ΣΤΑ ΙΧΝΗ ΤΗΣ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗΣ; Δεν είναι απίθανο να οδηγείται «διατεταγμένα», υποθηκευμένη πια η Ελλάδα, μετά τη διεθνή τρομοκρατία και τη συνθηκολόγηση κάποιων κομμάτων, στη λεηλασία του δημοσίου και του ιδιωτικού πλούτου της – ερήμην των Πολιτών της δε, στη χρεοκοπία και στη δραχμή - του κ. Βασίλη Βιλιάρδου

http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2532.aspx

“Κοινοβουλευτική δικτατορία θεωρείται εκείνο το πολίτευμα στο οποίο, τόσο η κυβέρνηση, όσο και η αξιωματική αντιπολίτευση, η συντριπτική πλειοψηφία της Βουλής δηλαδή, συνεργάζονται μεταξύ τους, συναποφασίζουν και ψηφίζουν μαζί νόμους, ενάντια στην κοινή Βούληση”  

“Η Ιστορία συνήθως επαναλαμβάνεται – όχι φυσικά γραμμικά, αλλά ούτε και με την ίδια μορφή. Στα πλαίσια αυτά, η Ελλάδα είναι ξανά αντιμέτωπη με τη Γερμανία – ενώ η κυρία Merkel “φαίνεται πως εγκυμονεί το νέο Hitler, εφαρμόζοντας τις μεθόδους του 3^ου Ράιχ”, κατά τις κατηγορίες του πρίγκιπα του Λιχτενστάιν (άρθρο).

Τα «μέσα» δε που έχει σήμερα στη διάθεση της, στη θέση των παλαιοτέρων (SS, Gestapo κλπ.), δεν είναι άλλα από την πανίσχυρη οικονομική της αστυνομία (ΣΔΟΕ), καθώς επίσης την ομοσπονδιακή μυστική υπηρεσία (άρθρο) –«όπλα» με τα οποία επεκτείνεται στο εξωτερικό, εγκαθιστώντας κάποιες βασικές δομές τους στις χώρες που καταλαμβάνει”.

Ανάλυση

Προφανώς διακρίνουμε σε όλα τα παραπάνω μία σχετικά μεγάλη υπερβολή, καθώς επίσης τη γνωστή «προκατάληψη» εναντίον της Γερμανίας - σαν αποτέλεσμα των ναζιστικών εγκλημάτων του 2^ου Παγκοσμίου Πολέμου. Επομένως, είναι καλύτερα να αποφεύγει κανείς τέτοιες αναφορές, παραμένοντας ψύχραιμος στην ανάλυση των γεγονότων.

Εν τούτοις θεωρούμε ότι, δεν είναι απίθανο να οδηγείται «διατεταγμένα», υποθηκευμένη πλέον η Ελλάδα, μετά την ενδεχόμενη προδοσία, τη διεθνή τρομοκρατία και τη συνθηκολόγηση κάποιων κομμάτων, στη λεηλασία τόσο του δημοσίου, όσο και του ιδιωτικού πλούτου της – ερήμην των Πολιτών της δε στη χρεοκοπία και στη δραχμή, με πενιχρά ανταλλάγματα.  

Ανεξάρτητα από αυτές τις υποθέσεις μας, εξαιρώντας τις πέντε μεγάλες βόμβες στα θεμέλια της Ευρωζώνης, τις οποίες έχουμε περιγράψει στο παρελθόν (Ελλάδα-Ιρλανδία-Πορτογαλία-Βέλγιο, Ιταλία-Ισπανία-Γαλλία, Τραπεζικό Σύστημα, ΕΚΤ, Απομόχλευση), οφείλουμε να ασχοληθούμε με κάποια από τα βαθύτερα αίτια της κρίσης - έχοντας την άποψη ότι η Ελλάδα, ευρισκόμενη από το 2009 στο μάτι του κυκλώνα, χρησιμοποιείται τόσο από τη Γερμανία, όσο και από τις Η.Π.Α., σαν ασπίδα για την «απόκρυψη» των μεγάλων προβλημάτων τους, καθώς επίσης σαν πειραματόζωο της σχεδιαζόμενης «παγκόσμιας διακυβέρνησης» της ελίτ:

(α)  Κρίση εμπιστοσύνης    

Υποθέτουμε ότι είσαστε ο ιδιοκτήτης μίας εταιρείας, η οποία έχει μεγάλα οικονομικά προβλήματα και διορίσατε έναν διευθυντή. Ο κύριος αυτός τώρα, αντί να λύσει τα προβλήματα της επιχείρησης που του εμπιστευθήκατε ή, έστω, να την οδηγήσει έγκαιρα στο άρθρο 99 (προστασία απέναντι στους πιστωτές), αποφάσισε να μετατρέψει τα μη εγγυημένα δάνεια της σε ενυπόθηκα, στη βάση του αποικιοκρατικού αγγλικού δικαίου, γνωρίζοντας ταυτόχρονα ότι είναι αδύνατον να τα αποπληρώσει εν μέσω ύφεσης και ανεργίας. Τι θα σκεφτόσαστε; Θα τον εμπιστευόσαστε αλήθεια; 

Από την άλλη πλευρά, εάν είσαστε ο βασικός πιστωτής της εταιρείας αυτής και βλέπατε ότι, ο διευθυντής της σας ζητάει και άλλα χρήματα, ενώ υπογράφει όλα όσα του ζητάτε, χωρίς καν να τα διαβάζει, να τα αναλύει ή να πιστεύει ότι μπορεί να ανταπεξέλθει με όλα όσα ανταλλάγματα απαιτείτε, πως θα αντιδρούσατε; Εάν παράλληλα με αυτόν υπέγραφε και ο υποδιευθυντής, θα τον εμπιστευόσαστε περισσότερο ή απλά θα ζητούσατε ακόμη πιο πολλές παραχωρήσεις, καθώς επίσης τις υπογραφές όλου του προσωπικού, αλλά και του ίδιου του ιδιοκτήτη, έτσι ώστε να αποφύγετε να δώσετε νέα δάνεια;

Τέλος εάν εσείς, ο δανειστής δηλαδή, υποψιαζόσαστε ότι, τόσο ο διευθυντής, όσο και ο υποδιευθυντής που σας ζητούν βοήθεια και νέα δάνεια, έχουν τοποθετηθεί μυστικά από την ανταγωνίστρια (στη δική σας) επιχείρηση, με στόχο να σας πάρει εκείνη την πελατεία και να σας οδηγήσει στη χρεοκοπία (ή στη διάλυση, όσον αφορά την Ευρωζώνη, με σκοπό φυσικά την ενδυνάμωση ή/και την απόλυτη κυριαρχία του δολαρίου), θα είσαστε αλήθεια πρόθυμος να τους βοηθήσετε, δανείζοντας τους;  

Ανεξάρτητα τώρα από τις παραπάνω υποθετικές ερωτήσεις εάν διαπιστώνατε ότι, όλοι ανεξαιρέτως οι Αμερικανοί οικονομολόγοι, καθώς επίσης τα περισσότερα αγγλοσαξονικά έντυπα, ήταν υπέρ της επιστροφής της χώρας σας στη δραχμή, θα συμπεράνατε ότι είναι για το καλό σας;

Εκτός αυτού, εάν παρατηρούσατε πως αρκετοί Ελληνοαμερικανοί οικονομολόγοι έχουν επισκεφτεί ξαφνικά την Ελλάδα, συστήνοντας την υιοθέτηση του εθνικού νομίσματος, την εγκατάλειψη δηλαδή της Ευρωζώνης και της ΕΕ ως την καλύτερη μέθοδο εξόδου από την κρίση χρέους, θα τους πιστεύατε χωρίς καμία επιφύλαξη;

Δεν θα φοβόσαστε ένα τέτοιο «γεγονός», γνωρίζοντας την ενδεχόμενη υποτίμηση της τάξης του 50%, τις συνεχείς συναλλαγματικές επιθέσεις των κερδοσκόπων, την αυξημένη πιθανότητα χρεοκοπίας, λόγω υπερχρέωσης σε συνδυασμό με την έλλειψη συναλλάγματος και τόσους άλλους ύπουλους κινδύνους; Δεν θα σας προβλημάτιζαν όλες αυτές οι «συμπεριφορές» και οι καλές προθέσεις τόσων ανθρώπων, οι οποίοι δεν ζουν και δεν πρόκειται να ζήσουν στη χώρα, την οποία θέλουν τόσο πολύ να διασώσουν;        

Με κριτήριο όλα τα παραπάνω, δεν μπορούμε παρά να συμπεράνουμε ότι, είμαστε αντιμέτωποι με μία συνεχώς αυξανόμενη κρίση εμπιστοσύνης - εντός της Ελλάδας και διεθνώς. Πόσο μάλλον όταν τα κράτη της Ευρωζώνης αντιμετωπίζουν φιλύποπτα το ένα το άλλο, μεταξύ τους οι τράπεζες επίσης, το ΔΝΤ την ΕΕ, το ευρώ το δολάριο, η Ευρωζώνη τις Η.Π.Α., οι Η.Π.Α. την Κίνα, τα κράτη τις αγορές κοκ.

Κανένας λοιπόν δεν εμπιστεύεται πια κανέναν, μέσα σε ένα σύστημα που ουσιαστικά στηρίζεται στην εμπιστοσύνη (άρθρο μας), με αποτελέσματα που δεν είναι δύσκολο να προβλεφθούν – πόσο μάλλον όταν ακόμη και ο Γερμανός πρόεδρος, ο οποίος κατηγορούσε εύλογα τους Έλληνες πολιτικούς, αναγκάσθηκε να παραιτηθεί (συλλαμβανόμενος και ο ίδιος για «διαφθορά κατ’ εξακολούθηση»).     

(β)  Κρίση πολιτευμάτων

Όπως είναι γνωστό, η πατρίδα της Δημοκρατίας είναι η Ελλάδα - αν και δυστυχώς εξελίχθηκε τα τελευταία χρόνια σε «ασυδοσία», με κύριους υπαίτιους (όχι μοναδικούς) ορισμένα πολιτικά κόμματα. Από την άλλη πλευρά, η πατρίδα του Εθνικοσοσιαλισμού είναι η Γερμανία, στην οποία επικράτησε μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, από το γερμανικό κόμμα των εργατών – το NSDAP, του οποίου ηγήθηκε αργότερα ο Hitler. Η βάση των δύο παραπάνω «πολιτικών συστημάτων» είναι η ανθρωπιστική θεωρία της δικαιοσύνης (K.Popper).

Ειδικότερα, στην περίπτωση της Δημοκρατίας, ισχύουν οι παρακάτω τρεις «αρχές»: (α) η αρχή της ισότητας των δικαιωμάτων – δηλαδή, η πρόταση να εξαλειφθούν τα προνόμια ορισμένων (ελίτ), με «αίτημα» να αντιμετωπίζονται όλοι οι Πολίτες του κράτους εξ ίσου δίκαια (β) η γενική αρχή του ατομικισμού, όπου το όλο υφίσταται για χάρη του μέρους - οπότε το σύνολο για το άτομο και (γ) η αρχή ότι, έργο και σκοπός του κράτους θα έπρεπε να είναι η προστασία της ελευθερίας των Πολιτών του.

Στην περίπτωση του Εθνικοσοσιαλισμού τώρα, ισχύουν τα εντελώς αντίθετα: (α) η αρχή των «φυσικών» προνομίων, όπου επιτρέπεται στους «εκλεκτούς» (ελίτ) να έχουν περισσότερα πλεονεκτήματα, από τους υπολοίπους θνητούς, (β)  η αρχή του ολισμού ή κολεκτιβισμού, όπου το μέρος (άτομο) υφίσταται για χάρη του όλου και (γ)  η αρχή ότι, έργο και σκοπός του ατόμου θα έπρεπε να είναι η διατήρηση και η ενίσχυση της σταθερότητας του κράτους.

Η «χειραφέτηση» του ατόμου, στη βάση της αρχής της ισότητας, ήταν πραγματικά η μεγάλη πνευματική επανάσταση, η οποία είχε οδηγήσει στην κατάρρευση του φυλετισμού (αναπόσπαστο μέρος του εθνικοσοσιαλισμού) και στην άνοδο της Δημοκρατίας. Ο συγκεκριμένος ατομικισμός λοιπόν, σε συνάρτηση με την ανθρώπινη αλληλεγγύη (αλτρουϊσμό), έχει αποβεί το θεμέλιο του δυτικού πολιτισμού μας.

Συνιστά την κεντρική διδασκαλία του Χριστιανισμού («αγάπα τον πλησίον σου» και όχι αγάπα τη φυλή σου), ενώ αποτελεί τον πυρήνα όλων των ηθικών «πιστεύω» που πήγασαν από τον πολιτισμό μας και τον κινητοποίησαν περαιτέρω. Συνιστά επίσης κεντρική διδασκαλία της πρακτικής φιλοσοφίας του Kant («να αναγνωρίζεις πάντα ότι, τα ανθρώπινα άτομα είναι αυτοσκοποί και να μην τους χρησιμοποιείς ως απλά μέσα για τους δικούς σου σκοπούς») – την οποία προφανώς δεν συμμερίζεται ο γερμανικός εθνικοσοσιαλισμός, στον οποίο προέχει το συλλογικό, από το ατομικό.

Στα πλαίσια αυτά, όταν αναφερόμαστε στο ότι, η αρχαία Ελλάδα είναι η κοιτίδα του Πολιτισμού και της Δημοκρατίας, στα θεμέλια των οποίων στηρίχθηκε η ανάπτυξη της Δύσης εννοούμε ουσιαστικά ότι, ήταν η χώρα, οι Πολίτες της οποίας πέτυχαν πρώτοι τη «μετάβαση» από τη φυλή (αγέλη στα ζώα) στο άτομο – με αποτέλεσμα να απελευθερωθούν εκείνες οι τεράστιες δυνάμεις δημιουργικότητας, οι οποίες οδήγησαν στην οικονομική και λοιπή κυριαρχία της Δύσης, σε ολόκληρο τον πλανήτη.       

Σήμερα όμως, διαπιστώνοντας τη συνεχώς αυξανόμενη δύναμη της ελίτ (αγορές, πολυεθνικές τράπεζες, ισχυρά κράτη, λέσχες «τύπου» Bilderberg κλπ.), η Δημοκρατία φαίνεται συνεχώς να υποχωρεί – ενώ ο Εθνικοσοσιαλισμός, στις διάφορες μορφές του και ειδικά στον Ευρωπαϊκό Βορά, ανακάμπτει ταχύτατα και συχνά υπερισχύει. Βιώνουμε λοιπόν μία βαθύτερη κρίση πολιτευμάτων, ενώ παρακολουθούμε μία θεατρική παράσταση, στην οποία πρωταγωνιστούν η Ελλάδα και η Γερμανία – ενώ όλοι οι υπόλοιποι είναι ουσιαστικά θεατές.   

(γ)  Μερκαντιλιστική κρίση

Όπως έχουμε αναλύσει στο παρελθόν, “Ο μερκαντιλισμός είναι μία κεντρική, συστηματική οικονομική πολιτική, όπου τα δημόσια έσοδα είναι απαραίτητα για τη συντήρηση της πολυέξοδης κρατικής εξουσίας, καθώς επίσης της επεκτατικής πολιτικής. Τα «μερκαντιλιστικά μέτρα» είναι τα εξής:

(α) η αύξηση της εξαγωγής προϊόντων (β) η μείωση των εισαγωγών (γ) η δημιουργία «ισχυρού στόλου» για τη μεταφορά των προϊόντων και την αποφυγή τυχόν πολεμικών συγκρούσεων (δ) η δημιουργία οδικού δικτύου και (ε) η ίδρυση αποικιών, σε συνεργασία με τις ισχυρές επιχειρήσεις εμπορίου κλπ. της «επιτιθέμενης» χώρας - όπου οι αποικίες θα έπρεπε να μένουν σε απόλυτη εξάρτηση από τη μητρόπολη”.

Χωρίς να επεκταθούμε περαιτέρω, αντιλαμβανόμαστε πως ένα από τα σημαντικότερα αίτια της υφιστάμενης ευρωπαϊκής κρίσης είναι οι οικονομικές ανισότητες «μερκαντιλιστικής μορφής» των διαφόρων χωρών της ΕΕ - όπου κάποια κράτη (η Γερμανία και η Ολλανδία κυρίως), εμφανίζουν τεράστια πλεονάσματα του εξωτερικού ισοζυγίου τους, παράγοντας περισσότερα εμπορεύματα και υπηρεσίες από όσα χρειάζονται ή καταναλώνουν, ενώ κάποια άλλα εμφανίζουν αντίστοιχα σχεδόν ελλείμματα, παράγοντας λιγότερα από όσα απαιτούνται (ή καταναλώνοντας περισσότερα, όπως δυστυχώς στο παράδειγμα της Ελλάδας).

