http://www.gazzetta.gr/stili/media-cafe/article/550552/otan-o-filippos-apokalypte-ton-syrigo
Το πρώτο του ρεπορτάζ, το ποδόσφαιρο, η ΑΕΚ, ο Φασούλας, το Ευρωμπάσκετ και η κορυφαία του στιγμή (η οποία, κατά τον ίδιο, δεν ήταν το έπος του ’87!).
Φαρμακερές ατάκες, εξομολογήσεις, αναμνήσεις: ψάχνοντας λίγο στο διαδίκτυο, πέσαμε πάνω σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις του Φίλιππου Συρίγου. Και, διαβάζοντάς την, είναι σαν να τον έχεις δίπλα σου ή να το βλέπεις στην τηλεόραση και να τον ακούς: να κάνει πλάκα με άγρια φωνή και να εκστομίζει μεγάλες ατάκες όντας πράος. Διότι ο Φίλιππος δεν έφυγε ποτέ…
Ξεκίνησε , μαθητής Γυμνασίου ακόμη, το 1965 στο «Φως των Σπορ» από μια αγγελία που ζητούσε συνεργάτες για ματς των τοπικών κατηγοριών («καλή ευκαιρία, αφού παρακολουθούσα τα παιχνίδια του Πλάτωνα, θα έγραφα και τα ματς») και κατέληξε μετά από δύο εφημερίδες («Φούτμπολ», «Αθλητική Ηχώ») στα 20 του στο μισθολόγιο, επαγγελματίας πια, να γράφει για ποδόσφαιρο και μπάσκετ.
Ακολούθησε η «Απογευματινή» (που τότε έκανε άνοιγμα με τον Χάρη Λυμπερόπουλο ενόψει Ολυμπιακών του '68), η ΕΡΤ, η «Ελευθεροτυπία» και η στροφή στην πορτοκαλί μπάλα.
Το πρώτο ρεπορτάζ
«Στο πρώτο μου ρεπορτάζ μπάσκετ με έστειλε ο Φαίδωνας Κωνσταντουδάκης, που μου ζήτησε να καλύψω ένα τσάι που είχε κάνει η ΑΕΚ στη Ζαντάρ του Τσόσιτς». Η εξειδίκευση, ωστόσο, ήρθε στις αρχές του '80 κι ενώ προηγουμένως στην ΕΡΤ έκανε τα πάντα, από κολύμβηση (η γυναίκα του ήταν κολυμβήτρια του Ολυμπιακού, άθλημα που κέρδισε και τον Γιώργο όταν ήταν μικρός), μέχρι ποδόσφαιρο.
Από μπάσκετ; «Πάντα μπάσκετ. Έπαιζα κιόλας στη Δάφνη Μεταξουργείου, την περίφημη "Δαφνούλα", με προπονητή τον Στέλιο Βασιλειάδη της ΑΕΚ». Η «βασίλισσα του '68» έπαιξε ρόλο στη δική του επαγγελματική (δια)στροφή: «Το μπάσκετ στην Ελλάδα είχε πάντα παράδοση. Από το '50 με τον Πανελλήνιο, πάντα είχε ενδιαφέρον. Ήταν πάντα το δεύτερο άθλημα στην Ελλάδα, απλά μετά το '80 μειώθηκε η διαφορά με το ποδόσφαιρο. Τα παιχνίδια της ΑΕΚ με τον Παναθηναϊκό για παράδειγμα μάζευαν 20.000 κόσμο. Δεν ήταν καλαμπούρι».
«Με κατηγόρησαν για τα πάντα»
«Το μπάσκετ πάντα είχε ρεύμα και παλμό, για αυτό και επένδυσα αδίστακτα πάνω του τηλεοπτικά. Υπήρχε η παράδοση, αλλά είχαν προστεθεί νέα πρόσωπα και είχε δημιουργηθεί μια νέα τάση. Δεν μιλάμε για συγκυρία, δηλαδή, αλλά για επιλογή. Οι κρίσιμες στιγμές ήταν πριν το Ευρωμπάσκετ, όταν έδωσα μάχη για να γίνει ένα ανόητο σαββατιάτικο μαγκαζίνο, κάτι δυναμικό, ζωντανό που άνοιξε δρόμο.
