Απόδραση από την καγκελαρία λίγο πριν ξεσπάσει ο 3ος Παγκόσμιος Πόλεμος!

http://www.kourdistoportocali.com/articles/23072.htm

Το σχετικό ρεπορτάζ δημοσιεύθηκε στοStern και σύμφωνα με αυτό αν η Μέρκελεκλεγεί ξανά στην καγκελαρία θα την εγκαταλείψει το 2016. Μάλιστα το γερμναικό περιοδικό συμπληρώνει ότι όνειρο της καγκελαρίου είναι να διασχίσει με τον σύζυγό της τον Παναμερικανικό Αυτοκινητόδρομο που συνδέει τη Βόρεια με τη Νότια Αμερική!
Με απλά λόγια δηλαδή η Μέρκελ που έχει κάνει την Ευρώπη θερμοκήπιο φτώχιας σκέφτεται να τα βροντήξει σε 3 χρόνια για να γνωρίσει την Αμερική.
Το σενάριο θα ήταν πολύ καλό εάν δεν φρόντιζε επιμελώς να κρύψει την αλήθεια που κρύβεται πίσω από τις προθέσεις της Γερμανίδας για την απόδραση από την καγκελαρία.
Πράγματι η Μέρκελ που είναι 59 χρόνων σήμερα αναζητεί τρόπο να φύγει νικήτρια από την ηγεσία της χώρας της κι αυτό λίγο πριν ξεσπάσει η κόλαση  για την οποία και η πολιτική της έχει τεράστιες ευθύνες.
Η Αλήθεια είναι ότι η Μέρκελ ετοιμάζεται να τα βροντήξει λίγο πριν ξεσπάσει ο 3ος Παγκόσμιος Πόλεμος. Ένας πόλεμος που θα ολοκληρώσει την ανθρωπιστική καταστροφή που σχεδιάστηκε με πολλή προσοχή στις μυστικές λέσχες της Παγκόσμιας Εξουσίας.
Η φτωχοποίηση των λαών ήταν το πρώτο βήμα. Οι σχετικές αποφάσεις της Τριεθνούς και της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ ελήφθησαν με το σκεπτικό ότι ο πλανήτης δεν μπορεί πλέον να αντέξει την περαιτέρω αύξηση του πληθυσμού σε σχέση με την καταστροφή που προκαλεί στο περιβάλλον η παγκόσμια βιομηχανία.
Η φτωχοποίηση σχεδιάστηκε για να αποφευχθεί το plan B, που δεν είναι άλλο από το πάτημα του κουμπιού για τον Γ΄Παγκόσμιο Πόλεμο ο οποίος πρόκειται να ξεκινήσει από την Τουρκία και στη συνέχεια να βάλει φωτιά στην Ελλάδα και στα υπόλοιπα Βαλκάνια.

Το δημοσίευμα πάντως για την φυγή της Μέρκελ, στο οποίο δεν κατονομάζεται πηγή, τιτλοφορείται «Η τελευταία τριετία της Μέρκελ». Σε αυτό ένας από τους αρχισυντάκτες του περιοδικού γράφει ότι η καγκελάριος θα εγκαταλείψει την πολιτική 25 χρόνια αφότου ανέλαβε την πρώτη υπουργική θέση της στην κυβέρνηση του Χέλμουτ Κολ. Σήμερα η Μέρκελ είναι 59 ετών.

«Το 2016 θα είναι η χρονιά που θα παραιτηθεί, ένα χρόνο πριν από τις ομοσπονδιακές εκλογές του 2017», υποστηρίζει ο Χανς Ούλριχ Γέργκες.

Ένας εκπρόσωπος της Μέρκελ πάντως χαρακτήρισε «απολύτως αβάσιμη» την πληροφορία και παρέπεμψε σε δηλώσεις που έχει κάνει παλαιότερα η καγκελάριος ότι σκοπεύει να ολοκληρώσει τη θητεία της, υπό την προϋπόθεση φυσικά ότι το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα θα κερδίσει τις προσεχείς εκλογές.

Τον Απρίλιο, όταν η εφημερίδα Bild έγραψε ότι η Μέρκελ μπορεί να παραιτηθεί το 2015, η ίδια απάντησε ότι θα παραμείνει στην καγκελαρία για όλη τη θητεία της. «Θέλω να συνεχίσω τον κεντροδεξιό συνασπισμό και να εργαστώ για τη χώρα και το λαό ως καγκελάριος» καθ' όλη την τετραετία, σημείωσε.

Ο Γέργκες γράφει επίσης στο Stern ότι, όπως έχει ακούσει, το όνειρο της καγκελαρίου είναι να διασχίσει με τον σύζυγό της τον Παναμερικανικό Αυτοκινητόδρομο που συνδέει τη Βόρεια με τη Νότια Αμερική.

Ακόμα νεκρούς από την κατοχή βρίσκει η σκαπάνη… Να τους στείλετε στο Βερολίνο για τοκοχρεολύσια.

http://olympia.gr/2013/08/10/%CE%B1%CE%BA%CF%8C%CE%BC%CE%B1-%CE%BD%CE%B5%CE%BA%CF%81%CE%BF%CF%8D%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%87%CE%AE-%CE%B2%CF%81%CE%AF%CF%83%CE%BA%CE%B5%CE%B9-%CE%B7/

Από την πρώτη στιγμή οι αρχές εξέταζαν το ενδεχόμενο οι σκελετοί να ανήκουν χρονικά στην περίοδο της Γερμανικής κατοχής και οι άνθρωποι που εντόπισαν το μακάβριο εύρημα να έπεσαν σε ομαδικό τάφο.Το μυστήριο του μακάβριου ευρήματος που εντοπίστηκε στη Γαύδο έλυσε ο ιατροδικαστής Σταμάτης Μπελιβάνης εξηγώντας ότι οι σκελετοί που 
εντοπίστηκαν στη θέση Τρύπητη είναι τουλάχιστον 60 με 70 ετών.

Ο ιατροδικαστής, που έσπευσε χτες στο νησί πραγματοποιώντας αυτοψία στο χώρο που βρέθηκαν τα ανθρώπινα οστά, διαπίστωσε ότι βρίσκονταν θαμμένα σε χαμηλό βάθος σε πλαγιά της περιοχής ενώ αποκαλύφθηκαν μετά απο κατολίσθηση.

Από την πρώτη στιγμή οι αρχές εξέταζαν το ενδεχόμενο οι σκελετοί να ανήκουν χρονικά στην περίοδο της Γερμανικής κατοχής και οι άνθρωποι που εντόπισαν το μακάβριο εύρημα να έπεσαν σε ομαδικό τάφο.

ΠΗΓΗ: prismanews.gr

“Βόμβα” από Βραζιλία: Ζητά αναθεώρηση των προγραμμάτων που επέβαλε η Τρόικα στο νότο

http://logia-starata.blogspot.gr/2013/08/blog-post_9642.html

Για αίτημα της Βραζιλίας να υπάρξει αναθεώρηση προς την κατεύθυνση της οικονομικής βιωσιμότητας των προγραμμάτων της Ελλάδας και των άλλων χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας, κάνει λόγο ανταπόκριση των Joe Leahy και James Politi για τους FINANCIAL TIMES (“Brazil Calls for IMF Eurozone Rescue Programmes Revision»).

Το αίτημα δόθηκε ως εξήγηση στην αποχή του εκπροσώπου της Βραζιλίας στο ΔΝΤ Paulo Nogueira Batista από την ψηφοφορία για την έγκριση της εκταμίευσης της τελευταίας δόσης για την Ελλάδα.
‘Θεωρώ ότι αυτά τα προγράμματα δημοσιονομικής προσαρμογής που δημιουργήθηκαν από την Ευρώπη είναι γενικά υπερβολικά, είναι πολύ αυστηρά’ δήλωσε ο υπουργός Οικονομικών της Βραζιλίας Guido Mantega.

Σε άλλη δήλωσή του είπε ότι τόσο ο ίδιος όσο και ο κος Batista εκτιμούν ότι τα προγράμματα διάσωσης για την Ελλάδα και άλλες χώρες της περιφέρειας της ευρωζώνης πρέπει να αναθεωρηθούν και να βελτιωθούν, ώστε να υπάρχουν καλύτερες πιθανότητες ανάκαμψης για αυτές τις χώρες’. Η απόφαση για αποχή του Batista αντιμετωπίστηκε ως ένδειξη αυξανόμενης ανησυχίας των ανερχόμενων οικονομιών για την στήριξη του ΔΝΤ στις εύπορες οικονομίες της Ευρώπης. Η σκληρή στάση του κου Mantega λέγεται ότι ικανοποίησε την βάση στήριξής του στο εσωτερικό, ενώ εκτιμάται ότι μαλακώνει τη στάση του επειδή η οικονομία της Βραζιλίας εξασθενεί.

