Το ΌΧΙ, ο Μεταξάς, ο Κατσιμήτρος και ο Λαός (Του Σταύρου Βιτάλη, Προέδρου του Πατριωτικού Μετώπου)

Αθήνα, 28 Οκτωβρίου, 2013.

Το ΌΧΙ, ο Μεταξάς, ο Κατσιμήτρος και ο Λαός.

Του Σταύρου Βιτάλη, Προέδρου του Πατριωτικού Μετώπου.

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, πιστοί στο γνωστό μοτίβο/παθογένεια του Λαού μας – κατά το Πράσινοι και Βένετοι – αριστεροί και δεξιοί, «αρπάζονται» για το ποιος τελικά είπε το μεγάλο ΟΧΙ, στις 28 Οκτωβρίου του 1940.

-   Ο Μεταξάς λένε δεξιοί, ακροδεξιοί.

-   Ο Λαός λένε οι αριστεροί, ακροαριστεροί.

Από τη δική μας σκοπιά - πάντα μακριά από ιδεολογικοπολιτικές αγκυλώσεις - από τη σκοπιά δηλαδή του απλού Έλληνα πολίτη, που έχει διαβάσει και δυο αράδες, από την ιστορία εκείνης της εποχής, άλλα πράγματα προκύπτουν.

Να ξεκαθαρίσουμε φυσικά ευθύς εξ’ αρχής, πως το ουσιαστικό ΟΧΙ, το είπε όντως ο ελληνικός Λαός, που έστειλε τα παιδιά του στο μέτωπο. Παιδιά που άφησαν τα κόκκαλα τους στα βουνά της Ηπείρου και της Βορείου Ηπείρου.

Να δούμε όμως το «επιχειρησιακό» κομμάτι της υπόθεσης του ΟΧΙ. Το είπε όντως και το τίμησε ο δικτάτορας;

Ως ο άνθρωπος εκείνος που βρέθηκε σε πολλά πεδία μαχών, να ξεκινήσω με «ένα μυστικό» το οποίο γνωρίζουν μόνο όσοι βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή, στις πραγματικές συνθήκες μάχης. Αυτοί λοιπόν οι οποίοι επιλέγουν την πρώτη γραμμή, είναι μια ιδιαίτερη πάστα ανθρώπων, φτιαγμένη από ειδικά υλικά. Υλικά που σχεδόν μεταφυσικά, ενεργοποιούνται στη μάχη, και τους μετατρέπουν σε γίγαντες, σε άφοβους μαχητές, με τεράστια αποθέματα αλληλεγγύης και αγάπης για τον συμπολεμιστή τους και με άλλα χαρίσματα, όπως αυτά που περιγράφει ο Κ.Π. Καβάφης, στις «Θερμοπύλες» του.

Ας δούμε λοιπόν τον Στρατηγό Μεταξά, ως αξιωματικό, με τον φακό των «πραγματικών περιστατικών» και όχι μέσα από μια «αριστερή» ανάγκη να τον μηδενίσουμε, ούτε μέσα από μια «δεξιά» ανάγκη, να τον ηρωοποιήσουμε.

Ο Μεταξάς λοιπόν, πέρα από τη δικτατορία του, το κυνήγι της «Βαρβάρας» (ρεμπέτικο τραγούδι του Γιοβάν Τσαούς που το απαγόρεψε), το ρετσινόλαδο που πότισε το προσφυγικό χωριό μου, (μεταξύ αυτών και τη μακαρίτισσα γιαγιά μου γιατί δεν μιλούσε ελληνικά, παρά μόνο κάτι λίγα Ποντιακά και Τούρκικα), υπηρέτησε βασικά σε όλη του τη στρατιωτική καριέρα, είτε ως αξιωματικός του μηχανικού, ή μέσα στα γραφεία των επιτελείων. Χωρίς αυτό φυσικά να είναι υποτιμητικό, δεδομένου ότι, ένας στρατός χρειάζεται και τους καταδρομείς του για την πρώτη γραμμή αλλά και τις μονάδες υποστήριξης, όπως το μηχανικό.

Για να δούμε λοιπόν μερικές αλήθειες για τον Ιωάννη Μεταξά:

1. Το 1916, ο Μεταξάς διατάζει το 4^ο Σώμα Στρατού να παραδώσει αμαχητί την Ανατολική Μακεδονία, σε Βούλγαρους και Γερμανούς. Αποτέλεσμα: 6.500 Έλληνες στρατιώτες, σάπισαν στις φυλακές του Γκέρλιτζ της Γερμανίας, ως αιχμάλωτοι πολέμου.

2. Αρνήθηκε να παραλάβει την αρχιστρατηγία του Ελληνικού Στρατού στη Μικρασιατική Εκστρατεία, παραδίδοντας την σε έναν τουλάχιστον ανίκανο στρατηγό, τον Χατζηανέστη.

3. Το 1938, δωρίζει στο τουρκικό κράτος το υποτιθέμενο σπίτι του Μουσταφά Κεμάλ Πασά και μετονομάζει την Οδό Αποστόλου Παύλου σε Οδό Κεμάλ Ατατούρκ.

Να δούμε και μερικές δράσεις του Μεταξά, που θεωρούνται «φιλολαϊκές»:

1. Ο Μεταξάς δημιούργησε το ΙΚΑ. Ουδέν ανακριβέστερο.  Το ΙΚΑ, ιδρύθηκε το 1934 με το νόμο 6.298 «περί κοινωνικών ασφαλίσεων». Ο Μεταξάς, απλώς εγκαινίασε το ΙΚΑ και μάλιστα είναι ο πρώτος που δάνεισε υποχρεωτικά όλα τα αποθεματικά του στο κράτος, βάζοντας χέρι στα λεφτά των εργαζομένων. (Γ. Κουκουλέ, «Για μια ιστορία του συνδικαλιστικού κινήματος», 1983, σ. 80).

2. Βοήθησε τους αγρότες. Βασικά πρόκειται για εξυπηρέτηση των μεγαλοκτηματιών και την τοκογλυφική εκμετάλλευση των μικρών παραγωγών από την Αγροτική Τράπεζα. (Χρ. Ευελπίδη, «Η Γεωργία στην Ελλάδα», 1944, σ. 140).

3. Ο Μεταξάς ακολούθησε φιλεργατική πολιτική. Με πλήρη… ανάπτυξή της το 1936, όταν αιματοκύλισε με 12 νεκρούς, την μεγάλη εργατική εξέγερση της Θεσσαλονίκης.

Και να έλθουμε τώρα στο ΟΧΙ.

Σύμφωνα λοιπόν με τον Πρέσβη της Ιταλίας Γκράτσι, αλλά και της θυγατέρας του δικτάτορα, ο Μεταξάς είπε επί λέξει στα γαλλικά, όταν του επέδωσε το περίφημο τελεσίγραφο: «Alors, c'est laguerre» (Λοιπόν, έχουμε πόλεμο).  Και ο Γκράτσι του απάντησε: «Όχι απαραίτητα εξοχότατε». Άρα λοιπόν, η λέξη ΟΧΙ, δεν ειπώθηκε από τον Μεταξά.

Από κει και πέρα, τα πράγματα έχουν την τουλάχιστον περίεργη, παρακάτω εξέλιξη:

1. Το Γενικό Επιτελείο Στρατού, δίνει εντολή στον Υποστράτηγο Κατσιμήτρο, διοικητή της ιστορικής VIII Μεραρχίας, να υποχωρήσει 200 με 250 χιλιόμετρα από τα ελληνοαλβανικά σύνορα. Στην ουσία, να προετοιμάσει έτσι, την χωρίς εμπλοκή σε μάχες με τους Ιταλούς, υποχώρηση του Ελληνικού Στρατού.

2. Ο Υποστράτηγος Χαράλαμπος Κατσιμήτρος, γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του την εντολή Μεταξά/Επιτελείου και με δεξί του χέρι τον θρυλικό Συνταγματάρχη Δαβάκη, διατάσσει γενική επίθεση κατά των εισβολέων. Γράφοντας στην ουσία την απαρχή του έπους του ’40 και του ελληνικού θαύματος κατά των κατά πολύ υπέρτερων στρατιωτικά, Ιταλών φασιστών.

3. Ο αντιστράτηγος Δ. Καθενιώτης, σαφώς αναφέρεται στην επίσημη έκθεσή του, στην ενδοτική στάση της Αθήνας, και μάλιστα στους ανίκανους στρατηγούς του Μεταξά. Υπονοώντας πως η εν λόγω διαταγή, ουσιαστικά υπέκρυπτε την «τακτική υποχώρηση» και όχι την πλήρη επίθεση, την οποία επέλεξε ο Κατσιμήτρος.

Για την ταπεινή λοιπόν μου άποψη, το ΟΧΙ, σε επιχειρησιακό επίπεδο, ειπώθηκε από τον Στρατηγό Κατσιμήτρο.

Τώρα, γιατί στη συνέχεια ο γενναίος αυτός στρατιώτης, συμμετείχε στην προδοτική κυβέρνηση Τσολάκογλου και έτσι, αντί να υμνείται στους αιώνες των αιώνων για τη γενναιότητα και το θάρρος του, πήρε μια θλιβερή θέση στον κατάλογο των δοσιλόγων, αυτό είναι υπόθεση που την κρίνει ο καθένας, κατά το δοκούν.

Ας τιμήσουμε λοιπόν τον Στρατηγό Χαράλαμπο Κατσιμήτρο, τον στρατιώτη αυτόν που είπε το ΟΧΙ και ενέπνευσε ολάκερο τον ελληνικό Λαό, αφήνοντας σήμερα - μέρα που είναι - στην άκρη, την σκοτεινή του επιλογή.

Και ας ακουμπήσουμε ευλαβικά το γόνυ, στον ελληνικό Λαό, ο οποίος διψώντας για ελευθερία και αξιοπρέπεια, ξεχύθηκε με το «αέρα» στα βουνά της Βορείας Ηπείρου, αφήνοντας 7.948 νεκρά παιδιά του, για να μας θυμίζουν πως αυτή η γη δεν είναι δική μας.

Τη χρωστούμε στους νεκρούς και στα αγέννητα.