Το άθλημα με παίκτες όπως ο Κορωναίος, ο Γκάλης και ο Γιαννάκης είχε αποκτήσει δυναμική για αυτό και είπα "Μπάσκετ", καθιερώνοντας μια εκπομπή που είχε συγκεκριμένο concept γύρω από έναν αγώνα μπάσκετ. Πριν υπήρχαν συνεντεύξεις και θέματα, συζήτηση στο ημίχρονο με καλεσμένο κάποιο πρόσωπο της επικαιρότητας -συνήθως εκτός μπάσκετ- και γινόταν ψιλοχαμός. Είχε ενδιαφέρον και η συνέντευξη και το παιχνίδι. “Τι είναι αυτά που κάνει ο Συρίγος” ή “πού είναι τα άλλα σπορ”. Με κατηγόρησαν για τα πάντα, ακόμη και ότι τα παίρνω από διαφημιστές. Άντεξα, όμως. Άντεξε και το μπάσκετ και φτάσαμε στο '87 και πήραν.... (σ.σ. καταλαβαίνετε). Δημιουργήθηκε ένα καινούργιο προϊόν, που ως τότε ήταν εντελώς δωρεάν και έφτασε κάποια στιγμή να είναι Νο1 σε τηλεθέαση και εμπορικότητα».
«Οι παλιότεροι προσπαθούν να καταπνίξουν τις επαναστάσεις»
«Πρόκειται για την αναπόφευκτη σύγκρουση δύο προσωπικοτήτων (σ.σ. μιλώντας για την κοινή παρουσία του στη “Super Euroleague” της Nova με τον γιο του, Γιώργο). Το ότι είμαστε πατέρας-γιος κάποιες φορές αμβλύνει τις καταστάσεις και κάποιες τις οξύνει. Κι επειδή είμαι ο μεγαλύτερος απαιτείται μια προσεκτική διαχείριση από την πλευρά μου. Αν και οι επαναστάσεις γίνονται από τους νεότερους, όχι τους παλαιότερους. Οι παλιότεροι προσπαθούν να τις καταπνίξουν».
«Μύθοι της δημοσιογραφίας; Σκατά»
«Σην εποχή μου, είχα ζήσει τους μύθους της δημοσιογραφίας από κοντά. Τελικά ήταν σκατά. Εχω πάρει χειρόγραφα τους και τα έχω φτύσει και τα έχω πετάξει. Απλά τότε στην εποχή μου ήμασταν στο περιθώριο. Αν και βασανίζαμε το θέμα περισσότερο. Ωστόσο δεν υπήρχε η εξειδίκευση που υπάρχει σήμερα. Ήταν όλοι για όλα. Ηρωικές εποχές. Δουλεύαμε περισσότερο και οι δύσκολες συνθήκες σε γαλβάνιζαν. Σε εξοικείωναν με τις δύσκολες καταστάσεις. Η δική μου χολή είχε σπάσει στα 20 όταν έπρεπε να πάω 6 το πρωί στον Αλέκο Φιλιππόπουλο την αθλητική σελίδα και έτρεμαν τα πόδια μου. Όταν είχες να αντιμετωπίσεις τη λογοκρισία επί χούντας, έπρεπε να λύσεις τα προβλήματα σε χρόνο dt. Αυτή η δοκιμασία με όπλισε κατόπιν με εμπειρία και εμπιστοσύνη στον εαυτό μου. Αυτό κουβαλάω σήμερα. Για αυτό δεν χάνω τη ψυχραιμία μου. Ενώ τώρα; Πατάω ένα κουμπί και βγαίνει μια χοντρή.
Σήμερα υπάρχουν άλλες προϋποθέσεις, λόγω εικόνας, πληροφοριών και ταχύτητας. Οι παλιοί ήταν πιο σκληραγωγημένοι, αλλά ούτε "yes-no" δεν έλεγαν. Δεν ήξεραν.... Απληροφόρητοι. Ολίγον πέναλτι, αυστηρό πέναλτι. Μαλακίες... Οι δημοσιογράφοι της νέας γενιάς είναι καλύτεροι».
