕ ΤΗΝ ΛΟΓΙΚΗ ΑΥΤΗ, ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΒΓΕΙ ΑΠΟΦΑΣΗ ΔΙΑ ΝΟΜΟΥ, ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΤΟ  ΤΑΝ  ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΠΙΘΑΝΟΥΣ ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟΥΣ ΤΟΜΕΙΣ ΤΟΥ (ΤΕΑΔ), ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΤΟ ΤΥΠΔΑ, ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥ ΥΠΟΤΟΜΕΙΣ, ΕΙΣΦΟΡΕΣ ΥΠΕΡ ΟΑΕΔ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΘΕΟΣ ΑΚΟΜΑ ΘΥΜΑΤΑΙ ΠΟΣΕΣ ΥΠΟ-ΕΙΣΦΟΡΕΣ ΜΑΣ ΕΧΟΥΝ ΧΡΕΩΣΕΙ, ΝΑ ΒΓΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΠΟΥΝ ΟΤΙ «ΚΥΡΙΟΙ ΑΣΦΑΛΙΣΜΕΝΟΙ (ΤΟΥ ΜΙΣΘΟΥ) ΤΩΝ 500 ΕΥΡΩ ΜΑΣ ΟΦΕΙΛΕΤΕ ΓΙΑ ΤΟ ΕΤΟΣ 2014 (Π.Χ.)  10.000 ΕΥΡΩ ΕΙΣΦΟΡΕΣ ΕΤΗΣΙΩΣ».

ΑΥΤΟ ΤΙ ΘΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ? ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ 10.000? ΟΤΙ ΘΑ ΗΤΑΝ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΝΟΜΙΜΟ ΝΑ ΙΣΧΥΣΕΙ ΤΕΤΟΙΟΣ ΝΟΜΟΣ?  ΟΤΙ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΟΥΜΕ ΤΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΜΑΣ ΜΕ ΧΡΕΗ ΠΟΥ ΘΑ ΜΑΣ ΦΟΡΤΩΝΕ ΤΟ ΚΑΘΕ ΤΑΜΕΙΟ  ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΠΕΙΔΗ ΤΟ ΑΣΚΟΥΣΑΜΕ?

Ο προσδιορισμός του ύψους  των οφειλόμενων εισφορών, ως παροχή που γεννάται από το νόμο, πρέπει ως προσδιοριστική,  ΧΡΗΜΑΤΙΚΑ καταλογιστέα πράξη να είναι ΕΥΛΟΓΗ, να ανταποκρίνεται στα εισοδήματα του υπόχρεου ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ, σε κάθε δε περίπτωση να μπορεί να την αντέξει ο υπόχρεος,  ακυρωνόμενης σε αντίθετη περίπτωση κάθε πράξης επιβολής και καταλογισμού ΥΠΕΡΟΓΚΩΝ ΕΙΣΦΟΡΩΝ εκ των οποίων να στερείται ο υπόχρεος βασικών βιοτικών αγαθών:

Την διατροφή, την ένδυση, τη στέγαση, τη φροντίδα των οικείων του, το ίδιο το επάγγελμα του σε τελική ανάλυση!

Επομένως η υποχρεωτική ασφάλιση είναι υπό τις ως άνω ανατρεπτικές προϋποθέσεις ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ, όταν υπάρχει κίνδυνος :

α) ανεπαρκείας κάλυψης βασικών βιοτικών αναγκών του υπόχρεου, που ανιχνεύεται όταν το εισόδημα του είναι μικρότερο από το ποσό του παλαιού αφορολογήτου (12.000 ευρώ) που είναι και το όριο της αξιοπρεπούς διαβίωσης, ποσό μάλλον όταν είναι στο μισό του ορίου αυτού.

β) αναγκαστικών μέτρων που θα εξαθλιώσουν έτι περισσότερο τον οικονομικά αδύνατο υπόχρεο (κατάσχεση μικροκαταθεσεων του, αυτοκίνητου του κλπ)

γ) έξοδος του από το επάγγελμα, καθώς δεν θα έχει ούτε μπλοκ αποδείξεων είτε λογω της υπερχρέωσης του από τα ταμεία, και δεν θα μπορεί να εργάζεται,

δ) αντιμετώπιση του ως …. απατεώνα  (διότι τα κρατικά ασφαλιστικά ταμεία παρόλα αυτά τον θεωρούν εύπορο και απαιτούν  τις εισφορές ου μην και φόρους και ένα σωρό ακόμα βάρη)

ε) μη θεμελίωσης συνταξιοδοτικού δικαιώματος ( ΕΦΟΣΟΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΕΙΣΦΟΡΕΣ)!

στ) στέρησης δικαιώματος πρόσβασης στην υγεία  (είναι ΕΚΘΕΤΟΣ ΣΤΗΝ ΚΑΘΕ ΑΡΡΩΣΤΙΑ, αφού είναι πανύψηλες ΚΑΙ οι εισφορές της υγείας!)

ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΞΕΚΑΘΑΡΟ ΟΙ ΣΗΜΕΡΙΝΕΣ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΕΣ  ΕΙΣΦΟΡΕΣ  ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΕΚΒΙΑΣΤΙΚΗΣ ΕΙΣΠΡΑΞΗΣ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΒΙΑΖΟΥΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΚΡΕΟΥΡΓΟΥΝ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΣΦΟΡΑΣ ΣΤΑ ΒΑΡΗ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΑΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑΣ  ΣΚΟΠΟΥ ΚΑΙ ΜΕΣΟΥ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ.

Άρθρο 25  Συντάγματος  - ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΑΝΑΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑΣ:

Το ελληνικό Κράτος προκειμένου να εξασφαλίσει τα απίθανα ποσά που ζητά, προκειμένου να αφήσει ανέπαφους τους κομματικούς στρατούς του, ήδη :

α. στερεί τον νέο επαγγελματία από μελλοντική σύνταξη, αφού έτσι κι αλλιώς ο τελευταίος δεν έχει να πληρώσει  για να λάβει σύνταξη..

β.  στερεί ομοίως τον νέο επαγγελματία από την στοιχειώδη περίθαλψη.

γ.  τον υποβάλλει σε άσκοπη γραφειοκρατία και ταλαιπωρία, αφού ακόμα και για ρύθμιση πρέπει να τρέχει σε διαφορετικές υπηρεσίες, με αμφίβολα αποτελέσματα, καθώς ουδεμία διάθεση συνεργασίας επιδεικνύουν τα Ταμεία κι ούτε κι έχουν αποφασιστικές αρμοδιότητες.

δ.   τον στερεί και από την θεώρηση Δελτίου Παροχής Υπηρεσιών ώστε να μπορεί να βιοπορίζεται. Με απλά λόγια τον ωθεί στην λιμοκτονία.

ε. λαμβάνει ΚΑΙ ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ ΜΕΤΡΑ ΕΙΣΠΡΑΞΗΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ! Δεν του δίνει καν τη δυνατότητα «παγώματος» των ήδη παρανομών βέβαια και δήθεν οφειλών του, ώστε να τα καταβάλλει όταν μπορέσει να μαζέψει τα χρήματα αυτά! Κάνεις δεν θέλει να μείνει χωρίς σύνταξη!

Αλλά και ποιος από την άλλη θα δώσει τα χρήματα του για την ασφάλιση του, εάν αυτά δεν φτάνουν για να συντηρηθεί όταν είναι νέος!!!

Επιπλέον δε

ε. του στερεί τη δυνατότητα να αποκτήσει τα στοιχειώδη για την καθημερινότητα του, όπως π.χ.  αυτοκίνητο, σπίτι, κλπ

στ.  του στερεί την δυνατότητα να κάνει οικογένεια, καθώς επιζητεί την αφαίμαξη των ΗΔΗ ΜΗ ΕΠΑΡΚΩΝ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥ (κάτω από το όριο της φτώχειας).  Εφόσον δεν θα περισσέψει απολύτως τίποτα, είναι βέβαιο ότι ο νέος επαγγελματίας ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΘΡΕΨΕΙ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΣΤΟΜΑΤΑ όταν ήδη μετά βίας συντηρεί τον εαυτό του!

Η ΚΛΟΠΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ  ΑΥΤΗ ΜΕΣΩ ΤΩΝ ΕΙΣΦΟΡΩΝ φυσικά έρχεται σε απολυτή αντίθεση με τις προστατευτικές για την δημιουργία οικογενείας και τους νέους διατάξεις του Συντάγματος.

Ουσιαστικά εξωθεί τη χώρα μας στον πληθυσμιακό αφανισμό:

«Άρθρο 21(Προστασία οικογένειας, γάμου, μητρότητας & παιδικής ηλικίας)

1. H οικογένεια, ως θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του Έθνους, καθώς και ο γάμος, η μητρότητα και η παιδική ηλικία τελούν υπό την προστασία του Kράτους.

3. Tο Kράτος μεριμνά για την υγεία των πολιτών και παίρνει ειδικά μέτρα για την προστασία της νεότητας, του γήρατος, της αναπηρίας και για την περίθαλψη των απόρων.

Είναι προσβολή για μια ευνομούμενη πολιτεία να ζητά σχεδόν το… μισό η και… ολόκληρο το εισόδημα ενός ασθμαίνοντος επαγγελματία για να …καλύψει τις τρύπες των ασφαλιστικών ταμείων της!

Απουσιάζει προκλητικά από τον τρόπο υπολογισμού των εισφορών και την εν γένει ασφαλιστική πολιτική του κράτους κάθε μέριμνα συσχέτισης των εισοδημάτων των ασφαλισμένων με τις ασφαλιστικές τους υποχρεώσεις, ώστε να υπάρχει δίκαια αναλογία βαρών των διαφόρων κατηγοριών των ασφαλισμένων.

Αλήθεια, έχει προβλέψει ο νομοθέτης τι εισφορά θα πληρώνει ένας ελεύθερος επαγγελματίας που για ένα χρόνο δεν πάνε καλά οι δουλειές του, και βγάζει ας πούμε 3.000 ευρώ η και μηδέν. Να μην τα κρατήσει για την επιβίωση του αλλά θα να δώσει στα ταμεία!!!!

Με λίγα λόγια, η ανθρωπινή επιβίωση, η αξιοπρέπεια και ότι πιο βασικό υπάρχει στην ζωή ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΩΤΕΡΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΦΛΗΣΗ ΤΩΝ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΕΙΣΦΟΡΩΝ! Αυτό προκρίνει νομοθέτης που αποφάσισε τα συγκεκριμένα ύψη εισφορών, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΡΟΒΛΕΨΕΙ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΧΑΜΗΛΑ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΑ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΡΟΒΛΕΨΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΚΡΙΣΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΛΑΒΕΙ ΚΑΝ ΥΠΟΨΙΝ ΤΟΥ ΟΤΙ, ΗΔΗ, ΟΣΟΙ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΘΑ ΣΤΕΡΗΘΟΥΝ ΣΥΝΤΑΞΕΩΣ ΚΑΙ ΗΔΗ ΣΤΕΡΟΥΝΤΑΙ ΠΕΡΙΘΑΛΨΕΩΣ!!!

Οργιάζει λοιπόν η αυθαιρεσία, η ισοπέδωση και τα … «τεκμήρια»!!! Όλοι μαζί οι ασφαλισμένοι στο ίδιο τσουβάλι.

Τίθεται λοιπόν ζήτημα αντισυνταγματικότητας  της υποχρεωτικότητας ενός ορισμένου ύψους  των ασφαλιστικών εισφορών καθώς, υπό τις επικρατούσες, συνθήκες διαβίωσης και εργασίας  στην Ελλάδα,  αυτές είναι  εκτός τόπου και χρόνου.

Και ΦΥΣΙΚΑ γεννιέται  ζήτημα αποζημίωσης του ασφαλισμένου/ανασφάλιστου από την αδικοπρακτικη,  εναντία στο Σύνταγμα συμπεριφορά αυτή  του δημοσίου/ ταμείων.

Η κοινωνική ασφάλιση από αγαθό και υποχρέωση του κράτους απέναντι στον πολίτη στρεβλώθηκε σε μια «θηλιά» οικονομικού στραγγαλισμού, σε μια αποτρεπτική προϋπόθεση για την ελεύθερη και απρόσκοπτη επαγγελματική δραστηριότητα.