Το δημοσίευμα αναφέρεται και στο ταξίδι του Αντώνη Σαμαρά στις ΗΠΑ, όπου ο Πρόεδρος Ομπάμα επαίνεσε τον κο Σαμαρά για ‘τις τολμηρές και δύσκολες δράσεις’ που έχει αναλάβει, ενώ δήλωσε πως οι ΗΠΑ θα στηρίξουν την Ελλάδα και το λαό της, προκειμένου ‘να δουν φως στο τέλος του τούνελ’. Προσέθεσε πάντως πως είναι σημαντικό να υπάρχει σχέδιο δημοσιονομικής σταθεροποίησης για να αντιμετωπιστεί το χρέος, αλλά είναι σημαντικό να εστιάσει η κυβέρνηση και στην ανάπτυξη και τις θέσεις εργασίας’. Ο ΠΘ εξέφρασε την πεποίθησή του ότι η Ελλάδα θα εξέλθει της κρίσης με ενισχυμένη οικονομία, ωφελώντας το σύνολο της Ευρώπης. ‘Περάσαμε πολλά’, είπε. ‘Οι θυσίες που έκανε ο ελληνικός λαός είναι τεράστιες, αλλά δεν θα είναι μάταιες’.
http://www.ft.com/cms/s/0/8fb83f5c-004b-11e3-9c40-00144feab7de.html

Στο ίδιο θέμα αναφέρονται και με άλλο άρθρο τους οι FINANCIAL TIMES (“Brazil Sets Fresh Sparks with IMF over Greek Bailout Rebuke”), αναφερόμενοι στην συνεχιζόμενη υποστήριξη που απολαμβάνει ο Paulo Nogueira Batista από τον υπουργό Οικονομικών της Βραζιλίας Guido Mantega, ως εκπρόσωπο της Βραζιλίας στο ΔΝΤ.

Το δημοσίευμα παραθέτει τις απόψεις καθηγητών και αναλυτών για τη σημασία της βραζιλιάνικης αποχής. Σύμφωνα με τον καθηγητή του Columbia, José Antonio Ocampo, ‘υπάρχει ευρεία δυσαρέσκεια με το ελληνικό πρόγραμμα παντού, εκτός από την Ευρώπη. Ίσως να μην ήταν επιτυχημένο πολιτικά αλλά ο Batista ήταν ειλικρινής’.

Ο Douglas Rediker, πρώην εκπρόσωπος των ΗΠΑ στο ΔΝΤ δεν εκτιμά την διαμαρτυρία Batista ως ενδεικτική αλλαγής στάσης των αναδυόμενων οικονομιών έναντι της ευρωζώνης και της διαχείρισης του ελληνικού προγράμματος διάσωσης από το ΔΝΤ: ‘η αντίδραση δεν είναι μεγαλύτερη αυτή την εβδομάδα ή την προηγούμενη από ό,τι ήταν ένα μήνα ή ένα τετράμηνο πριν’, δήλωσε.

Κατά τον Ted Truman, πρώην αξιωματούχο του αμερικανικού υπουργείου Οικονομικών, υπάρχει υποχθονίως αναταραχή που επαπειλεί να ξεχειλίσει: η αντίδραση ‘είναι συμπτωματική των εντάσεων για όσα συμβαίνουν. Η κατάσταση στην Ελλάδα δεν είναι καλή και για όλα τα προγράμματα του ΔΝΤ υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν πως τα πράγματα θα έπρεπε να είχαν γίνει διαφορετικά’.

Κατά τον Tony Fratto, άλλο πρώην αξιωματούχο του αμερικανικού υπουργείου: ‘υπάρχει κόπωση όσον αφορά στη δυνατότητα της Ελλάδας να ανορθωθεί, ακόμη και με κόμματα που στηρίζουν πλήρως το πρόγραμμα του ΔΝΤ. Υπάρχει ευαισθησία για τον τρόπο που το ΔΝΤ χειρίζεται την Ευρώπη σε σχέση με άλλες κρίσεις κατά το παρελθόν’.

Μέρος της κριτικής που ασκείται στο ΔΝΤ σχετίζεται με τα ποσοστά δικαιώματος ψήφου που ευνοούν την Ευρώπη, λόγω των οικονομικών συνεισφορών των χωρών της και με το γεγονός ότι η επικεφαλής του υπήρξε πρώην υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας.

Πολλές αναδυόμενες οικονομίες πιστεύουν πως οι χώρες της ευρωζώνης πρέπει να παράσχουν οποιαδήποτε επιπλέον βοήθεια στην Ελλάδα, δράση που παρεμποδίζεται από τους ίδιους τους Ευρωπαίους. Το ΔΝΤ προέβλεψε ότι θα υπάρξει χρηματοδοτικό κενό της τάξης των €11 δις, ενώ πρότεινε ελάφρυνση χρέους της τάξης του 4% της οικονομικής παραγωγής (€7,4 δις) για την επόμενη διετία.

Τέλος, γίνεται λόγος για την εξισορροπητική δύναμη των David Lipton και Reza Moghadam στη διοίκηση του ταμείου. Οι δυο τους ευθύνονται για την πιο επιθετική στάση του ΔΝΤ όσον αφορά στην ευρωπαϊκή κρίση χρέους, αν και τα σχέδιά τους δεν ήταν πάντα το ίδιο επιτυχημένα (περίπτωση Κύπρου).
http://www.ft.com/cms/s/0/36a7460a-000b-11e3-9c40-00144feab7de.html

mignatiou.com

H συνάντηση του Κολωνακίου στέλνει την Μαρία Δαμανάκη στο Μέγαρο Μαξίμου

http://www.kourdistoportocali.com/articles/23078.htm

Από την Ιόλη Πιερίδη

Εκείνο το βράδι στο «ιστορικό» διαμέρισμα του πανίσχυρου μηντιάρχη κάπου στο Κολωνάκι η παρέα ήταν σκέτη φωτιά και λάβα.
Εξίσου καυτά και όσα σχεδίαζαν για το μέλλον της χώρας μας.
Ήταν εκεί η Ελληνίδα Επίτροπος Αλιείας Μαρία Δαμανάκη, ο πρώην πρωθυπουργός και πρώην μέλος της περίφημης Επιτροπής Διεκδίκησης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004Λουκάς Παπαδήμος, ο ισχυρός άνδρας του ΣΥΡΙΖΑ Δραγασάκης, ο επιχειρηματίας που στην συνέχεια θα αγόραζε τον 902 από το ΚΚΕ καθώς και δύο πρόσωπα που πρόσκεινται στο δίδυμο Αλέκου Παπαδόπουλου-Γιώργου Φλωρίδη.
Η συζήτηση είχε σαν κύριο μενού τις πολιτικές εξελίξεις του φθινοπώρου με σενάριο εργασίας την πολύ πιθανή πτώση της κυβέρνησης Σαμαρά. Στόχος ο σχηματισμός μεταβατικής κυβέρνησης από την παρούσα Βουλή χωρίς την προσφυγή στις κάλπες.
Το σενάριο θέλει τον  φιλομνημονιακό Πρόεδρο Παπούλια να δίνει στους αρχηγούς την διερευνητική εντολή για τον σχηματισμό κυβέρνησης και τους Τσίπρα, Βενιζέλο, Κουβέλη να συμφωνούν και να στηρίζουν και με την ΝΔ να δίνει ψήφο εμπιστοσύνης-ανοχής.
Όσο αφορά το πρόσωπο του μεταβατικού πρωθυπουργού η συζήτηση αφορούσε τον έναν εκ των Δαμανάκη-Δραγασάκη, όπως έχουμε ξαναγράψει εδώ στο Κουρδιστό Πορτοκάλι.
Τελικά προκρίθηκε το πρόσωπο της Μαρίας Δαμανάκη για την οποία αποφασίσθηκε να πυκνώσει τις δημόσιες εμφανίσεις με φιλολαικές δηλώσεις οι οποίες θα ξεπλένουν τις σχετικά πρόσφατες θέσεις της για την μείωση του κατώτατου μισθού που είχαν ανάψει φωτιές.


Η ΠΡΟΣΩΠΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΟΛΟΤΟΥΜΠΑΣ

Ένα παλαιότερο άρθρο που βρήκαμε εδώ περιέγραφε ως εξής της πορεία της Φωνής του Πολυτεχνείου.

Η Μαρία Δαμανάκη θα μπορούσε να είναι ιστορικό πρόσωπο για την ελληνική κοινωνία, προτού κλείσει τα πενήντα της χρόνια. Κατέληξε να είναι ένα αποχυμωμένο πολιτικό πρόσωπο που περιφέρει την αγωνία του για εξουσία, χειροκροτώντας τον Γιώργο Παπανδρέου στο πιο κωμικοτραγικό συνέδριο κόμματος της Μεταπολίτευσης.
Ξεκίνησε, στο τέλος της επταετούς δικτατορίας, με τους καλύτερους οιωνούς. Ηταν μια νέα κοπέλα, δροσερή, μορφωμένη, που της έλαχε να είναι η Φωνή του Πολυτεχνείου, πρωταγωνίστρια σε μια κορυφαία συμβολική στιγμή της νεότερης ιστορίας, σε μια στιγμή που ξέπλυνε την υποταγή και την αδιαφορία, και δόξασε την αιώνια νιότη.
Την ώρα της Μεταπολίτευσης, τα είχε όλα: αριστερή ένταξη, νιάτα, δάφνες Πολυτεχνείου. Εφερνε το ορμητικό μέλλον σε μια μια πολιτική σκηνή γερασμένη, φορτωμένη παλιές αμαρτίες. Η Μαρία Δαμανάκη το 1977 κατάφερε να είναι η νεότερη βουλευτής εκλεγμένη με ένα κόμμα γερόντων, το ΚΚΕ.
Στα 25 της, η ΜΔ έλαμπε ανάμεσα στα γερόντια του Πολίτ Μπιρό του ΚΚΕ, ανθρώπους που είχαν χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα κατά τις πολύχρονες διώξεις και υπερορίες. Ωστόσο, η σκέψη που υπερίσχυε φαίνεται ότι ήταν των γερόντων της υπερορίας. Οι νεότερες γενιές, της αντιδικτατορική Πανσπουδαστικής και της μεταπολιτευτικής ΚΝΕ, δεν κάτεφεραν να διεμβολίσουν τον κυρίαρχο λόγο των σταλινομπρεζνιεφικών γερόντων. Απεναντίας, πήραν από αυτούς τον αστείρευτο τακτικισμό και την ασίγαστη δίψα για power game. O λόγος της 25χρονης Μαρίας δεν διαφοροποιήθηκε ουσιωδώς, ούτε καν λεκτικά, από τον ξύλινο λόγο των δογματικών του ΚΚΕ. Η νεαρή πολιτικός, μαζί με τους ομηλίκους συντρόφους της, ζέσταινε την απηρχαιωμένη κομματική φωλιά και παπαγάλιζε στερεότυπα στην «εργατική τάξη», την ώρα που η κοινωνία των μη προνομιούχων, ποτάμι πραγματικό και ένυλο, μετατοπιζόταν θεαματικά προς τη σοσιαλίζουσα επαγγελία του δημαγωγού Ανδρέα Παπανδρέου.