Σήμερα κάποια «νεομερκαντιλιστικά» κράτη, εξάγοντας σκόπιμα περισσότερα από όσα εισάγουν και αναπτυσσόμενα εις βάρος τόσο των εργαζομένων τους, όσο και των εμπορικών τους «εταίρων», επεκτείνονται με οικονομικά μέσα – επιβάλλοντας την πολιτική και τις κυβερνήσεις της αρεσκείας τους.     

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ

Ανεξάρτητα από τα παραπάνω βαθύτερα αίτια της κρίσης της Ευρωζώνης, πολύ φοβόμαστε ότι, η Ελλάδα οδηγείται δυστυχώς στα ίχνη της Αργεντινής – αφού οι ομοιότητες με εκείνη την εποχή είναι κάτι παραπάνω από μεγάλες. 

Ειδικότερα, τον Αύγουστο του 2001 η Αργεντινή απευθύνθηκε για μία ακόμη φορά στο ΔΝΤ, ζητώντας ένα καινούργιο δάνειο – με στόχο να αποφύγει τη χρεοκοπία. Η κυβέρνηση της ήταν πρόθυμη να αποδεχθεί ακόμη πιο πολλές παραχωρήσεις, αναλαμβάνοντας νέες υποχρεώσεις - παρά το ότι γνώριζε ότι, υποσχόταν συνεχώς πολύ περισσότερα, από όσα μπορούσε να επιτύχει. Η χώρα δεν είχε καταφέρει να ξεφύγει από την έντονη ύφεση, ούτε να ανακτήσει τη χαμένη ανταγωνιστικότητα της, με αποτέλεσμα να αυξάνεται διαρκώς η σχέση του δημοσίου χρέους προς το ΑΕΠ της.

Οι πιστωτές της Αργεντινής, υπό την «αιγίδα» του ΔΝΤ, κατηγορούσαν την κυβέρνηση της για επαναλαμβανόμενες πολιτικές καθυστερήσεις στην εφαρμογή των μέτρων που είχαν συμφωνηθεί. Αντίθετα, η πολιτική ηγεσία της χώρας ισχυριζόταν ότι η λιτότητα, την οποία είχαν επιβάλλει οι δανειστές, οδηγούσε στην καταστροφή - αντί να της εξασφαλίσει εκείνη τη χρηματοδότηση, η οποία θα ήταν απαραίτητη για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στην οικονομία της, έτσι ώστε να ενισχυθούν οι ιδιωτικές επενδύσεις και να επανέλθει η ανάπτυξη.

Δυστυχώς, κανένα από τα δύο μέτωπα δεν κατανοούσε το αυτονόητο: το ότι δηλαδή τα μέσα που είχε η χώρα στη διάθεση της ήταν ελάχιστα, για να μπορέσει να καταπολεμήσει με επιτυχία τη διπλή κρίση δημοσίου χρέους και ύφεσης της οικονομίας της.

Με την πάροδο του χρόνου και κάτω από το βάρος των συνεχών περικοπών στα εισοδήματα τους, οι Πολίτες της Αργεντινής αντιμετώπιζαν πλέον τόσο την κυβέρνηση τους, όσο και τους δανειστές, με τον ίδιο τρόπο. Έχασαν πλέον την εμπιστοσύνη τους και στους δύο αφού έβλεπαν ότι, παρά τις συνεχείς παραχωρήσεις εκ μέρους τους, οι οποίες είχαν οδηγήσει σε ραγδαία πτώση τα εισοδήματα τους, τόσο οι οικονομικοί δείκτες, όσο και οι μελλοντικές προοπτικές συνέχιζαν να επιδεινώνονται.

Παράλληλα οι γειτονικές χώρες, ιδίως αυτές που συμμετείχαν στην οικονομική και πολιτική ζώνη Mercosur μαζί με την Αργεντινή, άρχισαν να φοβούνται τη «μετάσταση» της κρίσης στα δικά τους κράτη. Με στόχο λοιπόν να αποφύγουν τη δική τους στοχοποίηση εκ μέρους των αγορών, πίεζαν την Αργεντινή να τα καταφέρει – λαμβάνοντας ταυτόχρονα τα μέτρα τους και απομονώνοντας την, για την περίπτωση που θα αποτύγχανε. Φυσικά η στάση τους αυτή επιδείνωνε ακόμη περισσότερο τα προβλήματα της Αργεντινής.

Αφού λοιπόν το Κοινοβούλιο της χώρας είχε ψηφίσει ένα νέο πακέτο μέτρων λιτότητας, το ΔΝΤ ενέκρινε μία ακόμη δόση. Ήταν όμως πολύ αργά πια για να ανακτηθεί η χαμένη εμπιστοσύνη – με αποτέλεσμα να μειώνονται συνεχώς οι καταθέσεις στις τράπεζες, καθώς επίσης να εντείνεται η φυγή κεφαλαίων προς το εξωτερικό. Φυσικά η κυβέρνηση δεν κατάφερε ούτε αυτή τη φορά να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις που είχε αναλάβει - ενώ οι πολιτικές (λαϊκές) πιέσεις αυξάνονταν, έως το σημείο χωρίς επιστροφή.

Το Δεκέμβριο του 2001 η Αργεντινή ανακοίνωσε ότι αδυνατούσε να εξοφλήσει τις υποχρεώσεις της, έκλεισε για κάποιο διάστημα τις τράπεζες της και βίωσε την μητέρα όλων των κρίσεων – την ολοκληρωτική κατάρρευση του οικονομικού της συστήματος. Η χώρα υποχρεώθηκε σε μία άτακτη χρεοκοπία, καθώς επίσης σε μία χαοτική, απρογραμμάτιστη μετάβαση σε ένα νέο νόμισμα – με διασυνοριακούς ελέγχους κεφαλαίων, με καταστροφικές υποτιμήσεις κλπ. (άρθρο μας).   

Ολοκληρώνοντας, εάν συγκρίνει κανείς τα παραπάνω με την Ελλάδα στη θέση της Αργεντινής και την Ευρωζώνη στη θέση της Mercosur, θα οδηγηθεί σε δυσοίωνα συμπεράσματα. Παρά το ότι η Ελλάδα είναι μία πάμπλουτη, πολλαπλά προικισμένη χώρα, ενώ η Ευρωζώνη μία πολύ ισχυρότερη ένωση, οι ομοιότητες παραμένουν αρκετά μεγάλες – πόσο μάλλον όταν πολλές χώρες μαζί της Ευρωζώνης φαίνεται να αντιμετωπίζουν αντίστοιχα μεγάλα προβλήματα, ενώ το ευρώ είναι στο στόχο τόσο των αγορών, όσο και των Η.Π.Α.  

ΜΑΤΙΕΣ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Όπως έχουμε διαπιστώσει, τόσο η ίδια η Ευρωζώνη, όσο η Δύση και η Ελλάδα, πλήττονται από πολλές διαφορετικές κρίσεις – κάποιες από τις οποίες ευρίσκονται στην επιφάνεια και είναι εύκολο να επιλυθούν, ενώ κάποιες άλλες έχουν πολύ βαθύτερα αίτια, όντας αρκετά δυσκολότερες στην καταπολέμηση τους.

Στα πλαίσια αυτά, θεωρούμε σκόπιμη την παράθεση ορισμένων απλών ερωτημάτων, με τις ανάλογες, «ουδέτερες» εκ μέρους μας απαντήσεις τους, έτσι ώστε να συμμετέχουμε όσο μπορούμε στην αντιμετώπιση του σημαντικότερου όλων των προβλημάτων: της έλλειψης σαφήνειας και εμπιστοσύνης, στην αποκατάσταση των οποίων συμβάλλει η αναλυτική ενημέρωση.

(α)  Μετά την ψήφιση της συμφωνίας της 12^ης Φεβρουαρίου, η οποία απαιτεί νέα προγράμματα λιτότητας, έχει διασωθεί πλέον η Ελλάδα; 

Κατά τη συνάντηση των υπουργών οικονομικών τη Δευτέρα, θα αποφασισθεί η νέα χρηματοδότηση της Ελλάδας, ύψους 130 ή 145 δις € - η οποία όμως θα τεθεί σε ισχύ, μετά τη διαγραφή χρέους 100 δις € (PSI), εκ μέρους των ιδιωτών πιστωτών. Τα χρήματα αυτά μάλλον δεν θα οδηγηθούν στην Ελλάδα, αλλά θα τοποθετηθούν σε ένα ειδικό ταμείο στο εξωτερικό, από το οποίο θα πληρώνονται οι διεθνείς πιστωτές – επειδή προφανώς κανένας δεν εμπιστεύεται τη δημόσια διοίκηση της χώρας.

Πιθανότατα θα συμμετέχει και η ΕΚΤ, η οποία θα διαγράψει το κέρδος της από την αγορά ελληνικών ομολόγων (υπολογίζεται μεταξύ 10-15 δις €), έτσι ώστε να μειωθεί το δημόσιο χρέος της Ελλάδας στο 120% του ΑΕΠ της το 2020 (όσο περίπου ήταν το 2008!) - αν και το ΔΝΤ το προβλέπει στο 128% του ΑΕΠ, ενώ θέλει να περιορίσει τη συμμετοχή του στα 10-13 δις €.   

Ακόμη όμως και να συμβούν όλα αυτά, τόσο η διάρκεια, όσο και το βάθος της ύφεσης, του στασιμοπληθωρισμού ουσιαστικά, δεν εγγυώνται σε καμία περίπτωση ότι, η Ελλάδα θα καταφέρει να περιορίσει το δημόσιο χρέος της στο 120% - γεγονός με το οποίο μάλλον συμφωνεί και το ΔΝΤ, το οποίο τοποθετεί νέα εμπόδια (έντονα αρνητική αξιολόγηση της εφαρμογής των μέτρων κλπ.). Φυσικά, ακόμη και αν περιοριζόταν το χρέος στο 120% του ΑΕΠ, δεν θα ήταν βιώσιμο χωρίς επιτόκια χαμηλότερα του ρυθμού ανάπτυξης – ενώ πολύ δύσκολα μπορεί να θεωρηθεί βιώσιμο ένα χρέος, το οποίο υπερβαίνει το 90% του ΑΕΠ.     

Εκτός αυτού θα πρέπει να συμφωνήσουν οι ιδιώτες πιστωτές με τη διαγραφή των 100 δις € - γεγονός που δεν είναι καθόλου σίγουρο. Περαιτέρω, η συμφωνία θα πρέπει να ψηφισθεί από τα Κοινοβούλια των υπολοίπων χωρών – με το γερμανικό να συνεδριάζει επ’ αυτού στις 27 Φεβρουαρίου. Τέλος, όσο αργεί η έξοδος της Ελλάδας από την ύφεση (-6,7% το τέταρτο τρίμηνο του 2011), τόσο πιο δύσκολη θα γίνεται η αντιμετώπιση των προβλημάτων της – ειδικά επειδή λόγω του στασιμοπληθωρισμού τα έσοδα του δημοσίου καταρρέουν, η ανεργία αυξάνει τις δημόσιες δαπάνες (επιδόματα κλπ.), ενώ χωρίς ανάπτυξη είναι αδύνατον να υπάρξει μέλλον.         

(β)  Θα ήταν ίσως καλύτερη η μονομερής έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, με την υιοθέτηση ενός εθνικού νομίσματος;

Η δραχμή θα υποτιμούταν αμέσως έναντι του ευρώ, τουλάχιστον κατά 50% (αν και στην Τουρκία έφτασε στο 90% - άρθρο μας). Στην περίπτωση αυτή, τα ελληνικά προϊόντα θα γινόταν φθηνότερα, όπως επίσης οι διακοπές στην Ελλάδα – χωρίς να απαιτηθούν μειώσεις των ονομαστικών αμοιβών, επειδή θα περιορίζονταν λόγω πληθωρισμού οι πραγματικοί μισθοί.

Η έλλειψη όμως συναλλάγματος, οι αυξημένες τιμές των εισαγομένων εμπορευμάτων (πετρέλαιο κλπ.), καθώς επίσης πολλά άλλα «παρεπόμενα», θα οδηγούσαν σε τρομακτικές καταστάσεις – επί πλέον επειδή δεν θα μπορούσε πια η χώρα να μετατρέψει το δημόσιο χρέος της σε δραχμές, ιδίως μετά την πρόσφατη ψηφοφορία της Βουλής. Το ιδιωτικό χρέος τώρα, επίσης σε ευρώ, θα οδηγούσε πολλές τράπεζες, επιχειρήσεις και νοικοκυριά στη στάση πληρωμών – γεγονός που σημαίνει ότι, σε τελική ανάλυση, η έξοδος από το Ευρώ θα συνοδευόταν από μία «άτακτη» χρεοκοπία, η οποία θα κατάστρεφε ολόκληρη τη χώρα.    

(γ)  Θα μπορούσε η Ευρωζώνη να υποχρεώσει την Ελλάδα να εγκαταλείψει το Ευρώ – άρα και την Ευρωπαϊκή Ένωση, αφού έτσι υπαγορεύουν οι συνθήκες;

Με τη χρήση νομικών μέσων δεν είναι δυνατόν να υποχρεωθεί καμία χώρα να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη – ακόμη και αν το επιθυμούν όλες οι άλλες μαζί. Υπάρχουν όμως ειδικές «μεθοδεύσεις», όπως για παράδειγμα η υποχρέωση της Ελλάδας να εφοδιάζεται με χρήματα από την ΕΚΤ. Εάν λοιπόν η ΕΚΤ σταματούσε να της παρέχει ρευστότητα, τότε τα χρήματα της χώρας θα τελείωναν – οπότε θα αναγκαζόταν να εγκαταλείψει μόνη της την Ευρωζώνη, υιοθετώντας τη δραχμή.

Εν τούτοις, αφενός μεν θα ήταν «παράνομη» μία τέτοια πρωτοβουλία της ΕΚΤ, αφετέρου θα μπορούσε πιθανότατα η Ελλάδα να εκδώσει ένα παράλληλο νόμισμα – ενδεχομένως για τις συναλλαγές του δημοσίου με τους ιδιώτες. Επομένως, είναι μάλλον αδύνατος ο εκβιασμός της να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη.

(δ)  Γιατί παραπονιέται και τι θα κόστιζε στη Γερμανία η εθελούσια (προδοτική προφανώς, εκ μέρους κάποιας «δοτής» κυβέρνησης) έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη;

Κατ’ αρχήν είμαστε σίγουροι ότι, η Γερμανία δεν θέλει την Ελλάδα στην Ευρώπη – αφενός μεν λόγω των πολεμικών επανορθώσεων που της οφείλει (είναι η μοναδική χώρα, η οποία δεν έχει εξοφληθεί, επειδή καμία Ελληνική κυβέρνηση δεν το απαίτησε), αφετέρου λόγω της Δημοκρατικής «ιδιοσυγκρασίας» της και της «επαναστατικότητας» της – γεγονότα που θα μπορούσαν να υποκινήσουν τόσο τις υπόλοιπες χώρες εναντίον της Γερμανίας, όσο και τους ίδιους τους Γερμανούς Πολίτες εναντίον της πρωσικής κυβέρνησης τους (απαίτηση για Δημοκρατία, για μείωση του αστυνομικού κράτους κοκ.). 

Συνεχίζοντας, η Γερμανία έχει δανείσει μέχρι σήμερα στην Ελλάδα 14,7 δις € (μέσω της Kfw, αφού δεν μπορεί σαν κράτος), με ένα τοκογλυφικό επιτόκιο της τάξης του 5%. Η ΕΚΤ έχει αγοράσει ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου αξίας 47 δις €, ενώ έχει δανείσει στις ελληνικές τράπεζες περί τα 80 δις € - γεγονός που σημαίνει ότι, στην  κεντρική τράπεζα της Γερμανίας αντιστοιχεί περίπου το 30% αυτού του ποσού (περί τα 38 δις €).

Οι κρατικές τράπεζες της Γερμανίας, όπως για παράδειγμα η HRE, έχουν Ελληνικά ομόλογα, αξίας 8,3 δις € στα βιβλία τους. Συνολικά λοιπόν η Γερμανία είναι εκτεθειμένη με 61 δις €, τα οποία θα έχανε εάν η Ελλάδα χρεοκοπούσε – επί πλέον, αυτά που έχουν δανείσει οι ιδιωτικές τράπεζες και οι επιχειρήσεις της στην Ελλάδα. Τέλος, ας μην ξεχνάμε ότι η ΕΚΤ οφείλει στην Bundesbank περίπου 500 δις € (από το σύστημα Target II), εκ των οποίων τα 101 δις € της οφείλονται από την Τράπεζα της Ελλάδας - ενώ τα υπόλοιπα από τις χώρες του νότου.  

