Δευτέρα 1 Απριλίου 2013

Τρομοκρατία made in USA: Εισβολή στη Βόρεια Κορέα - Του Σταύρου Βιτάλη, Προέδρου του Πατριωτικού Μετώπου



Αθήνα, 1 Απριλίου 2013
Τρομοκρατία made in USA: Εισβολή στη Βόρεια Κορέα.
Του Σταύρου Βιτάλη, Προέδρου του Πατριωτικού Μετώπου.
Όλα δείχνουν πως οι Αμερικανοί, ετοιμάζονται να εισβάλλουν στη Βόρεια Κορέα.
Το ίδιο και απαράλλαχτο σκηνικό: Ο «σατανάς» που βρέθηκε στο πρόσωπο του Κιμ Γιονγκ-ου, του κομμουνιστή/δικτάτορα, ηγέτη της χώρας αυτής. Οι άλλοι… σατανάδες ήταν αν ενθυμείστε, ο Μιλόσεβιτς, ο Σαντάμ, ο Μουμπάρακ, ο Καντάφι, σήμερα ο Άσαντ, και πάει λέγοντας.
Η δικαιολογία που βρέθηκε επίσης, απλοϊκή, καθαρή αμερικανιά, χοντροκομμένη και ισοπεδωτική:  Η Βόρεια Κορέα, έχει πυρηνικά. (Έφτιαξαν και ένα πανηλίθιο χολυγουντιανό κινηματογραφικό έργο, με θέμα, την… εισβολή των Βορειοκορεατών στη Δυτική Ακτή των ΗΠΑ). Όπως ο Σαντάμ είχε χημικά, όπως ο Άσαντ έχει σήμερα χημικά, όπως ο Αχμαντινετζάντ έχει πυρηνικά, όπως ο Μιλόσεβιτς, ήταν ο «χασάπης των Βαλκανίων».
Οι Αμερικανοί έμποροι όπλων, δεν χρειάζονται πολλά-πολλά: Εξ’ άλλου, κεντρική φιλοσοφία τους είναι το γνωστό when money talk, bullshit walk. Αυτοί προμηθεύουν όπλα στο 80% της παγκόσμιας αγορά, αυτοί τα απαγορεύουν καταπώς «γουστάρουν».
Έτσι λοιπόν, μπορούν να πράττουν κατά το δοκούν, όπως ο κάθε παρανοϊκός δικτάτορας. Δεν χρειάζεται να εξηγούν πολλά. Εξ’ άλλου, όλα τα μέρη του κόσμου, βρίθουν από «χρήσιμους ηλίθιους», ανθρωπάκια που πουλάνε τη μάνα και την αδελφή τους για μια χούφτα δολάρια. Το μόνο που προσθέτουν στην εγκληματική τους δράση, είναι το πασπάλισμα με «επικοινωνιακή σκόνη», των εγκληματικών επιχειρήσεών τους. Έχουν γι’ αυτό το σκοπό πιστούς υπηρέτες, το Fox, το CNN, τα άλλα ΜΜΕ, το ηλίθιο Χόλυγουντ, τα αυτιστικά ανά τον κόσμο παπαγαλάκια τους.
Από την άλλη πλευρά, έχουν εδώ και χρόνια, πείσει μεγάλα τμήματα των Λαών όλου του κόσμου, πως μπορούν και πρέπει να αποδεχτούν τη μοίρα τους. Τη μοίρα του πρόβατου, που το αρμέγουν καθημερινά, το κουρεύουν μια φορά το χρόνο και το σφάζουν όταν δεν παράγει, ούτε γάλα, ούτε μαλλί.
Σε όσα από τα πρόβατα είναι ανήσυχα, έχουν επίσης φροντίσει, δίνοντάς τους «παιχνίδια για να παίζουν»: Τη άσκοπη, ανόητη, αλλά αποτελεσματική βία. Πάλι με τα χαρτιά τους (δολάρια) που τυπώνουν κατά το δοκούν στην ιδιωτική (λέγε με Ρόθτσιλντ) FED, αγοράζουν τα ανήσυχα πνεύματα και στήνουν εμφυλίους: Φασίστες και αντιφασίστες, ακροδεξιούς και ακροαριστερούς, εθνοκάπηλους και εθνομηδενιστές, σουνίτες και σιίτες, κομμουνιστές και αντικομουνιστές, νομιμόφρονες πολίτες και παρεκλίνοντες, εξουσιαστές και αντιεξουσιαστές, σιωνιστές και αντισιωνιστές.
Από την πλευρά τους οι Λαοί, δείχνουν πως δεν μαθαίνουν τίποτε τελικά, από την ιστορία τους. Αυτοί για παράδειγμα που ακονίζουν τα μαχαίρια τους σήμερα στον τόπο μας (με τη στήριξη δυστυχώς  και του Λαού) και είναι έτοιμοι να αρπαχτούν, σε «τρίτο γύρο εμφυλίου», είναι σίγουρο ότι εκτιμούν πως «αυτή τη φορά, θα ξεμπερδέψουν με τον αντίπαλό τους». Κούνια που τους κούναγε…
Τα συνθήματά τους, απλοϊκά, χοντροκομμένα, όπως και των μεγάλων και αόρατων αφεντικών τους, αλλά και γεμάτα μίσος,: «Αίμα, τιμή» φωνάζουν οι μεν, «θάνατος στους φασίστες» γράφουν στους τοίχους και στο διαδίκτυο οι δε.
Αμφότεροι ξέχασαν (ή δείχνουν να ξέχασαν) ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός: Τη Νέα Τάξη, τους τοκογλύφους, τους εμπόρους όπλων. Αμφότεροι ξέχασαν τον εμφύλιο, τους 70 χιλιάδες νεκρούς, τον αδελφό που σκότωνε αδελφό, και πάλι τότε, «για την ιδέα». Είναι πάλι έτοιμοι να σηκώνουν μαχαίρι στον συμπατριώτη τους. Στον συντοπίτη τους. (Με το αζημίωτο πάντα. Το αφεντικό πληρώνει).
Είναι εντυπωσιακό το πόσο απλά είναι τα πράγματα για το USA Αdministration. Είμαι σίγουρος πως θα γελάνε μαζί μου για μια ακόμη φορά, κάτω από το μουστάκι τους, διαβάζοντας τούτες τις γραμμές: «Βιτάλη, σου τα λέγαμε τη δεκαετία του ’80, όταν σε στείλαμε στο καλύτερο από τα σχολεία μας, εκεί που βγάζουμε τους ηγέτες (fucking puppets) όλου του κόσμου: Στο Georgetown University. Εξηντάρησες πια. Παραδέξου το. Οι Λαοί, είναι δική μας υπόθεση. Ζυμάρι που το ζυμώνουμε, πρόβατα που τα αρμέγουμε, τα κουρεύουμε, τα θανατώνουμε. Και ας πίστεψες εσύ ανόητε, πως γράφοντάς τα σε ένα βιβλίο, οι Λαοί θα δεχθούν την αλήθεια. Κι ας πήρες το όπλο στο χέρι, να μας πολεμήσεις. Βιτάλη: Την αλήθεια δεν θέλουν να την ακούσουν οι Λαοί. Οι Λαοί θέλουν την παραμύθα τους. Τον σουλεϊμάν τους, τον νταβατζή τους, το βαμπίρ τους. Και αυτό είμαστε εμείς».
Υ.Γ. Θα σας κουράσω πάλι σήμερα, δείτε όμως τι έγραφα τέλη της δεκαετίες του ’80, στο σύγγραμμα μου «Πατριωτικό Μέτωπο Τώρα», γι’ αυτό που σήμερα έχει πια μετατραπεί σε οδυνηρή πραγματικότητα. Αυτό που προετοίμασε τις «μάζες», και θα οδηγήσει σε μια ακόμη «ανθρωπιστική» επέμβαση των εμπόρων όπλων και των τοκογλύφων, στη Βόρεια Κορέα αυτή τη φορά. Διαβάστε προσεκτικά το κεφάλαιο, «δαιμονοποίηση». Και μόνο ότι έχει πια ηλικία 30 χρονών, εκτιμώ πως αξίζει τον κόπο να του ρίξετε μια ματιά:
ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ – Μ.Μ.Ε.: Το πιο ισχυρό όπλο μέχρι στιγμής του συστήματος της παγκόσμιας κυριαρχίας (Global domination) της συμμαχίας των διαχειριστικών συστημάτων και των πολυεθνικών μετοχικών εταιριών. Ένα πολύπλοκο σύστημα ελέγχου όχι μόνο των πληροφοριών, αλλά και των συνειδήσεων που ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις κατά το δοκούν, «στήνει» σενάρια περαιτέρω ευνουχισμού του πολίτη και ναρκοθετεί τις παραδόσεις και τον πολιτισμό των λαών, τόσο με τον γνωστό σκουπιδότοπο των υποπροϊόντων του Hollywood όσο και με το διεθνές σύστημα παραγωγής, υποτιθέμενα «post modern», καλλιτεχνικών κατασκευασμάτων. Οι άξονες πάνω στους οποίους κινείται το σύστημα αυτό που θα το ζήλευε και ο ιδρυτής και θεμελιωτής της μαύρης προπαγάνδας του 3ου Ράιχ, Joseph Goebbels είναι:
1.   Αντικατάσταση όλης της εθνικής παραγωγής κινηματογραφικών ταινιών με υποπροϊόντα του (εβραιοκρατούμενου κατά Μάρλον Μπράντον)  Χόλυγουντ, όπου κύριοι παρανομαστές είναι:
  • Ο καλοσυνάτος αλλά και αμείλικτος αμερικανός στρατιώτης. (Κατά προτίμηση, US Marine, Green Berret ή Delta Force).
  • Ο διαβολικός άραβας τρομοκράτης, με τη σκούρα επιδερμίδα και τη γαμψή μύτη.
  • Ο γραφικός ιδεολόγος που πάσχει κατά κανόνα από ακατανόητες ιδεοληψίες που χρήζουν ψυχιατρικής παρακολούθησης.
  • Ο ανθρωπιστής Αμερικανός επιχειρηματίας, που την τελευταία στιγμή μετατρέπεται σε ‘Αη- Βασίλη, διανέμοντας προσωπικά το δώρο των Χριστουγέννων στους εργαζόμενους της επιχείρησής του.
  • Ο αντικοινωνικός έως ψυχασθενής αμφισβητίας των κεντρικών αρχών του διαχειριστικού συστήματος.
  • Ο politically correct οικογενειάρχης, που αν και θέτει υπό αμφισβήτηση το σύστημα, στηρίζει τελικά το μοντέλο του American way of life, ως το αναπόφευκτα καλύτερο υφιστάμενο μοντέλο της ιστορίας των ανθρωπίνων κοινωνιών.
  • Και φυσικά και στο πιο αμφισβητούμενο για την πρόθεσή του κινηματογραφικό χολιγουντιανό κατασκεύασμα, το «γκρίζο» πέρασμα της κάμερας, από τις διαφημίσεις της Coca Cola και του Marlboro, είναι σχεδόν must.
2.         Συγκέντρωση    της    πρωτογενούς    πληροφόρησης    σε    ελεγχόμενα δημοσιογραφικά, ιδιωτικά κατά κανόνα κέντρα, όπως το CNN, το CBS, το NBC και το ABC. Αναδιανομή της σε όλα τα τηλεοπτικά δίκτυα και κανάλια ανά τον κόσμο, μετά από λογοκρισία η οποία διενεργείται πάντα με γνώμονα τα  συμφέροντα  των πολυεθνικών μετοχικών εταιριών και  των εκφραστών τους. Οι   κανόνες   που   ισχύουν   ως   «μπούσουλας»   της   λογικής   των τηλεοπτικών δικτύων και καναλιών είναι:
  • Οι πραγματικοί διαχειριστές των δημοκρατιών της αγοράς, κύριοι μέτοχοι των πολυεθνικών εταιριών,  θεωρούνται  άτομα  υπεράνω  τηλεοπτικής κάλυψης. Ακόμη και στα αγρίως ανταγωνιζόμενα ηλεκτρονικά και μη, Μ.Μ.Ε.
  • Οι   περιθωριακοί   τύποι,   με   ιδιαίτερη   σεξουαλική   ή   αντικοινωνική συμπεριφορά, είναι κατά κανόνα οι πρωταγωνιστές του τηλεοπτικού χρόνου.
  • Οι συντονιστές των τηλεοπτικών δρώμενων είναι πάντα σχεδόν, οι «χρυσές μετριότητες» της show business και της «δημοσιογραφίας». Οι φθηνότεροι των εξυπνάκηδων των ΜΜΕ, κατά περίπτωση.
  • Να προβάλλονται κατά κόρο μεμονωμένες περιπτώσεις αναξιοπαθούντων πολιτών για  να  προβληθεί  τελικά  η  «ευαισθησία»  του  συστήματος  στην επίλυση  του  συγκεκριμένου  προβλήματος  κάθε  φορά.  (Λέγε με ΜΚΟ). Αφήνοντας  φυσικά εκτός όποιας συζήτησης το μεγάλο ζήτημα της ευθύνης της οργανωμένης κοινωνίας, απέναντι σε αυτά τα άτομα. (Επιστροφή δηλαδή στη λογική των εποχών των κοινωνιών των κυριών των τιμών των βασιλικών αυλών, στων οποίων τη προσωπική διάθεση και ευχέρεια, επαφίονταν η επούλωση των κοινωνικών πληγών).
  • Να προωθούνται πάσης φύσεως γραφικού-περιθωριακού τύπου εκδηλώσεις αμφισβήτησης του συστήματος, με στόχο την υιοθέτηση και επομένως την απομυθοποίηση του όποιου, έστω φαινομενικά ανατρεπτικού περιεχομένου του προβαλλόμενου show. (π.χ. μουσικά γκρουπάκια  τύπου hard rock,  που την ίδια ώρα που ο στίχος των τραγουδιών τους καλεί τους νεολαίους να γκρεμίσουν το σύστημα, προβάλλεται και η κάθε τους προσπάθεια να ενταχθούν στο μηχανισμό του συστήματος, με στόχο την οικονομική τους άνοδο).
  • Μεθοδευμένη απουσία οποιασδήποτε αναφοράς στα μεγάλα δημιουργήματα του ανθρωπίνου πνεύματος. Στα γράμματα τον πολιτισμό και τις τέχνες -  των κλασσικών και σύγχρονων δημιουργών. Με παράλληλη περιθωριοποίηση κάθε προσπάθειας που αφορά στην ανάδειξη   της   πνευματικής   κληρονομιάς   χιλιετηρίδων   ανθρώπινης δημιουργίας.
  • Παντελής  έλλειψη  παιδικών  προγραμμάτων,  με  στόχο  την  στήριξη  και καλλιέργεια της ψυχικής υγείας του παιδιού.
  • Αντικατάσταση όλης της ζώνης των παιδικών προγραμμάτων με ένα απέραντο σκουπιδότοπο, τεράτων, διαφόρων τύπων παιδικών σούπερ- ηρώων που κατά κανόνα στο μπράτσο της στολής τους φέρουν την αστερόεσσα.
  • Στη μουσική τέλος που απευθύνεται κυρίως στους νέους, καλλιεργείται το μοντέλο του επαναλαμβανόμενου ηλεκτρονικού, παραληρηματικού ήχου ή ρεφρέν, που αναπαράγει το σχήμα ενός ιδιότυπου ομφαλοσκοπισμού, που ουσιαστικά είναι και ο στόχος για μια  μεταλλαγμένη νέα κοινωνία του τύπου:«δούλευε, κατανάλωνε, σιώπα».
3.    Πολιτιστικός νεοαποικισμός κατά μερικούς αναλυτές ή πολιτιστικός ιμπεριαλισμός   κατά   άλλους.   Η   εξαγωγή   δηλαδή   του   αποκαλούμενου «American way of life» - που στην ουσία είναι ένα καθαρά καταναλωτικό πρότυπο - και το πέρασμα του με κάθε μέσο στις εθνικές ανά τον κόσμο κοινωνίες. Η ιδιότυπη αυτή «εξαγωγή πολιτισμού» μεθοδεύεται με πολλούς τρόπους, πέρα από την τηλεοπτική, κινηματογραφική και μουσική βιομηχανία, ευκολοχώνευτων  κατασκευασμάτων,  του  τύπου  «όλα  στο  πόδι».  
Ήδη πάντως, σαφές αποτέλεσμα αυτού του «πολιτιστικού νεοαποικισμού» είναι σε διεθνές πια επίπεδο, ο ενιαίος τρόπος ένδυσης ιδιαίτερα των νέων, η διαρκώς διευρυνόμενη λογική διαιτολογίου των πολυεθνικών εταιριών «fast food», η προώθηση μεταλλαγμένων προϊόντων στην διατροφή των λαών και τέλος, η διεθνοποιημένη «μόδα», της χρήσης των ναρκωτικών ουσιών.
4.    Δαιμονοποίηση όλων των «παρεκκλινόντων από την «κεντρική αλήθεια» του συστήματος. Κλασσικό παράδειγμα είναι ο μεθοδευμένος χαρακτηρισμός ως «αυτοκρατοριών του κακού» - που χρησιμοποιούνταν μέχρι το τέλος του ψυχρού πολέμου για την Σοβιετική Ένωση -  άλλων πια αποδεκτών. Το αδυσώπητο σύστημα προπαγάνδας του αμερικάνικου administration, καθοδηγούμενο από τους managers των ειδικών συμβούλων «δημοσίων σχέσεων» - υποκαταστήματα κατά κανόνα των πολυεθνικών εταιριών - δαιμονοποιεί κατά σύστημα και με μέθοδο τους ορατούς και αόρατους εχθρούς των «δημοκρατιών της αγοράς».
5.   Πόλεμος δημοσίων σχέσεων κατά των χωρών που δεν συμφωνούν με το σύστημα, με πολυποίκιλους τρόπους. Όπως με τις «αθώες» τουριστικές οδηγίες του Στέητ Ντιπάρτμεντ , τις προκατασκευασμένες ειδήσεις, τον κατευθυνόμενο από την Wall Street χρηματιστηριακό τζόγο, τις στημένες ανταποκρίσεις των διεθνών ειδησεογραφικών πρακτορείων, κλπ «φρούτα της οικονομίας της αγοράς. Με όλα να συγκλίνουν στον φασιστοειδή εκβιασμό που απευθύνεται πια, προς κάθε κατεύθυνση: «Ή μαζί μας ή εχθροί μας». Ή ακόμη, «είμαστε όλοι Αμερικανοί».
Υ.Γ. Βλέποντας τις στρατιές των ισχνών και πάμπτωχων Βορειοκορεατών να παρελαύνουν υπό το βλέμμα του "φωτισμένου τους ισόβιου ηγέτη", μια βαθύτατη θλίψη για το τι περιμένει και αυτόν τον Λαό, με κατατρέχει. Στη δε σκέψη μου, γυρνάνε - ως αποκούμπι και παρηγοριά - οι στίχοι του Ελύτη: "Και των αρχαίων Κυβερνητών τα έργα πληρώνοντας η Χτίσις, θα φρίξει. Ταραχή θα πέσει στον Άδη, και το σανίδωμα θα υποχωρήσει από την πίεση τη μεγάλη του ήλιου. Αλλά πριν, ιδού θα στενάξουν οι νέοι και το αίμα τους αναίτια θα γεράσει. Κουρεμένοι κατάδικοι θα χτυπήσουν την καραβάνα τους πάνω στα κάγκελα. Kαι θα αδειάσουν όλα τα εργοστάσια, και μετά πάλι με την επίταξη θα γεμίσουν, για να βγάλουνε όνειρα συντηρημένα σε κουτιά μυριάδες, και χιλιάδων λογιών εμφιαλωμένη φύση. Και θα 'ρθουνε χρόνια χλωμά και αδύναμα μέσα στη γάζα. Και θα 'χει καθένας τα λίγα γραμμάρια της ευτυχίας. Και θα 'ναι τα πράγματα μέσα του κιόλας ωραία ερείπια. Τότε, μην έχοντας άλλη εξορία, που να θρηνήσει ο Ποιητής, την υγεία της καταιγίδας από τ' ανοιχτά στήθη του αδειάζοντας, θα γυρίσει για να σταθεί στα ωραία μέσα ερείπια. Και τον πρώτο λόγο του ο στερνός των ανθρώπων θα πει, ν' αψηλώσουν τα χόρτα, η γυναίκα στο πλάι του σαν αχτίδα του ήλιου να βγει. Και πάλι θα λατρέψει τη γυναίκα και θα την πλαγιάσει πάνου στα χόρτα καθώς που ετάχθη. Και θα λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση, και θα σπείρουνε γενεές στους αιώνες των αιώνων!"
Πατριωτικό Μέτωπο
Πολιτικό Κίνημα Άμεσης Δημοκρατίας
Συνδεδεμένο Μέλος της Ευρασιατικής Ένωσης 