Η Μαρία χόρτασε κανάκεμα και χειραγώγηση από τους γέροντες, εξελέγη βουλευτής στη δύσκολη Β’ Αθηνών σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις και το 1989 ήταν παρούσα στη μεταλλαγή: στη συγκρότηση του Συνασπισμού. Τότε, οι «νέοι» του ΚΚΕ επεχείρησαν την πιο οργανωμένη ανταρσία τους, την ανανέωση του υπέργηρου μηχανισμού και το άνοιγμα πέρα από τα τείχη του Περισσού. Ηταν η «ώρα της Αριστεράς», σύμφωνα με το τότε σύνθημα. Με μια διαφορά: μετά τα πασοκικά ’80s, η Αριστερά δεν ήταν ίδια… Ηταν λεηλατημένη από το εγχώριο ΠΑΣΟΚ και την παγκόσμια ιστορία, που τότε γκρέμιζε τον υπαρκτό σοσιαλισμό και το μεταπολεμικό status. Ο καθ’ ημάς μίνι ιστορικός συμβιβασμός έγινε με τεράστια καθυστέρηση και ερήμην των μαζών.
Η ΜΔ έζησε το ’89 του Ειδικού Δικαστηρίου και τη συγκυβέρνηση και έμεινε στον «μικρό» Συνασπισμό μετά την έντρομη αναδίπλωση του ΚΚΕ και την αποχώρησή του από τα γυμνάσια εξουσίας. Το 1991 είναι η κορυφαία στιγμή της πολιτικής της καριέρας: Εκλέγεται πρόεδρος του Συνασπισμού, στα 39 της χρόνια. Από τη θέση αυτή οδηγεί ένα κόμμα με ισχυρές φυγόκεντρες τάσεις και θολή φυσιογνωμία στις εκλογές του 1993, και ο Συν ηττάται, μένει εκτός βουλής. Δεν έπεισε, κι επιπλέον έπρεπε να πληρώσει το «βρώμικο ?89». Η πρόεδρος, υπό το βάρος της αποτυχίας, παραιτείται. Λίγο αργότερα θα είναι υποψήφια δήμαρχος της Αριστεράς στην Αθήνα και θα επανεκλεγεί βουλευτής το 1996.
Εκλεγμένη με τον Συνασπισμό, μπαίνει στην εποχή Σημίτη, στην εποχή του εκσυγχρονισμού και της Ισχυρής Ελλάδας, και τότε αρχίζει εκ μέρους της το διαρκές φλερτ με το ΠΑΣΟΚ…
Η ορατή μεταστροφή της ΜΔ προς την εξουσία αρχίζει τότε, ωστόσο άνθρωποι που τη γνωρίζουν από παλιά παρατηρούν ότι η ωφελιμοθηρία και η ιδιοτέλεια πρυτάνευαν πάντα στις πολιτικές της επιλογές, αποτελούσαν το σταθερό υπέδαφος επί του οποίου χτιζόταν ο στερεότυπος λόγος περί συμμετοχής, ευθύνης και πρότασης εξουσίας της Αριστεράς.Η μεταμόρφωση της πρώην χαριτόβρυτης σταλινοπούλας σε ντάμα της κεντροαριστεράς συντέλεσθηκε το 1998, όταν κατέβηκε κοινή υποψήφια του ΠΑΣΟΚ και του Συν, εναντίον του «Κύριου Τίποτε» Δ. Αβραμόπουλου στο δήμο Αθηναίων. Αποτέλεσμα: Η κεντροαριστερή ντάμα με τα Αρμάνι και τον νεφελώδη πολτικό λόγο συνετρίβη από το κεντροδεξιό μπλέιζερ που δεν έλεγε απολύτως τίποτε…
Η ήττα αυτή, αντί να την οδηγήσει να σκεφτεί γιατί δεν την ψήφισαν ούτε οι αριστεροί ούτε οι κεντρώοι του ΠΑΣΟΚ, οδήγησε τη ΜΔ ακόμη πιο μακριά από τον Συνασπισμό. Στις εκλογές του 2000, η Μαρία Δαμανάκη εκλέγεται με την προσωπική της ακτινοβολία, διαφωνώντας στρατηγικά με το κόμμα της και υποστηρίζοντας τη συμμαχία με το κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ…


Επιστροφή της ανεύρετης πολιτικής
Πριν από δύο χρόνια, η έμπειρη Μαρία Δαμανάκη, βουλευτής από το 1977, μητέρα τριών παιδιών, με τρεις γάμους, υποστήριξε με βιβλίο της την «Επιστροφή της πολιτικής». Παρόμοια πράγματα εξακολουθεί να λέει σήμερα, που βρήκε τον προορισμό της: τη δια βοής δημοκρατία του Γιώργου Παπανδρέου. Οταν κάλεσε τους φίλους της προσφάτως για να συστρατευθούν υπέρ Παπανδρέου, μίλησε και πάλι για την «επιστροφή της πολιτικής», προσθέτοντας φρέσκα αρτύματα περί «αλλαγής σκηνικού» και «Νέας ευρύτερης Δημοκρατικής Παράταξης» απ” όπου «δεν μπορούμε να απουσιάζουμε». Λείπει οποιαδήποτε αναφορά στην Αριστερά, έστω λεκτική. Υπάρχει μόνο μία, όταν η Αριστερά ονομάζεται «Ευρύτερη Αριστερά της συμμετοχής και της ευθύνης», ακριβώς στο γλωσσικό ιδίωμα του ευρέως και correct και αορίστως δημοκρατικού Γ. Α. Παπανδρέου.
Επιστροφή στην πολιτική, λοιπόν, με συμμετοχή και ευθύνη… Αλλά επειδή η ΜΔ βρίσκεται στο προσκήνιο της πολιτικής περίπου τριάντα χρόνια, αναρωτιόμαστε: Αν η πολιτική παρήκμασε και «έφυγε», όλα αυτά τα χρόνια, η ίδια δεν έχει ευθύνη; Δεν ήταν κορυφαία σε τρία κόμματα, και μάλιστα κόμματα αρχών, κόμματα ιδεών, προτού καταλήξει στην ευρύτερη παράταξη του ελέω ονόματος ηγέτη;
Τα κοινότοπα correct της Μαρίας Δαμανάκη περί επανεύρεσης μιας Ευρύτερης Αχρωμης Αριστεράς και μιας Ευρύτατης Ξεβαμμένης Πολιτικής, ακούγονται ελάχιστα πειστικά, μάλλον μελαγχολικά. Ποιον ενδιαφέρει η αγωνία της κ. Δαμανάκη να υπάρξει πολιτικά, εν εξουσία, για τα επόμενα χρόνια; Σε ποια κοινωνικά υποκείμενα απευθύνεται και ως τι; Ως φωνή του Πολυτεχνείου, ως ζώσα συνείδηση της παλαιάς αριστεράς, ως φωνή της αναδυόμενης νέας αριστεράς; Ή απλώς σαν επαγγελματίας διαχειριστής που νοιάζεται μόνο για το μέλλον του; Φαίνεται ότι το μόνο που την απασχολεί είναι να παραμείνει στη θαλπωρή της εξουσίας, με κάθε τρόπο.
Στη σημερινή πολιτική σκηνή πρωταγωνιστούν και άλλα στελέχη της γενιάς του Πολυτεχνείου, σαν την ΜΔ· καμπόσοι είναι υπουργοί, ή και μόνιμοι υπουργοί. Για τους περισσότερους η πολιτική ή το υπουργιλίκι είναι το μόνο τους επάγγελμα. Δεν πρόλαβαν να μάθουν τίποτε άλλο. Δεν πρόλαβαν επίσης, και δεν θέλησαν, να διευρύνουν τον πνευματικό και ιστορικό τους ορίζοντα, δεν μπόρεσαν να κάνουν τέχνη την πολιτική. H πολιτική είναι γι’ αυτούς συντεχνιακό προνόμιο· το κέρδισαν προσκομίζοντας στους γέροντες μάστορες ως πειστήριο τη μυητήρια τελετή της νιότης τους, το Πολυτεχνείο και την κομματική ένταξη. Aυτό το συντεχνιακό προνόμιο, το επάγγελμα, προασπίζονται κάθε τόσο μιλώντας για εκσυγχρονισμό όσοι γέρασαν μαζί με τη συντεχνία τους. Και δεν είναι αναγκαία πια η καταγωγή από κάποια Αριστερά… Προέχει η λύσσα να παραμείνεις στο σινάφι και στο προσκήνιο.
Mε αυτή την έννοια, η Μαρία Δαμανάκη αισθάνεται ταυτισμένη και αλληλέγγυα με τον «συμμετοχή στο χαμόγελο» Γ. Παπανδρέου, με τον απίθανο Δ. Aβραμόπουλο, τον Κ. Λαλιώτη (ομόαιμο Πολυτεχνείου), τον «Σαμίνα» Χρ. Παπουτσή. Eίναι οι συνάδελφοι της, το σινάφι της. Oι ιδέες, οι θέσεις, οι αποχρώσεις, το τι αντιπροσωπεύει ο καθείς, όλα πάνε σε δεύτερη μοίρα. Tο προέχον είναι η συντήρηση και η αναπαραγωγή του επαγγελματικού κλάδου.
Η ίδια η Μαρία Δαμανάκη σήμερα δεν εκπροσωπεί τίποτε, κοινωνικά και συμβολικά· κανένα κοινωνικό στρώμα, κανένα πνευματικό μόρφωμα. Εμφράζει την προσωπική της αγωνία να υπάρξει οπωσδήποτε, και την αγωνία ολόκληρης της τάξης επαγγελματιών πολιτικών που πασχίζουν να κρατηθούν στη ράχη του νέου κύματος, στη ράχη της δημοκρατίας της βοής και των δημοψηφισμάτων.