Και όχι επειδή το λέει η αριστερά. Αλλά επειδή το λέει η τρισχιλιόχρονη ιστορία αυτού του Λαού:

Αυτοί οι 7.948 νεκροί, είναι που είπαν το πραγματικό ΟΧΙ.

Πατριωτικό Μέτωπο
Πολιτικό Κίνημα Άμεσης Δημοκρατίας
Συνδεδεμένο Μέλος της Ευρασιατικής Ένωσης 

Γραφεία Αθηνών: 
Διδυμοτείχου 15-17, 
10444, Κολωνός, Αθήνα
Τηλ. 2105141413, Φαξ: 2105141442
Τηλ. Προέδρου: 6980292626 
http://www.pamet.gr pametopo@gmail.com

https://www.facebook.com/pametopo    

«Αλληλέγγυον»
Συνεταιριστικό Δίκτυο Κοινωνικής Αλληλεγγύης

Κεντρικό:
Αγίας Σοφίας 50
10444, Κολωνός, Αθήνα
Τηλ. 2105141443, Φαξ: 2105141442www.allilegion.gr allilegion@gmail.com 

Δανεισμός αγάπης

http://www.diakonima.gr/2013/10/27/%CE%B4%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CE%B1%CE%B3%CE%AC%CF%80%CE%B7%CF%82/

Μεγάλη λέξη, αστείρευτη πηγή συναισθήματος και ζωής. Το θέμα όμως είναι τι νόημα δίνει ο κάθε  άνθρωπος στη λέξη αυτή.

Πόσο ανάξιοι είμαστε ακόμα και στο να εκφράσουμε την έννοια αυτή, όταν ούτε στο ένα χιλιοστό δεν μπορούμε να την πλησιάσουμε στην πληρότητα της. Δυστυχώς ντύνουμε τον εγωισμό μας, το βόλεμα, το συμφέρον, τη λογική και την ασφαλή τοποθέτηση με την «αγάπη». Αποτέλεσμα είναι να απέχουμε έτη φωτός από το βάθος της ουσίας του “σ’ αγαπώ αδερφέ μου”.

Πώς μπορούμε να εκφράσουμε κάτι όταν το σκοτώνουμε καθημερινά και το ευτελίζουμε ενώ αυτό μας φωνάζει και οργίζεται για την κατάχρηση που του κάνουμε συνεχώς και αδιακρίτως.

Σ’ αγαπώ σημαίνει υπέρβαση. Σ’ αγαπω σημαίνει να αγαπήσεις τον πλησίον σου ώς εαυτό , τον εχθρό σου το ίδιο και όλο αυτό να μην σταματά πουθενά, εμείς όμως τι κάνουμε; Αγαπούμε όπου υπάρχει ήδη αγάπη ενώ όταν υπάρχει μίσος ή κακία απαντάμε το ίδιο αντί να οδηγηθούμε στην υπέρβαση , να κάνουμε τη διαφορά και την αλλαγή και να δώσουμε επιτέλους στη λέξη την πληρότητα που της αξίζει. Διότι αγάπη δεν είναι βόλεμα είναι υπέρβαση, επανάσταση, μεταμόρφωση και ανάσταση.

Λέμε ότι αγαπάμε τον άνθρωπό μας, το παιδί μας, τους γονείς μας όταν στην κακία δεν μπορούμε να πούμε σ’ αγαπώ, όταν στην ίδια την Παναγάπη τον Κύριο Ιησού Χριστό τον υβρίζουμε καθημερινά αμαρτάνοντας και πιέζοντας τα καρφιά πιο βαθιά στις πληγές του. Ζώντας έτσι σε μια αλήθεια με το φόρεμα του ψέματος της υποκρισίας, της στασιμότητας και της παρακμής.

Πώς μπορεί να σου βγει η λέξη αυτή η θεϊκή όταν ζεις χωρίς Θεό και αρνείσαι την αγάπη του, όταν ο ίδιος για σένα σταυρώθηκε και αναστήθηκε και σου ομολογεί “Εγὠ είμαι η οδός η αλήθεια η ζωή” . Αρνείσαι την παναγάπη και μιλάς για αγάπη καταϊδρωμένος στο χιλιοστό της ουσίας της λέξης. Πως μπορείς να λες “σ’ αγαπώ” όταν δεν κατέχεις σαν αρετή ούτε ένα από ορισμένα συστατικά της όπως : υπομονή , μακροθυμία, συγχώρεση, ελεημοσύνη, διάκριση, καθαρή καρδιά, ταπείνωση, μετάνοια, υπακοή, ανεξικακία, φιλαργυρία. Όταν η αγάπη που λέμε ότι νιώθουμε φτάνει στα στενά όρια της κτίσεως, όταν δεν μπορούμε να πούμε σ’ αγαπώ με ολότητα στο σύμβολο της παναλήθειας και άκρας ταπείνωσης, τον Κύριό μας. Την στιγμή που σου λέει αγαπητικά “ Όποιος αγαπάει τον πατέρα ή την μητέρα του παραπάνω από μένα δεν είναι άξιος” για να σου δηλώσει πατρικά ότι, αν δεν μπορέσεις να κάνεις την υπέρβαση να ενωθείς πρώτα με την Παναγάπη και την Παναλήθεια, θέτοντας τη Θεϊκή αγάπη ώς επίτευξη και μετά συμπλήρωμα πληρότητος της κτίσεως, τότε για ποια αγάπη μιλάς; Μιλάς για μια αγάπη μικρή που φτάνει στα όρια του κτιστού, για μια αγάπη που θα σβήσει όταν σβήσεις και εσύ ενώ αρνείσαι την αγάπη που θα σε φωτίζει ακόμα και όταν το δικό σου κερί παραδώσει πνεύμα διότι αυτό το φως δε σβήνει, είναι άκτιστο, αληθινό και αιώνιο και εξουσία επάνω του δεν έχεις εσύ αλλά εκείνος που στο άναψε και εσύ τον αρνείσαι πεισματικά εγωιστικά και θές να μιλάς για αγάπη με εγωισμό και έπαρση και όχι με υπέρβαση και ολότητα.

Απλά λέμε “σ’αγαπώ” κενά και ρηχά, δανειζόμαστε τη λέξη χωρίς την πλήρη ουσία της. Κάνουμε μια μορφή δανεισμού για να εκφράσουμε κάτι που στην πληρότητα και στο βάθος του δηλώνουμε απόντες. Παίρνουμε ένα χιλιοστό της αγάπης το σαπίζουμε και το καταστρέφουμε με τις αμαρτίες μας και το προσφέρουμε για διαμάντι ενώ την αξία της την σκορπίσαμε στον χρόνο με τον καλπασμό του εγωϊσμού μας.

Μη δίνεις λοιπόν, ημερομηνία λήξης στη λέξη, υπάρχει κάποιος που της δίνει αιωνιότητα και αυτός είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός και σου δίνει αυτή την πηγή της αγάπης μέσω των αχράντων και επουρανίων μυστηρίων Του. Μην τη σκοτώνεις δίνοντας της επίγεια σημασία όταν ακτινοβολεί η επουράνια ουσία. Ο Κύριος ήταν, είναι, και θα είναι εδώ για σένα, σε περιμένει να του ανοίξεις την πόρτα να μπει μέσα σου το φώς της αγάπης που δεν είχες φανταστεί ούτε στο ελάχιστο αλλά δυστυχώς σε αυτό αρκείσαι.

Απλά να θυμάσαι αδερφέ μου αυτή η πόρτα έχει πόμολο μόνο από μέσα, οπότε η καλή σου προαίρεση και θέληση είναι το πρώτο και ουσιαστικό βήμα της πύλης του παραδείσου. Η αγάπη εκφράζεται με έργα που αντίκρισμα έχουν όχι μόνο στην παρούσα ζωή αλλά και στη μέλλουσα. Έργα που δεν θα σβήσουν στην παρούσα ζωή αλλά θα ανθίσουν στη Βασιλεία των Ουρανών. Αυτά τα έργα και αγαθά είναι κατακτήσεις των αρετών και καθαρισμός των παθών της καρδιάς μέσω της Ορθοδόξου οδού ιάσεως και αναστάσεως. Έργα όμως “κόποις κτώνται” οπότε καλό αγώνα με “όπλα” την προσευχή , τη Θεία μετάληψη, τη μετάνοια, την ταπείνωση και την υπακοή.

 Πηγή:euxh.gr

Ἀρχιμανδρίτης Ἰωακείμ Λιούλιας - Μάρτυρας του αντιναζιστικού αγώνα

http://proskynitis.blogspot.gr/2013/10/blog-post_6964.html



Δολοφονήθηκε σε ηλικία ετών 32 στις 3 Ιουλίου του 1943.

Ιεροκήρυκας Λοχαγός. Καταγόταν από το χωριό Κρόκος Κοζάνης. Είχε σπουδάσει θεολογία στην Σχολή της Χάλκης. Κατά την επιστράτευση ήταν Προϊστάμενος του Ἱερού Ναού Αγίου Γεωργίου Ν. Κοκκινιάς. Υπηρέτησε στην ΧV Μεραρχία. Συνελήφθη στην Κοζάνη την 20ης Μαΐου 1943. Μετά από δύο ημέρες τον μετέφεραν στη Θεσσαλονίκη ,τον έκλεισαν στο Στρατόπεδο Παύλου Μελά και κατόπιν στις Γερμανικές φυλακές 510 Θεσσαλονίκης.


στο Αλβανικό μέτωπο


Κατά την ανάκριση, παρά τα σκληρά βασανιστήρια, δεν απεκάλυψε τίποτε. Στις 3 Ιουλίου 1943, χωρίς να παραπεμφθεί σε δίκη, τουφεκίστηκε με άλλους 50 πολίτες στη Θεσσαλονίκη



Οι φωτογραφίες είναι από το βιβλίο του Γεωργίου Σιώζου/ΠΗΓΗ

ΒΙΝΤΕΟ – Συγκλονιστικές μαρτυρίες – αφηγήσεις πολεμιστών του ’40 στις χιονισμένες πλαγιές της Πίνδου και των Μακεδονικών βουνών

http://tolimeri.blogspot.com/2013/10/40_27.html#ixzz2iwic0Xs9

 

Ήταν ντυμένοι στρατιώτες στο Ελληνοαλβανικό Μέτωπο  έχοντας γράψει ηρωικές στιγμές αυτοθυσίας αποκλειστικά για ανιδιοτελή ιδανικά.