«Η ξεφτίλα της δημοσιογραφίας»
«Στη δουλειά τους ακούω όλους, αλλά στο τέλος παίρνω την απόφαση, γιατί κάποιος πρέπει να έχει την ευθύνη. Η δουλειά δεν είναι λαϊκή δημοκρατία. Δεν είμαι της άποψης ότι οι πλειοψηφίες γράφουν την ιστορία.
Τότε ήταν λιγότερες οι ευκαιρίες και οι δουλειές. Στην εποχή μου δεν υπήρχε τηλεόραση, ούτε καν ραδιόφωνο, ενώ οι αθλητικές εφημερίδες ήταν δυο, η "Ηχώ" και το "Φως" που έβγαινε δύο φορές τη βδομάδα! Κι οι πολιτικές; Ένα μονόστηλο άντε δίστηλο είχαν μόνο. Τώρα γεμίσαμε ιδιωτικές σχολές.
Φτάσαμε στο πικ, στην υπερβολή, να έχουμε 11-12 αθλητικές και να έχουμε πήξει στα ραδιόφωνα και στα σάιτ. Αυξήθηκε ο ανταγωνισμός και η ένταση, αλλά έπεσε το επίπεδο. Η ξεφτίλα της δημοσιογραφίας. Εισέβαλαν παιδιά και οι υπεύθυνοι τα ξαμόλαγαν και είχαν απαιτήσεις από αυτά να φέρνουν αποκλειστικότητες. Πως όμως; Άντε τώρα να το μαζέψεις».
Δεν τον άφηναν να μπει στο ΣΕΦ
Είχε τσακωθεί με υπουργούς, με ολόκληρο το ΣΕΦ (το ξέρατε ότι δεν τον άφηναν να μπει στο Στάδιο για τους αγώνες του '87, μέχρι να παρέμβει η Μελίνα Μερκούρη και ο Γρηγόρης Κασιμάτης;), με παράγοντες, παίκτες και προπονητές. Ακόμη και με τον Γιώργο Βασιλακόπουλο, τον ισχυρό άνδρα του ελληνικού μπάσκετ, με τον οποίο «τα βρήκαμε το '87 όταν κατάλαβε πόσο καθοριστικός μπορούσε να είναι ο ρόλος μου ως εκπρόσωπος της ελληνικής τηλεόρασης την εξέλιξη του μπάσκετ».
Ποιο… ’87;
«Το 1987 ήταν μια συγκυρία. Ήρθε να δικαιώσει την προσπάθεια που είχε γίνει πριν. Δημοσιογραφικά η μεγαλύτερη επιτυχία μου ήταν η καμπάνια εναντίον των Ολυμπιακών του 2004, που κατέληξε κι αυτή σε πλήρη δικαίωση. Ήταν μια μεγάλη και δύσκολη προσπάθεια, την οποία έβγαλα εις πέρας. Ήμουν μόνος εναντίον όλων και κινδύνεψα να γελοιοποιηθώ αν δεν ήξερα καλά το αντικείμενο, αν δεν είχα επιχειρήματα. Αυτή ήταν η κορυφαία μου στιγμή...».
Η νοοτροπία του γαμάω και δέρνω
«Αυτό που έγινε το 2004 μετά την απόπειρα δολοφονίας (σ.σ. τον είχαν μαχαιρώσει_, μπορώ να πω ότι μου αποκάλυψαν και τον εαυτό μου σε ένα βαθμό. Από μόνος μου θαύμασα τη ψυχραιμία μου, την αποφασιστικότητα μου και την προσήλωση μου στον στόχο. Δεν ένιωσα να κάμπτομαι ούτε λεπτό. Δεν λέω ότι δεν φοβήθηκα, μόνο οι τρελοί δεν φοβούνται. Κατάφερα, όμως, να το ελέγξω, να το ρεγουλάρω και να βγω από πάνω. Δεν άφησα το λογικό συναίσθημα του φόβου να με καταβάλει. Με βοήθησε και η αντίδραση της οικογένειας μου, που δεν προσπάθησε να μπει στη μέση. Και τα πιο σκληρά κείμενα τα έγραψα μετά. Στην "Ελευθεροτυπία", αλλά και στην "Sportday" με τίτλο η "νοοτροπία του γαμάω και δέρνω" μετά την εισβολή των τραμπούκων στη Νέα Σμύρνη και εξηγούσα πως λειτουργεί όλο το σύστημα. Αυτό του δεν υποτάσσεσαι; Γαμάω και δέρνω! Είμαστε πιο δυνατοί, περισσότεροι, τάχα πιο μάγκες. Τραμπουκιστάν. Τους ξεβράκωνα».