Το βασικό πρόβλημα όμως της Γερμανίας δεν είναι τόσο αυτό το ποσόν, όσο το ενδεχόμενο να συμπαρασύρει η Ελλάδα τις υπόλοιπες υπερχρεωμένες χώρες – ειδικά την Ισπανία και την Ιταλία. Κάτι τέτοιο θα της δημιουργούσε τεράστια προβλήματα – πιθανότατα δε πολύ δύσκολα στην επίλυση τους, αφού η Ευρωζώνη είναι έτσι κατασκευασμένη, ώστε να πληρώνει αυτός που στο τέλος έχει χρήματα (άρθρο μας).     

(ε)  Ποιες είναι οι επόμενες εξελίξεις και κατά πόσον είναι υπέρ (ή κατά) της Ελλάδας η πάροδος του χρόνου; Μήπως οι συνεχείς αναβολές και οι «παλινδρομήσεις» της Γερμανίας είναι ένα «παιχνίδι καθυστερήσεων»;   

Εάν όλα λειτουργήσουν όπως έχει προγραμματισθεί, η Ελλάδα θα λάβει εντός των επομένων εβδομάδων την πρώτη δόση από το νέο πακέτο στήριξης – κάτι που θεωρείται απαραίτητο να συμβεί πριν από τις 20 Μαρτίου, όπου λήγει το ομόλογο των 14,5 δις €. Μέχρι τότε, η Ελλάδα δεν μπορεί να χρεοκοπήσει – εκτός απροόπτου φυσικά, όπως μίας πιθανής επίθεσης εναντίον των τραπεζών της (Bank-run). Οι υπόλοιπες δόσεις θα κριθούν από την πρόοδο των μεταρρυθμίσεων στην Ελλάδα – οι οποίες πιθανότατα δεν θα έχουν το αναμενόμενο αποτέλεσμα, κρίνοντας από την εμπειρία της Αργεντινής.

Εν τούτοις, ο χρόνος λειτουργεί εις βάρος της Ελλάδας, επειδή την επόμενη εβδομάδα η Ευρωζώνη θα επεκτείνει την προστατευτική ομπρέλα για τις υπόλοιπες χώρες. Ο ευρωπαϊκός μηχανισμός στήριξης θα ενισχυθεί με νέα κεφάλαια, το ΔΝΤ επίσης, ενώ η ΕΚΤ προγραμματίζει μία ακόμη μεγάλη αύξηση της ρευστότητας των τραπεζών.

Επομένως, οι πιθανότητες «μετάστασης» της κρίσης στις άλλες προβληματικές οικονομίες (Ιρλανδία, Ισπανία, Ιταλία κλπ.) περιορίζονται διαρκώς – με αποτέλεσμα οι Ευρωπαίοι πολιτικοί, πιεζόμενοι από τους ψηφοφόρους τους, να είναι πολύ λιγότερο πρόθυμοι να βοηθήσουν περαιτέρω την Ελλάδα. Πιθανότατα τότε να δρομολογήσουν οι Ευρωπαίοι την έξοδο της Ελλάδας από το Ευρώ, «προικίζοντας» την με μία γενναιόδορη διαγραφή χρεών - έτσι ώστε να το αποδεχθεί με τη θέληση της.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Όπως έχουμε αναφέρει πολλές φορές ο Ισολογισμός της Ελλάδας, όπου στη μία πλευρά του (Παθητικό) είναι το δημόσιο χρέος, ενώ στην άλλη (Ενεργητικό) η τεράστια ακίνητη περιουσία του δημοσίου, οι κρατικές επιχειρήσεις, ο υπόγειος πλούτος και οι γερμανικές επανορθώσεις (άρθρο μας), είναι πολύ περισσότερο «πλεονασματικός», από όλες τις άλλες χώρες – αρκεί φυσικά να υπάρξει μία υπερήφανη πολιτική ηγεσία, η οποία να έχει την ικανότητα/επάρκεια να τον απεικονίσει σωστά, διαπραγματευόμενη ορθολογικά με τους δανειστές μας.

Από την άλλη πλευρά, έχοντας ένα από τα μικρότερα συνολικά χρέη (δημόσιο και ιδιωτικό) στην Ευρωζώνη, είμαστε σε θέση να ανταπεξέλθουμε με όλες τις υποχρεώσεις μας – αφού το δημόσιο χρέος, αντίθετα με το ιδιωτικό, είναι πολύ εύκολα διαχειρίσιμο, όπως έχουμε συχνά τεκμηριώσει. Η λύση μας είναι προφανώς η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των δημοσίων χρεών μας, με το εκάστοτε βασικό επιτόκιο της ΕΚΤ, σε συνδυασμό με ένα σχέδιο ανάπτυξης της οικονομίας μας (Marshall plan) – έτσι ώστε να κατανεμηθεί σωστά το συνολικό χρέος της Ελλάδας, μεταξύ του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα (άρθρο μας), καθώς επίσης να υπάρξει «κάθαρση» της όποιας διεφθαρμένης κομματικοκρατίας.

Στα πλαίσια αυτά, οφείλουμε να έχουμε εμπιστοσύνη στους Έλληνες, στην Κοινή, Διακομματική Βούληση, στη Δημοκρατία και στους Ευρωπαίους Πολίτες, οι οποίοι διαδηλώνουν και εξεγείρονται υπέρ της Ελλάδας – καμία εμπιστοσύνη όμως στην κομματική ιδιοτέλεια, στη Βούληση της ελίτ, στον Εθνικοσοσιαλισμό, στο μερκαντιλισμό και στις κυβερνήσεις των τραπεζών. Η Κοινή Βούληση λέει όχι στη δραχμή (κατά 75%), όχι στα υφεσιακά μνημόνια, όχι στην υποτέλεια, όχι στη λεηλασία και όχι στην υποδούλωση, με αντάλλαγμα την επιβίωση. Είμαστε υποχρεωμένοι λοιπόν να τη σεβαστούμε - πριν από όλους φυσικά πρέπει να τη σεβαστεί η πολιτική ηγεσία της Ελλάδας και της Ευρώπης.  

Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright)

Αθήνα, 19. Φεβρουαρίου 2012

viliardos@kbanalysis.com

One Editions   Twitter     You Toube

                                        

    Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου. Έχει εκδώσει τέσσερα βιβλία, τα οποία διατίθενται on-line από το  e-shop της ONEeditions.

Χειρότερα από... Αργεντινή - του Γιώργου Δελαστίκ

http://kostasxan.blogspot.com/2012/02/blog-post_4971.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+blogspot%2FvhzE+%28%CE%91%CF%82+%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AE%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5+%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%BF%CF%85%CF%82!%29
Γνωστό, πασίγνωστο το παραμύθι των πολιτικών μας ηγετών: «Πρέπει να εφαρμόσουμε το Μνημόνιο και να ανεχτούμε τις εφιαλτικές συνέπειες των μέτρων του γιατί αλλιώς θα χρεοκοπήσουμε. Θέλετε να ζήσουμε αυτά που έζησε η Αργεντινή, όταν χρεοκόπησε;». Ο φόβος παραλύει τις αντιδράσεις των πολιτών, όταν ακούνε αυτή την τρομοκρατική φράση.

Αυτό που φυσιολογικά δεν ξέρει ο κόσμος είναι ότι η «σωτηρία» της Ελλάδας από την ΕΕ και το ΔΝΤ, όπως αποδεικνύουν τα οικονομικά μεγέθη, έχει οδηγήσει σε τέτοια εξαθλίωση τη χώρα και τον λαό μας ώστε η «διάσωσή» μας βρίσκεται ήδη πολύ κοντά στα χάλια που είχε η Αργεντινή όταν είχε... χρεοκοπήσει!!! Ακούγεται εντυπωσιακό, απίστευτο, αλλά οι αριθμοί είναι αμείλικτοι και δεν επιδέχονται διαψεύσεις.

Η πτώση του ΑΕΠ της Ελλάδας από την αρχή της κρίσης μέχρι το τέλος του 2011 βρίσκεται συνολικά στο 16%. Oταν χρεοκόπησε η Αργεντινή, το ΑΕΠ της μειώθηκε στο χειρότερο σημείο της χρεοκοπίας της κατά 20% από αυτό που είχε πριν χρεοκοπήσει. Είναι εξόφθαλμο ότι η χώρα μας πλησιάζει το νούμερο αυτό.

Φέτος θα ξεπεράσουμε το αρνητικό ρεκόρ της Αργεντινής, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις. Η ΕΕ και το ΔΝΤ εκτιμούν ότι κατά τη διάρκεια του 2012-13 το ΑΕΠ της Ελλάδας θα μειωθεί τουλάχιστον κατά 5%, πιθανότατα ακόμη και 6%. Αν όντως επαληθευτούν αυτά τα στοιχεία, θα έχουμε μια όντως εξωφρενική κατάσταση: η... «διασωμένη» από την ΕΕ και το ΔΝΤ Ελλάδα θα έχει υποστεί ίση ή μεγαλύτερη μείωση του ΑΕΠ της από τη χρεοκοπημένη Αργεντινή!!! «Με την παρούσα πολιτική μπορεί να δούμε το ελληνικό ΑΕΠ να πέφτει κατά 25% μέχρι 30%, πράγμα που δεν έχει ιστορικό προηγούμενο» δήλωσε ανώτατος τέως αξιωματούχος της Παγκόσμιας Τράπεζας στους «Τάιμς της Νέας Υόρκης».

Oταν χρεοκόπησε η Αργεντινή, το πραγματικό διαθέσιμο εισόδημα του πληθυσμού μειώθηκε κατά 24%. Στην Ελλάδα, μέχρι το τέλος του 2011, το πραγματικό διαθέσιμο εισόδημα είχε ήδη μειωθεί κατά... 23% και φυσικά η δική μας κατηφόρα συνεχίζεται! Τι ακριβώς να φοβηθούν οι Ελληνες δηλαδή να μην πάθουν από αυτά που έπαθαν οι Αργεντινοί όταν χρεοκόπησαν; Στο 24% έφτασε η ανεργία στο απόγειο της χρεοκοπίας της Αργεντινής. Στο 21% βρισκόταν στη «σωσμένη» Ελλάδα στα τέλη Οκτωβρίου και μέχρι τον Ιούνιο θα έχει ξεπεράσει κατά πολύ το 25%.

Η Αργεντινή πάλεψε με όπλο το κράτος προκειμένου να ξεπεράσει τη δυστυχία που έφερε η χρεοκοπία και γι' αυτό τα κατάφερε να ορθοποδήσει πολύ σύντομα. Μόλις 7% μειώθηκαν οι κρατικές δαπάνες στη χώρα της Νοτίου Αμερικής. Αντιθέτως, εδώ η ΕΕ μας επέβαλε να καταρρεύσουν οι κρατικές δαπάνες, γι' αυτό και η ύφεση βαθαίνει διαρκώς και πνίγει την οικονομία και τους Ελληνες. Στην Ελλάδα οι κρατικές δαπάνες έχουν ήδη μειωθεί κατά 34%! Το κράτος συρρικνώθηκε δηλαδή σε βαθμό εξαφάνισης.

Τραγική είναι η σύγκριση με τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης που βρίσκονται υπό καθεστώς Μνημονίου. Οπως προαναφέραμε, το πραγματικό διαθέσιμο εισόδημα των Ελλήνων μειώθηκε κατά 23%, αλλά των Ιρλανδών μόνο 9% και των Πορτογάλων 8%! Των Ισπανών δε μόνο κατά 4% και των Ιταλών κατά 6%! Είναι εξοργιστικό δε να μιλάει κανείς για διογκωμένο κρατικό τομέα στην Ελλάδα. Κατά 34% μειώθηκαν εδώ οι κρατικές δαπάνες, αλλά μόνο κατά 14% στην Ιρλανδία και 7% στην Πορτογαλία! Για να μη μιλήσουμε για την Ισπανία, όπου μειώθηκαν μόλις κατά 4% ή για την Ιταλία, όπου η μείωση ήταν 2%!

Λιώνουν τους Ελληνες οι τόκοι των υπέρογκων δανείων που μας φορτώνουν οι Ευρωπαίοι «σωτήρες». Αδύνατον να μειωθούν τα ελλείμματα κάτω από τέτοιες συνθήκες. Φέτος αναμένεται να υπάρξει πρωτογενές πλεόνασμα 0,2% του ΑΕΠ, αλλά θα εμφανίσουμε... έλλειμμα 4,7% γιατί οι τόκοι ανέρχονται στο 4,9% του ΑΕΠ μας.

Ζοφερό και το 2013. Οι τόκοι -μετά το περιβόητο «κούρεμα» και δη κατά 70%- θα ανέλθουν στο... 6,3% του ΑΕΠ! Η μεγαλύτερη επιβάρυνση από όλες τις χώρες του κόσμου. «Θα τους λιώσουν για πάντα τους Ελληνες» δηλώνει στους «Τάιμς της Νέας Υόρκης» ο Μαρκ Βάισμπροτ, του Κέντρου Οικονομικών και Πολιτικών Ερευνών της Ουάσιγκτον.

Θυμάστε την "πτωχευμένη" Ισλανδία;Αγνόησε το ΔΝΤ και δείτε που βρίσκεται 4 χρόνια μετά

http://mykoniato.blogspot.com/2012/02/4.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+blogspot%2FYwxCJ+%28%CE%A0A%CE%A1%CE%91%CE%A3%CE%9A%CE%97%CE%9D%CE%99%CE%91%CE%9A%CE%91+%CE%A0%CE%91%CE%99%CE%A7%CE%9D%CE%99%CE%94%CE%99%CE%91%29

Θυμάστε την Ισλανδία; Που πτώχευσε; Που ακούγαμε τις ειδήσεις και κουνάγαμε το κεφάλι με συμπόνοια ή με οίκτο;

Ο οίκος αξιολόγησης Fitch Ratings αναβάθμισε λοιπόν κατά μία βαθμίδα την πιστοληπτική ικανότητα της Ισλανδίας στην κατηγορία... ΒΒΒ- για τον μακροπρόθεσμο δανεισμό της, εξέλιξη που επιτρέπει στη χώρα, η οποία βυθίσθηκε στην χρηματοοικονομική άβυσσο το 2008, να θεωρείται εφεξής ως αξιόπιστος δανειολήπτης!






«Η επιστροφή της μακροπρόθεσμης αξιολόγησης σε ξένο συνάλλαγμα της Ισλανδίας στην κατηγορία ‘επενδύσεις’ μεταφράζει την πρόοδο που έχει επιτευχθεί προκειμένου να αποκατασταθεί η μακροοικονομική σταθερότητα στη χώρα, η οποία έφερε επιτυχώς εις πέρας τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και για την ανοικοδόμηση της χρηματοοικονομικής αξιοπιστίας της χώρας», αναφέρει στην ανακοίνωσή του ο οίκος Fitch.


Γιατί να μας ενδιαφέρουν όλα αυτά θα πείτε,όταν εμείς έχουμε το δικό μας δράμα; Γιατί η Ισλανδία επέλεξε έναν εντελώς διαφορετικό δρόμο από τον δικό μας και τέσσερα χρόνια μετά όλη η οικονομική της “εικόνα” ένα γίνει πολύ ,πολύ καλύτερη! Εμείς δύο χρόνια μετά πάμε από το κακό στο χειρότερο και ο δρόμος φαίνεται ότι οδηγεί στο απόλυτο χάος.

Τι έγινε λοιπόν στην Ισλανδία;

Το 2008,η Ισλανδία πτώχευσε.Δεν απέφυγε δηλαδή αυτό που προσπαθούμε να αποφυγούμε εμείς δυο χρόνια. Το χρέος της το 2007,ένα χρόνο πριν “βαρέσει κανόνι” ήταν 900% του ΑΕΠ! Κάπου εκεί ήρθς και η οικονομική κρίση του 2008 με αποτέλεσμα οι τρεις τράπεζές της να πτωχεύσουν και το νόμισμά της να χάσει το 85% της αξίας του έναντι του ευρώ.

Ο πανικός ήταν ανπόφευκτος.

Ο πρωθυπουργός της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης συνασπισμού Γκέιρ Χόρντε βρισκόταν σε διαπραγματεύσεις για την παροχή δανείου ύψους 2.1 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Βρετανία και Ολλανδία έδιναν ακόμα 2.5 δισεκατομμύρια. Και τότε εμφανίστηκαν ποιοι λέτε; ΔΝΤ και ΕΕ που πρότειναν να αναλάβουν …τη κατάσταση.

Κι εκεί έκαναν πρόωρες εκλογές,τον Απρίλιο του 2009.Η κυβέρνηση που προέκυψε γρήγορα βρέθηκε σε δυσμένεια,γιατί έπρεπε να πληρώσει πάνω από 3 δις ευρώ.Κάτι που σήμαινε επιπλέον θυσίες για τους πολίτες.Κι αυτοί δεν το άντεξαν.