O 103 χρόνος Αριστείδης Κασάρας και ο 92χρόνος Αριστοτέλης Παπαντώτης παλιοί πολεμιστές στο μέτωπο του ’40, θυμούνται την Ιταλική επίθεση που εκδηλώθηκε στις 05:00 το πρωί της 28ης Οκτωβρίου και διηγούνται με κάθε λεπτομέρεια την πορεία προς το μέτωπο και τις μάχες που πήραν μέρος στις χιονισμένες πλαγιές της Πίνδου και των Μακεδονικών βουνών

Τα χρόνια κατέβαλαν το κορμί του 103 χρόνου Αριστείδη Κασάρα, αλλά όχι το πνεύμα του μαχητή.

Το αγέρωχο βλέμμα του θυμίζει ακόμη εκείνο το παλικάρι, με την ατσάλινη θέληση, που πολέμησε απέναντι στα βαριά

 ιταλικά οπλικά συστήματα του μηχανοκίνητου πεζικού, μέσα σε υγρά χαρακώματα.

Σεμνοί, όπως όλοι οι πραγματικοί ήρωες, ήρεμοι και πράοι, χωρίς να κάνoυν χρήση των τίτλων τους, αναφέρονται στους  αγώνες, στο μέτωπο κι την αντίσταση που τού χάρισαν μετάλλια, τραύματα και τονίζουν:

«Δεν κάναμε τίποτα περισσότερο από το καθήκον, που φλόγιζε τα μεθυσμένα νιάτα μας  σαν ξεκινούσαν για το μέτωπο, με το όραμα της νίκης.

“Πέφταμε, σηκωνόμασταν, ξαναπέφταμε και πάλι σηκωνόμασταν και συνεχίζαμε. Δεν μπορούσαμε να σταθούμε, δεν έπρεπε, ήταν ανάγκη να νικηθεί ο εχθρός”.
Δεν μάς χώριζαν διαφορές, δεν μάς δηλητηρίαζαν πολιτικά μίση, δεν μάς διαιρούσαν τάξεις, ιδέες, φρονήματα.
Ήμασταν το Έθνος  ενιαίο και αδιαίρετο, που έπρεπε να πολεμήσουμε για την ελευθερία, που μάς χάρισαν με αίμα και θυσίες οι πρόγονοι και που εμείς είχαμε απαράβατο χρέος, πάλι με αίμα και θυσίες να την διαφυλάξουμε, για να την κληρονομήσουμε στα παιδιά και στα εγγόνια μας.

Λέγαμε όταν κινούσαμε για το Μέτωπο: -Όλοι μαζί αδέλφια, για την Λευτεριά μας!
Κι αυτές οι απλές λέξεις, αυτό το «όλοι μαζί αδέλφια»,

Διηγούνται  τι έζησαν:  «Φωτιά και θάνατος γύρω παντού.. οι εικόνες από τους νεκρούς συμπολεμιστές τραγικές, θα μας συντροφεύουν για πάντα.

Κοιτάζουν  όπως δηλώνουν βουρκωμένοι και περήφανοι ακόμη και σήμερα τη γαλανόλευκη.

«Ακόμη και σήμερα σε αυτή την ηλικία εάν η πατρίδα μας φώναζε θα πηγαίναμε. Δεν υπάρχει τίποτα πιο πολύτιμο από την πατρίδα και την οικογένεια»

 

 

 

olympia

ΣΑΛΠΙΣΜΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ: Από τον πανάξιο ιεράρχη Νικόλαο (Μητροπολίτη Μεσογαίας & Λαυρεωτικῆς). ΕΥΓΕ.

http://olympia.gr/2013/10/27/%CF%83%CE%B1%CE%BB%CF%80%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%B1-%CE%B5%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7%CF%83-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CE%BE%CE%B9%CE%BF/

Ο τίμιος, άξιος και πατριώτης παπάς, δείχνει ότι η Ελλάδα έχει χρυσές εφεδρείες. Το μήνυμα του πρέπει να διαβαστεί σε κάθε Έλληνα.

Του Μητροπολίτου Μεσογαίας & Λαυρεωτικῆς Νικολάου
28 Ὀκτωβρίου 2013

Σήμερα γιορτάζουμε μιὰ μέρα δόξας τῆς ἱστορίας μας, μιὰ μέρα πανηγυρικῆς ἀπόδειξης τῆς ἡρωικῆς ἑλληνικῆς ψυχῆς μας. Ὅλοι οἱ τότε ἰσχυροί, Γερμανοὶ καὶ Ἰταλοί, ἐναντίον μας. Οἱ γονεῖς μας φτωχοί, μικροί, ἀδύνατοι. Δυνατοὶ ὅμως στὴν ψυχή, μεγάλοι στὰ ὁράματα, πλούσιοι σὲ ἰδανικά. Μὲ κυβερνῆτες ποὺ ἄκουγαν τὸν ἀναστεναγμὸ τῆς ἱστορίας καὶ ἤξεραν νὰ ἐκφράζουν τὴ φωνὴ τοῦ λαοῦ στὶς ἀπειλὲς τῶν ξένων καὶ ὄχι τὴ λαίμαργη βούληση τῶν ἀδίστακτων δυνάμεων στὸν γονατισμένο καὶ τότε λαό. Τὸ ΟΧΙ δὲν τὸ εἶπε ἕνας• τὸ εἶπε ὁλόκληρος ὁ λαός. Ἁπλά, βρέθηκε αὐτὸς ποὺ συνδύασε τὴν ἁρμοδιότητα τῆς ἐξουσίας του μὲ τὸν παλμὸ τοῦ λαοῦ.

Καὶ σήμερα ἡ πατρίδα μας βρίσκεται σὲ ἰδιότυπη ἐμπόλεμη κατάσταση καὶ ζεῖ σὲ κατοχή. Καὶ αὐτὴ τὴ φορὰ δυστυχῶς Γερμανική. Καὶ ὄχι μόνον. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι, θύματα καὶ τῆς δικῆς μας ἀπερισκεψίας καὶ μικρόνοιας, ξεγελαστήκαμε καὶ παρασυρθήκαμε σὲ ἀνόητη ζωή. Χαλάσαμε ὡς λαός. Τὶς τελευταῖες δεκαετίες φροντίσαμε νὰ καταστρέψουμε ἕνα-ἕνα τὰ θεμέλιά μας, τοὺς βωμοὺς καὶ τὰ ἱερά μας, πίστη, παιδεία, παράδοση, ἱστορία, γλῶσσα, θεσμούς, ἀξίες. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ἀντέξαμε τὴ σύγχρονη ἐπίθεση. Καὶ νὰ ποῦ φτάσαμε! Μέσα σὲ λίγα χρόνια βλέπουμε τὶς περιουσίες μας νὰ χάνονται, τὴν ἀνεργία νὰ αὐξάνεται, τοὺς νέους μας νὰ ἐκπατρίζονται, τὸν λαό μας νὰ πεινάει, τὴν ἀξιοπρέπειά μας νὰ ἐξανεμίζεται, τὴ χώρα μας νὰ ἀδειάζει. Βουλιάξαμε σὲ χρέη καὶ δάνεια, βυθιστήκαμε σὲ προβλήματα καὶ ἀδιέξοδα, γεμίσαμε συσσίτια.

Ἂν συνεχίσουμε ἔτσι, σὲ λίγο θὰ τρῶμε μπομπότα καὶ κονσερβαρισμένες τροφές. Ἂν τὰ βρίσκουμε κι’ αὐτά. Ἡ ἑλληνικὴ σημαία δὲν θὰ μονοπωλεῖ τὴν κυριαρχία μας σὲ αὐτὸν τὸν τόπο. Κάποιες ἄλλες ξένες σημαῖες θὰ θυμίζουν τὰ λάθη μας καὶ τὴν κατοχικὴ μανία ἄλλων λαῶν. Κάτι πρέπει νά ἀλλάξει. Τώρα. Ἄμεσα. Χωρὶς δεύτερη σκέψη, δίχως καμία καθυστέρηση. Αὐτοὶ ποὺ μὲ τὴν ψῆφο μας διαχειρίζονται τὶς τύχες μας ἴσως ἀποκατέστησαν τὴν ἀξιοπιστία μας στὸ ἐξωτερικό, ἴσως μείωσαν τοὺς δεῖκτες τῆς ὕφεσης, ἴσως δημιούργησαν πρωτογενὲς πλεόνασμα. Ἔτσι μᾶς λένε. Δὲν θέλουμε νὰ τοὺς ἀδικήσουμε, τοὺς πιστεύουμε. Οἱ ἴδιοι ὅμως φορολόγησαν ἀδυσώπητα τὸν λαό, δημιούργησαν στρατιὲς ἀνέργων, πλήθη πεινασμένων καὶ ἀπελπισμένων, ἑκατομμύρια φτωχῶν καὶ λεγεῶνες αὐτοεξορίστων. Καὶ τὸ χειρότερο, γέννησαν πολιτικὰ μορφώματα καὶ κοινωνικὰ ἐκρηκτικὰ μείγματα πού, ἂν δὲν γίνει κάτι σύντομα, θὰ βρεθοῦμε μέσα σὲ μία κοινωνία ἀνεξέλεγκτης ἀναρχίας καὶ ἀνασφάλειας, βίας καὶ ἐγκλήματος, διάλυσης καὶ καταστροφῆς, διχασμένοι καὶ ἀγριεμένοι, μὲ κυβερνῆτες χωρὶς ἀξίες, δίχως ὑπόληψη καὶ σοβαρότητα, πραγματικὰ ἐπικίνδυνους. Ἀλήθεια, ποιός θὰ πάρει αὐτὴ τὴν εὐθύνη; ποιός θὰ ἀντέξει τὸν αἰώνιο στιγματισμὸ τῆς ἱστορίας;

«Ποτέ ἡ χώρα δὲν ἦταν σὲ χειρότερο σημεῖο», εἶπε πρὶν ἀπὸ λίγες μέρες κάποιος ἀπὸ τοὺς σημερινοὺς ἀντιπολιτευόμενους πολιτικούς. Καὶ ἔχει δίκιο. Ἀλλὰ καὶ ποτέ δὲν εἶχε τόσο ἐπικίνδυνες πολιτικὲς ἐναλλακτικὲς λύσεις. Τὸ παρὸν τῆς χώρας εἶναι δραματικό. Ἀλλὰ καὶ τὸ μέλλον της πολὺ ζωφερό. Ὄχι γιατὶ δὲν ὑπάρχουν λύσεις, ἀλλὰ γιατὶ δὲν βρίσκονται πολιτικοὶ μὲ καθαρή σκέψη καὶ ἐξυπνάδα, μὲ ἡρωισμὸ καὶ τόλμη. Τουλάχιστον στὸ ὁρατὸ πολιτικὸ φάσμα.