Η ΑΕΚ και η αρχοντοβλαχιά του Ιωαννίδη
«Είμαι ένας απογοητευμένος ΑΕΚτζής. Ανδρώθηκα τη δεκαετία του '60 με τα κατορθώματα της ΑΕΚ. Από το μπάσκετ έγινα ΑΕΚτζής. Αλλά δεν είναι κάτι που με επηρέασε ιδιαίτερα. Εδώ και χρόνια θα έλεγα ότι είμαι... Φίλιππος Συρίγος. Κατά καιρούς έχω συμπάθειες ανάλογα με τα πρόσωπα και το ύφος των πραγμάτων και των καταστάσεων. Έχω πιάσει τον εαυτό μου να είμαι Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός και Άρης, αν και στην κόντρα της Θεσσαλονίκης ήμουν μάλλον με τον ΠΑΟΚ, γιατί δεν μπορώ τα κατεστημένα. Με ενοχλούσε η αρχοντοβλαχιά του Ιωαννίδη και το στυλ υπεροψίας που επικρατούσε. Είχε συμβεί και κάτι τότε, που με επηρέασε. Ενώ αντίθετα στον ΠΑΟΚ υπήρχε ένα πρόσωπο που γούσταρα πολύ, ο Παναγιώτης Φασούλας, αναρχικός, αυτόνομος, περίεργος τύπος».
Το καθεστωτικό σωματείο στο μπάσκετ και στο ποδόσφαιρο ήταν ο Παναθηναϊκός γιατί εκπροσωπούσε την άρχουσα τάξη, την ιντριγκένια, έναν άλλο κόσμο. Ο Ολυμπιακός ήταν η εργατιά, οι μαουνιέρηδες. Είναι ποδοσφαιρικό σωματείο όπως και ο ΠΑΟΚ. Μπασκετικό κόσμο έχει μόνο ο Άρης και ο Παναθηναϊκός».
* Η συνέντευξη είχε δοθεί στο oneman.gr.
Το πρώτο του ρεπορτάζ, το ποδόσφαιρο, η ΑΕΚ, ο Φασούλας, το Ευρωμπάσκετ και η κορυφαία του στιγμή (η οποία, κατά τον ίδιο, δεν ήταν το έπος του ’87!).
Φαρμακερές ατάκες, εξομολογήσεις, αναμνήσεις: ψάχνοντας λίγο στο διαδίκτυο, πέσαμε πάνω σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις του Φίλιππου Συρίγου. Και, διαβάζοντάς την, είναι σαν να τον έχεις δίπλα σου ή να το βλέπεις στην τηλεόραση και να τον ακούς: να κάνει πλάκα με άγρια φωνή και να εκστομίζει μεγάλες ατάκες όντας πράος. Διότι ο Φίλιππος δεν έφυγε ποτέ…
Ξεκίνησε , μαθητής Γυμνασίου ακόμη, το 1965 στο «Φως των Σπορ» από μια αγγελία που ζητούσε συνεργάτες για ματς των τοπικών κατηγοριών («καλή ευκαιρία, αφού παρακολουθούσα τα παιχνίδια του Πλάτωνα, θα έγραφα και τα ματς») και κατέληξε μετά από δύο εφημερίδες («Φούτμπολ», «Αθλητική Ηχώ») στα 20 του στο μισθολόγιο, επαγγελματίας πια, να γράφει για ποδόσφαιρο και μπάσκετ.
Ακολούθησε η «Απογευματινή» (που τότε έκανε άνοιγμα με τον Χάρη Λυμπερόπουλο ενόψει Ολυμπιακών του '68), η ΕΡΤ, η «Ελευθεροτυπία» και η στροφή στην πορτοκαλί μπάλα.