Γραφεία Αθηνών:
Διδυμοτείχου 15-17,
10444, Κολωνός, Αθήνα
Τηλ. 2105141413, Φαξ: 2105141442
Τηλ. Προέδρου: 6980292626
http://www.pamet.gr
pametopo@gmail.com
«Αλληλέγγυον»
Συνεταιριστικό Δίκτυο Κοινωνικής Αλληλεγγύης
Κεντρικό:
Αγίας Σοφίας 50
10444, Κολωνός, Αθήνα
Τηλ. 2105141443, Φαξ: 2105141442
www.allilegion.gr
allilegion@gmail.com

ΙΝΚΑ – ΔΤ 416, 01.04.13: ΠΕΙΡΑΙΩΤΕΣ ΚΑΤΟΙΚΟΙ-ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ, ΠΡΟΣΟΧΗ!!!


Μπάμπης - Τραμ
ΠΕΙΡΑΙΩΤΕΣ ΚΑΤΟΙΚΟΙ-ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ,
ΠΡΟΣΟΧΗ!!!
·       ΜΗΝ ΑΝΟΙΞΕΤΕ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ - ΜΗΝ ΑΦΗΣΕΤΕ ΝΑ ΜΠΟΥΝ
·       ΜΗ ΔΩΣΕΤΕ ΚΑΜΙΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ
·       ΜΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΕΤΕ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΕΡΩΤΗΣΗ
·       ΜΗ ΔΩΣΕΤΕ ΚΑΜΙΑ ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΟΛΑΒΟΥΣ ΤΟΥ ΤΡΑΜ ΠΟΥ ΘΑ ΖΗΤΗΣΟΥΝ ΝΑ ΜΠΟΥΝ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΑΣ Ή ΣΤΟ ΜΑΓΑΖΙ ΣΑΣ
Ρωτήστε και σημειώστε το όνομά τους, αν σας απειλήσουν, ή μπουν στο σπίτι σας-μαγαζί σας χωρίς τη θέλησή σας, μηνύστε τους στην Αστυνομία ή στην Εισαγγελία, καλέστε το 100.
Δεν έχουν κανένα δικαίωμα –σε καμία περίπτωση- να μπουν στο σπίτι σας ή στο μαγαζί σας.
Ακόμα δεν έχει βγει η απόφαση (που κατέθεσαν το ΙΝΚΑ και άλλοι Πειραιώτες), στο ΣΤΕ για το τραμ. Για τη χάραξη, για τα ελλείμματα των 259.000.000 κ.ά. 
Αν περάσουν το περιττό για τον Πειραιά τραμ: θα κοπούν πεζοδρόμια και δέντρα, τα σπίτια-μαγαζιά μας θα ζημιωθούν ανεπανόρθωτα, θα έχουμε ηχορύπανση κραδασμούς, ακτινοβολίες, ατυχήματα, οι θέσεις νόμιμης στάθμευσης θα καταργηθούν, τα παιδιά μας θα κινδυνεύουν…
ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ,
ΤΗΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΜΑΣ, ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΜΑΣ.