Είναι αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα κάθε ανθρώπου να φροντίζει πρώτα για τις βασικές του ανάγκες, την διατροφή του, την στέγαση του, κλπ και έπειτα  για την ασφάλιση του.

Εδώ και πολλά χρόνια η ιεράρχηση αυτή έχει ΕΜΠΡΑΚΤΑ ΔΙΑΣΑΛΕΥΘΕΙ και έχει δημιουργήσει έναν παραλογισμό που πρέπει επιτέλους να λάβει τέλος.

                                   ΑΙΣΧΡΟΚΕΡΔΗΣ ΔΙΚΑΙΟΠΡΑΞΙΑ

Ακόμα και η καταναγκαστική ασφάλιση δεν παύει να είναι μια …σύμβαση.  Ακόμα και ο εξαναγκασμός σε υποχρεωτική ασφάλιση δεν παύει να είναι μια κοινωνική αλλά και ενοχική σύμβαση. Μια σύμβαση ανάμεσα στον ασφαλισμένο και στον ασφαλιστικό του ταμείο, το οποίο είναι ΚΡΑΤΙΚΟ, ως ΝΠΔΔ και εν τελεί μια σχέση παροχής – αντιπαροχής.

Όταν όμως η παροχή του ενός, δηλαδή η παροχή συντάξεως είναι ΑΒΕΒΑΙΗ και μικρή, όταν επίσης η αντιπαροχή που ζητείται από τον ασφαλισμένο, δηλαδή οι εισφορές του είναι ΥΠΕΡΟΓΚΕΣ καθώς δεν του επιτρέπουν να ζήσει, ενώ ήδη εφόσον δεν μπορεί να πληρώσει ΣΤΕΡΕΙΤΑΙ και της δευτέρας κρατικής παροχής, δηλαδή της ΠΕΡΙΘΑΛΨΕΩΣ, τότε φυσικά μπορούμε να μιλήσουμε για ΑΙΣΧΡΟΚΕΡΔΗ ΔΙΚΑΙΟΠΡΑΞΙΑ!

Μια τέτοια σύμβαση είναι ξεκάθαρα ακυρωτέα και ως περιορίζουσα υπέρμετρα την ελευθερία μου, (ψυχολογικά και οικονομικά) και ωςαισχροκερδής, αφού μου ζητεί υπέρογκες εισφορές για πενιχρή σύνταξη και οριακή περίθαλψη.

Περεταίρω, η υποχρεωτικότητα όμως εγγραφής στα Ταμεία συνιστά υπέρμετρο περιορισμό της προσωπικότητας και μάλιστα εν όψει του ότι οι αντιπαροχές αυτών είναι υπέρμετρα δυσανάλογες σε σχέση με την παροχή ημών των ασφαλισμένων (δηλαδή μια …απαράδεκτα χαμηλή σύνταξη που είναι αβέβαιο εάν θα μάς καταβληθεί ποτέ, διότι σε 40 χρόνια από τώρα όλα δείχνουν ότι δεν θα έχει μείνει τίποτα όρθιο, ενώ συγχρόνως οι τομείς υγείας καλύπτουν ελάχιστες επεμβάσεις και φάρμακα κλπ. μετά από εξαντλητικές γραφειοκρατικές διαδικασίες) και ως εκ τούτου χαρακτηρίζει τις σχετικές συμβάσεις ως αισχροκερδείς δικαιοπραξίες. Κυριότερη εκδοχή των οποίων είναι ότι ζητείται από έναν νέο επαγγελματία που ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, και βγάζει π.χ. 5.000 ευρώ, να δώσει 3.500 ευρώ, δηλαδή σχεδόν όλο του το ισχνό εισόδημα για τα …Ταμεία!  Κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατό να συμβαίνει σε ένα Κράτος Δικαίου.

Στην μεταπολιτευτική Ελλάδα,  όπου οι πόροι των  ασφαλιστικών ταμείων διασπαθίζονται σε  χρηματιστηριακά παιχνίδια,  η ίδια η προοπτική των όποιων ωφελημάτων από τις καταβαλλόμενες εισφορές  καταντά τελικά εφιάλτης, όχι μόνο λογω του επαχθούς του ύψους των ασφαλιστικών εισφορών αλλά και του ιδίου του αμφιβόλου νοήματος της «ασφάλισης»

Συμψηφισμός απαιτήσεων από τα κέρδη των (κερδοφόρων) ταμείων ή την χρηματοδότηση τους από τον κρατικό προϋπολογισμό :

Ήδη τα ασφαλιστικά ταμεία χρηματοδοτούνται από τον κρατικό προϋπολογισμό κατά 75%, δηλαδή από όλους εμάς δια της φορολόγησης μας σε καθημερινά ειδή και υπηρεσίες απ όπου προκύπτουν και τα έσοδα του κράτους.

Άρα σε ποσοστό  ανάλογο  με τη χρηματοδότηση ή τα κέρδη ΟΦΕΙΛΟΥΝ ΝΑ ΕΞΑΙΡΕΘΟΥΝ από την καταβολή των εισφορών όσοι αδυνατούν αποδεδειγμένα να το κάνουν, διότι πράγματι, δεν καταλαβαίνω που αλλού μπορούν να πάνε τα χρήματα αυτά, ΕΙΜΗ ΠΡΩΤΑ ΚΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΣΤΑ ΑΝΑΣΦΑΛΙΣΤΑ ΜΕΛΗ ΤΩΝ ΤΑΜΕΙΩΝ, που ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ ΕΧΟΥΝ ΧΑΜΗΛΑ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΑ.

Όπως προκύπτει από τα στοιχεία των επαγγελματικών συλλογών περίπου ένα 10 με 30% των ελευθέρων επαγγελματιών είναι στην κατάσταση αυτή . Ως αριθμός δηλαδή δεν είναι και αχανής!.

Δεν νομίζω ότι θα συνιστούσε καμιά τραγική δαπάνη η δωρεάν βασική περίθαλψη αυτών ή, έστω η πολύ φθηνή ασφάλιση  στα ταμεία τους ή τον ΕΟΠΠΥ (έστω με 100 – 200 ευρώ εισφορών ετησίως)

ΤΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΚΑΙ ΟΙ ΛΥΣΕΙΣ :

α)  ΤΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ

Αν κάποιος ελεύθερος επαγγελματίας δεν βγάζει πολλά χρήματα, ώστε να εξοφλεί και τα Ταμεία, αλλά τόσα ώστε απλά να… επιζεί, είναι αναγκασμένος να παύσει να εργάζεται εξ αιτίας της εξοντωτικής πρακτικής της υπερχρέωσης του και συνεπώς δεν θα έχει δικαίωμα να τρώει, να ενδύεται και να στεγάζεται για να μην μείνουν απλήρωτα τα Ταμεία.

Αντέχει ο ολίγιστος αυτός νομοθέτης και όσοι συνήνεσαν μέχρι σήμερα να συγκρίνουν συνταγματικά  εάν προηγείται η αποπληρωμή των υπέρογκων εισφορών των Ταμείων από το δικαίωμα στην ίδια την ζωή;

Γιατί, μεσούσης της κρίσεως, με την Ελλάδα να έχει κηρύξει εσωτερική χρεοκοπία και 1.500.000 ανέργους, μόνον με κοινωνική εκτέλεση ισοδυναμεί το να αναγκάζεις κάποιον να παρατήσει το επάγγελμά του, ενώ μπορεί να βγάζει τα βασικά του έξοδα και να στηρίζει την οικογένειά του συμβάλλοντας στο οικογενειακό της εισόδημα.

Β) ΟΙ ΛΥΣΕΙΣ

Άρα δυο λύσεις αναφύονται ξεκάθαρα:

1) Η πρώτη λύση είναι να θεσπιστούν νέες κατώτατες εισφορές, για τους ελεύθερους επαγγελματίες ύψους εύλογου για την εποχή και τις περιστάσεις, δηλαδή π.χ. 300 ευρώ το χρόνο για σύνταξη και 200 ευρώ για υγεία. Στην περίπτωση αυτή και τα Ταμεία θα εισέπρατταν σίγουρα κάποιο σημαντικό ποσό, σε σχέση με το απόλυτο μηδέν που εισπράττουν τώρα από τους μισούς ασφαλισμένους τους -οι οποίοι θα γίνουν πολύ περισσότεροι στα προσεχή έτη – και φυσικά οι ασφαλισμένοι θα μπορούν να απολαμβάνουν  ενός υποτυπώδους δικαιώματος σύνταξης, το οποίο θα μπορούν να ενισχύουν όταν έχουν περισσότερα χρήματα να διαθέσουν, θα απολαμβάνουν μιας βασικής περιθάλψεως και φυσικά την αίσθηση του νομοταγούς και όχι καταδιωκόμενου ανθρώπου, ότι, δηλαδή, είναι εν τάξει με τις ασφαλιστικές τους υποχρεώσεις!

2) Η δεύτερη, συμπληρωματική λύση, για όσους αποδεικνύουν ότι βρίσκονται σε δεινή οικονομική κατάσταση με την χρήση εκκαθαριστικών τους κλπ. είναι να τούς χορηγείται «έκτακτη ασφαλιστική ενημερότητα» που θα τούς επιτρέπει τουλάχιστον να θεωρούν 1 (ένα) μπλοκ αποδείξεων ετησίως, ώστε να μπορούν να εργάζονται νόμιμα σαν άνθρωποι, και να μπορέσουν να επιβιώσουν!

Να μη φτάσουμε δηλαδή στην έσχατη κατάντια μετά από τόσα χρόνια κρίσης να ακούσουμε για… λιμοκτονούντες και αυτοκτονούντες ελευθέρους επαγγελματίες!

Το κρίμα θα είναι στον λαιμό όχι μόνον των κυβερνήσεων από το 1992 και μετά, ιδίως των τελευταίων ετών, αλλά και των επαγγελματικών συλλόγων της Χώρας και των υπουργών Ασφάλισης που δεν έπραξαν τίποτα για να αποτραπεί αυτός ο βάρβαρος κοινωνικός δαρβινισμός.

Το αφορολόγητο και το ανεισφορολογητο ως όριο σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Το ζήτημα του «αφορολόγητου» ορίου εισοδήματος είναι στοιχειώδες ζήτημα δημοκρατίας και κοινωνικής – φορολογικής δικαιοσύνης, τόσο σαν στοιχείο προσδιορισμού του ελάχιστου ορίου εισοδήματος που επιτρέπει σε ένα άτομο να διαβιώνει με μία στοιχειώδη αξιοπρέπεια, όσο και σαν βασικό στοιχείο προσδιορισμού της φορολογικής πολιτικής ενός Κράτους.

Φυσικά  το αφορολόγητο μόνο από έντεχνη πονηρία του ελληνικού κράτους δεν είναι ΚΑΙ ΑΝΕΙΣΦΟΡΟΛΟΓΗΤΟ, καθώς όποιος στερείται φοροδοτικής ικανότητας  ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΣΤΕΡΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΕΙΣΦΟΡΟΔΟΤΙΚΗΣ, καθώς ο θεσμός αυτός είναι η υλοποίηση του άρθρου 4.5 του Συντάγματος περί συμμετοχής στα βάρη ανάλογα με τις δυνάμεις του καθενός!

Ορθά λοιπόν εντος της έννοιας του αφορολογήτου μπορεί να χωρέσει και η εξαίρεση από την εισφοροδοσια, καθώς και αυτή αποτελεί «βάρος» και μάλιστα υπέρογκο, πολύ πιο υπέρογκο ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗ ΦΟΡΟΛΟΓΙΑ!

      Η ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗ  ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΑΝΑΛΥΤΙΚΟΤΕΡΑ

α. Αντίθεση στο άρθρο 4.5 του Συντάγματος περί συμμετοχής των Ελλήνων στα βάρη ανάλογα με τις δυνάμεις τους.  Οι εισφορές προς τα Ταμεία εξυπακούεται ότι είναι βάρη, δηλαδή οικονομική συμβολή των υπόχρεων ασφαλισμένων που μάλιστα έχει αναγκαστικό χαρακτήρα, εφ’ όσον δεν εναπόκειται στην ευχέρεια τους να επιλέξουν την μη εξόφλησή τους ή την εναλλακτική της ιδιωτικής ασφάλισης, η τελωσπαντων της μη καταβολής σε αδυναμία!