Δὲν θέλουμε πολιτικοὺς ποὺ μόνο νὰ ψηφίζουν κατὰ παραγγελία νόμους. Θέλουμε ἀνθρώπους νὰ μᾶς κυβερνήσουν, ἴσως νὰ μᾶς διορθώσουν. Ὄχι νὰ μᾶς τιμωρήσουν γιὰ τὰ δικά τους κυρίως λάθη. Τοὺς θέλουμε νὰ ἐκπροσωποῦν τὸν λαό στοὺς δανειστές. Ὄχι τὸ ἀντίστροφο. Δὲν ἀντέχουμε πολιτικὲς συμβιβασμοῦ, γιατὶ ἡ ἀξιοπρέπειά μας δὲν ἐπιδέχεται οὔτε καθυστερήσεις οὔτε καὶ μισὲς λύσεις. Δὲν τοὺς ψηφίσαμε γιὰ νὰ μᾶς στύψουν στὸ ὄνομα τῆς Εὐρωπαϊκῆς σκοπιμότητας οὔτε γιὰ νὰ ἀντικαταστήσουν τὴν πίστη μας στὸν Τριαδικὸ Θεὸ μὲ τὴν ὑποτέλειά μας στὴ μνημονιακὴ Τρόϊκα. Δὲν τοὺς ἐκλέξαμε γιὰ νὰ μᾶς δέσουν μὲ εὐρωπαϊκὲς χειροπέδες οὔτε γιὰ νὰ ὑπογράψουνε τὸν ὑπαρκτικὸ ἐκφυλισμὸ μας, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἐκφράζουν τὴ δόξα τοῦ ἱστορικοῦ λαοῦ μας. Δὲν τοὺς ψηφίσαμε γιὰ νὰ σώσουν τὸ Εὐρώ• τοὺς ἐξουσιοδοτήσαμε νὰ σώσουν τὴν ἱστορία μας, τὴ ζωή μας, τὴν καθημερινότητά μας, τὴν ἀξιοπρέπειά μας, ἐμᾶς τοὺς ἴδιους.

Χωρὶς ἀμφιβολία, κάτι πρέπει νὰ γίνει. Τὴν πορεία μᾶς τὴν δείχνει ἡ σημερινὴ μέρα. Εἶναι μονόδρομος. Ἡ χώρα μας τὴν ἱστορία της τὴν ἔγραψε στὸ παρελθὸν μὲ ἕνα ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ, μὲ ἕνα ἡρωικὸ ΟΧΙ, ποὺ τὰ εἴπανε κάποιοι συγκεκριμένοι ἄνθρωποι τὴν κατάλληλη στιγμή. Ὅταν ἔφτασαν οἱ πρόγονοί μας νὰ τρῶνε ποντίκια καὶ γέμισαν μὲ ἀρρώστιες, τότε ἔκαναν τὴν ἔξοδό τους στὸ Μεσολόγγι καὶ ὅταν ἡ κατοχὴ χτυποῦσε τὴν πόρτα τῆς πατρίδας μας τὸ 1941, δυὸ νέοι ὁ Μανώλης Γλέζος καὶ ὁ Λάκης Σάντας τόλμησαν νὰ κατεβάσουν τὴ Γερμανικὴ σημαία ἀπὸ τὸν βράχο τῆς Ἀκρόπολης. Τέτοια πρότυπα κρύβει στὰ σπλάγχνα του ὁ λαός μας. Τέτοια γονίδια ἔχει ἡ ταυτότητά μας. Θέλουμε πολιτικούς ποὺ νὰ ποῦνε ΟΧΙ στὴν Τρόικα καὶ νὰ δείξουν τὶ σημαίνει ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ σὲ ὅλο τὸν κόσμο. Θέλουμε ὁδηγοὺς σὲ μία ἔξοδο ἐλεύθερων πολιορκημένων γιὰ νὰ κατεβάσουμε κάθε ξενικὴ σημαία ἀπὸ τὴν Ἀκρόπολη τῆς ἱστορίας, τοῦ τόπου καὶ τοῦ πολιτισμοῦ μας. Ἂν δὲν βρεθοῦν ἡγέτες μὲ ἡρωικὰ χαρακτηριστικά, χαθήκαμε. Δώσαμε τὸν ἱδρῶτα μας, δώσαμε καὶ τὸ δάκρυ μας. Δὲν θὰ δώσουμε ὅμως καμιὰ σταγόνα ἀπὸ τὸ αἷμα μας. Αὐτὸ πρέπει νὰ βρεθεῖ αὐτὸς ποὺ θὰ τὸ πεῖ σὲ ὅλον τὸν κόσμο. Γιατὶ ἐκεῖ φτάσαμε. Μόνο τὸ αἷμα μᾶς ἔμεινε. Θὰ μᾶς ποῦνε ὅτι, ἂν τολμήσουμε ἔτσι, θὰ ἔρθουν τὰ χειρότερα. Δὲν ὑπάρχουν πλέον χειρότερα. Ὑπάρχει ἡ εὐκαιρία τοῦ ἡρωισμοῦ. Τὸ ΟΧΙ καὶ τὸ ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ δὲν τὰ ἀκουλούθησε μιὰ φαινομενικὴ ἧττα• τὰ διαδέχθηκε ἡ δόξα. Γι’ αὐτὸ κι ἐμεῖς σήμερα γιορτάζουμε. Ἡ μπομπότα μὲ ἀξιοπρέπεια ἀξίζει περισσότερο ἀπὸ τὸ σουβλάκι μὲ ὑποτέλεια. Τὴν ὅποια δυσκολία καὶ θυσία, μὲ ἐνθουσιασμὸ θὰ τὴν σηκώσουμε ὡς συνακόλουθο τοῦ ἡρωισμοῦ. Δὲν μποροῦμε ὅμως ἄλλο νὰ τὴν ἀντέξουμε ὡς συνέπεια δουλικότητας καὶ ἐξευτελισμοῦ.

Μέχρι σήμερα ἔχουμε δεῖ μέτρα, συμφωνίες, εἰς βάρος μας ἐκβιασμούς, ἀνεκπλήρωτες ὑποσχέσεις, ἀτέλειωτες ὑποχωρήσεις. Δὲν ἔχουμε δεῖ καμία νίκη, καθόλου τόλμη. Κάνουμε ἔκκληση στὸν πολιτικό μας κόσμο. Ὀφείλουν νὰ φωνάξουνε παντοῦ ὅτι δὲν πεινᾶμε μόνον ὡς πολίτες, κυρίως πονᾶμε ὡς λαός. Ὅποιος ἡγέτης στὴν παροῦσα φάση δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ριψοκίνδυνος, γίνεται ἀπὸ μόνος του ἐπικίνδυνος. Ἀντίθετα, ἂν βρεθοῦν τώρα κάποιοι ποὺ μπορέσουν νὰ κινηθοῦν μὲ συνέπεια στὴν ἱστορία μας, τότε θὰ μπορέσουμε κι ἐμεῖς νὰ τοὺς συγχωρέσουμε γιὰ ὅσα κατεργάστηκε εἰς βάρος μας ἡ ὑποτέλεια στὴν ξένη λογικὴ καὶ τὰ ἀλλότρια συμφέροντα. Ἐὰν σιωπήσουν, δὲν θὰ τοὺς συγχωρέσει ἡ ἱστορία. Δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει πλέον ποιός φταίει γιὰ τὴ σημερινή μας κατάσταση. Μᾶς νοιάζει ποιὸς καὶ τὶ θὰ μᾶς σώσει. Ψάχνουμε γιὰ πατριῶτες, ὄχι γιὰ ἐνόχους. Ἂν οἱ πολιτικοί μας ἔκαναν ὣς τώρα τὸ σωστό, θὰ τοὺς παραδεχόμασταν ἐμεῖς ὡς ἱκανούς. Ἂν τὸ κάνουν τώρα, αὐτὴ τὴ στιγμή, θὰ τοὺς ὁμολογήσει ἡ ἱστορία ὡς ἐθνικὰ μεγάλους. Καὶ ἔξυπνους.

Τὸ ΟΧΙ τοῦ 1940 δὲν εἶχε καμία λογική, εἶχε ὅμως ἐξυπνάδα καὶ ἀξιοπρέπεια. Τώρα τὸ ΟΧΙ ἔχει τὴ σοφία τοῦ αὐτονόητου καὶ τὴ σαφήνεια τῆς μοναδικῆς λύσης. Οἱ νίκες δὲν στηρίζονται σὲ ΝΑΙ συμβιβασμοῦ. Στηρίζονται σὲ ΟΧΙ ἡρωισμοῦ.

Η βοή των πλησιαζόντων γεγονότων (Γράφει ο Π. Ήφαιστος)

http://www.logiastarata.gr/2013/10/blog-post_9792.html

«Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον». Εκεί κλεισμένος ο Αντώνης μέσα στον κήπο των Χρυσανθέμων, δεν ακούει την βοή των πλησιαζόντων γεγονότων. Είπα να αναπνεύσω ιώδιο περπατώντας καμιά ώρα παραλιακά στην Βάρκιζα. Είναι ο κόσμος μου, αυτό το θεσπέσιο μέρος. Εδώ ζω το τελευταίο τέταρτο του αιώνα. Μια ώρα προγραμμάτισα, έγιναν έξη. Συνάντησα φίλους, κάθισα στους συλλόγους εκεί στο λιμανάκι, μετά μου φώναξαν για ένα ποτό σε παρακείμενο καφέ και μέχρι να πάω και να έλθω από την πλαζ μέχρι την άλλη άκρη, μίλησα με δεκάδες φίλους, γνωστούς και άλλους που τους συνόδευαν. Αποτυπώνω μερικά που άκουσα.