Το πρώτο ρεπορτάζ
«Στο πρώτο μου ρεπορτάζ μπάσκετ με έστειλε ο Φαίδωνας Κωνσταντουδάκης, που μου ζήτησε να καλύψω ένα τσάι που είχε κάνει η ΑΕΚ στη Ζαντάρ του Τσόσιτς». Η εξειδίκευση, ωστόσο, ήρθε στις αρχές του '80 κι ενώ προηγουμένως στην ΕΡΤ έκανε τα πάντα, από κολύμβηση (η γυναίκα του ήταν κολυμβήτρια του Ολυμπιακού, άθλημα που κέρδισε και τον Γιώργο όταν ήταν μικρός), μέχρι ποδόσφαιρο.
Από μπάσκετ; «Πάντα μπάσκετ. Έπαιζα κιόλας στη Δάφνη Μεταξουργείου, την περίφημη "Δαφνούλα", με προπονητή τον Στέλιο Βασιλειάδη της ΑΕΚ». Η «βασίλισσα του '68» έπαιξε ρόλο στη δική του επαγγελματική (δια)στροφή: «Το μπάσκετ στην Ελλάδα είχε πάντα παράδοση. Από το '50 με τον Πανελλήνιο, πάντα είχε ενδιαφέρον. Ήταν πάντα το δεύτερο άθλημα στην Ελλάδα, απλά μετά το '80 μειώθηκε η διαφορά με το ποδόσφαιρο. Τα παιχνίδια της ΑΕΚ με τον Παναθηναϊκό για παράδειγμα μάζευαν 20.000 κόσμο. Δεν ήταν καλαμπούρι».
«Με κατηγόρησαν για τα πάντα»
«Το μπάσκετ πάντα είχε ρεύμα και παλμό, για αυτό και επένδυσα αδίστακτα πάνω του τηλεοπτικά. Υπήρχε η παράδοση, αλλά είχαν προστεθεί νέα πρόσωπα και είχε δημιουργηθεί μια νέα τάση. Δεν μιλάμε για συγκυρία, δηλαδή, αλλά για επιλογή. Οι κρίσιμες στιγμές ήταν πριν το Ευρωμπάσκετ, όταν έδωσα μάχη για να γίνει ένα ανόητο σαββατιάτικο μαγκαζίνο, κάτι δυναμικό, ζωντανό που άνοιξε δρόμο.
Το άθλημα με παίκτες όπως ο Κορωναίος, ο Γκάλης και ο Γιαννάκης είχε αποκτήσει δυναμική για αυτό και είπα "Μπάσκετ", καθιερώνοντας μια εκπομπή που είχε συγκεκριμένο concept γύρω από έναν αγώνα μπάσκετ. Πριν υπήρχαν συνεντεύξεις και θέματα, συζήτηση στο ημίχρονο με καλεσμένο κάποιο πρόσωπο της επικαιρότητας -συνήθως εκτός μπάσκετ- και γινόταν ψιλοχαμός. Είχε ενδιαφέρον και η συνέντευξη και το παιχνίδι. “Τι είναι αυτά που κάνει ο Συρίγος” ή “πού είναι τα άλλα σπορ”. Με κατηγόρησαν για τα πάντα, ακόμη και ότι τα παίρνω από διαφημιστές. Άντεξα, όμως. Άντεξε και το μπάσκετ και φτάσαμε στο '87 και πήραν.... (σ.σ. καταλαβαίνετε). Δημιουργήθηκε ένα καινούργιο προϊόν, που ως τότε ήταν εντελώς δωρεάν και έφτασε κάποια στιγμή να είναι Νο1 σε τηλεθέαση και εμπορικότητα».
«Οι παλιότεροι προσπαθούν να καταπνίξουν τις επαναστάσεις»
«Πρόκειται για την αναπόφευκτη σύγκρουση δύο προσωπικοτήτων (σ.σ. μιλώντας για την κοινή παρουσία του στη “Super Euroleague” της Nova με τον γιο του, Γιώργο). Το ότι είμαστε πατέρας-γιος κάποιες φορές αμβλύνει τις καταστάσεις και κάποιες τις οξύνει. Κι επειδή είμαι ο μεγαλύτερος απαιτείται μια προσεκτική διαχείριση από την πλευρά μου. Αν και οι επαναστάσεις γίνονται από τους νεότερους, όχι τους παλαιότερους. Οι παλιότεροι προσπαθούν να τις καταπνίξουν».