Ένα υπέροχο Slide show βίντεο από την κορυφή του Άθω!

http://proskynitis.blogspot.gr/2013/08/slide-show.html

Η PROTON BANK Ο ΛΑΥΡΕΝΤΙΑΔΗΣ Η ΒΟΜΒΑ ΣΤΟ ΧΑΛΑΝΔΡΙ & Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ Σ. ΓΚΙΟΛΙΑ! ΠΩΣ ΣΥΝΔΕΟΝΤΑΙ;; (BINTEO)

http://attikanea.blogspot.gr/2013/08/proton-bank-binteo.html





Δείτε το βίντεο..





Πηγή

Τι περιμέναμε από τον Ομπάμα, να ….αναλάβει το χρέος μας;

http://www.antinews.gr/2013/08/09/224243/

Εντάξει, δεν γλυτώσαμε από τα μνημόνια, ούτε θα αρχίσουν να καταφτάνουν τα …Liberty στον Πειραιά με …φρεσκοτυπωμένα δολάρια.

Όμως, η συνάντηση του Πρωθυπουργού με τον Πλανητάρχη πήγε καλά.

Καλύτερα του αναμενομένου, θα τολμούσα να πώ.

Δηλαδή, τι περισσότερο θα μπορούσαμε να περιμένουμε;

Μια ..δέσμευση του Αμερικανού Προέδρου ότι θ’ αναλάβει την …εξυπηρέτηση του ελληνικού χρέους;

‘Η να το …διαγράψει δημοσίως, όπως κάποτε ο Σαλιαρέλης …διέγραφε τα  χρέη του Ολυμπιακού από την τηλεόραση;

Έλεος πια μ’ αυτή την μικροψυχία.

Ήταν η πρώτη συνάντηση του κ. Σαμαρά με τον κ. Ομπάμα, όμως, παρ’ όλα αυτά  ο  Αμερικανός Πρόεδρος έκανε μια δημόσια παρέμβαση η οποία συζητείται ήδη ευρέως και θα αποτελέσει σημείο αναφοράς στην ατζέντα για την αντιμετώπιση της κρίσης που λογικά θα αρχίσει να ξεδιπλώνεται το Φθινόπωρο.

Και αυτό που είπε ο κ. Ομπάμα, ότι  δηλαδή η λιτότητα δεν αποτελεί λύση, το φωνάζουν ακόμα και σοβαρές φωνές, μέσα  στο……κονκλάβιο της λιτότητας, τη Γερμανία.

Γκρινιάζουν μερικοί ότι ο Αμερικανός Πρόεδρος μπορεί να λέει ότι θέλει από το τη στιγμή που δεν πληρώνει η χώρα του για το πρόγραμμα διάσωσης της ελληνικής οικονομίας.

Δεν είναι έτσι ακριβώς. Οι ΗΠΑ αποτελούν τον μεγαλύτερο χρηματοδότη του ΔΝΤ, αν και αλλού βρίσκεται η ουσία.

Πρώτον, οι Πρόεδροι  των ΗΠΑ, ειδικά σε τέτοιες συναντήσεις,  είναι προσεκτικοί και οι δηλώσεις τους συγκρατημένες.

Δεύτερον, ακόμα και αν η δήλωση αυτή δεν επιφέρει κάποιο θεαματικό απτό αποτέλεσμα, βοηθάει τα μέγιστα την επιχειρηματολογία μας για αλλαγή πολιτικής και αυτό είναι σημαντικό.

Τρίτον, και αυτό οι …διαμαρτυρόμενοι το ξεχνούν, οι ΗΠΑ έχουν την δυνατότητα, όταν το θελήσουν, και την επιρροή τους να ασκήσουν και τις καλές τους υπηρεσίες να προσφέρουν ,τόσο εντός του ΔΝΤ, όσο και σε φίλιες κυβερνήσεις.

Και εμείς στην παρούσα κρίση χρειαζόμαστε συμμάχους που να επιμένουν στην ανάγκη να τεθεί τέλος στις πολιτικές της λιτότητας.

Απ’ ότι είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε  ίσως ήταν η πρώτη φορά που Έλληνας Πρωθυπουργός πήγε στο Λευκό Οίκο με μια θετική ατζέντα  για  θέματα που ενδιαφέρουν  άμεσα τις ΗΠΑ. Και τις ενδιαφέρουν πολύ.

Έτσι εξηγείται και η αναβαθμισμένη  παρουσία της αμερικανικής αποστολής. Ο Πρόεδρος Ομπάμα είχε δίπλα του σχεδόν όλους τους βασικούς του συνεργάτες.

Αυτά δεν γίνονται σε μια….τυπική συνάντηση εργασίας.

Αν  κρίνουμε από τα θέματα που εθίγησαν, έστω και ακροθιγώς, στις δημόσιες δηλώσεις των δυο ηγετών, τότε θα μπορούσαμε να εκτιμήσουμε ότι η Ελλάδα ευελπιστεί  στη στήριξη των ΗΠΑ σε μια σειρά ζητήματα που αποτελούν προτεραιότητα για τη χώρα μας, ήτοι: μείωση του χρέους, επενδύσεις και ανάπτυξη, ενέργεια και ΑΟΖ.

Βεβαίως, τι θετικό μπορεί να προκύψει για τη χώρα μας, θα το δούμε στους επόμενους μήνες, όμως μετά τη συνάντηση Σαμαρά-Ομπάμα ανοίγονται νέες προοπτικές στις ελληνοαμερικανικές σχέσεις.

Είναι λυπηρό για τα κόμματα της αντιπολίτευσης να προσπαθούν να απαξιώσουν ό,τι  θετικό  γίνεται σ’ αυτήν τη χώρα. Λες και ζουν αλλού και δεν θέλουν το καλό της.

Κ.Ρ.

Tην Τετάρτη θα γνωρίζουμε για πόσες μέρες θα είναι πρωθυπουργός ο Σαμαράς και υπουργός ο Στουρνάρας!

http://www.kourdistoportocali.com/articles/23053.htm

Την ερχόμενη Τετάρτη θα γνωρίζουμε για πόσες μέρες θα είναι ακόμη πρωθυπουργός ο Σαμαράς και υπ. Οικονομικών ο Στουρνάρας!
Εκείνη τη μέρα θα συναντηθούν οι εκπρόσωποι της EMMA DELTA  με την ηγεσία του ΤΑΙΠΕΔ για να συζητήσουν τις ενστάσεις του επενδυτικού σχήματος για τις αποκοιοκρατικές συμβάσεις για τα Λαχεία και τον τεχνολογικό πάροχο.
Η αίσθηση που έχουν οι επικεφαλής της EMMA DELTA είναι ότι η INTRALOT έχει (δεκαετίες τώρα) πάρει "ακόμη και τα πόμολα του ΟΠΑΠ!
Είναι δε αποφασισμένοι να προκαλέσουν διεθνές επικοινωνιακό σοκ στην κυβέρνηση Σαμαρά μια σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να χαρίσουν τα 20 εκατ. ευρώ της εγγυητικής επιστολής πόσο μάλλον όταν έχουν διαπιστώσει ότι ο ΟΠΑΠ είναι δεκαετίες τώρα "ιδιωτικοποιημένος" και μάλιστα με όρους που απαξιώνουν τον οργανισμό και τον οδηγούν σε διαρκείς δανεισμούς. Για την συνάντηση της Τετάρτης γράφει ο στο Capital>
Μία συνάντηση που είναι πολύ πιθανόν να κρίνει και την τύχη της αποκρατικοποίησης του ΟΠΑΠ, έχει προγραμματιστεί για τα μέσα της ερχόμενης εβδομάδας. Εκτός απροόπτου, την προσεχή Τετάρτη, η διοίκηση του ΤΑΙΠΕΔ θα συναντηθεί με τους επικεφαλής της Emma Delta, του ελληνοτσεχικού επενδυτικού σχήματος που αναδείχθηκε προσωρινός επιτυχών πλειοδότης στο διαγωνισμό παραχώρησης ποσοστού 33% της ΟΠΑΠ ΑΕ, προκειμένου να τεθούν επί τάπητος όλα τα εκκρεμή θέματα που εμποδίζουν την ολοκλήρωση της αποκρατικοποίησης.