ΜΗΝ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ ΚΑΝΕΝΑ ΠΑΠΑΓΑΛΑΚΙ ΤΩΝ ΕΡΓΟΛΑΒΩΝ και των κομματικών των ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ που ψήφισαν το τραμ!

Την Αλήθεια σας λέει το ΙΝΚΑ, και οι πολίτες που αγωνίζονται κατά του τραμ. Το ΙΝΚΑ που εκτός από το τραμ αγωνίζεται ενάντια στα Χαράτσια (της ΔΕΗ), στα Διόδια, το Ηλεκτρονικό Φακέλωμα, τα Διατροφικά Σκουπίδια…
                         ΑΜΥΝΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΤΡΑΜ
ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΤΟΥ INKA.bmp 

"Αλληλέγγυον": Αναπηρική καρέκλα διαθέτει δωρεάν το Αλληλέγγυον


01/04/2013
Αναπηρική καρέκλα διαθέτει δωρεάν το Αλληλέγγυον.
Η αναπηρική καρέκλα σε άριστη κατάσταση, είναι προσφορά φίλου του Συνεταιρισμού και θα δοθεί κατά προτεραιότητα, σε συμπολίτη μας που την έχει περισσότερο ανάγκη.
Οι ενδιαφερόμενοι, παρακαλούνται να επικοινωνήσουν με το Αλληλέγγυον στο τηλέφωνο 210 51 41 443.
Ενημερώνουμε πως αν οι υποψήφιοι είναι παραπάνω από ένας, θα γίνει δημόσια κλήρωση, ενώπιον του φίλου που την προσέφερε.

ΓΙΑ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΒΑΓΟΡΗ, ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΦΛΟΓΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ!


http://olympia.gr/2013/04/01/%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%BD%CE%B1-%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%83-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B2%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%B7-%CF%87%CE%BF%CF%81%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%83-%CE%B5/

Με βασανιστικές σκέψεις για τις «αξίες» του σήμερα.
Κάθε φορά που ακούμε για τις αναζητήσεις «φανταστικών», «μοναδικών» ή «αξεπέραστων»εμπειριών στη διάσταση της ψιλής και των άλλων ναρκωτικών, κάθε φορά που βλέπουμε τα μεθυσμένα νιάτα του τόπου μας στην άσφαλτο αιμόφυρτα, κάθε φορά που απ’ τη μάνα Ελλάδα παρακολουθούμε εκστατικοί τη νεολαία σε καταλήψεις άνευ ουσίας και οχλοκρατικά επεισόδια, οδηγούμαστε αναπόφευκτα στη σύγκριση με το χθες. Κάθε φορά που ακούμε για συμβάντα εκδήλωσης βίας της σημερινής νεολαίας, κάθε φορά που ερχόμαστε ενώπιον ξυλοδαρμών άνευ αιτίας καθηγητών σε σχολεία ή τις δολοφονικές απόπειρες του όχλου στα γήπεδα επαναφέρουμε στη μνήμη μας το παρελθόν μας. Ξαναθυμόμαστε τα νιάτα πριν μερικές δεκαετίες. Ξαναπροβάλλουμε νοερά τους στόχους της νεολαίας μας τότε, τους στόχους της νεολαίας μας τώρα. Καταθλιβόμαστε…
Έστω ότι μας καλούσε κάποιος να αναφέρουμε τη διαδομένη ιεραρχία στις αξίες της νεολαίας μας σήμερα, ποιες θα κατατάσσονταν στην κορυφή; Πιθανότατα η δόξα, χρήμα, «έρωτας». Τελικά ένα παραφουσκωμένο ΕΓΩ. Δόξα ευκολοκατάκτητη, αβρόχοις ποσί. Δόξα του πρώτου, αλλά μόνο κατ’ όνομα καλύτερου. Δόξα μέσω του μέσου, δόξα της διάκρισης μέσω του χρήματος, δόξα με τον ελάχιστο κόπο. Δόξα που αδιαφορεί εντελώς για τη δικαιοσύνη και την ισονομία. Δόξα που δένει τον εαυτό της με χίλιους κόμπους και συνεχίζει στον λάθος δρόμο φοβούμενη να μιλήσει την αλήθεια. Δόξα που ορθώνει γιγάντια βαβελικά είδωλα για την ίδια και τα προσκυνά. Δόξα που δύσκολα παραδέχεται τα τρύπια της και γι’ αυτό δεν μπορεί ποτέ να κοιτάξει τον καθρέφτη και την αλήθεια του. Δόξα που τρέφει το εγώ και το χοντραίνει τόσο που δεν χωράει άλλο πρόσωπο η καρδιά.
Χρήμα εύκολο και γρήγορο. Χρήμα που εξασφαλίζει όχι μόνο τα προς το ζην, αλλά και πολλά παραπάνω. Χρήμα που «χαρίζει» καταχρήσεις, αγοράζει ψεύτικους παράδεισους και σε κλείνει μέσα. Χρήμα που σου προκαλεί μανιώδη προσμονή μιας κληρωτίδας ή αστείρευτη χαρτοπαιξία. Χρήμα που σε σπρώχνει στα άκρα για να θησαυρίσεις. Μαύρο χρήμα απότοκο «όσων κάνουν όλοι». Το να είσαι φτωχός είναι ντροπή, αλλά το να μπορείς να πλουτίσεις παρανομώντας και να μην το κάνεις είναι σχεδόν διπλάσια ντροπή στην αντίληψη του πλήθους!
«Έρωτας» επιπόλαιος, επιφανειακός και ηδονικός. Σεξ για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους! Απόλαυση της μιας νύκτας κατά τα χολιγουντιανά πρότυπα, σαν απαραίτητο ενός «νορμάλ» που δεν πρέπει να «καταπιέζεται». Από νεαρή ηλικία η «εμπειρία», με πλήθος «επιτυχιών», αλλά και με προφυλάξεις -καθώς το κράτος και οι φορείς συμβουλεύουν!- για να μην υπάρχουν… δυσάρεστα. Γιατί στο δοκιμαστήριο των «δυσάρεστων» ξεφουσκώνει μεμιάς ο πόθος και ο«έρωτας», αυτός ο «έρωτας» που νοιάζεται μόνο για τα κορμιά που συνάπτονται για μια στιγμή κι ύστερα σβήνει για πάντα. Η επαφή συχνά δεν αφήνεται να ψηθεί στις ψυχές, δεν έχει συχνά καμιά περαιτέρω στόχευση. Επαφή που κρατά όσο κρατά το χάδι της επιδερμίδας. Κι η παρθενιά ανακηρύσσεται βλακεία!
Στο νοερό βιβλίο φυλλομετρούμε τις χθεσινές και προχθεσινές σελίδες της ιστορίας μας. Βρίσκουμε κοινωνίες κλειστές, κάποτε σκληρές, κοινωνίες του αγρού και του ιδρώτα, κόσμους ηλιοκαμένους και σκοτεινούς. Ίσως, συλλογιζόμαστε, η αυστηρότητά τους να προφύλασσε τη συλλογική πορεία από ανατρεπτικές παρεκκλίσεις. Εκεί μέσα πάντως γεννήθηκαν και ανατράφηκαν τα πιο ατόφυια λουλούδια, τα πιο σπάνια, τα πιο ξεχωριστά. Γιατί κάποιες οικογένειες αυτής της παλιομοδίτικης παραδοσιακής κοινωνίας μας, κάποιες αμόρφωτες από γράμματα και τόσο ψημένες στη ζωή, ήξεραν να κρίνουν ορθότερα τις αξίες της ζωής και έπλασαν ωραίες γενιές.
Μια τέτοια εξαίρετη γενιά θα ήταν αυτή του ’50! Ο αγώνας της ΕΟΚΑ δεν ήταν ένας τυχαίος αγώνας. Η επανάσταση του κυπριακού Ελληνισμού δεν ήταν μια πράξη που εκτελέστηκε από επαγγελματίες στρατιωτικούς ή εμπειροπόλεμους στρατιώτες. Ήταν μια επανάσταση που είχε ως πρώτη ύλη μια νεολαία κατ’ εξοχήν φιλήσυχη και σίγουρα απειροπόλεμη. Είχε όμως μια νεολαία με ξεκάθαρο στόχο που φλεγόταν από τον πόθο της Λευτεριάς και της Ένωσης, μια νεολαία βγαλμένη και μεγαλωμένη μέσα στα κατηχητικά και τις Εκκλησίες. Μια νεολαία που παρέλαβε αναμμένο το καντήλι του Ελληνισμού και της Ορθόδοξης πίστης. Μια νεολαία που αν δεν ήταν ήδη έτοιμη, σε ελάχιστο διάστημα ωρίμασε στο καμίνι του Αγώνα και ξεπέρασε τις μικρότητες του κόσμου τούτου. Ξεπέρασε τους άλλους και τον εαυτό της. Ήταν η νεολαία που δεν λογάριαζε τις επιπτώσεις. Και μόνο μια τέτοια νεολαία θα μπορούσε να μη δειλιάσει στον θάνατο του σώματος και να τα δώσει όλα στον αγώνα.
Ήταν μόνο οι εξαιρέσεις διαμαρτύρεται ένας αμφισβητίας. Ακόμη κι έτσι να ήταν, θα ‘ταν πολλές αυτές οι εξαιρέσεις!
Πετράκης Γιάλλουρος
Αφού συχνά λέμε ότι τα κούφια λόγια τα βαρεθήκαμε, ας μιλήσουμε με τα παραδείγματα μιας άλλης γενιάς που έζησαν οι παππούδες μας και άγγιξαν οι γονείς μας. Ένας από τους γνωστότερους ήρωες της εποποιίας της ΕΟΚΑ και ο πρώτος μαθητής που έπεσε στον αγώνα ήταν ο Πετράκης Γιάλλουρος. Νεαρότατος, τελειόφοιτος του Ελληνικού Γυμνασίου Αμμοχώστου, άριστος μαθητής και υπερήφανος σημαιοφόρος της Ελληνικής σημαίας, ανέλαβε υπεύθυνος των μαθητικών ομάδων της ΕΟΚΑ στο σχολείο του. «Λόγος του και κουβέντα του, αφηγείται η μάνα του, ήταν πάντα η Ελλάδα. Καημός του και πόθος, όνειρο και τραγούδι του, η ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.»(βλ. Ριζοκάρπασον).
Έγραφε κυριευμένος από συγκίνηση ο νεαρός μαθητής στον πατέρα του κατά την εκδρομή του στην Ελλάδα:
«Μόλις πάτησα το Άγιο χώμα της Ελλάδος, μια βαθειά συγκίνησις με κατακυρίευσε και δάκρυα ανέβηκαν στα μάτια μου, αφ’ ενός λόγω του ότι πατούσα στην Ελεύθερη Πατρίδα, αφ’ ετέρου διότι σκέφτηκα ότι η ιδιαιτέρα μας πατρίςΚύπρος έμενε υπόδουλη κάτω από τον βαρύ ζυγό των Άγγλων, ενώ έπρεπε να είναι κι αυτή ένα κομμάτι της Ελεύθερης Ελλάδος». (βλ. Σημερινή, 6/2/2010)
Λίγους μήνες μετά την έναρξη του αγώνα, απευθυνόμενος πάλι προς τον πατέρα του, αποκάλυπτε το ολοκληρωτικό και ενσυνείδητο δόσιμό του στον αγώνα υπέρ της Ελευθερίας της ιδιαιτέρας του πατρίδας. Δίδασκε, σε ηλικία μόλις 16 ετών, με θάρρος και με ευγένεια, τον πατέρα του αλλά και όλους εμάς ένα μάθημα που δεν θα το διδαχτούμε ποτέ σε κανένα Harvard ή Cambridge του κόσμου και σε κανένα σεμινάριο επιμόρφωσης:
«Δεν συμφωνώ αγαπητέ μου πατέρα στο ότι ένας άνθρωπος πρέπει πρώτα να κοιτάξει για τον εαυτό του και ύστερα για την πατρίδα του. Τότε αυτός, καταντά άκρως εγωιστής, τομαριστής και μπορώ να πω αναίσθητος. Διότι όταν δεν κυριαρχεί μέσα του το αίσθημα της φιλοπατρίας, το ευγενέστερο των αισθημάτων, δεν είναι δυνατό να κυριαρχεί κανένα άλλο ευγενές αίσθημα… Εξ άλλου, αγαπητέ μου πατέρα, η ορμή του ανθρώπου προς την ύλη, δηλαδή τον πλούτο και την καλοπέραση και η ικανοποίηση τούτη, δεν προσφέρει την πραγματική ευτυχία του ανθρώπου. Την απόλυτη ευτυχία προσφέρει στους ανθρώπους και ιδίως όταν είναι Έλληνες, η ορμή προς τα ανώτερα ιδανικά την αγάπη προς την Πατρίδα και τον πόθο ακόμη και να θυσιαστεί για την ελευθερία της που είναι και δική του ατομική ελευθερία και αξιοπρέπεια». (βλ. Αλήθεια)

