Ήταν δυο εκπομπές, η μια στην ΥΕΝΕΔ κι η άλλη στο ΕΙΡΤ. «Η Κύπρος μας» και «Η Κύπρος κοντά μας». Ήταν η εποχή που το πρόγραμμα άρχιζε και τέλειωνε με τον Εθνικό Ύμνο και τον «τσομπανάκο», βλέπαμε «Μπονάντσα», «Λάσσυ» «Μάχη», τους «Σκληρούς του Γκάρρισον» κι η ωραιότερη γκόμενα ήταν η Μπέτυ Λιβανού. Διαμόρφωνα συνείδηση και ρουφούσα πληροφορίες σαν σφουγγάρι. Έβλεπα με μάτια ορθάνοιχτα μια άλλη Ελλάδα, με τραγουδιστή, αλλιώτικη προφορά.
Ήξερα την ιστορία του Αντώνη του τσαγκάρη από τη Λεμεσό, εθελοντή στον αγγλικό στρατό, «Πολεμήστε για την Ελλάδα», τους έλεγαν οι κοκκινόκωλοι. Αιχμάλωτος το 1941, πήδηξε από ένα γερμανικό τρένο μαζί με κάτι Νεοζηλανδούς και τους έκρυβε ο παππούς μου στο Μαυρομμάτι. Του ‘στειλε μετά την Απελευθέρωση και τιμητικό δίπλωμα η βασίλισσα. Της το ‘στειλε πίσω, όταν κρεμάσανε τον Καραολή και τον Δημητρίου. Έτσι, ήξερα από νήπιο, πως οι Κυπραίοι, αν και πράοι και μαλακοί άνθρωποι, σε όλους τους αγώνες διέσχιζαν την μεγάλη θάλασσα, κάνοντας ανάποδα το ταξίδι των πρώτων Αχαιών οικιστών, για να πολεμήσουν για τη Μάνα.
Διαβάστε το «Διήγησις του βίου μου» του Σάββα Τσερκετζή, που πάμπτωχος μετανάστης έφευγε κάθε φορά από την ξενιτειά για να πολεμήσει για την Ελλάδα σε τρεις πολέμους! Ήξερα λοιπόν, πως εκεί, στην άκρη της Μεσογείου, υπάρχει μια εστία, όπου η ελληνική φλόγα καίει άσβεστη πάνω από 3.000 χρόνια και συνεχώς δίνει αίμα σε όλους τους εθνικούς αγώνες.
Έτσι, δις εβδομαδιαίως μάθαινα για την Ιστορία, τα ήθη και την ζωή της Μικρής Ελλάδας του Νότου, για την ΕΟΚΑ, τον Διγενή και τους πιστούς μέχρι θανάτου αντάρτες του, που έπεφταν στην μάχη ή ανέβαιναν στην αγχόνη, αφού έγραφαν ποιήματα για την Ελλάδα.
Πέρασαν χρόνια και φοιτητής πια στάθηκα προσοχή μπροστά στα Φυλακισμένα Μνήματα. Πρώτος στην σειρά ο τάφος του καπετάν Ζήδρου, του Γρηγόρη Αυξεντίου. Την νύχτα της 10ης Ιουνίου 1955 στην Μονή Αχειροποιήτου, ο Παπάσταυρος Παπαγαθαγγέλου, ο πνευματικός της ΕΟΚΑ, πάντρεψε τον υπαρχηγό της ΕΟΚΑ με την αγαπημένη του, την Βασιλική Παναγή. Ο αρειμάνιος παπάς, πριν πεθάνει, είπε το 1996 σε συνέντευξη του στην «Αλήθεια»: «Ήταν [σ.σ.: ο Αυξεντίου] αρραβωνιασμένος δύο χρόνια. Βγήκε στο κλαρί και ήταν άγνωστο αν θα γυρίσει ζωντανός. Αυτός βγήκε στο βουνό αποφασισμένος να πεθάνει. Να πεθάνει ή να ακούσει το ''Ζήτω η Ένωση''.