β. Αντίθεση στο συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα της εργασίας που υποτίθεται ότι προστατεύει το Κράτος (Άρθρο 22 : «H εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το Kράτος, που μεριμνά για τη δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών και για την ηθική και υλική εξύψωση του εργαζόμενου αγροτικού και αστικού πληθυσμού»).

Εν προκειμένω το απαγορεύει πρακτικά, απόλυτα και αυθαίρετα, τόσο με την θέσπιση των ρηθεισων υπέρογκων υψών ασφαλιστικών εισφορών των ταμείων – όσο και με τις διατάξεις περί ασφαλιστικής ενημερότητας.

Άτυπη άποψη για το όνειδος των υπέρογκων εισφορών είναι να εξωθηθούν οι ελεύθεροι επαγγελματίες να φύγουν από το επάγγελμα γιατί είμαστε πολλοί. Αν είναι δυνατόν να εξωθούμαστε στην ανεργία ενώ μπορούμε έστω να βιοποριζόμαστε και να ενισχύουμε στοιχειωδώς και τα μελή της οικογενείας μας!

ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΣΕ ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΗ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΝΝΟΙΑ ΛΟΓΙΚΗΣ

Ακόμα και αν δεν υπήρχε το Σύνταγμα και η ΕΣΔΑ, το καθεστώς αυτό, με την ισοπεδωτική εφαρμογή του έναντι δικαίων και αδίκων, προσβάλλει βάναυσα το δικαίωμα κάθε ελευθέρου επαγγελματία στην επιβίωση, στην εργασία, στην αξιοπρέπεια και αποτελεί μνημείο αναλγησίας και βαρβαρότητας που πρέπει άμεσα να εξαλειφθεί επί τη βάσει των δυο κάτωθι διορθωτικών προτάσεων, ήτοι:

(α) μείωση εισφορών και αναλογική σύνδεση αυτών με την οικονομική δυνατότητα του ασφαλισμένου για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα στην ουσία του, και

(β) νομοθετική θέσπιση εξαιρέσεων για οικονομικούς και ανθρωπιστικούς λόγους υπέρ όσων έχουν οικονομική αδυναμία ή σοβαρά προβλήματα υγείας κλπ, ώστε να τούς χορηγείται “ΕΚΤΑΚΤΗ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΝΗΜΕΡΟΤΗΤΑ” για να θεωρούν τουλάχιστον ένα (1) μπλοκ αποδείξεων ετησίως και να τούς παρέχεται στοιχειώδης υγειονομική περίθαλψη.

 Έτσι, θα μπορούν τουλάχιστον να… ζήσουν και φυσικά, αν τους περισσεύουν χρήματα, να μπορούν να συνεισφέρουν και στα Ταμεία τους!

Η λύση που υπάρχει σήμερα επιεικώς χαρακτηρίζεται ως απάνθρωπη, καθώς στερεί από τους ασφαλισμένους το δικαίωμα να εργάζονται και από τα Ταμεία να λαμβάνουν έστω αυτά τα χρήματα που μπορούν οι οικονομικά αδύνατοι ασφαλισμένοι να διαθέτουν.

Τέλος, υποτίθεται ότι το όλον ζήτημα της κοινωνικής ασφάλισης ανάγεται στο … Κράτος που μεριμνά γι’ αυτήν. Αν αυτό είναι… κοινωνική ασφάλιση και μέριμνα τότε δεν απομένει να πούμε τίποτε περισσότερο…

Η Αρχή της φορολογικής (και εισφοροδοτικης) ισότητας η κατίσχυση της έναντι οιασδήποτε κακώς η αορίστως εννοούμενης έννοιας δημοσίου συμφέροντος.

Στα πλαίσια του Ελληνικού Συντάγματος, το οποίο δεν κατοχυρώνει συγκεκριμένο φορολογικό KAI ΕΙΣΦΟΡΟΔΟΤΙΚΟ σύστημα, η φορολογική ΚΑΙ ΕΙΣΦΟΡΟΔΟΤΙΚΗ ισότητα ως ειδικότερη μορφή της καθιερωμένης στο άρθρο 4 παρ. 1 του Συν/τος αρχή της νομικής ισότητας, κατοχυρώνεται τόσο ως τυπική όσο και ως ουσιαστική νομική ισότητα.

Ο αναλογικός χαρακτήρας της νομικής ισότητας επιβάλλει στην περίπτωση της φορολογικής και εισφοροδοτικης ισότητας,  την διαφοροποιούμενη ευνοϊκότερη ή δυσμενέστερη νομική μεταχείριση της διαφορετικής οικονομικής δυνατότητας καιεπιβάλλει την κατανομή των φορολογικών και ασφαλιστικών βαρών με βάση τη φοροδοτική ικανότητα εκάστου, η οποία λαμβάνεται υπ’ όψιν όχι μόνο με βάση το κριτήριο της περιουσίας αλλά γενικότερα με βάση την οικονομική δύναμη κάθε πολίτη.

Εν ολίγοις κατά κανένα τρόπο δεν εξυπηρετείται ΚΑΝΕΝΑ ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ μέσα από την υπερχρέωση επαγγελματιών ΠΟΥ ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ δεν έχουν εισοδήματα που ΝΑ ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΝ ΕΠΙΒΟΛΗ ΣΕ ΑΥΤΑ ΦΟΡΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΕΙΣΦΟΡΩΝ.

Κανένα δημόσιο συμφέρον δεν εξυπηρετείται από την οιονεί άρνηση άσκησης επαγγέλματος των νέων της χώρας από την υπεροφορολογηση και υπερεισφορολογηση τους και την υπερχρέωση τους στο κράτος και τα ταμεία.

Είναι αυτονόητο ότι ο ως άνω συντελούμενος  επαγγελματικός και οικονομικός στραγγαλισμός των νέων της χώρας ΑΝΤΙΤΙΘΕΤΑΙ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ καθώς τους στερεί το δικαίωμα στην εργασία, την επιβίωση, την δημιουργία οικογενείας, την δημιουργία και την αξιοπρέπεια.

                                          ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ

Είναι αντισυνταγματική η υποχρέωση σε καταβολή ασφαλιστικών εισφορών με κριτήρια υπολογισμού του ύψους αυτών τον μισθό του εφέτη, το ετήσιο ποσοστό αύξησης των δημοσίων υπαλλήλων ή τα χρόνια άσκησης επαγγέλματος, καθώς δεν έχουν καμιά σχέση με το εισόδημα και την περιουσιακή κατάσταση, που είναι και τα μόνα και τα ουσιαστικά κριτήρια τα οποία μπορούν να προσδώσουν (η μη) εισφοροδοτικη ικανότητα.

Είναι αντισυνταγματική η κατάργηση του αφορολογήτου ορίου, αυτό εξακολουθεί να είναι για τη χώρα μας το πόσο των 12.000 ευρώ, στην έννοια της φοροδοτικής ικανότητας συμπεριλαμβάνεται και η εισφοροδοτικη ικανότητα, σε κάθε περίπτωση η εισφοροδοτικη ικανότητα έχει κι αυτή κάποιο όριο, υπαγόμενη στο άρθρο 4.7 του Συντάγματος.

Η διατύπωση της διάταξης του άρθρου 22 παρ. 1 , 2 και 3 του ν.2084/1992  σε συσχετισμό με τις μελλοντικές και από αυτήν εξαρτώμενες νομοθετικές διατάξεις, εγκυκλίους κλπ υπερβαίνουν τα ανεκτά όρια δικαιολογημένης, σαφούς και αναλογικής νομοθέτησης, είναι ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΑΟΡΙΣΤΕΣ, όσο και αν ψάξει κανείς ΔΕΝ ΔΥΝΑΤΑΙ ΝΑ ΒΡΕΙ ΤΗΝ ΣΕΙΡΑ ΕΙΔΙΚΩΝ ΔΙΑΤΑΞΕΩΝ ΠΟΥ ΑΥΞΗΣΑΝ ΔΙΑΔΟΧΙΚΑ ΤΙΣ ΕΙΣΦΟΡΕΣ ΑΠΟ ΤΟ 1992 ΚΑΙ ΜΕΤΑ.

ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΤΗΝ ΦΥΣΙΚΗ ΕΠΙΒΙΩΣΗ,  ΤΗΝ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ, ΤΗΝ ΔΙΑΤΡΟΦΗ,  ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ, ΤΗΝ ΕΝΔΥΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΤΕΓΑΣΗ ΠΡΟΕΧΕΙ ΑΠΟ την υποχρέωση καταβολής ασφαλιστικών εισφορών, ΣΤΗΝ ΔΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΟΥ ΤΟ ΕΙΣΟΔΗΜΑ ΚΑΠΟΙΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΠΑΡΚΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΡΩΤΑ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ  ΑΠΑΛΛΑΣΣΕΤΑΙ ΤΩΝ ΕΙΣΦΟΡΩΝ, ΜΕ ΜΟΝΗ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΤΗΝ ΜΕΙΩΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ ΤΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΑΤΑΒΑΛΛΕΙ ΚΑΙ ΑΝΕΥ ΑΛΛΗΣ ΣΥΝΕΠΕΙΑΣ.

Πρέπει να τεθεί ένα εύλογο οικονομικό όριο το όποιο να  προφυλάσσει τον εργαζόμενο / ασφαλισμένο από την ασυδοσία του εκαστοτε Υπουργού Κοινωνικής Ασφάλισης που στην ουσία διοικεί τα Ταμεία.

Εξυπακούεται τέλος ότι η χορήγηση ενημερότητας ως προϋπόθεση θεώρησης βιβλίων, οι προσαυξήσεις & τόκοι επί εισφορών και αναγκαστικά μέτρα είσπραξης είναι απαράδεκτα και αντισυνταγματικά έναντι των χαμηλού εισοδήματος/επί μακρόν ανέργων & υποαπασχολούμενων ελευθέρων επαγγελματιών.

Για να διαβάσετε το πλήρες κείμενο της έρευνας κάντε κλικ ΕΔΩ

http://lawyalty.wordpress.com/2013/02/11/ανυπαρξία-φοροδοτικής-ικανότητας-ισ/

Η φυσιογνωμία του Περικλή από την ιστορική ματιά του Θουκυδίδη

http://olympia.gr/2014/02/09/%CE%B7-%CF%86%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%BF%CE%B3%CE%BD%CF%89%CE%BC%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%BB%CE%AE-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF/

Αμέσως μετά τα γεγονότα της Επιδάμνου, οι Αθηναίοι, επιμένοντας στην αποικιοκρατική πολιτική, ξεκίνησαν την πολιορκία στην Ποτίδαια καθιστώντας σαφές ότι όχι μόνο δεν σκόπευαν να αλλάξουν πολιτική, αλλά ότι η δύναμη που απέκτησαν από την Αθηναϊκή συμμαχία μετά τους Περσικούς πολέμους τους έδινε τέτοια ισχύ, που δεν μπορούσε να τους φοβίσει κανένας αντίπαλος. Ο Θουκυδίδης αναφέρει: «Στα χρόνια αυτά οι Αθηναίοι στερέωσαν την ηγεμονία τους κι έγιναν μεγάλη δύναμη. Οι Λακεδαιμόνιοι, μόλο που το ‘βλεπαν, δεν προσπάθησαν – εκτός από λίγες περιπτώσεις – να τους εμποδίσουν και τον περισσότερο καιρό αδρανούσαν, γιατί κι από παράδοση δεν έπαιρναν γρήγορα την απόφαση να κάμουν πόλεμο – εκτός αν αναγκάζονταν – κι εμπόδιο τους στέκονταν πόλεμοι που γίνονταν στον τόπο τους. Αυτό όμως ως τη στιγμή που η δύναμη της Αθήνας αυξήθηκε πάρα πολύ κι άρχισε να βλάφτει τους συμμάχους των Λακεδαιμονίων. Τότε πια δεν μπόρεσαν να ανεχτούν άλλο την κατάσταση κι αποφάσισαν πως είχαν χρέος να δράσουν με ζήλο και να καταστρέψουν, αν τους ήταν δυνατό, τη δύναμη της Αθήνας, επιχειρώντας μαζί με τους συμμάχους τους τούτον τον πόλεμο». (βιβλίο πρώτο, παράγραφος 118).