Περίπου ένα χρόνο αργότερα, στις 7/2/1957, δεν θα φειδόταν τη ζωή του. Κατά τη διάρκεια μιας μαχητικής μαθητικής διαδήλωσης ενάντια στην απόφαση κλεισίμαστος του Ελληνικού Γυμνασίου Αμμοχώστου οι Άγγλοι αποικιοκράτες χρησιμοποίησαν πραγματικά πυρά και ένα βόλι κτύπησε θανάσιμα τον Πετράκη Γιάλλουρο στο μέρος της καρδιάς. «Ο Πετράκης προχώρησε δέκα βήματα περίπου, κραύγασε “ζήτω η Ένωση” και έπεσε.»
Θα γράψει ο Νίκος Κρανιδιώτης ανταποκρινόμενος στη θυσία του παλληκαριού στους Τάιμς οφ Σάιπρους λίγους μήνες αργότερα (15/11/1957): «Αγάπησε τη γαλανόλευκη. Αγάπησε τη σκιά της. Αγάπησε τις γαλανές σκέψεις της.» Αγάπησε, και δεν έμεινε στα λόγια! Αγάπησε και πέθανε για την αγάπη της. Δεν κρύφτηκε στην ασφάλεια των τεσσάρων τοίχων του σπιτιού του. Ξεπερνώντας τις συμβουλές του αγωνιούντος πατέρα του, αφουγκράστηκε την εποχή του και έγινε άξιο τέκνο της εποχής και της πατρίδας του. Θα μπορούσε να σβήσει τον ενθουσιασμό του συμβιβαζόμενος με το δέλεαρ της ζωής κι ύστερα να βυθιστεί σε μια θεσούλα μέχρι να φύγει άγνωστος απ’ αυτήν τη ζωή μας. Αλλά ο άριστος μαθητής ΑΡΙΣΤΕΥΣΕ ξανά κατατασσόμενος στο πάνθεον των ηρώων.
Υ/Γ. Σήμερα η τελευταία κλίνη του ήρωα, μοιραζόμενη από τον έτερο μαθητή ήρωα Κασπή, στέκει και μας περιμένει στο κατεχόμενο Ριζοκάρπασο. Με τον σταυρό στην κορφή και τη θεία δάφνη που χάρισε ο θάνατος για την Ελλάδα προσμένει τους λεύτερους λευτερωτές. Ποιος από εμάς θα αξιωθεί, υπερήφανος σημαιοφόρος κι αυτός, να υψώσει τη γαλανόλευκη ξανά και μόνιμα στο σημείο που αναπαύεται αιώνια το σώμα των ηρώων;
Πέτρος Κυπριανού: Έτσι τον ήθελε η μάνα του «να έρθει»… ήρωα!
Ένας άλλος 18χρονος, ο Πετράκης Κυπριανού, αρχηγός αντάρτικης ομάδας στον τομέα Λάρνακας, έπεσε ηρωικά λίγες ημέρες μετά τον απαγχονισμό τουΕυαγόρα Παλληκαρίδη. Λίγο πριν δώσει την ηρωική μάχη του με τον Χάροντα είχε παραγγείλει σε έναν συναγωνιστή του:
«Να πεις της μάνας μου, ότι ο γυιος της πεθαίνει για την Πατρίδα με το χαμόγελο στα χείλη. Εκπληρώνω τους πόθους μου. Ήρθε κι εμένα η σειρά μου να θυσιαστώ για την Πατρίδα όπως στις 3 του Μάρτη ο Γρηγόρης Αυξεντίου
Ήταν αποφασισμένος και ήταν σίγουρος. Όταν αντιλήφθηκαν ότι οι Άγγλοι τους περικύκλωναν, επανέλαβε: «Ήρθε και σ’ εμάς η ώρα να κάνουμε το καθήκον μας προς την Πατρίδα». Το παλληκάρι επέλεξε τελικά να αντισταθεί μόνος σε ένα κενό σπίτι απέναντι στους Άγγλους που τον είχαν περικυκλώσει. Πολέμησε επί 2,5 ώρες, αλλά το αποτέλεσμα της μάχης ήταν προδιαγεγραμμένο. Ήταν μόνος ενάντια σε τρεις χιλιάδες.
Η αναγγελία του θανάτου έγινε από την αστυνομία. «Όταν με πήραν κοντά του και τον είδα νεκρό», λέει στην αφήγησή του ο πατέρας του ήρωα, «έσκυψα, τον αγκάλιασα, τον φίλησα και είπα: Χαλάλι της πατρίδας το αίμα σου, παιδί μου.» Στην κηδεία του, όταν η μάνα του νεκρού ήρωα «αντίκρισε το κλειστό φέρετρο του παιδιού της πλησίασε, χαΐδεψε το σκληρό ξύλο και είπε: “Έτσι σε ήθελα, γυιε μου, να ‘ρθεις, ήρωας!”»
Αλήθεια, ποια μάνα σήμερα θα εκστόμιζε τα ίδια λόγια μπροστά στο φέρετρο του νεκρού σπλάχνου της; Μήπως κάποια μάνα απ’ αυτές που προτρέπουν τα παιδιά τους να δηλώσουν τάχα ότι έχουν ψυχολογικά προβλήματα για να μην υπηρετήσουν τη θητεία τους και να «χαραμίσουν» δυο χρόνια από τη ζωή τους;
Βλ. Ελ. Σεραφείμ-Λοΐζου (1982), Ο Απελευθερωτικός Αγώνας της Κύπρου: 1955-59: Όπως τον έζησε μια τομεάρχις, Λευκωσία, σ. 204-8
Ευαγόρας Παλληκαρίδης: Από τους κορυφαίους ο πιο κορυφαίος!
Κορυφαίος από τους κορυφαίους. Νεαρός με το σφρίγος της νιότης του, με την ποίησή του να μαρτυρεί ένα παιδί ευαίσθητο και θαρραλέο, ένα παιδί -ακόμη- που μάθαινε να ερωτεύεται σαν όλοι οι ομήλικοί του, αλλά και να παραμένει αθεράπευτα ερωτευμένο με την Ελλάδα-Ελευθερία, τη μεγάλη αγαπημένη.
Ο Ευαγόρας γεννήθηκε στη Τσάδα της Πάφου το 1938. Ήδη από ηλικία 15 χρόνων, πρωτοστάτησε στις μαθητικές διαδηλώσεις κατά των εορτασμών της στέψης της βασίλισσας Ελισάβετ. Όταν το 1955 ξεκινούσε ο αγώνας του κυπριακού Ελληνισμού για την Ένωση, οΕυαγόρας δεν μπορούσε να λείπει. Δεν ήταν γεννημένος για να γράψει απουσία!
Στις 17 Νοεμβρίου σε μία άλλη μαθητική διαδήλωση οργανωμένη από την ΑΝΕ κατά των Βρετανών δυναστών ο Ευαγόρας συνελήφθη και δύο ημέρες αργότερα οδηγήθηκε στο δικαστήριο με την κατηγορία ότι συμμετέσχε σε οχλαγωγία. Παραμονή της εξ αναβολής παρουσίασής του ενώπιον του Άγγλου δικαστή, ο Ευαγόρας παίρνει την απόφαση να φύγει για το βουνό, να γίνει αντάρτης για το Φως ή τον Θάνατο. Ανακοινώνοντας την απόφασή του στον πατέρα του, Μιλτιάδη, θα πάρει την απάντηση:
«Παιδί μου, εκεί που θα πας πρόσεξε προ πάντων να ‘σαι τίμιος και ηθικός… πήγαινε στην ευχή μου!»
Η ώρα, ήταν, περασμένη και η επιθυμία του να αποχαιρετίσει τους συμμαθητές του, οδηγεί τον αθεράπευτο ποιητή να γράψει ένα ποίημα και να το καταλείψει στα έδρανα του σχολείου του. Την επόμενη ημέρα οι συμμαθητές του θα διαβάζουν:
«Παλιοί συμμαθηταί,
Αυτή την ώρα κάποιος λείπει ανάμεσά σας, κάποιος που φεύγει αναζητώντας λίγο ελεύθερο αέρα, κάποιος που μπορεί να μη τον ξαναδείτε παρά μόνο νεκρό. Μην κλάψετε στον τάφο του, Δεν κάνει να τον κλαίτε. Λίγα λουλούδια του Μαγιού σκορπάτε του στον τάφο. Του φτάνει αυτό 
ΜΟΝΑΧΑ.
Θα πάρω μιαν ανηφοριά
θα πάρω μονοπάτια
να βρω τα σκαλοπάτια
που παν στη Λευτεριά…….
……..Γεια σας παλιοί συμμαθηταί.
Τα τελευταία λόγια τα γράφω σήμερα για σας.
Κι όποιος θελήσει για να βρει
ένα χαμένο αδελφό, ένα παλιό του φίλο,
ας πάρει μιαν ανηφοριά
ας πάρει μονοπάτια
να βρει τα σκαλοπάτια
που παν στη Λευτεριά.
Με την ελευθερία μαζί, μπορεί να βρει και μένα.
Αν ζω, θα μ΄ βρει εκεί.
Ευαγόρας Παλληκαρίδης»
Ένα χρόνο αργότερα, ο Ευαγόρας θα συλληφθεί κατά τη μεταφορά πυρομαχικών και οπλισμού (ένα πολυβόλο Μπρεν). Παραπέμφθηκε σε μια δίκη παρωδία από τους κατακτητές. Η θανατική ποινή ήταν προδεδικασμένη και δεν διαφοροποιήθηκε παρ’ όλο που το όπλο ήταν αχρησιμοποίητο και σε μη άμεσα χρησιμοποιήσιμη μορφή (γρασαρισμένο και αποσυναρμολογημένο). Κατά τις μαρτυρίες οΕυαγόρας υποβλήθηκε σε διάφορα βασανιστήρια και σε ορούς της αλήθειας, αλλά δεν υπέκυψε και δεν αποκάλυψε κάποια πληροφορία. Τότε «κατέφυγαν στον εκβιασμό του πονεμένου γονιού.
Ο Τούρκος βοηθός αστυνόμος της Πάφου εκάλεσε τον Μιλτιάδη στην Αστυνομία. Τον έβαλε να καθίσει απέναντί του κι άρχισε να του λέει:
- Η κατηγορία εναντίον του γυιου σου προνοεί καταδίκη σε θάνατο. Να, και το σχετικό διάταγμα του Κυβερνήτη. Διάβασέ το. Θέλεις να του μιλήσεις, για να μας πει κάτι; Πού έχουν π.χ. κρύπτη με όπλα, πού κρύβονται οι σύντροφοί του… Αν δώσει τέτοιες πληροφορίες, θ’ αποφύγει τον θάνατο… Λοιπόν, θέλεις να του μιλήσεις;…
Τινάχτηκε απ’ τη θέση του ο πλατύστερνος Μιλτιάδης. Τέτοιο ανοσιούργημα δεν θα το ’κανε ποτέ, ποτέ!
- Όχι, είπε. Xίλιες φορές όχι. Και καθώς τα ’λεγε, άστραψε η θωριά του. Μ’ αυτές τις προτάσεις δεν θέλω ούτε να δω τον Ευαγόρα, ούτε να του μιλήσω…
Έφυγε γυρίζοντας με ολοφάνερη περιφρόνηση την πλάτη στον πληρωμένο Τούρκο.
Φτάνοντας σπίτι, διηγήθηκε το γεγονός στη μάνα. Τινάχτηκε κι εκείνη κι είπε:
- Δε γέννησα εγιώ παιδί, που θα το πουν προδότη! Χαλάλιν της πατρίδας μου το γαίμαν του παιδκιού μου!
Την παλληκαριά της οικογένειας συμπλήρωσε και τράνεψε ο νεαρός Ευαγόρας. Πορεύθηκε αγέρωχος στη δίκη. Στη δίκη ο Άγγλος δικαστής Σω διάβασε το “κατηγορητήριο”. Τελειώνοντας σήκωσε το κεφάλι, στράφηκε προς τον κατηγορούμενο, τον κοίταξε ερευνητικά. Διασταυρώθηκαν τα βλέμματα. Γεμάτο απορία το βλέμμα του δικαστού. Ίσως -ποιος ξέρει;- να μη πίστευε και τόσο σε τούτη τη δίκη. Περήφανο και γαλήνιο το βλέμμα του ήρωός μας.
-Παραδέχεσαι; τον ρώτησε ο λειτουργός του άνομου νόμου.
-Παραδέχομαι, είπε απερίφραστα ο έφηβος.
-Έχεις τίποτε να πεις, για να μη καταδικασθείς σε θάνατο; ρώτησε και πάλι ξερά ο δικαστής.
-Γνωρίζω ότι θα καταδικασθώ σε θάνατο, είπε ο Ευαγόρας. Θα με κρεμάσετε, το ξέρω. Ό,τι έκαμα, το έκαμα σαν Έλληνας Κύπριος, που ζητά τη λευτεριά του. Εύχομαι να είμαι ο τελευταίος Κύπριος που θ’ αντικρύσει την αγχόνη. Ζήτω η Ένωσις της Κύπρου με τη μητέρα Ελλάδα! Τίποτε άλλο!
Φυσικά ο Ευαγόρας δεν άφησε και πολλά περιθώρια υπεράσπισης, αφού παρά τις υποδείξεις των δικηγόρων του παραδέχθηκε ενοχή. Ως Έλληνας Κύπριος… που ζητά την Ελευθερίαν του, τόσο απλά, τόσο ατόφια.
Την επομένη της καταδίκης του όλος ο κόσμος αρχίζει μια τιτάνια προσπάθεια από τον σύμπαντα Ελληνισμό σε Κύπρο, Ελλάδα και αλλαχού να του απονεμηθεί χάρη. Τα βασικά επιχειρήματα ήταν πως έπρεπε να σωθεί η ζωή ενός νέου, αλλά και το ότι οι Άγγλοι δεν τον είχαν κατηγορήσει για εκτέλεση ή συμμετοχή σε μάχη, αλλά μόνο για μεταφορά οπλισμού. Ωστόσο, οι αποικιοκράτες παραμένουν ασυγκίνητοι. Ο κυβερνήτης της Κύπρου Χάρτινγκ, η Βρετανική κυβέρνηση και η βασίλισσα Ελισάβετ απορρίπτουν το αίτημα.
Παραμονή της εκτέλεσης της ποινής, οι συγγενείς επισκέπτονται τον μελλοθάνατο Ευαγόρα για να του δώσουν κουράγιο, αλλά τελικά είναι ο Ευαγόρας που δίνει θάρρος στους άλλους. Αφού συνέστησε στον πατέρα του να μη λυπάται, τον παρακάλεσε να στείλουν μια λαμπάδα στον Άη Γιώργη και τη μητέρα του να τη δει και να του φέρει τον σταυρό του -την έσχατή του ελπίδα- τον οποίο του αφαίρεσαν όταν τον συνέλαβαν. Την τελευταία ημέρα του ήρωα ήρθαν ξανά να τον δουν. Δεν τους άφησαν όμως να τον φιλήσουν για στερνή φορά, γιατί έτσι όριζε ο νόμος.
«Μέσα απ’ τα κάγκελα, πίσω από μια σιδερένια και άλλη μια συρμάτινη πόρτα ο Ευαγόρας. Απ’ έξω η μάνα, πατέρας, συγγενείς. Του ‘φεραν και τον σταυρό και τον παρέδωσαν στον Άγγλο αξιωματικό, για να του τον δώσει. Πάντα χαρούμενος οΕυαγόρας, αφάνταστα ήρεμος και γαλήνιος. Άστραψε όμως πιο πολύ τώρα το εφηβικό του πρόσωπο και πεταλούδισαν τα βλέφαρά του, καθώς πέρασε στον λαιμό του το σύμβολο του θριάμβου. Τώρα θα βγει συντροφιά μαζί του. Θα βαδίσει άφοβα προς την αθανασία…» Ήλπιζε πως κάτι θα γινόταν; Έτσι είπε. Αλλά στα τελευταία λόγια στην αδερφή του παράγγελλε:
Δεν θέλω να λυπηθείτε, ό,τι και να γίνει.
Βγήκαν κάποτε από τη φυλακή ο γέρος κι η γριά μάνα. Οι δημοσιογράφοι τους κύκλωσαν. Βλέπουν τον πατέρα ακμαίο, μ’ ένα χαμόγελο ταπεινό και θριαμβευτικό και τρίβουν τα μάτια τους. “Τι σόι άνθρωποι είναι τούτοι;” ακούστηκε να λέει απορημένος ένας Εγγλέζος δημοσιογράφος.“Φαίνεται πως η ελληνική μυθολογία με τους τίτλους και τους ήρωας δεν είναι καθόλου μυθολογία!” “Έλληνες!” τ’ απάντησε κάποιος άλλος, που τον έπνιγε η αγανάκτηση. “Αλλ’ αυτή η λέξη δεν μεταφράζεται στ’ αγγλικά, κι αν μεταφρασθεί, δεν θα την καταλάβετε!” Ο γέρος αντί ν’ αναλυθεί σε δάκρυα, αντί να πει κάτι επαινετικό για τα τελευταία λόγια και τις τελευταίες ηρωικές στιγμές του παιδιού του, σταμάτησε. Πήρε βαθιά ανάσα κι άρχισε ν’ απαγγέλλει τούτους τους στίχους, ενώ στο πρόσωπό του καθρεφτιζόταν όλο το μεγαλείο της αδάμαστης ελληνικής ψυχής:
Το δέντρον, που φυτεύτηκεν
’εν τζι εν ματζιδονήσιν,*
που θέλει κόπριν τζιαι νερόν
για να καρποφορήσει!
Τα δέντρα που φυτέψασιν
για να καρποφορήσουν
θέλουν λεβέντικα κορμιά