Λοιπόν, όταν είχε επικηρυχθεί και βρισκόταν στην περιφέρεια του Καραβά-Λαπήθου, έγραψε στο Διγενή και ο Διγενής μού έγραψε να τον παντρέψω. […] Εκείνος ο γάμος είναι αξέχαστος. Εκείνη η σιωπή, διάβαζα τις ευχές μόνο με ένα κεράκι στην παρουσία 5-6 ατόμων. Τέλειωσε το μυστήριο και τον φίλησα λέγοντάς του: ''Γρηγόρη μου, να ζήσετε'' και αμέσως μου απαντά: ''Πάτερ, να μου ευχηθείς καλό βόλι''. Και εγώ, χαμογελαστός, του λέω: ''Ε, καλό βόλι και ζήτω η Ένωση''. Ήταν η τελευταία φορά που τον είδα ζωντανό…».
Λοιπόν, όταν είχε επικηρυχθεί και βρισκόταν στην περιφέρεια του Καραβά-Λαπήθου, έγραψε στο Διγενή και ο Διγενής μού έγραψε να τον παντρέψω. […] Εκείνος ο γάμος είναι αξέχαστος. Εκείνη η σιωπή, διάβαζα τις ευχές μόνο με ένα κεράκι στην παρουσία 5-6 ατόμων. Τέλειωσε το μυστήριο και τον φίλησα λέγοντάς του: ''Γρηγόρη μου, να ζήσετε'' και αμέσως μου απαντά: ''Πάτερ, να μου ευχηθείς καλό βόλι''. Και εγώ, χαμογελαστός, του λέω: ''Ε, καλό βόλι και ζήτω η Ένωση''. Ήταν η τελευταία φορά που τον είδα ζωντανό…».
Η Κύπρος πάντα στένευε στις μασχάλες και την ελλαδική αριστερά και την δεξιά, γιατί γίνανε παράξενα πράγματα. Η αριστερά ένοιωθε αμηχανία κι εχθρότητα απέναντι σε έναν αγώνα που είχε στρατιωτικό ηγέτη τον αρχηγό της Χ και πολιτικό ηγέτη έναν παπά, με αγωνιστές στρατολογημένους ακόμη κι απ΄ τα κατηχητικά και του οποίου πρωτοπορία ήταν η κυπριακή…Δεξιά! Ο Φιντέλ δεν είχε τέτοια προβλήματα. Από τα πρώτα συγχαρητήρια τηλεγραφήματα το 1960 ήταν το δικό του κι όταν ο Γεώργιος Γρίβας – Διγενής πέθανε τον Ιανουάριο του 1974, μαζί με τα συλλυπητήρια όλων των φραξιών του IRA, η Κική Γρίβα έλαβε κι αυτά του Φιντέλ. Το δε βιβλίο του Διγενή «Αγών ΕΟΚΑ κι αναρτοπόλεμος», δεν διδασκόταν μόνο στο West Point αλλά και στα στελέχη του MIR στην Χιλή και σε πλήθος άλλων αντάρτικων οργανώσεων στην Λατινική Αμερική!
Μέρος δε της ελλαδικής Δεξιάς, δύσκολα μπορούσε να διαχειριστεί έναν ενωτικό αντιαποικιακό αγώνα, που στρεφόταν ενάντια σε έναν παραδοσιακό αλλά και μοιραίο σύμμαχο, τους Άγγλους, έχοντας την γνωστή μόνιμη ροπή στον συμβιβασμό και μια «σώφρονα» ενδοτικότητα, σε αντίθεση με το Κέντρο. Ο Γεώργιος Παπανδρέου πίστεψε στην Ένωση, έστειλε την Ελληνική Μεραρχία και τήρησε σθεναρή στάση στην συνάντηση με τον Τζόνσον αλλά επίσης αλήθεια είναι, πως ο Αλέξανδρος Παπάγος είναι αυτός που πρώτος έθεσε το Κυπριακό. Κι όταν ο Άγγλος υπουργός εξωτερικών τόλμησε να του στρέψει τα νώτα, δείχνοντας την δυσαρέσκεια του, του είπε αυστηρά: «Είμαι ο πρωθυπουργός της Ελλάδας κι όταν σας μιλώ απαιτώ να μου δείχνετε το πρόσωπο σας κι όχι τον κώλο σας»! Μιλούσε ο νικητής του ιταλικού φασισμού και της κομμουνιστικής ανταρσίας.