Όταν πια η συνέλευση των Λακεδαιμονίων αποφάσισε τον πόλεμο, στάλθηκαν πρέσβεις στην Αθήνα ζητώντας από τους Αθηναίους να εξαγνίσουν το μίασμα της θεάς Αθηνάς. Επρόκειτο για μια πολύ παλιά ιστορία, όπου ο Κύλωνας, ολυμπιονίκης κι άνθρωπος με μεγάλη επιρροή, ενθαρρυμένος από ένα χρησμό του μαντείου των Δελφών επιχείρησε να καταλάβει την Ακρόπολή της Αθήνας. Τελικά απέτυχε και μολονότι ο ίδιος κατάφερε να διαφύγει, οι σύντροφοί του, που έφτασαν σε σημείο να πεθαίνουν από την πείνα από την ασφυκτική πολιορκία της Ακρόπολης, αναγκάστηκαν να καθίσουν ικέτες στο βωμό της Ακρόπολης: «Οι Αθηναίοι στους οποίους είχε ανατεθεί η φρούρηση τούτων, βλέποντας να πεθαίνουν μέσα στον ιερό τόπο, αφού τους σήκωσαν από κει με την υπόσχεση πως δεν θα τους κάμουν κακό, τους πήγαν πιο πέρα και τους σκότωσαν». (βιβλίο πρώτο, παράγραφος 126). Βρισκόμαστε μπροστά στην πολεμική διπλωματία που είναι αποφασισμένη να επικαλεστεί τα πάντα (νόμους, παραδόσεις, ιερά, όσια, θρησκεία κτλ) προκειμένου να συγκαλύψει τις αμετάκλητες πολεμικές αποφάσεις και να επιρρίψει την ηθική ευθύνη του επικείμενου πολέμου στους άλλους αποσιωπώντας τις αληθινές αιτίες, τέχνασμα όχι μόνο διαχρονικό, αλλά και παγκόσμιο. (Στις μέρες μας επικρατεί η υποκριτική επίκληση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ελευθερίας): «Αυτό, λοιπόν, το μίασμα απαιτούσαν οι Λακεδαιμόνιοι να εξαγνιστεί, τάχα για να διαφεντέψουν πάνω απ’ όλα την ευσέβεια προς τους θεούς, στην πραγματικότητα όμως επειδή γνώριζαν πως ο Περικλής του Ξανθίππου είχε κάποια σχέση με το μίασμα από τη μητέρα του και νόμιζαν πως αν αυτός εξοριζόταν θα πετύχαιναν ευκολότερα τα όσα ζητούσαν από τους Αθηναίους. Δεν ελπίζανε, φυσικά, και πολύ πως θα μπορούσε να εξοριστεί ο Περικλής, πίστευαν όμως ότι τον εκθέτανε έτσι στους συμπολίτες του που θα σκέφτονταν πως η προσωπική του ατυχία, ήταν κατά ένα μέρος αιτία του πολέμου. Γιατί ο Περικλής, πραγματικά, ήταν ο σημαντικότερος δημόσιος άντρας του καιρού του και κυβερνούσε την πολιτεία αντίθετος σ’ όλα στους Λακεδαιμονίους. Δεν άφηνε τους Αθηναίους να φανούν υποχωρητικοί, αλλά τους παρακινούσε επίμονα στον πόλεμο». (βιβλίο πρώτο, παράγραφος 127).

Φυσικά, οι Αθηναίοι απάντησαν με το ίδιο νόμισμα απαιτώντας από τους Σπαρτιάτες να εξαγνίσουν το μίασμα του Ταινάρου: «Γιατί οι Λακεδαιμόνιοι είχαν κάποτε σηκώσει απ’ το ιερό του Ποσειδώνα στο Ταίναρο ικέτες είλωτες κι αφού τους πήγαν πιο πέρα τους σκότωσαν……Ζητούσαν ακόμη οι Αθηναίοι απ’ αυτούς να εξαγνίσουν και το μίασμα του ιερού της Χαλκιοίκου Αθηνάς». (βιβλίο πρώτο, παράγραφος 128). (Το μίασμα αυτό αφορά το θάνατο του Παυσανία που ενώ κατέφυγε στο ιερό της Χαλκιοίκου Αθηνάς, όταν πια είχε αποδειχθεί ο μηδισμός του, οι Σπαρτιάτες όχι μόνο δεν το σεβάστηκαν, αλλά αφαίρεσαν τη σκεπή και χτίσανε τις πόρτες, αναγκάζοντάς τον να παραδοθεί από την πείνα. Όταν πια ο Παυσανίας επρόκειτο να ξεψυχήσει τον βγάλανε έξω, ακόμη ζωντανό, και μόλις τον απομάκρυναν από τον ιερό περίβολο, πέθανε). Ακολούθησαν κι άλλες άκαρπες πρεσβείες των Λακεδαιμονίων που ζητούσαν να σταματήσει η πολιορκία της Ποτίδαιας, να αφεθεί η Αίγινα αυτόνομη, να ακυρωθεί το ψήφισμα για τους Μεγαρίτες, αιτήματα που, όπως ήταν φυσικό, απορρίπτονταν αμέσως από τους Αθηναίους. Οι πρεσβείες αυτές λειτουργούσαν φυσικά ως προφάσεις που στόχευαν περισσότερο στην παράταση του χρόνου για καλύτερη πολεμική προετοιμασία, παρά ως διπλωματικές απόπειρες αποφυγής του πολέμου. Η τελευταία σπαρτιατική πρεσβεία έφερε το τελεσίγραφο: «Οι Λακεδαιμόνιοι θέλουν να υπάρχει ειρήνη και θα υπάρξει αν αφήσετε τους Έλληνες ανεξάρτητους». (βιβλίο πρώτο, παράγραφος 139). (Βρισκόμαστε μπροστά στις διεκδικήσεις των ισχυρών που ξεκινούν πολέμους για ίδιον όφελος και ταυτόχρονα παρουσιάζουν το προσωπείο του απελευθερωτή). Στη συνέλευση του αθηναϊκού λαού – Εκκλησία του Δήμου – που ακολούθησε μετά το σπαρτιατικό τελεσίγραφο ο άνθρωπος που δεσπόζει είναι, φυσικά, ο Περικλής: «Στη γνώμη, Αθηναίοι, την ίδια μένω πάντα σταθερός, να μην υποχωρήσουμε στους Πελοποννησίους, μόλο που ξέρω πως οι άνθρωποι μ’ όσον ενθουσιασμό πείθονται για ν’ αρχίσουν έναν πόλεμο, με τον ίδιο δεν τον κάνουν και στην πράξη, αλλά συχνά αλλάζουν γνώμη σύμφωνα με κείνα που συμβαίνουν». (βιβλίο πρώτο, παράγραφος 140). Ο Περικλής ούτε κρύβεται πίσω από τις λέξεις, ούτε επικαλείται προφάσεις, ούτε εκμαιεύει τη συμπάθεια προβάλλοντας δήθεν φιλειρηνικά αισθήματα, που δυστυχώς δεν βρίσκουν ανταπόκριση. Έχει ταχθεί υπέρ του πολέμου εξ’ αρχής και το επαναλαμβάνει και στην τελευταία συγκέντρωση του λαού. Ξέρει πολύ καλά ότι η ναυτική δύναμη της Αθήνας οφείλει όχι μόνο να συνεχίσει, αλλά και να διευρύνει την κυριαρχία της στη θάλασσα, επίτευγμα που μόνο η αποικιοκρατική πολιτική και το καθεστώς της αθηναϊκής ηγεμονίας μπορεί να εξασφαλίσει. Η οικονομική ευημερία της Αθήνας οφείλεται σ’ αυτήν ακριβώς την πολιτική και η εγκατάλειψη αυτής της πολιτικής σηματοδοτεί, μοιραία, τη συρρίκνωση και την παρακμή. Από την άλλη, ως ευφυής και διορατικός ηγέτης, κατανοεί απολύτως ότι αυτό είναι αδύνατο να συνεχίσουν να το ανέχονται οι Λακεδαιμόνιοι. Με δυο λόγια το ζήτημα είναι γι’ αυτόν ξεκαθαρισμένο από καιρό. Η μόνη λύση για τη συνέχεια της οικονομικής ευημερίας είναι η στρατιωτική επικράτηση απέναντι στη Σπάρτη. Η άποψη ότι ο Περικλής θα ήθελε να αποφύγει τον πόλεμο, αλλά αναγκάστηκε από τα γεγονότα ή την αδιάλλακτη στάση των Λακεδαιμονίων τίθεται στη σφαίρα της απόλυτης εξιδανίκευσης, αφού πράγματι, κάτω από ιδανικές συνθήκες κανείς ηγέτης δεν θέλει να εμπλέξει την πατρίδα του σε πόλεμο. Το ζήτημα είναι τι κάνει γι’ αυτό. Ο Περικλής ούτε προσπάθησε να έρθει σε ουσιαστική διαπραγμάτευση με τους Σπαρτιάτες, ούτε να αποθαρρύνει τους Αθηναίους από τον πόλεμο, όπως προσπάθησε να κάνει στη Σπάρτη ο Αρχίδαμος. Το ζήτημα για τον Περικλή τέθηκε καθαρά ως ζήτημα ισχύος και συμφερόντων. Όποιος πράγματι θέλει να αποφύγει τον πόλεμο προσπαθεί να διαπραγματευτεί, δηλαδή να προβεί και σε πιθανές υποχωρήσεις. Ο Περικλής θεώρησε ότι οι συνθήκες είναι ευνοϊκές για την Αθήνα, ότι θα μπορούσε δηλαδή να νικήσει τη Σπάρτη, ιδιαίτερα με την προσάρτηση της Κέρκυρας στην αθηναϊκή συμμαχία, και γι’ αυτό παρότρυνε τους Αθηναίους προς αυτή την κατεύθυνση: «Αμέσως λοιπόν τώρα αποφασίστε ή να υποκύψετε προτού πάθετε καμιά ζημιά, ή, αν θα πολεμήσουμε (κι αυτό εγώ τουλάχιστο νομίζω πως είναι προτιμότερο), να μην υποχωρήσουμε ίδια είτε πρόκειται για μεγάλη είτε για μικρή αιτία, ούτε να διατηρήσουμε όσα έχουμε κάτω απ’ το φόβο.». (βιβλίο πρώτο, παράγραφος141). Και φυσικά, ως στρατηγός, συνεχίζει τονίζοντας την υπεροχή των Αθηναίων στον πόλεμο και τα μειονεκτήματα των εχθρών εμψυχώνοντας το κοινό: «Οι Πελοποννήσιοι καλλιεργούν οι ίδιοι τη γη τους και χρήματα δεν έχουν ούτε ιδιωτικά, ούτε δημόσια. Έπειτα δεν έχουν πείρα από πολέμους μακροχρόνιους κι υπερπόντιους, γιατί εξ’ αιτίας της φτώχειας τους, μονάχα σύντομους επιχειρούν μεταξύ τους.  Οι τέτοιοι άνθρωποι ούτε στόλο μπορούν να επανδρώσουν ούτε πεζικά στρατεύματα να ετοιμάζουν και να στέλνουν συχνά μακριά, γιατί κι απ’ τα χτήματά τους θα έλειπαν κι απ’ τα δικά τους θα ξόδευαν, κι ακόμη θα εμποδίζονταν να χρησιμοποιήσουν τη θάλασσα. Τους πολέμους όμως πιο πολύ τους βαστάνε τα περίσσια χρήματα παρά οι αναγκαστικές εισφορές. Κι οι άνθρωποι που οι ίδιοι καλλιεργούν τη γη τους είναι πιο πρόθυμοι να πολεμούν με τα σώματά τους παρά με τα χρήματά τους, γιατί τα σώματά τους ελπίζουν πως απ’ τους κιντύνους μπορεί και να σωθούν, τα χρήματά τους όμως δεν είναι βέβαιοι ότι δεν θα τα ξοδέψουν πριν τελειώσει ο πόλεμος, αν μάλιστα αυτός, πράγμα πιθανόν, αντίθετα από τις προσδοκίες τους παραταθεί». (βιβλίο πρώτο, παράγραφος 141). Και συνεχίζει: «Πολύ μεγάλο εμπόδιο θα τους σταθεί και η έλλειψη χρημάτων, όταν δύσκολα εξοικονομώντας τα θα χάνουν τον καιρό τους. Και οι ευκαιρίες στον πόλεμο δεν περιμένουν. Αλλά ούτε το τείχος που μπορεί να χτίσουν στη χώρα μας ούτε το ναυτικό τους αξίζει να μας φοβίζουν. Γιατί, όσο για το πρώτο, είναι δύσκολο, και σε καιρό ειρήνης ακόμη, να χτίσουν τείχος σαν πόλη ισόπαλη με τη δική μας, και φυσικά πολύ πιο δύσκολο σε χώρα εχθρική και μάλιστα όταν εμείς έχουμε να τους αντιτάξουμε τη δική μας πόλη – τείχος. Αν πάλι χτίσουν φρούριο, θα μπορούν, αλήθεια, να βλάφτουν ένα μέρος της χώρας μας με επιδρομές κι αυτομολίες των δούλων μας, όμως αυτό δεν θα είναι αρκετό να μας εμποδίζει να αρμενίζουμε στη δική τους χώρα και να στήνουμε κι εμείς εκεί τείχος και με το ναυτικό μας, όπου ακριβώς βρίσκεται η δύναμή μας, να παίρνουμε εκδίκηση. Γιατί εμείς, από τον πόλεμο στη θάλασσα, έχουμε μεγαλύτερη πείρα για τον πόλεμο στη στεριά απ’ ότι εκείνοι για τα ναυτικά απ’ τον πόλεμο στην ξηρά». (βιβλίο πρώτο, παράγραφος 142).