γαίμαν να τα ποτίσουν!
(*δεν είναι μαϊντανός)
Τίποτε δεν κατάλαβαν οι ξένοι δημοσιογράφοι. Έμειναν μόνο να τον κοιτάζουν εκστατικοί. Μα οι Έλληνες έσκυψαν, του ’σφιξαν το χέρι, του το φίλησαν με βαθύ σεβασμό. Αυτοί κατάλαβαν…
Εμείς μήπως καταλάβαμε έστω και κάτι; Έστω λάβαμε ένα χτύπο της καρδιάς τους;
Στα τελευταία του λόγια, στο τελευταίο του γράμμα δηλώνει:
«Θ’ ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να ναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το κάθε τι. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί.»
Λίγες ώρες αργότερα ο 18χρονος Ευαγόρας Παλληκαρίδης, με το βάρος του ονόματος ενός αρχαίου επαναστάτη βασιλιά της Σαλαμίνος στις πλάτες του και με την παλληκαριά της Ρωμιοσύνης, σήκωσε τον σταυρό του και πορεύτηκε το στερνό ταξίδι προς την αγχόνη. Με την πίστη στον Θεό και με τη σκέψη στην πεντασύλλαβη λέξη, σ’ εκείνη για την οποία ήρθε «ως εδώ», στην«πανώρια κόρη» σ’ «ΕΚΕΙΝΗΝ, την οποίαν κάθε άνθρωπος επιθυμεί πιο πολύ απ’ όλα»,όπως έγραφε στο τελευταίο γράμμα του προς την αδερφή του. Έτσι ολοκλήρωσε ακόμη ένας υπέροχος νέος της Κύπρου του χθες την «πιο όμορφη μέρα της ζωής του».
Η αβάστακτη σύγκριση
Σήμερα, εμείς στα ίδια χώματα περπατώντας και την ίδια λαλιά μιλώντας, με το ίδιο αίμα και την ίδια ιστορία κουβαλώντας βαυκαλιζόμαστε με κούφιες «αξίες» των πρόσκαιρων και τον ανόσιων. Διαγράφουμε βαθμηδόν τις χθεσινές σελίδες απ’ το βιβλίο, τις σελίδες που οφείλαμε να θυμόμαστε. Βαφτίσαμε αυτές τις σελίδες «ανεπιθύμητες» και «ακραίες» και τις παραπετάξαμε σε κάποια γωνιά μιας ξεχασμένης αίθουσας. Δεν μας κάνουν πια, δεν πάνε με το κίτρινο lifestyle. Η ξανθή του τηλεοπτικού γυαλιού και η άλλη που ξεγυμνώθηκε μπροστά σ’ όλους θεωρούνται σαν τα μόνα άξια λόγου σε μια χώρα που βούλιαξε στα χρέη, σ’ ένα νησί που αντικρίζει καθημερινά τη λαβωματιά του στον Πενταδάκτυλο, σ’ ένα έθνος που έπαψε να έχει όραμα για το μέλλον!
Στενέψαμε την οπτική μας και σμικραίνουμε την καρδιά μας. Δυσκολευόμαστε να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε χάνοντας την πυξίδα μας. Δυσκολευόμαστε να θυσιάσουμε κάτι, πόσο μάλλον να θυσιαστούμε. Είμαστε δεμένοι πισθάγκωνα στο ερέβινο κενό. Η νύκτα η δικιά μας σ’ αυτό τοψεύτικο κουτί δεν έχει ήλιους, μόνο δίκτυα αράχνης που μας κρατούν μακριά απ’ το φως. Στον θάνατον… ακαταπαύστως! Πολλοί από μας θα φύγουν «μια μέρα από τη ζωή χωρίς να έχουν πάρει καν είδηση τι τους συνέβει…» (Ο. Ελύτης: Ιδιωτική Οδός)! Πολύ φοβάμαι πολλοί από μας θα φύγουμε χωρίς να έχουμε καταλάβει τίποτε!
Υ/Γ. Μεταξύ της καταδίκης και της εκτέλεσης του Ευαγόρα Παλληκαρίδη μεσολάβησε ένας μήνας και σ’ αυτόν τον χρόνο έγινε μεγάλη δραστηριοποίηση διεθνώς και διαβήματα σε ξένες χώρες και διεθνή βήματα για να δοθεί χάρη και να απαλλαγεί από τη θανατική ποινή ο Ευαγόρας.
«Συγκινούνται όσοι αγαπούν την ελευθερία. Ένας Αμερικανός γερουσιαστής, γοητευμένος από την αντρίκια συμπεριφορά του εφήβου, τηλεγράφησε ικετευτικά στον Χάρντινγκ. “Τον υιοθετώ”, του έλεγε. “Θα τον στείλω εδώ για ανώτερες σπουδές.” Αλλά ο Κυβερνήτης με ύπουλη διπλωματικότητα απέρριψε την ανθρωπιστική πρόταση. Ευτυχώς, Χάρντινγκ! Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης θα μείνει στην αιωνιότητα ως ένας εραστής της Ελευθερίας, οραματιστής και ήρωας και όχι σαν ένας σπουδασμένος, «επιτυχημένος» και βολεμένος «πρώην αγωνιστής»!
Βασικές πηγές:
(α) Νικόλαος Π. Βασιλειάδης (1995), Εθνομάρτυρες του Κυπριακού Έπους: 1955-59, Σωτήρ, Αθήνα, σ. 149-158.
(β) Βικιπαίδεια, λήμμα Ευαγόρας Παλληκαρίδης (http://el.wikipedia.org/wiki/Ευαγόρας_Παλληκαρίδης)