Το σαφές είναι πως στην Κύπρο ο φορέας του διαχρονικού εθνικού κινήματος ήταν η Δεξιά, άλλο αν μετά, λόγω της εσωτερικής σύγκρουσης, γριβικών – μακαριακών, διαμορφώθηκε και ένα είδος αυτοπροσδιοριζόμενων ως κεντρώων δυνάμεων. Η πολιτική μήτρα όμως όλων των ηγεσιών και πολιτικών κομμάτων της Κύπρου, πλην του ΑΚΕΛ, ήταν το ενωτικό κίνημα, η ΕΟΚΑ και οι μετωπικές οργανώσεις της.
Μετά από σωρεία δικών μας, ελλαδικών λαθών, αδελφοκτόνου σπαραγμού, αμυντικής απογύμνωσης της Κύπρου από τον Παπαδόπουλο, λάθη του Μακαρίου, για τα οποία σχεδόν ουδείς μιλά, οργάνωσης του πραξικοπήματος από τον Ιωαννίδη κι εγκατάλειψη των γενναίων πολεμιστών κατά του πρώτου Αττίλα από αυτόν και του δεύτερου Αττίλα από την κυβέρνηση εθνικής ενότητας, επί δεκαετίες εμείς μαζεύαμε παλιόχαρτα κι ο τουρκικός ισλαμοφασισμός σταθερά επιδιώκει την νομιμοποίηση των τετελεσμένων και την ολική τουρκοποίηση και του υπόλοιπου νησιού.
Ο Τάσσος Παπαδόπουλος, επιτυγχάνοντας την μέγιστη δυνατή συναίνεση, με το δημοψήφισμα σταμάτησε τον αναίμακτο Γ’ Αττίλα, το Σχέδιο Ανάν. Μην ακούτε τρίχες. Είμαι από τους λίγους που είχα το κουράγιο να το διαβάσω όλο. Εκατοντάδες σελίδες που περιέχουν ένα σχοινοτενές και σπάνιας διαστροφής και κουτοπονηριάς έκτρωμα. Είναι απλά ένα σύστημα απαρτχάϊντ, όπου οι μαύροι θα είναι οι Έλληνες της Κύπρου και οι λευκοί οι τουρκοκύπριοι και οι έποικοι, λέγε με Άγκυρα, για να μην ξεχνάμε το αφεντικό της συμμορίας, τον κουμανταδόρο, που ‘χει κι ένα σκασμό όπλα και στρατό κατοχής στο νησί.
Σήμερα, μιας και μύρισε πετρέλαιο και φυσικό αέριο, οι μεγάλοι μας «φίλοι και σύμμαχοι», διά μιας ανθυποϋπαλλήλου, μας φέρνουν ξανά το Σχέδιο, με άλλη συσκευασία. Το αποτέλεσμα, αν γίνουν δεκτά όσα βάζει η Άγκυρα στο τραπέζι διά του Έρογλου και σιγοντάρει το γνωστό κομμάτι του State Department, «δυο ξεχωριστές συστατικές οντότητες» κλπ, θα είναι ο θάνατος της Κυπριακής Δημοκρατίας, ενός κράτους, που, μ’ όλα τα προβλήματα του, διαφύλαξε την ύπαρξη του Κυπριακού Ελληνισμού κι η παράδοση των Ελλήνων της Κύπρου σε ένα κράτος μπαντουστάν υπό τουρκική επικυριαρχία, με προγραμμένη την επιβίωση και ιστορική συνέχεια του Ελληνισμού στο νησί.
Μην κρυβόμαστε. Η Κύπρος στο τιμόνι της έχει έναν υπέρμαχο του Σχεδίου, έναν αντίπαλο του Τάσσου Παπαδόπουλου, που είχε ξεπεράσει τα όρια, με δεδηλωμένες απόψεις και προθυμία. Είναι όμως ο Πρόεδρος της Κύπρου και υποθέτω πως έχει μια ελάχιστη φιλοδοξία υστεροφημίας κι όχι να μαζέψει πέτρες αναθέματος. Φαντάζομαι πως σε ένα τόσο μικρό τόπο, ακούει τι λέει ο κόσμος, οι γείτονες, οι συγχωριανοί και συμμαθητές του. Μπορεί δε η ηγεσία του ΑΚΕΛ να του προσφέρει στήριξη, θυμίζω όμως πως το 2004 η βάση του έκανε κάτι πρωτόγνωρο στην Ιστορία των κομμουνιστικών κομμάτων. Επέστρεψε την απόφαση του Πολιτικού Γραφείου, που ήταν υπέρ του ΝΑΙ, τους την έτριψε στα μούτρα και υποχρέωσε το κόμμα να ταχθεί υπέρ του ΟΧΙ! Μεγάλο μέρος της ίδιας της βάσης του ΔΗΣΥ, τάσσεται κατά τέτοιας λύσης – άλματος στο κενό, όπως και το ΔΗΚΟ, η ΕΔΕΚ, το ΕΥΡΩΚΟ, οι Οικολόγοι και η Δημοκρατική Συμμαχία Πολιτών, του Γιώργου Λιλλήκα. Το διακομματικό και πλειοψηφικό φρόνημα του Κυπριακού Ελληνισμού απέναντι σε οποιαδήποτε φασιστική και θανάσιμη λύση τύπου Ανάν δεν έχει αλλάξει. Αν δε κάποιοι, νομίζουν πως, χωρίς τον Τάσσο, οι Κύπριοι θα υποκύψουν τώρα στους εκβιασμούς, που δεν υπέκυψαν το 2004, είναι βαθιά νυχτωμένοι.