Η Πρόστασις των Κορών του Ερέχθειου

Η επιμονή του Περικλή στην οικονομική και ναυτική υπεροχή των Αθηναίων είναι η τελική κρίση του στρατηγού που έχει μελετήσει το θέμα. Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται το μεγαλείο του Περικλή που έχει κατανοήσει απόλυτα τους παράγοντες που θα κρίνουν την έκβαση του πολέμου. Γιατί οι πόλεμοι είναι μέγεθος εξοπλιστικό δηλαδή οικονομικό. Και η δύναμη της θάλασσας δεν είναι τίποτε άλλο από την πιο εκσυγχρονισμένη μορφή του πολέμου. Ο Περικλής μοιάζει βέβαιος για την υπεροπλία των Αθηναίων κι αυτή ακριβώς η βεβαιότητά είναι που τον ωθεί στην οριστική λύση του αρχαιοελληνικού ζητήματος, δηλαδή τελική στρατιωτική επικράτηση. Όμως, πριν κλείσει το λόγο του ξεκαθαρίζει: «Αλλά και για πολλούς άλλους λόγους ελπίζω ότι θα υπερισχύσουμε, αν θελήσετε να μη ζητάτε, όσο κρατάει ο πόλεμος, καινούργιες καταχτήσεις κι εκούσια άλλους κιντύνους να μην προστέσετε. Γιατί περισσότερο φοβούμαι τα δικά μας σφάλματα, παρά των εχθρών τα σχέδια». (βιβλίο πρώτο, παράγραφος 144). Τη συμβουλή αυτή αγνόησαν οι Αθηναίοι όταν μπλέχτηκαν στην εκστρατεία στη Σικελία και το πλήρωσαν. Ο θάνατος του Περικλή κόστισε ακριβά στην Αθήνα.

Ο Χέρμαν Μπένγκτσον στο βιβλίο του «Ιστορία της Αρχαίας Ελλάδας» αναφέρει: «Συνειδητά το πολεμικό σχέδιο του Περικλέους δεν επεδίωξεν εντυπωσιακές εξωτερικές επιτυχίες. Γι’ αυτόν δε τον λόγο η εκτέλεσή του θα έβαζε το ηθικό και την πειθαρχία, ιδιαίτερα των αμάχων, σε μεγάλη δοκιμασία. Και φυσικά ένα τέτοιο σχέδιο δεν θα μπορούσε κατά κανένα τρόπο να προέλθει από έναν πολιτικό και στρατηγό που διάλεξε εκούσια τον πόλεμο, για να εξασφαλίσει μ’ αυτόν εύκολες δάφνες». (σελ. 202). Ως προς το δεύτερο σκέλος ο Μπένγκτσον έχει δίκιο. Ο Περικλής σε καμία περίπτωση δεν θα έσερνε την Αθήνα σε μια τόσο μεγάλη περιπέτεια προκειμένου να εξυπηρετήσει προσωπικές φιλοδοξίες. Εξάλλου, έτσι κι αλλιώς, ήταν ο κυρίαρχος της πολιτικής ζωής. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μπήκε στον πόλεμο ακούσια. Μπήκε εκούσια γιατί πίστεψε ότι η πόλη του θα βγει κερδισμένη. Και πράγματι, αν δεν μεσολαβούσε ο αστάθμητος παράγοντας του λοιμού και κυρίως τα Σικελικά – τα οποία σαν να τα είχε προβλέψει – η Αθήνα ίσως να μην έχανε τον πόλεμο.

Η συγκέντρωση όλου του πληθυσμού της υπαίθρου μέσα στα τείχη, όταν οι Σπαρτιάτες έφτασαν στην Αττική, έφερε συνωστισμό. Η εξάπλωση του λοιμού ήταν το ποτήρι που ξεχείλισε την οργή των Αθηναίων: «Μέσα σε τέσσερα χρόνια αποδεκάτισε η φοβερή τούτη πληγή το ένα τουλάχιστον τρίτο του αθηναϊκού πληθυσμού………Όλοι ζητούσαν τον ένοχο και τον βρήκαν στο πρόσωπο του Περικλέους. Με την κατηγορία ότι είχε καταχραστεί δημόσια χρήματα του αφαίρεσαν κατά τρόπο προσβλητικό το αξίωμά του, την στρατηγία, την οποία κατείχε επί δεκαπέντε χρόνια χωρίς διακοπή». (σελ. 203).

Όταν την άνοιξη του 429 π.Χ. κέρδισε και πάλι τις εκλογές κι επανήλθε στην εξουσία ήταν φανερά καταπτοημένος: «Είχε χάσει από το λοιμό τους δυο γιούς του, που ήταν γνήσιοι Αθηναίοι πολίτες. Δεν άργησε να προσβληθεί και ο ίδιος από τη φοβερή αρρώστια και ύστερα από μερικούς μήνες πέθανε». (σελ. 204). Ο θάνατος του Περικλή ήταν η μεγαλύτερη απώλεια της Αθήνας, η οποία, ορφανή από το φυσικό της ηγέτη, άγεται και φέρεται από τους δημαγωγούς. Ο Κλέωνας που αναδεικνύεται στο πολιτικό προσκήνιο δεν φέρει κανένα στοιχείο φερεγγυότητας. Τα λόγια του Μπένγκστον είναι χαρακτηριστικά: «Σημαντικούς συνεργάτες δεν απέκτησε ποτέ ο Περικλής και δεν είναι εντελώς αδικαιολόγητος ο Beloch που τον κατηγορεί ότι είχε συγκεντρώσει γύρω του ανθρώπους, οι οποίοι από πνευματική άποψη ήσαν καθαρά μηδενικά. Από την τάξη των βιοτεχνών – που ήσαν αποφασισμένοι να συνεχίσουν τον πόλεμο με κάθε θυσία, αντίθετα από τον αγροτικό πληθυσμό που είχε χάσει τα πάντα – προερχόταν ο Ευκράτης, ο Λυσικλής – ένας φίλος του Περικλέους – και ο Κλέων ο “βυρσοδέψης”, ένας δημαγωγός πρώτης ποιότητας……..Η κωμωδία – ιδίως ο Εύπολις και ο Αριστοφάνης – εξαπολύει εναντίον του φαρμακερά βέλη και ο Θουκυδίδης τον χαρακτηρίζει με πολύ ειρωνικά σχόλια. Τούτος φαίνεται πραγματικά πως ήταν ο “νεκροθάφτης” του αθηναϊκού μεγαλείου……….». (σελ. 204).

ΘΟΥΚΥΔΙΔΗ ΙΣΤΟΡΙΑ μετάφραση Α. Γεωργοπαπαδάκος εκδόσεις ΜΑΛΛΙΑΡΗΣ – ΠΑΙΔΕΙΑ Ά έκδοση 1985

ΧΕΡΜΑΝ  ΜΠΕΝΓΚΣΤΟΝ «ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΑΔΟΣ» εκδόσεις «ΜΕΛΙΣΣΑ» δεύτερη έκδοση Αθήνα 1991

http://ift.tt/1fKfnTc

http://eranistis.net/

Θανάσης Μπαντές

Όχι σε νέο Σχέδιο Ανάν (του Φαήλου Κρανιδιώτη)

http://www.antinews.gr/Antitheseis/Okhi-se-neo-Skhedio-Anan/

Ήταν δυο εκπομπές, η μια στην ΥΕΝΕΔ κι η άλλη στο ΕΙΡΤ. «Η Κύπρος μας» και «Η Κύπρος κοντά μας». Ήταν η εποχή που το πρόγραμμα άρχιζε και τέλειωνε με τον Εθνικό Ύμνο και τον «τσομπανάκο», βλέπαμε «Μπονάντσα», «Λάσσυ» «Μάχη», τους «Σκληρούς του Γκάρρισον» κι η ωραιότερη γκόμενα ήταν η Μπέτυ Λιβανού. Διαμόρφωνα συνείδηση και ρουφούσα πληροφορίες σαν σφουγγάρι. Έβλεπα με μάτια ορθάνοιχτα μια άλλη Ελλάδα, με τραγουδιστή, αλλιώτικη προφορά.

Ήξερα την ιστορία του Αντώνη του τσαγκάρη από τη Λεμεσό, εθελοντή στον αγγλικό στρατό, «Πολεμήστε για την Ελλάδα», τους έλεγαν οι κοκκινόκωλοι. Αιχμάλωτος το 1941, πήδηξε από ένα γερμανικό τρένο μαζί με κάτι Νεοζηλανδούς και τους έκρυβε ο παππούς μου στο Μαυρομμάτι. Του ‘στειλε μετά την Απελευθέρωση και τιμητικό δίπλωμα η βασίλισσα. Της το ‘στειλε πίσω, όταν κρεμάσανε τον Καραολή και τον Δημητρίου. Έτσι, ήξερα από νήπιο, πως οι Κυπραίοι, αν και πράοι και μαλακοί άνθρωποι, σε όλους τους αγώνες διέσχιζαν την μεγάλη θάλασσα, κάνοντας ανάποδα το ταξίδι των πρώτων Αχαιών οικιστών, για να πολεμήσουν για τη Μάνα.

Διαβάστε το «Διήγησις του βίου μου» του Σάββα Τσερκετζή, που πάμπτωχος μετανάστης έφευγε κάθε φορά από την ξενιτειά για να πολεμήσει για την Ελλάδα σε τρεις πολέμους! Ήξερα λοιπόν, πως εκεί, στην άκρη της Μεσογείου, υπάρχει μια εστία, όπου η ελληνική φλόγα καίει άσβεστη πάνω από 3.000 χρόνια και συνεχώς δίνει αίμα σε όλους τους εθνικούς αγώνες.

Έτσι, δις εβδομαδιαίως μάθαινα για την Ιστορία, τα ήθη και την ζωή της Μικρής Ελλάδας του Νότου, για την ΕΟΚΑ, τον Διγενή και τους πιστούς μέχρι θανάτου αντάρτες του, που έπεφταν στην μάχη ή ανέβαιναν στην αγχόνη, αφού έγραφαν ποιήματα για την Ελλάδα.

Πέρασαν χρόνια και φοιτητής πια στάθηκα προσοχή μπροστά στα Φυλακισμένα Μνήματα. Πρώτος στην σειρά ο τάφος του καπετάν Ζήδρου, του Γρηγόρη Αυξεντίου. Την νύχτα της 10ης Ιουνίου 1955 στην Μονή Αχειροποιήτου, ο Παπάσταυρος Παπαγαθαγγέλου, ο πνευματικός της ΕΟΚΑ, πάντρεψε τον υπαρχηγό της ΕΟΚΑ με την αγαπημένη του, την Βασιλική Παναγή. Ο αρειμάνιος παπάς, πριν πεθάνει, είπε το 1996 σε συνέντευξη του στην «Αλήθεια»: «Ήταν [σ.σ.: ο Αυξεντίου] αρραβωνιασμένος δύο χρόνια. Βγήκε στο κλαρί και ήταν άγνωστο αν θα γυρίσει ζωντανός. Αυτός βγήκε στο βουνό αποφασισμένος να πεθάνει. Να πεθάνει ή να ακούσει το ''Ζήτω η Ένωση''.