Τα πολιτικά κόμματα δεν είχαν άλλη επιλογή από το να στηρίξουν την άποψη των πολιτών που δεν είχαν άλλες δυνάμεις να πληρώνουν.
Ο πρωθυπουργός Όλαφ Ραγκνάρ Γκρίμσον αρνήθηκε να επικυρώσει τον νόμο το οποίο ανάγκαζε τους πολίτες να σηκώσουν τα βάρη των Ισλανδών τραπεζιτών και συμφώνησε να συγκαλέσει δημοψήφισμα.

Από την άλλη η πίεση αυξήθηκε. Όταν η Ισλανδία ετοιμαζόταν για δημοψήφισμα, το ΔΝΤ απειλούσε την χώρα να στερήσει οποιαδήποτε βοήθεια. Η Βρετανική κυβέρνηση απειλούσε να παγώσει τις καταθέσεις και τις αποταμιεύσεις των Ισλανδών. Τα επιχειρήματα όπως τα περιγράφει ο ίδιος ο Ισλανδός πρωθυπουργός:

«Μας έλεγαν ότι ή θα ακολουθήσουμε το πρόγραμμά τους ή θα γίνουμε Κούβα “.

Στο δημοψήφισμα που έγινε το Μάρτιο του 2010 το 93% των Ισλανδών ψήφισαν κατά της πληρωμής των χρεών. Το ΔΝΤ αμέσως πάγωσε τους δανεισμούς .

Οι Ισλανδοί όμως δεν είχαν πια τίποτα να χάσουν. Η κυβέρνηση ξεκίνησε έρευνες για αστικές και ποινικές ευθύνες κατά των όποιων υπευθύνων για την οικονομική κρίση. Αξιωματούχοι και τραπεζίτες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη χώρα.

Η χώρα υιοθέτησε νέο Σύνταγμα το οποίο συνέταξαν πολίτες οι οποίοι δεν ήταν ενταγμένοι σε κανένα κόμμα.Το Σύνταγμα γράφτηκε στο διαδίκτυο,για να μπορούν οι συντάκτες του να δέχονται σχόλια.

Το Σύνταγμα θα παρουσιαστεί στις επόμενες εκλογές.

Και τώρα τα νούμερα:
•Η Ισλανδία με πολύ λιγότερο πληθυσμό από την Ελλάδα βεβαίως -μόλις 320.000- χωρίς όμως βιομηχανία,γεωργία και πλουτοπαραγωγικές πηγές ,έχοντας ουσιαστικά μόνο αλιεία έχει ανάπτυξη 3,1% και περίπου 7% ανεργία!

Μήπως -λέμε μήπως- κάνουμε κάτι πολύ λάθος;

Και βέβαια είναι περίεργο ότι όλα αυτά πρέπει να ψάξει κάποιος για να τα πληροφορηθεί ,γιατί παραδόξως δεν “παίζονται” από τα ΜΜΕ.

www.onalert.gr

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: «ΕΡΧΕΤΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΜΠΟΡΑ ΣΥΝΤΟΜΑ. ΘΑ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΕΙ, ΑΛΛΑ ΔΕ ΘΑ ΜΑΣ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕΙ»

http://www.agioritikovima.gr/%CE%94%CE%B9%CE%B4%CE%B1%CF%87%CE%AD%CF%82/%CE%93%CE%AD%CF%81%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1-%CE%A0%CE%B1%CF%8A%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%85/5092-gerontas-paisios

Εἶπε ὁ γέροντας Παΐσιος:
Θά κανονίσει ὁ Χριστός τίς ὑποθέσεις τοῦ Ἔθνους. Ἄν ἔμενε σ' ἐμᾶς αὐτή ἡ δουλειά, τό τινάζαμε στόν ἀέρα τό Ἔθνος.
-Τί θά γίνει μέ τή σημερινή κατάσταση; Μήν ἀνυσυχεῖτε. Πολλά διατάγματα δέ θά προλάβουν καν νά δακτυλογραφηθοῦν.
- Μέ τό γένος μᾶς τί θά γίνει;
Τό Γένος μας θά μεγαλώσει, ἄν καί οἱ ὑποτιθέμενοι φίλοι μας θά ἤθελαν νά τό τσαλακώσουν καί θά τούς ἦταν πολύ εὐχάριστο. Ἀλλά ὁ Θεός δέ θά ἐπιτρέψει. Ἡ Τουρκία θά καταστραφεῖ. Ἔρχεται μεγάλη μπόρα σύντομα. Θά μᾶς ἀγγίξει, ἀλλά δέ θά μᾶς καταστρέψει.
Μετά ἀπ' αὐτή τήν μπόρα, θά ἐπέμβη ἡ Χάρη τοῦ Χριστοῦ. Ὅλοι ἀνεξαιρέτως θά πιστέψουν. Δέ θά ὑπάρχει οὔτε ἕνας ἄνθρωπος ἄπιστος. Ὡστόσο, δέ θά ἔχουν τό μισθό τῶν σημερινῶν Χριστιανῶν. Μήν τά λέτε αὐτά στούς κοσμικούς, γιατί θά τό ρίξουν ἔξω.
- Ὑπάρχουν, πάτερ, πιστοί στίς μέρες μας;
Ὑπάρχει μία μερίδα Χριστιανῶν, ὅπου ὁ Θεός ἀναπαύεται.

(Μαρτυρία ἀπό τό Β' - ὑπό ἔκδοση - τόμο τοῦ βιβλίου «Μαρτυρίες Προσκυνητῶν»)

Στον αέρα το αποψινό “ΜΑΚΕΛΕΙΟ”!! Πιέσεις από τραπεζίτες για τους βαρύτατους χαρακτηρισμούς Σεραφείμ για Παπαδήμο και τράπεζες!

http://olympia.gr/2012/02/19/%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B1%CE%AD%CF%81%CE%B1-%CF%84%CE%BF-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%88%CE%B9%CE%BD%CF%8C-%CE%BC%CE%B1%CE%BA%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%BF-%CF%80%CE%B9%CE%AD%CF%83%CE%B5%CE%B9/

 
“Δεν κόβω ούτε δευτερόλεπτο” διαμηνύει ο Χίος, παρά το ότι ο Σεραφείμ ήταν ακραίους στους χαρακτηρισμούς του ειδικά για τον Λουκά Παπαδήμο, στον οποίον όπως είδαμε οι τραπεζίτες μέσω των ΜΜ”Ε” που ελέγχουν προσπαθούν να τον επιβάλλουν ως μόνιμη λύση για τον Ελληνικό λαό!
Φαίνεται ότι η συνέντευξη του Σεραφείμ τους χαλάει το σχέδιο…
Σύμφωνα με τις δικές μας πληροφορίες πάντως, ο Χίος δεν υπάρχει περίπτωση να κόψει τα επίμαχα σημεία. Ήδη σηκώθηκε το πρώτο μέρος στο διαδίκτυο, οπότε τυχόν “ακρωτηριασμός” θα φανεί…

Νέα Δημοκρατία και Πολιτική Άνοιξη: Βίοι Παράλληλοι, παραδόξως...

http://www.defencenet.gr/defence/index.php?option=com_content&task=view&id=34687&Itemid=139 
 

"Χάνεται το έδαφος κάτω από τα πόδια της ΝΔ" και ο Α.Σαμαράς δέχεται εισηγήσεις από στενούς του συνεργάτες να προχωρήσει σε "εθνικό προσκλητήριο" προς όλους τους πολιτικούς χώρους μήπως και περιοριστούν οι απώλειες από το "ΝΑΙ" στο Μνημόνιο και σε όσα συνοδεύουν αυτό το "ΝΑΙ" (εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας, απάνθρωπα μέτρα μέχρι το 2020, μόνιμη ύφεση για να υπάρξει εσωτερική υποτίμηση κλπ).
Και όταν λέμε "εθνικός προσκλητήριο" αυτό αφορά και τους διαγραμμένους του ΠΑΣΟΚ ή όποιους από το ΠΑΣΟΚ θέλουν να ενταχθούν στις τάξεις της ΝΔ, αλλά και τον Γ.Καρατζαφέρη του ΛΑΟΣ και την Ν.Μπακογιάννη, όπως πρώτο έγραψε το defencenet.gr.
Είναι και ο μοναδικός τρόπος να επιβιώσει πολιτικά και οι δύο και ειδικά η πρόεδρος της ΔΗΣΥ που ισχυρές δυνάμεις εντός και εκτός Ελλάδος την θέλουν στην επόμενη Βουλή. Και είναι ίσως η μοναδική που θα δεχθεί να προχωρήσει στο κόμμα, εκτός ίσως από μερικούς από τους "22" διαγραμμένους οι οποίοι θεωρούν ότι έκαναν το καθήκον τους στη Βουλή και από εκεί και πέρα με την προίκα του αντιμνημονιακού "ΟΧΙ" θα πάνε πολύ καλύτερα από τους συναδέλφους τους της ΝΔ. Μελάς και Κεφαλογιάνννης θέλουν να επιστρέψουν, χωρίς να απεμπολήσουν το "ΟΧΙ", όμως
Μπορεί να ακούγεται οξύμωρο, αλλά στη ΝΔ κάνουν ότι μπορούν για να βρουν τρόπο να επιστρέψουν οοι βουλευτές, πριν οργανωθούν σε κόμμα με δέκα ή και περσσότερους βουλευτές.
Από εκεί και πέρα κάθε ημέρα μέχρι τις εκλογές (που είναι άγνωστο πότε θα γίνουν μετά την κάθετη άρνηση του Β.Σόϊμπλε, ο οποίος ξέρει ότι το Μνημόνιο "πεθαίνει" μαζί με τις εκλογές) θα είναι ένα μαρτύριο για τη ΝΔ και τον Α.Σαμαρά που καθημερινά θα χάνουν ποσοστά και πλέον βρίσκονται στην ίδια θέση με το ΠΑΣΟΚ, απλά ξεκίνησαν από την αφετηρία του 31% και τώρα βρίσκονται στο 24%.
Ακούγονται βέβαια κάποιες πληροφορίες περί πιθανής μετεκλογικής στροφής της ΔΗΜΑΡ του Φ.Κουβέλη και συνεργασίας του με τη ΝΔ και ότι μείνει από το ΠΑΣΟΚ και μάλλον οι πληροφορίες έχουν βάση. Μην ξεχνάμε ότι τα εγκωμιαστικά λόγια του βουλευτή της ΔΗΜΑΡ Α.Ψαριανού προς τον Λ.Παπαδήμο, όταν ήταν έτοιμη η ΔΗΜΑΡ να συνεργαστεί με την συγκυβέρνηση, κάτι που δεν έγινε την τελευταία στιγμή.
Θα αλλάξουν γνώμη οι Γερμανοί και θα επιτρέψουν τις εκλογές τον Απρίλιο (ακούγεται "βαρύ" το θα "επιτρέψουν" αλλά έτσι είναι από την στιγμή που δεν υπάρχει ενεργός αντίσταση των πολιτών σε αυτό που τους έχει επιβληθεί);
Είναι πολιτικό παράδοξο ότι ο Α.Σαμαράς πρακτικά ακολουθεί την ίδια πορεία που είχε ακολουθήσει το 1993-1996: Το 1993 ορθώνει το ανάστημά του στην τότε εκχώρηση του ονόματος "Μακεδονία" και αναγκάζει τον Κ.Μητσοτάκη να απορρίψει το πακέτο Πινέϊρο (κάποιοι, όχι λιγότερο πατριώτες από τον Α.Σαμαρά ισχυρίζονται πάντως ότι το πακέτο Πινέϊρο ήταν ότι το σχέδιο Άτσεσον για την Κύπρο: Η τελευταία ευκαιρία για μια θετική κατάληξη ενός εθνικού ζητήματος με τις λιγότερες εθνικές απώλειες για την Ελλάδα).
Eν συνεχεία ιδρύει το καλοκαίρι την Πολιτική Άνοιξη και ρίχνει την κυβέρνηση της ΝΔ. Ακολουθούν οι εκλογές της 10ης Σεπτεμβρίου του 1993 και η επιστροφή του ΠΑΣΟΚ του Α.Παπανδρέου στην εξουσία με 46,88%, τη ΝΔ να μένει πίσω με σχεδόν 40% και την νεοϊδρυθείσα ΠΟΛΑΝ να παίρνει το αξιοπρεπές 4,88%.
Μέχρι εδώ θυμίζει την πορεία που είχε η ΝΔ επί Α.Σαμαρά μέχρι τον περασμένο Νοέμβριο. Μόνος εναντίον όλων και τα καταφέρνει.
Τις  εκλογές του 1993 ακολουθεί η προεδρική εκλογή του 1995 και αφού  έχουν προηγηθεί οι δημοτικές εκλογές του 1994 όπου το κόμμα δεν παρουσιάζει τα επιθυμητά αποτελέσματα.
Στην προεδρική εκλογή του 1995, το ΠΑΣΟΚ του βαριά άρρωστου Α.Παπανδρέου βρίσκεται 5 μονάδες πίσω από τη ΝΔ του Μ.Έβερτ και με βαριά σκάνδαλα στην πλάτη όπως αυτό της «ροζ βίλλας». Μόνο οι ψήφοι των βουλευτών της ΠΟΛΑΝ μπορούν να δώσουν τις 180 ψήφους που είναι απαραίτητες για να εκλεγεί πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Σε διαφορετική περίπτωση η χώρα πάει σε εκλογές λόγω της αδυναμίας εκλογής προέδρου και η νίκη της ΝΔ είναι 100% βέβαιη. Όλη η κεντροδεξιά παράταξη περιμένει ότι ο Α.Σαμαράς δεν θα στηρίξει  τον υποψήφιο του ΠΑΣΟΚ και η χώρα θα πάει σε εκλογές. Και τότε γίνεται ότι έγινε και τον περασμένο Νοέμβριο με τον Παπαδήμο: Η ΠΟΛΑΝ στηρίζει τον Κωστή Στεφανόπουλο και αμέσως μετά δηλώνει στήριξη στην υποψηφιότητά του και η … κυβέρνηση! Η συμπαιγνία ΠΟΛΑΝ-ΠΑΣΟΚ εμφανής.
Η χώρα δεν πάει άμεσα σε εκλογές, όπως δεν πήγε και τον περασμένο Νοέμβριο, παρά το γεγονός ότι ο Α.Σαμαράς θα κέρδιζε ίσως και την αυτοδυναμία. Αποδομείται ολόκληρο το προφίλ του Α.Σαμαρά όπως ακριβώς συμβαίνει και τώρα.
Η χώρα πάει σε εκλογές το 1996. Η Ν.Δ. του Μ.Έβερτ  παίρνει λιγότερες ψήφους από το 1993 (λίγο επάνω από το 38%), το ΠΑΣΟΚ του Κ.Σημίτη λίγο πάνω από το 41%, αλλά η ΠΟΛΑΝ του Α.Σαμαρά μένει εκτός Βουλής με 2,97% και ο Α.Σαμαράς περνάει στο πολιτικό περιθώριο! Bασική αιτία η άρνησή του να ρίξει την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το 1995.
Μένει στο περιθώριο μέχρι το 2004 που τον ανασύρει ο Κ.Καραμανλής και τον κάνει αρχικά ευρωβουλευτή και το 2007 τον βάζει στην κυβέρνηση στο «αβανταδόρικο» υπουργείο Πολιτισμού.
Δηλαδή, πρακτικά η ιστορία του Α.Σαμαρά επαναλαμβάνεται: Ένα δυναμικό ξεκίνημα που βασίζεται σε ένα «ΟΧΙ», μια πλήρη αποδόμηση που έρχεται με ένα ηχηρό «ΝΑΙ» και βέβαια μια εκλογική αποτυχία η οποία ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί, αλλά όλα δείχνουν ότι θα συντελεστεί, αφού ως τεράστια αποτυχία θα θεωρηθεί οτιδήποτε κάτω από το ποσοστό των εκλογών του 2009 της ΝΔ, την στιγμή που το ΠΑΣΟΚ «χαροπαλεύει» στο 10% και η Ν.Μπακογιάννη αποσπά ποσοστά της τάξεως το 2,5%...
To μόνο παράξενο σε όλα αυτά είναι η ευκολία με την οποία ο Α.Σαμαράς αποδέχθηκε αυτό που ήταν κάτι παραπάνω βέβαιο ότι θα αποδομούσε πολιτικά τον ίδιο και το κόμμα του και το 1995 και το 2011-12. Πως λέγεται; Πάντως όχι πολιτική διορατικότητα. Το 1995 έδωσε 9 χρόνια ζωής στο ΠΑΣΟΚ και το 2011 εννέα χρόνια εξαθλίωσης στην Ελλάδα 
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Σήμερα έχουμε εκλογές. Δεν το ξέρετε; Ρωτήστε τον......Σαμαρά!

 http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.com/2012/02/blog-post_3274.html

ΙΔΟΥ Η ΕΛΒΕΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ Α. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ, ΑΔΕΛΦΟΥ ΤΟΥ ΠΡΩΗΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ. ΣΥΝΤΡΙΨΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ!