Ο Έλληνας Πρωθυπουργός στις δηλώσεις του αναφέρθηκε με σαφήνεια στις βασικές προϋποθέσεις μιας αποδεκτής λύσης που είναι «ο τερματισμός της παράνομης Τουρκικής κατοχής και η εξεύρεση μιας συνολικής, συμπεφωνημένης, δίκαιης, βιώσιμης και λειτουργικής λύσης, που θα διασφαλίζει πλήρως τη μία και αδιαίρετη κυριαρχία, μία διεθνή προσωπικότητα και μία ιθαγένεια της επανενωμένης Κύπρου, την ιδιότητά της ως κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ζώνης του Ευρώ και την εφαρμογή του κοινοτικού κεκτημένου σε ολόκληρη την Κυπριακή επικράτεια».
Η όποια λύση, όπως στην συνέχεια ανέφερε ο Αντώνης Σαμαρά, είναι αυτονόητο πως μετά την διαπραγμάτευση, θα πρέπει να εγκριθεί σε δυο ταυτόχρονα χωριστά δημοψηφίσματα από τις δυο κοινότητες. Το γενικό πάντως περίγραμμα των προϋποθέσεων που έθεσε, δεν είναι παρά αυτό που έθετε κι ο Τάσσος Παπαδόπουλος αλλά θέτει κι η λογική, αν η Τιμή σε κάποιους δεν λέει κάτι.
Επομένως κοινό ανακοινωθέν αλλά και πλαίσιο διαπραγμάτευσης, που χωρίς πρόνοιες για την ασφάλεια, την αποχώρηση των στρατευμάτων κατοχής, το περιουσιακό, το προσφυγικό, θα προαναγγέλλει την κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και θα προδιαγράφει ένα χαλαρό συνεταιρισμό, που στην ουσία θα συνιστά νομιμοποίηση της κατοχής, διχοτόμηση και ολική τουρκοποίηση του νησιού με καταστρατήγηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και κουρέλιασμα του κοινοτικού κεκτημένου, δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτά.
Εάν η συζητούμενη λύση είναι χειρότερη από το πρόβλημα, δεν έχουμε κανέναν λόγο να αυτοπυροβοληθούμε για να … «σωθούμε».
Στην περιοχή διαμορφώνονται νέες συνθήκες, όρα την δραματική ρήξη των τουρκοϊσραηλινών σχέσεων. Οι φωνές στις ίδιες τις ΗΠΑ για αναθεώρηση των σχέσεων με την Άγκυρα και μια νέα τετραμερή συνεργασία Ελλάδας, Κύπρου, Ισραήλ και ΗΠΑ όλο και δυναμώνουν και τα σαθρά θεμέλια της Τουρκίας τρίζουν χάρις στην διαφθορά και τον αυταρχισμό του Ερντογάν. Θα είναι λοιπόν πρωτοφανής τύφλωση, εγκληματικά ανόητο, αντί με ψυχραιμία και σχέδιο να εκμεταλλευτούμε την συγκυρία, πείθοντας για την τετραμερή ταύτιση των συμφερόντων μας, να αποδεχθούμε την ολική τουρκοποίηση του νησιού. Όπως, σωστά, δήλωσε ο Πρωθυπουργός, «ας διδαχτούμε από τα λάθη του παρελθόντος», κυρίως όσοι πρωταγωνίστησαν σε αυτά και μπαίνουν στον πειρασμό να τα επαναλάβουν…