«Μύθοι της δημοσιογραφίας; Σκατά»
«Σην εποχή μου, είχα ζήσει τους μύθους της δημοσιογραφίας από κοντά. Τελικά ήταν σκατά. Εχω πάρει χειρόγραφα τους και τα έχω φτύσει και τα έχω πετάξει. Απλά τότε στην εποχή μου ήμασταν στο περιθώριο. Αν και βασανίζαμε το θέμα περισσότερο. Ωστόσο δεν υπήρχε η εξειδίκευση που υπάρχει σήμερα. Ήταν όλοι για όλα. Ηρωικές εποχές. Δουλεύαμε περισσότερο και οι δύσκολες συνθήκες σε γαλβάνιζαν. Σε εξοικείωναν με τις δύσκολες καταστάσεις. Η δική μου χολή είχε σπάσει στα 20 όταν έπρεπε να πάω 6 το πρωί στον Αλέκο Φιλιππόπουλο την αθλητική σελίδα και έτρεμαν τα πόδια μου. Όταν είχες να αντιμετωπίσεις τη λογοκρισία επί χούντας, έπρεπε να λύσεις τα προβλήματα σε χρόνο dt. Αυτή η δοκιμασία με όπλισε κατόπιν με εμπειρία και εμπιστοσύνη στον εαυτό μου. Αυτό κουβαλάω σήμερα. Για αυτό δεν χάνω τη ψυχραιμία μου. Ενώ τώρα; Πατάω ένα κουμπί και βγαίνει μια χοντρή.
Σήμερα υπάρχουν άλλες προϋποθέσεις, λόγω εικόνας, πληροφοριών και ταχύτητας. Οι παλιοί ήταν πιο σκληραγωγημένοι, αλλά ούτε "yes-no" δεν έλεγαν. Δεν ήξεραν.... Απληροφόρητοι. Ολίγον πέναλτι, αυστηρό πέναλτι. Μαλακίες... Οι δημοσιογράφοι της νέας γενιάς είναι καλύτεροι».
«Η ξεφτίλα της δημοσιογραφίας»
«Στη δουλειά τους ακούω όλους, αλλά στο τέλος παίρνω την απόφαση, γιατί κάποιος πρέπει να έχει την ευθύνη. Η δουλειά δεν είναι λαϊκή δημοκρατία. Δεν είμαι της άποψης ότι οι πλειοψηφίες γράφουν την ιστορία.
Τότε ήταν λιγότερες οι ευκαιρίες και οι δουλειές. Στην εποχή μου δεν υπήρχε τηλεόραση, ούτε καν ραδιόφωνο, ενώ οι αθλητικές εφημερίδες ήταν δυο, η "Ηχώ" και το "Φως" που έβγαινε δύο φορές τη βδομάδα! Κι οι πολιτικές; Ένα μονόστηλο άντε δίστηλο είχαν μόνο. Τώρα γεμίσαμε ιδιωτικές σχολές.
Φτάσαμε στο πικ, στην υπερβολή, να έχουμε 11-12 αθλητικές και να έχουμε πήξει στα ραδιόφωνα και στα σάιτ. Αυξήθηκε ο ανταγωνισμός και η ένταση, αλλά έπεσε το επίπεδο. Η ξεφτίλα της δημοσιογραφίας. Εισέβαλαν παιδιά και οι υπεύθυνοι τα ξαμόλαγαν και είχαν απαιτήσεις από αυτά να φέρνουν αποκλειστικότητες. Πως όμως; Άντε τώρα να το μαζέψεις».
Δεν τον άφηναν να μπει στο ΣΕΦ
Είχε τσακωθεί με υπουργούς, με ολόκληρο το ΣΕΦ (το ξέρατε ότι δεν τον άφηναν να μπει στο Στάδιο για τους αγώνες του '87, μέχρι να παρέμβει η Μελίνα Μερκούρη και ο Γρηγόρης Κασιμάτης;), με παράγοντες, παίκτες και προπονητές. Ακόμη και με τον Γιώργο Βασιλακόπουλο, τον ισχυρό άνδρα του ελληνικού μπάσκετ, με τον οποίο «τα βρήκαμε το '87 όταν κατάλαβε πόσο καθοριστικός μπορούσε να είναι ο ρόλος μου ως εκπρόσωπος της ελληνικής τηλεόρασης την εξέλιξη του μπάσκετ».