Ενδεικτικό της σημασίας της επικείμενης συνάντησης είναι πως η Emma Delta θα εκπροσωπηθεί στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο ενώ και από πλευράς Ταμείου Αποκρατικοποιήσεων αναμένεται να υπάρχει διευρυμένη σύνθεση και παρουσία των συμβούλων της αποκρατικοποίησης. Όπως μεταφέρεται στο Capital.gr, επί τάπητος θα τεθούνόλα τα θέματα που το τελευταίο διάστημα έχουν δημιουργήσει προστριβές μεταξύ των εμπλεκόμενων πλευρών, με επίκεντρο τις συμβάσεις για τα Λαχεία και τον τεχνολογικό πάροχο. 

Οι δύο πλευρές, πάντως, προσέρχονται στο τραπέζι των συζητήσεων από διαφορετική αφετηρία. Για το ΤΑΙΠΕΔ, στόχος είναι να κλείσει όσο το δυνατόν συντομότερα η αποκρατικοποίηση των 712 εκατ. ευρώ (652 εκατ. η προσφορά του fund συν το μέρισμα 60 εκατ. ευρώ χρήσης 2012). Για το επενδυτικό σχήμα,  να αποσαφηνιστεί εάν και σε πιο βαθμό μπορεί να υπάρξει βελτίωση στα όσα προβλέπουν οι συμφωνίες του ΟΠΑΠ με τις Intralot (τεχνολογικός πάροχος) και Intralot/SGI (Λαχεία). Από την Emma Delta δεν κρύβουν τη δυσαρέσκεια τους για συγκεκριμένους όρους και προβλέψεις στις συμβάσεις αυτές καθώς και για τους χειρισμούς που υιοθετήθηκαν. Αντιθέτως, από το Ταμείο θεωρούν τα ζητήματα αυτά "οριστικά και αμετάκλητα λήξαντα" και έχουν ήδη ζητήσει να προχωρήσει η διαδικασία για την ολοκλήρωση της αποκρατικοποίησης.

Στο πλαίσιο αυτό το Ταμείο απηύθυνε προ ημερών πρόσκληση στην Emma Delta να προχωρήσει στην σύσταση εταιρείας ειδικού σκοπού (special purpose vehicle - SPV), όπως προβλέπει ο διαγωνισμός, με την οποία και θα υπογραφεί η σύμβαση παραχώρησης του 33% του ΟΠΑΠ. Η έγκριση που δόθηκε από το Ελεγκτικό Συνέδριο άνοιξε το δρόμο για να κινηθούν οι διαδικασίες αυτές. Το ΤΑΙΠΕΔ, μάλιστα, είχε προτείνει στην Emma Delta να προχωρήσει στη δημιουργία του SPV σε προγενέστερη ημερομηνία, όμως από το fund ζήτησαν και έλαβαν παράταση και αναμένεται να συμβεί το ίδιο και για την παρούσα πρόσκληση.

 Η αδιάλειπτη, πάντως, εστίαση, της Emma Delta στη σύμβαση για τον τεχνολογικό πάροχο αλλά και στην υπόθεση των Λαχείων, ακόμη και μετά την υπογραφή της σύμβασης παραχώρησης μεταξύ της Ελληνικά Λαχεία ΑΕ και του ΤΑΙΠΕΔ, δεν θεωρείται από όσους παρακολουθούν την υπόθεση, τυχαία. Συνδέεται, υποστηρίζουν, άμεσα με τις επόμενες κινήσεις του fund για τις οποίες τίποτε πλέον δεν θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο. Οι ίδιοι έμπειροι παρατηρητές σχολίαζαν πως η επικείμενη συνάντηση με το ΤΑΙΠΕΔ θα κρίνει πολλά για την στάση της Emma Delta και την τύχη του ΟΠΑΠ, αφήνοντας πλέον κάτι περισσότερο από ανοικτό το ενδεχόμενο ενός ηχηρότατου ΄΄ναυαγίου΄΄.

nikos.chrissikopoulos@capital.gr

Ποιος είναι ο Σκοπός; (2)

http://feltor.wordpress.com/2013/08/09/4568-2/

ἀπὸ τὸν/τὴν Γιάννης Φαίλτωρ

Νομίζω πως είναι απαραίτητο να συνεχίσω από εκεί που σταμάτησε το τελευταίο μου σημείωμα. Απαντώντας στο ερώτημα ποιος μπορεί να είναι ο σκοπός του έθνους μας μεσοπρόθεσμα υποστήριξα ότι δεν μπορεί να είναι άλλος από την επιβίωση του εθνοκράτους μας. Πολλοί φίλοι ίσωσε σκέφτηκαν ότι ο όρος επιβίωση είναι μινιμαλιστικός ή ενέχει υποκρυπτόμενη ηττοπάθεια. Άλλοι είπαν μα αυτό είναι αυτονόητο για κάθε οργανισμό. Για να δούμε τα πράγματα λίγο αναλυτικότερα.

Κάθε έμβιος οργανισμός, όντως, δρα με σκοπό την επιβίωσή του και την αναπαραγωγή του είδους του. Για να αποδώσουμε σε ένα συλλογικό υποκείμενο, όπως είναι το έθνος, αυτό το χαρακτηριστικό θα πρέπει αυτό να εκλαμβάνει τον εαυτό του ως συγκροτημένη ολότητα η οποία θα πρέπει να επιβιώσει, να αναπαραχθεί και, αν το επιτρέπουν οι συνθήκες, να κυριαρχήσει στο περιβάλλον που δρα. Άρα θα πρέπει η συλλογική αυτεπίγνωση ως έθνος να κυριαρχεί στο συλλογικό υποκείμενο πάνω από κάθε άλλη. Και αυτή η αυτεπίγνωση να πιστοποιείται μέσω τον πράξεων και όχι απλώς να διακηρύττεται ρητορικά.

Αυτή η συγκροτημένη ολότητα για να μπορέσει να δράσει, σύμφωνα με τα παραπάνω χρειάζεται ένα σπίτι. Στην εποχή που ζούμε αυτό το σπίτι είναι το εθνοκράτος. Δεν έχουμε άλλο καλύτερο φορέα λειτουργίας του έθνους μας αυτή τη στιγμή. Κι εκεί που ακόμα υπάρχουν κομμουνιστικά καθεστώτα, αυτά επιβιώνουν μέσα από ένα εθνοκράτος φορέα του εθνικισμού τους και όχι τόσο από τις διεθνιστικές διακηρύξεις τους.

Είναι, από την άλλη, ο όρος επιβίωση ηττοπαθής ή μινιμαλιστικός; Κάθε άλλο. Με τον όρο αυτό δεν εννοούμε την προσπάθεια ενός ετοιμοθάνατου που προσπαθεί να κρατηθεί στη ζωή αλλά τον αγώνα ενός ζώντος οργανισμού ο οποίος έχει να ανταγωνιστεί άλλα εθνικά συλλογικά υποκείμενα στο ρευστό παγκόσμιο παίγνιο κατανομής ισχύος. Αυτός ο αγώνας δεν μπορεί να εδράζεται σε φανταστικά δεδομένα αλλά στην ωμή πραγματικότητα.

Διαπιστώνω συχνά ότι πολλοί συμπατριώτες μας προσλαμβάνουν ως πραγματικότητα το βαρύτατο φορτίο του ονόματος Ελλάδα. Κάνουν προβολή στο παρόν ενός ένδοξου και λαμπερού μεν αλλά μακρινού παρελθόντος. Εν ολίγοις, ο λαός μας είναι σαν έτοιμος από καιρό να λάμψει παγκοσμίως απλά μερικοί προδότες δεν αφήνουν τις αστείρευτες δυνάμεις του να θριαμβεύσουν στο διεθνές στερέωμα. Και εντολείς των προδοτών είναι κάποιες σκοτεινές δυνάμεις που επιβουλεύονται τον Ελληνισμό και τις αξίες του επειδή τον ζηλεύουν ή αισθάνονται μειονεκτικά απέναντί του. Κι εμείς δεν έχουμε παρά να βρούμε εκείνη τη φωτισμένη ηγεσία η οποία θα μας οδηγήσει θριαμβευτές στο φωτοστόλιστο μέλλον. Θα απαγγείλουμε κι ένα στίχο του Ελύτη (ξέρετε, έχουμε και καλύτερους ποιητές από αυτόν), θα πούμε μια ρήση του Μακρυγιάννη, ένα ρητό του Πλάτωνα και καθαρίσαμε.

Λυπάμαι να πω ότι αυτή η νοοτροπία είναι εσφαλμένη και αντιφάσκει με τον εαυτό της. Στη φύση όποια δύναμη συσσωρεύεται δεν είναι δυνατό να κρατηθεί ανενεργή. Θα εκδηλωθεί. Αν λοιπόν είχαμε αστείρευτες δυνάμεις θα εκδηλώνονταν και οικονομικά και κοινωνικά και πολιτικά. Έχουμε δυνάμεις αλλά αυτές είναι διασκορπισμένες, όχι αστείρευτες και το χειρότερο, μη ανανεωνόμενες. Έλεγα χθες για το γηρασμένο πληθυσμό. Τα χαρακτηριστικά ενός γηρασμένου πληθυσμού (στον οποίο υπερτερεί πολιτικά ξέρετε πιο κόμμα) είναι εν πολλοίς η παραίτηση, η μοιρολατρία, το «έχει ο Θεός» και η έλλειψη διάθεσης για αλλαγή και αγώνα. Ο φόβος του θανάτου είναι καθοριστικός. (το «έχω ένα μπάρμπα που βάζει κάτω δέκα νεαρούς» είναι άλλα λόγια ν’  αγαπιόμαστε). Αυτά τα χαρακτηριστικά δεν αλλάζουν στις μεγάλες ηλικίες και είναι φυσιολογικό.

Επίσης, η απόδοση των σύγχρονων δεινών μας στους κακούς αλλογενείς οι οποίοι νυχθημερόν σκέφτονται πως θα καταστρέψουν τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία, απλώς εθελοτυφλούμε και σπαταλούμε δυνάμεις και χρόνο που δεν διαθέτουμε σε αφθονία, εναντίον των σιωνιστών, των μοχθηρών τραπεζιτών, των απογόνων των σταυροφόρων κλπ. Η Ελλάδα δεν έχει φίλους και εχθρούς. Έχει ζωτικά συμφέροντα τα οποία αν θέλει να τα υπερασπιστεί οφείλει να αποκτήσει την ανάλογη ισχύ και να συνάψει τις αντίστοιχες συμμαχίες. Τα υπόλοιπα είναι πληκτικές αταβιστικές αγκυλώσεις οι οποίες δεν έχουν τίποτα  να προσφέρουν, παρά μόνο ψυχολογική εκτόνωση.

Τον τόνο και την αγωνιστική διάθεση σε ένα έθνος τον δίνουν τα νιάτα. Κι εδώ ερχόμαστε στο άλλο ζήτημα το οποίο δεν είναι μόνο δημογραφικό αλλά και κοινωνικό-πολιτικό. Από τη μια πλευρά ο όγκος της νεολαίας δεν είναι τόσο μεγάλος ώστε να παρασύρει τη γεροντοκρατία στο διάβα της και από την άλλη ένα τμήμα της διοχετεύει τη ζωτικότητά του σε ανούσιες συγκρούσεις της μετεμφυλιακής Ελλάδας παρασυρόμενη από τις σειρήνες είτε ενός αρρωστημένου εθνικισμού είτε ενός αρρωστημένου διεθνισμού. Όσοι νέοι δε μετέχουν σε αυτό το βλακώδη αγώνα, είτε σιωπούν ή αποδημούν.

Ο ζείδωρος ελληνικός εθνικισμός του 18ου αιώνα κινητοποίησε οργανωμένα όλες σχεδόν τις δυνάμεις του ελληνισμού εντός και εκτός του ελλαδικού, τότε, χώρου. Μέχρι το 1922 το ζωντανό του όραμά του έφθασε μέχρι τις ακτές της Ιωνίας. Άσχετα από τις αντιφάσεις, τα σφάλματα, τα σκαμπανεβάσματα και τις παλινωδίες η Μεγάλη Ιδέα υπήρξε η καύσιμη ύλη της δημιουργίας και επέκτασης του σύγχρονου εθνοκράτους μας. Αλλά το έθνος τότε διέθετε σφρίγος και νιάτα. Οι πολιτικοί τότε πάνω κάτω τα ίδια έκαναν με τους σημερινούς. Ρουσφέτια και εξυπηρετήσεις. Η οικογενειοκρατία και οι φατρίες κυριαρχούσαν και τότε. Αλλά η νεανική ορμή και το ασίγαστο πάθος της νεολαίας για την ενοποίηση του Ελληνισμού υπό την ίδια στέγη υπερέβη όλες τις κρατικές ανεπάρκειες. Αν δεν υπήρχε το δηλητήριο του διχασμού ίσως να μην είχαμε υποστεί την πανωλεθρία του 22.

Τώρα ποιο είναι το όραμα το οποίο θα κινητοποιήσει τις δυνάμεις που διαθέτουμε εντός και εκτός Ελλάδας και το οποίο θα μας επιτρέψει να βαδίσουμε αξιοπρεπώς και όχι έρποντας στο μέλλον;

(Συνεχίζεται μάλλον με τρίτο sequel)

Die Welt: Εάν η Ελλάδα δεν πάρει μέτρα 10 δις Ευρώ, είναι εκτός Ευρωζώνης

http://kostasxan.blogspot.gr/2013/08/die-welt-10.html

Το παραμυθάκι συνεχίζεται για τρίτο χρόνο. Τώρα και η Die Welt “ανακαλύπτει” ότι το πρόγραμμα δεν βγαίνει, όταν βέβαια και αλάδωτος πρωτοετής οικονομικής κατεύθυνσης θα μπορούσε εύκολα να το καταλάβει από μία απλή ανάγνωση του πρώτου μνημονίου. Όπως ακριβώς το “καταλάβαμε” εμείς, από μία απλή ανάγνωση, τον Μάη του 2010.

Στο δια ταύτα τώρα. Βγαίνει ο κωμικός Στουρνάρας και καλεί τον κόσμο να επαναφέρει τα λεφτά του στις τράπεζες, γιατί ο ρυθμός ξεζουμίσματος πρέπει να ενταθεί. Δεν αρκούν τα χαράτσια για να ολοκληρωθεί η αφαίμαξη, πρέπει να γίνει και το κούρεμα σε γεμάτα ταμεία.

Οι …τελευταίες ρανίδες όμως θα πρέπει να παρθούν με νέα μέτρα. Φόρο στο νερό, το οξυγόνο, την ομιλία, αλλά προς θεού, όχι στην αρλούμπα γιατί εκεί θα φαληρίσουν τα μεγάλα κανάλια και οι αναλυτάδες τους.

Τι θα συμβεί λοιπόν; Θα μπορέσει η παρούσα κουστωδία να περάσει τέτοια μέτρα; Όχι

βέβαια…

Ο μόνος που θα μπορέσει να τα περάσει θα είναι μία ευρεία φιλολαϊκή κυβέρνηση της Αριστεράς και της Προόδου, με αντιπολίτευση το Ευρωπαϊκό κόμμα “Νέα Ελλάδα” του σοσιαλιστή Σαμαρά και της προόδου που θα πιέζουν σε αυτή την κατεύθυνση.

Για να συμβεί αυτό όμως, θα πρέπει να έχουν κλειδαμπαρώσει με κάποιον τρόπο τον Αλέξη. Όλα θα εξαρτηθούν λοιπόν από το τι αμαρτίες έχει κάνει αυτή την περίοδο, ώστε να τον κρατούν. Για να το αντιστρέψουμε, μην περιμένετε να γίνει πρωθυπουργός εάν δεν τον έχουν δεμένο χειροπόδαρα.

Το σενάριο είναι δομημένο αλλά δεν θα το αναλύσουμε καλοκαιριάτικα. Μετά την κυβέρνηση της Αριστεράς που θα πάρει ακόμα και το μεδούλι απο τα νοικοκυριά, θα ακολουθήσει η εθνικιστική κυβέρνηση, ώστε να ολοκληρώσει τον κύκλο της ιστορίας κατά τα πρότυπα του παρελθόντος (Γούναρης, Ιωαννίδης). Για να δούμε αν θα μπορέσουμε να ρίξουμε παξιμαδάκι στο γρανάζι…

Υπαινιγμοί περί εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ

Απαισιόδοξη ανάγνωση από την εφημερίδα Die Welt του Βερολίνου: «Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του ΔΝΤ, στην Ελλάδα λείπουν 4,4 δισ. ευρώ για το 2014 και άλλα 6,5 δισ. για το 2015.

Και βέβαια το ΔΝΤ καλεί τους Ευρωπαίους να συνεισφέρουν τα χρήματα που λείπουν

παραιτούμενοι από μέρος των οφειλών (της Ελλάδας). Κάτι τέτοιο θα ήταν πρόκληση για τη γερμανική κυβέρνηση. Κι όμως, η οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα παρουσιάζει μεγαλύτερη επιδείνωση από την αναμενόμενη».

Με τον δικό της τρόπο η εφημερίδα Bild σχολιάζει: «Μερικές χώρες καταφέρνουν να σταθούν και πάλι στα πόδια τους, η Ιρλανδία για παράδειγμα. Άλλες χώρες ωστόσο, όπως η Ελλάδα, δεν έχουν μετακινηθεί ούτε εκατοστό από τον βάλτο του χρέους. Παρόλα αυτά τα δισεκατομμύρια τρέχουν, ωσάν να μην υπάρχει επιστροφή. Αλλά πρέπει να υπάρξει επιστροφή. Γιατί το αργότερο το φθινόπωρο η ευρω-κρίση θα αναζωπυρωθεί. Και μαζί της θα επανέλθει το ερώτημα, μήπως θα ήταν καλύτερα για μερικές χώρες να εγκαταλείψουν προσωρινά την ευρωζώνη».

Πηγή

Γιατι η δεύτερη γενιά γκρεμίζει… αυτοκρατορίες

http://feltor.wordpress.com/2013/08/09/%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%B9-%CE%B7-%CE%B4%CE%B5%CF%8D%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B7-%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%AC-%CE%B3%CE%BA%CF%81%CE%B5%CE%BC%CE%AF%CE%B6%CE%B5%CE%B9-%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%BA/

ἀπὸ τὸν/τὴν Γιάννης Φαίλτωρ

Γιατί η δεύτερη γενιά στις πλούσιες οικογένειες ποτέ δεν πετυχαίνει; Τι χρειάζεται για να κατακτήσει κανείς μεγάλους στόχους στη ζωή επαγγελματικά, και όχι μόνο; Το πάθος, η επινοητικότητα, η παράνοια και η… πείνα που ζητά και ο Steve Jobs.

Του Luke Johnson *

Πολλά αγωνιώδη άρθρα και βιβλία έχουν γραφτεί τα τελευταία χρόνια για τη μείωση της κοινωνικής κινητικότητας και τη διαρκή άνοδο των υπερπλουσίων, ειδικότερα σε χώρες όπως η Βρετανία και οι ΗΠΑ. Οι συγγραφείς συνήθως συνιστούν κυβερνητική παρέμβαση ώστε να βελτιωθεί η ισότητα και να υπάρξουν ευκαιρίες για τους λιγότερο ευκατάστατους.

Κι ενώ οι φτωχοί μπορεί πράγματι να χρειάζονται βοήθεια, νομίζω ότι οι ευκατάστατοι έσπειραν μόνοι τους σπόρους της δικής τους συγκριτικής πτώσης – ακόμη και χωρίς την τιμωρητική φορολογία. Με βάση τη δική μου εμπειρία από τις συνεργασία με επιτυχημένους επιχειρηματίες τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, τα παιδιά των αυτοδημιούργητων γονέων ποτέ δεν έχουν την ίδια φιλοδοξία ή τις ίδιες ικανότητες για το επιχειρείν. Κατά συνέπεια, οι οικογενειακές επιχειρήσεις τείνουν να εξασθενούν, αντί να επεκτείνονται.

Κάποτε μίλησα σε μία εκδήλωση που διοργάνωσε τράπεζα στο City του Λονδίνου, την οποία παρακολούθησαν περίπου 100 νέοι, όλοι γόνοι πολυεκατομμυριούχων πελατών της τράπεζας. Το ακροατήριο ήταν μία ασυγκίνητη ομάδα νέων από όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου – Μέση Ανατολή, Ρωσία, Αφρική, Ευρώπη και Ασία. Γενικώς, μου φάνηκαν κακομαθημένοι, με ελλιπή ενέργεια αλλά και γνώση του πραγματικού κόσμου. Οι γονείς τους είχαν κατά κύριο λόγο ταπεινό υπόβαθρο, αλλά δημιούργησαν μεγάλες επιχειρήσεις, με τη δύναμη της τεράστιας προσπάθειας και επινοητικότητάς τους. Το κοινό μου ποτέ δεν ένιωσε την ανάγκη να κάνει τέτοιες θυσίες και το έδειχνε με τη συμπεριφορά του.

Περισσότερο από οτιιδήποτε άλλο, το βασικό χαρακτηριστικό που απαιτείται για να φτάσει κανείς σε τόσο υψηλά επίπεδα επαγγελματικά (αλλά και για οποιονδήποτε άλλο τομέα της ζωής) είναι η πείνα. Εάν δεν έχεις την ισχυρή θέληση να πετύχεις, τότε είναι μάλλον απίθανο να επενδύσεις την απαραίτητη σκληρή εργασία, το πάθος, το θάρρος, την υπομονή και τη βούληση σε οποιοδήποτε project της καριέρας σου.

Για τους γονείς δεν είναι εύκολο. Έχω τρία μικρά παιδιά και κάποια στιγμή θα αντιμετωπίσω κι εγώ το δίλημμα πώς να τα διαποτίσω με επαγγελματική ηθική και ανταγωνιστικό πνεύμα.

Εκείνοι, όμως, που από τη γέννησή τους έχουν όποιο υλικό αντικείμενο επιθυμούν νιώθουν ότι δικαιούνται τα πάντα κι αυτός είναι ο φυσικός εχθρός του μόχθου.Καταρρέουν με το πρώτο σοβαρό εμπόδιο επειδή νιώθουν ότι η αναπόφευκτη πρόοδος είναι αναφαίρετο δικαίωμά τους. Βεβαίως, τις περισσότερες φορές έχουν τεράστια αυτοπεποίθηση, αλλά αυτό μπορεί να εξελιχθεί σε αλαζονεία και να αποδειχθεί μοιραίο – στον κόσμο του καπιταλισμού μόνο οι παρανοϊκοί ευημερούν μακροπρόθεσμα.

Σε λίγους γονείς αρέσει να τους λένε σε τι υστερούν τα παιδιά τους. Συχνά, όμως, συναντώ αρκετούς από αυτούς τους κληρονόμους. Οι περισσότεροι εξ αυτών ανατρέφονται με τη σαφή γνώση ότι πραγματικά δεν χρειάζεται να δουλέψουν. Τους λείπει η αίσθηση του επείγοντος και ο ενθουσιασμός. Εάν έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα σε αυτά τα παιδιά με την πανάκριβη εκπαίδευση και τον δραστήριο τύπο της πιάτσας με το πιο ταπεινό υπόβαθρο, θα διάλεγα τον τελευταίο – παρά την απουσία διασυνδέσεων και οικογενειακού πλούτου.

Δεν πρόκειται για αντίστροφο σνομπισμό, αλλά για την πίστη μου στη σημασία που παίζει ο ζήλος και η κακουχία στη διαμόρφωση του χαρακτήρα. Το φονικό ένστικτο -που είναι κοινό στους μεγιστάνες- δεν υπάρχει σε αυτά τα παιδιά με το πιο ευγενές υπόβαθρο.

Εκείνοι που έχουν περάσει κακουχίες για να κατακτήσουν τα αστραφτερά έπαθλα συχνά θέλουν να κάνουν πιο εύκολο το ταξίδι για τους απογόνους τους. Αυτή τους η προσπάθεια, όμως, έχει και μία συνέπεια: μειώνει το σθένος και αμβλύνει το κίνητρο των παιδιών. Ο αγώνας είναι αυτό που κάνει έναν άνθρωπο κατάλληλο για μεγάλα έργα. Όσοι τα είχαν όλα εύκολα στη ζωή τους δεν λαχταρούν για τίποτα και κυρίως δεν κάνουν τίποτα σημαντικό. Η υπερβολική άνεση είναι σύμμαχος του εφησυχασμού.

Επιπλέον, όπως επισημαίνει και το εξαιρετικό βιβλίο «Worthless, Impossible and Stupid» του Daniel Isenberg, οι επαναστατικοί επιχειρηματίες, εκείνοι που μπορούν να διακρίνουν τη μεγάλη αξία είναι συνήθως αντισυμβατικοί άνθρωποι.

Στην ψυχή τους είναι παραγωγοί, όχι καταναλωτές. Περνούν τη ζωή τους δουλεύοντας και όχι κυνηγώντας ψυχαγωγικούς, ακαδημαϊκούς ή καλλιτεχνικούς σκοπούς. Ανά την Ιστορία, αυτές ήταν ενασχολήσεις για τα παιδιά των πολύ πλουσίων. Σε ορισμένα επαγγέλματα, όπως στη νομική, την τραπεζική ή την πολιτική, τα πτυχία από πανεπιστήμια με κύρος, το αψεγάδιαστο βιογραφικό και οι γονείς με τις πολλές διασυνδέσεις μπορούν να δώσουν μεγάλη ώθηση. Ο κόσμος του επιχειρείν, όμως, είναι γεμάτος από ανθρώπους που παράτησαν τις σπουδές τους, από επαναστάτες και ανθρώπους που έσπασαν τους κανόνες. Εκεί κανείς δεν νοιάζεται για την ανατροφή σου ή για το γιοτ του μπαμπά.

Στην ομιλία του κατά την αποφοίτησή του από το Stanford, ο Steve Jobs συμβούλευσε τους συναποφοίτους του να παραμείνουν πεινασμένοι. Δυστυχώς, για όσους δεν το είχαν αυτό νιώσει μέχρι τότε, αυτή η δυνατότητα δεν υπήρχε. Στην καλύτερη περίπτωση θα είναι διευθυντές σε όσα δημιούργησαν οι γονείς τους, αν και πιο σύνηθες είναι να σπαταλούν την περιουσία τους.

Ακόμη κι αυτό, όμως, είναι για καλό. Ο καπιταλισμός και η καινοτομία αφορούν την ανακύκλωση περιουσιακών στοιχείων και όχι τη στασιμότητα της ιδιοκτησίας.

* Ο Luke Johnson διαχειρίζεται την εταιρεία private equity Risk Capital Partners και είναι πρόεδρος της StartUp Britain.

Euro2day

Ομοφυλόφιλοι/Ομπάμα, εναντίον Πούτιν. (Του Σταύρου Βιτάλη, Προέδρου του Πατριωτικού Μετώπου)

Αθήνα, 9 Αυγούστου, 2013.

  

Ομοφυλόφιλοι/Ομπάμα, εναντίον Πούτιν.

Του Σταύρου Βιτάλη, Προέδρου του Πατριωτικού Μετώπου.

Με νόμο που ψήφισε ομόφωνα πρόσφατα, η Ρωσική Δούμα, αποφάσισε την επιβολή προστίμου 5.000 ρουβλιών, σε όσους «διακινούν πληροφορίες σε ανηλίκους με σκοπό την παρουσίαση μη παραδοσιακών μορφών σεξουαλικότητας που είναι δυνατόν να προκαλέσουν διαστρεβλωμένη αντίληψη».

Ο νόμος αυτός, ενεργοποίησε τις κοινότητες ομοφυλοφίλων, με προτάσεις για μποϋκοτάζ των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων στο Sotchi της Ρωσίας το 2014, την μη χρήση ρωσικής βότκας στα γκέι μπαρ και πολλές άλλες, είτε πολιτικού είτε επικοινωνιακού χαρακτήρα, αντιδράσεις.

Προτού διατυπώσω την άποψή μου για το ζήτημα αυτό, (δεδομένου ότι ζητήθηκε επίμονα και από πολλές πλευρές από το Κίνημα να «πάρει θέση», ως Συνδεδεμένο Μέλος της Ευρασιατικής Ένωσης/οράματος του Βλαδίμηρου Πούτιν για την Ευρασία) να δηλώσω ευθαρσώς πως θεωρούσα και θεωρώ από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ως τους κορυφαίους Έλληνες τεχνίτες στη Ποίηση και τη Μουσική: Τον υπέροχο Αλεξανδρινό Κ.Π. Καβάφη, και τον  μοναδικό Μάνο Χατζηδάκη.

Ακόμη, να ξεκαθαρίσω μιαν αρχή, την οποία πιστεύω απόλυτα από τότε που επίσης θυμάμαι τον εαυτό μου, πως «στην κρεβατοκάμαρα του ο καθένας, έχει δικαίωμα να κάνει ότι θέλει, και όπως θέλει». (Αρκεί φυσικά να μην πρόκειται για βιασμό, γενετήσια προσβολή της επιλογής του συντρόφου, οικογενειακή βία, αποπλάνηση ανηλίκου κλπ αδικήματα που αφορούν στην κοινωνία, ως οργανωμένη έκφραση του πολιτισμικού της Κοινωνικού Συμβολαίου).

Να έλθουμε όμως στα σημερινά:

1. Με ξενίζει το γεγονός πως οι κοινότητες των ομοφυλοφίλων, δεν καταδίκασαν ούτε κινητοποιήθηκαν ποτέ και δημοσίως εναντίον χωρών, όπου η ομοφυλοφιλία θεωρείται ποινικό αδίκημα, και μάλιστα ιδιαζόντως ειδεχθής κακουργηματική πράξη. Π.χ. σε Αφγανιστάν, Ιράν, Μαυριτανία, Νιγηρία, Πακιστάν, Σαουδική Αραβία, Σουδάν, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και Υεμένη, όπου η ποινή είναι ο θάνατος, ή σε Μπαγκλαντές, Μπαρμπέϊντος, Γκουϊάνα, Ινδία, Σιέρρα Λεόνε, Σιγκαπούρη και Ουγκάντα, όπου η ποινή είναι τα ισόβια δεσμά. (Παρεμπιπτόντως οι περισσότερες από τις παραπάνω χώρες, είναι δορυφόροι/προτεκτοράτα των ΗΠΑ).

2. Με εξοργίζει το γεγονός ότι ο Ομπάμα, μπορεί να βομβαρδίζει και να δολοφονεί καθημερινά αμάχους, γυναίκες και παιδιά σε Ιράκ, Πακιστάν και Αφγανιστάν, και ξαφνικά να μετατρέπεται σε «αγγελούδι» που κατηγορεί τον Πούτιν, «για παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων».

3. Με «πονηρεύει» το γεγονός ότι, η απόφαση αυτή της Ρωσικής Δούμα, μετατρέπεται σε πολιτικό εργαλείο γεωστρατηγικής του USA Administration, το οποίο χρησιμοποιούν ως «όπλο» εναντίον του Πούτιν, οι ομοφυλοφιλικές οργανώσεις. (Κάπου αυτή η ιστορία μου θυμίζει ακόμη και την σοροχρηματοδοτούμενη στην Ελλάδα αλλά και ανά τον κόσμο ελευθεριακή «αριστερά», με τις πορτοκαλί επαναστάσεις και τις «άνοιξες» διαφόρων τύπων).

Στο δια ταύτα τώρα και στα εξής ερωτήματα:

1. Μπορούν οι ετερόφυλοι, οι ομοφυλόφιλοι, οι σοδομιστές, οι παιδόφιλοι, οι σαδομαζοχιστές, οι «μάτσο», οι μισογύνηδες (male chauvinist = σοβινιστικά γουρούνια), οι κοπρολάγνοι, οι κτηνοβάτες, οι γεροντολάγνοι κλπ, να προβάλλουν/διαφημίζουν/προωθούν δημοσίως και μάλιστα σε ανήλικους, τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις και συμπεριφορές;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Φυσικά όχι. Χωρίς όμως νόμους και περιοριστικά μέτρα, τα οποία και ιστορικά απέδειξαν πως δεν λύνουν αλλά οξύνουν τις αντιθέσεις. Αλλά με συνεχή και ανοιχτό διάλογο με τον ίδιο τον κορμό της Κοινωνίας, της οποίας τα Κοινωνικά Συμβόλαια είναι υπεραρκετά για να καθορίσουν, αυτό το οποίο γνώριζαν γενιές και γενιές οι οποίες αγωνίστηκαν για Δημοκρατία και Ελευθερία: Την πανανθρώπινη δηλαδή αρχή της πραγματικής Δημοκρατίας, πως «η ελευθερία μας, σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία του συμπολίτη μας».

2. Έχουν δίκιο οι ομοφυλόφιλοι να απαιτούν από την οργανωμένη Κοινωνία να τελούν γάμους ενώπιον της; Με αναγνώριση δηλαδή των έννομων συνεπειών, οι οποίες προκύπτουν αυτοδίκαια στους γάμους των ετερόφυλων; (Οικογενειακά επιδόματα, προστασία των παιδιών, παιδεία, υγεία κλπ).

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Φυσικά όχι. Η οργανωμένη Κοινωνία, στηρίζει τον γάμο μεταξύ ετερόφυλων ζευγαριών, ΟΤΑΝ ΑΥΤΑ ΑΠΟΚΤΟΥΝ ΠΑΙΔΙΑ. Και το πράττει αυτό, για έναν «ωφελιμιστικό – χρησιμοθηρικό» αν θέλετε λόγο: Για να συνεχιστεί – μέσω των παιδιών που αναπληρώνουν τις απερχόμενες γενιές -  η ίδια η υπόστασή της. Γι’ αυτό και ένα από τα μεγάλα προβλήματα της γερασμένης Δύσης (Ευρώπη, Αμερική), είναι η στήριξη/ισορροπία του προβληματικού Δημογραφικού της, η διάρθρωση των πληθυσμιακών ισορροπιών της (εγκατάλειψη της περιφέρειας-αστυφιλία-μητροπόλεις τέρατα), ο φθίνων παραγωγικός της ιστός και τελικά η ίδια της η κοινωνική συνοχή.

Υπό αυτήν λοιπόν την έννοια, το ζητούμενο που θέτουν οι ομοφυλοφιλικές οργανώσεις, περί δικαιοπραξιών τις οποίες επιθυμούν να πράττουν συζώντας, για την προστασία του «έτερου ημίσεως» απέναντι στη «νόμω κρατούσα πολιτεία», μπορεί να λυθεί με ειδική συμβολαιογραφική πράξη, η οποία θα καθορίζει με σαφήνεια την προστασία των συμφερόντων των συμβαλλομένων/συζώντων μερών.

Και κάτι ακόμη σχετικό με τις ομοφυλοφιλικές οργανώσεις, οι οποίες οργανώνουν τα gay pride parades (παρελάσεις ομοφυλοφιλικής υπερηφάνειας), με στόχο, κατά πως δηλώνουν, την υπεράσπιση της αξιοπρέπειάς τους:

Και μια φορά, έτσι για αλλαγή, να τους δούμε να πυκνώνουν τις τάξεις των διαδηλωτών που αιματοκυλιούνται με τους κάθε λογής ΜΑΤατζήδες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου, στον αγώνα για «ψωμί-παιδεία-ελευθερία-αξιοπρέπεια».

Ή ακόμη, να δούμε να ξεπροβάλλουν μέσα από τις κοινωνικές τους ομάδες Χατζηδάκηδες και Καβάφηδες, και όχι μόνο τσιρίδες, φτερά, πούπουλα, τηλεπερσόνες και χυμένες βότκες έξω από τα μπαρ τους.  

Πατριωτικό Μέτωπο
Πολιτικό Κίνημα Άμεσης Δημοκρατίας
Συνδεδεμένο Μέλος της Ευρασιατικής Ένωσης 

Γραφεία Αθηνών:
Διδυμοτείχου 15-17,
10444, Κολωνός, Αθήνα
Τηλ. 2105141413, Φαξ: 2105141442
Τηλ. Προέδρου: 6980292626 http://www.pamet.gr pametopo@gmail.com

https://www.facebook.com/pametopo  

«Αλληλέγγυον»
Συνεταιριστικό Δίκτυο Κοινωνικής Αλληλεγγύης

Κεντρικό:
Αγίας Σοφίας 50
10444, Κολωνός, Αθήνα
Τηλ. 2105141443, Φαξ: 2105141442www.allilegion.gr allilegion@gmail.com