Λοιπόν, όταν είχε επικηρυχθεί και βρισκόταν στην περιφέρεια του Καραβά-Λαπήθου, έγραψε στο Διγενή και ο Διγενής μού έγραψε να τον παντρέψω. […] Εκείνος ο γάμος είναι αξέχαστος. Εκείνη η σιωπή, διάβαζα τις ευχές μόνο με ένα κεράκι στην παρουσία 5-6 ατόμων. Τέλειωσε το μυστήριο και τον φίλησα λέγοντάς του: ''Γρηγόρη μου, να ζήσετε'' και αμέσως μου απαντά: ''Πάτερ, να μου ευχηθείς καλό βόλι''. Και εγώ, χαμογελαστός, του λέω: ''Ε, καλό βόλι και ζήτω η Ένωση''. Ήταν η τελευταία φορά που τον είδα ζωντανό…».

Η Κύπρος πάντα στένευε στις μασχάλες και την ελλαδική αριστερά και την δεξιά, γιατί γίνανε παράξενα πράγματα. Η αριστερά ένοιωθε αμηχανία κι εχθρότητα απέναντι σε έναν αγώνα που είχε στρατιωτικό ηγέτη τον αρχηγό της Χ και πολιτικό ηγέτη έναν παπά, με αγωνιστές στρατολογημένους ακόμη κι απ΄ τα κατηχητικά και του οποίου πρωτοπορία ήταν η κυπριακή…Δεξιά! Ο Φιντέλ δεν είχε τέτοια προβλήματα. Από τα πρώτα συγχαρητήρια τηλεγραφήματα το 1960 ήταν το δικό του κι όταν ο Γεώργιος Γρίβας – Διγενής πέθανε τον Ιανουάριο του 1974, μαζί με τα συλλυπητήρια όλων των φραξιών του IRA, η Κική Γρίβα έλαβε κι αυτά του Φιντέλ. Το δε βιβλίο του Διγενή «Αγών ΕΟΚΑ κι αναρτοπόλεμος», δεν διδασκόταν μόνο στο West Point αλλά και στα στελέχη του MIR στην Χιλή και σε πλήθος άλλων αντάρτικων οργανώσεων στην Λατινική Αμερική!

Μέρος δε της ελλαδικής Δεξιάς, δύσκολα μπορούσε να διαχειριστεί έναν ενωτικό αντιαποικιακό αγώνα, που στρεφόταν ενάντια σε έναν παραδοσιακό αλλά και μοιραίο σύμμαχο, τους Άγγλους, έχοντας την γνωστή μόνιμη ροπή στον συμβιβασμό και μια «σώφρονα» ενδοτικότητα, σε αντίθεση με το Κέντρο. Ο Γεώργιος Παπανδρέου πίστεψε στην Ένωση, έστειλε την Ελληνική Μεραρχία και τήρησε σθεναρή στάση στην συνάντηση με τον Τζόνσον αλλά επίσης αλήθεια είναι, πως ο Αλέξανδρος Παπάγος είναι αυτός που πρώτος έθεσε το Κυπριακό. Κι όταν ο Άγγλος υπουργός εξωτερικών τόλμησε να του στρέψει τα νώτα, δείχνοντας την δυσαρέσκεια του, του είπε αυστηρά: «Είμαι ο πρωθυπουργός της Ελλάδας κι όταν σας μιλώ απαιτώ να μου δείχνετε το πρόσωπο σας κι όχι τον κώλο σας»! Μιλούσε ο νικητής του ιταλικού φασισμού και της κομμουνιστικής ανταρσίας.

Το σαφές είναι πως στην Κύπρο ο φορέας του διαχρονικού εθνικού κινήματος ήταν η Δεξιά, άλλο αν μετά, λόγω της εσωτερικής σύγκρουσης, γριβικών – μακαριακών, διαμορφώθηκε και ένα είδος αυτοπροσδιοριζόμενων ως κεντρώων δυνάμεων. Η πολιτική μήτρα όμως όλων των ηγεσιών και πολιτικών κομμάτων της Κύπρου, πλην του ΑΚΕΛ, ήταν το ενωτικό κίνημα, η ΕΟΚΑ και οι μετωπικές οργανώσεις της.

Μετά από σωρεία δικών μας, ελλαδικών λαθών, αδελφοκτόνου σπαραγμού, αμυντικής απογύμνωσης της Κύπρου από τον Παπαδόπουλο, λάθη του Μακαρίου, για τα οποία σχεδόν ουδείς μιλά, οργάνωσης του πραξικοπήματος από τον Ιωαννίδη κι εγκατάλειψη των γενναίων πολεμιστών κατά του πρώτου Αττίλα από αυτόν και του δεύτερου Αττίλα από την κυβέρνηση εθνικής ενότητας, επί δεκαετίες εμείς μαζεύαμε παλιόχαρτα κι ο τουρκικός ισλαμοφασισμός σταθερά επιδιώκει την νομιμοποίηση των τετελεσμένων και την ολική τουρκοποίηση και του υπόλοιπου νησιού.

Ο Τάσσος Παπαδόπουλος, επιτυγχάνοντας την μέγιστη δυνατή συναίνεση, με το δημοψήφισμα σταμάτησε τον αναίμακτο Γ’ Αττίλα, το Σχέδιο Ανάν. Μην ακούτε τρίχες. Είμαι από τους λίγους που είχα το κουράγιο να το διαβάσω όλο. Εκατοντάδες σελίδες που περιέχουν ένα σχοινοτενές και σπάνιας διαστροφής και κουτοπονηριάς έκτρωμα. Είναι απλά ένα σύστημα απαρτχάϊντ, όπου οι μαύροι θα είναι οι Έλληνες της Κύπρου και οι λευκοί οι τουρκοκύπριοι και οι έποικοι, λέγε με Άγκυρα, για να μην ξεχνάμε το αφεντικό της συμμορίας, τον κουμανταδόρο, που ‘χει κι ένα σκασμό όπλα και στρατό κατοχής στο νησί.

Σήμερα, μιας και μύρισε πετρέλαιο και φυσικό αέριο, οι μεγάλοι μας «φίλοι και σύμμαχοι», διά μιας ανθυποϋπαλλήλου, μας φέρνουν ξανά το Σχέδιο, με άλλη συσκευασία. Το αποτέλεσμα, αν γίνουν δεκτά όσα βάζει η Άγκυρα στο τραπέζι διά του Έρογλου και σιγοντάρει το γνωστό κομμάτι του State Department, «δυο ξεχωριστές συστατικές οντότητες» κλπ, θα είναι ο θάνατος της Κυπριακής Δημοκρατίας, ενός κράτους, που, μ’ όλα τα προβλήματα του, διαφύλαξε την ύπαρξη του Κυπριακού Ελληνισμού κι η παράδοση των Ελλήνων της Κύπρου σε ένα κράτος μπαντουστάν υπό τουρκική επικυριαρχία, με προγραμμένη την επιβίωση και ιστορική συνέχεια του Ελληνισμού στο νησί.

Μην κρυβόμαστε. Η Κύπρος στο τιμόνι της έχει έναν υπέρμαχο του Σχεδίου, έναν αντίπαλο του Τάσσου Παπαδόπουλου, που είχε ξεπεράσει τα όρια, με δεδηλωμένες απόψεις και προθυμία. Είναι όμως ο Πρόεδρος της Κύπρου και υποθέτω πως έχει μια ελάχιστη φιλοδοξία υστεροφημίας κι όχι να μαζέψει πέτρες αναθέματος. Φαντάζομαι πως σε ένα τόσο μικρό τόπο, ακούει τι λέει ο κόσμος, οι γείτονες, οι συγχωριανοί και συμμαθητές του. Μπορεί δε η ηγεσία του ΑΚΕΛ να του προσφέρει στήριξη, θυμίζω όμως πως το 2004 η βάση του έκανε κάτι πρωτόγνωρο στην Ιστορία των κομμουνιστικών κομμάτων. Επέστρεψε την απόφαση του Πολιτικού Γραφείου, που ήταν υπέρ του ΝΑΙ, τους την έτριψε στα μούτρα και υποχρέωσε το κόμμα να ταχθεί υπέρ του ΟΧΙ! Μεγάλο μέρος της ίδιας της βάσης του ΔΗΣΥ, τάσσεται κατά τέτοιας λύσης – άλματος στο κενό, όπως και το ΔΗΚΟ, η ΕΔΕΚ, το ΕΥΡΩΚΟ, οι Οικολόγοι και η Δημοκρατική Συμμαχία Πολιτών, του Γιώργου Λιλλήκα. Το διακομματικό και πλειοψηφικό φρόνημα του Κυπριακού Ελληνισμού απέναντι σε οποιαδήποτε φασιστική και θανάσιμη λύση τύπου Ανάν δεν έχει αλλάξει. Αν δε κάποιοι, νομίζουν πως, χωρίς τον Τάσσο, οι Κύπριοι θα υποκύψουν τώρα στους εκβιασμούς, που δεν υπέκυψαν το 2004, είναι βαθιά νυχτωμένοι.

Ο Έλληνας Πρωθυπουργός στις δηλώσεις του αναφέρθηκε με σαφήνεια στις βασικές προϋποθέσεις μιας αποδεκτής λύσης που είναι «ο τερματισμός της παράνομης Τουρκικής κατοχής και η εξεύρεση μιας συνολικής, συμπεφωνημένης, δίκαιης, βιώσιμης και λειτουργικής λύσης, που θα διασφαλίζει πλήρως τη μία και αδιαίρετη κυριαρχία, μία διεθνή προσωπικότητα και μία ιθαγένεια της επανενωμένης Κύπρου, την ιδιότητά της ως κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ζώνης του Ευρώ και την εφαρμογή του κοινοτικού κεκτημένου σε ολόκληρη την Κυπριακή επικράτεια».

Η όποια λύση, όπως στην συνέχεια ανέφερε ο Αντώνης Σαμαρά, είναι αυτονόητο πως μετά την διαπραγμάτευση, θα πρέπει να εγκριθεί σε δυο ταυτόχρονα χωριστά δημοψηφίσματα από τις δυο κοινότητες. Το γενικό πάντως περίγραμμα των προϋποθέσεων που έθεσε, δεν είναι παρά αυτό που έθετε κι ο Τάσσος Παπαδόπουλος αλλά θέτει κι η λογική, αν η Τιμή σε κάποιους δεν λέει κάτι.

Επομένως κοινό ανακοινωθέν αλλά και πλαίσιο διαπραγμάτευσης, που χωρίς πρόνοιες για την ασφάλεια, την αποχώρηση των στρατευμάτων κατοχής, το περιουσιακό, το προσφυγικό, θα προαναγγέλλει την κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και θα προδιαγράφει ένα χαλαρό συνεταιρισμό, που στην ουσία θα συνιστά νομιμοποίηση της κατοχής, διχοτόμηση και ολική τουρκοποίηση του νησιού με καταστρατήγηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και κουρέλιασμα του κοινοτικού κεκτημένου, δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτά.

Εάν η συζητούμενη λύση είναι χειρότερη από το πρόβλημα, δεν έχουμε κανέναν λόγο να αυτοπυροβοληθούμε για να … «σωθούμε».