Αφιερωμένο σε κάποια ΠΑΣΟΚάκια, που έχουν το θράσος να σχολιάζουν ανώνυμα (γιατί είναι ΔΕΙΛΟΙ και ΑΝΑΝΔΡΟΙ), και να μας εγκαλούν επειδή τους θίξαμε την (αν)οσία Οικογένεια, από την οποία προφανώς και χαρτζιλικώνωνται (οι σαλιάρηδες!)...

Αν θέλουν συνέχεια, εδώ είμαι!

Και τους προκαλώ (αν έχουν τα κότσια)...

http://olympia.gr/2011/06/25/andreas-papandreou-2/

Διαβάστε τις απίστευτες αποκαλύψεις που προσπαθούν με νύχια και με δόντια να κρατήσουν στην αφάνεια τα ΜΜ”Ε” αλλά και οι επίορκοι του πολιτικού συστήματος. Νέα αποκάλυψη: ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΜΕΓΑΤΟΝΩΝ ΜΕ ΕΜΠΛΟΚΗ ΣΥΓΓΕΝΩΝ ΤΟΥ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ



ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟΣ ΔΙΑΣΥΡΜΟΣ: ΕΛΒΕΤΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΕΙ ΤΙΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ Α. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ!
Σπάει η Ομερτά! Επερώτηση – βόμβα από τον Νίκο Νικολόπουλο για τον αδερφό του πρωθυπουργού
Διαβάστε επίσης: ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: LEHMAN BROTHERS – ΕΛΛΗΝΙΚΑ CDS. Δεν υπάρχει τέλειο έγκλημα…
Και την συνέχεια: Ο ΠΑΝΟΣ ΚΑΜΜΕΝΟΣ ΑΠΑΝΤΑ ΣΤΟΝ ΓΙΟΥΝΚΕΡ. Μάλλον άρχισε ο πόλεμος.
Και μία ενδιαφέρουσα λίστα: Εργάζομαι στα Goody’s αλλά δεν έχω καμμία σχέση με τα hamburgers. Ασχολούμαι αποκλειστικά με τα Chicky’s.
ΞΕΠΕΡΑΣΕ ΤΙΣ 2000 ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ. ΕΝΟΧΗ ΣΙΩΠΗ ΑΠΟ ΤΑ ΜΜ”Ε”. ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΜΕΡΤΑ ΤΩΝ ΒΑΡΩΝΩΝ ΤΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ, ΜΠΟΡΟΥΜΕ!

• ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ, ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΠΟΥ ΔΙΑΤΗΡΕΙ Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ, ΑΝΔΡΕΑΣ Α. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ, ΣΤΗΝ ΕΛΒΕΤΙΑ
• ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
• ΣΤΗΝ ΔΗΛΩΜΕΝΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΥΤΕ ΚΟΥΔΟΥΝΙ ΜΕ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ! ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΥΤΕ ΣΤΟΝ ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΟ ΚΑΤΑΛΟΓΟ!
• ΕΤΑΙΡΟΙ ΑΥΤΟΣ ΚΑΙ Η ΣΥΖΥΓΟΣ ΤΟΥ, ΜΑΡΙΑΝΘΗ ΑΛΕΞΙΟΥ!
• ΣΤΕΓΑΖΕΤΑΙ ΣΕ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΠΟΥ ΦΗΜΙΖΕΤΑΙ ΓΙΑ “ΕΙΔΙΚΕΣ” ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ
• ΩΣ ΑΠΟΔΕΚΤΗΣ ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑΣ ΦΕΡΕΤΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΔΙΚΗΓΟΡΟΥ.
• ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΧΩΡΗΣΗ ΤΟΥ DOMAIN ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ, ΔΗΛΩΝΕ ΩΣ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΑΘΗΝΩΝ!!
• Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΓΝΩΡΙΖΕΙ;
• ΜΕΓΙΣΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΘΕΜΑ ΠΛΕΟΝ ΟΙ ΧΟΡΗΓΙΕΣ ΚΡΑΤΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΙΣΜΩΝ ΣΤΗΝ ΦΕΡΟΜΕΝΗ ΩΣ “ΜΚΟ” ΕΤΑΙΡΕΙΑ.

Εδώ και ημέρες, ξεκινήσαμε την έρευνα για να δούμε που κατέληγαν οι χορηγίες κρατικών οργανισμών όπως το ΤΤ αλλά και υπουργειων, στα συνέδρια που φερόταν να οργάνωνε η εταιρεία “I4CENSE”, του αδελφού του πρωθυπουργού, κυρίου Ανδρέα Α. Παπανδρέου. Είχαμε αποκαλύψει ότι στο site της εταιρείας δεν υπήρχε ούτε διεύθυνση, ούτε τηλέφωνο. Δηλαδή τα στοιχεία της εταιρείας ήταν ΑΓΝΩΣΤΑ, μη προσβάσιμα στο κοινό.
Παρ’ όλη την σοβαρότητα της καταγγελίας, ούτε ένας εισαγγελέας δεν ευαισθητοποιήθηκε, ούτε ένα κανάλι δεν ασχολήθηκε με το θέμα. Όπως και με το ότι ο αδελφός του πρωθυπουργού ακόμα και για την καταχώρηση του Domain της εταιρείας, δήλωσε ως διεύθυνση το …ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΑΘΗΝΩΝ!

ΤΟ κτίριο στην οδό Vignerons 1A όπου στεγάζεται η εταιρεία του Α. Παπανδρέου

Σήμερα λοιπόν αποκαλύπτουμε την εταιρεία που διατηρεί ο Ανδρέας Α. Παπανδρέου στην Ελβετία, με μοναδικούς εταίρους αυτόν και την σύζυγο του κυρία Μαριάνθη Αλεξίου.
Δείτε τα στοιχεία της εταιρείας:
Κλικ στην εικόνα για να δείτε καθαρά τα στοιχεία. 
Η εταιρεία λοιπόν ονομάζεται Institute for Climate and Energy Security
Όνομα που ξεκάθαρα ταυτίζεται με το ακρωνύμιο “I4CENSE”, το δημοσιοποιημένο όνομα της εταιρείας δηλαδή, μέσω της οποίας λαμβάνονται χορηγίες από κρατικούς φορείς, οργανισμούς αλλά ακόμα και τη …SIEMENS!
Συνεχίζοντας την έρευνα διαπιστώσαμε ότι η επωνυμία της εταιρείας δεν βρισκόταν γενικώς στον τηλεφωνικό κατάλογο αλλά και στην συγκεκριμένη διεύθυνση δεν φαινόταν εταιρεία με αυτό το όνομα.
Σε αυτοψία λοιπον που κάναμε στο κτίριο (φωτό), είδαμε ότι όντως δεν υπήρχε ούτε ταμπελάκι, ούτε καν κουδούνι (!). Βλέποντας ότι ως αποδέκτη αλληλογραφίας ο κύριος Παπανδρέου είχε δηλώσει το όνομα Etude Häsler, είδαμε ότι στο ίδιο κτίριο στεγάζεται το γνωστό δικηγορικό γραφείο H&B LAW, (κλικ στην φωτό για μεγένθυση), όπου υπεύθυνος είναι ο κύριος Hasler Marc. Την αυτοψία επιβεβαιώνει και η καταχώρηση στον τηλεφωνικό κατάλογο.
Η εταιρεία του Ανδρέα Α. Παπανδρέου, στεγάζεται στο δικηγορικό γραφείο H&B LAW, γραφείο που φημίζεται για τις δραστηριότητες τους σε …Venture Capitals, συγχωνεύσεις και εξαγορές εταιρειών, δραστηριότητες με μεγάλη ζήτηση από ανθρώπους με διαθέσιμα κεφάλαια, για τους οποίους η Ελβετία είναι ακόμα “ασφαλές λιμάνι”. Δεν είναι τυχαίο ότι η εταιρεία έχει ειδικό division για Ρώσους πελάτες.
Το τι είδους εταιρείες στεγάζονται σε δικηγορικά γραφεία με τέτοιον τρόπο, ρωτήστε κάποιους ειδικούς να σας διαφωτίσουν όσοι δεν το γνωρίζετε.
Δείτε σκαναρισμένα αποσπάσματα του καταστατικού της εταιρείας, με την επίσημη σφραγίδα του Ελβετικού κράτους και τις υπογραφές τους.  Το καταστατικό είναι στην διάθεση των αρχών και των ΜΜΕ που θα θελήσουν να παρουσιάσουν το θέμα, αλλά κυρίως στην διάθεση των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ που πρόσφατα έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Στο μνημόνιο δεν γνωρίζατε τι ψηφίζατε κύριοι. Τώρα δεν μπορείτε να επικαλεστείτε άγνοια.
Ένα μεγάλο Μπράβο στους φίλους του Ολυμπία για την ανιδιοτέλεια και την αυτοθυσία τους.
Ένα μεγάλο Μπράβο στο παλικάρι που λέγεται ΠΑΝΟΣ ΚΑΜΜΕΝΟΣ. Από το θάρρος και την μπέσα ενός άνδρα ξεκίνησαν όλες οι αποκαλύψεις αλλά και οι πολιτικές εξελίξεις. ΑΥΡΙΟ ΠΑΝΟ, ΘΑ ΕΧΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΗΣ IJ PARTNERS ΜΕ ΤΟΥΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ ΠΟΥ ΣΧΕΤΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΑ ΤΟΞΙΚΑ ΟΜΟΛΟΓΑ ΤΗΣ LEHMAN BROTHRS.
ΥΓ. Κύριε Κλέωνα, θα μας πείτε τώρα που στέλνατε τα λεφτά για τις χορηγίες; “Άστους, μην ασχοληθείς, αυτοί είναι περιθωριακοί!!”


Τα υπόλοιπα στοιχεία εδώ:
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΔΩΡΕΑ ΣΤΗΝ ΜΚΟ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ Α. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ… αλλά έχει ένα πρόβλημα.
ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ! Ο αδερφός του πρωθυπουργού δηλώνει ως διεύθυνση το …Πανεπιστήμιο Αθηνών!

ΟΤΕ: "ΕΠΙΧΟΡΗΓΕΙ" ΤΗ ΓΙΑΝΝΑ ΠΕΡΙΚΟΠΤΟΝΤΑΣ ΜΙΣΘΟΥΣ

http://makeleio.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=89:-qq----&catid=5:2012-02-11-12-50-12&Itemid=60

ΕΝΩ ΔΙΑΘΕΤΕΙ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΑΚΙΝΗΤΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ και ΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΠΛΗΡΩΝΕΙ "ΧΛΙΔΑΤΑ"...ΕΝΟΙΚΙΑ...!!!
Ο ΟΤΕ ανακοίνωσε μείωση των κερδών του, της τάξεως του 54,1% (30,2 εκατ. ευρω) στο πρώτο τρίμηνο του 2011.
Τα έσοδα μειώθηκαν κατά 12,6% σε 1,224 δισ. ευρώ.
Εννοείται βέβαια,
ότι σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, είναι φυσικό να ο μέσος χρήστης της σταθερής και κινητής τηλεφωνίας να προσπαθεί να μειώσει τους λογαριασμούς του.
Πόσο μάλλον, αφού υπάρχουν νοικοκυριά που ούτε καν μπορούν να τους εξοφλήσουν, ενώ δεν είναι λίγοι και εκείνοι που σταματούν να χρησιμοποιούν δεύτερο και τρίτο κινητό.
Να σημειωθεί πως όλα αυτά σημειώνονται τη στιγμή που το προσωπικό του ΟΤΕ έχει υποστεί τεράστιες μειώσεις μισθών, ενώ αρκετοί υπάλληλοί του οδηγήθηκαν σε συνταξιοδότηση (στο τρίμηνο, ο ΟΤΕ επιβαρύνθηκε από χρέωση 39,7 εκατ. που σχετίζεται με τη μείωση προσωπικού και τα προγράμματα πρόωρης αποχώρησης).
Ως γνωστόν, τα μέτρα που είχε ανακοινώσει η διοίκηση του ΟΤΕ φέτος το Μάρτιο, προέβλεπαν περικοπές σε υπερωρίες και επιδόματα, καθώς και οι 120 απολύσεις στην Cosmote. Τότε μάλιστα, είχε αναφερθεί ότι το «σχέδιο ΟΤΕ» θα αποτελέσει πιλότο για όλες τις δηµόσιες επιχειρήσεις που είναι εισηγµένες στο Χρηµατιστήριο.
Η κυβέρνηση, άλλωστε, στο πλαίσιο του μνημονίου, προωθούσε µειώσεις µισθών µέχρι και 25%.
Την ίδια στιγμή λοιπόν, που ο «γερμανοκρατούμενος» (Ντόϊτσε Τέλεκομ) ΟΤΕ παρουσιάζει αυτή την εικόνα, και κουτσουρεύει τους μισθούς του προσωπικού του, η διοίκησή του επιτρέπει κάποιες «ανεξήγητες» πολυτέλειες.
Όπως, παραδείγματος χάριν, να πληρώνει ενοίκιο για την στέγαση εταιρειών του σε ιδιώτες, τη στιγμή που ο Οργανισμός διαθέτει τεράστια ακίνητη περιουσία και έχει απεριόριστους χώρους για να διαθέσει στις θυγατρικές του.
Ενδεικτική είναι η περίπτωση της εταιρείας του, OTEGlobe, η οποία εδώ και χρόνια νοικιάζει έναν όροφο στο κτίριο των Θεόδωρου και Γιάννας Αγγελοπούλου, Blue Land, στο Μαρούσι, δίπλα από το Ολυμπιακό Στάδιο.
Γι'αυτό μάλιστα, ο Οργανισμός πληρώνει το διόλου ευκαταφρόνητο ποσόν των περίπου 700.000 ευρώ το έτος.
Εκεί στεγάζονται οι περί τους εκατό εργαζόμενοι της OTEGlobe. Το Blue Land το πήρε η Γιάννα (με leasing) από την Lamda της οικογένειας Λάτση. Η Blue Land που διαχειρίζεται το πενταόροφο κτίριο, όπου στους δύο τελευταίους ορόφους βρίσκεται και το πολυτελές γραφείο της κ.Αγγελοπούλου, διαχειρίζεται η ομώνυμη εταιρεία της οικογένειας Αγγελοπούλου.
Σε αυτήν μάλιστα, πρόεδρος ήταν ο κ.Μάρτον Σίμιτσεκ, από τους στενότερους συνεργάτες της κ.Αγγελοπούλου στο «Αθήνα 2004».
ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΣ-- ΑΠΟΛΥΟΜΕΝΟΣ ΟΤE

ΝΕΕΣ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΕΣ ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΕΙΣ - ΝΕΑ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΥ - ΜΙΑ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΓΜΕΝΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΜΠΟΡΕΙ...

http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=6680:dimoskopiseis-19feb&catid=82:kommata&Itemid=199

ΝΕΑ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΥ
ΜΙΑ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΓΜΕΝΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΜΠΟΡΕΙ...
Η «Iskra» αναδημοσιεύει, όπως κάνει συνήθως, χωρίς κρίσεις και σχόλια για την αξιοπιστία και την αντικειμενικότητά τους, στοιχεία από τρεις νέες δημοσκοπήσεις που έγιναν για λογαρισμό Κυριακάτικων Εφημερίδων.

ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΗ ΤΗΣ MARC ΓΙΑ ΤΟ «ΕΘΝΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ»

Στην πρόθεση ψήφου, η ΝΔ συγκεντρώνει το 24%, η ΔΗΜΑΡ 15,2%, το ΠΑΣΟΚ 13,9%, το ΚΚΕ 11,9%, ο ΣΥΡΙΖΑ 10,7%, ο ΛΑΟΣ 6,9%, οι Οικολόγοι-Πράσινοι 3,3%, η Δημοκρατικη Συμμαχία 3,2%, η Χρυσή Αυγή 2,8% και το Πανελλήνιο Αρμα Πολιτών 1,7%.

ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΗ ΤΗΣ ALCO ΓΙΑ ΤΟ «ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ»

Στην πρόθεση ψήφου, η ΝΔ συγκεντρώνει το 24% έναντι 11,5% που συγκεντρώνει η Δημοκρατική Αριστερά. Στην τρίτη θέση και με ποσοστό 11% βρίσκονται το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ, ενώ ακολουθεί ο ΣΥΡΙΖΑ με 8%, ο ΛΑΟΣ με 5%, οι Οικολόγοι Πράσινοι και η Χρυσή Αυγή με 3,5%, ενώ η Δημοκρατική Συμμαχία φτάνει το 3%.

ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΗ ΤΗΣ MRB ΓΙΑ ΤΗ «REAL NEWS»

ΝΔ: 19%

ΔΗΜΑΡ: 10.1%

ΚΚΕ: 8.8%

ΣΥΡΙΖΑ: 8.2%

ΠΑΣΟΚ: 8.2%

ΛΑΟΣ: 3.4%

ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ: 2.7%

ΔΗΣΥΜ: 2.1%

ΑΡΜΑ ΠΟΛΙΤΩΝ: 1.3%

ΑΛΛΑ: 5.2%

ΔΞΔΑ: 31%

Γιατί συμφέρει η δραχμή...

http://hassapis-peter.blogspot.com/2012/02/blog-post_1647.html

H οικονομική πορεία της Ελλάδας διαμορφώνεται από δύο αντικρουόμενα ελλείμματα: το δημόσιο έλλειμμα, που λειτουργεί αναπτυξιακά, και το εξωτερικό έλλειμμα, που λειτουργεί υφεσιακά. Μέχρι πρόσφατα το ένα έλλειμμα εξουδετέρωνε πάνω κάτω το άλλο (άλλοτε λιγότερο, άλλοτε περισσότερο). Βέβαια το «κόστος» αυτής της εξουδετέρωσης ήταν....

ο υπέρμετρος δανεισμός της Ελλάδας και η σημερινή μειωμένη ανεξαρτησία της.

Από το φθινόπωρο του 2011 όμως η κατάσταση έχει αλλάξει. Ήδη η τελευταία δόση των 8 δισ. ευρώ το Δεκέμβριο ήταν ίσα ίσα αρκετή για να πληρωθούν τα τοκομερίδια και τα λήγοντα ομόλογα του Δεκεμβρίου, χωρίς να περισσέψει τίποτα για το πρωτογενές έλλειμμα του Δημοσίου. Η πρακτική αυτή θα συνεχιστεί κατά πάσα πιθανότητα και στο μέλλον. Δεδομένου του συνεχιζόμενου ελλείμματος τρεχουσών συναλλαγών, που θα είναι γύρω στα 20 δισ. το 2011 (ή 8 δισ. χωρίς τις πληρωμές τόκων, που εξακολουθούν να χρηματοδοτούνται από την τρόικα), ένας βίαιος ισοσκελισμός του πρωτογενούς δημοσίου ελλείμματος (3% του ΑΕΠ) θα έχει διπλή υφεσιακή επίπτωση, αφενός από την άμεση συρρίκνωση της εσωτερικής ζήτησης και αφετέρου από το εξωτερικό έλλειμμα.

Βάσει των στοιχείων του 2011, το δεύτερο σκέλος από μόνο του ισοδυναμεί με επιπλέον συρρίκνωση 4% (8 δισ. ευρώ από 200 δισ. ΑΕΠ), χωρίς να συνυπολογιστούν τυχόν πολλαπλασιαστές. Η συρρίκνωση αυτή θα συνεχιστεί μέχρις ότου ισοσκελιστεί το εξωτερικό έλλειμμα (δίχως τόκους), ώστε να σταματήσει η αφαίμαξη χρήματος από την ελληνική οικονομία (μειώσεις καταθέσεων). Πότε μπορεί να συμβεί αυτό; Όταν η πτώση του εισοδήματος επιφέρει την απαιτούμενη μείωση των εισαγωγών. Στην Ελλάδα τα «πάντα» σήμερα εισάγονται. Άρα είναι λογικό να υποθέσει κανείς πως η ελαστικότητα των εισαγωγών έναντι του εισοδήματος, καθώς και των τιμών των εισαγόμενων προϊόντων, είναι κοντά στο 11.

Όπως είδαμε, η απαιτούμενη μείωση των καθαρών εισαγωγών (μείωση εισαγωγών μαζί με την όποια αύξηση των εξαγωγών) είναι 8 δισ. Αν υποθέσουμε πως οι εξαγωγές θα συνεχίσουν να αυξάνονται σχεδόν με τους φετινούς ρυθμούς (2 δισ. το χρόνο), τότε μπορούμε να προσμένουμε άλλα 2 χρόνια ύφεσης (4% και 3%), ώστε να κλείσει η ψαλίδα των 8 δισ. (4 δισ. από αύξηση των εξαγωγών και 4 δισ. από μείωση των εισαγωγών σε σύνολο εισαγωγών 58 δισ. ευρώ το 2011). Βλέπουμε άρα πως η απαιτούμενη μείωση του εισοδήματος είναι 4 από 58 δισ. ή 7%, εξού και τα δύο προβλεπόμενα έτη ύφεσης (4%+3%).

Αλλά δεν αρκεί μόνο αυτό. Θα πρέπει κάποτε να κλείσει και η ψαλίδα που περιλαμβάνει και τις εκροές τόκων. Οι τόκοι αυτοί μπορεί για τα επόμενα 3 χρόνια να χρηματοδοτούνται από το μνημόνιο δίχως εκροή ευρώ από τη χώρα, αλλά μετά αυτό θα πάψει να ισχύει. Εάν τη στιγμή εκείνη μπορέσει η Ελλάδα να βγει στις αγορές, τότε η εκροή από τους τόκους θα αντισταθμίζεται από το φρέσκο χρήμα των δανείων. Αλλά, όπως αντιλαμβάνεται κανείς, αυτό θα ξαναφουσκώσει το δανεισμό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται (όπως παρατηρούμε σήμερα). Η μόνη βιώσιμη λύση είναι να μηδενιστεί το σύνολο του ελλείμματος εξωτερικών συναλλαγών. Στην ακραία περίπτωση που οι εξαγωγές δεν αυξηθούν άλλο (που δεν είναι και τόσο ακραία, διότι π.χ. δεν θα αρκέσει η τραπεζική χρηματοδότηση), οι εισαγωγές θα πρέπει να μειωθούν κατά 20 δισ. ή 34% (20÷58). Όμως το ίδιο αποτέλεσμα θα μπορούσε να επιφέρει μια καθαρή υποτίμηση του ίδιου μεγέθους, δηλαδή όπου θα ακρίβαιναν τα εισαγόμενα προϊόντα κατά 34% σε σχέση με τα εγχώρια2. Το ερώτημα λοιπόν εν συντομία είναι: τι είναι προτιμότερο, περαιτέρω μείωση του εισοδήματός μας κατά 25%-30% ή έξοδος από το ευρώ και καθαρή υποτίμηση κατά 25%-30%; Νομίζω πως η απάντηση είναι προφανής. 

Σημειώσεις
1. Για τους μη «οικονομολογούντες», αυτό σημαίνει πως μια ποσοστιαία μείωση του εισοδήματος ή αύξηση τιμών των εισαγόμενων ειδών (χ) θα επιφέρει ισόποση μείωση των εισαγωγών (χ). Από τα επίπεδα του 2008 οι συνολικές εισαγωγές (αγαθά & υπηρεσίες) έχουν μειωθεί κατά 28% έως τα εκτιμώμενα επίπεδα του 2011 (από 80,7 δισ. στα 58,1 δισ.), που είναι παραπάνω από την επίσημη μείωση του ΑΕΠ, αλλά μάλλον αντικατοπτρίζει την πραγματική πτώση. Αυτό γι’ αυτούς που ισχυρίζονται πως οι εισαγωγές στην Ελλάδα είναι ανελαστικές λόγω της υπερβολικής εξάρτησης από αυτές. Οι δε εισαγωγές είναι τουλάχιστον το ίδιο, αν όχι περισσότερο, ελαστικές ως προς τις τιμές των εισαγόμενων προϊόντων.

2. Βέβαια η απαιτούμενη ονομαστική υποτίμηση στην περίπτωση εξόδου της χώρας από το ευρώ μπορεί να είναι μεγαλύτερη, στο βαθμό που θα αυξηθούν οι εγχώριες τιμές, αλλά αυτό θα αντισταθμίζεται σε μεγάλο βαθμό από την αύξηση των εξαγωγών λόγω της υποτίμησης.

Γιάννης Δερπανόπουλος, οικονομολόγος, σύμβουλος για πολλά χρόνια στον τραπεζικό κλάδο.

Από:  citypress.gr

Μανιφέστο Μαρκεζίνη – Έξοδος απο το σκοτάδι μόνο με ένα νέο Κοινωνικό Συμβόλαιο

http://olympia.gr/2012/02/19/%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CF%86%CE%AD%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%BA%CE%B5%CE%B6%CE%AF%CE%BD%CE%B7-%CE%AD%CE%BE%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%82-%CE%B1%CF%80%CE%BF-%CF%84%CE%BF-%CF%83%CE%BA%CE%BF/

 

(του Βασίλειου Μαρκεζίνη – Ακαδημαϊκού)

Άμεση απομάκρυνση των υπαιτίων  

Στο πρόσφατο βιβλίο μου Οι επτά ιδέες για πιθανή αναγέννηση επανέλαβα ένα θέμα που κατέχει κεντρική θέση σε όλες σχεδόν τις δημοσιεύσεις μου της τελευταίας πενταετίας: στην πλειονότητά τους, οι πολιτικοί που μας κυβερνούν τα τελευταία δώδεκα  (ή και περισσότερα) χρόνια, ασχέτως των όποιων ταλέντων και προσωπικών ιδιοτήτων τους, έχουν αποτύχει παταγωδώς και, επιπλέον, έχουν γονατίσει τη χώρα μας.

Πράγματι, αυτοί είναι κυρίως οι άνθρωποι που μας κατέστρεψαν. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που είναι σήμερα υπόλογοι στον ελληνικό λαό,  έστω και αν –κακώς− παραμένουν ατιμώρητοι. Επ’ ουδενί λόγω, όμως, είναι οι άνθρωποι που μπορούν να μας σώσουν ή που θα μπορούσαμε έστω και να τους διανοηθούμε σε ρόλο σωτήρων.  Καθώς φαίνεται,  μάλιστα, τέσσερα χρόνια αφότου πρωτοδιατύπωσα αυτή την ιδέα σε ένα άρθρο μου στο Βήμα (19  Φεβρουαρίου 2009),  ένας ανώτερος δικαστής και υπουργός επικρατείας της σημερινής κυβέρνησης δείχνει και ο ίδιος να έχει πειστεί για την ορθότητα της ιδέας μου. Κάλλιο αργά παρά ποτέ!

Οι αλλεπάλληλες δηλώσεις στις οποίες προβαίνουν σήμερα κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ, με σκοπό να αποποιηθούν κάθε ευθύνη ή να αποστασιοποιηθούν από τις  (κατά γενική ομολογία)  εξωφρενικές ενέργειες του αρχηγού τους −ο οποίος,  κατά τον πλέον απίστευτο και απολύτως ασυγχώρητο τρόπο,  παραμένει ακόμη μέσα στα πράγματα−,  αποδεικνύει απλώς ότι οι περισσότεροι από αυτούς είναι καιροσκόποι πολιτικοί του χειρίστου είδους, οι οποίοι δικαίως έχουν προκαλέσει την μήνιν και την αηδία της μεγαλύτερης μερίδας του λαού.

Και ερωτώ: το στίγμα αυτό πόσοι από τους κορυφαίους συνεργάτες του κ. Παπανδρέου μπορούν να το αποφύγουν; Το δόγμα της συλλογικής υπουργικής ευθύνης  –από τα πλέον κεντρικά του κοινοβουλευτικού συστήματος–  δεν περιορίζει την ευθύνη για τα σημερινά οικονομικά μας χάλια μόνο σε διατελέσαντες οικονομικούς υπουργούς,  αλλά αδιαμφισβήτητα επεκτείνει την ευθύνη σε όλους τους υπουργούς των κυβερνήσεων για τις αποφάσεις τις οποίες έλαβαν  (ή δεν έλαβαν) και για τις οποίες σήμερα μας ταπεινώνουν οι ξένοι «φίλοι» μας! Επιπλέον, οι εν λόγω πολιτικοί δεν είναι οι μόνοι υπεύθυνοι για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα σήμερα.  Τα ΜΜΕ,  που βρίσκονται σήμερα σε κατάσταση χρεοκοπίας ή ημιχρεοκοπίας,  έχουν και αυτά το δικό τους μερίδιο ευθύνης,  διότι από το πρώτο έως το τελευταίο  (είτε πρόκειται για τηλεοπτικό σταθμό είτε για εφημερίδα) διευθύνονται με κύριο γνώμονα όχι το καλό του κοινωνικού συνόλου, αλλά το κέρδος ή τη ματαιόδοξη επιδίωξη να κατευθύνουν τις τύχες του τόπου.

Κανείς,  και πάντως όχι ο γράφων,  δεν απαιτεί από τους

συνανθρώπους του να φέρονται ανιδιοτελώς.  Ο γράφων όμως θεωρεί κάθε μορφής υπερβολή,  μη εξαιρουμένης της υπερβολής κατά την επιδίωξη του ιδίου συμφέροντος,  ιδιαίτερα επιλήψιμη συμπεριφορά,  η οποία,  αργά ή γρήγορα,  θα έχει το τίμημά της. Δεν είναι,  λοιπόν,  ο κ. Τσοχατζόπουλος ο μόνος υπαίτιος για την ηθική και οικονομική μας κατάντια!  Υπάρχουν και άλλοι,  οι οποίοι όμως έχουν καταφέρει να αλληλοαπαλλαχθούν!

Μετά το νέο υπερ-Μνημόνιο,  το οποίο πρόσφατα ψήφισαν 199  από τους 300 εκλεγμένους αντιπροσώπους μας, έχει πλέον έλθει η στιγμή για ριζοσπαστικές αλλαγές στο πολιτικό μας σύστημα.  Για όλους όσοι έζησαν αυτή την αξέχαστη  «βραδιά Παπαδήμου»,  η εμπειρία των πυρπολημένων κτηρίων,  του καταιγισμού δακρυγόνων και των βανδαλισμών που έγιναν θα παραμείνει αλησμόνητο δείγμα δημοκρατίας α λα Παπαδήμος,  ανάλογο  (μια και δύσκολα θα μπορούσε να είναι χειρότερο) με το μοντέλο του Γιώργου Παπανδρέου! Και εφόσον μιλάμε για την κυβέρνηση Παπαδήμου, δεν θα έπρεπε άραγε ο πρωθυπουργός να έχει διατάξει ανάκριση για το ποιοι ακριβώς είναι οι  «κουκουλοφόροι»;

Μήπως δηλαδή έχουμε και σε αυτόν τον τομέα  «συνεργασία»  μεταξύ παρανόμων και παρακρατικών ταραχοποιών; 

Δυστυχώς,  όμως,  και παρά τα ανωτέρω,  στον ελληνικό ορίζοντα δεν διαφαίνονται οι αναγκαίες αλλαγές,  αλλά η αναπόδραστη παρακμή της χώρας μας. Προσωπικά,  ελάχιστα ενδιαφέρομαι για την καταδίκη ή τη διάσωση των υπαιτίων·  η σωτηρία της χώρας μου,  αντιθέτως,  με ενδιαφέρει στον μέγιστο βαθμό. Και, για καλή μου τύχη,  είμαι σε θέση να διατυπώνω ιδέες,  που μπορεί μεν να είναι −εν μέρει ή και πλήρως–  λανθασμένες,  αλλά τις διατυπώνω ως αντικειμενικός παρατηρητής,  ο οποίος δεν ζητά τίποτε,  δεν αναμένει τίποτε και δεν φοβάται τίποτε.

Πόσοι από τους πολιτικολογούντες μας μπορούν ειλικρινά να ισχυριστούν κάτι τέτοιο;

Πώς, λοιπόν, προτείνω να κινηθούμε;

Ανάγκη για εκλογές

Το πρώτο πράγμα που οφείλουμε να πράξουμε είναι να προκηρύξουμε εκλογές και να ζητήσουμε από τον λαό να αναδείξει μια νέα,  πλήρως νομιμοποιημένη Βουλή. Όπως είναι φυσικό, όλοι εκείνοι οι πολιτικοί που δεν έχουν την παραμικρή πιθανότητα επανεκλογής αντιτίθενται σφόδρα σε αυτή την προοπτική.  Επειδή όμως είναι έξυπνοι,  ή μάλλον πονηροί, φροντίζουν να συγκαλύπτουν τους πραγματικούς λόγους της αντίθεσής τους και να επικαλούνται διάφορες υψηλές αρχές συνδεόμενες με το συμφέρον του κράτους.  Ποιου κράτους,  όμως;  Του κράτους που πρόσφατα κατέστρεψαν λαμβάνοντας αποφάσεις βασισμένες σε περίπλοκα έγγραφα,  τα οποία δεν είχαν μπει καν στον κόπο να διαβάσουν; Δεν τα χάβουν πλέον οι Έλληνες ψηφοφόροι κάτι τέτοια.

