Έχει ο καιρός γυρίσματα. Η καλλιτεχνική αριστερόστροφη «πρωτοπορία» των δεκαετιών του ’70 και του ’80 αγαπήθηκε από τον απλό κόσμο που στα πολιτικά τραγούδια υμνούσε τη χαμένη ελευθερία στα χρόνια του γύψου της χούντας και την «άτιμη κοινωνία».
Ο διαχωρισμός ανάμεσα στο έντεχνο, στο λαϊκό και το ελαφρολαϊκό τραγούδι εξυπηρετούσε πρωτίστως την πολιτική σοσιαλιστική ή κομουνιστική προπαγάνδα . Ευρύτατες λαϊκές μάζες ήταν διαποτισμένες από «μεθυσμένους ήλιους» και «παγωμένες τζιμινιέρες».
Όμως, ο ήλιος δεν μεθάει πια. Μόνο εκρήγνυται…
Οι «πλατιές μάζες» δεν υπήρχε λόγος να εντρυφήσουν στους μαρξιστές φιλοσόφους ή στον «τρίτο δρόμο προς το σοσιαλισμό». Αρκούσαν κάποιοι στίχοι τραγουδιών, ντυμένοι βαρύγδουπα μουσικά για να εξυψωθεί το φρόνημα του κατατρεγμένου λαού. Κι αυτό δεν ίσχυε μόνο στο τραγούδι.
Κάθε μορφή τέχνης που δεν ήταν στρατευμένη, κάθε καλλιτέχνης που δεν «έγερνε» αριστερά ήταν καταδικασμένος κατ’ αρχήν στην αφάνεια.
Το αγαπημένο σπορ της εποχής ήταν ποιος ήταν περισσότερο αντιδεξιός, «αντισυστημικός», αντικαραμανλικός.
Στο 2012, ο ίδιος «καλλιτεχνικός κόσμος» δεν αποτελεί τίποτε άλλο στη συνείδηση του κόσμου, παρά έναν «άξιο» στυλοβάτη του συστήματος της Μεταπολίτευσης. Κι είναι αναμενόμενο να συμπαρασύρονται και οι καλλιτέχνες από το «τσουνάμι» της οργής.
Ο Γιώργος Νταλάρας υπήρξε ίσως η κορυφαία σε απήχηση περίπτωση καλλιτέχνη με πολύ σημαντικά «πολιτικά άσματα».
Λόγω και της πολιτικής ενασχόλησης της συζύγου του ταυτίζεται δίκαια ή άδικα με το κατεστημένο, με το σύστημα ΠΑΣΟΚ. Τη στιγμή αυτή αυτό το σύστημα βρίσκεται στο «εδώλιο» από όλη την κοινωνία ανεξαρτήτως κομματικών προτιμήσεων. Διότι και οι πρώην «σύντροφοι» έχουν περάσει απέναντι. Διότι είναι κοινός τόπος ότι σε μια διαδρομή 40 χρόνων κάποιοι παρέμειναν στα λαϊκά προάστια και άλλοι γνώρισαν ημέρες χλιδής στα ΒΠ. Και τώρα που ήρθε ο λογαριασμός, πληρώνεται «ρεφενέ». Ο κόσμος αντιλαμβάνεται ότι στήθηκαν τεράστιες καριέρες στις «αφελείς” του πλάτες. Ο ίδιος ο Γ. Νταλάρας με τα αναμφισβήτητα προσόντα του ως καλλιτέχνης ,πιθανόν δεν θα είχε ανάγκη καμία «συστημική» βοήθεια. Οι περισσότεροι του «εντέχνου» όμως της Μεταπολίτευσης, δεν θα είχαν τύχη σε μια λιγότερο πολιτικοποιημένη κοινωνία.
Κι ενώ όλος αυτός ο καλλιτεχνικός κόσμος σιωπά, ο Νταλάρας θεωρεί σκόπιμο να επανασυνδεθεί με τις ρίζες του, να απευθυνθεί στο λαϊκό κοινό του, που δεν έχει πατήσει ούτε έξω από το Μέγαρο, να προσφέρει δωρεάν «επαναστατικότητα». Μεγάλο στοίχημα, το οποίο ενδεχομένως να υποκρύπτει και μια προσπάθεια «εξαγνισμού».
Στην «κοσμοθεωρία» της Αριστεράς, οι «μάρτυρες» είναι πολύτιμοι και απαραίτητοι. Κρίμα που δεν υπάρχουν πια οι χωροφύλακες να απαγορεύσουν τη συναυλία, να σύρουν τον καλλιτέχνη από τα μαλλιά για εξακρίβωση στοιχείων στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα, να περνά το «πρόγραμμα» από προληπτική λογοκρισία, μήπως και είχε παρεισφρήσει κάποιο τραγούδι του Θεοδωράκη.
Στη εποχή του Μνημονίου ΙΙΙ (μετράμε και το Μεσοπρόθεσμο) κάποιοι βρήκαν την αφορμή να απευθυνθούν στο λαό. Και το κάνουν με τους όρους της δεκαετίας του ’70. Μπορεί τα Δυτικά Προάστια να μην γνώρισαν τις δόξες άλλων συνοικιών, όμως βρίσκονται και αυτά στο 2012…
Όλα αυτά ασφαλώς δεν σημαίνουν ότι η «λαϊκή οργή» έχει το ακαταλόγιστο. Οι αποδοκιμασίες τις πρώτης συναυλίας, μετετράπηκαν σε καφέδες και γιαούρτια στη δεύτερη. Αν κάποιοι θεωρήσουν ότι είναι οι γνήσιοι εκφραστές της οργίλης διάθεσης του κόσμου, μπορεί στην τρίτη να εμφανισθούν και καδρόνια …
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη «πίκα» για τον οποιοδήποτε καλλιτέχνη, από ένα άδειο μαγαζί ή συναυλιακό χώρο. Πολύ περισσότερο αν δεν υπάρχει αντίτιμο. Ο κόσμος να μην πάει, όχι επειδή δεν περισσεύουν χρήματα, αλλά επειδή δεν τον γουστάρει πια…
Διαφορετικά, το μόνο που θα καταφέρουν όσοι γιουχάρουν, ασχημονούν, βρίζουν και πετούν γαλακτοκομικά και ροφήματα, είναι να μετατρέψουν εκ νέου σε «ήρωες» και «αγίους» κάποιους καλλιτέχνες με « τεράστια προσφορά»…
Μικρός Οδυσσέας