Στην περιοχή διαμορφώνονται νέες συνθήκες, όρα την δραματική ρήξη των τουρκοϊσραηλινών σχέσεων. Οι φωνές στις ίδιες τις ΗΠΑ για αναθεώρηση των σχέσεων με την Άγκυρα και μια νέα τετραμερή συνεργασία Ελλάδας, Κύπρου, Ισραήλ και ΗΠΑ όλο και δυναμώνουν και τα σαθρά θεμέλια της Τουρκίας τρίζουν χάρις στην διαφθορά και τον αυταρχισμό του Ερντογάν. Θα είναι λοιπόν πρωτοφανής τύφλωση, εγκληματικά ανόητο, αντί με ψυχραιμία και σχέδιο να εκμεταλλευτούμε την συγκυρία, πείθοντας για την τετραμερή ταύτιση των συμφερόντων μας, να αποδεχθούμε την ολική τουρκοποίηση του νησιού. Όπως, σωστά, δήλωσε ο Πρωθυπουργός, «ας διδαχτούμε από τα λάθη του παρελθόντος», κυρίως όσοι πρωταγωνίστησαν σε αυτά και μπαίνουν στον πειρασμό να τα επαναλάβουν…

Bρε καλώς τα τα παιδιά...(Του Σταύρου Βιτάλη, Προέδρου του Πατριωτικού Μετώπου)

 
Αθήνα, 10 Φεβρουαρίου 2014.
 
Bρε καλώς τα τα παιδιά...
 
Του Σταύρου Βιτάλη, Προέδρου του Πατριωτικού Μετώπου.
 
Πάνε δυο χρόνια κιόλας που γράψαμε για την Eurogendfor, (τότε μας έλεγαν πως υπερβάλουμε). Την ευρωπαϊκή στρατοχωροφυλακή, που ήδη αριθμεί 3.000 μισθοφόρους, και εδρεύει στη Vicenza της Ιταλίας.
 
Η πιθανολόγηση της άφιξής τους στην Ελλάδα, γίνεται ολοένα και πιο έντονη, δεδομένου ότι άρχισαν να "ξεμυτίζουν" άρθρα και στα διεθνή ΜΜΕ, για τη προοπτική αυτή. Ένα πρόσφατο μάλιστα, αναφέρει την Ελλάδα "φάτσα-φόρα", ως χώρο πρώτου πειραματισμού, των επιχειρήσεων των μισθοφόρων στρατοχωροφυλάκων.
 
Γράφει μάλιστα επί λέξη ο αρθρογράφος: For the first time now, the EU's private army, making ready for departure to Greece, is prepared for deployment.
 
Όλα δείχνουν πως μετά την έλευση Σόρος μετά των υποκαταστημάτων του, τη κλιμάκωση του εμφυλιοπολεμικού κλίματος που καλλιεργούν, Σαμαράς, Βενιζέλος, Τσίπρας, Κασιδιάρης, και φυσικά τον πόλεμο που έχουν όλοι τούτοι κηρύξει κατά της ελληνικής κοινωνίας, η έλευση των μισθοφόρων της ευρωπαϊκής στρατοχωροφυλακής, είναι θέμα "αφορμής", ή προβοκάτσιας αν θέλετε.
 
Έχουμε πολλές φορές αναφερθεί στο ρόλο της στρατιωτικοαστυνομικής αυτής δύναμης της ΕΕ. Να προσθέσουμε σήμερα πως στο άρθρο 4 της ιδρυτικής διακήρυξης της Eurognedfor αναφέρει πως ο ρόλος των παραστρατιωτικών μισθοφόρων θα είναι "να προστατέψουν άτομα και ιδιοκτησίες, και να διατηρήσουν την τάξη σε περιπτώσεις αναταραχων". Ακόμη να υπενθυμίσουμε πως όλα τα εδάφη και τα κτίρια που θα χρησιμοποιήσουν οι στρατοχωροφύλακες, στην χώρα που θα επέμβουν, "έχουν άσυλο, και καμία αρχή της "φιλοξενούσας " χώρας, δεν μπορεί να τους ελέγξει".
 
Η Μέρκελ, ήδη μας κουνάει απειλητικά το δάχτυλο. Από την άλλη, το ίδιο το "μότο" του σήματος των στρατοχωροφυλάκων, "Lex paciferat" , που μεταφράζεται "ο νόμος θα φέρει την ειρήνη", φωτογραφίζει τον ρόλο που θα παίξουν οι παραστρατιωτικοί αυτοί τύποι, στη χώρα μας.
 
Αυτό που απομένει, είναι η έλευσή τους. Μια έλευση, η οποία κατά πάσα πιθανότητα θα "νομιμοποιήσει" και τις αντίστοιχες αντιδράσεις από την πλευρά των πλέον μαχητικών πρωτοποριών αυτού του τόπου. Επίσης κατά πάσα πιθανότητα ένοπλα και σε πολεμική διάταξη.
 
Δεν θα κλείσω με το "ο Θεός να βάλει το χέρι του". Απλά θα πω αυτό για το οποίο είμαι τόσο σίγουρος, όσο σίγουρος είμαι για το ονοματεπώνυμό μου: Απέναντι στις ένοπλες - πια - κατοχικές δυνάμεις και την πολεμική διάταξή τους, δεν θα μου επιτραπεί από κανέναν Θεό, να μην είμαι παρών.
 
Δεν θα' χουμε τότε να χάσουμε, ούτε τις αλυσίδες μας.
 
 
Πατριωτικό Μέτωπο
Πολιτικό Κίνημα Άμεσης Δημοκρατίας
Συνδεδεμένο Μέλος της Ευρασιατικής Ένωσης 
 
Γραφεία Αθηνών: 
Διδυμοτείχου 15-17, 
10444, Κολωνός, Αθήνα
Τηλ. 2105141413, Φαξ: 2105141442
Τηλ. Προέδρου: 6980292626 
http://www.pamet.gr 
pametopo@gmail.com
https://www.facebook.com/pametopo 
 
«Αλληλέγγυον»
Συνεταιριστικό Δίκτυο Κοινωνικής Αλληλεγγύης
 
Αγίας Σοφίας 50
10444, Κολωνός, Αθήνα
Τηλ. 2105141443, Φαξ: 2105141442
www.allilegion.gr 
allilegion@gmail.com 
 
Ελληνική Τράπεζα Σπόρων 
Αστική, Μη Κερδοσκοπική Εταιρία. (Όχι ΜΚΟ)
http://eltraspor.wordpress.com

Τα δάνεια της Ανεξαρτησίας (1822-1824) και τα δάνεια της Τρόικα. Παράλληλοι βίοι με το ίδιο φαγοπότι (Από πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου)

Τα δάνεια της Ανεξαρτησίας (1822-1824) και τα δάνεια της Τρόικα. Παράλληλοι βίοι με το ίδιο φαγοπότι

Τα αιωνόβια, τα κοινωνιοκτόνα και τα πατριδοκτόνα δάνεια της Ελλάδας άλλοι τα χαίρονται και άλλοι τα πληρώνουν. Άλλοι πλουτίζουν από αυτά και άλλοι λιμοκτονούν.

Αυτό το γεγονός έλκει την καταγωγή του από τα διαβόητα δάνεια της Εθνικής Ανεξαρτησίας, τα οποία πήραν στην έναρξη του Αγώνος οι τότε εθνοπατέρες, που υποτίθεται ότι τα πήραν από την τοκογλυφική Αγγλία για τις ανάγκες του. Τα πιο πολλά φαγώθηκαν καθ' οδόν από λαμόγια της εποχής ενώ τεράστια ποσά λεηλατήθηκαν από τους πολιτικάντηδες.

Τα δεύτερο αυτό γεγονός καυτηρίαζε ο θρυλικός Μακρυγιάννης στα "Απομνημονεύματά" του γράφοντας και τα εξής, απευθυνόμενος στους ξένους δανειστές: "Τι φαντάζεστε ότι μας βοηθήσατε ή μας μολύνατε και μας αφανίσατε… Ας σας ευγνωμονούν εκείνοι όπου τους δώσατε τα δάνεια και τα φτιαξαν λούσια και πολυτέλειες και άλλα τοιούτα… Εκεινών εκάματε καλό με τα δάνειά σας, του Κωλέττη, του Μαυροκορδάτου, του Μεταξά και συντροφιάς τους" (βλ. "Απομνημονεύματα", εκδ. "Μέλισσα", Αθήνα 1957, σελ. 419).

Τότε τα δάνεια έγιναν λούσια και πολυτέλειες, τώρα έγιναν βίλες, πισίνες και λογαριασμοί τραπεζών της Ελβετίας.

Όσοι τα λεηλάτησαν τότε, "κοσμούν" με τα ονόματά τους το κέντρο των Αθηνών και των προαστίων, όπως ακριβώς συμβαίνει και τούτα τα χρόνια της πολιτικής χολέρας.

Πρόκειται για αντιγραφή - καρμπόν της Ιστορίας, στην οποία -κατά κανόνα-δοξάζονται και τιμώνται οι διεφθαρμένοι πολιτικάντηδες. Έγραφε ο Πλάτων στην"Πολιτεία" του: "Όλοι με ένα στόμα κηρύττουν ότι είναι μεν ωραίον πράγμα η σωφροσύνη και η δικαιοσύνη, δύσκολον όμως και επίπονον, ενώ η αδικία και η ακολασία είναι μεν ευχάριστα και δεν στοιχίζουν τίποτα να τα αποκτήσει κανείς, είναι όμως επονείδιστα… οι περισσότεροι όμως δεν δυσκολεύονται να μακαρίζουν και να τιμούν και κατ' ιδίαν και δημόσια τους φαύλους εκείνους που έχουν τα πλούτη και την δύναμιν, ενώ απεναντίας, ελεεϊνολογούν και περιφρονούν τους άλλους, όταν τύχει να είναι αδύνατοι και πτωχοί, όσον και παραδέχονται πως είναι καλύτεροι από τους αδίκους…" (βλ. τη μετάφρασή της από τον Γρυπάρη, Αθήνα χ.χ., σελ. 65).

Πόσο διεισδυτικός ήταν ο μεγάλος Πλάτων στην ανάλυση της βορβορώδους ψυχής του… ανθρώπου. Γι' αυτό και τούτα τα χρόνια βλέπουμε τις αγελαίες μάζες με τις χυδαίες ψυχές να τιμούν, να ψηφίζουν και να ξαναψηφίζουν τους διεφθαρμένους και μάλιστα όσο περισσότερο διεφθαρμένοι είναι τόσο περισσότερο να τους τιμούν και ενίοτε να τους χειροκροτούν έστω και όταν, κάποτε κάποτε, η δικαιοσύνη τους φοράει τις χειροπέδες!

Τότε στα μάτια των εκφυλισμένων οπαδών-ψηφοφόρων, φαντάζουν ως εθνικοί… ήρωες!

Σαπιολαός "εντός του σάπιου δημοκρατικού τόξου". Ουστ!

Αθήνα, 09/02/2014

Ο αντιδημοφιλής πολίτης Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου

εκτός του σάπιου "δημοκρατικού τόξου"

ΙΝΚΑ-ΔΤ 498, 10.02.14: ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ: Η απόφαση για το ΧΑΡΑΤΣΙ ΤΗΣ ΔΕΗ δεν βγήκε μόνη της ! Το ΙΝΚΑ μόνο του έδωσε τη μάχη στον Άρειο Πάγο!

ΙΝΚΑ-ΔΤ 498 10.02.14

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

Η  απόφαση για το ΧΑΡΑΤΣΙ ΤΗΣ ΔΕΗ δεν βγήκε μόνη της !

Το ΙΝΚΑ μόνο του έδωσε τη μάχη στον Άρειο Πάγο

ΚΑΙ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΝΑ ΑΓΩΝΙΖΕΤΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΧΑΡΑΤΣΙΑ

Το ΙΝΚΑ εκφράζει την απογοήτευση του για την αποσιώπηση της Αλήθειας, για τη στρέβλωση της, ή ακόμα χειρότερα για την Μισή Αλήθεια, που διοχετεύθηκε στην ελληνική κοινωνία μετά την απόφαση του Αρείου Πάγου, που δικαιώνει εν μέρει τον αγώνα του.

Το ΙΝΚΑ μετά από 44 χρόνια αγώνων που ξεκινούν από την περίοδο της Χούντας, δεν ενδιαφέρεται να «δρέψει δάφνες», αλλά να προστατέψει την Αλήθεια, αφού:

ΣΕ ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ ΚΑΤΟΧΗΣ ΚΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥ

 ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΘΥΜΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ.