Ποιο… ’87;
«Το 1987 ήταν μια συγκυρία. Ήρθε να δικαιώσει την προσπάθεια που είχε γίνει πριν. Δημοσιογραφικά η μεγαλύτερη επιτυχία μου ήταν η καμπάνια εναντίον των Ολυμπιακών του 2004, που κατέληξε κι αυτή σε πλήρη δικαίωση. Ήταν μια μεγάλη και δύσκολη προσπάθεια, την οποία έβγαλα εις πέρας. Ήμουν μόνος εναντίον όλων και κινδύνεψα να γελοιοποιηθώ αν δεν ήξερα καλά το αντικείμενο, αν δεν είχα επιχειρήματα. Αυτή ήταν η κορυφαία μου στιγμή...».
Η νοοτροπία του γαμάω και δέρνω
«Αυτό που έγινε το 2004 μετά την απόπειρα δολοφονίας (σ.σ. τον είχαν μαχαιρώσει_, μπορώ να πω ότι μου αποκάλυψαν και τον εαυτό μου σε ένα βαθμό. Από μόνος μου θαύμασα τη ψυχραιμία μου, την αποφασιστικότητα μου και την προσήλωση μου στον στόχο. Δεν ένιωσα να κάμπτομαι ούτε λεπτό. Δεν λέω ότι δεν φοβήθηκα, μόνο οι τρελοί δεν φοβούνται. Κατάφερα, όμως, να το ελέγξω, να το ρεγουλάρω και να βγω από πάνω. Δεν άφησα το λογικό συναίσθημα του φόβου να με καταβάλει. Με βοήθησε και η αντίδραση της οικογένειας μου, που δεν προσπάθησε να μπει στη μέση. Και τα πιο σκληρά κείμενα τα έγραψα μετά. Στην "Ελευθεροτυπία", αλλά και στην "Sportday" με τίτλο η "νοοτροπία του γαμάω και δέρνω" μετά την εισβολή των τραμπούκων στη Νέα Σμύρνη και εξηγούσα πως λειτουργεί όλο το σύστημα. Αυτό του δεν υποτάσσεσαι; Γαμάω και δέρνω! Είμαστε πιο δυνατοί, περισσότεροι, τάχα πιο μάγκες. Τραμπουκιστάν. Τους ξεβράκωνα».
Η ΑΕΚ και η αρχοντοβλαχιά του Ιωαννίδη
«Είμαι ένας απογοητευμένος ΑΕΚτζής. Ανδρώθηκα τη δεκαετία του '60 με τα κατορθώματα της ΑΕΚ. Από το μπάσκετ έγινα ΑΕΚτζής. Αλλά δεν είναι κάτι που με επηρέασε ιδιαίτερα. Εδώ και χρόνια θα έλεγα ότι είμαι... Φίλιππος Συρίγος. Κατά καιρούς έχω συμπάθειες ανάλογα με τα πρόσωπα και το ύφος των πραγμάτων και των καταστάσεων. Έχω πιάσει τον εαυτό μου να είμαι Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός και Άρης, αν και στην κόντρα της Θεσσαλονίκης ήμουν μάλλον με τον ΠΑΟΚ, γιατί δεν μπορώ τα κατεστημένα. Με ενοχλούσε η αρχοντοβλαχιά του Ιωαννίδη και το στυλ υπεροψίας που επικρατούσε. Είχε συμβεί και κάτι τότε, που με επηρέασε. Ενώ αντίθετα στον ΠΑΟΚ υπήρχε ένα πρόσωπο που γούσταρα πολύ, ο Παναγιώτης Φασούλας, αναρχικός, αυτόνομος, περίεργος τύπος».
Το καθεστωτικό σωματείο στο μπάσκετ και στο ποδόσφαιρο ήταν ο Παναθηναϊκός γιατί εκπροσωπούσε την άρχουσα τάξη, την ιντριγκένια, έναν άλλο κόσμο. Ο Ολυμπιακός ήταν η εργατιά, οι μαουνιέρηδες. Είναι ποδοσφαιρικό σωματείο όπως και ο ΠΑΟΚ. Μπασκετικό κόσμο έχει μόνο ο Άρης και ο Παναθηναϊκός».
* Η συνέντευξη είχε δοθεί στο oneman.gr.