Όλοι –μα κυριολεκτικά όλοι– λέγανε τα ίδια ή παρόμοια. Αίσθηση ήττας, απογοήτευση, απόγνωση, αγωνία για το αβέβαια μέλλον, το δικό τους και των παιδιών τους. Ψυχική εξουθένωση, αίσθηση απώλειας της ελευθερίας και αίσθηση ταπείνωσης του πνεύματος. Για όποιον κατανοεί τι σημαίνει ταπείνωση του πνεύματος είναι το ισοδύναμο του θανάτου για τον άνθρωπο και του συλλογικού θανάτου για τα έθνη.

Ακόμη και υπό ξένη κατοχή το πνεύμα μένει ελεύθερο. Όταν όμως το καταστέλλουν εγχώριοι το πνεύμα αρρωστά και πεθαίνει. Το νόημα και οι σκοποί της ζωής χάνονται. Εξατμίζονται μέρα με την μέρα. Σκοποί και νοήματα βουλιάζουν μέσα στην καταστολή τους από την υποτακτική εθνοκτόνο διακυβέρνηση που κατάντησε έρμαιο ξένων. Την δίψα για ζωή, την δημιουργικότητα και το ένστικτο ότι πρέπει να επιβιώσουμε και να αφήσουμε απογόνους τα εξοντώνουν οι κατεξουσιαστικές οικονομικές αποφάσεις. Κτυπιέται αλύπητα η ιδιωτική τους σφαίρα. Δυναμιτίζουν τον μόχθο και τον κόπο γενεών και γενεών. Κλείνουν την πόρτα του σπιτιού τους αλλά τα εχθρικά ξενόβαλτα φιρμάνια είναι μέσα.

Η ένταση, μου είπαν πολλοί, διαιρεί και διχάζει. Δυσφορία και εντάσεις μέσα στις οικογένειες, διαζύγια και πλήγματα κατά των οικογενειακών δεσμών μεταξύ ανθρώπων που ποτέ δεν θα συγκρούονταν. Ανθρώπων που ποτέ και σε τίποτα δεν έφταιξαν παρά μόνο ατύχησαν να εμπιστευτούν κάποιο Κώστα, κάποιο Γιώργο, κάποιο Κωστάκη και κάποιο Μπένο.

Νοικοκυραίοι αλλά αναίτια χρεωκοπημένοι. Ο ένας άσκοπα και ανόητα μας έριξε στον λάκκο των λεόντων της ΟΝΕ (http://www.ifestosedu.gr/111ONEGreeceWarning.htm), ο άλλος έβλεπε βίντεο αντί να κυβερνά, ο επόμενος αφού έψαχνε … παγκόσμια κυβέρνηση και δεν την βρήκε κραύγασε «ο τιτανικός βυθίζεται», ο αφιλότιμος, καλώντας εκατομμύρια κερδοσκόπους να απαλλαγούν από καθετί Ελληνικό, εκτινάσσοντας έτσι τα χρέη με συνέπεια την υποτίμηση όλων των δημόσιων και ιδιωτικών περιουσιακών στοιχείων.

Στους ανθρώπους πλέον διακρίνεις μια τάση για απάθεια και εγκατάλειψη. Οι πολίτες είναι κουρασμένοι από τις κακουχίες της εφορίας, των χαρατσιών, των «ειδικών εισφορών», κατασχέσεις μισθών και περιουσιών από φοβισμένους εφοριακούς, επιχειρήσεις που κλείνουν και ακριβοπληρωμένα μαγαζιά και διαμερίσματα που μένουν στο «ενοικιάζεται». Διογκωμένοι λογαριασμοί, περιουσίες που αργοπεθαίνουν γιατί «τίποτα δεν πουλιέται και τίποτα δεν αγοράζεται», κουρέματα μισθών, τηλεφωνήματα από άγνωστά τους κοράκια των τραπεζών που απειλούν να τους αρπάξουν τα σπίτια τους, τις επιχειρήσεις τους και τα υποστατικά τους.

Ξανά και ξανά ενώ περπατούσα παραλιακά στην Βάρκιζα, σταματούσα και μιλούσα και μετά ξεκίναγα για να μου φωνάξουν να καθίσω λίγο πιο κάτω. Άκουγα και ξανάκουγα τα πιο φρικτά πράγματα, τα ίδια που ακούμε πλέον ολοένα πιο συχνά. Μεταξύ άλλων, άκουσα φίλο να μιλά για φίλο του φαρμακοποιό που αυτοκτόνησε μόλις χθες. Οι αυτοκτονίες γίνονται κύρια αιτία θανάτου και η μετανάστευση κύρια αιτία εθνικής αποδυνάμωσης.

Φιλικό ζευγάρι που συνάντησα, επίσης με συγκλόνισε. Αυτή άνεργος αυτός με «κουρεμένο» μισθό, δεν τα βγάζουν πέρα και αναγκάστηκαν να κάνουν έκτρωση. Πάει το παιδί που ήξερα ότι τόσο πολύ ήθελαν. Αυτοί έκαναν έκτρωση. Άλλοι με τους οποίους επίσης αντάλλαξα μερικά λόγια, μου έλεγαν ότι μετάνιωσαν που έκαναν παιδιά. Είναι κατιτί που και αυτό ακούεται ολοένα και πια συχνά. «Τέτοιο άθλιο γένος που δέχεται να το υποτάσσουν και να μην αντιδρά», μου είπε ένας άλλος παλιός γνωστός μου, «δεν του αξίζει να αναπαράγεται». Για να συμπληρώσει: «Είναι ανεπίστροφο. Δεν έχουμε μέλλον. Μας υποτάσσουν, μας καταστέλλουν και μας εκποιούν στους ξένους».

Τον συνόδευε διευθυντής παραρτήματος τράπεζας που γνώριζε από δάνεια νοικοκυριών και τις επιχειρήσεων. Με πληροφόρησε: «Ναι μας εκποιούν. Κερδοσκόποι αγοράζουν τα δάνεια για 20% ή 30% με σκοπό να τα πωλήσουν στο μέλλον 40% ή 50% ή και 60 μελλοντικά. Να κερδίσουν έτσι κολοσσιαία ποσά». Και πως θα μας τα πωλήσουν, αντέταξα. Απορώντας για την ερώτηση απάντησε: «Ποντάρουν ότι αφού μας εξαθλιώσουν και καταντήσουν δουλοπάροικους θα εγκαθιδρύσουν εκτελεστές των συμφερόντων τους. Εγχώριους πραιτοριανούς χειρότερους από τους τωρινούς για να τους κάνουν τις βρωμοδουλειές τους».

Ότι άκουσα και ότι συζήτησα αποπνέει απώλεια εμπιστοσύνης στο κράτος και στο σύστημα διακυβέρνησης των περασμένων δεκαετιών. Αηδία για την δυσοσμία που αναδύεται από το σάπιο παλαιοκομματικό σύστημα. Ταυτόχρονα και απόγνωση γιατί δεν ξέρουν πως θα τους διώξουν. Απόγνωση γιατί οι πολίτες δεν γνωρίζουν τον τρόπο να πάρει η κοινωνία την εξουσία στα χέρια. Πως θα περάσουν τις πολιτικές συμπληγάδες. Στην μια πλευρά είναι οι υποτακτικοί που κατέχουν τώρα την εξουσία. Στην άλλη ο Αλέξης και η παρέα του των Εξαρχείων. Οι τελευταίοι θέλουν να κυβερνήσουν, αλλά δεν τίμησαν ούτε μια φορά την πατρίδα, οι αφιλότιμοι. Ούτε μια φορά δεν είπαν την φράση «Ελληνική Εθνική Ανεξαρτησία». Οι πρώτοι την παραδίδουν χειροπόδαρα δεμένη και οι δεύτεροι ροκανισμένοι από την εθνομηδενιστικήκ λαίλαπα αισθάνονται αλλεργία μόνο και μόνο με το άκουσμά της φράσης «Εθνική Ανεξαρτησία».

Το καλύτερο το είπε ένας πρώην φοιτητής μου τώρα επιχειρηματίας με καταβολές σε δύο ευρωπαϊκά κράτη, την Ελλάδα και την Γερμανία. Εγώ είμαι πλούσιος, μου είπε, μπορώ να πάω στην Γερμανία όπου η οικογένειά μου έχει πολλά λεφτά. Όμως τι να τα κάνω στα ξένα. Και τι να κάνω εδώ όντας πλούσιος όταν βλέπω τους περισσότερους να δυστυχούν γύρω μου. Τους νοικοκυραίους να βουλιάζουν και τον μέσο Έλληνα να δυστυχεί. Δεν θυμάσαι τον Περικλή στις δημηγορίες του Θουκυδίδη, μου είπε με νόημα. Εάν η πολιτεία δεν πάει καλά όλοι βλάπτονται και όλοι δυστυχούν.