Ολόκληρη η Αλήθεια για το Χαράτσι  της ΔΕΗ είναι η παρακάτω:

• Στα πλαίσια του πολύχρονου  αγώνα ενάντια στο Χαράτσι της ΔΕΗτο ΙΝΚΑ αντιμετώπισε  μόνο του στον Άρειο  Πάγο  την …. Προσφυγή του Υπουργού για το Χαράτσι με τον Δικηγόρο του κ. Ι. Μυταλούλη που επικούρησε ο δικηγόρος κ. Γ. Κόκκας. 

Συνεπώς συνιστούν αποσιώπηση της Αλήθειας, στρέβλωση και  Μισή Αλήθεια τα παρακάτω:

• Ότι η απόφαση γενικά «βγήκε» από τον Άρειο Πάγο. Οι αποφάσεις για να βγουν χρειάζονται προσφυγή, και η προσφυγή χρειάζεται χρόνο, χρήμα και ψυχή.
• Ότι προσέφυγαν γενικά Ενώσεις Καταναλωτών,  στον Άρειο Πάγο ατυχώς προσέφυγε μόνο το ΙΝΚΑ και οι οργανώσεις μέλη του, μακάρι να είχαν προσφύγει όλες. Ατυχώς κάποιες οργανώσεις έχουν διαλέξει τον δρόμο της «κριτικής υποστήριξης» της εξόντωσης του Έλληνα Καταναλωτή.  

Όμως οι ανάγκες του Αγώνα είναι τεράστιες σε εθελοντές και σε χρήμα, γιατίο Σύγχρονος Ολοκληρωτισμός κατέστησε πανάκριβη την προσφυγή στη Δικαιοσύνη, δηλαδή τις προσφυγές και αγωγές του ΙΝΚΑ.

Ζητάμε τον Εθελοντισμό  και τον οβολό του κάθε Έλληνα Καταναλωτή στις Ιστοσελίδες μας στην ετικέτα «ΑΡΩΓΗ ΣΤΟ ΙΝΚΑ» υπάρχουν οι οδηγίες για όσους ενδιαφέρονται.

ΑΡΩΓΗ ΣΤΟ ΙΝΚΑ

Οι αγώνες συνεχίζονται ενάντια στο Χαράτσι της ΔΕΗ,  στοΗλεκτρονικό Φακέλωμα-Ξεγύμνωμα του Πολίτη, στο καταστροφικό και υπερ-ελλειμματικό τραμ, στα Διόδια, στα Τέλη κυκλοφορίας, στουςαεριτζήδες, στην Επίταξη του Ανθρώπινου Σώματος (Νόμος Λοβέρδου)· για την επαναφορά των Υπηρεσιακών Απορρήτων, ΟΑΕ, και κάθε άδικο μέτρο που πλήττει τον Έλληνα Πολίτη.

Η διαφορά του ΣτΕ στην έκτακτη αιτιολογία του, και η τεκμηρίωση του Α.Π. είναι οφθαλμοφανής.

H πλειοψηφία των αρεοπαγιτών στο Δ' Τμήμα ΑΠ έκρινε ότι το ΕΕΤΗΔΕ (που αποτελεί φόρο και όχι ανταποδοτικό τέλος) είναι αντίθετο στις πνευματικές αρχές προστασίας της ανθρώπινης αξίας, το αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης, την οικογένεια, την ισότητα συμμετοχής των πολιτών στα δημόσια (φορολογικά) βάρη.

Αυτό σημαίνει ότι, σε αντίθεση με το ΣτΕ, ο ΑΠ δέχεται ότι είναι αντισυνταγματική η θέσπιση του επίμαχου φόρου, γιατί παίρνει υπόψη του μόνο κάποια κριτήρια για το ηλεκτροδοτούμενο ακίνητο (π.χ. μέγεθος, τιμή ζώνης, παλαιότητα κ.λπ.) και δεν συνυπολογίζει, όπως θα όφειλε, ποιο είναι το εισόδημα, η οικογενειακή κατάσταση του ιδιοκτήτη και αν έχει τη φοροδοτική ικανότητα να ανταποκριθεί.

Το Τριώδιο και ολόκληρη η Σαρακοστή είναι ένα πνευματικό ταξίδι που προορισμός του είναι το Πάσχα

http://xristianos.gr/forum/viewtopic.php?f=141&t=11501

Τριώδιο! Μία περίοδος δυστυχώς παρεξηγημένη από τους περισσότερους… Μία λέξη η οποία ακούγοντας την, φέρνει στο μυαλό μας, το καρναβάλι, την διασκέδαση, το φαγοπότι, το ξεφάντωμα… Μήπως όμως Τριώδιο δεν είναι τίποτε απ΄ όλα αυτά; Μήπως δεν έχουμε πάρει στα σοβαρά αυτήν την Κατανυκτική Εκκλησιαστική περίοδο και νομίζουμε ότι το Τριώδιο και όλη η προ του Πάσχα περίοδος δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, και αποτελεί μία ευκαιρία για να εκτονωθούμε, να διασκεδάσουμε, και να γυρίσουμε στην συνέχεια στις διάφορες φροντίδες και ασχολίες μας; Όχι!!!

Τριώδιο δεν σημαίνει τίποτε απ΄ όλα αυτά. Το Τριώδιο και ολόκληρη η Σαρακοστή είναι ένα πνευματικό ταξίδι που προορισμός του είναι το Πάσχα η «Εορτή των Εορτών». Και όπως όταν κάποιος ξεκινάει ένα ταξίδι, πρέπει να ξέρει που πηγαίνει, έτσι συμβαίνει και με το Τριώδιο. Είναι το ταξίδι εκείνο που Κυριακή με Κυριακή μας οδηγεί στην νύχτα της Αναστάσεως «την Σωτήριο, τη Φωταυγή, και Λαμπροφόρο».

Ξεκινά λοιπόν σήμερα το πνευματικό ταξίδι του Τριωδίου, και από χθες στον Εσπερινό εμφανίσθηκε στα αναλόγια το Λειτουργικό βιβλίο της Σαρακοστής που λέγεται Τριώδιο. Στο βιβλίο αυτό περιλαμβάνονται όλες οι Ακολουθίες από την σημερινή Κυριακή μέχρι και το Μεγάλο Σαββάτο πριν την τελετή της Ανάστασης. Παράλληλα με τους ύμνους που ψάλλονται από το βιβλίο αυτό, διαβάζονται στους Ναούς και οι σχετικές περικοπές από το Ευαγγέλιο οι οποίες είναι αφιερωμένες στο Θεμελιώδες γεγονός της μετάνοιας και της επιστροφής μας κοντά στον Χριστό κάτι που αποτελεί την ουσία και το νόημα ολόκληρης της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.

Η πρώτη Κυριακή του Τριωδίου αναφέρεται στην Παραβολή του Τελώνου και του Φαρισαίου και τονίζει ότι η ταπείνωση είναι η απαραίτητη ηθική αξία την οποία πρέπει να καλλιεργήσουμε, αφού Εκείνος ο οποίος μας την δίδαξε την εφάρμοσε πρώτος με το παράδειγμα Του, γενόμενος ο ίδιος Άκρα Ταπείνωση επάνω στο ξύλο του Σταυρού. Η δεύτερη Κυριακή του Τριωδίου μας θυμίζει τον Πατέρα Εκείνον που υπακούοντας στο θέλημα του γιου του, του δίνει την περιουσία που του ανήκε, για να την ξοδέψει ασυλλόγιστα και να καταλήξει έρημος, φτωχός, γυμνός και πεινασμένος και να επιζητήσει και πάλι την πατρική στοργή και αγκαλιά. Στο πρόσωπο του Πατέρα διακρίνουμε τον Εύσπλαχνο Θεό, και στο πρόσωπο του ασώτου υιού διακρίνουμε τους εαυτούς μας, οι οποίοι ζητούμε την ελευθερία μας μακριά και έξω από την Εκκλησία και που επαναστατούμε έναντι του Θεού καθημερινά επειδή νοιώθουμε ότι η ζωή μας κοντά Του μας πνίγει και μας υποτιμά.

Ευτυχώς που η αγκαλιά του Εσταυρωμένου Πατέρα μας είναι μόνιμα ανοικτή και μας περιμένει για να μας γιατρέψει τις πληγές που μας προξενεί η αμαρτία και η απομόνωση από Εκείνον. Ενώ στις δύο προηγούμενες Κυριακές μάθαμε ότι πρέπει να ταπεινωθούμε και να επιστρέψουμε στον Θεό, την Κυριακή των Απόκρεω θυμόμαστε την μέλλουσα Κρίση από Την οποία δεν θα μπορέσει να ξεφύγει κανείς. Είναι μία προειδοποίηση η Ευαγγελική Περικοπή της Κυριακής της Αποκριάς για το Δικαστήριο που θα μας δοξάσει η θα μας καταδικάσει. Και φτάνουμε στην Κυριακή της Τυρινής όπου από τα χείλη του Χριστού μας ακούμε ότι απαραίτητη προϋπόθεση για την εκ μέρους του Θεού συγχώρηση των σφαλμάτων μας, είναι η συγχωριτικότητα που θα δείξουμε απέναντι σε κείνους που έσφαλαν και η επιστροφή στην αγάπη, την ενότητα, στην σύμπνοια,στην αδελφοσύνη,στην αλληλοκατανόηση.

Καταλαβαίνουμε λοιπόν αδελφοί μου, ότι η περίοδος αυτή είναι ένα σχολείο μετάνοιας στο οποίο κάθε Χριστιανός οφείλει να μπαίνει κάθε χρόνο για να καταφέρνει να εμβαθύνει, στην πίστη του, να την επανεκτιμήσει, και ν΄ αλλάξει την ζωή του. Είναι η περίοδος αυτή μία υπέροχη προσκυνηματική πορεία προς τις πηγές της Πίστης μας, είναι μία καινούργια ανακάλυψη του Ορθόδοξου τρόπου ζωής. Η Εκκλησία μας με τις κατανυκτικές ακολουθίες της περιόδου αυτής μας βοηθά στο να ανακαλύψουμε Το νόημα Της.

Εύχομαι όλοι εμείς να καταλάβουμε ότι Τίποτα δεν είναι τόσο όμορφο, τόσο βαθύ, και τόσο πλούσιο σε έμπνευση όσο αυτό που η Εκκλησία μας, μας προσφέρει από σήμερα που μπήκαμε στην Ευλογημένη αυτή περίοδο η οποία ήδη από σήμερα άρχισε να ευωδιάζει το αναστάσιμο άρωμα μέσα από τον Ζωοδόχο Τάφο του Νεκραναστημένου Σωτήρα μας. Αμήν.

inagiounikolaoutouneou.gr

Ο άπιστος γιατρός και η ύπαρξη της ψυχής

http://proskynitis.blogspot.gr/2014/02/blog-post_8.html



Ένας άπιστος γιατρός έλεγε σε έναν πιστό χριστιανό:
Δεν υπάρχει ψυχή. Είδες ποτέ με τα μάτια σου καμιά ψυχή; Άκουσες καμιά ψυχή με τα αυτιά σου; Γεύτηκες, οσφράνθηκες ποτέ την ύπαρξη της ψυχή;
Όχι, απάντησε ο πιστός.

Ο γιατρός με κάποιο υπεροπτικό ύφος είπε: Βλέπεις; Έχουμε τέσσερις αισθήσεις που μας πληροφορούν ότι δεν υπάρχει ψυχή και μόνο μία υπέρ της ύπαρξης της.

Αλλά ο πιστός δεν τα έχασε. Με ευστροφία ρωτά το γιατρό:
Είδες ποτέ γιατρέ μου, με τα μάτια σου τον πόνο; Τον άκουσες με τα αυτιά σου; Τον γεύτηκες με το στόμα σου; Τον οσφράνθηκες με τη μύτη σου;
Όχι απάντησε ο γιατρός.

Αισθάνθηκες ποτέ τον πόνο;
Ναι, ήταν η απάντηση του γιατρού.

Βλέπετε γιατρέ μου, έχουμε κι εδώ τέσσερις αισθήσεις, που μας πληροφορούν ότι πόνος δεν υπάρχει και μόνο μία ότι υπάρχει. Να καταλήξουμε στα ίδια συμπεράσματα;

Ο γιατρός παίρνει την απάντηση και ο πιστός κερδίζει μία νίκη.


ΑΡΧΙΜ. π. ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΖΗΣΟΠΟΥΛΟΣ/πηγή