Αυτό που καταλαβαίνουν οι Έλληνες είναι ότι μερικοί από τους συγκεκριμένους πολιτικούς επιδιώκουν απλώς να  «κερδίσουν χρόνο», ώστε κάποιες εφημερίδες, που θεωρούν ότι στα καθήκοντά τους, πέραν της κάλυψης των ειδήσεων,  περιλαμβάνεται και η ανάδειξη κυβερνήσεων, να μπορέσουν να παρουσιάσουν το απόλυτο μηδέν ως κάτι «νέο»  και  «καινοτόμο»,  το οποίο θα  «συγκινήσει το αποκαμωμένο εκλογικό σώμα». Σε αυτό το μηδέν, λοιπόν, θα προστεθούν και οι ίδιοι, ξεχνώντας μάλλον ότι 0 + 0 = 0!

Άραγε,  όμως,  μια αποτυχημένη −κατά πολλούς− Υπουργός

Εξωτερικών, η οποία έχει καταλήξει να αποτελεί την προσωποποίηση της πελατειακής πολιτικής,  πόσο πιθανό είναι να προσφέρει αυτό το πολυπόθητο  «νέο»; Η αποδεδειγμένη μη εκλογιμότητά της δεν σημαίνει τάχα ότι το εκλογικό σώμα δεν τη θέλει, όπως άλλωστε, δεν την ήθελαν και οι κομματικοί της συνάδελφοι ως αρχηγό τους;

Ή μήπως, πάλι, ένας 75χρονος πρώην υπουργός, που απορρίφθηκε από τη ΝΔ,  απορρίφθηκε από το ΠΑΣοΚ και,  πρόσφατα,  απορρίφθηκε ηχηρά και από το ίδιο το εκλογικό σώμα, θα μπορούσε ποτέ να είναι το «μοντέρνο»,  το  «νέο»,  για να μην πω και  «νεαρό»,  άτομο που χρειαζόμαστε;

Εφόσον λοιπόν,  και πάλι,  η απάντηση είναι ένα κατηγορηματικό «Όχι!» (όπως και οφείλει να είναι), είναι τάχα περισσότερο ελκυστική η συμμετοχή του προέδρου του ΕΛΙΑΜΕΠ στην ομάδα που επιδιώκει να δημιουργήσει το νέο κόμμα; Φυσικά, θα έλεγαν κάποιοι, η  «έλξη» ενός τέτοιου κόμματος θα μπορούσε ίσως να ενισχυθεί και με την προσθήκη της σημερινής υπουργού Παιδείας, δεδομένου ότι δεν έχει βρει ακόμη τη θέση της στις ομάδες που διεκδικούν τα σκήπτρα του κ.  Παπανδρέου.

Πόσο  «αθώα»  είναι όμως η συγκεκριμένη υπουργός για όλα όσα αποφάσισαν το κόμμα και η κυβέρνησή της ή, εξίσου, η κυβέρνηση του πρώην «μέντορά» της στις αρχές της δεκαετίας του 2000;

Πράγματι,  είναι παράλογο ακόμη και να σκεφτόμαστε την

πιθανότητα ότι οι άνθρωποι αυτής της κατηγορίας μπορούν να διορθώσουν τα λάθη του ΠΑΣοΚ εφαρμόζοντας την ίδια ή ανάλογη συνταγή − την οποία,  μόλις την περασμένη Κυριακή,  υιοθέτησαν ξανά… για το καλό του τόπου!

Ανάγκη για ανανέωση κομμάτων και φιλοσοφιών

Εφόσον, κατά τα φαινόμενα, η «παρθενογένεση» δεν μπορεί να αναδείξει εγκαίρως ένα νέο κόμμα για τις επόμενες εκλογές,  υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο μιας μαζικής μετάγγισης αίματος −ή,  θα έλεγα,  μιας μεταμόσχευσης μυελού οστών−,  η οποία θα προσπαθήσει να σώσει τα παλιά και φθαρμένα κόμματα από τη σημερινή,  σοβαρότατη,  κρίση αναιμίας που αντιμετωπίζουν,  προκαλώντας τη δημιουργία νέων ερυθρών αιμοσφαιρίων.

Θεωρητικά,  κάτι τέτοιο θα μπορούσε να αποτελεί έναν εναλλακτικό τρόπο αναζωογόνησης,  ή ακόμη και ανανέωσης.  Ωστόσο, όπως στους ετοιμοθάνατους ανθρώπους,  έτσι και στους ετοιμοθάνατους πολιτικούς οργανισμούς,  τα θνήσκοντα κύτταρα ενδέχεται να απορρίψουν τα νέα κύτταρα·  και το κεφάλι −στη βιολογία,  το ανοσοποιητικό σύστημα− ενδέχεται να μην έχει τη δύναμη να αντιδράσει.

Ο τρίτος τρόπος για τη μείζονα αλλαγή που χρειαζόμαστε είναι μέσω της πλήρους ανατροπής της έννομης τάξης.  Παρότι,  ομολογουμένως,  η χώρα μας χρειάζεται εκ βάθρων ανανέωση,  ο συγκεκριμένος τρόπος ενέχει πολυάριθμους και σοβαρότατους κινδύνους.

Θα προκαλέσει μεγάλο ανθρώπινο πόνο·  θα γυρίσει την οικονομία της χώρας μας ακόμη πιο πίσω·  θα αφήσει ολόκληρη τη σημερινή γενιά με τραύματα ανάλογα του Εμφυλίου των μέσων της δεκαετίας του ’40. Και, εν πάση περιπτώσει, ακόμη και αν ορισμένοι δεν βλέπουν άλλον τρόπο για να επιτύχουμε την απαραίτητη ανανέωση,  προσωπικά ποτέ δεν θα τον δεχόμουν, για τους λόγους που προανέφερα.

Εντούτοις,  πρέπει να αλλάξουμε οπωσδήποτε τους Έλληνες

πολιτικούς δρώντες, ακριβώς επειδή πρέπει να αλλάξουμε τις ισχύουσες πολιτικές:  χρειαζόμαστε νέες πολιτικές σε εσωτερικό,  ήτοι κοινωνικό,  επίπεδο· νέες πολιτικές στις εξωτερικές μας σχέσεις και στην εθνική μας άμυνα·  νέες πολιτικές στους τομείς των δημόσιων οικονομικών και,  εν γένει,  της οικονομίας.  Αυτή η καινοτομία όμως μπορεί να προέλθει μόνον από νέα πρόσωπα, που δεν θα ελέγχονται από ξένους παράγοντες αλλά απλώς θα ξέρουν να συνεργάζονται μαζί τους· δεν θα σαστίζουν από φοβερό αίσθημα τιμής  (και κατωτερότητας) αν ο Σαρκοζί, η Μέρκελ ή ο Μπαρόσο τούς τηλεφωνούν για να τους πουν τι πρέπει να κάνουν· δεν θα είναι εξαρτημένα από τα οικονομικά μας κατεστημένα και άρα δεν θα νιώθουν υποχρεωμένα να υποκύπτουν στα αιτήματά τους για κάθε λογής «διευκολύνσεις». Υπάρχουν τέτοια πρόσωπα;

Ανάγκη για ένα όνειρο

Η απάντηση στο προηγούμενο ερώτημα είναι: «Ναι!» Ο νέος ηγέτης μας, όμως, πρέπει να μπορεί να ονειρευτεί και, όπως ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, να έχει το θάρρος, τη φαντασία και τη ρητορική δεινότητα να μεταδώσει αυτό το όνειρο και στον λαό του.

Να κάνει τους συμπατριώτες του περήφανους που είναι Έλληνες. Να αναζωπυρώσει την πίστη τους στον Θεό τους, αλλά, συγχρόνως, να τους διδάξει και εκείνο το είδος ανεκτικότητας που δίνει δύναμη σε ένα ενωμένο έθνος και συνάδει με τη νομική μας αντίληψη περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως αυτή εκφράζεται και εφαρμόζεται από το δίκαιό μας.

Δεν μπορούμε να πούμε στις άλλες χώρες πώς να κυβερνώνται· οφείλουμε όμως να εξασφαλίσουμε την εντιμότητα, την αποτελεσματικότητα και τη δίκαιη διακυβέρνηση της χώρας μας.

Θα πουν μερικοί: ο Μαρκεζίνης τρέφει αυταπάτες.  

Θα τους απαντούσα:  αν ο ηγέτης έχει πίστη,  αν είναι

αποδεδειγμένα ανεπηρέαστος και ανεξάρτητος από αμφίβολης εντιμότητας επιχειρηματίες και ξένους πολιτικούς,  και αν μπορεί επιπλέον να εμπνεύσει έναν νέο στόχο στους Έλληνες και να τους κάνει να πιστέψουν σε αυτόν, τότε, ναι, μπορεί να τα καταφέρει.

Και θα τα καταφέρει,  εφόσον συνεργαστεί με ανθρώπους τους οποίους θα επιλέξει με βάση την αξία τους, και όχι κομματικά κριτήρια.

Θα τα καταφέρει,  εφόσον αρχίσει τη διακυβέρνησή του αποκαθιστώντας πάραυτα τις οικονομικές αδικίες που έχουν υποστεί οι πιο αδύναμοι,  οι πιο φτωχοί,  οι πιο περιθωριοποιημένοι,  οι ξεχασμένοι συνταξιούχοι, οι απόκληροι.

Θα τα καταφέρει, εφόσον πείσει τους πλουσίους (και στην Ελλάδα έχουμε πολλούς!) να δώσουν τη βοήθειά τους σε αυτήν τη φάση έντονης ανάγκης,  και εφόσον,  ως αντάλλαγμα,  θέσει σε ισχύ ένα φορολογικό καθεστώς που θα τους προσφέρει κίνητρα αλλά και σταθερότητα φορολογικής ρύθμισης για να κάνουν εκ νέου επενδύσεις στην Ελλάδα.

Τέλος,  θα τα καταφέρει εφόσον προσελκύσει νέους φίλους από το εξωτερικό, μέχρις ότου οι παλιοί φίλοι λογικευθούν και ξαναφερθούν στη χώρα μας με αξιοπρέπεια και σεβασμό.  Αυτό το προτείνω από καιρό,  αλλά πρέπει να γίνει αμέσως!

Η ισοκατανομή θυσιών σηματοδοτεί τον νέο δρόμο προς την κοινωνική συνοχή

Η συντριπτική αδικία των μέτρων που ελήφθησαν κατά τα τελευταία δύο χρόνια επιδεινώθηκε από το γεγονός ότι τα μέτρα αυτά εφαρμόστηκαν οριζόντια,  δηλαδή τυφλά.  Ως εκ τούτου,  θα πρέπει να γίνει άμεση αποκατάσταση των μεγαλύτερων αδικιών που διαπράχθηκαν με αυτόν τον τρόπο.

Όπως για πολλά άλλα πράγματα,  έτσι και στην προκειμένη

περίπτωση θα χρειαστούν χρήματα. Δεδομένου όμως ότι το σενάριο που προβλέπω θα εκτυλιχθεί κατά πάσαν πιθανότητα εκτός ευρώ −εξαιτίας της καταστροφικής πολιτικής των αρχικών και των νεότερων «μνημονιακών»,  και όχι γιατί επιθυμούν κάτι τέτοιο οι «αντιμνημονιακοί»− είναι πια καιρός να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε σοβαρά πως θα αντιμετωπίσουμε αυτό το τρομακτικό ενδεχόμενο.

Όπως πάντα,  το πρώτο βήμα είναι να κοιτάξουμε κατάματα τον κίνδυνο και να ειδοποιήσουμε χωρίς περιστροφές τους συμπατριώτες μας για το τι πρέπει να γίνει. Αν αποδεχθούν τη διάγνωση της ασθένειας και τη συνταγή για τη θεραπεία, τα μέτρα θα ληφθούν κατόπιν συναίνεσης,  και όχι επιβολής. Αν, πάλι, οι συμπολίτες μας δεν συμφωνούν, θα πρέπει να πάνε σε άλλο γιατρό,  αναζητώντας άλλη θεραπεία. Και στις δύο περιπτώσεις, όμως, η απόφαση θα είναι δική τους, και όχι των ξένων!

Η θεραπεία που προτείνω, λοιπόν, στηρίζεται στην ιδέα ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου,  το οποίο όλοι οι πολίτες  –δεν αναφέρομαι καν στους εξ ορισμού εγωκεντρικούς πολιτικούς− πρέπει να δεχθούν,  έστω και αν δεν τους ικανοποιεί όλους εκατό τοις εκατό.  Κάτι τέτοιο όμως μπορεί να γίνει εφόσον όλοι πάρουμε κάτι και δώσουμε κάτι:  βασιλείς και στρατιώτες,  πλούσιοι ή πένητες, εργοδότες ή

εργαζόμενοι,  συνδικαλιστές ή απλά μέλη συνδικάτων,  αστυνόμοι και διαδηλωτές − όλοι πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι έχουν συμφέρον να επιτύχει αυτή η προσπάθεια.  Σε αυτή την υπαρξιακή μάχη,  πρέπει να ερωτηθούν οι πάντες, ακόμη και οι νομοταγείς αναρχικοί, και, ει δυνατόν, να συμφωνήσουν!

Έτσι, η άμεση λήψη των μετρών που ανέφερα ενδεικτικά πρέπει να συνδυαστεί με:

(α)  τη συνειδητή απόφαση όλων των Ελλήνων πολιτών να μην προβαίνουν σε απεργιακές κινητοποιήσεις και διαμαρτυρίες επί ένα ορισμένο διάστημα,  ώστε να μπορέσουν τα νέα μέτρα να τελεσφορήσουν·

(β)  την προθυμία των πιο ευκατάστατων πολιτών να προστατεύσουν από τον οικονομικό πόνο τούς λιγότερο τυχερούς·

(γ) την απόφαση των εργαζομένων και των συνδικάτων τους −που οφείλουν να απελευθερωθούν από τις κομματικές κηδεμονίες− να επιτρέψουν την αναδόμηση του κράτους, να δουλέψουν συνειδητά για τη συλλογή των φόρων,  να συμπράξουν με κάθε τρόπο στη μείωση της γραφειοκρατίας προκειμένου η χώρα να προσελκύσει νέες επενδύσεις.

Όλα αυτά πρέπει να γίνουν με απώτερο σκοπό να επανέλθουμε σε ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και,  επιπλέον,  να πείσουμε τους ξένους ότι έχει γίνει μια πραγματικά νέα αρχή, η οποία, αργά, κοπιαστικά αλλά με βεβαιότητα,  θα επαναφέρει τη χώρα μας σε θέση οικονομικής ανταγωνιστικότητας.

Αυτή η αναδόμηση πιθανότατα θα απαιτήσει τη συνέχιση της εξυγίανσης και της σμίκρυνσης του δημόσιου τομέα, αλλά και την απόλυση όσων δεν εργάζονται επειδή οφείλουν τις θέσεις τους αποκλειστικά και μόνο σε κομματικούς διορισμούς και εξυπηρετήσεις.  Επειδή αυτά τα μέτρα δεν θα είναι εύκολα, θα πρέπει να ληφθούν κατά  «έξυπνο»  τρόπο,  που σκοπό θα έχει να μετριάσει των πόνο των πολιτών που θα τα υποστούν. Να αποφευχθούν, όμως, ΔΕΝ είναι δυνατόν.  Πιστεύω, ωστόσο,  ότι θα γίνουν αποδεκτές οι σχετικές αποφάσεις από τους περισότερους από εμάς,  ιδίως εάν εφαρμοστούν αφού πρώτα αποκατασταθούν διάφορες κατάφωρες αδικίες − π.χ.  αφού οι διαπιστωμένοι μεγαλοοφείλετες του δημοσίου υποχρεωθούν να πληρώσουν τους τεράστιους φόρους που οφείλουν.

Θα μου πείτε: «Κλείνει έτσι η μαύρη τρύπα των εσόδων;»  Η

απάντηση είναι: «Όχι,  βεβαίως».  Εντούτοις,  μια τέτοια κίνηση θα καθιστούσε πιο εύκολη την εφαρμογή της λιτότητας, γιατί θα έπειθε τους θιγόμενους πολίτες ότι δεν θα μπαίνουν πάντα οι ίδιοι στο στόχαστρο για να προφυλάξουν τους πολυπροστατευμένους τραπεζίτες,  ξένους και δικούς μας,  οι οποίοι τον τελευταίο καρό έχουν γίνει τα  «αγαπημένα  παιδιά» του κράτους!