Είναι δε φιλειρηνικοί οι Έλληνες. Τι να κάνουν; «Να πάρουν τους δρόμους και να ανατρέψουν το κράτος», με ρώτησε ένας απεγνωσμένος νοικοκύρης. Το ίδιο μου είπε αλλά με διαφορετικά λόγια και ένας νομικός με διδακτορικό: «Ενώ το εγχώριο σύστημα πραιτοριανών της τροϊκανής κατοχής καταστέλλει καθημερινά την πολιτειακή νομιμότητα, τους νόμους, τα συντάγματα και αποδυναμώνει την κοινωνική νομιμοποίηση του κράτους, η βίαιη εξέγερση θα φέρει μια από τα ίδια». Πρέπει να γίνει κάποιο θαύμα, πρόσθεσε. Να εξαφανιστούν οι σάπιοι. Μια δεκάδα ανθρώπων να διακυβερνήσει την χώρα. Θυμόταν τι είχα γράψει στον Αντώνη Σαμαρά σε παρέμβαση που είχε τότε μεγάλης δημοσιότητας τον Φεβρουάριο του 2012. Στο «Διάγγελμα του δεκαεξάχρονου» (http://www.ifestosedu.gr/110dekaexaxronos.htm), μου είπε, και σε άλλες μεταγενέστερες παρεμβάσεις σου, πρότεινες πολλά και λογικά:

Πρώτον, να πει στους Έλληνες Πολίτες ότι η ελευθερία και η αξιοπρέπεια απαιτεί θυσίες. Να ζούμε με όσα παράγουμε (ακόμη και εάν χρειαστεί για ένα εξάμηνο να κυκλοφορούμε με μετρό και με λεωφορείο αντί αυτοκίνητα). Ταυτόχρονα, οι τράπεζες που πήραν αμύθητα ποσά πάνε στο δημόσιο. Το κράτος εγγυάται πως κανείς δεν θα εκποιήσει τις περιουσίες, τα σπίτια, τα αυτοκίνητα, τις επιχειρήσεις ή άλλο ελληνικό πλούτο τον οποίο γενεές γενεών Ελλήνων μάζεψαν, φύλαξαν και επένδυσαν.

Δεύτερον, να δημεύσει τις περιουσίες των κλεπταποδόχων και φοροφυγάδων που έβγαλαν δεκάδες δισεκατομμύρια στο εξωτερικό (οι γνωστές «ληστές των λιστών») και να πιέσει αφόρητα τις ξένες κυβερνήσεις να επιστραφούν τα κλεμμένα.

Τρίτον, με την βοήθεια των αναρίθμητων λαμπρών επιστημόνων που διαθέτουμε να ιεραρχηθούν τα χρέη. Για παράδειγμα, να διαγραφούν όσα αποδεδειγμένα οφείλονται στην θηριωδία των κερδοσκόπων. Να τύχουν διαπραγμάτευσης για επιμήκυνση όσα θεμιτά τα χρωστάμε. Να απαιτήσει διαγραφές λόγω δικών τους εμπορικών πλεονασμάτων (πχ των Γερμανών) και δικών μας ελλειμμάτων (γιατί διαφορετικά η ΕΕ δεν είναι το υψηλό ιδεώδες που κήρυτταν αλλά μια παγίδα κρατών απατεώνων και κρατών ληστών). Χρησιμοποιώντας δικά τους λόγια να απαιτήσει διαγραφή όσων χρεών οφείλονται στα φρικτά ελλείμματα ευρωπαϊκής και διεθνούς οικονομικής και πολιτικής διακυβέρνησης. Και τα λοιπά.

Τέταρτον, να επιστρατεύσει τους σήμερα ανενεργούς λαμπρούς ανώτατους κρατικούς λειτουργούς για να γίνει διαπραγμάτευση πολλών επιπέδων και πολλών ειδών (http://www.ifestosedu.gr/111EUNegotiation.htm). Μένουμε απαθείς ενώ πολλά μπορούμε να κάνουμε Η ΕΕ είναι ένα εξαιρετικά κατακερματισμένο και ρευστό διακρατικό σύστημα που προσφέρεται για σχετικά «εύκολη» διαπραγμάτευση. Βασικά ποτέ και σε κανένα άλλο διεθνές πεδίο του παρελθόντος ή του παρόντος ένα μικρό κράτος δεν είχε τέτοια ευχέρεια για να κινηθεί ευέλικτα και να επιδιώξει τα συμφέροντά του. Το Κοινοτικό σύστημα είναι γεμάτο αντιθέσεις, αντιφάσεις, φιλίες, έχθρες, χιλιάδες θεσμούς, δεκάδες κράτη με εσωτερικές διαιρέσεις και άπειρες εξωτερικές διασυνδέσεις, και όλα αυτά ρευστά και μεταλλασσόμενα. Μιλάμε για εκστρατεία διαφώτισης, πίεσης, συγκρότησης συμμαχιών, απαιτήσεων και προτάσεων. Που πρέπει να γίνονται όμως με γνώση και σοβαρότητα. Προσκόλληση επίσης στο εθνικό συμφέρον και τίποτα άλλο.

Πέμπτον, όπως και άλλα μικρότερα κράτη της ΕΕ στο παρελθόν να γίνει καταλύτης πρωτοβουλιών μεταρρύθμισης του τερατώδους υπερκρατικού συστήματος που δημιουργήθηκε και που κατάντησε να είναι όχι ένα υπερεθνικό σύστημα ειρήνης και ευημερίας αλλά ένας θηριώδης καταπιεστικός μηχανισμός εξόντωσης των κοινωνιών των λιγότερο ισχυρών κρατών. Έκτον, να ξυπνήσουμε και να δούμε ότι τα ερείσματά μας είναι κολοσσιαία. Είμαστε το μόνο σταθερό κράτος της περιφέρειας, το πιο ισχυρό, το πιο πλούσιο και δυνητικά μαζί με τη Κύπρο και το Ισραήλ κύριος παράγοντας σταθερότητας μιας περιοχής που είναι καταδικασμένη να είναι ένα εν ενεργεία ηφαίστειο για πολλές δεκαετίες. Οι διαπραγματευτικές δυνατότητες ενός τέτοιου κράτους είναι τεράστιες εκτός και εάν δεν το ξέρει. Τα πιο πάνω και μερικά άλλα παρελθουσών παρεμβάσεων θυμήθηκε ο πρώην φοιτητής μου. Επιστρέφοντας προβληματίστηκα βαθιά για όσα άκουσα αλλά και εντυπωσιάστηκα από την ψυχραιμία και την ωριμότητα του Έλληνα πολίτη. Δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις εμφυλίου πολέμου. Παθών και ώριμος πλέον μετά από πολλές δεκαετίες δεινών ο Έλληνας πολίτης είναι έτοιμος να υποστεί θυσίες για να ξανασταθεί όρθιος στα πόδια του. Απλά δεν ξέρει πώς να εκδιώξει αναίμαχτα το σαπισμένο παλαιοκομματικό περίγυρο. Δεν ξέρει πως θα φύγουν χωρίς να κατεδαφιστεί η πολιτειακή νομιμότητα. Για να αναλάβουν την εξουσία καμιά δεκαριά άξιοι Έλληνες. Να διαπραγματευτούν με σιδερένια αποφασιστικότητα και προσήλωση στο ελληνικό εθνικό συμφέρον και τίποτα άλλο. Αυτό για να το κάνουν κάποιοι άξιοι αντιπρόσωποί μας χρειάζεται οι Έλληνες να διατηρήσουν την ψυχραιμία τους, να συσπειρωθούν, να αρνηθούν την εκποίησή τους και με μια νέα αδιάφθορη διακυβέρνηση έξη μηνών ή ενός χρόνου η οποία θα διαπραγματεύεται με τους ξένους εδώ να φροντίσουμε να αλλάξει εκ βάθρων το πολιτικό σκηνικό. Ενδεχομένως να έχουμε και Συντακτική Συνέλευση που θα διασφαλίσει μεγαλύτερη Δημοκρατία. Χρειάζονται κόμματα; Δεν μπορούμε να εκλέγουμε ανακλητούς αντιπροσώπους έξη μηνών που θα είναι υπόλογοι καθημερινά στα χωριά, στις πόλεις και στις περιφέρειες. Διακυβέρνηση δική μας όχι εγκάθετη των ξένων!! Το μέγα μας πρόβλημα σήμερα αυτό είναι. Όλα τα άλλα έπονται και είναι εφικτά.

www.ifestosedu.gr 

27 Οκτωβρίου 312 μ.Χ. «Εν Τούτω Νίκα» (“In hoc signo vinces”).

http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2013/10/27-312-in-hoc-signo-vinces.html

 Στις 27 Οκτωβρίου του 312 ο Μέγας Κωνσταντίνος είδε το όραμα του Σταυρού στον ουρανό και το θεϊκό πρόσταγμα «ἐν τούτῳ νίκα», για να νικήσει στη συνέχεια τον Μαξέντιο στη μάχη στην Μουλβία γέφυρα, έξω από την Ρώμη.

Σύμφωνα με το θρύλο, ο Κωνσταντίνος Α΄ (Φλάβιος Βαλέριος Κωνσταντίνος, 27 Φεβρουαρίου 272 - 22 Μαΐου 337) ενέκρινε αυτή την ελληνική φράση, «ἐν τούτῳ νίκα» (με αυτό νίκα) ως σύνθημα μετά το όραμά του με ένα Χι Ρο στον ουρανό λίγο πριν την μάχη της Μουλβίας Γέφυρας εναντίον του Μαξεντίου στις 28 Οκτωβρίου 312. Το παλαιοχριστιανικό σύμβολο αποτελείται από ένα μονόγραμμα που αποτελείται από τα ελληνικά γράμματα ‘X’ και ‘P’, τα δύο πρώτα γράμματα του ονόματος του Χριστού.

Η απόδοση στα λατινικά του "ἐν τούτῳ νίκα" είναι “In hoc signo vinces”.

ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Δύο από τις κύριες πηγές που έχουμε για τη μάχη, ο Ευσέβιος της Καισάρειας (περ. 275 – 339 μ.Χ.) και ο Λακτάντιος (240 – 327 μ. Χ.), περιγράφουν ένα “όραμα” που φέρεται να είδε ο Κωνσταντίνος την παραμονή της μάχης ή ακόμη πρωτύτερα και το οποίο σύμφωνα με τους χριστιανούς ιστορικούς ήταν “σημάδι Κυρίου”, μία θεϊκή παρέμβαση ώστε να καταφέρει να νικήσει ο Κωνσταντίνος τη μάχη.