Η τρόικα σταματά τις επισκέψεις-ελέγχους στην Ελλάδα!


http://www.antinews.gr/2013/04/01/210544/
Η φήμη που κυκλοφορούσε όλο το Σαββατοκύριακο στα δημοσιογραφικά γραφεία επιβεβαιώθηκε από τα πιο επίσημα χείλη αργά το βράδυ της Κυριακής.
Ο Τόμσεν και η παρέα του δεν θα  έλθουν ξανά στη χώρα μας. Το πρόγραμμα εκτελείται παρά τις δυσκολίες και τα όποια θέματα καθυστερήσεων θα επιλύονται από την  Task Force.
Οι δόσεις θα απελευθερώνονται, αν και εφόσον η ελληνική πλευρά έχει υλοποιήσει τα προαπαιτούμενα και το αποδεικνύει. Ο σχετικός έλεγχος μπορεί να γίνεται εκ του μακρόθεν.
Η απόφαση αυτή κρίθηκε επιβεβλημένη και αποτελεί πρωτοβουλία της Κομισιόν κυρίως για τον εξής επιπλέον λόγο: οι μετρήσεις δείχνουν ότι κάθε επίσκεψη του κλιμακίου δίνουν περαιτέρω τροφή στον ευρωσκεπτικισμό στην Ελλάδα, κάτι που ενοχλεί σφόδρα τις Βρυξέλλες ενώ και το ΔΝΤ δεν θεωρεί απαραίτητη την παρουσία του τη χώρα μας. Καθώς βρίσκονται στα σκαριά προγράμματα άλλων χωρών και δισεκατομμύρια που το Ταμείο προτίθεται να δανείσει, η περιοδική παρουσία της τρόικας κρίθηκε μη αναγκαία.
Η ελληνική Κυβέρνηση απεδέχθη με ανακούφιση την απόφαση, τονίζοντας ότι αυτή δεν σημαίνει «χαλάρωση» στη δουλειά των Υπουργείων που είναι επιφορτισμένα με την υλοποίηση του Προγράμματος.
Η αξιωματική αντιπολίτευση τηρεί σιγή ιχθύος, αν και παρασκηνιακά επικρατεί η άποψη ότι η τρόικα αβαντάρει την Μνημονιακή Κυβέρνηση, χαρίζοντας της με την απόφαση αυτή πολύτιμο πολιτικό χρόνο.

1η Απριλίου 1955. ΕΟΚΑ: Το αντάρτικο που κλόνισε μία αυτοκρατορία και έστειλε Φως Λευτεριάς σε όλο τον κόσμο.


http://olympia.gr/2013/04/01/1%CE%B7-%CE%B1%CF%80%CF%81%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%BF%CF%85-1955-%CE%B5%CE%BF%CE%BA%CE%B1-%CF%84%CE%BF-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%BB%CF%8C%CE%BD/

1η  Απριλίου  1955  προσκύνημα στην ιερή  μνήμη των αθάνατων ηρώων  και τάμα ζωής για εθνική  καταξίωση
Γράφει ο Ανδρέας  Σταυρίδης   Ταξίαρχος  ( ε.α )
Ήταν εκείνη την ανοιξιάτικη μέρα, τη πρώτη του Απρίλη του 1955, που τα όνειρα του Κυπριακού Λαού για λευτεριά και Ένωση με τη μητέρα Πατρίδα, έπαιρναν σάρκα και οστά. Αιώνες ολόκληρους ο Κυπριακός Ελληνισμός, καρτερικά περίμενε αυτή τη μέρα. Γενιές και γενιές γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και έσβησαν με αυτό το όνειρο, μέσα στη καταφρόνια της σκλαβιάς και της ατίμωσης
Ο απελευθερωτικός αγώνας της Ε.Ο.Κ.Α άρχισε, επειδή είχαν εξαντληθεί όλα τα  άλλα ειρηνικά μέσα Στις 15 Ιανουαρίου του 1950 διοργανώνεται Παγκύπριο δημοψήφισμα για Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα Από τους 224.747 πολίτες  που είχαν δικαίωμα ψήφου, υπέγραψαν 215.108 ( ποσοστό 95.7% ), ανάμεσα τους και μεμονωμένοι Τουρκοκύπριοι .Εναντίον ψήφισαν μόνο 57 άτομα Μετά το ενωτικό δημοψήφισμα του 1950, επιχειρείται για πρώτη φορά το 1953 από τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο , η εγγραφή για συζήτηση του Κυπριακού στη Γενική Συνέλευση του Ο.Η.Ε. Η Ελληνική Κυβέρνηση αρνήθηκε να στηρίξει την προσφυγή . Το 1954 μετά από συνεννόηση με τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο η Ελληνική Κυβέρνηση του Αλέξανδρου Παπάγου ,κατέθεσε την πρώτη προσφυγή για το Κυπριακό στη Γενική Συνέλευση του Ο.Η.Ε Στο ψήφισμα που είχε εκδοθεί, αν και αναγνωριζόταν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης δεν περιελάμβανε και το δικαίωμα της Ένωσης Στην ουσία το ψήφισμα υιοθετούσε τις θέσεις της Βρετανίας Στο σημείο αυτό, με έμφαση τονίζεται ακόμη ότι και ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, όταν του αναφέρθηκε η δέσμευσή του για αυτοδιάθεση των λαών μετά τον β΄ παγκόσμιο  πόλεμο, απάντησε πως εννοούσε τους υπό γερμανική κατοχή λαούς! Η διαχρονική υποκρισία, αλαζονεία και η απαίσια φλεγματική αγγλοσαξονική νοοτροπία προς τους λαούς, που τελούσαν υπό τον αποικιοκρατικό βρετανικό ζυγό, σε όλο της το μεγαλείο
 
Η Βρετανία χρησιμοποίησε στον ΟΗΕ και εκτός αυτού κάθε δολοπλοκίαθεμιτό και αθέμιτο μέσο για να καταπνίξει το αίτημα των Κυπρίων. Ενεργοποίησε και τις ΗΠΑ, τόσο στο παρασκήνιο όσο και στο προσκήνιο, για να περιπλέξει τη κατάσταση, με απόλυτο στόχο και σκοπό να μην αποδώσει ελευθερία στην Κύπρο. Για να μη παρουσιαστεί στη διεθνή κοινή γνώμη ότι αυτή, μια υπερδύναμη του «ελευθέρου κόσμου», αρνιόταν την ελευθερία σε έναν ολιγάριθμο λαό,ενέπλεξε ύπουλα και μεθοδικά την Τουρκία, για να εμφανίσει τελικά , την όλη κατάσταση υποκριτικά και δόλια, σαν ελληνοτουρκικό πρόβλημα