Επανέρχομαι λοιπόν στην απόλυτη ανάγκη για μια ευρεία συναίνεση −και όχι για έξωθεν επιβεβλημένες υποχρεώσεις−,  βασισμένη στην ισοκατανομή των βαρών,  προκειμένου να βεβαιωθούμε ότι θα αποφευχθούν οι εσωτερικές κοινωνικές αναταραχές και θα μειωθούν, όσο το δυνατόν περισσότερο, οι σοβαροί κίνδυνοι του πληθωρισμού που συνοδεύουν κάθε υποτίμηση του εγχώριου νομίσματος και πηγάζουν από την πίεση να αναπληρωθούν αμέσως οι απώλειες από την υποτίμηση.  Εν ολίγοις, έμφαση πρέπει να δοθεί όχι μόνο στην αποκατάσταση αδικιών αλλά και στη συγκράτηση των τιμών και στη δημιουργία όλων εκείνων των θεμελίων που θα πείσουν τους απλήρωτους πιστωτές μας −διότι θα έχουμε πολλούς ξένους που θα υπάγονται σε αυτή την κατηγορία,  μια και δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να ζούμε χωρίς να αποτινάξουμε το χρέος μας− ότι μια μέρα θα είμαστε και πάλι αρκετά ελκυστικοί ώστε να σκεφτούν την πιθανότητα νέων επενδύσεων στη χώρα μας.

Η τελευταία αυτή δήλωση δεν είναι θεωρητική·  βασίζεται στην πραγματικότητα·  την πραγματικότητα ότι οι αγορές ξεχνούν εύκολα εφόσον τους αποδείξεις ότι η οικονομία σου έχει αρχίσει να ανακάμπτει.

Και όλα αυτά θα πρέπει να στηριχθούν από μια νέα εξωτερική πολιτική που θα εκμεταλλευθεί τους αναξιοποίητους φυσικούς πόρους μας και θα προσελκύσει ξένα συμφέροντα, τα οποία μέχρι τώρα δεν μας επέτρεπε καν να σκεφτούμε η εξάρτησή μας από κάποιους άλλους «φίλους».

Είναι εφικτά όλα αυτά; 

Η αναγέννηση του Φοίνικα μέσα από τις στάχτες του συμβαίνει μόνο στη μυθολογία.  Είμαστε όμως τόσο βαθιά μέσα στα  «σκατά»  −δυστυχώς,  μόνο η λαϊκή γλώσσα μπορεί να εκφράσει με ακρίβεια την εικόνα της σημερινής κατάστασης−,  είμαστε τόσο απομονωμένοι από τους φίλους

μας, τόσο στερημένοι από έντιμους και εμπνευσμένους ηγέτες, ώστε θα ήταν ό,τι χειρότερο να επικεντρωθούμε σε μύθους και να ελπίζουμε ότι θα βρούμε κάποιον τρόπο για να τους κάνουμε πραγματικότητα.

Μπορούν να επιτύχουν οι προτάσεις μου;  Ναι!  Με δυσκολίες, αναμφίβολα, τεράστιες θυσίες, αλλά και πλήρη αυτοπειθαρχία. Όλα αυτά είναι αναγκαία γιατί οι συμπατριώτες μου πρέπει να καταλάβουν ότι, όπως είναι υπερβολικές οι απειλές περί ακαριαίου θανάτου σε περίπτωση που βγούμε από το ευρώ, έτσι δεν ευσταθεί διόλου και η άποψη ότι γυρίζοντας στη δραχμή θα γίνουμε  «κύριοι του οίκου μας». Η πραγματική απάντηση είναι ότι,  μόνον αν δείξουμε μέγιστη αυτοσυγκράτηση και πειθαρχία, μπορεί να ισχύσει και να διαρκέσει κάτι τέτοιο! Θα σταθούμε,  οι Έλληνες,  στο ύψος της πρόκλησης;  Το ζήτημα μάλλον είναι: έχουμε εναλλακτική λύση;

Τι ακριβώς μας προσφέρουν ο κ.  Παπαδήμος και οι πολιτικοί αρχηγοί μας: μακροχρόνια υποτέλεια στην Ευρώπη; De facto μεθόδους που θα απορροφούν όλα τα χρήματα που θα κερδίζουμε,  ώστε να πληρώνουμε,  πρώτα και υποχρεωτικά,  τους ξένους τραπεζίτες για τα δανεικά τους;  Ή μήπως η τυφλή υπακοή (και όχι η φιλία) προς τους Αμερικανούς θα μας βοηθήσει, τη στιγμή που αυτοί στηρίζουν τόσο απροκάλυπτα τις τουρκικές πιέσεις εναντίον μας; Επιπλέον,  η καταφυγή στον νεοσυντηρητισμό,  η οποία θα κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους, δεν είναι επ’ ουδενί λόγω προτιμότερη από την επιλογή ενός μοντέλου αγοράς με κίνητρα που θα επιτρέπουν μεν την κερδοφορία αλλά θα προϋποθέτουν και έναν σημαντικό βαθμό κοινωνικής ευθύνης και υποχρεώσεων εκ μέρους των ευπόρων.

Εν ολίγοις,  απαιτείται ισορροπία·  ισορροπία μέσω της κοινής προσπάθειας. Ισορροπία που θα στηρίζεται στο κοινωνικό συμβόλαιο, το οποίο όλα τα μέλη της κοινωνίας θα αναλάβουν να τηρήσουν μέχρις ότου, έπειτα από μια περίοδο κακουχίας δύο ή και τριών ετών, ξαναβγούμε απο το σκοτάδι.

Συμπύκνωσα πολλές ιδέες μέσα σε πολύ λίγο χώρο. Γι’ αυτόν τον λόγο,  κάποιοι αναγνώστες μπορεί να νιώσουν αμφιβολίες για τις προτάσεις μου. Αμφιβολίες για το αν οι Έλληνες είναι καν σε θέση να επιχειρήσουν ένα θαύμα…

Απευθύνομαι όμως σε όλους όσοι θεωρούν ανυπόφορη τη

σημερινή κατάσταση και πιστεύουν ότι τα πράγματα διαρκώς χειροτερεύουν.  Προς χάριν αυτών,  και μόνον,  θα παραφράσω την κατακλείδα του Μανιφέστου του Μαρξ και του Ένγκελς:

Έλληνες, ενωθείτε! Δεν έχετε να χάσετε παρά τις αλυσίδες σας. Αλλά μπορείτε να κερδίσετε τον κόσμο!  

Η πολιτική θεωρία του Μαρξ,  του μεγάλου αυτού στοχαστή,  δεν ευοδώθηκε λόγω της οικονομικής ευημερίας που προκάλεσε η βιομηχανική επανάσταση.  Ωστόσο,  η προπαρατεθείσα κατακλείδα αποτελεί και σήμερα σημαντική πηγή έμπνευσης ακριβώς επειδή παραμένει απολύτως συναφής με την εποχή μας.  Δεν έχουμε άλλη επιλογή,  δεδομένου ότι το μόνο που κάνει σήμερα ο κ.  Παπαδήμος είναι να μας μεταφέρει τις εντολές άλλων!

Ακόμη και την περιβόητη λιτότητα που απαιτούν οι δανειστές μας οι υπουργοί του δεν έχουν ακόμη αρχίσει να την εφαρμόζουν στα σοβαρά.  Η Αριστερά, παρότι δεν ευθύνεται για το σημερινό χάος, μοιάζει ακόμη βυθισμένη στον ταξικό πόλεμο του παρελθόντος, αδυνατώντας να προβάλει ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα διακυβέρνησης,  πέραν μιας πολιτικής που στηρίζεται στη  (α)  συνεχή άρνηση και  (β)  στις συνεχείς κινητοποιήσεις στους δρόμους. Και, σαν να μην έφτανε αυτό, οι δυνάμεις της είναι περισσότερο διχασμένες από ποτέ άλλοτε στο παρελθόν και, ως εκ τούτου, αδυνατούν να διαμορφώσουν μια πειστική εναλλακτική λύση.  Είμαστε άραγε αρκετά απελπισμένοι ώστε να δοκιμάσουμε επιτέλους τη λύση της κοινωνικής συνεργασίας και αρκετά τολμηροί ώστε να ωφεληθούμε από τους καρπούς της;  Ο χρόνος θα το δείξει.

Προσωπικά, με το παρόν κείμενο, σκοπό έχω να παρουσιάσω μια γενική σύνοψη της μόνης θεραπείας που θεωρώ ότι μπορεί να μας σώσει. Διότι η θεραπεία αυτή είναι διαχρονική, τόσο λόγω της ορθότητας της βασικής της αρχής −της ισότητας προσπαθειών− όσο και λόγω της απόστασής της από τις παροδικές μόδες που ενθαρρύνουν τους ανθρώπους να νομίζουν ότι μπορούν να αποκτήσουν κάτι χωρίς να δώσουν κάτι.

Η ζωή όμως στηρίζεται στο  «πάρε-δώσε».  Το ίδιο το Ευαγγέλιο βλέπει ακόμη και τη δωρεά ως αμφοτεροβαρή σύμβαση: «Δωρεὰν ἐλάβετε», μας λέει, «δωρεὰν δότε»!

(online-press)

Η διεθνής συμπαράσταση στην Ελλάδα αλλάζει τα δεδομένα

http://www.antinews.gr/2012/02/19/148524/

Το Γιούρογκρουπ αναμένεται να υιοθετήσει αύριο το «πακέτο» της νέας στήριξης της Ελλάδας από τους δανειστές της, ευρωζώνη και ΔΝΤ, μετά από μια θυελλώδη εβδομάδα. Η δεύτερη στήριξη, την οποία προανήγγειλε άλλωστε και ο πρόεδρος του Γιούρογκρουπ Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, θα μας δώσει «ανάσες», που θα είναι εξαιρετικά χρήσιμες για τους επόμενους μήνες.
Τα όσα μεσολάβησαν στη διάρκεια της εβδομάδας οδηγούν σε δύο βασικά πολιτικά συμπεράσματα, ένα ανησυχητικό και ένα ελπιδοφόρο. Το ανησυχητικό έχει να κάνει με την ανοικτή πλέον επιδίωξη λίγων ευτυχώς εταίρων να μας εξωθήσουν σε αποχώρηση από το ευρώ. Το ελπιδοφόρο είναι το «ξύπνημα» της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης, που αρχίζει πλέον να συνειδητοποιεί ότι αύριο μπορεί να βρεθεί στη θέση των Ελλήνων.
Τις τελευταίες εβδομάδες είχε αρχίσει να διαφαίνεται μια τάση αδικαιολόγητης επιθετικότητας σε βάρος της χώρας μας. Ο άνθρωπος που κίνησε τα νήματα αυτής της επιθετικότητας ήταν ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος τον τελευταίο καιρό θεωρεί και το λέει δημόσια ότι η Ελλάδα είναι «βαρέλι δίχως πάτο» που θα πρέπει να αφεθεί να χρεοκοπήσει και να υποχρεωθεί να φύγει από το ευρώ. Είναι αλήθεια ότι για την αλλαγή συμπεριφοράς του κ. Σόιμπλε έπαιξαν σημαντικό ρόλο τα «γεράκια» της γερμανικής κεντρικής τράπεζας, αλλά και κάποιοι στο ΠΑΣΟΚ που συμμετέχουν στην κυβέρνηση, οι οποίοι όλο αυτόν τον καιρό δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να διαβάλλουν στους εταίρους και φυσικά στους Γερμανούς τη Ν.Δ. και τον Αντώνη Σαμαρά ότι δεν τους ενδιαφέρει η έξοδος από την κρίση, αλλά η διεξαγωγή εκλογών.
Ωστόσο, ό,τι κι αν του έχουν πει, σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογείται η συμπεριφορά αυτή έναντι της χώρας μας, η οποία προκάλεσε και την έντονη αντίδραση και σκληρή απάντηση του Προέδρου της Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια.
Ο κ. Σόιμπλε, έχοντας αποσπάσει την υποστήριξη των γνωστών προθύμων, Ολλανδών και Φινλανδών, προέβη σε εντελώς απαράδεκτες ενέργειες, πέρα από τις προκλητικές δηλώσεις.
Η πρώτη ήταν μια επίδειξη δύναμης και κατατρομοκράτησης της χώρας μας, αφού υποχρέωσε τον κ. Γιούνκερ να αναβάλει την Τρίτη την προγραμματισμένη για την επόμενη μέρα συνεδρίαση των υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης, όπου επρόκειτο να ληφθεί η απόφαση για τη δεύτερη στήριξη της Ελλάδας. Το επιχείρημα της αναβολής ήταν αστείο, δεν είχαν φτάσει, είπε ο κ. Γιούνκερ, οι δεσμεύσεις των πολιτικών αρχηγών για την εφαρμογή του προγράμματος και το δεύτερο ότι δεν είχε διευθετηθεί η εξοικονόμηση δαπανών ύψους 325 εκατ. ευρώ. Αστείο γιατί σε ό,τι αφορά τις επιστολές ήταν καθ’ οδόν και επιπλέον τι θα προσέθεταν οι επιστολές από τη στιγμή που τα δύο μεγάλα κόμματα πέρασαν το πακέτο από τη Βουλή, διαγράφοντας και δεκάδες βουλευτές που δεν το ψήφισαν. Οσον αφορά τα 325 εκατ. ευρώ, ήταν βέβαιο ότι θα τα έβρισκαν, άλλωστε το ποσό δεν είναι τίποτα μπροστά στα μέτρα λιτότητας δεκάδων δισεκατομυρίων ευρώ τα τελευταία δύο χρόνια.
Η δεύτερη ήταν τα σενάρια που είδαν το φως της δημοσιότητας στα μέσα της εβδομάδας, σύμφωνα με τα οποία η δεύτερη στήριξη της Ελλάδας θα αποφασιστεί με τη διαδικασία της «σαλομοποίησης», δηλαδή τμηματικά, ή ακόμη να μη ληφθεί απόφαση τώρα για τη νέα στήριξη αλλά μετά τις εκλογές. Γερμανοί διπλωμάτες τα διακινούσαν στις Βρυξέλλες και τα εμφάνιζαν ως θέση της Γερμανίας, της Ολλανδίας και της Φινλανδίας.
Είναι προφανές ότι προέβη στις ενέργειες αυτές γιατί ήθελε να δει τις αντιδράσεις από την πλευρά των εταίρων και των θεσμικών οργάνων. Ωστόσο, τον… άδειασε πρώτη η καγκελάριος Μέρκελ, η οποία έχει και τον τελευταίο λόγο, δηλώνοντας ότι η απόφαση για την Ελλάδα θα ληφθεί και θα είναι συνολική. Τον… άδειασαν στη συνέχεια και η Κομισιόν και ο Ολι Ρεν λέγοντας το ίδιο πράγμα. Αντιδράσεις υπήρξαν και από τις άλλες χώρες με δημοσιονομικά προβλήματα που τρέμουν στην ιδέα μιας κατάρρευσης της Ελλάδας και ενός ντόμινο στην ευρωζώνη, ενώ και ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε τρεις μήνες πριν από τις προεδρικές εκλογές είναι μια αναταραχή στην ευρωζώνη.
Ο κ. Σόιμπλε υποχώρησε, άλλαξε τροπάριο, υποστηρίζει κι αυτός τώρα μια συνολική απόφαση και τη δεύτερη στήριξη. Ωστόσο, δεν θα πρέπει να έχουμε αυταπάτες, θα επανέλθει πιθανότατα τον Ιούνιο στην επόμενη αξιολόγηση του προγράμματος, και με δεδομένο ότι χωρίς αλλαγή πολιτικής κι αυτό το πρόγραμμα θα παρουσιάσει δημοσιονομικές αποκλίσεις, θα ξεκινήσει εκ νέου τις μηχανορραφίες με στόχο την έξοδο της χώρας από το ευρώ.

Στα θετικά της εβδομάδας που πέρασε εντάσσεται το γεγονός ότι για πρώτη φορά στα δύο περίπου χρόνια της σκληρής λιτότητας στην Ελλάδα καταγράφεται στην Ευρώπη μια θεαματική μεταστροφή της κοινής γνώμης σε πολλές χώρες, όχι μόνο τις μνημονιακές.
Τη βλέπεις από τις αντιδράσεις των απλών πολιτών, των εργαζομένων, των συνδικάτων, των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων αλλά και από τα πυκνά πλέον δημοσιεύματα στις εφημερίδες και τα ρεπορτάζ σε όλα τα μαζικά μέσα ενημέρωσης. Βλέπουν ότι οι Ελληνες οδηγούνται σε αφανισμό εξαιτίας της γερμανικού τύπου λιτότητας και αισθάνονται πως εάν δεν αντιδράσουν θα πάθουν κάποια στιγμή κι αυτοί τα ίδια.
(Νίκος Μπέλλος από Βρυξέλλες για τον “Τύπο της Κυριακής”)