Σύμφωνα με την εκδοχή του Λακτάντιου, ο οποίος ήταν σύγχρονος του Κωνσταντίνου και δάσκαλος του γιου του Κρίσπου, όπως αναφέρεται στο έργο του «De mortibus persecutorum» (Ο θάνατος των διωκτών), τη βραδιά πριν από τη μάχη, ο Κωνσταντίνος είδε σε ένα όραμα μία θεϊκή παρουσία να τον παροτρύνει να θέσει ένα ουράνιο σύμβολο επί των ασπίδων των ανδρών του. Ο Λακτάντιος σημειώνει ότι ο Κωνσταντίνος υπάκουσε στην θεία προσταγή και έβαλε τους άνδρες του να ζωγραφίσουν επί των ασπίδων τους ένα “σταυρόγραμμα”, δηλαδή έναν ρωμαϊκό σταυρό (σε σχήμα “X”) με μία απόληξη στο πάνω μέρος η οποία κύρτωνε σχηματίζοντας ένα “Ρ”. Η περιγραφή του Λακτάντιου σήμερα δεν είναι εξίσου δημοφιλής με την αντίστοιχη του Ευσέβιου.

Το παράξενο είναι ότι ο Ευσέβιος της Καισάρειας παραδίδει δύο εκδοχές της μάχης. Στην πρώτη, που έγραψε στο πλαίσιο της “Εκκλησιαστικής Ιστορίας” του και είναι μία συνοπτική αναφορά των γεγονότων, αν και αναφέρει ότι ο Θεός βοήθησε τον Κωνσταντίνο να νικήσει, δεν κάνει την παραμικρή νύξη σε κάποιο όραμα ή στη χρήση κάποιου συμβόλου.

Αντίθετα, στη δεύτερη περιγραφή, που περιέχεται στο βίο του Κωνσταντίνου, ο Ευσέβιος όχι μόνο αναφέρει το όραμα, αλλά προσφέρει όλες τις λεπτομέρειες που θεωρούνται σήμερα ως η επίσημη εκδοχή του γεγονότος.

Σύμφωνα λοιπόν με τον Ευσέβιο, που αναφέρει τον ίδιο τον Κωνσταντίνο ως πηγή του, καθώς ο στρατός του μελλοντικού μονοκράτορα της Ρώμης βάδιζε κάτω από λιοπύρι πηγαίνοντας προς τη Ρώμη, ο Κωνσταντίνος κοίταξε προς τον ήλιο. Αυτό που είδε τον αποσβόλωσε - πάνω από τον ήλιο βρισκόταν ένας σταυρός από φως και από κάτω του τρεις λέξεις στα Ελληνικά: Εν Τούτω Νίκα. Αν και δεν αντιλήφθηκε άμεσα τι ακριβώς σημαίνει το όραμα, ένα όνειρο που είδε την επόμενη νύχτα τον καθοδήγησε σχετικά με το τι πρέπει να κάνει: να δημιουργήσει ένα νέο λάβαρο, που θα φέρει το σύμβολο Χι-Ρο (τα δύο γράμματα σε συνδυασμό) και να βάλει την ίδια επιγραφή πάνω στις ασπίδες των στρατιωτών του.

Υπάρχουν αρκετές ασάφειες και ανακρίβειες σε όλα αυτά. Είναι γεγονός ότι ο Κωνσταντίνος χρησιμοποίησε το Χι-Ρο κατά τη διάρκεια της βασιλείας του. Βρίσκουμε την παράσταση αυτή πάνω σε νομίσματα που έκοψε αργότερα στη Ρώμη, ενώ γνωρίζουμε επίσης ότι κατά τη διάρκεια της δεύτερης εκστρατείας ενάντια στον Λικίνιο, που έλαβε τη χροιά θρησκευτικού πολέμου πολύ περισσότερο από την σύγκρουση με τον Μαξέντιο, όντως τα λάβαρα του Κωνσταντίνου έφεραν το Χι-Ρο, ενδεχομένως και οι ασπίδες κάποιων εκ των ανδρών του.

Ωστόσο, ο Κωνσταντίνος δεν χρησιμοποίησε μόνο αυτό το σύμβολο. Τα περισσότερα νομίσματα που έκοψε φέρουν την παράσταση του Sol Invictus, του Θεού-Ήλιου, που ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής στη Δύση εκείνη την εποχή. Επίσης, δεν φαίνεται να υπήρξε χρήση του Χι-Ρο ως συμβόλου κατά τη διάρκεια της εκστρατείας ενάντια στο Μαξέντιο.

Η φημισμένη φράση υπήρχε σε ορισμένα βυζαντινά ασημένια νομίσματα μεταξύ 977 και 989 μ.Χ.

  

Το ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ αναγραφόταν στην τρίχρωμη σημαία του Ιερού Λόχου (κόκκινο για τον πατριωτισμό, λευκό για την αδελφοσύνη και μαύρο για τη θυσία). Μαζί με το ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ υπήρχε η εικόνα των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, ενώ στην άλλη πλευρά υπήρχε η εικόνα του Φοίνικα αναγεννόμενου από τις φλόγες και αναγραφόταν ΕΚ ΤΗΣ ΣΤΑΚΤΗΣ ΜΟΥ ΑΝΑΓΕΝΝΩΜΑΙ. Ο Ιερός Λόχος ήταν η πρώτη οργανωμένη στρατιωτική μονάδα της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Ένα στρατιωτικό σώμα που ιδρύθηκε από τον πρίγκιπα Αλέξανδρο Υψηλάντη στη Φωξάνη, πόλη στα όρια της Μολδαβίας με τη Βλαχία, στα μέσα Μαρτίου του 1821 και συγκροτήθηκε από εθελοντές σπουδαστές των ελληνικών παροικιών της Μολδοβλαχίας και της Οδησσού. Το όνομα ήταν εμπνευσμένο από το κλασικό όνομα του Ιερού Λόχου των Θηβών.

Βρίσκεται στο έμβλημα της 22^ης Ταξιαρχίας Τεθωρακισμένων (XXII ΤΘΤ).

Υπήρχε ως έμβλημα του Jan III Sobieski (Γιάν Γ΄ Σομπιέσκι, 1629 - 1696) του βασιλιά της Πολωνίας, μέγα δούκα της Λιθουανίας και στρατάρχη, ο οποίος πήρε μέρος στην δεύτερη πολιορκία της Βιέννης και έφερε την σωτήρια νίκη εναντίον των Μουσουλμάνων στις 12 Σεπτεμβρίου 1683.

Χρησιμοποιήθηκε ως σύνθημα της πορτογαλικής μοναρχίας.

Εμφανίζεται στο έμβλημα τεσσάρων από τα έξι συντάγματα της ιρλανδικής ταξιαρχίας που υπηρέτησε στο στρατό της Γαλλίας το 1690-1792.

Το χρησιμοποίησαν οι Δυνάμεις του Λιβάνου, μια Λιβανέζικη χριστιανική αντιστασιακή οργάνωση.

Το “In hoc signo vinces” είναι το μότο της βρετανικής αντι-ισλαμικής EnglishDefence League (EDL). 

Το “In hoc signo vinces” εμφανίζεται και στο έμβλημα του Τεκτονικού Τάγματος των «Ναϊτών Ιπποτών», που είναι επηρεασμένο από το ιστορικό Τάγμα των Ιπποτών του Ναού.

 

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ (Διάφορες πηγές)

http://redskywarning.blogspot.gr/2013/10/27-312-in-hoc-signo-vinces.html

Δώδεκα μέτρα, ύψους 2 δισ ευρώ, απαιτεί η Τρόικα

http://www.antinews.gr/2013/10/27/231971/

Η διαπραγμάτευση μόλις ξεκινά. Αυτή τη φράση χρησιμοποιούν πλέον στην κυβέρνηση καθώς θέλουν να δώσουν ένα τόνο αισιοδοξίας στα όσα γίνονται τις τελευταίες ημέρες.

Ωστόσο, οι πληροφορίες που έρχονται από το εξωτερικό, σχετικά με τις απαιτήσεις της τρόικας, δεν είναι καθόλου καλές. Πληροφορίες από το υπουργείο Οικονομικών αναφέρουν ότι έχουν άγριες διαθέσεις και σίγουρα από τις 4 Νοεμβρίου θα περάσει δύσκολα η κυβέρνηση. Φαίνεται να μην πιστεύουν την Αθήνα ότι έχει 500 εκατ. ευρώ κενό και επιμένουν στα 2 δις ευρώ, ζητώντας αντίστοιχα μέτρα και παρεμβάσεις. Η Τρόικα φέρεται να έχει ήδη ετοιμάσει λίστα με τα μέτρα ύψους 2 δισ ευρώ που ζητάει. Η λίστα των απαιτήσεων, σύμφωνα με τις πληροφορίες είναι:

1.Εφαρμογή του ενιαίου μισθολογίου σε όλο το δημόσιο. Σήμερα δεν εφαρμόζεται στο 40% της μισθοδοσίας. Στο στόχαστρο μπαίνουν οι μισθοί στις ΔΕΚΟ

2. Μείωση μισθών και συντάξεων στους αστυνομικούς

3. Μείωση στον κωδικό των αμυντικών δαπανών

4. Παρέμβαση στο ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό του δημοσίου, με χρονοδιάγραμμα για την πλήρη κατάργηση του εφάπαξ.

5. Παρέμβαση στα «ευγενή ταμεία» με επαναπροσδιορισμό των παροχών

6. Νέα μείωση δαπανών στην υγεία, ακόμα και κλείσιμο νοσοκομείων

7. Κατάργηση φορέων του δημοσίου, ακόμα και ενός υπουργείου, κάποιας γενικής γραμματείας και ενός πακέτου ακόμα ζημιογόνων ΔΕΚΟ

8. Επέκταση της κινητικότητας και διαθεσιμότητας και στο 2014

9. Επίσπευση των απολύσεων των 11.000 δημοσίων υπαλλήλων τον πρώτο μήνα του 2014

10. Αύξηση φορολογικών συντελεστών και ειδικού φόρου κατανάλωσης σε αλκοόλ, καπνό και είδη πολυτελείας

11. Επιστροφή του ΦΠΑ στην εστίαση στο 23%

12. Νέο φορολογικό νομοσχέδιο και βαθύ εσωτερικό έλεγχο στα τελωνεία της χώρας

Όπως αντιλαμβάνεται κανείς, ορισμένα μέτρα δεν μπορούν να περάσουν με τίποτε από τη Βουλή. Ποιος θα ψηφίσει αυξήσεις σε φόρους καταργήσεις φορέων και άμεσες απολύσεις αλλά και μειώσεις μισθών αστυνομικών ή στρατιωτικών;

Πιο πολύ με τη… λίστα του Σίντλερ μοιάζουν οι απαιτήσεις της τρόικας.

26 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1912: ΠΩΣ Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕ ΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΑΝΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΟΥ - ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΓΙΟΥ ΤΟΥ ΤΟΥΡΚΟΥ ΔΙΟΙΚΗΤΗ!

http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/2013/10/26-1912.html

Μάρτιος τοῦ 1430. Οἱ Τοῦρκοι κυριεύουν τή Θεσσαλονίκη.  Ἦταν τό προανάκρουσμα τῆς πτώσης τῆς Κωνσταντινούπολης, πού ἀκολούθησε λίγα χρόνια μετά.

Πέρασαν πέντε περίπου αἰῶνες  τουρκικῆς σκλαβιᾶς. Ὀκτώβριος  τοῦ 1912. Οἱ Ἕλληνες προχωροῦν  νι κηφόρα στούς Βαλκανικούς πολέμους καί ὕστερα ἀπό ἕναν ἀγώνα δρόμου φθάνουν πρίν ἀπό τούς  Βουλ γάρους στή Θεσσαλονίκη! 26 Ὀκτωβρίου 1912, ὥρα ἕνδεκα τό βράδυ. Ὁ Τοῦρκος Διοικητής Ταχσίν πασάς μετά ἀπό συνεννόηση μέ τόν  Διάδοχο Κωνσταντίνο, ὑπογράφει  τήν ἄνευ ὅρων παράδοση τῆς πόλης στούς Ἕλληνες! Ἡ Θεσσαλονίκη μᾶς  παραδόθηκε χωρίς μάχη! Στίς 27  Ὀκτωβρίου εἰσῆλθε στήν πόλη θριαμβευτικά ὁ ἑλληνικός στρατός. Λίγες ὧρες ἀργότερα ἔφθασαν καί οἱ Βούλγαροι ἀπεσταλμένοι καί τή διεκδικοῦσαν. Ἀξίζει νά διαβάσουμε πῶς περιγράφει τήν περίσταση ὁ Κενάν μπέης Μεσαρέ, γιός τοῦ Ταχσίν πασᾶ καί ἀξιωματικός τοῦ ἐπιτελείου του, πού βρισκόταν ἐκεῖ:

«Ὅσοι θέλουν νά κρίνουν εὐσυνείδητα καί ἀμερόληπτα τήν ἐποχή ἐκείνη, ὀφείλουν νά ἀναπολήσουν τήν κατάσταση τῆς 27ης Ὀκτωβρίου, ὅταν οἱ ἀπεσταλμένοι τοῦ Θεοδωρώφ, ἀρχιστρατήγου τῶν Βουλγαρικῶν δυνάμεων, ἐπισκέφθηκαν τόν πατέρα μου… στό Διοικητήριο. Ἕνας συνταγματάρχης τοῦ πυροβολικοῦ, ὁ ἔφεδρος ἴλαρχος Στάντσιεφ καί δύο ἄλλοι ἐπιτελεῖς παρουσιάσθηκαν τήν 8η ἑσπερινή φέροντας λευκή σημαία. Μετά τίς… τυπικές συστάσεις, ὁ κ. Στάντσιεφ… ἐξέφρασε τήν ἔκπληξη καί …δίκαιη δυσφορία τοῦ Θεοδωρώφ γιά τήν παράδοση τῆς Θεσσαλονίκης στούς Ἕλληνες, δεδομένου ὅτι ὁ Βουλγαρικός στρατός  εἶχε φθάσει… διαρκῶς μαχόμενος καί μέ σκληρές θυσίες στή Θεσσαλονίκη, τήν ὁποία καί δικαιοῦνταν νά καταλάβει  ἐν ὀνόματι τῆς Α.Μ. τοῦ Τσαρίσκου τῶν Βουλγάρων. Ὑπενθυμίσαμε στούς κυρίους αὐ τούς ὅτι ἡ Στρατιά πού βρισκόταν κάτω ἀπό τίς διαταγές τοῦ Πατέρα μου εἶχε ὡς μοναδικό Ἀντίπαλο  τόν Ἑλληνικό Στρατό, κατά τοῦ ὁποίου καί πολέμησε ἀπό τήν Ἐλασσόνα μέχρι  τή Θεσσαλονίκη, δίνοντας σκληρές μά χες σέ διάφορα μέρη, ὅπου κανένας Βούλγαρος δέν ὑπῆρχε. Ὅσο γιά τό ζήτημα τῆς παραδόσεως, αὐτό ἀφοροῦσε τόν πατέρα μου  καί μόνο καί δέν εἶχε νά δώσει λόγο σέ κανένα. […]

Μήν μπορώντας ἐπί δύο ὧρες καί παρόλη τή διπλωματική δεξιοτεχνία του νά μᾶς ἐπηρεάσει… ὁ κ. Στάντσιεφ, ὕστερα ἀπό σύντομη συνεννόηση μέ τούς συναδέλφους του, ἐξέφρασε τήν ἐπιθυμία νά μοῦ μιλήσει ἰδιαιτέρως. Περάσαμε στή μεγάλη αἴθουσα ὑποδοχῶν… Ὁ κ. Πρεσβευτής μέ κοίταξε ἐπί μερικά δευτερόλεπτα σιωπηλός καί ταραγμένος, ἔπειτα μέ ἕνα μειδίαμα ἔ βγαλε ἀπό τό χαρτοφυλάκιό του μία… ἐπιταγή… γιά ἕνα τεράστιο ποσό, μοῦ τήν προσέφερε μέ σπασμωδικές κινήσεις καί ψιθυρίζοντας μοῦ ἔδωσε νά καταλάβω ὅτι ἦταν τό ἀντίτιμο μιᾶς ἁπλῆς ὑπογραφῆς τοῦ πατέρα μου, ὁ ὁποῖος θά τούς ἀναγνώριζε τό δικαί ωμα συγκαταλήψεως. Ἔμεινα σάν κεραυνόβλητος, ἔτρεμα ὁλόκληρος καί μέ ἀργά βήματα ἐπέστρεψα στό γραφεῖο… Ὁ κ. Πρεσβευτής ἦταν κάτωχρος. Οἱ ἄλλοι δέν εἶχαν πλέον ἀνάγκη ἐξηγήσεων. Ἀφοῦ πείσθηκαν ὅτι παρόλες τίς ἀπειλές, ὕβρεις καί βαναυσότητες δέν θά ἀποκόμιζαν τίποτε, μᾶς παρακάλεσαν νά τούς παραχωρήσουμε ἀντίγραφο τοῦ Πρωτοκόλλου. Τό ὁποῖο ἑτοιμάσθηκε ἀμέσως2 ».

Ἀποκαλυπτικό τό κείμενο τοῦ Κενάν Μεσαρέ, γιοῦ τοῦ Τούρκου Διοικητῆ. Οἱ Βουλγαρικές ἀπαιτήσεις γιά συγκυριαρχία μέ τούς Ἕλληνες στή Θεσσαλονίκη ἀπό τή μία, καί ἡ σθεναρή ἀπόφαση τῶν Τούρκων νά εὐνοήσουν τούς Ἕλληνες, ἀπό τήν ἄλλη. .

Πῶς ἄλλαξε τόσο τό σκηνικό; Τό περίμενε κανείς αὐτό ἀπό τούς Τούρκους; Ποιός ἔνευσε στόν Ταχσίν πασά νά πάρει αὐτή τήν ἀπόφαση; Πῶς ἀκόμη βρέθηκε ὁ συγκεκριμένος ἄνθρωπος μέ τά φιλελληνικά αἰσθήματα καί τή σπάνια γιά Τούρκους ἐντιμότητα στή θέση τοῦ Διοικητῆ τῆς Θεσσαλονίκης αὐτή τή χρονική στιγ μή; Ἐδῶ εἶναι τό θαῦμα.

Κανείς δέν ξέρει πῶς ἔγινε. Ἀλλά ἀκούστηκε πώς ὁ ἅγιος Προστάτης τῆς πόλης ἔλειπε ἀπό τή λάρνακά του τήν ἡμέρα τῆς γιορτῆς του. Τοῦρκοι εἶπαν πώς «εἶχε πάει στούς γκιαούρηδες, γιά νά τούς βοηθήσει». Κάποιοι εἶδαν τόν καβαλλάρη «νάροβολᾶ» μέ «τό ἄτι τό γοργό» πάνω στά κάστρα… Ἡ ἀπελευθέρωση τῆς Θεσσαλονίκης, εἶπαν, ἦταν ἀκόμη ἕνα θαῦμα τοῦ ἁγίου Δημητρίου.

Νεφέλη

1. Ὁ Κενάν μπέης Μεσαρέ εἶχε μητέρα ἑλληνικῆς καταγωγῆς καί ἔμεινε στήν Ἑλλάδα μετά τήν παράδοση τῆς Θεσσαλονίκης στούς Ἕλληνες. Ἦταν ζωγράφος καί φιλοτέχνησε ἀρκετούς ζωγραφικούς πίνακες τῶν Βαλκανικῶν πολέμων. Αὐτός ἐπίσης μετέφρασε ἀπό τά Τουρκικά τά κείμενα τῶν ἀναμνήσεων τοῦ πατέρα του καί τά ἐξέδωσε στά ἑλληνικά  (Ἐφημ. Ἑλληνικός Βορρᾶς, 1961).

2. Παραθέσαμε τό κείμενο μεταγλωττισμένο στή Δημοτική. Πηγές: Ἀποστ. Ἐ. Βακαλοπούλου, Ἱστορία τῆς Θεσσαλονίκης, 316 π.Χ.- 1983, Θεσσαλονίκη 1983, σσ. 190-195. Ἑταιρεία Μακεδονικῶν Σπουδῶν, Ὧρες ἐλευθερίας, Βαλκανικοί πόλεμοι 100 χρόνια, Ἀπό τή Μελούνα στή Θεσσαλονίκη, σ. 65.

Από το περιοδικό προς τη νίκη, Οκτώβριος 2012 εδώ σε PDF

για την αντιγραφή Alexia-momyof6