Tο ξημέρωμα της 1ης Απριλίου 1955 ήταν ένα ξάφνιασμα της φύσης και η πρώτη γροθιά στο απαίσιο πρόσωπο του δυνάστη. Πολλές εκρήξεις βομβών σε όλες τις πόλεις, φυλλάδια γέμισαν τους δρόμους καλώντας τους Έλληνες της Κύπρου να ξεσηκωθούν, μαθητές ξεχύθηκαν στους δρόμους με τις γαλανόλευκες, απαιτώντας από τους αποικιοκράτες “φύγετε, είστε ανεπιθύμητοι, ζητούμε λευτεριά και δικαίωση, ζήτω η Ένωση”. Οι αποικιοκράτες, απορημένοι και σαστισμένοι, αντέδρασαν αρχικά υποτονικά και σκόρπισαν παντού τους αισχρούς πληροφοριοδότες τους για να συλλέξουν πληροφορίες. .
Έτσι άρχισε ο ένοπλος απελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ. Ήταν η αναγκαία απάντηση στον εμπαιγμό της Βρετανίας και της αποικιοκρατικής νοοτροπίας της. Ήταν η δυναμική έκφραση και η γρανιτένια  θέληση και η απόφαση του υπόδουλου λαού να ζήσει ελεύθερος. . Στη εξέγερση κανένας δεν περίσσευε, η δε συμμετοχή ήταν αθρόα και συγκινητική .Οι αγωνιστές δεν ήταν παιδιά επιφανών αστικών και μόνο δεξιών οικογενειών. Ήταν απλοί άνθρωποι με βαθειά προσήλωση στο Θεό και την Ελλάδα. Ήταν ιερωμένοι, εκπαιδευτικοί, βιοπαλαιστές, εργατόπαιδα, αγροτόπαιδα, φοιτητές, μαθητές, οικοκυρές  Ήταν ο λαός όλος.
Μετά από σύντομο χρονικό διάστημα, οι Άγγλοι αντιλήφθηκαν ότι άρχιζε το τέλος της παντοδυναμίας τους. Οι Έλληνες της Κύπρου, παίρνοντας την σκυτάλη από τους προγόνους τους του 1821 και του, 1940 απαιτούσαν ελευθερία η θάνατο. Με λιγοστό οπλισμό , κυνηγετικά και ελάχιστα αυτόματα του 1940 που έφτασαν από την Ελλάδα, τα αμούστακα παιδιά της ΕΟΚΑ, αποδιοργάνωναν τον μέχρι τότε άτρωτο Αγγλικό στρατό, με απανωτές ενέδρες σε αυτοκινητοπομπές και με και εύστοχες δολιοφθορές στα στρατόπεδά τους, σε αστυνομικούς σταθμούς και σε κάθε στρατιωτική εγκατάσταση και συγκέντρωση προσωπικού .η οποία απειλούσε την δομή και την δράση της οργάνωσης Η συστηματικές και επιτυχημένες επιχειρήσεις των αγωνιστών της Ε.Ο.Κ.Α, έγιναν για τους Βρετανούς εφιάλτης
Μη έχοντας άλλη επιλογή και επιχειρώντας να καταστείλουν τη δράση της Ε.Ο.Κ.Α, οι Άγγλοι, μετέφεραν στο νησί στρατιωτικές ενισχύσεις, έκτισαν φυλακές και κρατητήρια, ανακριτήρια και θαλάμους βασανιστηρίων, εξόρισαν τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο τον πολιτικό ηγέτη της εξέγερσης, μητροπολίτες και λαϊκούς Επικήρυξαν έναντι αδρής αμοιβής τον στρατιωτικό ηγέτη  του αγώνα τον αρχηγό Γρίβα Διγενή  και  τομεάρχες της Ε.Ο.Κ.Α .Ανύψωσαν την αγχόνη με τον φοβερό της βρόγχο. Κι εκεί μέσα στις φυλακές, εκεί μεταξύ κελιού και αγχόνης, μεταξύ ζωής και θανάτου, γράφεται μια άλλη πτυχή της ιστορίας του Κυπριακού έπους, αναπέμπουσα χρυσίζουσα αιώνια λάμψη, από το φωτοστέφανο των ηρωικών εθνομαρτύρων Η αγχόνη άρχισε το ανατριχιαστικό της έργο . Η αποικιακή ηγεσία, αντίκρισε με δέος τους καταδικασμένους σε θάνατο αγωνιστές, να προχωρούν προς το ικρίωμα, τραγουδώντας ύμνους προς την ελευθερία και ψάλλοντας  θρησκευτικούς ύμνους.
Οι απαγχονισθέντες αγωνιστές δεν λιποψύχησαν, ποτέ, ούτε από τα απαίσια βασανιστήρια, τις ατέλειωτες ανακρίσεις, την ψυχολογική βία τις στερήσεις και την απομόνωση. Ατενίζουν την αγχόνη γαλήνιοι, ευθυτενείς, ευσταλείς και με περιφρόνηση τον επικείμενο θάνατό τους, κάνουν το σημείο του σταυρού και ψάλλουν αγέρωχοι, “σε γνωρίζω από κόψη του σπαθιού την τρομερή”. Πενταπόσταγμα της Ελληνικής λεβεντιάς και περηφάνιας. Ο ωραιότερος και ενδοξότερος θάνατος για προάσπιση όχι των γήινων και ευτελών, αλλά, των αιώνιων, ωραίων, μεγάλων και αληθινών ιδανικών θρησκείας και έθνους. Εκείνος ο ήχος της θηλιάς, όταν τέντωνε το σχοινί για να πάρει τη ζωή του συμπολεμιστή τους, λύγιζε ακόμη και τα άψυχα σίδερα, όμως δεν στάθηκε ικανός να λυγίσει τους αντρειωμένους αντάρτες της ΕΟΚΑ που περίμεναν τη σειρά τους
Αμήχανοι οι δήμιοι παρακολουθούν τη λεβεντιά των ηρώων με τη θηλιά στο λαιμό και γρήγορα, το εχθρικό μένος τους, μεταβάλλεται σε θαυμασμό για τα αμούστακα παλικάρια. Κανένα απ’ αυτά δεν δείλιασε. Από κανέναν δεν απέσπασαν ούτε μία πληροφορία. Έτσι απλά, προτίμησαν το θάνατο από την ατίμωση, την αρετή από την καλοπέραση, τη λεβεντιά από τη δειλία. Έτσι απλά, πορευτήκανε μερικά μέτρα από το κελί τους μέχρι την αγχόνη, για να εισέλθουν δαφνοστεφανωμένοι και ευλογημένοι, στο πάνθεο των ηρώων και των αθανάτων.
Οι επαναστατημένοι συνέχιζαν απτόητοι να κτυπούν στρατιωτικούς στόχους, γράφοντας με το αίμα τους, ένα ακόμα έπος, στις σελίδες της μακρόχρονης ελληνικής ιστορίας της Κύπρου. Παρά τους απαγχονισμούς, τις εκτελέσεις, τις συλλήψεις και τους εγκλεισμούς σε κρατητήρια, τις ανακρίσεις με τα ανείπωτα βασανιστήρια και όλες τις προσπάθειες των αποικιοκρατών, οι επαναστατημένοι δεν λύγιζαν. Κτυπούσαν και ξανακτυπούσαν καίρια και οργανωμένα κάθε βρετανικό στόχο, στρατόπεδα ,αποθήκες ,αστυνομικούς σταθμούς ,φάλαγγες οχημάτων ,κάθε υποδομή  του  αποικιακού καθεστώτος
Πορεύτηκαν από τα κελιά των μελλοθανάτων μέχρι τον τόπο της εκτέλεσης και αν δεν ήταν χειροδέσμιοι, θα έπαιρναν οι ίδιοι τη θηλιά και θα την έβαζαν στο λαιμό τους. Θεωρούσαν την ακριβή ζωή τους, ένα τίποτα, μπροστά στο όνειρο και τον πόθο για την λευτεριά. Το ίδιο ακριβώς έπραξαν και όλοι οι ασύλληπτοι, επικηρυγμένοι και μη αντάρτες της Ε.Ο.Κ.Α. Παρέμειναν πιστοί στον όρκο τους, πρόταξαν τα στήθη τους ενάντια στον εχθρό, φυλάγοντας Θερμοπύλες. Έγιναν ολοκαύτωμα σε υπόγεια, σε κρησφύγετα, έπεσαν νεκροί διάτρητοι από σφαίρες, σε αγιασμένους από το αίμα τους χώρους, σε αχυρώνες, βουνά και πεδιάδες. Γνώριζαν, γνώριζαν πολύ  καλά ,πως με τον θάνατό τους θα πότιζαν το δένδρο της λευτεριάς, και αυτή, θα σκέπαζε από άκρη σε άκρη την πικρή, μικρή τους πατρίδα. Ξεφτίλισαν τον τύραννο δυνάστη μα και τον ίδιο το θάνατο, μεθυσμένοι από το γλυκό κρασί, που μόνο οι Έλληνες ξέρουν να φτιάχνουν εδώ και αιώνες, όταν η πατρίδα το απαιτεί.
Δεν θεωρείται ουτοπία, ούτε και ακραία τοποθέτηση, να μιλάμε εμείς σήμερα για αυτούς, για νεομάρτυρες του 20ου αιώνα . Για όλους, που στα χρόνια της δοκιμασίας και των παθών, επέλεξαν να ομολογήσουν και να υπερασπιστούν τον έρωτα για τη πατρίδα και τη βαθύτατη πίστη τους στον εσταυρωμένο Χριστό. Είμαστε ένας μαρτυρικός λαός, αλλά φέρουμε και τη κατάρα του εθνικού διχασμού. Όμως, στους δύσκολους καιρούς, την κρίσιμη στιγμή της οριακής αναμέτρησής μας με την Ιστορία με τα πεπρωμένα και τη μοίρα μας, επιλέγουμε σαν Έλληνες, το δρόμο της θυσίας και της τιμής.
Αυτή την οδό της θυσίας και της τιμής, της ομολογίας και του μαρτυρίου, επέλεξαν στην εσχατιά αυτή του Ελληνισμού, στην Κύπρο, οι ήρωες του 55-59.Στο Ελληνικό ηρώο, αλλά και στις καρδιές των Πανελλήνων, περήφανα έχουν θρονιάσει και όσοι μαρτύρησαν το 63-64 και τις μέρες της εισβολής του Αττίλα το 1974. Οφείλουμε να τιμούμε και να μνημονεύουμε όλους τους εθνομάρτυρες του Ελληνισμού στην Κύπρο. Το καλύτερο δε μνημόσυνο για αυτούς δεν είναι άλλο, παρά η δική μας πιστή προσήλωση στις παρακαταθήκες τους και η συνέχιση του αγώνα μέχρι την δικαίωση. Μόνον τότε, η ψυχή τους θα αναπαυθεί και η θυσία τους θα δικαιωθεί .
Αυτή την οδό επέλεξε ο Γρηγόρης Αυξεντίου και ο Κυριάκος Μάτσης, ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης ο Μιχαήλ Καραολής και όλοι οι συναγωνιστές τους. Αυτή την οδό ακολούθησαν τις μέρες της εισβολής στις ακτές της Κερύνειας, στον Πενταδάκτυλο και στους κάμπους της Μόρφου και της Μεσαορίας, οι προασπιστές της εδαφικής ακεραιότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας εναντίον του Τούρκου εισβολέα.
Η γη των φυλακισμένων μνημάτων, δέχθηκε στοργικά στα σπλάχνα της, τα σώματα εσάς, των δεκατριών αρχαγγέλων της λευτεριάς.Με την προσήκουσα θρησκευτική και εθνική τάξη. Ιερατείο και χορός ικεσίες ανέπεμπαν προς τον Ύψιστο στου ενταφιασμού σας την ιερή στιγμή <<εν σκηναίς δικαίων τάξαι εν κόλποις Αβραάμ αναπαύσαι και μετά δικαίων συναριθμήσαι>>  <<…..και του παράδεισου ποιών πολίτην με….>> Ακριβώς εκεί είναι η θέση σας, στην του παραδείσου θείαν πολιτείαν, δίκαιοι τιμημένοι αθάνατοι ήρωες μας Μιχαλάκη Καραολή, Ανδρέα Δημητρίου, Ανδρέα Ζάκο, Ιάκωβε Πατάτσε, Χαρίλαε Μιχαήλ, Μιχάλη Κουτσόφτα, Ανδρέα Παναγίδη, Στέλιο Μαυρομμάτη, Μάρκο Δράκο, Γρηγόρη Αυξεντίου, Ευαγόρα Παλληκαρίδη, Στυλιανέ Λένα, Κυριάκο Μάτση και σε όλους εσάς, λοιποί ήρωες και ηρωίδες, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, κατ άπασαν σκλαβωμένην και μη, τιμίαν Ελληνικήν γην, κείμενοι και αδικαίωτοι του 63-64 και του 1974
Θλίψη και πικρία κατακλύζει τις καρδιές όλων παντού και πάντοτε Η σκέψη μας με αγωνία, στρέφεται προς τους αγνοούμενους μας του 1974. Τι απέγιναν, ζούν, απεβίωσαν, εκτελέστηκαν, τάφηκαν και αν ναι, πού, πως, με ποιά θρησκευτική και εθνική τάξη; Ευχή και ελπίδα όλων είναι η εξακρίβωση της τύχης μέχρι και του τελευταίου. Ύψιστο όμως καθήκον και χρέος έχουν οι κυβερνήσεις, οι εθνικές ηγεσίες Ελλάδος και Κύπρου και ενωμένη η όπου γης απόδημη ομογένεια, να εμμείνουν και να απαιτήσουν από όλα τα διεθνή φόρα, την άσκηση κάθε δυνατής πίεσης προς την Τουρκία, να δώσει όλα τα στοιχεία για διακρίβωση της τύχης όλων των αγνοουμένων .Είναι ύψιστο θρησκευτικό και εθνικό χρέος πρώτιστα για τους ίδιους τους αγνοούμενους, άλλα και για τους τραγικούς συγγενείς τους, που βιώνουν για 39 τώρα χρόνια  το δικό τους δράμα.
Παρά τον ωραίο εκείνο αγώνα και τις θυσίες του Κυπριακού Ελληνισμού, δεν έγινε εφικτή η υλοποίηση του στόχου του αγώνα, η Ένωση της μεγαλονήσου με την μητέρα Ελλάδα.Αιτία ,ήταν και πάλιν η δόλια συμπαιγνία των Τουρκοβρετανών. Βυσσοδομούντες και μηχανορραφούντες, εφαρμόζουν το νέο τους σχέδιο, αντί της αυτοδιάθεσης ένωσης, επιβάλλουν το Ζυριχικό έκτρωμα, ένα δοτό σύνταγμα και συστήνουν μια κολοβή Δημοκρατία και διαμέσου αυτής “νομιμοποιούν” την παραμονή των “κυρίαρχων” δήθεν, βρετανικών βάσεων και τη συμμετοχή των τουρκοκυπρίων με υπερδικαιώματα στο νέο κράτος. Και τα δύο θα αποδειχθούν , στη πορεία, δούρειοι ίπποι και εστίες πρόκλησης έκρυθμων καταστάσεων, εντός της κατά τα άλλα κυρίαρχης Κυπριακής Δημοκρατίας. Από τότε, 54 χρόνια μετά, βιώνουμε σχεδόν, κάθε δέκα χρόνια και ένα δόλιο σχέδιο, αποδυνάμωσης και διάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Την τουρκική ανταρσία του 64, πραξικόπημα και εισβολή το 74, ανακήρυξη του ψευδοκράτους το 85, επιβολή της ρατσιστικής λύσης της διζωνικής. ομοσπονδίας .το 1990 μέσω του Ο.Η.Ε και η απόπειρα της διχοτόμησης και διάλυσης της Δημοκρατίας με το επαίσχυντο σχέδιο Ανάν το 2004 και πάλιν μέσω του Ο.Η.Ε . Απορία και έντονος προβληματισμός, μα είναι δυνατό όλα τα πιο πάνω εγχειρήματα να είναι αθώα και τυχαία ;;;
Το ιστορικό “ΟΧΙ” και η απόρριψη του σχεδίου Ανάν το 2004 από το 76% του λαού, ανέτρεψε πολυδιάστατα γαιωστρατηγικά, γεωπολιτικά και οικονομικά συμφέροντα πρώτιστα των Βρετανών και των Τούρκων και όχι μόνο. Το μένος τους αντί να κατευνάσει, θέριεψε. Επεξεργάζονται από τότε και εφαρμόζουν σταδιακά, δυστυχώς μαζί με τους εταίρους μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ένα άλλο είδος επιχειρήσεων, πολύ πιο πολύπλοκων και δύσκολα αντιμετωπίσιμων. Δημιουργούν ένα εφιάλτη για το κράτος και το λαό, συρρίκνωση της οικονομίας, καλπάζουσα ανεργία, κίνδυνο στάσης πληρωμών, πτώχευσης του κράτους, αποδιοργάνωσή του, διάλυση του κοινωνικού ιστού, καθιστώντας κράτος και λαό δέσμιους των ορέξεων των δανειστών

Στόχος τους αυτή τη φορά τριπλός 1ο/Η δημιουργία συνθηκών πτώχευσης και επιβολή των δικών τους όρων με απανωτά μνημόνια, χωρίς την δυνατότητα απεγκλωβισμού μας 2ο/ Η αποδυνάμωση των διαπραγματευτικών μας δυνατοτήτων στο εθνικό θέμα και επιβολή αντεθνικής “λύσης”- διάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας 3ο/ Μέσω των πιο πάνω μεθοδεύσεων, η παγίδευση και ο εξαναγκασμός να αποδεχθούμε, μη έχοντας άλλη επιλογή, τηνυποθήκευση του εθνικού μας πλούτου, των υδρογονανθράκων και της εθνικής μας κυριαρχίας με ότι αυτό σημαίνει και συνεπάγεται για τις σημερινές και τις επερχόμενες γενιές
Κάτω λοιπόν από αυτές τις τραγικές στιγμές που διάγει ο Κυπριακός Ελληνισμός, οφείλουμε να αναλογιστούμε ,την αδικαίωτη θυσία όλων των ηρώων μας του 55-59 του 64 και του 74 Έχουμε χρέος κράτος, πολιτική ηγεσία, εκκλησία και λαός  να διατρανώσουμε την απόφασή μας για ενότητα και ομοψυχία . Έχουμε ιερό χρέος, από κοινού, να σχεδιάσουμε και να δρομολογήσουμε μια σύγχρονη, σώφρονα, εθνική  διεκδικητική στρατηγική για να αντιμετωπίσουμε τους κινδύνους
Οφείλουμε να αντισταθούμε μονιασμένοι με πείσμα και αξιοπρέπεια σ’ αυτούς που συναινούν ερήμην του λαού, στη συγκυριαρχία σε στεριά, θάλασσα και αέρα με την Τουρκία, μέσω του ψευδοκράτους και την Βρετανία μέσω των κυρίαρχων δήθεν βάσεων τους, μέσα στην επικράτεια της Κυπριακής Δημοκρατίας, ενός πλήρους και ισότιμου κράτους μέλους του Ο.Η.Ε και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Οφείλουμε να προτάσσουμε το περήφανο Ελληνικό “ΟΧΙ” σε φοβικά σύνδρομα και δουλοπρεπείς πρακτικές. Το πρόβλημα της εισβολής, της κατοχής και των Αγγλικών Βάσεων έχουμε βαρύτατο χρέος να το λύσουμε εμείς, αυτή η γενιά, όχι τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Αρκετά έχουμε φορτώσει στους ώμους τους. Ήδη βρίσκονται σε τραγικά αδιέξοδα.
Οφείλουμε να προτάξουμε την γρανιτένια θέληση μας για αγώνα εναντίον της όποιας μορφής διχοτόμησης Οφείλουμε να διεκδικήσουμε με όλα τα μέσα, τα απαράγραπτα ανθρώπινα δικαιώματα μας, την Ελευθερία ,την Δημοκρατία και την Δικαιοσύνη . Ο Κυπριακός Ελληνισμός θα δικαιούται να γιορτάσει χωρίς ενοχές και με ήρεμη την συνείδησή του, τα πραγματικά ελευθέριά του, μόνο με την απελευθέρωση. Την απομάκρυνση των κατοχικών στρατευμάτων και των εποίκων και την επιστροφή όλων ανεξαίρετα των εκτοπισθέντων στα σπίτια, στις περιουσίες και στους τόπους λατρείας τους Ελεύθερη εγκατάσταση, δικαίωμα στην εκπαίδευση, την εργασία, τον πολιτισμό, στο εκλέγειν και εκλέγεσθαι, με όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα κατοχυρωμένα σε ένα και μόνο κράτος, ενιαίο, κυρίαρχο, μια ιθαγένεια, μια οικονομία και ενιαίους κρατικούς θεσμούς
Τιμώντας την 1η Απριλίου και την θυσία όλων, όσων έπεσαν μαχόμενοι για την πίστη και την πατρίδα, στην γη των Αγίων και των Ηρώων, καταθέτουμε την ευγνωμοσύνη μας και τους τιμούμε και θα τους τιμούμε, γιατί το αξίζουν. Γιατί τους το χρωστάμε. Υπόσχεσή μας μία, η παρακαταθήκη του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου, στο ιστορικό διάγγελμά του, για απόρριψη του σχεδίου Ανάν «Παραλάβαμε κράτος, διεθνώς αναγνωρισμένο. Δεν θα παραδώσουμε κοινότητα, χωρίς δικαίωμα λόγου διεθνώς και σε αναζήτηση κηδεμόνα».Η πεμπτουσία δηλαδή του αγώνα μας.
Και είναι χρέος. Είναι χρέος διότι τιμώντας την κάθε επέτειο, τιμούμε τον αγώνα, τη θυσία και τη μνήμη των ηρώων μας. Τιμώντας αυτούς, αναβαπτιζόμαστε και αντλούμε δύναμη, κουράγιο και διατρανώνουμε την πίστη και την θέληση μας για αγώνα ,μέχρι την ώρα της δικαίωσης, της επιστροφής, μέχρι την ώρα που θα γιορτάσουμε τα πραγματικά ελευθέρια μας, εκεί στης Κερύνειας τον Αρχάγγελο και σε όλες  τις εκκλησιές  μας, σε πόλεις και χωριά με κωδωνοκρουσίες και με θρησκευτική ευλάβεια, θα ψάλλουμε στην Υπεραγία Θεοτόκο, το «Τη Υπερμάχω Στρατηγώ…» και υπό την κυματίζουσα γαλανόλευκη, με εθνική έξαρση  το «Σε γνωρίζω από την κόψη… Χαίρε ω! χαίρε ελευθεριά».
Περατώνοντας αυτή την κατάθεση τιμής κι ευγνωμοσύνης υποκλινόμαστε στη μνήμη και το μεγαλείο της θυσίας των αθανάτων ηρώων μας, και αναφωνούμε.
ΑΘΑΝΑΤΟΙ!!! ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΘΝΟΣ!!!  ΖΗΤΩ Η ΚΥΠΡΟΣ!!!   ΖΗΤΩ Η ΛΕΥΤΕΡΙΑ.!!!

ΠΗΓΕΣ    1 /  Ψηφιακή  Βιβλιοθήκη  Πανεπιστημίου  Κύπρου
2 /  Αρχείο της  Βουλής  των .Αντιπροσώπων της  Κυπριακής  Δημοκρατίας
3 /  Εφημερίδα   << Η  ΣΗΜΕΡΙΝΗ  >>

Σήμερα εορτάζουν οι πολιτικοί... ΑΦΙΕΡΩΜΈΝΟ εξαιρετικά


http://stoxasmos-politikh.blogspot.gr/2013/04/blog-post_8669.html


Σχετικό: Καθιερώνετε λοιπόν η "1 Απρίλη... ως ημέρα GAP"

και από φέτος σε Σαμαρά και Βενιζελοκουνέλη 

Σας είπα ψέμματα πολλά, ας πούμε και μι' αλήθεια,
εδώ είναι ο παράδεισος και τ' άλλα, παραμύθια.
φτωχούς εδώ δεν έχουμε της πείνας να πεθαίνουν,
όλοι δουλίτσα βρίσκουνε και το ψωμί χορταίνουν.

Σας είπα κι άλλα ψέμματα για την ελευθερία,
πως, τάχα, δεν τη συναντάς ούτε και στα βιβλία,
υπάρχει άφθονη λοιπόν και τη γευόμαστ' όλοι,
του αστυνόμου ψεύτικα το γκλομπ και το πιστόλι.

Κι άλλη αλήθεια θα σας πω γι' αυτόν εδώ τον τόπο,
αυτοί που τον ορέγονται κάνουνε τζάμπα κόπο,
γιατί δεν ξεπουλιώμαστε, δε σκύβουμε κεφάλι
και οι δυνατοί μας σέβονται, μας τρέμουν οι μεγάλοι.

Κι άλλη αλήθεια ξέχασα γι' αυτό που λεν' παιδεία,
κι αν κάποιος μένει αμόρφωτος, δική του ιστορία,
γιατί σχολεία υπάρχουνε και όποιος θέλει πάει,
σπουδάζει και μορφώνεται και δεν παραπατάει.

Πολλές αλήθειες είπαμε, ας πούμε κι άλλη μία,
για το λυγμό που έρχεται χωρίς καμμιάν αιτία,
εδώ είναι ο παράδεισος μα κάθε τόσο κλαίμε,
εδώ είναι ο παράδεισος και κόλαση τον λέμε
Στίχοι: Μάριος Ποντίκας
Μουσική: Αργύρης Κουνάδης
Πρώτη εκτέλεση: Αντώνης Καλογιάννης

==========================

Απ' τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά, και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!

Recent Posts

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου